| dbo:abstract
|
- اللغات الإيطاليقية أو الإيطاليكية (باللاتينية: Linguae Italicae) هي عائلة فرعية من عائلة اللغات الهندوأوروبية تشمل اللغات الرومانيقية المتحدّرة من اللغة اللاتينية (كالإيطالية والفرنسية والكتلانية والرومانية والإسبانية والبرتغالية) بالإضافة إلى عدد من اللغات المنقرضة التي كانت محكية في شبه الجزيرة الإيطالية كاللاتينية نفسها واللغة الدلماتية المنقرضة أيضاً، والتي كانت منتشرة في السواحل الشرقية للبحر الأدرياتيكي، بالإضافة إلى اللغات الأومبرية والقسطانية (أو الأُكْسِيتَانِيَّة) .في (ar)
- Les llengües itàliques són un grup centum del grup del nord-oest de les llengües indoeuropees. Està subdivit al seu torn en dues branques més: la sabèl·lica (osc-úmbrica) i la llatino-falisca (on es va originar el llatí, origen al seu torn de totes les llengües romàniques). Hi ha documents escrits d'aquestes llengües que daten del segle vi aC (Inscripció Duenos). El protoitàlic o llengua mare de la família s'hauria parlat al II mil·lenni aC. Aquest idioma hauria pogut descendir d'un idioma més antic, anomenat , si bé hi ha controvèrsia entre els lingüistes sobre aquesta filiació. Els idiomes més rellevants d'aquesta branca, a part del llatí, són l'osc (famós per les inscripcions de Pompeia), l'umbre (parlat al nord) i el falisc, una sèrie de llengües sabèl·liques poc documentades del centre d'Italia a més del picè meridional. Algunes d'aquestes llengües, en especial el llatí, presenten una forta influència d'altres llengües parlades a la zona, com ara l'etrusc. Ja en l'antiguitat, el llatí substituí totes les altres llengües itàliques. En conseqüència, totes les llengües itàliques vives descendeixen del llatí, és a dir, són llengües romàniques. Dit altrament: el grup romànic és la forma viva actual del grup itàlic, que només té sentit invocar des del punt de vista històric. Una altra llengua també considerada itàlica és el lusità que alguns també ho inclouen en les llengües celtes. (ca)
- Italické jazyky je skupina mrtvých kentumových indoevropských jazyků, kterými se ve starověku mluvilo na Apeninském poloostrově. Nejznámějším italickým jazykem byla latina, kterou zřejmě hovořili Italikové a později Římané a z níž se později vyvinuly dnešní románské jazyky. (cs)
- Οι ιταλικές γλώσσες είναι ομάδα γλωσσών που ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Οι ιταλικές γλώσσες διακρίνονται σε δύο κλάδους:
* ή Σαβελλικές
* Οσκική γλώσσα, μιλιόταν στη νοτιοκεντρική περιοχή της ιταλικής χερσονήσου.
*
* (δεν πρέπει να συγχέεται με την ουμβρική διάλεκτο της σύγχρονης ιταλικής γλώσσας), ομιλούνταν στη βορειοκεντρική περιοχή της ιταλικής χερσονήσου.
*
* , ομιλούνταν στην περιοχή γύρω από το Φαλέριι Βέτερες (σύγχρονη Τσίβιτα Καστελάνα) βόρεια της πόλης της Ρώμης.
* Λατινική γλώσσα, ομιλούνταν στη δυτικοκεντρική Ιταλία, οι ρωμαϊκές κατακτήσεις τη διέδωσαν σε όλην την αυτοκρατορία και πέρα από αυτή. Εξελίξεις της λατινικής αποτελούν οι ρομανικές γλώσσες, γνωστές και ως λατινογενείς. (el)
- La italika aŭ italida lingvaro estas unuaranga branĉo de la hindeŭropa lingvofamilio. Antaŭe oni supozis pli proksiman parencecon kun la kelta lingvaro, sed tio ankoraŭ ne estas science pruvebla. La italikaj lingvoj en la antikva epoko estis parolataj sur la itala duoninsulo kaj sur la insulo Sicilio, fare de la popoloj de la italika etnaro. Unu el la lingvoj de la grupo, la latina lingvo, tamen – pro iom-post-ioma politika ampleksiĝo de la regno Romio – iĝis pli kaj pli hegemonia kaj fine forpremis ĉiujn aliajn italikajn lingvojn, kiuj senescepte formortis. La latina lingvo havis plurajn posteulajn lingvojn, la latinidajn lingvojn, kiuj sekve konsistigas la modernan branĉon de la italikaj lingvoj. Kiam ekzakte la aliaj italikaj lingvoj formortis, ne kun plena certeco difineblas, certe tamen ankoraŭ dum la antikva epoko, la plej multaj verŝajne antaŭ la naskiĝo de Jesuo, do antaŭ la komenco de la moderna kalendara kalkulo. Ampleksajn skribajn dokumentojn postlasis nur la latina, oska kaj umbra lingvoj. La aliaj italikaj lingvoj dokumentiĝis nur per malmultaj mallongvaj ŝtonaj enskribaĵoj. Laŭ la lingvoscienca difino la termino "italika lingvaro" neniel ampleksas ĉiujn lingvojn kaj dialektojn, kiuj dum la antikva epoko estis parolataj en Italio, sed nur du grupojn de ties hindeŭropaj lingvoj, kiuj disdividiĝis laŭ multaj subgrupoj kaj dialektoj. La enordigo de la plej multaj, plejparte apenaŭ dokumentitaj lingvoj, malklaras. Certas nur la enordigo de la pli grandaj lingvoj, kiuj estis decidaj por la nomado de la subgrupoj: la proksima proksimeco de la latina kun la faliska lingvo, kaj de la oska kun la umbra lingvo, kaŭzis la kreon de la du ĉefaj subbranĉoj de la italikaj lingvoj. La en Apulio estis , la praveneta lingvo verŝajne konsistigis propran branĉon de la hindeŭropa lingvaro, kaj la estis kontinenta kelta lingvo. Krome sur la teritorio de la antikva Italio ankoraŭ ekzistis iuj nehindeŭropaj lingvoj kiel la etruska aŭ la raetia lingvoj. La moderna branĉo de la italikaj lingvoj estas la latinidaj lingvoj, kiuj kreskis el la latina kaj ties posta formo, la vulgara latino = do "popola latino": Ili estas amplekse disvastiĝintaj en Italio, Francio, Hispanio, Portugalio, Rumanio, partoj de Belgio kaj Svislando kaj en suda kaj centra Ameriko. (eo)
- Die italischen Sprachen bilden eine Untergruppe der indogermanischen Sprachfamilie. Eine vermutete nähere Verwandtschaft mit den keltischen Sprachen konnte bislang nicht nachgewiesen werden; zumindest aber gibt es Indizien für einen vorgeschichtlichen Sprachkontakt zwischen Italisch, Keltisch und Germanisch. Gesprochen wurden die italischen Sprachen von nach Italien eingewanderten indogermanischen bzw. indogermanisierten antiken Völkern und Stämmen, die als Italiker zusammengefasst werden. Die italischen Sprachen wurden im Altertum auf der Italienischen Halbinsel und auf Sizilien gesprochen. Alle wurden vom ebenfalls zu dieser Gruppe gehörenden Lateinischen verdrängt. Dessen Nachfolger, die romanischen Sprachen, bilden den modernen Zweig der italischen Sprachen. (de)
- The Italic languages form a branch of the Indo-European language family, whose earliest known members were spoken on the Italian Peninsula in the first millennium BC. The most important of the ancient languages was Latin, the official language of ancient Rome, which conquered the other Italic peoples before the common era. The other Italic languages became extinct in the first centuries AD as their speakers were assimilated into the Roman Empire and shifted to some form of Latin. Between the third and eighth centuries AD, Vulgar Latin (perhaps influenced by language shift from the other Italic languages) diversified into the Romance languages, which are the only Italic languages natively spoken today, while Literary Latin also survived. Besides Latin, the known ancient Italic languages are Faliscan (the closest to Latin), Umbrian and Oscan (or Osco-Umbrian), and South Picene. Other Indo-European languages once spoken in the peninsula whose inclusion in the Italic branch is disputed are Venetic and Siculian. These long-extinct languages are known only from inscriptions in archaeological finds. In the first millennium BC, several (other) non-Italic languages were spoken in the peninsula, including members of other branches of Indo-European (such as Celtic and Greek) as well as at least one non-Indo-European one, Etruscan. It is generally believed that those 1st millennium Italic languages descend from Indo-European languages brought by migrants to the peninsula sometime in the 2nd millennium BC. However, the source of those migrations and the history of the languages in the peninsula are still a matter of debate among historians. In particular, it is debated whether the ancient Italic languages all descended from a single Proto-Italic language after its arrival in the region, or whether the migrants brought two or more Indo-European languages that were only distantly related. With over 800 million native speakers, the Romance languages make Italic the second-most-widely spoken branch of the Indo-European family, after Indo-Iranian. However, in academia the ancient Italic languages form a separate field of study from the medieval and modern Romance languages. This article focuses on the ancient languages. For the others, see Romance studies. All Italic languages (including Romance) are generally written in Old Italic scripts (or the descendant Latin alphabet and its adaptations), which descend from the alphabet used to write the non-Italic Etruscan language, and ultimately from the Greek alphabet. (en)
- Les langues italiques sont une branche de la famille des langues indo-européennes. Elles regroupent les langues sabelliques et les langues latino-falisques. Le vénète et le sicule sont souvent rattachés aux langues italiques. Les langues italiques doivent leur nom à la région où ces langues étaient parlées, l'Italie. Les peuples parlant ces langues sont eux-mêmes dénommés Italiques. La langue italique la plus importante historiquement fut le latin, langue du Latium et de la Rome antique devenue celle de l'Empire romain, et dont l'évolution produisit le groupe des langues romanes. Supplantées par le latin, toutes les autres langues italiques se sont éteintes sans laisser de descendance actuelle. (fr)
- Las lenguas itálicas constituyen un grupo de lenguas indoeuropeas con una serie de rasgos comunes. Incluye al latín junto con sus descendientes, las lenguas romances, y a un cierto número de lenguas extintas, habladas durante la Antigüedad en la península itálica como el osco, el umbro o el falisco, entre otras. Todas ellas descienden a partir de una lengua en común el protoitálico o también estadio común, posterior al período proto-indoeuropeo. Todas las lenguas itálicas comparten un buen número de isoglosas comunes, palabras únicamente exclusivas derivadas del protoindoeuropeo y conjugaciones similares; así, todas ellas son lenguas centum que no presentan palatalización de las (palato) velares indoeuropeas /*k, *kw, *g, *gh, *ghw/. Curiosamente, las lenguas romances sí presentan una palatalización posterior de los fonemas latinos /k, g/, aunque solo ante fonemas anteriores /ε,e,i/ y el umbro también presenta este tipo palatalización, pero solo ante /k/. (es)
- Is brainse de na teangacha Ind-Eorpacha iad na Teangacha Iodáilice a bhí á labhairt ag na daoine Iodáilice. Cludaíonn sé an Laidin (agus mar sin de, na Teangacha Rómánsacha) agus roinnt teangacha díofa leithinis na hIodáile. Anois tá sé á labhairt ag breis is 800 milliún duine, an chuid is mó díobh i Meiriceá Theas agus i ndeisceart na hEorpa. (ga)
- Rumpun bahasa Italik merupakan sub-rumpun cabang Kentum dari rumpun bahasa Indo-Eropa. Sub-rumpun ini mencakup bahasa Roman (termasuk bahasa Italia, bahasa Katalan, bahasa Prancis, bahasa Portugis, bahasa Romania, dan bahasa Spanyol), dan beberapa bahasa yang telah punah. (in)
- イタリック語派（イタリックごは）は、インド・ヨーロッパ語族の一語派。ケントゥム語に属す。オスク・ウンブリア語群とラテン・ファリスク語群とに分類される。紀元前1000年〜500年頃、他の語族・語派の言語とともに古代のイタリア半島で使われた（→古代イタリア地域諸言語）。イタリック語派を用いる古代の部族はイタリック人と呼ばれる。古イタリア文字を使うことが多かった。 ラテン語はイタリック語派のラテン・ファリスク語群に属し、共和制ローマの拡大に従いラテン語の使用が広がると、他のイタリック語派の言語は死語となってしまった。 現在のイタリア語は俗ラテン語を起源とするロマンス諸語に属する。 (ja)
- 이탈리아어파는 인도유럽어족의 한 어파로, 이탈리아 반도를 중심으로 분포하였었다. 본디 이탈리아 반도에서는 이탈리아어파 제어를 비롯한 다양한 언어들이 사용되고 있었으나, 지역 언어 중 하나이던 라틴어가 로마 제국과 함께 급격히 확산되면서 다른 언어들은 기원전 마지막 천년기(BC 1000 ~ 1) 중에 라틴어에 동화되어 사라져갔다. 결국 라틴어는 고대에 이미 이탈리아어파의 유일한 생존 언어가 되었으며, 이 라틴어로부터 분화된 언어들이 로망스어군이다. (ko)
- Italische talen zijn een groep van Indo-Europese talen die in het eerste millennium v.Chr. op het Apennijns Schiereiland werden gesproken. Behalve het Latijn zijn zij in de loop van de keizertijd uitgestorven; Faliskisch al in de tijd van de republiek. Alle Romaanse talen hebben zich uit het Latijn ontwikkeld. De Italische talen werden geschreven met diverse Oud-Italische schriften. (nl)
- Le lingue italiche sono lingue indoeuropee parlate da popoli italici stanziati nella penisola a partire dal I millennio a.C., probabilmente discendenti dalla lingua proto-italica. Un tempo considerate un ramo unitario delle lingue indoeuropee, parallela ad altri suoi sottogruppi, in realtà potrebbero costituire due distinti rami della famiglia indoeuropea, entrambi attestati esclusivamente in territorio italico e, di conseguenza, avvicinate da fenomeni di convergenza. Geneticamente, tuttavia, la moderna indoeuropeistica è incline a ritenere che le due branche abbiano avuto un'origine indipendente, quali evoluzioni separate di un vasto continuum indoeuropeo presente in Europa centrale fin dall'inizio del III millennio a.C.. (it)
- As línguas itálicas são uma família de línguas pertencentes à família indo-europeia. Neste grupo estão línguas como o português, espanhol, francês, italiano, catalão, romeno e o latim. É o terceiro maior grupo dentre os indo-europeus, com 48 idiomas fica atrás dos indo-iranianos (com 308 idiomas) e dos germânicos (com 53 idiomas). (pt)
- Języki italskie – podrodzina języków indoeuropejskich, z których jeden (łacina) dał początek współczesnym językom romańskim. W okresie archaicznym języków italskich (VIII wiek p.n.e. – początek n.e.) na terenie Italii używano kilku języków z tej grupy: oskijskiego, umbryjskiego, faliskijskiego, a w Rzymie i okolicach łaciny. Niektórzy językoznawcy zaliczają do tej grupy także język wenetyjski. Najstarszy hipotetyczny zapis w języku łacińskim wykonany na tzw. fibuli z Praeneste pochodzi z VII lub VI wieku p.n.e. Na początku naszej ery łaciną posługiwano się już na terenie całej Italii – tym samym rozpoczął się okres klasyczny (początek n.e. – 476). Okres ten przynosi rozkwit łaciny, którą posługiwano się na całym terytorium cesarstwa rzymskiego. Wytworzyły się wówczas dwie odmiany językowe: łacina literacka (klasyczna) i łacina ludowa. Już w III wieku różnice między nimi były znaczne. Po upadku imperium łacina klasyczna wyszła z użycia, natomiast łacina ludowa spełniła funkcję prajęzyka dla języków romańskich. Okres od 476 do 800 roku nosi nazwę okresu preromańskiego, okres następny (od 800 roku) to okres romański. Z X wieku pochodzą najstarsze zapisy języków: włoskiego, hiszpańskiego i prowansalskiego. Starożytne języki italskie, z wyjątkiem łaciny, są słabo poświadczone i znane tylko z nielicznych inskrypcji, a także słów zapożyczonych do innych języków. (pl)
- Italiska språk var en grupp indoeuropeiska språk som talades i Italien under antiken. Det största italiska språket, latinet, trängde så småningom ut de övriga redan under antiken. Latinet gav senare upphov till de romanska språken, som idag dominerar i Sydeuropa och Latinamerika. De språk som avsatt skriftliga lämningar i större utsträckning är endast latin, oskiska och umbriska. De övriga italiska språken finns bara dokumenterade genom ett fåtal korta inskrifter. (sv)
- Итали́йская языковая ветвь — группа языков индоевропейской языковой семьи. Согласно кельто-италийской гипотезе, к италийским языкам наиболее близки кельтские. Эту гипотезу предложил Антуан Мейе. В ней он высказал предположение о существовании единой итало-кельтской языковой общности, но данная гипотеза окончательного признания в настоящий момент не получила. (ru)
- Італьські мови — мовна сім'я Індоєвропейської мовної родини. Вона включає романські мови (серед них французька, італійська, португальська, іспанська та інші) і кілька мертвих мов. Фонетика мов розвивалася від праіндоєвропейської до праітальської (латинська мова в цьому випадку).
* b > b
* bh > f
* d > d
* dh > f
* g > g
* gh > h/f
* gw > v/g
* k > k (c)
* kw > kw (qu)/k (c)
* l > l
* m > m
* n > n
* p > p/ qu
* r > r
* s > s
* t > t
* w > v (uk)
- 意大利語族是印歐語系下的一族，屬於顎音類語言。由其下的通俗拉丁語衍生出羅曼語族。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- اللغات الإيطاليقية أو الإيطاليكية (باللاتينية: Linguae Italicae) هي عائلة فرعية من عائلة اللغات الهندوأوروبية تشمل اللغات الرومانيقية المتحدّرة من اللغة اللاتينية (كالإيطالية والفرنسية والكتلانية والرومانية والإسبانية والبرتغالية) بالإضافة إلى عدد من اللغات المنقرضة التي كانت محكية في شبه الجزيرة الإيطالية كاللاتينية نفسها واللغة الدلماتية المنقرضة أيضاً، والتي كانت منتشرة في السواحل الشرقية للبحر الأدرياتيكي، بالإضافة إلى اللغات الأومبرية والقسطانية (أو الأُكْسِيتَانِيَّة) .في (ar)
- Italické jazyky je skupina mrtvých kentumových indoevropských jazyků, kterými se ve starověku mluvilo na Apeninském poloostrově. Nejznámějším italickým jazykem byla latina, kterou zřejmě hovořili Italikové a později Římané a z níž se později vyvinuly dnešní románské jazyky. (cs)
- Is brainse de na teangacha Ind-Eorpacha iad na Teangacha Iodáilice a bhí á labhairt ag na daoine Iodáilice. Cludaíonn sé an Laidin (agus mar sin de, na Teangacha Rómánsacha) agus roinnt teangacha díofa leithinis na hIodáile. Anois tá sé á labhairt ag breis is 800 milliún duine, an chuid is mó díobh i Meiriceá Theas agus i ndeisceart na hEorpa. (ga)
- Rumpun bahasa Italik merupakan sub-rumpun cabang Kentum dari rumpun bahasa Indo-Eropa. Sub-rumpun ini mencakup bahasa Roman (termasuk bahasa Italia, bahasa Katalan, bahasa Prancis, bahasa Portugis, bahasa Romania, dan bahasa Spanyol), dan beberapa bahasa yang telah punah. (in)
- イタリック語派（イタリックごは）は、インド・ヨーロッパ語族の一語派。ケントゥム語に属す。オスク・ウンブリア語群とラテン・ファリスク語群とに分類される。紀元前1000年〜500年頃、他の語族・語派の言語とともに古代のイタリア半島で使われた（→古代イタリア地域諸言語）。イタリック語派を用いる古代の部族はイタリック人と呼ばれる。古イタリア文字を使うことが多かった。 ラテン語はイタリック語派のラテン・ファリスク語群に属し、共和制ローマの拡大に従いラテン語の使用が広がると、他のイタリック語派の言語は死語となってしまった。 現在のイタリア語は俗ラテン語を起源とするロマンス諸語に属する。 (ja)
- 이탈리아어파는 인도유럽어족의 한 어파로, 이탈리아 반도를 중심으로 분포하였었다. 본디 이탈리아 반도에서는 이탈리아어파 제어를 비롯한 다양한 언어들이 사용되고 있었으나, 지역 언어 중 하나이던 라틴어가 로마 제국과 함께 급격히 확산되면서 다른 언어들은 기원전 마지막 천년기(BC 1000 ~ 1) 중에 라틴어에 동화되어 사라져갔다. 결국 라틴어는 고대에 이미 이탈리아어파의 유일한 생존 언어가 되었으며, 이 라틴어로부터 분화된 언어들이 로망스어군이다. (ko)
- Italische talen zijn een groep van Indo-Europese talen die in het eerste millennium v.Chr. op het Apennijns Schiereiland werden gesproken. Behalve het Latijn zijn zij in de loop van de keizertijd uitgestorven; Faliskisch al in de tijd van de republiek. Alle Romaanse talen hebben zich uit het Latijn ontwikkeld. De Italische talen werden geschreven met diverse Oud-Italische schriften. (nl)
- Le lingue italiche sono lingue indoeuropee parlate da popoli italici stanziati nella penisola a partire dal I millennio a.C., probabilmente discendenti dalla lingua proto-italica. Un tempo considerate un ramo unitario delle lingue indoeuropee, parallela ad altri suoi sottogruppi, in realtà potrebbero costituire due distinti rami della famiglia indoeuropea, entrambi attestati esclusivamente in territorio italico e, di conseguenza, avvicinate da fenomeni di convergenza. Geneticamente, tuttavia, la moderna indoeuropeistica è incline a ritenere che le due branche abbiano avuto un'origine indipendente, quali evoluzioni separate di un vasto continuum indoeuropeo presente in Europa centrale fin dall'inizio del III millennio a.C.. (it)
- As línguas itálicas são uma família de línguas pertencentes à família indo-europeia. Neste grupo estão línguas como o português, espanhol, francês, italiano, catalão, romeno e o latim. É o terceiro maior grupo dentre os indo-europeus, com 48 idiomas fica atrás dos indo-iranianos (com 308 idiomas) e dos germânicos (com 53 idiomas). (pt)
- Italiska språk var en grupp indoeuropeiska språk som talades i Italien under antiken. Det största italiska språket, latinet, trängde så småningom ut de övriga redan under antiken. Latinet gav senare upphov till de romanska språken, som idag dominerar i Sydeuropa och Latinamerika. De språk som avsatt skriftliga lämningar i större utsträckning är endast latin, oskiska och umbriska. De övriga italiska språken finns bara dokumenterade genom ett fåtal korta inskrifter. (sv)
- Итали́йская языковая ветвь — группа языков индоевропейской языковой семьи. Согласно кельто-италийской гипотезе, к италийским языкам наиболее близки кельтские. Эту гипотезу предложил Антуан Мейе. В ней он высказал предположение о существовании единой итало-кельтской языковой общности, но данная гипотеза окончательного признания в настоящий момент не получила. (ru)
- Італьські мови — мовна сім'я Індоєвропейської мовної родини. Вона включає романські мови (серед них французька, італійська, португальська, іспанська та інші) і кілька мертвих мов. Фонетика мов розвивалася від праіндоєвропейської до праітальської (латинська мова в цьому випадку).
* b > b
* bh > f
* d > d
* dh > f
* g > g
* gh > h/f
* gw > v/g
* k > k (c)
* kw > kw (qu)/k (c)
* l > l
* m > m
* n > n
* p > p/ qu
* r > r
* s > s
* t > t
* w > v (uk)
- 意大利語族是印歐語系下的一族，屬於顎音類語言。由其下的通俗拉丁語衍生出羅曼語族。 (zh)
- Les llengües itàliques són un grup centum del grup del nord-oest de les llengües indoeuropees. Està subdivit al seu torn en dues branques més: la sabèl·lica (osc-úmbrica) i la llatino-falisca (on es va originar el llatí, origen al seu torn de totes les llengües romàniques). Hi ha documents escrits d'aquestes llengües que daten del segle vi aC (Inscripció Duenos). El protoitàlic o llengua mare de la família s'hauria parlat al II mil·lenni aC. Aquest idioma hauria pogut descendir d'un idioma més antic, anomenat , si bé hi ha controvèrsia entre els lingüistes sobre aquesta filiació. (ca)
- Die italischen Sprachen bilden eine Untergruppe der indogermanischen Sprachfamilie. Eine vermutete nähere Verwandtschaft mit den keltischen Sprachen konnte bislang nicht nachgewiesen werden; zumindest aber gibt es Indizien für einen vorgeschichtlichen Sprachkontakt zwischen Italisch, Keltisch und Germanisch. Gesprochen wurden die italischen Sprachen von nach Italien eingewanderten indogermanischen bzw. indogermanisierten antiken Völkern und Stämmen, die als Italiker zusammengefasst werden. (de)
- Οι ιταλικές γλώσσες είναι ομάδα γλωσσών που ανήκουν στην ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Οι ιταλικές γλώσσες διακρίνονται σε δύο κλάδους:
* ή Σαβελλικές
* Οσκική γλώσσα, μιλιόταν στη νοτιοκεντρική περιοχή της ιταλικής χερσονήσου.
*
* (δεν πρέπει να συγχέεται με την ουμβρική διάλεκτο της σύγχρονης ιταλικής γλώσσας), ομιλούνταν στη βορειοκεντρική περιοχή της ιταλικής χερσονήσου.
*
* , ομιλούνταν στην περιοχή γύρω από το Φαλέριι Βέτερες (σύγχρονη Τσίβιτα Καστελάνα) βόρεια της πόλης της Ρώμης.
* Λατινική γλώσσα, ομιλούνταν στη δυτικοκεντρική Ιταλία, οι ρωμαϊκές κατακτήσεις τη διέδωσαν σε όλην την αυτοκρατορία και πέρα από αυτή. (el)
- La italika aŭ italida lingvaro estas unuaranga branĉo de la hindeŭropa lingvofamilio. Antaŭe oni supozis pli proksiman parencecon kun la kelta lingvaro, sed tio ankoraŭ ne estas science pruvebla. La italikaj lingvoj en la antikva epoko estis parolataj sur la itala duoninsulo kaj sur la insulo Sicilio, fare de la popoloj de la italika etnaro. Unu el la lingvoj de la grupo, la latina lingvo, tamen – pro iom-post-ioma politika ampleksiĝo de la regno Romio – iĝis pli kaj pli hegemonia kaj fine forpremis ĉiujn aliajn italikajn lingvojn, kiuj senescepte formortis. La latina lingvo havis plurajn posteulajn lingvojn, la latinidajn lingvojn, kiuj sekve konsistigas la modernan branĉon de la italikaj lingvoj. Kiam ekzakte la aliaj italikaj lingvoj formortis, ne kun plena certeco difineblas, certe tam (eo)
- The Italic languages form a branch of the Indo-European language family, whose earliest known members were spoken on the Italian Peninsula in the first millennium BC. The most important of the ancient languages was Latin, the official language of ancient Rome, which conquered the other Italic peoples before the common era. The other Italic languages became extinct in the first centuries AD as their speakers were assimilated into the Roman Empire and shifted to some form of Latin. Between the third and eighth centuries AD, Vulgar Latin (perhaps influenced by language shift from the other Italic languages) diversified into the Romance languages, which are the only Italic languages natively spoken today, while Literary Latin also survived. (en)
- Las lenguas itálicas constituyen un grupo de lenguas indoeuropeas con una serie de rasgos comunes. Incluye al latín junto con sus descendientes, las lenguas romances, y a un cierto número de lenguas extintas, habladas durante la Antigüedad en la península itálica como el osco, el umbro o el falisco, entre otras. (es)
- Les langues italiques sont une branche de la famille des langues indo-européennes. Elles regroupent les langues sabelliques et les langues latino-falisques. Le vénète et le sicule sont souvent rattachés aux langues italiques. Les langues italiques doivent leur nom à la région où ces langues étaient parlées, l'Italie. Les peuples parlant ces langues sont eux-mêmes dénommés Italiques. (fr)
- Języki italskie – podrodzina języków indoeuropejskich, z których jeden (łacina) dał początek współczesnym językom romańskim. W okresie archaicznym języków italskich (VIII wiek p.n.e. – początek n.e.) na terenie Italii używano kilku języków z tej grupy: oskijskiego, umbryjskiego, faliskijskiego, a w Rzymie i okolicach łaciny. Niektórzy językoznawcy zaliczają do tej grupy także język wenetyjski. Najstarszy hipotetyczny zapis w języku łacińskim wykonany na tzw. fibuli z Praeneste pochodzi z VII lub VI wieku p.n.e. Na początku naszej ery łaciną posługiwano się już na terenie całej Italii – tym samym rozpoczął się okres klasyczny (początek n.e. – 476). Okres ten przynosi rozkwit łaciny, którą posługiwano się na całym terytorium cesarstwa rzymskiego. Wytworzyły się wówczas dwie odmiany językowe: (pl)
|
