| dbo:abstract
|
- El terme escalda o skáld en islàndico-noruec (Islandès modern: [ˈskau̯lt]) designa, a l'Edat mitjana, un tipus de poeta associat a les corts escandinaves, però no només, ja que hi ha escaldes i escaldesses (skáldkonur) que van compondre llurs poemes sense fer-ho en l'entorn d'una cort. La poesia escàldica forma una de les dues agrupacions principals de la poesia nòrdica antiga, essent l'altra l'Edda poètica, de caràcter anònim. La mètrica prevalent a la poesia escàldica és el dróttkvætt. El tema és normalment de caràcter històric i encomiàstic, detallant les proeses del patró de l'skald. No hi ha cap evidència de que el skalds empressin cap tipus d'instruments musicals, però s'especula que podrien haver acompanyat els seus versos amb l'arpa o la lira. Les demandes tècniques de la poètica escàldica era igual a les formes de vers complicades que dominaven els bards gal·lesos i goidèlics. Com aquells bards, molts versos escàldics consistien en panegírics a reis i aristòcrates o memorials i testimonis de les seves batalles. (ca)
- Skaldi (staroseversky skáld) byli dvorští básníci, kteří působili za ve Skandinávii, zejména v Norsku a na Islandu. Skaldská poezie je jednou z hlavních složek staroseverské literatury. (cs)
- Die Skalden (altnordisch skáld oder skæld „Dichter“) waren höfische Dichter im mittelalterlichen Skandinavien, vorwiegend in Norwegen und Island. Ihre Kunst nennt sich Skaldendichtung oder Skaldik und ist eine der nordischen Kunstgattungen neben den Sagas und eddischer Dichtung. Der Übersetzer Franz Seewald versteht unter der Bezeichnung Skalden auch alltägliche Gelegenheitsdichter. (de)
- Skaldo estis antikva nordeŭropa poeto-kantisto (PIV) en la vikinga periodo (inter la 9-a jarcento kaj la 13-a jarcento). Ili aktivis en la kortegoj de skandinavaj kaj islandaj princoj ĝis la 13-a jarcento kaj prikantis konkretajn okazojn. Ekzemple Eyvind "Skaldespiller" Finsson (920-990) estis norvega skaldo, kies ĉefverko "Hákonarmál" prirakontas la morton de norvega reĝo. Parencaj esprimoj estas aedo, rapsodo, bardo, menestrelo. (eo)
- Los escaldos (del nórdico antiguo skald) eran poetas guerreros vikingos que pertenecían a la corte de los reyes escandinavos durante la Edad Media. Servían a los monarcas ensalzándolos en composiciones poéticas como los drápar que principalmente tenían la función de exaltar su generosidad o el heroísmo que mostraron en alguna batalla. Sus obras constituyen la llamada poesía escáldica, caracterizada por el verso aliterativo y figuras retóricas, una de las cuales era el kenning. Famosos escaldos son protagonistas de las sagas como, por ejemplo, Egil Skallagrímson, de la saga de su mismo nombre. El verdadero papel de un escaldo no era únicamente componer poemas, en la Edad Media también se les consideraba cronistas, escritores, testigos de la historia y, en cierta medida, su perfil era como los reporteros en la actualidad. Eran, en resumen, una autoridad histórica. Olaf II de Noruega lo menciona muy claramente poco antes de la batalla de Stiklestad: Él llamó a sus escaldos y les ordenó entrar en la sala de su fortaleza. «Vosotros debéis estar aquí», dijo, «y ser testigos de todo lo que pasará aquí. Entonces no necesitaréis que nadie os diga nada, pues podréis decirlo por vosotros mismos y componer versos sobre ello más tarde». (es)
- Eskaldoak, Erdi Aroan zehar, eskandinaviar erregeen gorteko olerkari-gerlari bikingoak dira. Erregeak zerbitzatzen zituzten, bezalako lan poetikoetan laudoriotuz, nagusiki, euren eskuzabaltasuna edo guduren batean erakutsi zuten heroitza nabarmentzeko funtzioa zutenak. Euren lanek, olerkaritza eskaldikoa deritzona osatzen dute, hauen ezaugarriak, hitz neurtu aliteratiboak eta irudi erretorikoak direlarik, azken hauetako bat, . Eskaldo ospetsuak sagetako protagonista dira, kasu, bere izeneko sagakoa. (eu)
- Le scalde est un poète scandinave, très souvent islandais, du Moyen Âge, essentiellement du IXe au XIIIe siècle. Il compose en se fondant sur l'allitération, le compte des syllabes et l'accentuation. Sa poésie strophique, avec ou sans refrain, volontairement sans lyrisme, à la formulation stéréotypée, loue des personnages, récapitule un lignage, expose des sentiments personnels ou décrit un bel objet. Elle sert de base documentaire à Snorri Sturluson pour la composition de son Edda puis aux rédacteurs de sagas. Un scalde est parfois le personnage principal d'une saga. C'est le cas d'Egill Skallagrimsson, Hallfreðr vandræðaskáld ou Gunnlaug Langue-de-serpent. (fr)
- A skald, or skáld (Old Norse: [ˈskald], later [ˈskɒːld]; Icelandic: [ˈskault], meaning "poet"), is one of the often named poets who composed skaldic poetry, one of the two kinds of Old Norse poetry, the other being Eddic poetry, which is anonymous. Skaldic poems were traditionally composed on one occasion, sometimes extempore, and include both extended works and single verses (lausavísur). They are characteristically more ornate in form and diction than eddic poems, employing many kennings and heiti, more interlacing of sentence elements, and the complex dróttkvætt metre. More than 5,500 skaldic verses have survived, preserved in more than 700 manuscripts, including in several sagas and in Snorri Sturluson's Prose Edda, a handbook of skaldic composition that led to a revival of the art. Many of these verses are fragments of originally longer works, and the authorship of many is unknown. The earliest known skald from whom verses survive is Bragi Boddason, known as Bragi the Old, a Norwegian skald of the first half of the 9th century. Most skalds of whom we know were attached to the courts of Norwegian kings during the Viking Age, and increasingly were Icelanders; the subject matter of their extended poems was sometimes mythical before the conversion, thereafter usually historical and encomiastic, detailing the deeds of the skald's patron. The tradition continued into the Late Middle Ages. The standard edition of the skaldic poetic corpus, , was edited by Finnur Jónsson and published in 1908–15. A new edition was prepared online by the Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages project and began publication in 2007. (en)
- Lo scaldo (skáld in norreno e islandese) era un poeta presso le corti scandinave durante l'era vichinga. Lo scaldo componeva versi utilizzando complicati meccanismi metrici in cui dimostrava la propria erudizione e si serviva del numeroso materiale leggendario attinto dalla mitologia norrena. Inoltre, gli scaldi erano spesso consiglieri di corte e guerrieri. La vita politica non era staccata dal loro mestiere, ma anzi da essa prendevano spunto. Il loro compito era, almeno alle origini, di elogiare i signori presso cui vivevano, ma successivamente l'encomio divenne soltanto una parte della poesia scaldica. I poeti non componevano più solo per soddisfare il proprio signore ma per riversarvi le proprie speranze, i propri sentimenti e descrivere la propria vita. Divenne quindi anche una poesia di riflessione. Fino al XII secolo, quando con l'avvento della Cristianità monaci e amanuensi gradualmente stabilirono per sé un diritto esclusivo sulla forma generalmente orale dell'arte scaldica, gli scaldi viaggiavano di paese in paese, accolti come ospiti onorati dei sovrani, normalmente ricevendo in cambio delle loro canzoni doni preziosi come anelli e gioielli di grosso valore, anche se a volte il pagamento era in contanti. Nel XIII secolo Snorri Sturluson compose l'Edda in prosa per preservare un'apprezzabile comprensione della loro arte, che era sul punto di estinguersi. Anche la raccolta Heimskringla di Snorri conserva molti poemi. Le esigenze tecniche della forma scaldica sono uguali ai complicati versi composti dai bardi gallesi e dai maestri irlandesi (i cosiddetti ""), e come questi poeti, molti dei versi scaldici consistevano in lunghi panegirici al re e agli aristocratici, o memoriali e testimonianze delle loro battaglie. Re e nobili, a loro volta, non erano soltanto intelligenti ascoltatori e apprezzatori degli scaldi talentuosi; alcuni di loro erano anch'essi poeti. La poesia scaldica era una poesia innanzitutto elitaria e colta. Potrebbe essere paragonata alla poesia cortese dei secoli centrali del Medioevo. Per ogni componimento, lo scaldo riceveva una ricompensa, chiamato skaldfé ("ricompensa dello scaldo") o bragarlaun ("dono per una poesia"). (it)
- 스칼드(고대 노르드어: skáld)는 사전적 의미로는 그 자체로 "시"를 의미하며, 바이킹 시대에서 중세 시대까지 스칸디나비아 및 아이슬란드의 궁정에 소속된 어용시인들이 쓴 궁정시를 말한다. 에다와 함께 고대 노르드어 시문학의 양대 줄기를 이루는 장르이다. (ko)
- Een skald was een hofdichter in de Vikingtijd. Hij was een ziener die de verbindingskanalen tussen de mensheid en de goden kon openhouden. Poëtische inspiratie, de goddelijke verlichting in de ziel, wordt verpersoonlijkt door de dichtersgod Bragi. Skalden schreven gedichten over de Noordse mythologie in allitererende versvorm. Ze worden ook als geschiedschrijvers gezien, omdat veel van deze mythologie en het leven van de Vikingen dankzij hun geschriften bewaard is gebleven. (nl)
- スカルド詩（スカルドし、吟唱詩とも）とは、9世紀から13世紀ごろの北欧（特にスカンディナヴィアやアイスランド）で読まれた古ノルド語の韻文詩のことである。宮廷律、ヘイティ、ケニングの多用などの特徴をもつ。神話や古代の英雄を謳ったエッダ詩とは対照的に、その詩が詠まれた当時の王や戦士を主題として取り上げたものが多い。また概してエッダ詩より複雑な技法が用いられている。サガや石に刻まれたルーン文字の碑文などにみられる。 (ja)
- Skald – poeta dworski, którego działalność była związana z dworami skandynawskich lub islandzkich władców w czasach wikingów, który to tworzył oraz wykonywał ustne wersje tego, co obecnie znamy jako poezję staronordycką. Wykonywanie utworów obejmowało także grę aktorską i skaldowie wcielali się w trakcie śpiewów we władców czy wojowników. Poeci z tej grupy podróżowali od dworu do dworu witani jako honorowi goście, gdzie w zamian za śpiew dostawali podarunki takie jak pierścienie lub klejnoty, czasami też zapłata była pieniężna. Do końca XII wieku chrześcijaństwo oraz rosnące rozpowszechnienie pisma sprawiły, że ta oralna forma sztuki zaginęła. W XII wieku Snorri Sturluson spisał Eddę młodszą, dzięki której zachowane zostały elementy sztuki skaldów, będącej w momencie tworzenia Eddy u progu zaginięcia w niepamięci. Wiele pieśni zachowało się także w Heimskringli Sturlussona. Techniczne wymagania poematów skaldycznych były porównywalne do wymagań skomplikowanych form wierszowych uprawianych przez walijskich bardów i irlandzkich filidów. Także tematyka była podobna i obejmowała panegiryki na cześć władców i arystokratów lub opisy ich czynów bitewnych. Z kolei królowie i szlachetnie urodzeni byli nie tylko inteligentnymi i chętnymi odbiorcami tej sztuki, ale także sami jej autorami. W Szwecji oraz Islandii tradycyjnie nawet współcześnie mianem skalda określa się każdego poetę. (pl)
- Os escaldos (do nórdico antigo: skáld «poeta, cantor») eram poetas ou jograis escandinavos, que compunham e declamavam a poesia escáldica, que era uma das duas variedades da poesia nórdica antiga, sendo que a outra variedade, a poesia édica, se pautava por ser anónima. Nesses tempos, em que o acesso à escrita era menos frequente, o escaldo era também um narrador popular de episódios mais ou menos históricos. Os escaldos eram frequentemente membros de um grupo de poetas da corte dos líderes da Escandinávia e Islândia durante a Era Viquingue. Compunham e apresentavam as suas interpretações, hoje conhecidas como poesia escáldica. De origem nórdica antiga - skáld, a palavra skald é hoje em dia usada em sueco e em norueguês como sinónimo de poeta ou criador literário. (pt)
- Ска́льди (норв. Skald, ісл. Skáld) — норвезькі та ісландські поети, співці та декламатори ІХ–ХІІІ ст.. Скальди жили переважно при дворах і дружинах конунгів. Вони складали величальні пісні, окремі строфи з різних приводів, а також вірші, в яких ганьбили ті чи інші явища або особи. За добрий твір скальд міг отримати цілий статок. Перші скальди з'явилися в Норвегії. У Х ст. мистецтво скальдів отримало широкий розвиток у Ісландії. Відтоді більшість найвідоміших скальдів при дворах скандинавських правителів були ісландцями. Основні жанри поезії скальдів:
* драпа — бойова пісня, що уславлює подвиги конунга, його дружини й увиразнює героїчні ідеали.
* нід — лайлива, грубо дотепна, злободенна пісня про ворогів і недругів.
* віса Пісні скальдів, що виконувалися ними самими зазвичай без музичного акомпанементу, в усній традиції зберігались протягом століть. Дотепер збереглися вірші бл. 300 скальдів. Найвідоміші норвезькі скальди — Браґі Боддасон, (IX ст.), Еґіль Скатлаґрімссон, Кормак Егмундарсон (X ст.), Сноррі Стурлусон (кін. ХІІ — перша пол. ХІІІ ст.) тощо. Вірші скальдів вважаються достовірним історичним джерелом. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Skaldi (staroseversky skáld) byli dvorští básníci, kteří působili za ve Skandinávii, zejména v Norsku a na Islandu. Skaldská poezie je jednou z hlavních složek staroseverské literatury. (cs)
- Die Skalden (altnordisch skáld oder skæld „Dichter“) waren höfische Dichter im mittelalterlichen Skandinavien, vorwiegend in Norwegen und Island. Ihre Kunst nennt sich Skaldendichtung oder Skaldik und ist eine der nordischen Kunstgattungen neben den Sagas und eddischer Dichtung. Der Übersetzer Franz Seewald versteht unter der Bezeichnung Skalden auch alltägliche Gelegenheitsdichter. (de)
- Skaldo estis antikva nordeŭropa poeto-kantisto (PIV) en la vikinga periodo (inter la 9-a jarcento kaj la 13-a jarcento). Ili aktivis en la kortegoj de skandinavaj kaj islandaj princoj ĝis la 13-a jarcento kaj prikantis konkretajn okazojn. Ekzemple Eyvind "Skaldespiller" Finsson (920-990) estis norvega skaldo, kies ĉefverko "Hákonarmál" prirakontas la morton de norvega reĝo. Parencaj esprimoj estas aedo, rapsodo, bardo, menestrelo. (eo)
- Eskaldoak, Erdi Aroan zehar, eskandinaviar erregeen gorteko olerkari-gerlari bikingoak dira. Erregeak zerbitzatzen zituzten, bezalako lan poetikoetan laudoriotuz, nagusiki, euren eskuzabaltasuna edo guduren batean erakutsi zuten heroitza nabarmentzeko funtzioa zutenak. Euren lanek, olerkaritza eskaldikoa deritzona osatzen dute, hauen ezaugarriak, hitz neurtu aliteratiboak eta irudi erretorikoak direlarik, azken hauetako bat, . Eskaldo ospetsuak sagetako protagonista dira, kasu, bere izeneko sagakoa. (eu)
- 스칼드(고대 노르드어: skáld)는 사전적 의미로는 그 자체로 "시"를 의미하며, 바이킹 시대에서 중세 시대까지 스칸디나비아 및 아이슬란드의 궁정에 소속된 어용시인들이 쓴 궁정시를 말한다. 에다와 함께 고대 노르드어 시문학의 양대 줄기를 이루는 장르이다. (ko)
- Een skald was een hofdichter in de Vikingtijd. Hij was een ziener die de verbindingskanalen tussen de mensheid en de goden kon openhouden. Poëtische inspiratie, de goddelijke verlichting in de ziel, wordt verpersoonlijkt door de dichtersgod Bragi. Skalden schreven gedichten over de Noordse mythologie in allitererende versvorm. Ze worden ook als geschiedschrijvers gezien, omdat veel van deze mythologie en het leven van de Vikingen dankzij hun geschriften bewaard is gebleven. (nl)
- スカルド詩（スカルドし、吟唱詩とも）とは、9世紀から13世紀ごろの北欧（特にスカンディナヴィアやアイスランド）で読まれた古ノルド語の韻文詩のことである。宮廷律、ヘイティ、ケニングの多用などの特徴をもつ。神話や古代の英雄を謳ったエッダ詩とは対照的に、その詩が詠まれた当時の王や戦士を主題として取り上げたものが多い。また概してエッダ詩より複雑な技法が用いられている。サガや石に刻まれたルーン文字の碑文などにみられる。 (ja)
- El terme escalda o skáld en islàndico-noruec (Islandès modern: [ˈskau̯lt]) designa, a l'Edat mitjana, un tipus de poeta associat a les corts escandinaves, però no només, ja que hi ha escaldes i escaldesses (skáldkonur) que van compondre llurs poemes sense fer-ho en l'entorn d'una cort. La poesia escàldica forma una de les dues agrupacions principals de la poesia nòrdica antiga, essent l'altra l'Edda poètica, de caràcter anònim. (ca)
- Los escaldos (del nórdico antiguo skald) eran poetas guerreros vikingos que pertenecían a la corte de los reyes escandinavos durante la Edad Media. Servían a los monarcas ensalzándolos en composiciones poéticas como los drápar que principalmente tenían la función de exaltar su generosidad o el heroísmo que mostraron en alguna batalla. Sus obras constituyen la llamada poesía escáldica, caracterizada por el verso aliterativo y figuras retóricas, una de las cuales era el kenning. Famosos escaldos son protagonistas de las sagas como, por ejemplo, Egil Skallagrímson, de la saga de su mismo nombre. (es)
- Le scalde est un poète scandinave, très souvent islandais, du Moyen Âge, essentiellement du IXe au XIIIe siècle. Il compose en se fondant sur l'allitération, le compte des syllabes et l'accentuation. Sa poésie strophique, avec ou sans refrain, volontairement sans lyrisme, à la formulation stéréotypée, loue des personnages, récapitule un lignage, expose des sentiments personnels ou décrit un bel objet. Elle sert de base documentaire à Snorri Sturluson pour la composition de son Edda puis aux rédacteurs de sagas. (fr)
- A skald, or skáld (Old Norse: [ˈskald], later [ˈskɒːld]; Icelandic: [ˈskault], meaning "poet"), is one of the often named poets who composed skaldic poetry, one of the two kinds of Old Norse poetry, the other being Eddic poetry, which is anonymous. Skaldic poems were traditionally composed on one occasion, sometimes extempore, and include both extended works and single verses (lausavísur). They are characteristically more ornate in form and diction than eddic poems, employing many kennings and heiti, more interlacing of sentence elements, and the complex dróttkvætt metre. (en)
- Lo scaldo (skáld in norreno e islandese) era un poeta presso le corti scandinave durante l'era vichinga. Lo scaldo componeva versi utilizzando complicati meccanismi metrici in cui dimostrava la propria erudizione e si serviva del numeroso materiale leggendario attinto dalla mitologia norrena. Inoltre, gli scaldi erano spesso consiglieri di corte e guerrieri. La vita politica non era staccata dal loro mestiere, ma anzi da essa prendevano spunto. Il loro compito era, almeno alle origini, di elogiare i signori presso cui vivevano, ma successivamente l'encomio divenne soltanto una parte della poesia scaldica. I poeti non componevano più solo per soddisfare il proprio signore ma per riversarvi le proprie speranze, i propri sentimenti e descrivere la propria vita. Divenne quindi anche una poesia (it)
- Skald – poeta dworski, którego działalność była związana z dworami skandynawskich lub islandzkich władców w czasach wikingów, który to tworzył oraz wykonywał ustne wersje tego, co obecnie znamy jako poezję staronordycką. Wykonywanie utworów obejmowało także grę aktorską i skaldowie wcielali się w trakcie śpiewów we władców czy wojowników. Poeci z tej grupy podróżowali od dworu do dworu witani jako honorowi goście, gdzie w zamian za śpiew dostawali podarunki takie jak pierścienie lub klejnoty, czasami też zapłata była pieniężna. Do końca XII wieku chrześcijaństwo oraz rosnące rozpowszechnienie pisma sprawiły, że ta oralna forma sztuki zaginęła. (pl)
- Os escaldos (do nórdico antigo: skáld «poeta, cantor») eram poetas ou jograis escandinavos, que compunham e declamavam a poesia escáldica, que era uma das duas variedades da poesia nórdica antiga, sendo que a outra variedade, a poesia édica, se pautava por ser anónima. Nesses tempos, em que o acesso à escrita era menos frequente, o escaldo era também um narrador popular de episódios mais ou menos históricos. De origem nórdica antiga - skáld, a palavra skald é hoje em dia usada em sueco e em norueguês como sinónimo de poeta ou criador literário. (pt)
- Ска́льди (норв. Skald, ісл. Skáld) — норвезькі та ісландські поети, співці та декламатори ІХ–ХІІІ ст.. Скальди жили переважно при дворах і дружинах конунгів. Вони складали величальні пісні, окремі строфи з різних приводів, а також вірші, в яких ганьбили ті чи інші явища або особи. За добрий твір скальд міг отримати цілий статок. Перші скальди з'явилися в Норвегії. У Х ст. мистецтво скальдів отримало широкий розвиток у Ісландії. Відтоді більшість найвідоміших скальдів при дворах скандинавських правителів були ісландцями. Основні жанри поезії скальдів: (uk)
|
