| dbo:abstract
|
- اللغة البونيقية، تسمى أيضا القرطاجية أو الفينيقية البونية، هي تشكيلة منقرضة من اللغة الفينيقية، وهي لغة كنعانية للأسرة السامية. كان يتحدث بها في الإمبراطورية القرطاجية في شمال أفريقيا والعديد من الجزر المتوسطية من قبل الشعب البونيقي في العصور القديمة الكلاسيكية، من القرن الثامن قبل الميلاد إلى القرن الخامس الميلادي. (ar)
- L'idioma púnic o cartaginès (en púnic 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌, dabarīm kanaʿnīm o 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤐𐤍𐤉𐤌, dabarīm pōnīm) fou una llengua semítica parlada pels púnics, una civilització que s'estenia per l'Àfrica del Nord, sud de la península Ibèrica i algunes illes de la Mediterrània de la zona, territoris controlats per l'antiga ciutat de Cartago (que formava l'Imperi Cartaginès). Lingüísticament fa part dels dialectes occidentals del fenici, estès pel Mediterrani a causa de la colonització fenícia, tot i que se sol considerar un idioma amb entitat pròpia, sobretot a partir del segle v aC. (ca)
- La punika lingvo, aŭ kartaga lingvo, estis variaĵo de la fenica lingvo, kanaana lingvo en la ŝemida familio. Ĝi estis parolata de la punika popolo en la kartaga imperio en Nord-Afriko kaj en pluraj mediteraneaj insuloj dum la grek-romia antikvo, de la 8-a jarcento a.k.e. ĝis la 5-a jarcento k.e.. La punikoj restis en daŭra kontakto kun la kanaana Fenicio ĝis la detruo de Kartago fare de la Romia Respubliko en 146 a.k.e.. Dum la punika estis parolata, ĝi multe ŝanĝiĝis sub la influo de la berberaj lingvoj. Unue ne estis multaj malsamaĵoj inter la fenica kaj punika, sed post kiam Kartago kaj Fenicio perdis kontakton, la punika iom post iom influiĝis malpli per Fenicio kaj pli per la berberaj lingvoj, parolataj ĉirkaŭ Kartago de la . La influo tamen estis ambaŭdirekta; hodiaŭ restas diversaj vortoj punikaj en la berberaj lingvoj, kiel la komuna berbera *almid, *yulmad, kiu signifas "lerni" kaj estas kognato de la hebrea vorto Talmud. La termino novpunika estas uzata dusence: unue kiam temas pri la fenica alfabeto, alie kiam temas pri la lingvo mem. Ĉi tie, "la novpunika" temas pri la dialekto de la punika, parolata post la falo de Kartago kaj post la romia konkero de la antaŭaj punikaj teritorioj en 146 a.k.e.. La dialekto malsamis de la pli frua punika lingvo, kiel evidentas pro malsamaj literumoj kompare kun la pli frua punika, kaj pro la uzado de neŝemidaj nomoj, ĉefe el Libi-berbera origino. La diferenco okazis pro dialektaj ŝanĝiĝoj, kiuj okazis dum la punika disvastiĝis inter la nord-afrikaj popoloj. Verkoj en la novpunika inkludas Lepcis Magna N 19 (92 k.e.). Ĉirkaŭ la kvara jarcento k.e., la punika ankoraŭ estis parolata en Tunizio, partoj de Nord-Afriko, kaj la Mediteraneo. Ankaŭ la novpunika alfabato evoluiĝis el la punika lingvo. Ĉirkaŭ 400, la punika alfabeto estis uzata ĉefe por monumentaj surskriboj, anstataŭitaj de la kursiva novpunika alfabeto aliloke. Ekzemplo de punikaj literaturaj verkoj inkludas tiujn de , kiu disvastigis la influon de Kartago tiom per verkado kiom per batalado. Mago verkis 28 volumojn pri bredado. La Romia Senato tiom ŝatis la verkojn, ke post sia konkero de Kartago, ili prezentis ilin al berberaj princoj, kiuj posedis bibliotekojn tie. La verko de Magono estis tradukita al la greka per . La latina versio verŝajne estis tradukita el la greka. Pluaj ekzemploj pri punikaj literaturaj verkoj inkludas la verkojn de , kiu skribis pri siaj renkontoj dum siaj marvojaĝoj ĉirkaŭ Afriko kaj la setlado de novaj kolonioj. (eo)
- Hizkuntza punikoa edo kartagotar hizkuntza (𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌, dabarīm kanaʿnīm edo 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤐𐤍𐤉𐤌, dabarīm pōnīm)iparraldeko Afrikan, hegoaldeko Iberiar penintsulan eta Mediterraneoko uharte batzuetan hitz egindako hizkuntza semitiko bat izan zen. Filologikoki, fenizieraren mendebaldeko aldaeretan sartzen da, feniziar kolonizazioaren ondorioz Mediterraneoan zehar zabaldu zena. Hala ere, batez ere k.a. V. mendetik aurrera berezko hizkuntzatzat hartzen dute. Azkenik, neopuniera izena erabiltzen da, K.o. 146.ean Kartago Erromaren pean erori ondoren erabili zen dialektoa izendatzeko. (eu)
- El idioma púnico o cartaginés (en púnico 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌, dabarīm kanaʿnīm o 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤐𐤍𐤉𐤌, dabarīm pōnīm) fue una lengua semítica hablada en el Norte de África, sur de la península ibérica y algunas islas del Mediterráneo de la zona controlada por la antigua ciudad de Cartago. Filológicamente es considerado un dialecto del fenicio. Las fuentes para el estudio del púnico, al igual que del fenicio, se basan principalmente en las inscripciones que se han conservado, dado que la mayor parte de la literatura fenicio-púnica se ha perdido. La obra Poenulus de Plauto contiene unas cuantas líneas en púnico que han sido intensamente estudiadas porque, al contrario que las inscripciones realizadas con el alfabeto fenicio, contienen las vocales. Se suele considerar a Agustín de Hipona como el último escritor importante de la Antigüedad que tuvo conocimientos de púnico. De acuerdo con sus comentarios, el púnico todavía se hablaba en su región (Norte de África) en el siglo V y sus hablantes todavía se referían a sí mismo como chanani («cananeos», es decir, «fenicios, cartagineses)». Alrededor del año 401, Agustín escribía en una de sus cartas: Quae lingua si improbatur abs te, nega Punicis libris, ut a viris doctissimis proditur, multa sapienter esse mandata memoriae. Poeniteat te certe ibi natum, ubi huius linguae cunabula recalent. Si rechazas esta lengua, estás negando lo que han admitido muchos hombres eruditos: son muchas las cosas que han sido sabiamente preservadas del olvido gracias a libros escritos en púnico. Hasta avergonzado debieras estar de haber nacido en el país en que la cuna de este idioma todavía sigue caliente. Epistola xvii La idea de que el púnico ejerció cierta influencia en el idioma maltés se propuso por primera vez en 1565. Esta teoría se considera totalmente desacreditada; las principales teorías lingüísticas defienden que el maltés deriva del árabe sículo, con gran cantidad de préstamos del italiano. Con todo, es seguro que el púnico se habló en Malta durante parte de su historia, como demuestran los Cipo de Melqart y otras inscripciones halladas en el archipiélago. (es)
- La langue punique, aussi appelée carthaginois, phénico-punique ou simplement punique, est une variété éteinte du phénicien, une langue de Canaan appartenant aux langues sémitiques et s'écrit de droite à gauche sans voyelles, tout comme le phénicien. Le punique était parlé au travers de la civilisation carthaginoise en Afrique du Nord et dans plusieurs îles méditerranéennes par les Puniques entre 1100 et 700 av. J.-C., avec la ville de Carthage dans l'actuelle Tunisie pour centre. Les Puniques sont restés en contact avec la Phénicie ou ses territoires jusqu'à la destruction de Carthage par la République romaine, en 146 av. J.-C. (fr)
- The Punic language, also called Phoenicio-Punic or Carthaginian, is an extinct variety of the Phoenician language, a Canaanite language of the Northwest Semitic branch of the Semitic languages. An offshoot of the Phoenician language of coastal West Asia (modern Lebanon and western Syria), it was principally spoken on the Mediterranean coast of Northwest Africa, and the Iberian peninsula and several Mediterranean islands such as Malta, Sicily and Sardinia by the Punic people, or western Phoenicians, throughout classical antiquity, from the 8th century BC to the 6th century AD. Punic is considered to have separated from its Phoenician parent around the time that Carthage became the leading Phoenician city under Mago I, but scholarly attempts to delineate the dialects lack precision and generally disagree on the classification. (en)
- Bahasa Punik, juga disebut bahasa Kartago atau Fenisio-Punik, adalah ragam bahasa Fenisia yang telah punah. Bahasa ini merupakan bagian dari rumpun bahasa Semit dan pernah dituturkan di wilayah Kartago di Afrika Barat Laut dan beberapa pulau di Laut Mediterania yang dihuni oleh orang Punik dari abad ke-8 SM hingga abad ke-5 M. (in)
- La lingua punica era una lingua semitica e una varietà della lingua fenicia (anch'essa estinta), parlata nelle zone sotto l'influenza di Cartagine: nel Nord Africa centrale e occidentale, in parte dell’odierna costa spagnola, in Sardegna, in Sicilia e a Malta. (it)
- Język punicki — wymarły język semicki z grupy kananejskiej, wywodzący się z języka fenickiego (początkowo jego dialekt). Zwany także kartagińskim, używany był w Kartaginie — najważniejszej z fenickich kolonii — znany z napisów, spośród których najstarsze pochodzą z IV wieku p.n.e. Różni się on bardzo nieznacznie od właściwego języka fenickiego. Jako język neopunicki był w szerokim użyciu w Afryce Północnej przynajmniej do IV wieku po Chrystusie. Jeszcze około roku 401 święty Augustyn donosił, że język ten jest używany w tym regionie. Wyparty całkowicie prawdopodobnie dopiero w VII wieku przez język arabski. Współcześni Maltańczycy twierdzą, że z mówionego języka punickiego wywodzi się współczesny język maltański; jest to jednak pogląd nieakceptowany przez niemaltańskich językoznawców, którzy jednoznacznie twierdzą, iż język maltański wywodzi się z dialektu arabskiego i nie ma bezpośredniego związku z językiem fenickim, choć rzeczywiście był on używany na wyspie w pewnym momencie jej historii. Najlepiej znany urywek tekstu w języku punickim znajduje się w komedii Plauta Poenulus (Kartagińczyk, wiersz 930 i następne). (pl)
- Punisch is de taal van Carthago en werd gesproken tot in de late Romeinse tijd in de Carthaagse koloniën en handelsposten in Noord-Afrika, Spanje en speciaal in het gebied van het huidige Tunesië. Het was een dialect voortgekomen uit het Fenicisch van Tyrus, de oorspronkelijke moederstad van de Carthagers en was als Semitische taal sterk verwant aan het Hebreeuws en (in mindere mate) het Arabisch. In het Maltees zijn tot op heden nog enkele Punische woorden bewaard gebleven. Het werd verdrongen door het Latijn als officiële spreektaal en deze taal maakte op zijn beurt, na de islamisering van Noord-Afrika, weer plaats voor het Arabisch dat nog steeds de officiële taal van Tunesië is. (nl)
- O púnico é uma língua semítica extinta, falada na região mediterrânea do norte da África e algumas ilhas do Mar Mediterrâneo pelos povos da cultura púnica (de origem fenícia) até por volta do século IV d.C. (pt)
- 布匿語，又稱迦太基語、腓尼基布匿語，是一種在古迦太基使用的語言，現已滅絕。在語言學上，布匿語與腓尼基語同屬於閃米語族。 (zh)
- Пуни́ческий язы́к (карфагéнский язы́к) (от лат. Poeni — имени, которым римляне называли карфагенян) — вымерший семитский язык, на котором говорили в древности на побережье Средиземного моря, в частности в Северной Африке и на нескольких островах в Средиземном море. Пунический язык, также известный как финикийско-пунический, — это обособленный диалект в рамках финикийского языка, одного из ханаанских языков северо-западной ветви семитских языков, на котором говорили в Северной Африке, в том числе в Карфагене, и во всём Средиземноморье. Являясь ответвлением финикийского языка из прибрежной Западной Азии (современный Ливан и западная Сирия), он в основном распространялся на средиземноморском побережье Северо-Западной Африки, а также на южной части Пиренейского полуострова и нескольких средиземноморских островах, таких как Мальта и Сицилия, пунийцами/финикийцами на протяжении всей классической Античности. Считается, что пунический отделился от своего финикийского родителя примерно в то время, когда Карфаген стал ведущим городом в регионе при Магоне I, но научные попытки разграничить эти диалекты недостаточно точны и в целом расходятся в классификации. (ru)
- Пунічна мова, або карфагенська мова (від лат. Poeni — імені, яким римляни називали карфагенян) — вимерла семітська мова, якою говорили в давнину на узбережжі Середземного моря, зокрема в Північній Африці та на декількох островах у Середземному морі. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- اللغة البونيقية، تسمى أيضا القرطاجية أو الفينيقية البونية، هي تشكيلة منقرضة من اللغة الفينيقية، وهي لغة كنعانية للأسرة السامية. كان يتحدث بها في الإمبراطورية القرطاجية في شمال أفريقيا والعديد من الجزر المتوسطية من قبل الشعب البونيقي في العصور القديمة الكلاسيكية، من القرن الثامن قبل الميلاد إلى القرن الخامس الميلادي. (ar)
- L'idioma púnic o cartaginès (en púnic 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌, dabarīm kanaʿnīm o 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤐𐤍𐤉𐤌, dabarīm pōnīm) fou una llengua semítica parlada pels púnics, una civilització que s'estenia per l'Àfrica del Nord, sud de la península Ibèrica i algunes illes de la Mediterrània de la zona, territoris controlats per l'antiga ciutat de Cartago (que formava l'Imperi Cartaginès). Lingüísticament fa part dels dialectes occidentals del fenici, estès pel Mediterrani a causa de la colonització fenícia, tot i que se sol considerar un idioma amb entitat pròpia, sobretot a partir del segle v aC. (ca)
- Bahasa Punik, juga disebut bahasa Kartago atau Fenisio-Punik, adalah ragam bahasa Fenisia yang telah punah. Bahasa ini merupakan bagian dari rumpun bahasa Semit dan pernah dituturkan di wilayah Kartago di Afrika Barat Laut dan beberapa pulau di Laut Mediterania yang dihuni oleh orang Punik dari abad ke-8 SM hingga abad ke-5 M. (in)
- La lingua punica era una lingua semitica e una varietà della lingua fenicia (anch'essa estinta), parlata nelle zone sotto l'influenza di Cartagine: nel Nord Africa centrale e occidentale, in parte dell’odierna costa spagnola, in Sardegna, in Sicilia e a Malta. (it)
- Punisch is de taal van Carthago en werd gesproken tot in de late Romeinse tijd in de Carthaagse koloniën en handelsposten in Noord-Afrika, Spanje en speciaal in het gebied van het huidige Tunesië. Het was een dialect voortgekomen uit het Fenicisch van Tyrus, de oorspronkelijke moederstad van de Carthagers en was als Semitische taal sterk verwant aan het Hebreeuws en (in mindere mate) het Arabisch. In het Maltees zijn tot op heden nog enkele Punische woorden bewaard gebleven. Het werd verdrongen door het Latijn als officiële spreektaal en deze taal maakte op zijn beurt, na de islamisering van Noord-Afrika, weer plaats voor het Arabisch dat nog steeds de officiële taal van Tunesië is. (nl)
- O púnico é uma língua semítica extinta, falada na região mediterrânea do norte da África e algumas ilhas do Mar Mediterrâneo pelos povos da cultura púnica (de origem fenícia) até por volta do século IV d.C. (pt)
- 布匿語，又稱迦太基語、腓尼基布匿語，是一種在古迦太基使用的語言，現已滅絕。在語言學上，布匿語與腓尼基語同屬於閃米語族。 (zh)
- Пунічна мова, або карфагенська мова (від лат. Poeni — імені, яким римляни називали карфагенян) — вимерла семітська мова, якою говорили в давнину на узбережжі Середземного моря, зокрема в Північній Африці та на декількох островах у Середземному морі. (uk)
- La punika lingvo, aŭ kartaga lingvo, estis variaĵo de la fenica lingvo, kanaana lingvo en la ŝemida familio. Ĝi estis parolata de la punika popolo en la kartaga imperio en Nord-Afriko kaj en pluraj mediteraneaj insuloj dum la grek-romia antikvo, de la 8-a jarcento a.k.e. ĝis la 5-a jarcento k.e.. (eo)
- El idioma púnico o cartaginés (en púnico 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌, dabarīm kanaʿnīm o 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤐𐤍𐤉𐤌, dabarīm pōnīm) fue una lengua semítica hablada en el Norte de África, sur de la península ibérica y algunas islas del Mediterráneo de la zona controlada por la antigua ciudad de Cartago. Filológicamente es considerado un dialecto del fenicio. (es)
- Hizkuntza punikoa edo kartagotar hizkuntza (𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤊𐤍𐤏𐤍𐤉𐤌, dabarīm kanaʿnīm edo 𐤃𐤁𐤓𐤉𐤌 𐤐𐤍𐤉𐤌, dabarīm pōnīm)iparraldeko Afrikan, hegoaldeko Iberiar penintsulan eta Mediterraneoko uharte batzuetan hitz egindako hizkuntza semitiko bat izan zen. Filologikoki, fenizieraren mendebaldeko aldaeretan sartzen da, feniziar kolonizazioaren ondorioz Mediterraneoan zehar zabaldu zena. Hala ere, batez ere k.a. V. mendetik aurrera berezko hizkuntzatzat hartzen dute. (eu)
- The Punic language, also called Phoenicio-Punic or Carthaginian, is an extinct variety of the Phoenician language, a Canaanite language of the Northwest Semitic branch of the Semitic languages. An offshoot of the Phoenician language of coastal West Asia (modern Lebanon and western Syria), it was principally spoken on the Mediterranean coast of Northwest Africa, and the Iberian peninsula and several Mediterranean islands such as Malta, Sicily and Sardinia by the Punic people, or western Phoenicians, throughout classical antiquity, from the 8th century BC to the 6th century AD. (en)
- La langue punique, aussi appelée carthaginois, phénico-punique ou simplement punique, est une variété éteinte du phénicien, une langue de Canaan appartenant aux langues sémitiques et s'écrit de droite à gauche sans voyelles, tout comme le phénicien. (fr)
- Język punicki — wymarły język semicki z grupy kananejskiej, wywodzący się z języka fenickiego (początkowo jego dialekt). Zwany także kartagińskim, używany był w Kartaginie — najważniejszej z fenickich kolonii — znany z napisów, spośród których najstarsze pochodzą z IV wieku p.n.e. Różni się on bardzo nieznacznie od właściwego języka fenickiego. Jako język neopunicki był w szerokim użyciu w Afryce Północnej przynajmniej do IV wieku po Chrystusie. Jeszcze około roku 401 święty Augustyn donosił, że język ten jest używany w tym regionie. Wyparty całkowicie prawdopodobnie dopiero w VII wieku przez język arabski. (pl)
- Пуни́ческий язы́к (карфагéнский язы́к) (от лат. Poeni — имени, которым римляне называли карфагенян) — вымерший семитский язык, на котором говорили в древности на побережье Средиземного моря, в частности в Северной Африке и на нескольких островах в Средиземном море. Пунический язык, также известный как финикийско-пунический, — это обособленный диалект в рамках финикийского языка, одного из ханаанских языков северо-западной ветви семитских языков, на котором говорили в Северной Африке, в том числе в Карфагене, и во всём Средиземноморье. Являясь ответвлением финикийского языка из прибрежной Западной Азии (современный Ливан и западная Сирия), он в основном распространялся на средиземноморском побережье Северо-Западной Африки, а также на южной части Пиренейского полуострова и нескольких средизе (ru)
|
