| dbo:abstract
|
- Hom designa amb cultura gal·loromana el conjunt d'art, d'arquitectura, de religió i d'usos i costums que van desenvolupar-se a Gàl·lia durant l'ocupació romana des del temps d'August fins a la caiguda de Roma, el 486. És el resultat del mestissatge dels substrats cèltics i gàl·lics amb el superstrat romà. La influència romana va ser més llarga a les parts meridionals, com les ciutats d'Arle, Autun, , Narbona, Nimes, Lió i Viena del Delfinat, en les quals les elits van romanitzar-se molt. En destaca l'art ceràmic, conegut com a sud-gàl·lic, inspirat de la ceràmica sigil·lata aretina. Tot i que els romans incineraven els morts, els gal·loromans de la civitas Tungrorum van preferir sebollir-los en túmuls. Després de les invasions germàniques, l'organització gal·loromana va mantenir-s'hi molt més que al nord. Des del segle v, l'Església i, més tard, l'administració merovíngia van utilitzar-la. Molts gal·loromans hi van obtenir càrrecs importants. Els més coneguts són l'historiador Gregori de Tours, l'arquebisbe i el bisbe Sidoni Apol·linar. (ca)
- يصف مصطلح «غالية رومانية» الحضارة المُرومَنة لبلاد الغال تحت حكم الإمبراطورية الرومانية. اتصف ذلك بالتبنّي الغاليّ أو تكييف الثقافة واللغة والأخلاق وطريقة الحياة الرومانية في سياق غاليّ فريد. يعطي مزيج الحضارات المدروس جيداً في بلاد الغال المؤرخين نموذجاً يقارن ويتناقض مع التطورات الموازية للرومنة في المقاطعات الرومانية الأخرى الأقل دراسةً. عرضت الترجمة الرومانية أسماءً رومانية للآلهة الغاليّة مثل الإله اللامع غوبانوس، لكن من الآلهة القلطية أثرت فقط ربّة الخيول إيبونا في الحضارات المُرومَنة أبعد من حدود بلاد الغال. فرضت الاجتياحات البربرية التي بدأت في أواخر القرن الثالث على الحضارة الغالية الرومانية تغييرات جذرية في السياسة، وفي الأساس الاقتصادي، وفي التنظيم العسكري. قدمت التسوية القوطية لعام 418 ولاءً مزدوجاً، حيث تفككت السلطة الرومانية الغربية في روما. فحص ر. دبليو ماثيسن حالة الطبقة الحاكمة المُرومَنة بشدة، نضال الأسقف هيلاري من آرل من قبل إم هاينزلمان. خلال القرن السابع، تستمر الثقافة الغالية الرومانية بشكل خاص في مناطق جاليا ناربونينسيس التي تطورت إلى أوستانيا، وسيسالباين غاول، وأورلينايس، وبدرجة أقل غاليّة أكويتانيا. الشمال المُرومَن سابقًا من بلاد الغال، بمجرد أن احتلّه الفرنجة، تطوّر إلى حضارة ميروفنجيّة بدلاً من ذلك. استغرقت الحياة الرومانية، التي ركّزت على الأحداث العامة والمسؤوليات الثقافية للحياة الحضرية في ري بوبليكا وفي الحياة الفخمة أحيانًا لنظام المزارع الريفية المكتفية ذاتيًا، وقتًا أطول في الانهيار في مناطق الغال الرومانيّة، حيث ورث القوط الغربيون الوضع الراهن إلى حد كبير في عام 418. بقيت اللغة الرومانية الغاليّة في الشمال الشرقي في داخل سيلفا كاربوناريا ما شكل حاجزًا ثقافيًا فعالًا مع الفرنجة إلى الشمال والشرق، وفي الشمال الغربي إلى أسفل وادي اللوار، حيث كانت الثقافة الغاليّة الرومانية تتواجه مع الثقافة الفرنجية في مدينة مثل تورز وفي شخص الأسقف الغالي الروماني الذي واجه أفراد العائلة المالكة الميروفنجيّة، غريغوري تورز. استنادًا إلى الوضوح المتبادل، يعدّ ديفيد دالبي سبع لغات تنحدر من الغاليّة الرومنسية (الآتية من أصل لاتيني): غالو-والون، الفرنسية، البروفنسالية الفرنسية (أربيتان)، الرومانشية، اللادينية، الفريولية، واللومباردية. غير أن التعاريف الأخرى أوسع بكثير، تشمل مختلف لغات الرهايتو الرومانسية، ولغات الأوسيانو الرومانسية، ولغات الغالية الإيطالية. (ar)
- Galsko-římská kultura či též Galo-římská kultura byla kultura, jež vznikla romanizací keltských národů, zejména Galů, po jejich integraci do Římské říše. Vyznačovala se přijetím nebo adaptací římské kultury, jazyka (latiny), morálky a způsobu života a jejich zasazením do jedinečného keltského kontextu. Dobře prostudovaná směs kultur v Galii poskytuje historikům vzor, s nímž lze porovnávat paralelní procesy romanizace v jiných, méně prozkoumaných římských provinciích. Kulturní tok romanizace nebyl jednosměrný, přesto převažoval směr z římského jádra na periferii - tak například všechna galská božstva byla pořímštěna (např. bůh kovář ), naopak z keltských božstev pouze patronka koní Epona pronikla za hranice Galie. Barbarské (zejména germánské) invaze začínající koncem třetího století si vynutily v galsko-římské kultuře zásadní změny v politice, v ekonomickém zázemí, ve vojenské organizaci. Gótské osídlení galsko-římských oblastí (vznik Vizigótského království roku 418) přineslo mnoho rozporů a zejména utrpení vysoce romanizované vládnoucí třídy. Galsko-římská kultura navzdory germánské nadvládě přetrvávala až do 7. století, zejména v oblastech Gallia Narbonensis (dnešní jižní Francie), v Předalpské Galii (sever dnešní Itálie), kolem města Orléans (střední Francie) a v menší míře v Gallia Aquitania (jihozápadní Francie). Sever Galie (dnešní severní Francie a Nizozemí), jakmile ho obsadili Frankové, se naopak velmi rychle kulturně transformoval, v kulturu zvanou obvykle merovejská. Římský vliv ovšem přežil i zhroucení galsko-římské kultury, zejména v jazykové oblasti, kde odolávání germanizaci bylo nejpozoruhodnější a nejtrvalejší, čehož výsledkem je hlavně francouzština, jež zůstala románským jazykem, ačkoli etnika, jež ji převzala, jsou v podstatě germánská (keltský etnický základ je dle genetických výzkumů zanedbatelný). Dalším podobným pozůstatkem je rétorománština (přežívající ve Švýcarsku a na severu Itálie), do jisté míry okcitánština, ještě v 19. století široce užívaná na jihu Francie. Specifickým rysem galsko-římské kultury, zejména v "úpadkovém" období 400-750, byla role charizmatických křesťanských biskupů, jež se často stávali ranými západoevropskými světci. Sehrávali nejen roli při christianizaci, ale byli i ústředními postavami politickými, neboť od 5. století přešla loajalita pohanů i křesťanů od institucí k jednotlivcům. To byl významný obecný rys pozdně starověké a raně středověké západoevropské kultury. Typickým rysem v oblasti umění bylo antropomorfní sochařství syntetizované s keltskými tradicemi vynikajícího zpracování kovů, zejména stříbra. Nejvíce pozůstatků této kultury je dnes soustředěno v Lyonu, jenž byl pod jménem Lugdunum hlavním městem římské Galie. Nachází se zde například Galsko-římské muzeum (na Rue Céberg), spojené se zbytky amfiteátru a odeonu. (cs)
- El término galorromano describe la cultura romanizada de la Galia bajo el control del Imperio Romano. Ella fue caracterizada por la adopción o adaptación por parte de los galos de las costumbres y modo de vida romanos en un contexto único galo. La bastante estudiada fusión de culturas en la Galia proporciona a los historiadores un modelo con el que se pueden comparar y contrastar desarrollos paralelos en otras provincias romanas menos estudiadas. Después de las invasiones bárbaras de principios del siglo V, la cultura galorromana persistiría particularmente en las áreas de la Galia Narbonense que se desarrollaron en Occidente, Galia Cisalpina y, en un grado menor, Aquitania. El antiguo norte de la Galia romanizada, una vez ocupado por los Francos, evolucionaría hacia la cultura merovingia en lugar de la cultura galorromana. La vida romana, centrada en eventos públicos y en la responsabilidad cultural de la vida urbana en la Res publica y en la (a veces) lujosa vida del sistema de villas rurales autosuficiente, tardó bastante tiempo para dejar de existir en las regiones galorromanas, Visigodos heredaron el statu quo a principios del siglo V. El lenguaje galorromano perduró en el noreste de la , que formaba una barrera cultural efectiva con los francos al norte y al este, y al noroeste en el bajo valle del Loira, donde la cultura galorromana entraba en contacto con la cultura franca en ciudades como Tours y en la persona de aquel obispo galo-romano que se enfrentaba con los reyes merovíngios, Gregorio de Tours. (es)
- Als gallorömische Kultur wird die von der antiken römischen Zivilisation in Gallien beeinflusste Kultur bezeichnet. Diese entwickelte sich im Laufe der Romanisierung Galliens in der Zeit nach Augustus. Speziell gallorömisch geprägt waren die südlichen und mittleren Regionen Galliens, wie Gallia Narbonensis, welche sich später zu Okzitanien entwickelte, Aquitanien und die Auvergne. Der Norden Galliens war im Vergleich dazu weniger stark römisch geprägt, dennoch war auch hier der kulturelle Einfluss Roms bemerkbar, wie etwa in Augusta Treverorum (Trier), das zur Gallia Belgica gehörte und im 3./4. Jahrhundert zur Kaiserresidenz aufstieg. Noch heute sind mehrere Amphitheater und Aquädukte in Südfrankreich zu besichtigen, die den hohen Grad der Romanisierung in diesem Raum belegen. Römisch geprägt waren Städte wie Arles (ab dem Beginn des 5. Jahrhunderts Sitz der gallischen Prätorianerpräfektur), Autun, Cassinomagus, Narbonne, Nîmes, Lyon, Orange und Vienne. Seit der Herrschaft des Kaisers Claudius stiegen viele gallische Aristokraten in den Senat auf und wurden so von Beherrschten zu Herrschenden. Die gallischen Eliten waren in dieser Zeit längst gründlich romanisiert. In der Krisenzeit des Imperiums im 3. Jahrhundert war Gallien einige Jahre Teil des Imperium Galliarum, welches sich von der römischen Zentralgewalt gelöst hatte (260–274), bis es von Kaiser Aurelian wieder eingegliedert werden konnte. Um diese Zeit kam es auch zu Unruhen in der weniger stark romanisierten Landbevölkerung (siehe Bagauden). Im Laufe der Spätantike, als germanische Krieger im Zuge der so genannten Völkerwanderung in das Imperium Romanum gelangten und nach dem Zusammenbruch Westroms in Gallien eigene Herrschaften errichteten, kam es zu einer Transformation der gallorömischen Kultur, wenngleich sich vor allem im Süden die Reste der römischen Zivilisation länger halten konnten als in vielen anderen Teilen des auseinanderbrechenden Westreiches. Die Oberschicht Galliens rivalisierte Mitte des 5. Jahrhunderts mit jener Italiens und versuchte 455 in Gestalt von Avitus einen der Ihren als Kaiser durchzusetzen. Nach dem Scheitern des Avitus und dem Tod seines Nachfolgers Majorian verlor die gallorömische Elite, deren Mitglieder vor allem im 4. Jahrhundert in höchste Reichsämter aufgestiegen waren, endgültig an Einfluss auf den Kaiser. Die Kirche übernahm Mitte bis Ende des 5. Jahrhunderts zunehmend die Rolle des zusammenbrechenden weströmischen Staates als Autorität. Der bedeutendste Gallorömer des 5. Jahrhunderts war Sidonius Apollinaris, der klassisch gebildet war. Seine Briefe geben einen guten Einblick in die Verhältnisse Galliens in der Spätantike. Er stand mit mehreren anderen vornehmen Gallorömern in Kontakt, so unter anderem mit dem Bischof Ruricius von Limoges, der wiederum auch Kontakte zu Caesarius von Arles unterhielt. Im Zuge des staatlichen Zusammenbruchs Westroms suchten die Gallorömer nun andere Betätigungsfelder, wodurch die katholische Kirche zum Sammelpunkt wurde. Gallorömer, die zuvor eine weltliche römische Beamtenlaufbahn eingeschlagen hatten, traten nun in kirchliche Dienste. Dies betraf vor allem Mitglieder des gallischen Senatsadels, deren Vorfahren (gleich welcher Herkunft sie ursprünglich waren) im 4. und 5. Jahrhundert höhere römische Staatsämter bekleidet hatten und im Reichsdienst aufgestiegen waren. Sie zählten zur vornehmsten Schicht der gallorömischen Gesellschaft und waren in der Folgezeit wichtige Träger spätantiker kultureller Traditionen. Ihre hervorgehobene soziale Stellung bemühten sie sich nun durch Ausübung lokaler bzw. kirchlicher Ämter zu bewahren. In Nordgallien etablierten sich im Zeitraum von 461/62 bis 486/87 selbstständige römische Herrschaften unter Aegidius, Paulus und Syagrius, während der comes Arbogast der Jüngere die Region um Trier noch einige Zeit hielt, nachdem die Westgoten, Burgunden und Franken immer größere römische Gebiete unter ihre Kontrolle gebracht hatten. Als der fränkische rex Chlodwig I., der von 486/87 bis 511 zum bedeutendsten Herrscher in Gallien aufstieg, zum Christentum übertrat, erleichterte dies die Integration der Franken in die gallorömische Gesellschaft. Die Merowinger nutzten die gallorömischen Eliten (in erster Linie die Bischöfe, wie beispielsweise um 500 Caesarius von Arles oder Remigius von Reims) für ihren Verwaltungsapparat, der sich noch lange am römischen Vorbild orientierte. Noch bis ins 7. Jahrhundert hinein stellte die gallorömische Führungsschicht in Südgallien einen bedeutenden Machtfaktor dar, besonders aufgrund der relativ starken Stellung der Bischöfe in den Civitates. Der Rückzug der an der Antike orientierten gallorömischen Kultur kündigte sich in dieser Zeit bereits an, doch die klassische Bildung war noch im ausgehenden 6. Jahrhundert ein Elitekennzeichen, durch das sich Männer wie der Dichter Venantius Fortunatus oder der gallorömische Bischof und bedeutende Geschichtsschreiber Gregor von Tours (der selbst einer senatorischen Familie entstammte) von den kriegerischen „Barbaren“ abzuheben suchten. Dies galt umso mehr, als Gallien im beginnenden Frühmittelalter von den katholischen Merowingern beherrscht wurde, so dass die Konfession nun als Unterscheidungsmerkmal wegfiel. (de)
- Gallo-Roman culture was a consequence of the Romanization of Gauls under the rule of the Roman Empire. It was characterized by the Gaulish adoption or adaptation of Roman culture, language, morals and way of life in a uniquely Gaulish context. The well-studied meld of cultures in Gaul gives historians a model against which to compare and contrast parallel developments of Romanization in other, less-studied Roman provinces. Interpretatio romana offered Roman names for Gaulish deities such as the smith-god Gobannus, but of Celtic deities only the horse-patroness Epona penetrated Romanized cultures beyond the confines of Gaul. The barbarian invasions beginning in the late third century forced upon Gallo-Roman culture fundamental changes in politics, in the economic underpinning, in military organization. The Gothic settlement of 418 offered a double loyalty, as Western Roman authority disintegrated at Rome. The plight of the highly Romanized governing class is examined by R.W. Mathisen, the struggles of bishop Hilary of Arles by M. Heinzelmann. Into the seventh century, Gallo-Roman culture would persist particularly in the areas of Gallia Narbonensis that developed into Occitania, Cisalpine Gaul, Orléanais, and to a lesser degree, Gallia Aquitania. The formerly Romanized north of Gaul, once it had been occupied by the Franks, would develop into Merovingian culture instead. Roman life, centered on the public events and cultural responsibilities of urban life in the res publica and the sometimes luxurious life of the self-sufficient rural villa system, took longer to collapse in the Gallo-Roman regions, where the Visigoths largely inherited the status quo in 418. Gallo-Roman language persisted in the northeast into the Silva Carbonaria that formed an effective cultural barrier with the Franks to the north and east, and in the northwest to the lower valley of the Loire, where Gallo-Roman culture interfaced with Frankish culture in a city like Tours and in the person of that Gallo-Roman bishop confronted with Merovingian royals, Gregory of Tours. Based upon mutual intelligibility, David Dalby counts seven languages descended from Gallo-Romance: Gallo-Wallon, French, Franco-Provençal (Arpitan), Romansh, Ladin, Friulian, and Lombard. However, other definitions are far broader, variously encompassing the Rhaeto-Romance languages, Occitano-Romance languages, and Gallo-Italic languages. (en)
- Le terme gallo-romain décrit la culture romanisée de la Gaule sous la domination de l'Empire romain. Cela s'est caractérisé par l'adoption ou l'adaptation gauloise de la morale et du mode de vie romain dans un contexte typiquement gaulois. La fusion des cultures bien étudiée en Gaule donne aux historiens un modèle permettant de comparer et de contraster les développements parallèles de la romanisation dans d'autres provinces romaines moins étudiées. L'Interpretatio romana a offert des noms romains pour les divinités gauloises telles que le dieu-forgeron Gobannus, mais des divinités celtiques, seule la protectrice des chevaux Épona pénétra dans les cultures romanisées au-delà des confins de la Gaule. Au début du ve siècle, les invasions barbares ont imposé à la culture gallo-romaine des changements fondamentaux dans la politique, le fondement économique, et l'organisation militaire. Le traité gothique de 418 offrit une double loyauté, l'autorité romaine occidentale se désintégrant à Rome. La situation critique de la classe dirigeante hautement romanisée est examinée par Ralph Whitney Mathisen, les luttes de l'évêque Hilaire d'Arles par Michael Heinzelmann. Au viie siècle, la culture gallo-romaine persisterait particulièrement dans les régions de Gaule narbonnaise qui se développèrent en Occitanie, en Gaule cisalpine et, dans une moindre mesure, en Gaule aquitaine. Le nord autrefois romanisé de la Gaule, une fois occupé par les Francs, se développera dans la culture mérovingienne. La vie romaine, centrée sur les événements publics et les responsabilités culturelles de la vie urbaine dans la res publica et la vie parfois luxueuse du système de villas rurales autosuffisantes, prit plus de temps à s'effondrer dans les régions gallo-romaines où les Wisigoths ont largement hérité du statu quo en 418. La langue gallo-romane a persisté au nord-est dans la Silva Carbonaria qui formait une barrière culturelle efficace avec les Francs au nord et à l'est, et au nord-ouest jusqu'à la basse vallée de la Loire, où la culture gallo-romaine interférait avec la culture franque dans une ville comme Tours et en la personne de Grégoire de Tours, évêque gallo-romain face à la famille royale mérovingienne. Basé sur l'intelligibilité mutuelle, David Dalby compte sept langues issues du gallo-roman : le gallo-wallon, français, francoprovençal (arpitan), romanche, ladin, frioulan et le lombard. Cependant, d'autres définitions sont beaucoup plus larges, englobant diversement les langues rhéto-romanes, les langues occitano-romanes et les langues gallo-italiques. (fr)
- "Galia-Romawi" adalah sebuah istilah yang mengacu kepada budaya Galia yang telah mengalami Romanisasi pada masa kekuasaan Kekaisaran Romawi. Proses ini memiliki ciri berupa pengambilan atau pengadaptasian moral-moral dan gaya hidup Romawi ke dalam kehidupan Galia. memberikan nama-nama Romawi untuk dewa-dewi Galia, seperti misalnya dewa penempa logam , tetapi dari antara dewa-dewi Keltik hanya dewi pelindung kuda yang meresap ke dalam budaya Romawi. Periode Migrasi yang bermula pada awal abad ke-5 mengakibatkan perubahan besar, dan wilayah Galia utara yang sebelumnya mengalami Romanisasi berubah menjadi wilayah dengan kebudayaan Meroving. Namun demikian, budaya Galia-Romawi masih bertahan hingga abad ke-7 di beberapa wilayah, khususnya di Gallia Narbonensis. (in)
- De Gallo-Romeinse periode is een vooral in België en Frankrijk gebruikelijke benaming voor de Romeinse periode in Gallië en Gallia Belgica. Gallië en Gallia Belgica besloegen het gebied dat ongeveer overeenkomt met het moderne Frankrijk, België, het westen van Zwitserland, en delen van Nederland en Duitsland ten westen van de Rijn. De periode begint bij de verovering van Gallië door Julius Caesar tussen 58 en 51 v.Chr. (de zogenaamde Gallische Oorlogen) en eindigt bij Syagrius in 486, de laatste Romeinse heerser over een deel van Gallië, hoewel aan het Romeinse gezag in Gallia Belgica, - het huidige Zuid-Nederland, België, en Noord-Frankrijk - al eerder door Germaanse invallers een eind was gekomen. Men gebruikt de benaming Gallo-Romeins, omdat bij de kolonisatie van Gallië door de Romeinen de plaatselijke Gallische (Keltische) bevolking geassimileerd is door de Romeinse cultuur (zie Romanisering). Doordat de oorspronkelijk Keltische bevolking getalsmatig veel groter bleef dan de nieuwe Romeinse elite kreeg de resulterende Romeins-Keltische mengcultuur echter enkele eigen trekken. Bijvoorbeeld werden naast Romeinse ook Gallische (Keltische) goden aanbeden en zijn veel plaatsnamen uit de Romeinse periode niet zuiver Latijns. Mogelijk heeft dat te maken met het feit dat de 'Romeinse' plaatsen meestal gegrondvest werden in reeds bestaande Gallische dorpen. Typisch in het Gallo-Romeinse gebied zijn bijvoorbeeld de plaatsnamen op -acum , die in het Nederlands vaak tot -aken (bijvoorbeeld Kortenaken), -zake (Semmerzake), -zeke (Kemzeke) of -ik/-ijk (Kortrijk, Doornik) geworden zijn. In het Frans zijn Gallo-Romeinse namen naargelang de streek vaak tot -ac (het zuiden, bijvoorbeeld Armagnac), -ai (het noorden, bijvoorbeeld Tournai) of -igny geworden (bijvoorbeeld Montigny). Overigens waren de wisselingen van de Keltische tijd naar de Romeinse en vervolgens Frankische tijd geen abrupte overgangen zoals soms wel gedacht wordt. De vroegere Keltische elite versmolt door onderlinge huwelijken met de nieuwe Romeinse toplaag en vormde zo geleidelijk een Gallo-Romeinse toplaag. Eeuwen later versmolt deze bestuurlijke en culturele elite door eenzelfde proces weer met de nieuwe Germaanse elite van Frankische edelen en machthebbers en deze werden zo de voorouders van de middeleeuwse Franse aristocratie. (nl)
- 갈로로마인(Gallo-Roman)은 로마 제국의 지배 하에 된 갈리아인이다. (ko)
- ガロ・ローマ文化(Gallo Roma)とは帝政ローマ支配下であったガリア（現在のフランス）の独自文化を呼ぶ。 (ja)
- Il termine gallo-romano descrive la cultura romanizzata della Gallia sotto il dominio dell'Impero romano. Il fenomeno fu caratterizzato dall'adozione da parte dei Galli della morale e dello stile di vita romani, in un contesto unicamente gallico. La ben studiata fusione di culture in Gallia offre agli storici un modello con il quale confrontare e contrapporre gli sviluppi paralleli della romanizzazione in altre province romane meno studiate. L'interpretatio romana offriva nomi romani per le divinità galliche come il dio fabbro Gobannus. Delle divinità celtiche solo la patrona dei cavalli Epona entrò nelle culture delle altre provincie romanizzate, oltre i confini della Gallia. Le invasioni barbariche all'inizio del V secolo imposero alla cultura gallo-romana cambiamenti fondamentali nella politica, nella struttura economica, nell'organizzazione militare. L'insediamento gotico del 418 offrì una doppia lealtà, poiché l'autorità romana occidentale si disintegrò a Roma. Il dramma della classe dirigente altamente romanizzata è esaminato da R.W. Mathisen, le battaglie del vescovo Ilario di Arles di M. Heinzelmann. Nel settimo secolo, la cultura gallo-romana persistette in particolare nelle aree della Gallia Narbonense; sviluppandosi successivamente in Occitania, Gallia Cisalpina, Orleanese e, in misura minore, in Aquitania. Il nord della Gallia, un tempo romanizzato, una volta occupato dai Franchi, si sviluppò invece nella cultura merovingia. La vita romana, centrata sugli eventi pubblici e le responsabilità culturali della vita urbana nella res publica, la vita talvolta lussuosa del sistema autosufficiente delle ville rurali, impiegò più tempo a crollare nelle regioni gallo-romane, dove i Visigoti in gran parte ereditarono lo stato nel 418. La lingua gallo-romana persisteva nel nord-est nella Silva Carbonaria che costituiva un'efficace barriera culturale con i Franchi a nord e ad est, e nel nordovest alla bassa valle della Loira, dove la cultura gallo-romana si interfacciava con Cultura franca in una città come Tours e nella persona di quel vescovo gallo-romano di fronte ai reali merovingi, Gregorio di Tours. Basandosi sulla mutua intelligibilità, il linguista britannico David Dalby conta sette lingue discendenti dalla lingua gallo-romanza: vallone, francese, franco-provenzale, romancio, ladino, friulano e lombardo. Tuttavia, altre definizioni sono molto più ampie, comprendendo in vario modo le lingue retoromanze, le lingue occitano-romanze e gallo-italiche. (it)
- O termo galo-romano descreve a cultura romanizada da Gália sob o controle do Império Romano. Ela foi caracterizada pela adoção ou adaptação por parte dos gauleses dos costumes e modo de vida romanos em um contexto gaulês único. A bastante estudada fusão de culturas na Gália fornece aos historiadores um modelo com o qual podem-se comparar e contrastar desenvolvimentos paralelos em outras províncias romanas menos estudadas. Após as invasões bárbaras do início do século V, a cultura galo-romana persistiria particularmente nas áreas da Gália Narbonense que se desenvolveram na Occitânia, Gália Cisalpina e, em um grau menor, Aquitânia. O antigo norte da Gália romanizado, uma vez ocupado pelos Francos, evoluiria para a cultura merovíngia em vez da cultura galo-romana. A vida romana, centrada em eventos públicos e na responsabilidade cultural da vida urbana na res publica e na (às vezes) luxuosa vida do sistema de vilas rural auto-suficiente, demorou bastante tempo para deixar de existir nas regiões galo-romanas, onde os Visigodos herdaram o status quo no início do século V. A linguagem galo-romana perdurou no nordeste na , que formava uma barreira cultural efetiva com os francos ao norte e a leste, e a noroeste no baixo vale do Loire, onde a cultura galo-romana entrava em contato com a cultura franca em cidades como Tours e na pessoa daquele bispo galo-romano que se confrontava com os reis merovíngios, Gregório de Tours. (pt)
- Termen gallo-romersk avser den romaniserade kultur som uppstod i Gallien efter att Rom erövrat området, i synnerhet Gallia Narbonensis motsvarande den franska provinsen Languedoc i södra Frankrike men även Akvitanien i sydvästra Frankrike. De norra delarna av Gallien som också genomgått en romanisering intogs av frankerna och kom istället att utveckla en merovingisk kultur. Det romerska stadslivet, som kretsade kring "res publica" - gemensamma angelägenheter och ett gemensamt kulturellt ansvar, och det ofta luxuösa livet på de självförsörjande, romerska lantgårdarna, kollapsade betydligt långsammare i de gallo-romerska områdena. Under de krisartade åren 259-274 uppstod, ur de romerska provinserna Gallien, Britannien och Spanien som eftersträvade en utbrytning ur imperiet, temporärt en självständig gallo-romersk maktsfär som av nutida historiker betecknas . Den galliske kejsaren Postumus förlade sin huvudstad till Trier i dagens Rheinland-Pfalz i Tyskland. (sv)
- Галло-римляне (фр. Les Gallo-Romains, нем. Welske) — условное название основного населения римской провинции Галлия, сформировавшееся в результате прогрессивной ассимиляции и античной романизации доримского населения — кельтов — римлянами, особенно в южной половине провинции, в Аквитании и Провансе. Смешанное романоязычное население стало преобладающим в Галлии уже к III веку, а к началу V века кельтское население полностью ассимилировалось (за исключением бретонов на полуострове Бретань, вытесненных германскими племенами из Британии в V—VII века). Галло-римляне поздней античности составили этногенетическую основу современной французской нации, а также бельгийских валлонов, франко-швейцарцев, к северу от линии Специя-Римини, в Провансе и Каталонии. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- 갈로로마인(Gallo-Roman)은 로마 제국의 지배 하에 된 갈리아인이다. (ko)
- ガロ・ローマ文化(Gallo Roma)とは帝政ローマ支配下であったガリア（現在のフランス）の独自文化を呼ぶ。 (ja)
- يصف مصطلح «غالية رومانية» الحضارة المُرومَنة لبلاد الغال تحت حكم الإمبراطورية الرومانية. اتصف ذلك بالتبنّي الغاليّ أو تكييف الثقافة واللغة والأخلاق وطريقة الحياة الرومانية في سياق غاليّ فريد. يعطي مزيج الحضارات المدروس جيداً في بلاد الغال المؤرخين نموذجاً يقارن ويتناقض مع التطورات الموازية للرومنة في المقاطعات الرومانية الأخرى الأقل دراسةً. عرضت الترجمة الرومانية أسماءً رومانية للآلهة الغاليّة مثل الإله اللامع غوبانوس، لكن من الآلهة القلطية أثرت فقط ربّة الخيول إيبونا في الحضارات المُرومَنة أبعد من حدود بلاد الغال. (ar)
- Hom designa amb cultura gal·loromana el conjunt d'art, d'arquitectura, de religió i d'usos i costums que van desenvolupar-se a Gàl·lia durant l'ocupació romana des del temps d'August fins a la caiguda de Roma, el 486. És el resultat del mestissatge dels substrats cèltics i gàl·lics amb el superstrat romà. La influència romana va ser més llarga a les parts meridionals, com les ciutats d'Arle, Autun, , Narbona, Nimes, Lió i Viena del Delfinat, en les quals les elits van romanitzar-se molt. (ca)
- Galsko-římská kultura či též Galo-římská kultura byla kultura, jež vznikla romanizací keltských národů, zejména Galů, po jejich integraci do Římské říše. Vyznačovala se přijetím nebo adaptací římské kultury, jazyka (latiny), morálky a způsobu života a jejich zasazením do jedinečného keltského kontextu. Dobře prostudovaná směs kultur v Galii poskytuje historikům vzor, s nímž lze porovnávat paralelní procesy romanizace v jiných, méně prozkoumaných římských provinciích. Kulturní tok romanizace nebyl jednosměrný, přesto převažoval směr z římského jádra na periferii - tak například všechna galská božstva byla pořímštěna (např. bůh kovář ), naopak z keltských božstev pouze patronka koní Epona pronikla za hranice Galie. Barbarské (zejména germánské) invaze začínající koncem třetího století si vyn (cs)
- Gallo-Roman culture was a consequence of the Romanization of Gauls under the rule of the Roman Empire. It was characterized by the Gaulish adoption or adaptation of Roman culture, language, morals and way of life in a uniquely Gaulish context. The well-studied meld of cultures in Gaul gives historians a model against which to compare and contrast parallel developments of Romanization in other, less-studied Roman provinces. (en)
- Als gallorömische Kultur wird die von der antiken römischen Zivilisation in Gallien beeinflusste Kultur bezeichnet. Diese entwickelte sich im Laufe der Romanisierung Galliens in der Zeit nach Augustus. Speziell gallorömisch geprägt waren die südlichen und mittleren Regionen Galliens, wie Gallia Narbonensis, welche sich später zu Okzitanien entwickelte, Aquitanien und die Auvergne. Der Norden Galliens war im Vergleich dazu weniger stark römisch geprägt, dennoch war auch hier der kulturelle Einfluss Roms bemerkbar, wie etwa in Augusta Treverorum (Trier), das zur Gallia Belgica gehörte und im 3./4. Jahrhundert zur Kaiserresidenz aufstieg. (de)
- El término galorromano describe la cultura romanizada de la Galia bajo el control del Imperio Romano. Ella fue caracterizada por la adopción o adaptación por parte de los galos de las costumbres y modo de vida romanos en un contexto único galo. La bastante estudiada fusión de culturas en la Galia proporciona a los historiadores un modelo con el que se pueden comparar y contrastar desarrollos paralelos en otras provincias romanas menos estudiadas. (es)
- Le terme gallo-romain décrit la culture romanisée de la Gaule sous la domination de l'Empire romain. Cela s'est caractérisé par l'adoption ou l'adaptation gauloise de la morale et du mode de vie romain dans un contexte typiquement gaulois. La fusion des cultures bien étudiée en Gaule donne aux historiens un modèle permettant de comparer et de contraster les développements parallèles de la romanisation dans d'autres provinces romaines moins étudiées. (fr)
- "Galia-Romawi" adalah sebuah istilah yang mengacu kepada budaya Galia yang telah mengalami Romanisasi pada masa kekuasaan Kekaisaran Romawi. Proses ini memiliki ciri berupa pengambilan atau pengadaptasian moral-moral dan gaya hidup Romawi ke dalam kehidupan Galia. memberikan nama-nama Romawi untuk dewa-dewi Galia, seperti misalnya dewa penempa logam , tetapi dari antara dewa-dewi Keltik hanya dewi pelindung kuda yang meresap ke dalam budaya Romawi. (in)
- Il termine gallo-romano descrive la cultura romanizzata della Gallia sotto il dominio dell'Impero romano. Il fenomeno fu caratterizzato dall'adozione da parte dei Galli della morale e dello stile di vita romani, in un contesto unicamente gallico. La ben studiata fusione di culture in Gallia offre agli storici un modello con il quale confrontare e contrapporre gli sviluppi paralleli della romanizzazione in altre province romane meno studiate. (it)
- De Gallo-Romeinse periode is een vooral in België en Frankrijk gebruikelijke benaming voor de Romeinse periode in Gallië en Gallia Belgica. Gallië en Gallia Belgica besloegen het gebied dat ongeveer overeenkomt met het moderne Frankrijk, België, het westen van Zwitserland, en delen van Nederland en Duitsland ten westen van de Rijn. De periode begint bij de verovering van Gallië door Julius Caesar tussen 58 en 51 v.Chr. (de zogenaamde Gallische Oorlogen) en eindigt bij Syagrius in 486, de laatste Romeinse heerser over een deel van Gallië, hoewel aan het Romeinse gezag in Gallia Belgica, - het huidige Zuid-Nederland, België, en Noord-Frankrijk - al eerder door Germaanse invallers een eind was gekomen. (nl)
- O termo galo-romano descreve a cultura romanizada da Gália sob o controle do Império Romano. Ela foi caracterizada pela adoção ou adaptação por parte dos gauleses dos costumes e modo de vida romanos em um contexto gaulês único. A bastante estudada fusão de culturas na Gália fornece aos historiadores um modelo com o qual podem-se comparar e contrastar desenvolvimentos paralelos em outras províncias romanas menos estudadas. (pt)
- Termen gallo-romersk avser den romaniserade kultur som uppstod i Gallien efter att Rom erövrat området, i synnerhet Gallia Narbonensis motsvarande den franska provinsen Languedoc i södra Frankrike men även Akvitanien i sydvästra Frankrike. De norra delarna av Gallien som också genomgått en romanisering intogs av frankerna och kom istället att utveckla en merovingisk kultur. Det romerska stadslivet, som kretsade kring "res publica" - gemensamma angelägenheter och ett gemensamt kulturellt ansvar, och det ofta luxuösa livet på de självförsörjande, romerska lantgårdarna, kollapsade betydligt långsammare i de gallo-romerska områdena. (sv)
- Галло-римляне (фр. Les Gallo-Romains, нем. Welske) — условное название основного населения римской провинции Галлия, сформировавшееся в результате прогрессивной ассимиляции и античной романизации доримского населения — кельтов — римлянами, особенно в южной половине провинции, в Аквитании и Провансе. Смешанное романоязычное население стало преобладающим в Галлии уже к III веку, а к началу V века кельтское население полностью ассимилировалось (за исключением бретонов на полуострове Бретань, вытесненных германскими племенами из Британии в V—VII века). (ru)
|
