| dbo:abstract
|
- Francouzská opera jako specifický operní fenomén představuje jednu z největších evropských operních tradic. Zahrnuje díla francouzských skladatelů Lullyho, Rameaua, Charpentiera, Berlioze, Bizeta, Debussyho, Gounoda, Masseneta, Poulenca, Messiaena a jiných. Svou roli v historii francouzské opery hráli také někteří původně zahraniční skladatelé, zejména Gluck, Salieri, Cherubini, Rossini, Meyerbeer, Offenbach a v neposlední řadě Giuseppe Verdi. Francouzská opera začala psát svou historii na dvoře krále Ludvíka XIV., když Jean-Baptiste Lully uvedl v roce 1673 svou první operu Cadmus et Hermione (Kadmos a Harmonie). Jednalo se o první významnou francouzskou operu. Již předtím bylo několik pokusů o její vytvoření; především je třeba jmenovat operu Pomone (Pomona), která byla první operou s libretem ve francouzštině, hudbu k ní složil Robert Cambert. Lully a jeho libretista Philippe Quinault vytvořili tzv. tragédie lyrique neboli tragédie en musique, formu francouzské opery, v níž jsou vedle árií významně zastoupena také taneční čísla a sborový zpěv. Lullyho nejvýznamnějším nástupcem byl Jean-Philippe Rameau. Po Rameauově smrti vytvořil německý skladatel Christoph Willibald Gluck pro pařížskou scénu v 70. letech 18. století celkem šest oper. V jeho tvorbě je vidět vliv Rameaua, ale celkově je dílo spíše zjednodušené, se zaměřením na drama. Ve stejné době, tedy ve druhé polovině 18. století, získávala ve Francii na popularitě tzv. opéra comique, v níž jsou árie střídány mluvenými dialogy. Ve 20. letech 19. století ve Francii vznikla grand opéra. Jedním z jejích předních tvůrců byl Gioacchino Rossini se svou operou Guillaume Tell (Vilém Tell). Nejvýznamnějším skladatelem grand opéry byl ovšem Giacomo Meyerbeer. Odlehčená opéra comique zažívala v této době úspěch v dílech Françoise-Adriena Boieldieua či Daniela Aubera. Jen obtížně se v tomto prostředí prosazoval Hector Berlioz. Například jeho opera (Trójané), která představovala kulminaci Gluckovy tradice, byla poprvé plně předvedena až sto let po svém napsání. Operetě, novému žánru, který se objevil ve druhé polovině 19. století, dominoval Jacques Offenbach se svými humornými a cynickými díly jako Orphée aux enfers (Orfeus v podsvětí). Charles Gounod zažil obrovský úspěch se svou operou Faust. Georges Bizet složil slavnou Carmen, která se však v době prvního uvedení nesetkala s úspěchem. Richard Wagner se stal pro francouzskou operu výzvou, na niž reagoval mimo jiné Claude Debussy se svým dílem Pelléas et Mélisande (Pelleas a Melisanda). Dalšími významnými skladateli ve 20. století byli Maurice Ravel, Francis Poulenc a Olivier Messiaen. (cs)
- L'òpera francesa és l'art de l'òpera cantada en francès i que es desenvolupa a França. França té una de les tradicions operístiques més importants d'Europa, amb obres de compositors nacionals de la talla de Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc i Messiaen, a més d'aportacions de molts compositors estrangers, com Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi i Offenbach. El gènere operístic francès es va iniciar en la cort del rei Lluís XIV amb l'obra de Jean-Baptiste Lully, d'origen italià, Cadmus et Hermione (1673). Lully i el seu llibretista Philippe Quinault van crear la tragédie en musique, una forma escènica en la qual el ballet, afició favorita de la cort francesa i l'escriptura coral tenien un paper especialment destacat. El successor més important de Lully va ser Rameau, i a la seva mort va prendre el relleu l'alemany Gluck, que va produir en la dècada de 1770 una sèrie de sis òperes per a l'escena parisenca que van renovar per complet el gènere. Al temps, a mitjan segle xviii, un altre gènere operístic anava guanyant popularitat a França: l'opéra-comique, en el qual les àries alternaven amb el diàleg parlat. En la dècada de 1820, la influència de Gluck a França va donar pas a un nou gust per les òperes de Rossini i una obra seva, Guillaume Tell, va ajudar a fundar un altre nou gènere, conegut com a grand opéra, l'exponent més destacat del qual va ser Giacomo Meyerbeer. L'opéra-comique va continuar amb gran èxit de les mans de Boïeldieu, Auber, Hérold i Adam. En aquest clima, van sorgir les òperes d'Hector Berlioz que va lluitar, sense aconseguir-ho, per obtenir l'èxit del públic: la seva obra mestra èpica Les Troyens, la culminació de la tradició gluckiana, no va tenir una representació adequada fins i tot gairebé cent anys després de ser escrita. La segona meitat del segle xix, Jacques Offenbach va dominar un altre nou gènere, l'opereta, amb obres enginyoses i cíniques com Orphée aux enfers; Charles Gounod va tenir un gran èxit amb Faust; i Georges Bizet va compondre Carmen, probablement l'òpera francesa més famosa de tots els temps. Alhora, la influència de Richard Wagner es va considerar un desafiament a la tradició francesa. Potser la resposta més interessant a la influència wagneriana va ser la singular obra mestra operística de Claude Debussy, Pelléas Et Mélisande (1902). El segle xx ja no hi ha operistes francesos i l'òpera apareix en l'opus dels diferents compositors com un fet aïllat, sense continuïtat. Un compositor, una o dues òperes, encara que això sí, firmades per autors de la talla musical de Ravel, Poulenc o Messiaen. (ca)
- تعتبر الأوبرا الفرنسية من أهم التقاليد الأوبرا في أوروبا، إذ تضم أعمال مؤلفين موسيقيين مهمين على غرار رامو وبيرليوز وجونو وبيزيه وماسينيه وديبوسي ورافيل وبولنك ومسيان. لعب العديد من المؤلفين المولودين في خارج فرنسا دورًا في التقاليد الفرنسية أيضًا، بما في ذلك لولي وغلوك وسالييري وتشيروبيني وسبونتيني ومايربير وروسيني ودونيزيتي وفيردي وأوفنباخ. بدأت الأوبرا الفرنسية في بلاط لويس الرابع عشر ملك فرنسا مع أوبرا كادميس إت هيرموني (1673) الخاصة بجان بابتيست لولي، على الرغم من وجود تجارب أوبرالية مختلفة من قبل ذلك، وعلى وجه التحديد أوبرا بوموني لروبرت كامبرت. كتب لولي ومؤلف النص الخاص به، كينولت، أوبرا تراجيدي إن ميوزيك، وهي أوبرا برزت فيها موسيقى الرقص والكورال بشكل خاص. كان أهم خلف للولي هو رامو. بعد وفاة رامو، أنتج الألماني كريستوف فيليبالد غلوك ست مقطوعات أوبرا للمرحلة الباريسية في سبعينات القرن الثامن عشر. تظهر هذه المقطوعات تأثير رامو، ولكن بشكل مبسط مع تركيز أكبر على الدراما. في الفترة نفسها، بحلول منتصف القرن الثامن عشر، بدأ نوع آخر باكتساب الشهرة في فرنسا: أوبرا كوميك، التي تتناوب فيها الآريات مع الحوار المنطوق. بحلول عشرينات القرن التاسع عشر، أفسح تأثير جلوكيان في فرنسا المجال أمام أوبرات روسيني. ساعدت أوبرا غيوم تيل الخاصة بروسيني في تأسيس نوع جديد من الأوبرا الكبرى، وهو الشكل الذي كان جياكومو مييربير أشهر مؤسسيه. كما تمتعت الأوبرا الهزلية الأخف بنجاح هائل على أيدي بواديو وأوبيه وهيرولد وآدم. في خضم كل هذا، كافحت أوبرا المؤلف فرنسي المولد هيكتور بيرليوز لتحقيق النجاح. لم يجرِ عرض تحفة بيرليوز الملحمية، ليه تروين، التي تُعتبر تتويجًا لتقليد جلوكيان، بالكامل لما يقرب مئة عام بعد كتابتها. في النصف الثاني من القرن التاسع عشر، سيطر جاك أوفنباخ على النوع الجديد المُسمى أوبريت بإنتاجه أعمالًا بارعة وساخرة مثل أرفيي أوكس إنفيرس، حقق شارل جونو نجاحًا هائلًا مع أوبرا فاوست؛ كما ألّف جورج بيزيه أوبرا كارمن، التي هي على الأرجح أشهر أوبرا فرنسية على الإطلاق. في الوقت نفسه، كان تأثير ريتشارد فاغنر بمثابة تحدٍ للتقاليد الفرنسية. ربما كان الرد الأكثر إثارة للاهتمام على تأثير فاغنر هي تحفة لكلود ديبوسي بيلاس إت ميليساند (1902). تشمل الأسماء البارزة الأخرى في القرن العشرين رافيل وبولنك ومسيان. (ar)
- Die französische Oper entwickelte sich im 17. Jahrhundert im Umkreis des französischen Hofes aus der vorherrschenden italienischen Oper, die sie mit Prunk, großem Orchester und ausgiebigen Balletteinlagen anreicherte. Der große Tanzanteil und eine spezielle Textbehandlung im Rezitativ sind ihre wesentlichsten Merkmale. Die singspielartigen Stücke, die aus der Opéra-comique hervorgegangen sind, zeichnen sich hingegen durch gesprochene Dialoge aus im Unterschied zu den italienischen Rezitativen. Als Metropole im kontinentalen Europa blieb Paris bis zum Ende des 19. Jahrhunderts führend in der Operngeschichte. Entscheidenden Anteil an der Entstehung einer spezifisch französischen Oper hatte der gebürtige Italiener Jean-Baptiste Lully (1632–1687), der die Hälfte seines Lebens Hofkomponist für Ludwig XIV. war und mit ihm schon um 1650 als Gitarrist und Komödiant bei Aufführungen tanzte. Bei Hof entstanden zwei ausgeprägt französische Operngattungen: Die Tragédie lyrique und das Comédie-ballet. Nach dem Tod des Königs 1715 entwickelte sich eine nicht-höfische französische Oper auf den Pariser Jahrmarktstheatern, an der Komponisten wie Egidio Duni, François-André Danican Philidor oder Pierre-Alexandre Monsigny Anteil hatten und die Opéra-comique genannt wurde. Jean-Philippe Rameau dagegen führte Lullys Stil weiter und versuchte, moderne italienische Stilmerkmale behutsam zu integrieren. In jener Zeit klingt die italienische Oper modern (in unseren Ohren „klassisch“) und die französische stets noch sehr barock. In den Jahren um die Französische Revolution hatte sich die Opéra-comique in einem eigenen Opernhaus (Opéra-Comique) etabliert, und es entwickelten sich neue Formen der gesungenen Tragödie oder Tragikomödie wie die Rettungsoper. Die für das Großbürgertum des 19. Jahrhunderts wichtigste Operngattung war darauf die Grand opéra, die von der bürgerlich gewordenen Pariser Oper produziert wurde. Nach deren Zerfall hatte das Drame lyrique als empfindsame, ins private Gefühl zurückgezogene Ausdrucksform der französischen Oper bleibenden Erfolg. Die lebhafte Konkurrenz zwischen französischen und ausländischen Komponisten wie Christoph Willibald Gluck oder Niccolò Piccinni blieb ein fruchtbarer Motor für die französische Oper bis ins 19. Jahrhundert hinein. Die „Ausländer“ Gioachino Rossini, Giacomo Meyerbeer oder Giuseppe Verdi schrieben französische Opern, die zu den bedeutendsten des Repertoires gehörten. Die Zeit des Protektionismus nach dem Deutsch-Französischen Krieg seit 1871 führte allerdings zu einer weitgehenden Beschränkung der französischen Oper auf französischsprachige Komponisten wie Ambroise Thomas, Charles Gounod oder Jules Massenet. (de)
- French opera is one of Europe's most important operatic traditions, containing works by composers of the stature of Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc and Messiaen. Many foreign-born composers have played a part in the French tradition as well, including Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi and Offenbach. French opera began at the court of Louis XIV of France with Jean-Baptiste Lully's Cadmus et Hermione (1673), although there had been various experiments with the form before that, most notably Pomone by Robert Cambert. Lully and his librettist Quinault created tragédie en musique, a form in which dance music and choral writing were particularly prominent. Lully's most important successor was Rameau. After Rameau's death, the German Gluck was persuaded to produce six operas for the Parisian stage in the 1770s. They show the influence of Rameau, but simplified and with greater focus on the drama. At the same time, by the middle of the 18th century another genre was gaining popularity in France: opéra comique, in which arias alternated with spoken dialogue. By the 1820s, Gluckian influence in France had given way to a taste for the operas of Rossini. Rossini's Guillaume Tell helped found the new genre of Grand opera, a form whose most famous exponent was Giacomo Meyerbeer. Lighter opéra comique also enjoyed tremendous success in the hands of Boïeldieu, Auber, Hérold and Adam. In this climate, the operas of the French-born composer Hector Berlioz struggled to gain a hearing. Berlioz's epic masterpiece Les Troyens, the culmination of the Gluckian tradition, was not given a full performance for almost a hundred years after it was written. In the second half of the 19th century, Jacques Offenbach dominated the new genre of operetta with witty and cynical works such as Orphée aux enfers; Charles Gounod scored a massive success with Faust; and Georges Bizet composed Carmen, probably the most famous French opera of all. At the same time, the influence of Richard Wagner was felt as a challenge to the French tradition. Perhaps the most interesting response to Wagnerian influence was Claude Debussy's unique operatic masterpiece Pelléas et Mélisande (1902). Other notable 20th-century names include Ravel, Poulenc and Messiaen. (en)
- L’opéra français est l’une des traditions opératiques les plus importantes en Europe. Il contient des œuvres de compositeurs de l'envergure de Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc et Messiaen. De nombreux compositeurs nés à l'étranger ont également joué un rôle important dans la tradition française, notamment Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi ou Offenbach. L'opéra français proprement dit commence à la cour de Louis XIV (au moment de l'âge d'or du théâtre) avec l'œuvre de Jean-Baptiste Lully, Cadmus et Hermione (1673), prototype de l'ancienne tragédie lyrique, bien que diverses expériences aient déjà eu lieu avec ce genre, notamment Pomone de Robert Cambert. Lully et son librettiste Quinault créent la tragédie en musique, genre musical dans lequel la musique de danse et l'écriture chorale sont particulièrement importants. La tragédie lyrique française connaît son heure de gloire aux XVIIe et XVIIIe siècles avec le trio Lully-Rameau-Gluck. Au milieu du XVIIIe siècle, un autre genre gagne en popularité en France, l'opéra-comique, dans lequel les airs alternent avec le dialogue parlé. Dans les années 1820, l’influence gluckienne en France cède la place aux opéras de Rossini dont le Guillaume Tell contribue à la fondation d'un nouveau genre, le Grand opéra, une forme dont le représentant le plus célèbre est Giacomo Meyerbeer. Un opéra comique plus léger connaît également un succès retentissant aux mains de Boïeldieu, Auber, Hérold et Adam. Cet opéra fait l'objet de sarcasmes d'artistes romantiques comme Hector Berlioz qui est tenu à l'écart de la gloire officielle française. Dans la seconde moitié du XIXe siècle, Jacques Offenbach fait florès sur les scènes lyriques du monde entier avec un nouveau genre, l'opérette. Cette période est également marquée par l'opéra-comique Carmen de Georges Bizet, œuvre opératique la plus jouée et la plus célèbre dans le monde. Au XXe siècle, l'opéra français est de plus en plus varié et individualisé. Quelques rares chefs-d'œuvre durables se distinguent tels que Pelléas et Mélisande de Debussy en 1902, les ouvrages atypiques de Ravel et de Poulenc, et plus récemment Saint François d'Assise de Messiaen en 1983. (fr)
- La ópera francesa es el arte de la ópera cantada en francés y que se desarrolla en Francia. Francia tiene una de las tradiciones operísticas más importantes de Europa, con obras de compositores nacionales de la talla de Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc y Messiaen, además de aportaciones de muchos compositores extranjeros, como Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi y Offenbach. El género operístico francés se inició en la corte del rey Luis XIV con la obra de Jean-Baptiste Lully —de origen italiano— Cadmus et Hermione (1673). Lully y su libretista Quinault crearon la «tragédie en musique», una forma escénica en la que el ballet, afición favorita de la corte francesa y la escritura coral tenían un papel especialmente destacado. El sucesor más importante de Lully fue Jean-Philippe Rameau, y a su muerte tomó el relevo el alemán Gluck, que produjo en la década de 1770 una serie de seis óperas para la escena parisina que renovaron por completo el género. Al tiempo, a mediados del siglo XVIII, otro género operístico iba ganando popularidad en Francia: la «opéra-comique», en el que las arias alternaban con el diálogo hablado. En la década de 1820, la influencia de Gluck en Francia dio paso a un nuevo gusto por las óperas de Rossini y una obra suya, Guillaume Tell, ayudó a fundar otro nuevo género, conocido como «grand opéra», cuyo exponente más destacado fue Giacomo Meyerbeer. Otro género más, de tono más ligero, el de la «opéra-comique», también gozó de gran éxito en manos de Boïeldieu, Auber, Hérold y Adam. En este clima, surgieron las óperas de Hector Berlioz que lucharon, sin conseguirlo, por obtener el éxito del público: su obra maestra épica, Les Troyens, la culminación de la tradición gluckiana, no tuvo una representación adecuada hasta casi cien años después de ser escrita. En la segunda mitad del siglo XIX, Jacques Offenbach dominó otro nuevo género, la opereta, con obras ingeniosas y cínicas como Orphée aux enfers; Charles Gounod tuvo un gran éxito con Faust; y Georges Bizet compuso Carmen, probablemente la ópera francesa más famosa de todos los tiempos. Al mismo tiempo, la influencia de Richard Wagner se consideró un desafío a la tradición francesa. Tal vez la respuesta más interesante a la influencia wagneriana fue la singular obra maestra operística de Claude Debussy, Pelléas et Mélisande (1902), considerada un auténtico no man's land del arte lírico. En el siglo XX ya no hay operistas franceses y la ópera aparece en el opus de los diferentes compositores como un hecho aislado, sin continuidad. Un compositor, una o dos óperas, aunque eso sí, firmadas por autores de la talla musical de Ravel, Poulenc o Messiaen. (es)
|
| rdfs:comment
|
- تعتبر الأوبرا الفرنسية من أهم التقاليد الأوبرا في أوروبا، إذ تضم أعمال مؤلفين موسيقيين مهمين على غرار رامو وبيرليوز وجونو وبيزيه وماسينيه وديبوسي ورافيل وبولنك ومسيان. لعب العديد من المؤلفين المولودين في خارج فرنسا دورًا في التقاليد الفرنسية أيضًا، بما في ذلك لولي وغلوك وسالييري وتشيروبيني وسبونتيني ومايربير وروسيني ودونيزيتي وفيردي وأوفنباخ. (ar)
- L'òpera francesa és l'art de l'òpera cantada en francès i que es desenvolupa a França. França té una de les tradicions operístiques més importants d'Europa, amb obres de compositors nacionals de la talla de Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc i Messiaen, a més d'aportacions de molts compositors estrangers, com Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi i Offenbach. (ca)
- Francouzská opera jako specifický operní fenomén představuje jednu z největších evropských operních tradic. Zahrnuje díla francouzských skladatelů Lullyho, Rameaua, Charpentiera, Berlioze, Bizeta, Debussyho, Gounoda, Masseneta, Poulenca, Messiaena a jiných. Svou roli v historii francouzské opery hráli také někteří původně zahraniční skladatelé, zejména Gluck, Salieri, Cherubini, Rossini, Meyerbeer, Offenbach a v neposlední řadě Giuseppe Verdi. (cs)
- Die französische Oper entwickelte sich im 17. Jahrhundert im Umkreis des französischen Hofes aus der vorherrschenden italienischen Oper, die sie mit Prunk, großem Orchester und ausgiebigen Balletteinlagen anreicherte. Der große Tanzanteil und eine spezielle Textbehandlung im Rezitativ sind ihre wesentlichsten Merkmale. Die singspielartigen Stücke, die aus der Opéra-comique hervorgegangen sind, zeichnen sich hingegen durch gesprochene Dialoge aus im Unterschied zu den italienischen Rezitativen. Als Metropole im kontinentalen Europa blieb Paris bis zum Ende des 19. Jahrhunderts führend in der Operngeschichte. (de)
- French opera is one of Europe's most important operatic traditions, containing works by composers of the stature of Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc and Messiaen. Many foreign-born composers have played a part in the French tradition as well, including Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi and Offenbach. (en)
- La ópera francesa es el arte de la ópera cantada en francés y que se desarrolla en Francia. Francia tiene una de las tradiciones operísticas más importantes de Europa, con obras de compositores nacionales de la talla de Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc y Messiaen, además de aportaciones de muchos compositores extranjeros, como Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi y Offenbach. (es)
- L’opéra français est l’une des traditions opératiques les plus importantes en Europe. Il contient des œuvres de compositeurs de l'envergure de Rameau, Berlioz, Gounod, Bizet, Massenet, Debussy, Ravel, Poulenc et Messiaen. De nombreux compositeurs nés à l'étranger ont également joué un rôle important dans la tradition française, notamment Lully, Gluck, Salieri, Cherubini, Spontini, Meyerbeer, Rossini, Donizetti, Verdi ou Offenbach. (fr)
|
_-_001.jpg){kind=link}
_-_001.jpg){kind=link}
