| dbo:abstract
|
- الكونفوشية الجديدة (في الصينية: 宋明理學؛ البينيين: Sòng-Míng lǐxué، وغالبًا ما تُختصر إلى lǐxué 理學، وتعني حرفيًا «مدرسة المبدأ») هي فلسفة صينية أخلاقية متعلقة بالأخلاقيات وما وراء الطبيعة ومتأثرة بالكونفوشية، إذ نشأت من خلال يان هو ولي أو (772 – 841) لدى سلالة تانغ الحاكمة، ثم أصبحت سائدة خلال سلالتي سونغ ومينغ الحاكمتين تحت صياغات تشو شي. يمكن اعتبار الكونفوشية الجديدة بمثابة محاولة لخلق شكل أكثر عقلانية وعلمانية من الكونفوشية من خلال نبذ العناصر الخرافية والروحانية من الطاوية والبوذية التي أثرت في الكونفوشية خلال عهد سلالة هان وبعد انتهائها. على الرغم من انتقاد الكونفوشيين الجدد لكل من الطاوية والبوذية، إلا أن تأثيراتهما ممتدة في الفلسفة، وقد استعار الكونفوشيون الجدد منهما العديد من المفاهيم والمصلحات. مع ذلك، استخدم الكونفوشيون الجدد ما وراء الطبيعة كدليل لتطوير شكل من الفلسفة الأخلاقية العقلانية، بعكس البوذيين والطاويين، الذين اعتبروا ما وراء الطبيعة محفزًا للتطور الروحي، والتنوير الديني والخلود. (ar)
- El neoconfucianisme o daoxuejia (en xinès: 道學, en pinyin: dàoxué, '[escola de] l'estudi del Tao') designa un corrent del pensament xinès que es va desenvolupar principalment durant la dinastia Song (960-1279) i que encara continua vigent avui dia. Més tard se l'anomenà igualment Sòng-Míng lǐxué (en xinès 宋明理學, que vol dir 'idealisme racionalista de les dinasties Song-Ming'). Aquest corrent va ser essencialment una resposta dels confucianistes al domini creixent del daoisme i del budisme. Filòsofs com Zhu Xi reconeixien que el pensament confucià no incloïa cap veritable sistema metafísic i el varen crear. Nombroses visions coexistien al si de la comunitat neoconfucianista, però un sistema global va acabar emergint, assemblant-se a la vegada al budisme i al daoisme. El neoconfucianisme ensenya que un principi universal presideix totes les coses de l'univers i afirma que el seu coneixement uneix l'ésser humà amb l'univers i el guia en les seves relacions personals, socials i polítiques. A banda de la Xina, on va dominar fins a inicis del segle xx, aquest corrent ha influït de manera molt important tot el pensament de l'Àsia oriental, especialment a Corea, al Japó i al Vietnam. (ca)
- Neokonfucianismus (čínsky pchin-jinem songming Lǐxué, znaky zjednodušené 宋明理学, tradiční 宋明理學, často zkráceno na 理學, li-süe, doslova „učení o li“) je termín používaný pro různorodé proudy konfucianismu, které se ve snaze o obrodu konfuciánské filosofie formovaly od poloviny 9. století. V první fázi dosáhly tyto snahy vrcholu v 11. století za dob Severních Sungů v podobě učení Ču Siho. Ču Siho konkuruje především Wang Jang-mingova škola Lu-Wang z dob dynastie Ming a škola Taj Čena z mandžuských dob. (cs)
- Der Neokonfuzianismus ist eine religiös-philosophische Lehre, die während der chinesischen Song-Dynastie entstand und deren Ursprünge im Konfuzianismus liegen, die jedoch auch starke Einflüsse aus Buddhismus und Daoismus aufweist. Der Neokonfuzianismus war ab der Song-Dynastie eine der beherrschenden und kulturell einflussreichen Geistesströmungen in China. In der chinesischen Sprache gibt es diesen Begriff nicht, dort wird diese Lehre z. B. nach ihrer Entstehungszeit Songxue (chinesisch 宋學 / 宋学, Pinyin Sòng xué – „Song-Lehre“), nach ihrer ersten Hauptrichtung Lixue (理學 / 理学, lǐxué – „Lehre vom Prinzip, Rationalismus“), nach ihrer Weiterentwicklung während der Ming-Dynastie Song-Ming Lixue (宋明理學 / 宋明理学, Sòng-Míng lǐxué – „Song-Ming-Rationalismus“) bzw. unter Einbezug ihrer zweiten Hauptrichtung Xinli Xue (心理學 / 心理学, xīnlǐxué – „Lehre vom Prinzip und vom Herzen“) genannt. Auf Koreanisch wird der Neokonfuzianismus Seongrihak (성리학/性理學 [səŋrihak]) genannt. Die Begriffe, die bei den verschiedenen neokonfuzianischen Philosophen eine Rolle spielen, und im nachfolgenden erläutert werden, waren zwar alle schon in der älteren chinesischen Philosophie vorhanden, erfuhren aber im Neokonfuzianismus eine neue Gewichtung und Ausdeutung. (de)
- La novkonfuceismo (en simpligita ĉina skribo: 宋明理学; tradicia ĉina skribo: 宋明理學; pinjino: Sòng-Míng Lǐxué aŭ mallongigita kiel 理學) estas morala, etika kaj metafizika Ĉina filozofio influita de la konfuceismo kiu enhavas ideojn ankaŭ de la taoismo kaj la budhismo. Ĝi estis kreita de kaj (772-841) en la dinastio Tang kaj ludis gravan rolon dum la dinastioj Song kaj Ming. La konfuceistoj de la Dinastio Song (960-1279) kutime studis la klasikajn verkojn de sia kredaro, sed ili estis familiarigitaj ankaŭ kun la instruoj de budhismo. La budhisma pensaro havigis multajn mirendajn aspektojn, kiuj inkludis ideojn pri la naturo de la animo kaj pri la rilato inter individuo kaj mondo, ideoj ankoraŭ neesploritaj de la konfuceismo. La konfuceistoj de la dinastio Song nutris sin grandmezure de la budhisma pensaro same kiel de siaj propraj tradicioj, kio rezultis en la novkonfuceismo. Estis multaj diversaj perspektivoj en la komunumo de novkonfuceistoj ĝis aperis sistemo kiu ligis la pensarojn de budhismo kaj de tiama taoismo kun kelkaj de la ideoj disvolvigitaj en la Libro de ŝanĝiĝoj (I Ching) krom la teorioj de la Jino kaj Jango asociaj al la simbolo Tajĝio. Tipa motivo de novkonfuceismo estas la pentraĵoj de Konfuceo, Budho kaj Laocio trinkante el la sama kruĉo da vinagro sub la titolo "La tri majstroj estas unu!" (eo)
- El neoconfucianismo (en caracteres chinos simplificados: 宋明理学; caracteres chinos tradicionales: 宋明理學; pinyin: Sòng-Míng Lǐxué o también acortado como 理學) es una filosofía china moral, ética y metafísica influida por el confucianismo y que incorpora ideas del taoísmo y el budismo. Fue originada por Han Yu y Li Ao (772-841) en la dinastía Tang y tuvo un lugar prominente durante las dinastías Song y Ming. (es)
- Neo-Confucianism (Chinese: 宋明理學; pinyin: Sòng-Míng lǐxué, often shortened to lǐxué 理學, literally "School of Principle") is a moral, ethical, and metaphysical Chinese philosophy influenced by Confucianism, and originated with Han Yu (768–824) and Li Ao (772–841) in the Tang Dynasty, and became prominent during the Song and Ming dynasties under the formulations of Zhu Xi (1130–1200). After the Mongol conquest of China in the thirteenth century, Chinese scholars and officials restored and preserved neo-Confucianism as a way to safeguard the cultural heritage of China. Neo-Confucianism could have been an attempt to create a more rationalist and secular form of Confucianism by rejecting superstitious and mystical elements of Taoism and Buddhism that had influenced Confucianism during and after the Han dynasty. Although the neo-Confucianists were critical of Taoism and Buddhism, the two did have an influence on the philosophy, and the neo-Confucianists borrowed terms and concepts. However, unlike the Buddhists and Taoists, who saw metaphysics as a catalyst for spiritual development, religious enlightenment, and immortality, the neo-Confucianists used metaphysics as a guide for developing a rationalist ethical philosophy. (en)
- Neo-Konfusianisme (Hanzi sederhana: 宋明理学; Hanzi tradisional: 宋明理學; Pinyin: Song-Ming Lǐxué sering disingkat dengan 理學) adalah etika dan metafisikal dipengaruhi oleh Konfusianisme, yang terutama dikembangkan selama Dinasti Song dan Dinasti Ming, tetapi yang dapat ditelusuri kembali ke Han Yu dan (772-841) dalam Dinasti Tang. Neo-Konfusianisme merupakan upaya untuk menciptakan bentuk yang lebih rasionalis dan sekuler dari Konfusianisme dengan menolak unsur-unsur takhayul dan mistis dari Taoisme dan Buddha yang dipengaruhi Konfusianisme selama dan setelah Dinasti Han. Meskipun Neo-Konfusiusme secara kritis Taoisme dan Buddhisme, dua memang memiliki pengaruh pada filosofi, dan Neo-Konfusiusme meminjam istilah dan konsep dari keduanya. Namun, tidak seperti Buddha dan Taois, yang melihat metafisika sebagai katalis untuk pengembangan spiritual, pencerahan agama, dan keabadian, Neo-Konfusiusme digunakan metafisika sebagai panduan untuk mengembangkan filsafat etika rasionalis. (in)
- Le néoconfucianisme est un courant philosophique extrême-oriental qui prit son essor sous la dynastie chinoise Song et devint la version officielle du confucianisme du XIVe siècle jusqu’au tout début du XXe siècle, malgré la concurrence du courant à partir de la dynastie Qing. Le canon des Quatre Livres proposé par Zhu Xi, son principal promoteur, constituait la base des examens impériaux. Le néoconfucianisme pénétra au Vietnam, au Japon et en Corée, jouant un rôle particulièrement important dans ces deux derniers pays, où il reçut parfois une interprétation originale. Il est connu en Chine sous divers noms désignant ses multiples branches à différentes époques, dont les deux principales sont l’ (理學 pin. : Lǐxué) et l’École de l'Esprit (心學 pin. : Xinxué). Au XXe siècle, Feng Youlan 馮友蘭 (1895–1990) créa la Nouvelle École du principe Xin Lixue. Les penseurs néoconfucéens ont popularisé à partir des XVIe – XVIIe siècles le symbole taijitu, représentation du concept de taiji du Livre des Mutations, parfois appelé en Occident « symbole taoïste ». (fr)
- Il neoconfucianesimo (理學T, LǐxuéP/道學T, DàoxuéP) è una forma di confucianesimo che si sviluppò principalmente durante la dinastia Song, ma che può essere fatta risalire fino ad Han Yu e Li Ao (772-841) nella dinastia Tang. Formò le basi della ortodossia confuciana nella dinastia Qing. Il neoconfucianesimo era una filosofia che cercò di unire certi elementi base del pensiero confuciano, taoista e buddista. Il più importante dei pensatori del neoconfucianesimo fu Zhu Xi (1130-1200). (it)
- 성리학(性理學) 12세기에 남송의 주희(朱熹)가 집대성한 유교의 주류 학파이다. 성리학의 어원은 주희가 주창한 성즉리(性卽理)를 축약한 명칭이다. 성리학은 집대성한 주자(주희)의 이름을 따서 주자학(朱子學)이라고도 하고, 송나라 시대 유학이란 뜻에서 송학(宋學), 송나라와 명나라에 걸친 학문이라고 해서 송명이학(宋明理學)이라고도 하며, 송나라 시대 이전 유학의 가르침을 집대성한 새로운 기풍의 유학이라는 뜻에서 신유학(新儒學), 정호(程顥)와 정이(程頥)에서 주희로 이어지는 학통이라는 뜻에서 정주학(程朱學), 정주 성리학(程朱性理學), 정주 이학(程朱理學)으로도 불리고, 이학(理學) 또는 도학(道學)이라고도 한다. 특히 중화권에서는 송명리학(宋明理學), 서구권에서는 신유학이라고 주로 칭한다. 학문 목적은 위기지학(爲己之學, 자기(수양, 수기)를 위한 학문)이다. (ko)
- 宋明理学（そうみんりがく）は、中国の宋代から明代にかけて流行した思想を指す言葉で、朱子学と陽明学のこと。宋以後の思想史の中で最も重要な位置を占める。宋代・明代の儒学を代表するテーマが「理」であることからその名がつき、単に「理学」とも呼ばれる。 その新しい思想傾向を強調して「新儒教」とも称され、英語ではNeo-Confucianismと訳される（現代の新儒家（現代新儒学）とは別物である）。また、宋明理学のうち、北宋・南宋の学術は特に宋学と呼ばれる。 (ja)
- Neokonfucjanizm – termin używany w odniesieniu do rodzaju konfucjanizmu, który dominował w Chinach od czasów dynastii Song (960 - 1279) niemal do końca dynastii Qing (1644 - 1911), którego dokładny zakres jest jednak współcześnie przedmiotem kontrowersji. Termin „neokonfucjanizm” powstał wśród uczonych europejskich w celu wyróżnienia konfucjanizmu dominującego w Chinach od czasów dynastii Song. Początków neokonfucjanizmu szuka się wśród filozofów późnej epoki Tang, takich jak Han Yu (768 - 824) i Li Ao (zm. ok. 844), którzy postulowali powrót do „pierwotnego” konfucjanizmu, nieskażonego przez wpływy taoizmu i buddyzmu. Dojrzałość neokonfucjanizm osiągnął w epoce Song, kiedy ukształtowały się jego dwie główne szkoły - szkoła zasad i szkoła umysłu. Najważniejszymi przedstawicielami pierwszej byli Cheng Yi (1033 - 1107) i Zhu Xi (1130 - 1200), zaś drugiej Lu Jiuyuan (1139 - 1193) i Wang Yangming (1472 - 1529). Zgodnie z nauczaniem szkoły zasad wszystkie rzeczy we wszechświecie składają się z zasady (li) i siły materialnej (qi), ponad którymi istnieje Najwyższa Granica złożona z sumy wszystkich zasad we wszechświecie. Człowiek dzięki samodoskonaleniu się, polegającemu w szczególności na studiowaniu konfucjańskich klasyków, powinien stopniowo dążyć do oczyszczenia swojego li z naleciałości qi i uświadomić sobie że jego właściwa tożsamość jest identyczna z tożsamością wszechświata, w ten sposób wyzbywając się egoizmu. Doktryna szkoły zasad wywarła trudny do przecenienia wpływ na chińską cywilizację, ponieważ od roku 1313 filozofia Zhu Xi stanowiła bazę dla egzaminów urzędniczych w Chinach, aż do ich zniesienia w roku 1905, i tym samym była podstawą oficjalnej ideologii państwa. Przedstawiciele szkoły umysłu uważali, że ludzki umysł od początku jest czysty i tożsamy z zasadą, stąd w naszym życiu powinniśmy polegać raczej na posiadanej przez nas władzy moralnej intuicji, niż na studiowaniu klasyków, którzy są co najwyżej tej intuicji ucieleśnieniem. W szczególności Wang Yangming kładł nacisk na fakt, że doskonałość moralną można zdobyć jedynie poprzez praktykowanie cnót, nie zaś poprzez intelektualne studia. Uczeni epoki Qing winili wcześniejszych neokonfucjanistów o upadek dynastii Ming i za pomocą szczegółowych studiów filologicznych wykazywali, że ich interpretacja klasyków jest nieuzasadniona oraz wbrew ich własnym twierdzeniom wynika z wpływu idei buddyjskich i taoistycznych. (pl)
- Neokonfucianism var en synkretisk filosofisk skola som växte fram under Norra Songdynastin i Kina även om de tankemässiga rötterna kan spåras tillbaka till Tangdynastin. Den sökte förena den världstillvända konfucianismen med en metafysik inspirerad av buddhism och daoism. Själva begreppet neokonfucianism motsvaras på kinesiska av namnet på två filosofiska skolor, lixue (理学) och xinxue (心学). Den första grundades av Zhu Xi (1130-1200) och den andra är förknippad med den under Mingdynastin verksamme filosofen Wang Yangming (1472–1529). Speciellt Zhu Xis nytolkning av konfucianismen kom att bli den dominerande i Kina under de efterföljande dynastierna och spred sig även till Korea, Vietnam och Japan. (sv)
- O neoconfucionismo (chinês tradicional: 宋明理學, chinês simplificado: 宋明理学, pinyin: Song-Ming Lǐxué por vezes abreviado 理學) é uma filosofia ética e metafísica chinesa influenciada por Confúcio, que foi primeiramente desenvolvida durante a Dinastia Song e Ming, mas que pode ser referenciada até Han Yu e (772-841) na Dinastia Tang. O neoconfucionismo foi uma tentativa para criar uma forma mais racionalista e secular de confucionismo, rejeitando elementos místicos e supersticiosos do budismo e taoismo, que influenciou o confucionismo durante e depois da Dinastia Han. Apesar de os neoconfucionistas serem críticos da taoismo e budismo, estes dois sistemas tiveram uma influência na sua filosofia, emprestando conceitos e termos. No entanto, ao contrário dos budismo e taoismo, que viam a metafísica como catalisador do desenvolvimento espiritual, esclarecimento religioso e imortalidade, o neoconfucionismo usavam a metafísica como guia para desenvolver uma filosofia ética racionalista. (pt)
- Неоконфуцианство (кит. трад. 宋明理學, упр. 宋明理学, пиньинь Sòng-Míng lǐxué, сун-мин ли сюэ) — западное название синкретической китайской философской системы, сформировавшейся в XI—XVI веках (со времён династии Сун до династии Мин, что отражено в китайском названии школы). Эта система стала синтезом основных интеллектуальных традиций, существовавших в Китае того времени. Она оказала сильное влияние на интеллектуальную жизнь Японии, Кореи и Вьетнама. Делая упор на конфуцианство, система неоконфуцианства интегрировала в себя элементы даосизма и буддизма. Неоконфуцианству посвящена отдельная глава в «Истории Сун», написанной под редакцией Тогто и Оуян Сюаня в правление династии Юань. В ней она снова выступает под названием Даосюэ. (ru)
- Неоконфуціанство (кит. трад.: 宋明理學; піньїнь: Sòng-Míng lǐxué, часто скорочується до lixue 理學) — термін західної філософії та історіографії, яким позначають напрямок східноазійської філософії, що виникла в Китаї в 11 столітті і була панівною в Східній Азії до середини 19 століття. Ця філософія виникла на базі конфуціанства і увібрала у себе елементи даосизму і буддизму. (uk)
- 宋明理學，即為兩宋至明代的儒學。雖然是儒學，但同時借鑒了道家甚至是道教和佛學的思想。 北宋嘉祐治平年間（1056年—1067年），儒學發展形成了王安石、司馬光、蘇軾的蜀學等派。 後來談兼性理而著名者，有周濂溪的、张载的關中學派、二程（程顥、程頤）兄弟的洛學。後來洛學由朱熹發揚光大，在福建創出閩學，成為居正統之位的程朱理學。濂、洛、關、閩四學派，人稱理學四派。 程朱理學，是宋明理學的一支流，有時會簡稱為理學，以便與陸象山（陸九淵）、王陽明的心學相對。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Neokonfucianismus (čínsky pchin-jinem songming Lǐxué, znaky zjednodušené 宋明理学, tradiční 宋明理學, často zkráceno na 理學, li-süe, doslova „učení o li“) je termín používaný pro různorodé proudy konfucianismu, které se ve snaze o obrodu konfuciánské filosofie formovaly od poloviny 9. století. V první fázi dosáhly tyto snahy vrcholu v 11. století za dob Severních Sungů v podobě učení Ču Siho. Ču Siho konkuruje především Wang Jang-mingova škola Lu-Wang z dob dynastie Ming a škola Taj Čena z mandžuských dob. (cs)
- El neoconfucianismo (en caracteres chinos simplificados: 宋明理学; caracteres chinos tradicionales: 宋明理學; pinyin: Sòng-Míng Lǐxué o también acortado como 理學) es una filosofía china moral, ética y metafísica influida por el confucianismo y que incorpora ideas del taoísmo y el budismo. Fue originada por Han Yu y Li Ao (772-841) en la dinastía Tang y tuvo un lugar prominente durante las dinastías Song y Ming. (es)
- Il neoconfucianesimo (理學T, LǐxuéP/道學T, DàoxuéP) è una forma di confucianesimo che si sviluppò principalmente durante la dinastia Song, ma che può essere fatta risalire fino ad Han Yu e Li Ao (772-841) nella dinastia Tang. Formò le basi della ortodossia confuciana nella dinastia Qing. Il neoconfucianesimo era una filosofia che cercò di unire certi elementi base del pensiero confuciano, taoista e buddista. Il più importante dei pensatori del neoconfucianesimo fu Zhu Xi (1130-1200). (it)
- 성리학(性理學) 12세기에 남송의 주희(朱熹)가 집대성한 유교의 주류 학파이다. 성리학의 어원은 주희가 주창한 성즉리(性卽理)를 축약한 명칭이다. 성리학은 집대성한 주자(주희)의 이름을 따서 주자학(朱子學)이라고도 하고, 송나라 시대 유학이란 뜻에서 송학(宋學), 송나라와 명나라에 걸친 학문이라고 해서 송명이학(宋明理學)이라고도 하며, 송나라 시대 이전 유학의 가르침을 집대성한 새로운 기풍의 유학이라는 뜻에서 신유학(新儒學), 정호(程顥)와 정이(程頥)에서 주희로 이어지는 학통이라는 뜻에서 정주학(程朱學), 정주 성리학(程朱性理學), 정주 이학(程朱理學)으로도 불리고, 이학(理學) 또는 도학(道學)이라고도 한다. 특히 중화권에서는 송명리학(宋明理學), 서구권에서는 신유학이라고 주로 칭한다. 학문 목적은 위기지학(爲己之學, 자기(수양, 수기)를 위한 학문)이다. (ko)
- 宋明理学（そうみんりがく）は、中国の宋代から明代にかけて流行した思想を指す言葉で、朱子学と陽明学のこと。宋以後の思想史の中で最も重要な位置を占める。宋代・明代の儒学を代表するテーマが「理」であることからその名がつき、単に「理学」とも呼ばれる。 その新しい思想傾向を強調して「新儒教」とも称され、英語ではNeo-Confucianismと訳される（現代の新儒家（現代新儒学）とは別物である）。また、宋明理学のうち、北宋・南宋の学術は特に宋学と呼ばれる。 (ja)
- Neokonfucianism var en synkretisk filosofisk skola som växte fram under Norra Songdynastin i Kina även om de tankemässiga rötterna kan spåras tillbaka till Tangdynastin. Den sökte förena den världstillvända konfucianismen med en metafysik inspirerad av buddhism och daoism. Själva begreppet neokonfucianism motsvaras på kinesiska av namnet på två filosofiska skolor, lixue (理学) och xinxue (心学). Den första grundades av Zhu Xi (1130-1200) och den andra är förknippad med den under Mingdynastin verksamme filosofen Wang Yangming (1472–1529). Speciellt Zhu Xis nytolkning av konfucianismen kom att bli den dominerande i Kina under de efterföljande dynastierna och spred sig även till Korea, Vietnam och Japan. (sv)
- Неоконфуціанство (кит. трад.: 宋明理學; піньїнь: Sòng-Míng lǐxué, часто скорочується до lixue 理學) — термін західної філософії та історіографії, яким позначають напрямок східноазійської філософії, що виникла в Китаї в 11 столітті і була панівною в Східній Азії до середини 19 століття. Ця філософія виникла на базі конфуціанства і увібрала у себе елементи даосизму і буддизму. (uk)
- 宋明理學，即為兩宋至明代的儒學。雖然是儒學，但同時借鑒了道家甚至是道教和佛學的思想。 北宋嘉祐治平年間（1056年—1067年），儒學發展形成了王安石、司馬光、蘇軾的蜀學等派。 後來談兼性理而著名者，有周濂溪的、张载的關中學派、二程（程顥、程頤）兄弟的洛學。後來洛學由朱熹發揚光大，在福建創出閩學，成為居正統之位的程朱理學。濂、洛、關、閩四學派，人稱理學四派。 程朱理學，是宋明理學的一支流，有時會簡稱為理學，以便與陸象山（陸九淵）、王陽明的心學相對。 (zh)
- الكونفوشية الجديدة (في الصينية: 宋明理學؛ البينيين: Sòng-Míng lǐxué، وغالبًا ما تُختصر إلى lǐxué 理學، وتعني حرفيًا «مدرسة المبدأ») هي فلسفة صينية أخلاقية متعلقة بالأخلاقيات وما وراء الطبيعة ومتأثرة بالكونفوشية، إذ نشأت من خلال يان هو ولي أو (772 – 841) لدى سلالة تانغ الحاكمة، ثم أصبحت سائدة خلال سلالتي سونغ ومينغ الحاكمتين تحت صياغات تشو شي. (ar)
- El neoconfucianisme o daoxuejia (en xinès: 道學, en pinyin: dàoxué, '[escola de] l'estudi del Tao') designa un corrent del pensament xinès que es va desenvolupar principalment durant la dinastia Song (960-1279) i que encara continua vigent avui dia. Més tard se l'anomenà igualment Sòng-Míng lǐxué (en xinès 宋明理學, que vol dir 'idealisme racionalista de les dinasties Song-Ming'). A banda de la Xina, on va dominar fins a inicis del segle xx, aquest corrent ha influït de manera molt important tot el pensament de l'Àsia oriental, especialment a Corea, al Japó i al Vietnam. (ca)
- Der Neokonfuzianismus ist eine religiös-philosophische Lehre, die während der chinesischen Song-Dynastie entstand und deren Ursprünge im Konfuzianismus liegen, die jedoch auch starke Einflüsse aus Buddhismus und Daoismus aufweist. Der Neokonfuzianismus war ab der Song-Dynastie eine der beherrschenden und kulturell einflussreichen Geistesströmungen in China. (de)
- La novkonfuceismo (en simpligita ĉina skribo: 宋明理学; tradicia ĉina skribo: 宋明理學; pinjino: Sòng-Míng Lǐxué aŭ mallongigita kiel 理學) estas morala, etika kaj metafizika Ĉina filozofio influita de la konfuceismo kiu enhavas ideojn ankaŭ de la taoismo kaj la budhismo. Ĝi estis kreita de kaj (772-841) en la dinastio Tang kaj ludis gravan rolon dum la dinastioj Song kaj Ming. (eo)
- Le néoconfucianisme est un courant philosophique extrême-oriental qui prit son essor sous la dynastie chinoise Song et devint la version officielle du confucianisme du XIVe siècle jusqu’au tout début du XXe siècle, malgré la concurrence du courant à partir de la dynastie Qing. Le canon des Quatre Livres proposé par Zhu Xi, son principal promoteur, constituait la base des examens impériaux. Le néoconfucianisme pénétra au Vietnam, au Japon et en Corée, jouant un rôle particulièrement important dans ces deux derniers pays, où il reçut parfois une interprétation originale. (fr)
- Neo-Confucianism (Chinese: 宋明理學; pinyin: Sòng-Míng lǐxué, often shortened to lǐxué 理學, literally "School of Principle") is a moral, ethical, and metaphysical Chinese philosophy influenced by Confucianism, and originated with Han Yu (768–824) and Li Ao (772–841) in the Tang Dynasty, and became prominent during the Song and Ming dynasties under the formulations of Zhu Xi (1130–1200). After the Mongol conquest of China in the thirteenth century, Chinese scholars and officials restored and preserved neo-Confucianism as a way to safeguard the cultural heritage of China. (en)
- Neo-Konfusianisme (Hanzi sederhana: 宋明理学; Hanzi tradisional: 宋明理學; Pinyin: Song-Ming Lǐxué sering disingkat dengan 理學) adalah etika dan metafisikal dipengaruhi oleh Konfusianisme, yang terutama dikembangkan selama Dinasti Song dan Dinasti Ming, tetapi yang dapat ditelusuri kembali ke Han Yu dan (772-841) dalam Dinasti Tang. (in)
- Neokonfucjanizm – termin używany w odniesieniu do rodzaju konfucjanizmu, który dominował w Chinach od czasów dynastii Song (960 - 1279) niemal do końca dynastii Qing (1644 - 1911), którego dokładny zakres jest jednak współcześnie przedmiotem kontrowersji. (pl)
- O neoconfucionismo (chinês tradicional: 宋明理學, chinês simplificado: 宋明理学, pinyin: Song-Ming Lǐxué por vezes abreviado 理學) é uma filosofia ética e metafísica chinesa influenciada por Confúcio, que foi primeiramente desenvolvida durante a Dinastia Song e Ming, mas que pode ser referenciada até Han Yu e (772-841) na Dinastia Tang. O neoconfucionismo foi uma tentativa para criar uma forma mais racionalista e secular de confucionismo, rejeitando elementos místicos e supersticiosos do budismo e taoismo, que influenciou o confucionismo durante e depois da Dinastia Han. (pt)
- Неоконфуцианство (кит. трад. 宋明理學, упр. 宋明理学, пиньинь Sòng-Míng lǐxué, сун-мин ли сюэ) — западное название синкретической китайской философской системы, сформировавшейся в XI—XVI веках (со времён династии Сун до династии Мин, что отражено в китайском названии школы). Эта система стала синтезом основных интеллектуальных традиций, существовавших в Китае того времени. Она оказала сильное влияние на интеллектуальную жизнь Японии, Кореи и Вьетнама. Делая упор на конфуцианство, система неоконфуцианства интегрировала в себя элементы даосизма и буддизма. (ru)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
