| dbo:abstract
|
- The Classic of Filial Piety, also known by its Chinese name as the Xiaojing, is a Confucian classic treatise giving advice on filial piety: that is, how to behave towards a senior such as a father, an elder brother, or a ruler. The text was most likely written during the late Warring States period and early Han dynasty and claims to be a conversation between Confucius and his student Zengzi. The text was widely used during the Han and later dynasties to teach young children basic moral messages as they learnt to read. (en)
- El Clásico de la piedad filial, también conocido por su nombre chino Xiaojing (en chino tradicional, 孝經; en chino simplificado, 孝经; pinyin, Xiàojīng), es un tratado clásico chino que elabora sobre el concepto confuciano de la piedad filial (孝, xiào), es decir, el trato debido a padres, hermanos mayores y gobernantes. El texto probablemente fue escrito durante el período tardío de los Reinos combatientes y principios de la dinastía Han y afirma ser una conversación entre Confucio y su alumno Zengzi. El texto fue ampliamente utilizado durante las dinastías Han y posteriores para enseñar a los niños mensajes morales básicos a medida que aprendían a leer. (es)
- Le Classique de la piété filiale ou Xiao Jing (ch. trad. : 孝經 ; ch. simp. : 孝经 ; py : Xìaojīng) est un des classiques chinois. Il a probablement été rédigé au IIIe siècle avant l'ère commune, à l'époque des Royaumes Combattants et est attribué à Zengzi (曾子, 505 à 436 avant l'ère commune), disciple de Confucius. Au début de l'ère commune (dynastie Han), l'empereur Wang Mang voulut en faire l'ouvrage de base pour la formation des fonctionnaires. Il a été traduit en français pour la première fois en 1779 par Pierre-Martial Cibot, jésuite. Le Xiao Jing se présente sous forme d'une conversation entre Zengzi et Confucius. Il énonce en dix-huit dialogues les devoirs entre personnes selon la hiérarchie : prince et ministre, pouvoir et peuple, parents et enfants, chaque cas étant renvoyé au rapport entre père et fils et se résumant dans l'expression confucéenne de piété filiale (ch. trad. : 孝 ; py : Xiào). (fr)
- Xiao Jing adalah karya tulis Zeng Zi, salah seorang murid Kong Zi. (in)
- ( 다른 뜻에 대해서는 효경 (인천광역시 유형문화재 64호) 문서를 참고하십시오.) 《효경》(孝經)은 유가의 주요 경전인 십삼경(十三經)의 하나이다. 이 책은 '효도(孝道)'를 주된 내용으로 다루었기 때문에 《효경》이라고 하였으며, 십삼경 중에서 처음부터 책 이름에 '경(經)' 자를 붙인 것으로는 유일한 것이다. (ko)
- 『孝経』（こうきょう）は、中国の経書のひとつ。曽子の門人が孔子の言動をしるしたという。十三経のひとつ。 孝の大体を述べ、つぎに天子、諸侯、郷大夫、士、庶人の孝を細説し、そして孝道の用を説く。 (ja)
- Xiaojing chiń. upr. 孝经; chiń. trad. 孝經; pinyin Xiàojīng – starożytny chiński traktat filozoficzny, będący częścią Trzynastoksięgu konfucjańskiego. Jest to nieduży tekst (około dwóch tysięcy znaków chińskich), podzielony na 9 rozdziałów (quan) i 18 sekcji (chang 章, przy czym podział nie jest równomierny, to znaczy nie zawsze przypadają dwie sekcje na rozdział). Każda sekcja to osobny dialog lub kontynuacja dialogu poprzedniego; 10 sekcji kończy się cytatem z Shijing, jedna – z Shangshu, a pozostałe nie mają cytatu kończącego. Księgę otwiera krótki wykład Konfucjusza na temat cnoty nabożności synowskiej (xiao), po którym następują dialogi między Konfucjuszem a jego uczniem Zengzi, a które wyjaśniają i rozwijają koncepcje wcześniej poruszane. To skupienie na jednym temacie (xiao) odróżnia Xiaojing od innych tekstów, w szczególności od bardzo zbliżonej stylistycznie sekcji Zengziwen w Księdze Rytuału (Liji). O ile w Liji filozofowie rozprawiają także o ceremoniach i rytuałach, w Xiaojing mowa jest wyłącznie o cnocie xiao, o tym, jak praktykowali ją dawni władcy-mędrcy i jak winna być ona praktykowana we współczesnych Konfucjuszowi i Zengzi czasach upadku i chaosu. Ze względu na fakt, że w tekście pojawiają się wyłącznie Konfucjusz i Zengzi, jeden z jego najbliższych uczniów, pierwotnie uważano, że jeden z nich był autorem lub że Konfucjusz ułożył i wygłosił pouczenia, które Zengzi spisał. W okresie między Han a Tang przeważał pogląd, że dzieło spisali uczniowie obu filozofów; w epoce Song uznano, że tekst pochodzi wyłącznie spod pędzla uczniów Zengzi – Zhu Xi zwrócił uwagę, że Xiaojing zawiera cytaty z Zuozhuan, więc musi być odeń późniejszy. Najpóźniejszą pewną datą wyznaczającą czas powstania Xiaojing jest 239 r. p.n.e., kiedy to skompilowano encyklopedię , a która zawiera cytaty z Xiaojing. Do najważniejszych komentarzy do Xiaojing należą Zheng Xuan xiaojing (鄭注孝經), przypisywany Zheng Xuanowi, zachowany do dziś w postaci dwóch manuskryptów z Dunhuangu, datowanych na lata 860–873, oraz Zheng Xuan xiaojing (孔安國傳), przypisywany Kong Anguo. Pierwszy reprezentuje tradycję tzw. „nowych tekstów” (jinwen), czyli klasyków odtworzonych z pamięci po paleniu ksiąg w III w. i zapisanych w zmodernizowanym piśmie, drugi tradycję „starych tekstów”, pochodzących z kopii, które miały zostać ukryte i później odnalezione, zapisanych w znakach używanych przed dynastią Qin. Kolejnym ważnym komentarzami była przedmowa i komentarz cesarza Tang Xuanzonga, które nakazał on wyryć, wraz z tekstem właściwej księgi, na steli w cesarskim uniwersytecie w Chang’an – od tej wersji tekstu, zwanej Shitai xiaojing (石臺孝經), pochodzi większość współczesnych wydań. W czasach cesarstwa Xiaojing był wysoko cenioną książką, szczególnie wpływową w okresie dynastii Han. Sytuacja zmieniła się w XX w., podczas ruchów modernizacyjnych, szczególnie Ruchu Czwartego Maja, gdy nowocześni myśliciele (zwłaszcza , 1871–1949) krytykowali cnotę nabożności synowskiej, nakazującą w razie potrzeby, by dzieci poświęciły wszystko dla rodziców, jako źródło zacofania Chin, tak w sferze społecznej, jak i technologicznej. (pl)
- Het Boek van de kinderlijke gehoorzaamheid (Xiaojing) is een klassiek Chinees werk waarin werd beschreven hoe men zich diende te gedragen tegenover oudere mensen en tegenover personen met een hogere sociale status. Het is geschreven in de vorm van dialogen die Confucius zou hebben gehad met een van zijn leerlingen. Het behandelde thema, kinderlijke gehoorzaamheid, raakt de kern van het Confucianisme. Het boek wordt dan ook gerekend tot de Confucianistische Klassieken en beschouwd als een inleiding op de Vijf Klassieken. Het begrip xiao wordt vaak vertaald met kinderlijke piëteit, maar deze vertaling is enigszins misleidend, omdat respectvol gedrag wederzijds diende te zijn. (nl)
- 《孝經》是儒家講授孝道的書，全書一千八百多字，為十三經中篇幅最短者，但依然為一本獨立的經書。可見儒家對孝道的重視程度，視之神聖，故孝經在古代亦常獲賦予宗教意味，而用於祈禱，驅邪，治病等。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- The Classic of Filial Piety, also known by its Chinese name as the Xiaojing, is a Confucian classic treatise giving advice on filial piety: that is, how to behave towards a senior such as a father, an elder brother, or a ruler. The text was most likely written during the late Warring States period and early Han dynasty and claims to be a conversation between Confucius and his student Zengzi. The text was widely used during the Han and later dynasties to teach young children basic moral messages as they learnt to read. (en)
- Xiao Jing adalah karya tulis Zeng Zi, salah seorang murid Kong Zi. (in)
- ( 다른 뜻에 대해서는 효경 (인천광역시 유형문화재 64호) 문서를 참고하십시오.) 《효경》(孝經)은 유가의 주요 경전인 십삼경(十三經)의 하나이다. 이 책은 '효도(孝道)'를 주된 내용으로 다루었기 때문에 《효경》이라고 하였으며, 십삼경 중에서 처음부터 책 이름에 '경(經)' 자를 붙인 것으로는 유일한 것이다. (ko)
- 『孝経』（こうきょう）は、中国の経書のひとつ。曽子の門人が孔子の言動をしるしたという。十三経のひとつ。 孝の大体を述べ、つぎに天子、諸侯、郷大夫、士、庶人の孝を細説し、そして孝道の用を説く。 (ja)
- Het Boek van de kinderlijke gehoorzaamheid (Xiaojing) is een klassiek Chinees werk waarin werd beschreven hoe men zich diende te gedragen tegenover oudere mensen en tegenover personen met een hogere sociale status. Het is geschreven in de vorm van dialogen die Confucius zou hebben gehad met een van zijn leerlingen. Het behandelde thema, kinderlijke gehoorzaamheid, raakt de kern van het Confucianisme. Het boek wordt dan ook gerekend tot de Confucianistische Klassieken en beschouwd als een inleiding op de Vijf Klassieken. Het begrip xiao wordt vaak vertaald met kinderlijke piëteit, maar deze vertaling is enigszins misleidend, omdat respectvol gedrag wederzijds diende te zijn. (nl)
- 《孝經》是儒家講授孝道的書，全書一千八百多字，為十三經中篇幅最短者，但依然為一本獨立的經書。可見儒家對孝道的重視程度，視之神聖，故孝經在古代亦常獲賦予宗教意味，而用於祈禱，驅邪，治病等。 (zh)
- El Clásico de la piedad filial, también conocido por su nombre chino Xiaojing (en chino tradicional, 孝經; en chino simplificado, 孝经; pinyin, Xiàojīng), es un tratado clásico chino que elabora sobre el concepto confuciano de la piedad filial (孝, xiào), es decir, el trato debido a padres, hermanos mayores y gobernantes. (es)
- Le Classique de la piété filiale ou Xiao Jing (ch. trad. : 孝經 ; ch. simp. : 孝经 ; py : Xìaojīng) est un des classiques chinois. Il a probablement été rédigé au IIIe siècle avant l'ère commune, à l'époque des Royaumes Combattants et est attribué à Zengzi (曾子, 505 à 436 avant l'ère commune), disciple de Confucius. Au début de l'ère commune (dynastie Han), l'empereur Wang Mang voulut en faire l'ouvrage de base pour la formation des fonctionnaires. Il a été traduit en français pour la première fois en 1779 par Pierre-Martial Cibot, jésuite. (fr)
- Xiaojing chiń. upr. 孝经; chiń. trad. 孝經; pinyin Xiàojīng – starożytny chiński traktat filozoficzny, będący częścią Trzynastoksięgu konfucjańskiego. Jest to nieduży tekst (około dwóch tysięcy znaków chińskich), podzielony na 9 rozdziałów (quan) i 18 sekcji (chang 章, przy czym podział nie jest równomierny, to znaczy nie zawsze przypadają dwie sekcje na rozdział). Każda sekcja to osobny dialog lub kontynuacja dialogu poprzedniego; 10 sekcji kończy się cytatem z Shijing, jedna – z Shangshu, a pozostałe nie mają cytatu kończącego. Księgę otwiera krótki wykład Konfucjusza na temat cnoty nabożności synowskiej (xiao), po którym następują dialogi między Konfucjuszem a jego uczniem Zengzi, a które wyjaśniają i rozwijają koncepcje wcześniej poruszane. To skupienie na jednym temacie (xiao) odróżnia Xia (pl)
|
_by_Niu_Shuyu.jpg?width=300)
_by_Niu_Shuyu.jpg?width=300){kind=link}
_by_Niu_Shuyu.jpg){kind=link}
.svg){kind=link}