| dbo:abstract
|
- المحاكمة بالنزال أو المحاكمة بالقتال أو النزال القضائي هو أسلوب كان متبعاً في لحسم خلافٍ أو اتهامٍ موجه إلى أحدهم في حال عدم وجود شهود لإثبات التهمة أو نفيها، أو عدم اعتراف المتهم بالتهمة الموجهة إليه. تجري المحاكمة بالنزال بإجراء معركةٍ بين الشخصين المتخاصِمَين عبر مبارزة بالسيوف، ويعلن الفائز بالنزال محقاً، وأما خصمه الخاسر فتثبت عليه التهمة. استعمل أسلوب المحاكمة بالنزال في قارة أوروبا طوال العصور الوسطى، إلا إنَّ استعماله أخذ بالاضمحلال بعد ذلك حتى اختفى نهائياً خلال القرن السادس عشر. (ar)
- El duel de Déu, també conegut com a judici de Déu, duel judicial o combat judicial, cas particular d'Ordalia, era una forma de duel generalitzada durant l'edat mitjana d'Europa, en particular, entre els pobles alemanys. Era una forma de prova, propi de la institució del dret germànic, en el qual es resolia una disputa a través d'un duel judicial entre els dos contendents o del seu representant: Es creia que el resultat del duel, dut a terme segons un ritual precís, no depenia tant del valor dels combatents, com del judici de Déu, que només podia recompensar la persona que tenia raó. Per tant difereix del duel, ja que aquest no era més que una forma de regulació dels conflictes privats entre dues persones o dos grups, sense conseqüències ni d'ordre sobrenatural ni validesa legal. L'afirmació progressiva del poder estatal i la creixent oposició de l'Església va portar a la declinació del duel de Déu, que finalment va desaparèixer entre el segle xii i el segle XIII. (ca)
- Soudní souboj (také sedání, bitva, pole, latinsky duellum, judicium pugnae, campius) je souboj připouštěný při soudním řízení jako důkazní prostředek. Jednalo se o iracionální důkaz, ordál, kde se předpokládalo, že Bůh nenechá prohrát bojovníka, na jehož straně je pravda. (cs)
- Der Gerichtskampf oder gerichtliche Zweikampf (lat. duellum) war ein Rechtsinstitut im Mittelalter und diente zur Klärung von in anderer Form nicht lösbaren Streitigkeiten, vorrangig unter Rittern und freien Bürgern. Die Entscheidung wurde vom Grundsatz her über lange Zeit als Gottesurteil angesehen. Der Gerichtskampf war der Vorläufer der Duelle zwischen dem 17. und 19. Jahrhundert. (de)
- El juicio por combate (también conocido como apuesta de la batalla, el juicio por batalla o duelo judicial) era un sistema del derecho germánico para resolver acusaciones en ausencia de testigos o de una confesión, en la que dos partes en conflicto luchaba en combate singular. El ganador de la pelea era proclamado como poseedor de la verdad. En esencia, se trataba de un duelo judicialmente sancionado. Se mantuvo en uso durante toda la Edad Media europea, y fue desapareciendo en forma paulatina durante el transcurso del siglo XVI. (es)
- Le duel judiciaire ou combat judiciaire (aussi appelé jugement par combat, jugement par les armes, procès par combat ou encore gage de bataille) est une procédure ordalique provenant du droit germanique permettant de statuer sur des accusations en l'absence de témoins ou d'aveux dans laquelle les deux parties en litige se battent en combat singulier (chacune pouvant être représentée par un champion) ; le vainqueur du combat est considéré comme étant celui désigné par Dieu pour être la personne bien-fondée des plaidants. Cette méthode est restée en usage à travers tout le Moyen Âge européen, disparaissant progressivement au cours du XVIe siècle, précédant le duel d'honneur entre les XVIIe et XIXe siècles. (fr)
- 決闘裁判（けっとうさいばん、ドイツ語: Gerichtskampf, 英語: trial by combat, trial by battle）は、 証人や証拠が不足している告訴事件を解決するために、原告と被告の両当事者が決闘を行うゲルマン法の一つの方式。 (ja)
- Trial by combat (also wager of battle, trial by battle or judicial duel) was a method of Germanic law to settle accusations in the absence of witnesses or a confession in which two parties in dispute fought in single combat; the winner of the fight was proclaimed to be right. In essence, it was a judicially sanctioned duel. It remained in use throughout the European Middle Ages, gradually disappearing in the course of the 16th century. (en)
- Il duello di Dio, detto anche duello giudiziario, duello ordalico o combattimento giudiziario, era una forma di duello diffusa durante il Medioevo in Europa, in particolare presso i popoli di ceppo germanico. Si trattava di una forma di ordalia, istituto tipico del diritto germanico, nella quale una contesa giudiziaria veniva risolta attraverso il combattimento tra i due contendenti o i loro campioni. Si riteneva che l'esito del duello, condotto secondo precisi rituali, non dipendesse tanto dal valore dei combattenti, quanto dal giudizio di Dio, che non poteva che premiare colui che fosse nel giusto. Si distingue quindi dalla faida, poiché questa era una mera forma di regolazione dei conflitti privati tra due individui o due gruppi, senza implicazioni né sovrannaturali né di validità giuridica. La progressiva affermazione dei poteri statuali e la crescente opposizione della Chiesa portarono al declino del duello di Dio, che scomparve definitivamente nel corso del XVI secolo. (it)
- 결투 재판 (trial by combat 또는 trial by battle)은 증인이나 증거가 부족한 고소 사건을 해결하기 위해서 두 당사자가 결투를 통하여 사건을 해결하는 게르만법의 한 방법이다. 결투에서 승리한 자가 무죄가 되고, 패한 자가 유죄가 된다. 본질적으로, 결투 재판은 합법적으로 인가된 결투이다. 결투 재판은 중세 유럽 시대에 널리 사용되었지만, 16세기 이후 점차적으로 사라져갔다. 영문 위키에 의하면 영국은 결투 재판을 금지하려는 법안이 17세기부터 시도되었고 일부 국가들은 불법으로 인정했어도 비합법적인 방법으로 상당히 활용되었다. 대표적으로 이탈리아는 불법이었으나 19세기까지도 관습적으로 결투 재판을 했다고 한다. (ko)
- Het gerechtelijk tweegevecht (Latijn: duellum) valt in de middeleeuwse rechtspraak onder het godsoordeel. De twee tegenpartijen of hun plaatsvervangers gaan een tweegevecht aan met behulp van een zwaard, een stok of een ander gekozen wapen. Het gerechtelijk tweegevecht heeft als doel om de schuldige vast te stellen en dient niet als straf. De verliezer is de schuldige en zal vervolgens berecht worden. Vooral in de vroege middeleeuwen werd het tweegevecht toegepast als bewijsmiddel. Door de opkomende handel raakte het geleidelijk in onbruik. Stedelingen werden soms expliciet door keuren vrijgesteld van duelplicht, bv. in Ieper (1116), Sint-Omaars (1128) en Luik (1208). (nl)
- Pojedynek sądowy (łac. iudicium pugnae) – środek dowodowy w średniowiecznym procesie. Pojedynek sądowy był najczęściej stosowanym dowodem spośród ordaliów (sądów bożych). Pomimo wiary w bezpośrednią ingerencję boską podczas sądu bożego praktyka dowodziła, że w przypadku innych ordaliów zdarzały się manipulacje. Pojedynek uchodził za idealny dowód winy lub niewinności. Gajusz Juliusz Cezar wspomina w De bello Gallico o rozstrzyganiu sporów wśród plemion germańskich w drodze walki dwóch osób na miecze. Wraz z wędrówkami germańskich plemion zwyczaj ten rozszerzył się na całą Europę. W średniowieczu pojedynek sądowy znało prawo wszystkich krajów europejskich. Przegranie pojedynku przez oskarżonego powodowało uznanie jego winy i podlegał on karze (jeżeli przeżył pojedynek). Jeżeli oskarżony pojedynek wygrał, był uwalniany od zarzutów, a przeciwnika karano za fałszywe oskarżenie. Istotą pojedynku sądowego jako dowodu winy lub niewinności było założenie, że ten po czyjej stronie jest racja nie może być pokonany, bez względu na siłę fizyczną czy umiejętności walki przeciwnika, gdyż nie dopuści do tego Bóg. Duchowni, chorzy, mężczyźni poniżej 20 roku życia i powyżej 60 roku życia, w zależności od kraju byli zwolnieni od pojedynku lub w swoje miejsce wystawiali zastępcę (zawodowego rycerza – camphio). Zastępcę mogła też wystawić osoba wyższego stanu do pojedynku z osobą stanu niższego (zastępca pochodził wówczas ze stanu niższego). Zastępca walczył także w imieniu oskarżającego monarchy. Pojedynek sądowy miał uroczystą oprawę. Odbywał się w obecności sędziów, a jako że prawo do stosowania ordaliów miały zasadniczo sądy monarsze, przeradzał się w widowisko z udziałem dworu i licznych widzów. Uczestnicy składali przysięgę o słuszności swoich racji, że nie będą używali do pomocy w walce magii, oraz że nie posiadają przy sobie innej broni niż ta, którą wyznaczono do odbycia pojedynku. Walka odbywała się najczęściej pieszo. W przypadku przedstawicieli stanów wyższych walczono mieczami, czasem konno. Zwycięzcą zostawał ten, który doprowadził przeciwnika do stanu, w którym ten nie mógł się utrzymać na nogach. Opierał wówczas kolano na piersi pokonanego i jeżeli ten nie poprosił o litość, dobijał go sztyletem. Chłopi pojedynkowali się kijami. Pojedynki sądowe stały się powszechnym sposobem dowodzenia i w XII wieku podejmowano próby ich ograniczenia: często kończyły się śmiercią jednej ze stron w błahych sprawach. Stopniowe ograniczanie stosowania pojedynków sądowych do najważniejszych spraw doprowadziło do ich zaniku. W Polsce wyszły z użycia w postępowaniu sądowym w połowie XIV wieku. We Francji około sto lat później, a ostatni pojedynek sądowy odbył się tam w 1547 roku za specjalnym, jednorazowym zezwoleniem króla. W Anglii formalnie zniesiono pojedynki sądowe (wprowadzone do postępowania sądowego przez Wilhelma I) w 1819 roku, chociaż w praktyce nie odbywały się już od kilku wieków. (pl)
- Судебный поединок — один из способов разрешения споров в средневековой Европе, при котором исход спора решало единоборство сторон: победитель провозглашался выигравшим спор. Обычно использовался в случаях, когда установить истину путём допроса свидетелей было невозможно, но ни одна из сторон не признавала своей неправоты. По сути судебный поединок представляет собой санкционированную правом дуэль. (ru)
- Envig var en typ av tvekamp som användes för att avgöra rättstvister i äldre tid och som vanligtvis utkämpades med vapen. Envig föreskrevs i ärekränknings- och förtalsmål i den så kallade hednalagen, ett medeltida svenskt lagfragment som citeras i Olaus Petris 1607. I de medeltida nordiska lagarna finns inte längre envigen kvar. Sedvänjan levde ändå kvar som dueller. I Sverige var dueller tillåtna fram till 1662, då de lagförbjöds. Förbudet upprepades i nya förordningar 1682 och 1738. (sv)
- Судовий поєдинок — фізичний двобій сторін перед судом, один із способів вирішення спорів в Європі 6—17 ст., при якому результат суперечки вирішувався на користь переможця. Зазвичай використовувався у випадках, коли встановити істину шляхом допиту свідків було неможливо, але жодна зі сторін не визнавала своєї неправоти. По суті судовий поєдинок є санкціонованим правом на дуель. Судовий поєдинок, на відміну від ордалій та інших форм звичаєвого права, відомих повсюдно, як спосіб вирішення спорів передбачався насамперед Варварськими правдами і застосовувався в основному німецькими народами (пор. ). Однак особлива форма судового поєдинку існувала також в Стародавній Русі, вона отримала назву «поле». (uk)
- 比武审判是日耳曼法中一种在缺少证人或供词的情况下解决指控的方法，在使用比武审判解決糾紛時，争议双方必須进行单挑；战斗的胜利者被宣布勝訴。实质上这是一种司法认可的決鬥。它在整个欧洲中世纪一直被人採用，從16世纪時開始比武审判這一方法逐步被人們所棄用。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- المحاكمة بالنزال أو المحاكمة بالقتال أو النزال القضائي هو أسلوب كان متبعاً في لحسم خلافٍ أو اتهامٍ موجه إلى أحدهم في حال عدم وجود شهود لإثبات التهمة أو نفيها، أو عدم اعتراف المتهم بالتهمة الموجهة إليه. تجري المحاكمة بالنزال بإجراء معركةٍ بين الشخصين المتخاصِمَين عبر مبارزة بالسيوف، ويعلن الفائز بالنزال محقاً، وأما خصمه الخاسر فتثبت عليه التهمة. استعمل أسلوب المحاكمة بالنزال في قارة أوروبا طوال العصور الوسطى، إلا إنَّ استعماله أخذ بالاضمحلال بعد ذلك حتى اختفى نهائياً خلال القرن السادس عشر. (ar)
- Soudní souboj (také sedání, bitva, pole, latinsky duellum, judicium pugnae, campius) je souboj připouštěný při soudním řízení jako důkazní prostředek. Jednalo se o iracionální důkaz, ordál, kde se předpokládalo, že Bůh nenechá prohrát bojovníka, na jehož straně je pravda. (cs)
- Der Gerichtskampf oder gerichtliche Zweikampf (lat. duellum) war ein Rechtsinstitut im Mittelalter und diente zur Klärung von in anderer Form nicht lösbaren Streitigkeiten, vorrangig unter Rittern und freien Bürgern. Die Entscheidung wurde vom Grundsatz her über lange Zeit als Gottesurteil angesehen. Der Gerichtskampf war der Vorläufer der Duelle zwischen dem 17. und 19. Jahrhundert. (de)
- El juicio por combate (también conocido como apuesta de la batalla, el juicio por batalla o duelo judicial) era un sistema del derecho germánico para resolver acusaciones en ausencia de testigos o de una confesión, en la que dos partes en conflicto luchaba en combate singular. El ganador de la pelea era proclamado como poseedor de la verdad. En esencia, se trataba de un duelo judicialmente sancionado. Se mantuvo en uso durante toda la Edad Media europea, y fue desapareciendo en forma paulatina durante el transcurso del siglo XVI. (es)
- 決闘裁判（けっとうさいばん、ドイツ語: Gerichtskampf, 英語: trial by combat, trial by battle）は、 証人や証拠が不足している告訴事件を解決するために、原告と被告の両当事者が決闘を行うゲルマン法の一つの方式。 (ja)
- Trial by combat (also wager of battle, trial by battle or judicial duel) was a method of Germanic law to settle accusations in the absence of witnesses or a confession in which two parties in dispute fought in single combat; the winner of the fight was proclaimed to be right. In essence, it was a judicially sanctioned duel. It remained in use throughout the European Middle Ages, gradually disappearing in the course of the 16th century. (en)
- 결투 재판 (trial by combat 또는 trial by battle)은 증인이나 증거가 부족한 고소 사건을 해결하기 위해서 두 당사자가 결투를 통하여 사건을 해결하는 게르만법의 한 방법이다. 결투에서 승리한 자가 무죄가 되고, 패한 자가 유죄가 된다. 본질적으로, 결투 재판은 합법적으로 인가된 결투이다. 결투 재판은 중세 유럽 시대에 널리 사용되었지만, 16세기 이후 점차적으로 사라져갔다. 영문 위키에 의하면 영국은 결투 재판을 금지하려는 법안이 17세기부터 시도되었고 일부 국가들은 불법으로 인정했어도 비합법적인 방법으로 상당히 활용되었다. 대표적으로 이탈리아는 불법이었으나 19세기까지도 관습적으로 결투 재판을 했다고 한다. (ko)
- Судебный поединок — один из способов разрешения споров в средневековой Европе, при котором исход спора решало единоборство сторон: победитель провозглашался выигравшим спор. Обычно использовался в случаях, когда установить истину путём допроса свидетелей было невозможно, но ни одна из сторон не признавала своей неправоты. По сути судебный поединок представляет собой санкционированную правом дуэль. (ru)
- Envig var en typ av tvekamp som användes för att avgöra rättstvister i äldre tid och som vanligtvis utkämpades med vapen. Envig föreskrevs i ärekränknings- och förtalsmål i den så kallade hednalagen, ett medeltida svenskt lagfragment som citeras i Olaus Petris 1607. I de medeltida nordiska lagarna finns inte längre envigen kvar. Sedvänjan levde ändå kvar som dueller. I Sverige var dueller tillåtna fram till 1662, då de lagförbjöds. Förbudet upprepades i nya förordningar 1682 och 1738. (sv)
- 比武审判是日耳曼法中一种在缺少证人或供词的情况下解决指控的方法，在使用比武审判解決糾紛時，争议双方必須进行单挑；战斗的胜利者被宣布勝訴。实质上这是一种司法认可的決鬥。它在整个欧洲中世纪一直被人採用，從16世纪時開始比武审判這一方法逐步被人們所棄用。 (zh)
- El duel de Déu, també conegut com a judici de Déu, duel judicial o combat judicial, cas particular d'Ordalia, era una forma de duel generalitzada durant l'edat mitjana d'Europa, en particular, entre els pobles alemanys. Era una forma de prova, propi de la institució del dret germànic, en el qual es resolia una disputa a través d'un duel judicial entre els dos contendents o del seu representant: Es creia que el resultat del duel, dut a terme segons un ritual precís, no depenia tant del valor dels combatents, com del judici de Déu, que només podia recompensar la persona que tenia raó. Per tant difereix del duel, ja que aquest no era més que una forma de regulació dels conflictes privats entre dues persones o dos grups, sense conseqüències ni d'ordre sobrenatural ni validesa legal. (ca)
- Le duel judiciaire ou combat judiciaire (aussi appelé jugement par combat, jugement par les armes, procès par combat ou encore gage de bataille) est une procédure ordalique provenant du droit germanique permettant de statuer sur des accusations en l'absence de témoins ou d'aveux dans laquelle les deux parties en litige se battent en combat singulier (chacune pouvant être représentée par un champion) ; le vainqueur du combat est considéré comme étant celui désigné par Dieu pour être la personne bien-fondée des plaidants. (fr)
- Il duello di Dio, detto anche duello giudiziario, duello ordalico o combattimento giudiziario, era una forma di duello diffusa durante il Medioevo in Europa, in particolare presso i popoli di ceppo germanico. Si trattava di una forma di ordalia, istituto tipico del diritto germanico, nella quale una contesa giudiziaria veniva risolta attraverso il combattimento tra i due contendenti o i loro campioni. La progressiva affermazione dei poteri statuali e la crescente opposizione della Chiesa portarono al declino del duello di Dio, che scomparve definitivamente nel corso del XVI secolo. (it)
- Pojedynek sądowy (łac. iudicium pugnae) – środek dowodowy w średniowiecznym procesie. Pojedynek sądowy był najczęściej stosowanym dowodem spośród ordaliów (sądów bożych). Pomimo wiary w bezpośrednią ingerencję boską podczas sądu bożego praktyka dowodziła, że w przypadku innych ordaliów zdarzały się manipulacje. Pojedynek uchodził za idealny dowód winy lub niewinności. Przegranie pojedynku przez oskarżonego powodowało uznanie jego winy i podlegał on karze (jeżeli przeżył pojedynek). Jeżeli oskarżony pojedynek wygrał, był uwalniany od zarzutów, a przeciwnika karano za fałszywe oskarżenie. (pl)
- Het gerechtelijk tweegevecht (Latijn: duellum) valt in de middeleeuwse rechtspraak onder het godsoordeel. De twee tegenpartijen of hun plaatsvervangers gaan een tweegevecht aan met behulp van een zwaard, een stok of een ander gekozen wapen. Het gerechtelijk tweegevecht heeft als doel om de schuldige vast te stellen en dient niet als straf. De verliezer is de schuldige en zal vervolgens berecht worden. (nl)
- Судовий поєдинок — фізичний двобій сторін перед судом, один із способів вирішення спорів в Європі 6—17 ст., при якому результат суперечки вирішувався на користь переможця. Зазвичай використовувався у випадках, коли встановити істину шляхом допиту свідків було неможливо, але жодна зі сторін не визнавала своєї неправоти. По суті судовий поєдинок є санкціонованим правом на дуель. (uk)
|
