| dbo:abstract
|
- El combate singular es un duelo entre dos guerreros individuales que tiene lugar en el contexto de una batalla entre dos ejércitos. Se sabe de casos de combate singular desde la Antigüedad clásica y la Edad Media. Con frecuencia, los campeones eran combatientes que representaban a grupos más amplios de espectadores. Combates representativos como estos, así como historias acerca de ellos, son conocidos en todo el mundo. Normalmente, los combates singulares tenían lugar en la tierra de nadie ubicada entre los ejércitos opuestos, con otros guerreros como espectadores y absteniéndose ellos mismos de luchar hasta que uno de los dos combatientes hubiese ganado. Se trataba a menudo de una guerra de campeones, en la que los dos rivales eran considerados los campeones de sus respectivos bandos. El combate individual también podía tener lugar dentro de una batalla más grande. Ni la guerra antigua ni la guerra medieval se basaban siempre en formaciónes en línea o en falanges. Como un notable ejemplo, la Ilíada describe las batallas de la guerra de Troya como una serie de encuentros singulares en el campo, y el código de caballería medieval, en parte inspirado en esta obra, alentaba al combate singular entre caballeros individuales en el campo de batalla, en el que usualmente no se le daba muerte al perdedor, sino que era hecho cautivo a cambio de un rescate. Esta tradición terminó en el siglo XIV debido al uso del arco largo y de la formación de escuadra de picas contra caballeros montados (Batalla de Crécy, Batalla de Laupen), y la tradición del combate singular se continuó lejos del campo de batalla, con el pas d'armes y el duelo moderno temprano. (es)
- Single combat is a duel between two single warriors which takes place in the context of a battle between two armies. Instances of single combat are known from Classical Antiquity and the Middle Ages. The champions were often combatants who represented larger, spectator groups. Such representative contests and stories thereof are known worldwide. Typically, it takes place in the no-man's-land between the opposing armies, with other warriors watching and themselves refraining from fighting until one of the two single combatants has won. Often, it is champion warfare, with the two considered the champions of their respective sides. Single combat could also take place within a larger battle. Neither ancient nor medieval warfare always relied on the line or phalanx formation. The Iliad notably describes the battles of the Trojan war as a series of single encounters on the field, and the medieval code of chivalry, partly inspired by this, encouraged the single combat between individual knights on the battlefield, in which the loser was not usually killed but taken captive for ransom. However, the use of the longbow and the pike square against mounted knights (as at the battles of Crécy and Laupen) ended this tradition in the 14th century, although it was continued away from the battlefield, with the pas d'armes and the early modern duel. (en)
- 일기토(일본어: 一騎打ち 잇키우치[*] 혹은 일본어: 一騎討ち)는 말을 탄 무사가 일대일로 싸우는 것을 뜻하는 일본어식 표현이다. 90년대 삼국지 게임의 잘못된 번역을 통해 널리 퍼진 말이므로 우리말로는 '일대일 대결'. '일대일 승부', '단기접전(單騎接戰)' 등으로 표현하는 것이 옳을 것이다. 우리나라의 사서에 유일하게 일대일 승부가 기록된 태조 이성계의 경우《조선왕조실록》을 보면 여진족 장수 호발도(胡拔都)를 상대로 '태조도 또한 단기(單騎)로 칼을 빼어 달려나가서 칼을 휘둘러 서로 쳤으나, 두 칼이 모두 번득이면서 지나쳐 능히 맞히지 못하였다'[1] 라고 쓰여 있다. (ko)
- 一騎討ち（いっきうち）とは、戦争状態にある戦場において戦士同士が一対一を原則として決着をつける戦闘手法である。一騎打ち（いっきうち）とも表記される。 (ja)
- Harce (węg. harc – „walka, zmaganie”) – obyczaj znany od czasów starożytnych polegający na odbywaniu pojedynków przed rozpoczęciem bitwy. Harcownikami (harcerzami) bywali zazwyczaj rycerze, chcący w ten sposób uzyskać wojenną sławę. W Polsce obyczaj ten dokumentuje Jan Długosz przy opisie bitwy pod Grunwaldem w 1410. Zygmunt Gloger opisuje harce między innymi przed bitwą pod Koronowem w 1410, pod Orszą (Jan Tarnowski), pod Gdańskiem (Stanisław Diabeł Stadnicki), pod Cecorą. Wyjazd na harc odbywał się za zgodą lub rozkazem wodza. Przepasani przez piersi, na ukos, czerwonymi nałęczami (ręcznikami), harcownicy w kilkadziesiąt koni potrafili dotrzeć w środek obozu wroga, czyniąc zamęt. Wśród dworzan wojskowych u królów polskich Gloger opisuje oddzielny zastęp rycerzy konnych, zwanych harcerzami. Na dworze Stefana Batorego wymienieni są w roku 1585 harcerze Szwaracki i Goreczkowski. Na dworze Zygmunta III Wazy w roku 1590 wymienionych jest 35 harcowników: Żółtowski, Łopacki, Chomentowski, Stocki, Ćwikliński, Dankowski, Skrzetuski, Płoński, Lubowiecki, Suchczycki, Dobrzechowski, Kruszyński, Kossakowski, Gojski, Czarnowski, Sieczyński, Trzeszkowski, Żelazo, Mierzewski, Wojnowski, Poradowski, Grabowski, Drożyński, Braniecki, Gojski, Olbierzowski, Lenczewski, Kłopocki, Berdowski, Rzuchowski, Wyszyński, Pobiedziński, Mierzejowski, Dmochowski i Bohumatka. Każdy z nich miał dwa wierzchowce, pobierał rocznych zasług ówczesnych 120 złotych (dukatów) i na wyżywienie tygodniowo 1 złoty i 20 groszy (srebrnych). Dodatkowo każdy miał sługę, który dostawał 12 łokci sukna. Przełożonym harcerzy był wówczas , będący także przełożonym innych dworzan. Ten miał 6 koni i pobierał rocznej pensji ówczesnych 400 złotych. Z czasem określenie harce nabrało nowego znaczenia jako określenie wszelkiego rodzaju popisów. (pl)
- 單挑是古代戰爭時，敵我雙方各以一名武將互相比武的一種決鬥方式。 由於只有一個人，戰士通常打到非死即傷才會結束，因此被視為極高風險的戰鬥模式。到了現在，單挑亦演變出兩者互相打鬥的意思，在廣東地區，又被稱為隻揪。 在台灣，又稱為釘孤支，意思是兩個人一對一打架。 (zh)
|
