| dbo:abstract
|
- Otó de Nordheim (alemany: Otto von Northeim) (vers 1020-11 de gener de 1083) va ser duc de Baviera del 1061 al 1070. Va ser un dels líders de la revolta contra l'emperador saxó Enric IV. Otó pertanyia a una rica família saxona força influent, els o Northeim, i s'havia distingit en la guerra i la pau per igual; el 1061 va rebre el ducat de Baviera de l'emperadriu vídua Agnès o Inés de Poitou, vídua de l'emperador Enric III i mare de l'emperador Enric IV; tot i així, un any més tard va conspirar amb l'arquebisbe per apoderar-se d'Enric IV a per tal de privar a la seva mare del poder; el cop va tenir èxit. Otó va dirigir una expedició reeixida a Hongria el 1063 i va tenir un paper preponderant en el govern de l'Imperi durant la minoria d'edat del rei. El 1064 va viatjar a Itàlia per resoldre un cisma papal i va tenir un paper clau en assegurar el desterrament de la cort de l'arquebisbe . Va creuar els Alps en defensa dels interessos reials en dues ocasions i el 1069 va compartir dues expedicions a les terres dels wends a l'est. Otó va descuidar el seu ducat, però va afegir a les seves possessions personals el sud de la regió de Harz, que en última instància va conduir a un conflicte amb Enric IV. El 1070 Otó va ser acusat per un tal Egenó de Konradsburg d'estar al corrent d'un complot per assassinar al rei, i es va decidir que s'havia de sotmetre a la prova de la batalla amb el seu acusador a Goslar. El duc s'ensumava una traïció i va demanar un salconduit cap i des del lloc de la reunió. Quan això li va ser rebutjat es va negar a aparèixer i fou posat sota interdicte imperial imperial i privat del ducat de Baviera, mentre que les seves terres saxones van ser saquejades. No va trobar suports a Baviera, però va aixecar un exèrcit entre els saxons i va dur a terme una campanya de saqueig contra Enric fins a 1071, quan es va sotmetre. L'any següent va rebre de nou a les seves possessions privades encara que no el títol ducal. Quan va esclatar la revolta saxona l'estiu de 1073, Otó hi va estar representat per Otó Brunó, autor de De Bello Saxonico, un discurs inspirador pels saxons reunits a , i després va prendre el comandament dels insurgents. Per la pau de el 2 de febrer de 1074, Baviera se li va retornar formalment, però no obstant això va trobar una forta oposició amb el resultat que el seu gendre Welf o Güelf I va romandre de facto com a duc. Va participar també a la segona revolta de 1075 després de la demolició del castell de , i també aquesta vegada va ser perdonat per Enric que el va fer administrador de Saxònia. Després de l'excomunió d'Enric IV pel papa Gregori VII el 1076, Otó va intentar fer de mediador entre Enric i els saxons a , però quan aquests esforços van fallar, es va tornar a posar al capdavant de l'aixecament. Va acceptar l'elecció del comte Rodolf de Rheinfelden com a rei dels Romans quan li va assegurar la seva restauració a Baviera, i per la seva habilitat i valentia va infligir derrotes a les forces d'Enric a Mellrichstadt, i . Otó és descrit com un home prudent noble i guerrer, i posseïa grans habilitats. Els seus indults repetits mostren que Enric no podia donar-se el luxe de descuidar una personalitat tan poderosa, i els seus talents militars es van mostrar repetidament. Va romandre en armes contra el rei fins a la seva mort l'11 de gener de 1083. Otó està enterrat a la capella Nicolai a Northeim. (ca)
- Oto el Northeim (germane: Otto von Northeim; naskiĝinta ĉirkaŭ 1020, mortinta la 11-an de januaro 1083) estis duko de Bavario originante el malnova kaj riĉa saksia klano el Northeim proksime de Göttingen. (eo)
- Otto von Northeim (* um 1020; † 11. Januar 1083) aus der Familie der Grafen von Northeim war von 1061 bis 1070 als Otto II. Herzog von Bayern. Er war der Anführer der aufständischen Sachsen im Sachsenkrieg gegen Heinrich IV. (de)
- Otón de Nordheim (h. 1020 – 11 de enero de 1083) fue duque de Baviera (como Otón II) desde 1061 hasta 1070. Fue uno de los líderes de la rebelión sajona en 1073-75 y la gran revuelta sajona de 1077-88 contra el rey Enrique IV de Alemania. (es)
- Otto of Nordheim (c. 1020 – 11 January 1083) was Duke of Bavaria from 1061 until 1070. He was one of the leaders of the Saxon Rebellion in 1073-75 and the Great Saxon Revolt of 1077-88 against King Henry IV of Germany. (en)
- Otton de Northeim ou de Nordheim, né vers 1020 et mort le 11 janvier 1083, fut duc de Bavière (en tant qu’Otton II) de 1061 jusqu'en 1070. Il est ancien dirigeant de la révolte des Saxons contre le roi Henri IV. (fr)
- Otto van Northeim (ca. 1030 - 11 januari 1083) was een van de belangrijkste tegenstanders van keizer Hendrik IV. Otto erfde het graafschap Northeim. Tijdens het bestuur van regentes Agnes van Poitou kreeg Otto een belangrijke positie in Duitsland. Agnes probeerde haar macht te behouden door de hoogste adel zo veel mogelijk macht te ontzeggen. Ze bestuurde met hulp van de geestelijkheid, ministerialen en de lager adel. Door dat beleid werd Otto in 1061 (als Otto II) tot hertog van Beieren benoemd. Een jaar later al kreeg Otto te maken met de hovelingen die ontevreden waren over het beleid van Agnes. Hij sloot zich aan bij deze fractie, waar onder anderen Egbert I van Meißen en de aartsbisschoppen Anno II van Keulen, Adalbert van Bremen en Siegfried I van Mainz toe behoorden. Na een feestmaal in de palts van Kaiserswerth nodigde Anno de jonge Hendrik IV uit om zijn schip te bezichtigen. Toen de jongen en de samenzweerders aan boord waren, voer het schip onverhoeds weg. Hendrik sprong in paniek overboord en zou zijn verdronken als Egbert hem niet was nagesprongen en hem had gered. De samenzweerders eisten dat Agnes de regeringsmacht aan hen zou overdragen, en zij gaf toe. Als hertog ondernam hij in 1062 een veldtocht naar Hongarije om de daar verdreven koning Salomo weer op de troon te zetten. Ook voerde Otto verschillende politieke missies uit in Italië, en nam in 1069 deel aan een veldtocht tegen de Slaven. Tegen deze tijd hadden Otto en Hendrik een slechte verhouding gekregen door de situatie in Saksen: Hendrik probeerde de grote koninklijke bezittingen rond de Harz (uit de tijd van de Saksische koningen) zeker te stellen en te vergroten, terwijl Otto als graaf van Northeim dat als een bedreiging zag. In 1070 beschuldigde een ridder uit Saksen, Egeno van Konradsburg, Otto ervan dat hij hem opdracht had gegeven om de koning te vermoorden. Ook toen al was het duidelijk dat deze beschuldiging bedoeld was om Otto uit zijn machtige positie te kunnen zetten en zijn bezittingen te confisqueren. Dit plan was uitgewerkt door de Hessische graven Giso II en Adalbert van Schauenburg, die Egeno hadden betaald om Otto te beschuldigen. De koning beval Otto om naar het hof in Goslar te komen, om in een tweegevecht met Egeno door een godsoordeel zijn onschuld te bewijzen. Otto vermoedde een valstrik en kwam in opstand, gesteund door Magnus van Saksen. Op pinksterdag 1071 moesten zij zich echter aan de keizer onderwerpen. Hun functies, leengoederen en eigen bezittingen werden hen afgenomen en ze werden gevangengezet. Otto werd in 1072 weer vrijgelaten en kreeg zijn eigen bezittingen weer terug. Omdat Magnus niet van zijn hertogstitel af wilde zien bleef hij gevangen. Otto's schoonzoon Welf IV verstootte zijn vrouw en werd tijdens het kerstfeest van 1070 te Goslar beleend met het hertogdom Beieren, zonder dat Hendrik IV hierover met de Beierse adel had overlegd. Giso en Adalbert werden door volgelingen van Otto vermoord. Egeno van Konradsburg werd beschuldigd van roof, hem werden de ogen uitgestoken In 1073 deden de groten van Saksen, onder leiding van Otto, hun beklag bij koning Hendrik IV in Goslar (in Saksen). De koning wilde niet naar hun klachten luisteren, en toen de Saksen met een leger terugkwamen vluchtte hij naar de Harzburg. Toen de Saksen dit kasteel belegerden, moest Hendrik weer vluchten. Magnus van Saksen, die in de Harzburg was opgesloten, werd daarna bevrijd. Het lukte Hendrik niet om een leger op de been te brengen en zo was hij tot een compromis gedwongen (vrede van Gerstungen, 1074). Hendrik beloofde met name om een aantal kastelen te ontmantelen, waaronder de Harzburg. Otto kreeg zijn belangrijkste titels terug (ook die van hertog van Beieren, maar zou die functie niet meer daadwerkelijk uitoefenen), en ook Magnus zal in zijn rechten zijn hersteld. Welf stelde zich in de ontbrandende investituurstrijd duidelijk aan de kant van de paus op. Ook Otto koos in 1074 de kant van de paus. In 1075 wist Hendrik echter een Saksisch leger te verslaan bij het klooster Homburg aan de Unstruth (ten westen van Erfurt). De Saksische edelen moesten voor het hele leger, barrevoets om genade smeken. Hendrik spaarde hun leven maar nam veel van hun leengoederen af. Otto werd licht gestraft, hij verloor de hertogstitel van Beieren maar werd wel stadhouder van Saksen. Desondanks stelde Otto zich kandidaat als koning toen Hendrik door de paus in de ban was gedaan. Ook nadat de banvloek ongedaan was gemaakt hielden de vorsten hun verzet tegen Hendrik vol, maar ze kozen op 15 maart 1077 Rudolf van Rheinfelden, de hertog van Zwaben tot koning. Otto aanvaardde zijn verlies en werd Rudolfs belangrijkste veldheer. Otto vocht voor Rudolf in de slag bij Mellrichstadt, de slag bij Flarchheim (27 januari 1080, met onbesliste uitkomst hoewel Hendrik daar de Heilige Lans (Wenen) op Rudolf buitmaakte, en in de Slag bij Hohenmölsen. In 1081 viel Otto van zijn paard en brak een been. Twee jaar later overleed hij aan de gevolgen van die verwondingen. Kort voor zijn dood zou hij nog een klooster hebben gesticht dat was gewijd aan Blasius van Sebaste. Otto werd begraven in de Nicolaaskapel te Northeim (stad). Otto was de enige zoon van Bernhard van Northeim (ca. 980 - na 1024) en gravin Eilika, mogelijk een dochter van Siegfried van Walbeck. Bernhard was een van de Saksische edelen die op 30 april 1002 de troonpretendent Ekhard I van Meißen doodde. Bernhard was zoon van Siegfried van Northeim (ca. 940 - 1004) en Etehelinde.Otto was gehuwd met Richenza van Zwaben, vermoedelijk een dochter van Otto II van Zwaben. Zij kregen de volgende kinderen:
* Otto, jong overleden
* Hendrik van Northeim
* graaf Siegfried III van Boyneburg (-1007)
* Kuno van Beichlingen
* Ethelinde, die huwde met Welf IV (-1101), door hem werd verstoten in 1070 en toen trouwde met Herman I van (-1082)
* Ida, die huwde met graaf Thiemo I van Wettin , ouders van Dedo, markgraaf Koenraad de Grote van Meißen en van Mathilde
* Mathilde, die huwde met graaf Koenraad II van Werl-Arnsberg.
* een onbekende dochter Richenza was in haar eerste huwelijk getrouwd met Herman III van Werl. (nl)
- オットー・フォン・ノルトハイム（Otto von Nordheim, 1020年頃 - 1083年1月11日）は、中世ドイツのザクセン地方出身の貴族。ノルトハイム伯。バイエルン大公（オットー2世、在位：1061年 - 1070年）。 (ja)
- Ottone di Northeim (1020 – 11 gennaio 1083) fu duca di Baviera dal 1061 al 1070. Fu leader della Rivolta dei Sassoni (1073-1075) e della grande rivolta dei Sassoni (1077-1088) combattuta contro Enrico IV di Franconia. (it)
- Otto II z Northeimu, niem. Otto II. von Northeim (ur. ok. 1020, zm. 11 stycznia 1083) – hrabia Northeimu, książę Bawarii od 1061 r. do 1070 r., jeden z głównych przywódców opozycji przeciwko królowi Niemiec Henrykowi IV Salickiemu. (pl)
- Otto av Nordheim, född 1020, död 11 januari 1083 var en sachsisk storman. Han erhöll 1061 av kejsar Henrik III:s änka, Agnes av Poitou, hertigdömet Bayern.Otto deltog i inbördesstriderna för Anno av Köln mot Adalbert av Bremen, tillhörde oppositionen under Henrik IV, blev 1070 förklarad fredlös av denne och fråntogs hertigdömet Bayern. Han låg bakom det sachsiska upproret 1073 och tog del i samtliga mer betydande uppror mot Henrik IV. Han var under en tid påtänkt som motkung till denne. (sv)
- Оттон II (нім. Otto II von Northeim, бл. 1020 — 11 січня 1083) — герцог Баварії у 1061—1070 роках. (uk)
- Оттон Нортхеймский (нем. Otto von Northeim, ок. 1020 — 11 января 1083) — граф Нортхейма, герцог Баварии (1061—1070). Один из лидеров саксонского восстания против императора Генриха IV. Сын графа . Представитель Нортхеймской династии. (ru)
- 諾特海姆的奧托（德語：Otto von Northeim；約1020年－1083年1月11日），出身自，巴伐利亞公爵（1061年—1070年在位）。諾特海姆的奧托是1073年至1075年及於1077年至1088年反對皇帝亨利四世的的領導人之一。諾特海姆伯爵本諾與其妻子埃利卡的兒子。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Oto el Northeim (germane: Otto von Northeim; naskiĝinta ĉirkaŭ 1020, mortinta la 11-an de januaro 1083) estis duko de Bavario originante el malnova kaj riĉa saksia klano el Northeim proksime de Göttingen. (eo)
- Otto von Northeim (* um 1020; † 11. Januar 1083) aus der Familie der Grafen von Northeim war von 1061 bis 1070 als Otto II. Herzog von Bayern. Er war der Anführer der aufständischen Sachsen im Sachsenkrieg gegen Heinrich IV. (de)
- Otón de Nordheim (h. 1020 – 11 de enero de 1083) fue duque de Baviera (como Otón II) desde 1061 hasta 1070. Fue uno de los líderes de la rebelión sajona en 1073-75 y la gran revuelta sajona de 1077-88 contra el rey Enrique IV de Alemania. (es)
- Otto of Nordheim (c. 1020 – 11 January 1083) was Duke of Bavaria from 1061 until 1070. He was one of the leaders of the Saxon Rebellion in 1073-75 and the Great Saxon Revolt of 1077-88 against King Henry IV of Germany. (en)
- Otton de Northeim ou de Nordheim, né vers 1020 et mort le 11 janvier 1083, fut duc de Bavière (en tant qu’Otton II) de 1061 jusqu'en 1070. Il est ancien dirigeant de la révolte des Saxons contre le roi Henri IV. (fr)
- オットー・フォン・ノルトハイム（Otto von Nordheim, 1020年頃 - 1083年1月11日）は、中世ドイツのザクセン地方出身の貴族。ノルトハイム伯。バイエルン大公（オットー2世、在位：1061年 - 1070年）。 (ja)
- Ottone di Northeim (1020 – 11 gennaio 1083) fu duca di Baviera dal 1061 al 1070. Fu leader della Rivolta dei Sassoni (1073-1075) e della grande rivolta dei Sassoni (1077-1088) combattuta contro Enrico IV di Franconia. (it)
- Otto II z Northeimu, niem. Otto II. von Northeim (ur. ok. 1020, zm. 11 stycznia 1083) – hrabia Northeimu, książę Bawarii od 1061 r. do 1070 r., jeden z głównych przywódców opozycji przeciwko królowi Niemiec Henrykowi IV Salickiemu. (pl)
- Otto av Nordheim, född 1020, död 11 januari 1083 var en sachsisk storman. Han erhöll 1061 av kejsar Henrik III:s änka, Agnes av Poitou, hertigdömet Bayern.Otto deltog i inbördesstriderna för Anno av Köln mot Adalbert av Bremen, tillhörde oppositionen under Henrik IV, blev 1070 förklarad fredlös av denne och fråntogs hertigdömet Bayern. Han låg bakom det sachsiska upproret 1073 och tog del i samtliga mer betydande uppror mot Henrik IV. Han var under en tid påtänkt som motkung till denne. (sv)
- Оттон II (нім. Otto II von Northeim, бл. 1020 — 11 січня 1083) — герцог Баварії у 1061—1070 роках. (uk)
- Оттон Нортхеймский (нем. Otto von Northeim, ок. 1020 — 11 января 1083) — граф Нортхейма, герцог Баварии (1061—1070). Один из лидеров саксонского восстания против императора Генриха IV. Сын графа . Представитель Нортхеймской династии. (ru)
- 諾特海姆的奧托（德語：Otto von Northeim；約1020年－1083年1月11日），出身自，巴伐利亞公爵（1061年—1070年在位）。諾特海姆的奧托是1073年至1075年及於1077年至1088年反對皇帝亨利四世的的領導人之一。諾特海姆伯爵本諾與其妻子埃利卡的兒子。 (zh)
- Otó de Nordheim (alemany: Otto von Northeim) (vers 1020-11 de gener de 1083) va ser duc de Baviera del 1061 al 1070. Va ser un dels líders de la revolta contra l'emperador saxó Enric IV. Otó pertanyia a una rica família saxona força influent, els o Northeim, i s'havia distingit en la guerra i la pau per igual; el 1061 va rebre el ducat de Baviera de l'emperadriu vídua Agnès o Inés de Poitou, vídua de l'emperador Enric III i mare de l'emperador Enric IV; tot i així, un any més tard va conspirar amb l'arquebisbe per apoderar-se d'Enric IV a per tal de privar a la seva mare del poder; el cop va tenir èxit. Otó va dirigir una expedició reeixida a Hongria el 1063 i va tenir un paper preponderant en el govern de l'Imperi durant la minoria d'edat del rei. El 1064 va viatjar a Itàlia per resold (ca)
- Otto van Northeim (ca. 1030 - 11 januari 1083) was een van de belangrijkste tegenstanders van keizer Hendrik IV. Otto erfde het graafschap Northeim. Tijdens het bestuur van regentes Agnes van Poitou kreeg Otto een belangrijke positie in Duitsland. Agnes probeerde haar macht te behouden door de hoogste adel zo veel mogelijk macht te ontzeggen. Ze bestuurde met hulp van de geestelijkheid, ministerialen en de lager adel. Door dat beleid werd Otto in 1061 (als Otto II) tot hertog van Beieren benoemd. Richenza was in haar eerste huwelijk getrouwd met Herman III van Werl. (nl)
|
