| dbo:abstract
|
- Un arc és un element constructiu estructural lineal de directriu corba, que permet cobrir un buit sense que es produeixin esforços de flexió ni tracció. La seva utilitat principal és la de salvar llums relativament elevades amb peces petites (anomenades dovelles, que solen ser de pedra, ceràmica o de formigó prefabricat) o amb materials que no resisteixen la tracció, com el formigó en massa. Un arc funciona com un mecanisme de transport de càrregues (ja siguin del seu pes propi o addicionals) que rep fins als murs o els pilars que el suporten. Per la seva morfologia treballa bàsicament sotmès a compressió (evitant l'aparició d' de tracció), per la qual cosa té la peculiaritat d'originar empentes horitzontals cap a enfora en els punts de suport, de manera que tendeix a provocar-ne la desestabilització per bolcada. Per contrarestar aquestes accions, quan els murs o pilars no disposen de prou massa, es disposa d'un sistema de travats mitjançant contraforts (boterells), arcbotants (arcs boterells) o tirants. També s'anomena així a les estructures construïdes actualment amb forma arquejada, encara que siguin d'una sola peça, i que, en els seus suports, funcionen de la mateixa manera que els construïts amb dovelles. A més, cal considerar la seva relació amb la volta i la cúpula. Una volta es genera mitjançant suma d'arcs iguals, adequadament travats, per obtenir un element constructiu "superficial"; si els arcs són de mig punt la superfície serà semicilíndrica. Una cúpula es construeix mitjançant conjunció d'arcs iguals que es recolzen en una circumferència; si els arcs són de mig punt la superfície serà semiesfèrica. (ca)
- القوس هو هيكل منحني رأسي يمتد على مساحة مرتفعة وقد يدعم أو لا يدعم الوزن فوقه، أو في حالة وجود قوس أفقي مثل سد القوس، فإن الضغط الهيدروستاتيكي ضده. قد تكون الأقواس مرادفة للأقبية، ولكن يمكن تمييز القبو على أنه قوس مستمر يشكل سقفًا. ظهرت الأقواس في وقت مبكر من الألفية الثانية قبل الميلاد في عمارة الطوب في بلاد ما بين النهرين وبدأ استخدامها المنتظم مع الرومان القدماء، الذين كانوا أول من طبق هذه التقنية على مجموعة واسعة من الهياكل. (ar)
- Oblouk je architektonická konstrukce, která překlenuje otvor ve zdivu. Obloukové klenby mohou tvořit i nosnou konstrukci stropů, střech velkých rozpětí a mostů. Smysl zakřivení je v tom, že tlak zdiva rozvádí do stran a zmenšuje smykové, ohybové atd. síly. Oblouk je „dvourozměrná klenba“, má s ní společný princip přenosu síly a konstrukci a oblouky také mohou být součástí kleneb (jako žebra, ). Oblouk se vyzdívá z klínovitě tvarovaných klenáků. Pokud je oblouk tvořen jen stupňovitě ustupujícím zdivem, hovoří se o nepravém oblouku. (cs)
- Als Bogen bezeichnet man in der Architektur ein Bauelement zum Überbrücken von Öffnungen im Mauerwerk. Ein Bogen ohne tragende Funktion heißt Blendbogen. Form und Breite werden so gewählt, dass im Bogen keine Zugkräfte auftreten. Der Bogen deckt die sogenannte Stützlinie. Die in den Kämpfern an seinen Enden aufzubringenden Kräfte sind gegen die Vertikale geneigt, d. h., dass dort neben vertikalem Druck auch horizontaler Schub herrscht. Das Gewölbe ist die Urform des Bogens. Später hinzugekommene Bögen bestehen aus Holz, Eisen oder Beton. Die Ausdehnung eines Bogens in die Dritte Dimension ist das Tonnengewölbe, ein um seine senkrechte Mittelachse gedrehter Bogen wird zur Kuppel. Bögen sind bis zur Fertigstellung nicht selbsttragend und benötigen ein Lehrgerüst. Sogenannte falsche Bögen oder Kragbogen bestehen aus sukzessive weiter zur Mitte reichenden Verlängerungen gerader Balken. Sie lassen sich ohne Lehrgerüst erstellen. Der Bogen ist in der Architektur an zahlreichen Bauwerken in unterschiedlichen Ausführungen zu finden. So ermöglicht der Bogen Tür- und Fensteröffnungen ebenso wie das Überspannen von Hallen. Im Bauwesen wird er in Brücken und in Tunneldecken verwendet. (de)
- Η αψίδα είναι αρχιτεκτονική κατασκευή η οποία δημιουργεί στον χώρο ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει βάρος (π.χ. θύρα σε πέτρινο τοίχο). Οι αψίδες άρχισαν να εμφανίζονται στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. στην πλίθινη αρχιτεκτονική της Μεσοποταμίας. Η συστηματική χρήση τους ξεκίνησε από τους Ρωμαίους οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν την τεχνική αυτή σε ευρύ φάσμα οικοδομημάτων. Στην Ευρώπη, την ημικυκλική αψίδα διαδέχτηκε η οξυκόρυφη ή γοτθική κυκλική αψίδα (αγγλ. ogive) της οποίας ο άξονας (centreline) του τόξου ακολουθεί πιο πιστά τις δυνάμεις σύνθλιψης, επιτυγχάνοντας έτσι μεγαλύτερη αντοχή. Η ημικυκλική αψίδα μπορεί να εξομαλυνθεί ώστε να παραχθεί ελλειπτική αψίδα, όπως στη γέφυρα (Ponte Santa Trinita) στη Φλωρεντία. Σήμερα είναι πια γνωστό πως οι θεωρητικά δυνατότερες μορφές αψίδας είναι η παραβολική και η αλυσσοειδής. Στην οικοδομική, οι παραβολικές αψίδες πρωτοχρησιμοποιήθηκαν από τον Ισπανό αρχιτέκτονα Αντόνιο Γκαουντί, ο οποίος θαύμαζε το δομικό σύστημα του γοτθικού ρυθμού, εκτός από τα αντερείσματα που χρησιμοποιεί, τα οποία αποκαλούσε περιφρονητικά «αρχιτεκτονικά δεκανίκια». Οι αλυσσοειδείς και παραβολικές αψίδες μεταφέρουν όλες τις οριζόντιες δυνάμεις στη θεμελίωση και γι αυτό τον λόγο δεν χρειάζονται πρόσθετα στοιχεία. Η πεταλοειδής αψίδα βασίζεται στην ημικυκλική αψίδα, αλλά τα χαμηλότερα άκρα της προεκτείνονται κι κι άλλο γύρω από τον κύκλο μέχρι να αρχίσουν να συγκλίνουν. Οι πρώτες γνωστές πεταλοειδείς αψίδες που γνωρίζουμε προέρχονται από το βασίλειο της Αξώμης (σημ. Αιθιοπία και Ερυθραία) γύρω στον 3ο-4ο αι. μ.Χ., περίπου την ίδια εποχή με τα πρωιμότερα παραδείγματα στη ρωμαϊκή Συρία, υποδεικνύοντας έτσι αξωμιτική ή συριακή προέλευση αυτού του τύπου αψίδας. (el)
- An arch is a vertical curved structure that spans an elevated space and may or may not support the weight above it, or in case of a horizontal arch like an arch dam, the hydrostatic pressure against it. Arches may be synonymous with vaults, but a vault may be distinguished as a continuous arch forming a roof. Arches appeared as early as the 2nd millennium BC in Mesopotamian brick architecture, and their systematic use started with the ancient Romans, who were the first to apply the technique to a wide range of structures. (en)
- Arko en arkitekturo estas kurba strukturo, kiu okupas la supran parton de ia spaco en konstruaĵo (ekz-e trairejo en muro aŭ salono en katedralo) kaj kutime surtenas certan kiomon da pezo. Ĝi estas kurbo aŭ foje plurlatero, laŭ kiu estas kreita volbo aŭ lintelo. Ĝi estas malfermaĵo inter du pilieroj aŭ muroj kiu transpasas la tutan ŝargon kiun ĝi eltenas al la abutmentoj, pere de oblikva forto nome puŝ-forto. La arko aperis en Mezopotamio, Egiptujo, Asirio, Etruskujo k.a. kaj poste estis rafinita en la antikva Romo. La arko iĝis grava tekniko por la konstruo de katedraloj kaj estas uzata ĝis hodiaŭ en kelkaj modernaj konstruaĵoj, kiaj pontoj. En Arkitekturo ĉiam venis la problemo savi la malfermaĵojn inter du apogoj; antaŭ la invento de la ŝtalbetono kaj de la traboj el ŝtalo, la plej facila sistemo estis fari ĝin pere de unusola peco, nome lintelo, kiu povis esti el ligno aŭ el ŝtono kaj, kiam ne disponeblis el pecoj sufiĉe grandaj, pere de kelkaj pli malpgrandaj pecoj, intermetitaj tiele ke ili povu rezisti la ŝarĝon kiu gravitas sur la malfermaĵo. Funkcie arko konstruiĝas ĉe la murero aŭ fasadero kiel kronigo de malfermaĵo aŭ embrazuro. Tradicie arko estas komponita el pecoj (faritaj el tajlita ŝtono, briko aŭ adobo) nomitaj doveloj kiuj funkcias ĉiam pere de premo kaj ĝi povas adopti kurbajn formojn tre diversajn. Tiu tipo de konstrua elemento estas tre utila kiam oni deziras savi spacojn relative grandajn pere de la kongruo de pecoj ne tro grandaj. Spite esti simpla elemento, kaj kiu aperas nature en la konstruado de strukturoj ekde antikveco, ties funkciado ne estis studita science ĝis la unua triono de la 19a jarcento. Antaŭe, por ties desegno oni uzis empiriajn geometriajn metodojn kiuj determinis la dikecon de la abutmentoj, aŭ la reziston necesan ĉe la pilieroj. Tiuj konstrumetodoj malhavis sciencan fundamenton kaj baziĝis sur la kapablo tromezurita de la apogaj strukturoj, ĝenerale la streboj aŭ la uzado de kontraŭapogiloj. La nasko de novaj studoj meze de la 19a jarcento solvis grandkvante la teorion de arko, de ties laboro, kaj de la kaŭzoj de ties faleblo. La uzado de novaj konstrumaterialoj, komence de la 20a jarcento, kiaj la fero, la ŝtalo kaj la ŝtalbetono permesis same la konstruadon de kontinuaj arkoj de konsiderinda grando, kaj tiele ties konstruo venis pli al la areo de la inĝenierado ol al tiu de la arkitekturo. (eo)
- Arco, del latín arcus, derivado del indoeuropeo arkw, es el elemento constructivo de directriz en forma curvada o poligonal, que salva el espacio abierto entre dos pilares o muros transmitiendo toda la carga que soporta a los apoyos, mediante una fuerza oblicua que se denomina empuje. En Arquitectura siempre se ha presentado el problema de salvar los vanos entre dos apoyos; antes de la invención del hormigón armado y de las vigas de acero, el modo más sencillo de hacerlo era mediante una sola pieza, dintel, que podía ser de madera o de piedra y, cuando no había piezas del tamaño requerido, mediante varias piezas pequeñas, trabadas de modo que puedan resistir las cargas que gravitan sobre el vano. Funcionalmente un arco se realiza en el lienzo de un muro como coronación de una abertura o vano. Tradicionalmente un arco está compuesto por piezas (hechas de piedra tallada, ladrillo o adobe) denominadas dovelas que trabajan siempre a compresión y puede adoptar formas curvas diversas. Este tipo de elemento constructivo es muy útil cuando se desea salvar espacios relativamente grandes mediante el aparejo de piezas de reducidas dimensiones. A pesar de ser un elemento sencillo, y que aparece de forma natural en la construcción de estructuras desde antiguo, su funcionamiento no fue estudiado científicamente hasta el primer tercio del siglo XIX. Con anterioridad, para su diseño se empleaban métodos empíricos geométricos que determinaban el grosor de los estribos, o de la resistencia necesaria de los firmes machones. Estos métodos constructivos carecían de fundamento científico y se basaban en la capacidad sobredimensionada de las estructuras de soporte, generalmente los estribos. o el uso de tirantes. El nacimiento de nuevos estudios a mediados del siglo XIX resolvió en gran medida la teoría del arco, de su trabajo, y de las causas de su desplome. El empleo de nuevos materiales constructivos, a comienzos del siglo XX, como era el hierro, el acero y el hormigón armado permitió igualmente la construcción de arcos continuos de gran tamaño, recayendo su construcción más en el área de la ingeniería que en el de la arquitectura. (es)
- Arkua egitura kurbo bat da, zutabe edo euskarriren arteko hutsunea estaltzeko eta pisu jakin bat eusteko ahalmena duena. Eraikuntza elementu honek hainbat itxura eduki dezake: erdizirkularra, zorrotza, parabolikoa eta abar. Izena, arku deritzon armatik datorkio, horren eite kurboa baitu. Arkuak, jasotzen dituen kargak (bai berezko kargak bai gainkargak) alboetara bideratzen ditu, arkua bera eusten duten zutabe edo horma zatietaraino. Konpresioan egiten du lan, eta horregatik ekidinezina da eusten den puntuetan bultzada horizontalak sortzea; beraz, horma edo zutabeen berezko masa ez bada nahikoa bulkada horizontal hauek eusteko, ostiko-arku edo hormabular bidezko arriostramendua behar izango da arkua irauli ez dadin. Arku jarrai batek ganga eratzen du, azalera bat estaltzen duen sabai biribildua. Arkuen erabilera oso antzinakoa da, K.a. 2. milurtekoan agertu baitziren Mesopotamiako adreilu arkitekturan, baina erabilera sistematikoa Antzinako Erroman hedatu zen, askotariko egituretan aplikatuz. (eu)
- San ailtireacht, cuid d'fhoirgneamh nó struchtúr as féin, a dhéantar as clocha dingchruthacha nó píosaí eile, os cionn oscailte, a choinníonn í féin suas chomh maith le haon ualach os a cionn. Bíonn áirsí clasaiceacha is Normannacha leathchiorclach. Tá stíleanna eile ann le cruthanna éagsúla: éilips, crú, bior, pointe, cuar is eile. Baintear feidhm as áirse chúnta, áirse gan oscailt, chun cuid d'ualach an bhalla a dhíriú amach ó áirse atá níos ísle sa bhalla. (ga)
- Pelengkung adalah sebuah struktur yang dibentuk dari elemen garis yang melengkung dan membentang antara dua titik, membentuk busur. Struktur ini membentang suatu ruang sekaligus menopang beban. Struktur ini umumnya terdiri atas potongan-potongan kecil yang mempertahankan posisinya akibat adanya pembebanan. Sebuah permukaan dapat didefinisikan oleh banyak kurva berbeda, oleh karena itu beberapa lengkungan (curvature) khusus harus diidentifikasi: lengkung utama, lengkung Gaussian, dan lengkung tengah. Lengkungan ini memberi karakteristik permukaan sebagai sistem lengkung tunggal atau ganda, di mana permukaan lengkung ganda secara lebih jauh dibagi menjadi permukaan dan . Pelengkung muncul pertama kali pada milenium ke-2 SM di Mesopotamia dalam bentuk struktur bata. Penggunaan yang semakin luas dan sistematik dimulai oleh Kekaisaran Romawi yang mulai menggunakannya untuk berbagai macam keperluan dalam arsitektur Romawi seperti akuaduk, koloseum dan bangunan lainnya. (in)
- L’arc est l'élément d'ossature de directrice courbe ou polygonale, qui enjambe l'espace ouvert entre deux piliers (pieds-droits, etc.) ou murs en transmettant toute la charge qu'il supporte aux appuis (culées, contreforts, etc.), moyennant une force oblique dénommée « poussée ». En architecture s'est toujours présenté le problème de combler l'espace entre deux appuis. Avant l'invention du béton armé et des poutrelles en acier, la façon la plus simple de faire était d'utiliser une seule pièce de linteau, ou de poutre qui pouvait être en bois ou en pierre, et lorsqu'il n'y avait pas les pièces de la taille requise, diverses pièces plus petites, travaillées de sorte qu'elles puissent résister aux sollicitations mécaniques en jeu. Fonctionnellement, une arche est réalisée dans la longueur d'un mur comme couronnement d'une ouverture (une baie, son embrasure) ou d'une travée. Traditionnellement, un arc est composé de claveaux (en pierre de taille, brique, adobe) qui travaillent toujours en compression et qui peuvent adopter des formes et courbes diverses. Cet ensemble constructif permet donc d'enjamber des espaces relativement importants via l'appareillage de pièces de dimensions réduites. Quoiqu'assez simple, et d'usage commun dans la construction de structures depuis des temps reculés, le fonctionnement des arcs n'a été étudié scientifiquement qu'à partir du premier tiers du XIXe siècle. Avant cela, la conception des arches et des voûtes, mais aussi les dômes, faisait rentrer en jeu des méthodes empiriques géométriques qui permettaient de déterminer l'épaisseur à donner aux membres, ou la résistance et la forme à donner aux culées. Ces méthodes constructives manquaient de fondement scientifique et se basaient sur la capacité surdimensionnée des structures, généralement des appuis ou l'usage de tirants. L'émergence de nouvelles disciplines d'étude à partir du XIXe siècle a largement permis de théoriser de l'arc, son travail, et les causes de son effondrement. L'emploi de nouveaux matériaux constructifs, au début du XXe siècle, comme le fer forgé, l'acier et le béton armé a permis également la construction d'arcs continus de grande taille, déplaçant aussi le domaine de sa construction dans le champ d'expertise de l'ingénierie plus que celui de la maçonnerie ou de l'architecture. (fr)
- アーチ（英: arch）とは、下に開口部を設ける機能と支持体としての機能を備えた、典型的には曲線的な部分のこと。別の言い方をすると、中央部が上方向に凸な曲線形状をした構造であり、梁の機能と柱の機能を兼ね備えたものである。 あるいはそのアーチに形状が似た構造物のこと。（こちらは形状が似ているというだけでのことであり、ただの比喩。） (ja)
- ( 다른 뜻에 대해서는 아치 (동음이의) 문서를 참고하십시오.)( 홍예는 여기로 연결됩니다. 다른 뜻에 대해서는 무지개 문서를 참고하십시오.)
아치(arch, 홍예[虹蜺])는 개구부를 확보하며 상당한 하중을 압축 응력으로 지지할 수 있도록 만든 곡선 형태의 구조물이다. 아치는 기원전 2500년 경 인더스 문명에서 최초로 사용되었고 그 후 메소포타미아, 이집트, 아시리아, 에트루리아에서도 사용되었으며, 고대 로마에서 더욱 다듬어졌다. 아치는 성당 건설에서 중요한 기술이 되었으며, 현재도 교량 등의 구조물에 사용되고 있다. 아치는 인장 응력이 작용하지 않도록 한 구조물이다. 모든 하중은 압축 응력으로 작용하게 된다. 이는 암석이나 주철, 콘크리트 등 압축에 강하지만 인장, 전단(층밀리기), 비틀림에는 약한 재료에 대해 유리하다. (ko)
- L'arco, in architettura, è un elemento strutturale a forma curva che si appoggia su due piedritti e tipicamente (ma non necessariamente) è sospeso su uno spazio vuoto. È costituito normalmente da conci, cioè pietre tagliate, o da laterizio, i cui giunti sono disposti in maniera radiale verso un ipotetico centro: per questo hanno forma trapezoidale e sono più propriamente detti cunei; nel caso di una forma rettangolare (tipica dei mattoni) hanno bisogno di essere uniti da malta che riempia gli interstizi; essenzialmente l'arco con cunei non ha bisogno di essere sostenuto da malta, stando perfettamente in piedi anche a secco, grazie alle spinte di contrasto che si annullano tra concio e concio. Il cuneo fondamentale che chiude l'arco e mette in atto le spinte di contrasto è quello centrale: la chiave d'arco, o, più comunemente detta, chiave di volta. L'arco è una struttura “bidimensionale” (nel senso che la sua profondità è funzionalmente trascurabile rispetto ad altezza e larghezza) e viene spesso utilizzato per sovrastare aperture. Per costruire un arco si ricorre tradizionalmente a una particolare impalcatura lignea, chiamata centina. L'arco è anche alla base di strutture “tridimensionali” (sempre nell’accezione funzionale assunta nel paragrafo precedente) come la volta, che è ottenuta geometricamente dalla traslazione o dalla rotazione di archi. Nel caso di volte complesse come le volte a crociera, gli archi costitutivi vengono distinti in base alla loro posizione (archi trasversali, longitudinali, ecc). (it)
- Een boogconstructie is een overspanning in een gebogen vorm, die een vrije constructie oplevert tussen twee steunpunten. Vaak is de boog uitgevoerd in natuursteen en/of baksteen en zijn de stenen van de boog wigvormig. In het krachtenspel geldt voor de meest gebruikte boogvormen: hoe lager de boog (de zogeheten steek), des te groter de zijwaartse krachten (spatkrachten). Een gewelf is op te vatten als een driedimensionale toepassing van een boogconstructie. In de bouwkunde wordt een boog veel toegepast, omdat hij van nature een sterke constructie vormt. In het verleden was een boogconstructie vaak de enige manier om grote ruimten te overspannen, en er vervolgens weer bovenop te bouwen. Pas sinds de uitvinding van de boog als draagconstructie konden gebouwen als kathedralen worden gebouwd. Een alternatief voor de boog is een latei, een ingemetselde draagsteen of draagbalk, maar ook een strek en een hanenkam worden toegepast.Sinds de uitvinding van het gewapende en voorgespannen beton wordt de boog nog nauwelijks gebruikt. Romaanse bogen zijn cirkelvormig. In Europa worden deze bogen behalve in kerken ook veel aangetroffen in bruggen. In de gotiek werden spitsbogen toegepast, het voordeel hiervan ten opzichte van de rondboog is onder meer dat de verhouding tussen hoogte en overspanning variabel is. De Spaanse architect Antoni Gaudí (1852-1926), een grondlegger van de organische architectuur, gebruikte speciale vormen van bogen. Om te bepalen of deze sterk genoeg waren, maakte hij een schaalmodel van de boog met touwtjes, de zogeheten kettinglijn. Dit model hing op zijn kop. Met gewichten simuleerde Gaudí de krachten die op de boog zouden gaan werken. Hiermee ging de touwboog vanzelf in de juiste, stabiele, vorm hangen. (nl)
- En båge är en konstruktion som är välvd eller spänd mellan två stöd och vars undersida bildar en båge eller är sammansatt av flera båglinjer. Bågen utvecklades i antikens Grekland och utvecklades vidare i det romerska riket. Under gotiken blev bågen ett viktigt konstruktivt element. Den används fortfarande i modern arkitektur i till exempel broar. Tekniskt skiljer man på moderna bågar som vanligen består av ett eller flera stycken och äldre murade bågar, s.k. valvbågar. Moderna bågar byggs i till exempel armerad betong och kan uppta dragkrafter där valvbågar i till exempel sten endast kan uppta tryckkrafter. Bågar användes i Egypten, Babylonien, Grekland och i Assyrien för kulvertar och andra underjordiska strukturer, men romarna var de första som använde dem även i till exempel representationsbyggnader. Den romerska bågen är en s.k. rundbåge eller halvcirkelbåge som slogs med udda antal kilstenar vilket ger en centralt placerad slutsten. En inte helt ideal form ur konstruktiv synpunkt - den senare gotiska spetsbågen svarar bättre mot de krafter som verkar på bågen. Romarna använde rundbåge när de byggde akvedukter. (sv)
- Łuk – linia krzywa, wzdłuż której prowadzony jest łęk. Jeden z najważniejszych elementów architektonicznych, o podstawowym znaczeniu dla kształtowania budowli poszczególnych epok. Umożliwia wykonywanie otworów drzwiowych i okiennych. Znajduje zastosowanie w budowie mostów i stropów tuneli. Jako konstrukcyjny, podparty na końcach, służący głównie do wzmacniania ścian nad otworami, oraz w sklepieniach do przenoszenia na zewnątrz ciężaru własnego jak i dźwiganego (tzw. oporowy). Jako niekonstrukcyjny, służący dekoracji ścian – formowany w tynku lub stiuku. Kształt i szerokość są tak dobrane, aby w łuku nie występowały siły rozciągające. Łuk obejmuje tzw. linię wsparcia. Siły, które mają być przyłożone w punktach podparcia na jego końcach są nachylone do pionu, to znaczy, że występuje tam zarówno siła działająca poziomo (siła rozciągająca), jak i siła działająca pionowo (siła nacisku). Łuki nie są samonośne i aż do ukończenia i wymagają podbudowania (rusztowanie), które składa się z krążyn i ich podparcia. Tak zwane łuki fałszywe lub łuki wspornikowe składają się z kolejnych przedłużeń prostych belek sięgających dalej w kierunku środka. Można je tworzyć bez podróbek. Popularnie używa się słowa łuk na określenie łęku lub elementu dekoracyjnego w kształcie łuku.W architekturze występują łuki o różnych kształtach, mogą być prowadzone jako odcinki koła, elipsy lub paraboli złożone z jednego lub więcej odcinków. Łuk półkolisty (pełny) – zbudowany z połowy koła, ma strzałkę równą połowie rozpiętości łuku. Łuki mogą być podwyższone, czyli o strzałce dłuższej niż połowa rozpiętości łuku lub obniżone – o mniejszej strzałce niż połowa rozpiętości łuku. Kształty łuków spotykane w budownictwie noszą różne nazwy, np.: ostry, podkowiasty, ośli grzbiet, trójlistny, czterolistny lub pięciolistny, Tudora, cebulasty. Konstrukcje w kształcie łuku znane były w czasach starożytnych (np. brama Isztar w Mezopotamii). Szerszy rozwój konstrukcji opartych na kształcie łuku nastąpił w starożytnym Rzymie, i stosowany był przez średniowiecze do dnia dzisiejszego. W okresie starożytnego Rzymu, wczesnego chrześcijaństwa, czasów romańskich największe znaczenie miał łuk pełny; w gotyku wprowadzono łuk ostry, a w czasach nowożytnych powrócono do łuku pełnego, stosowano także łuki odcinkowe i koszowe. W architekturze islamu stosowano najczęściej łuki podkowiaste, trój- i wielolistne. (pl)
- O arco (do latim arcu) é um elemento construtivo em curva que é arredondado, normalmente em alvenaria, que emoldura a parte superior de um vão (abertura, passagem) ou reentrância suportando o peso vertical do muro em que se encontra. Das diversas aplicações que um arco pode ter, observa-se principalmente a sua utilização em portas, janelas, pontes, aquedutos, como elementos de composição tri-dimensional de abóbadas e até em paredes de retenção ou barragens (onde a pressão se efectua horizontalmente). Também em formações geológicas naturais se podem encontrar arcos como resultado da erosão. Mas além da sua função prática de distribuição da carga o arco possui também uma forte componente decorativa permitindo uma grande variedade formal. É neste sentido estético que o arco se torna um elemento útil à identificação e classificação dos diversos movimentos artísticos na arquitectura. (pt)
- 拱為常見建築结构之一，型態定義為中央上半成圓弧曲線。拱早期經常運用於跨逕大的橋樑或門首。又可分為箱形拱、圆弧拱、雙曲拱、肋拱、桁架拱、剛架拱等。近年來，各國於諸如拱橋的設計上，除了講究安全實用外，也強調拱軸線優化，連拱計算、拱式建築荷載橫向分佈，使各種形式拱式建築於完善。 拱最早是出現在公元前二千年的美索不达米亚的磚建築，不過一直到古羅馬時期才開始有系統的將拱應用在許多建築結構中。 (zh)
- А́рка (фр. arc, итал. arco, от лат. arcus — дуга, изгиб, нем. Bogen) — тип архитектурной конструкции, дугообразное перекрытие проёма — пространства между двумя опорами — колоннами, пилонами. Арка, продолжающаяся в глубину, образует свод. Таким образом арка становится «направляющей» сводчатой конструкции. В истории архитектуры известны полуциркульные, стрельчатые, коробовые, возвышенные, перспективные, уплощённые, ланцетовидные, трёхлопастные и многолопастные, подковообразные, килевидные арки. Как и любая сводчатая конструкция, арка создаёт боковой распор. Как правило, арки симметричны относительно вертикальной оси. Череда арок составляет аркаду. Частный случай аркады с опорой непосредственно на капители (либо через импосты) ордерных колонн — ордерная аркада. Основания арок, непосредственно опирающиеся на боковые столбы, называются пятами; расстояния между ними — пролётом арки. Традиционно арку выкладывали из клинчатых камней или кирпичей, снизу вверх, начиная от боковых опор. Самый верхний, центральный и последний клинчатый камень называют замкóвым, ключом свода, или аграфом. Его конструктивное значение подчёркивается размером или декоративным маскароном. Для того, чтобы в процессе кладки арка не обвалилась, снизу её подпирают временными деревянными кружалами. Расстояние от пяты до «замка» называют стрелой подъёма арки, оно определяет её форму, верхнюю точку — щелыгой. Наружное рельефное (профилированное) обрамление арки называется архивольтом. Часть плоскости стены между архивольтом арки и расположенным над ней карнизом либо между архивольтами соседних арок в аркаде называется антрвольтом. Антрвольты часто дополняют круглыми рельефными медальонами, мозаичным или расписным декором либо делают их ажурными (сквозными), что подчёркивает отсутствие у этих элементов конструктивной нагрузки. Внутренняя поверхность арки или свода, определяющая её глубину, часто декорируемая орнаментом, — интрадос (исп. intrados — вступление). (ru)
- А́рка, зрідка лук (лат. arcus — «дуга», «вигин», «скрут») — криволінійне перекриття прорізу в стіні або простору між двома опорами (стовпами, колонами, пілонами), що передає на основу не тільки навантаження, але й ро́зпір. Термін також вживається для будь-якої вигнутої структури, що має форму арки. Арки можуть використовуватися як конструктивний архітектурний елемент, наприклад, над двірним проходом чи брамою, або як чисто декоративний елемент. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- القوس هو هيكل منحني رأسي يمتد على مساحة مرتفعة وقد يدعم أو لا يدعم الوزن فوقه، أو في حالة وجود قوس أفقي مثل سد القوس، فإن الضغط الهيدروستاتيكي ضده. قد تكون الأقواس مرادفة للأقبية، ولكن يمكن تمييز القبو على أنه قوس مستمر يشكل سقفًا. ظهرت الأقواس في وقت مبكر من الألفية الثانية قبل الميلاد في عمارة الطوب في بلاد ما بين النهرين وبدأ استخدامها المنتظم مع الرومان القدماء، الذين كانوا أول من طبق هذه التقنية على مجموعة واسعة من الهياكل. (ar)
- Oblouk je architektonická konstrukce, která překlenuje otvor ve zdivu. Obloukové klenby mohou tvořit i nosnou konstrukci stropů, střech velkých rozpětí a mostů. Smysl zakřivení je v tom, že tlak zdiva rozvádí do stran a zmenšuje smykové, ohybové atd. síly. Oblouk je „dvourozměrná klenba“, má s ní společný princip přenosu síly a konstrukci a oblouky také mohou být součástí kleneb (jako žebra, ). Oblouk se vyzdívá z klínovitě tvarovaných klenáků. Pokud je oblouk tvořen jen stupňovitě ustupujícím zdivem, hovoří se o nepravém oblouku. (cs)
- An arch is a vertical curved structure that spans an elevated space and may or may not support the weight above it, or in case of a horizontal arch like an arch dam, the hydrostatic pressure against it. Arches may be synonymous with vaults, but a vault may be distinguished as a continuous arch forming a roof. Arches appeared as early as the 2nd millennium BC in Mesopotamian brick architecture, and their systematic use started with the ancient Romans, who were the first to apply the technique to a wide range of structures. (en)
- San ailtireacht, cuid d'fhoirgneamh nó struchtúr as féin, a dhéantar as clocha dingchruthacha nó píosaí eile, os cionn oscailte, a choinníonn í féin suas chomh maith le haon ualach os a cionn. Bíonn áirsí clasaiceacha is Normannacha leathchiorclach. Tá stíleanna eile ann le cruthanna éagsúla: éilips, crú, bior, pointe, cuar is eile. Baintear feidhm as áirse chúnta, áirse gan oscailt, chun cuid d'ualach an bhalla a dhíriú amach ó áirse atá níos ísle sa bhalla. (ga)
- アーチ（英: arch）とは、下に開口部を設ける機能と支持体としての機能を備えた、典型的には曲線的な部分のこと。別の言い方をすると、中央部が上方向に凸な曲線形状をした構造であり、梁の機能と柱の機能を兼ね備えたものである。 あるいはそのアーチに形状が似た構造物のこと。（こちらは形状が似ているというだけでのことであり、ただの比喩。） (ja)
- ( 다른 뜻에 대해서는 아치 (동음이의) 문서를 참고하십시오.)( 홍예는 여기로 연결됩니다. 다른 뜻에 대해서는 무지개 문서를 참고하십시오.)
아치(arch, 홍예[虹蜺])는 개구부를 확보하며 상당한 하중을 압축 응력으로 지지할 수 있도록 만든 곡선 형태의 구조물이다. 아치는 기원전 2500년 경 인더스 문명에서 최초로 사용되었고 그 후 메소포타미아, 이집트, 아시리아, 에트루리아에서도 사용되었으며, 고대 로마에서 더욱 다듬어졌다. 아치는 성당 건설에서 중요한 기술이 되었으며, 현재도 교량 등의 구조물에 사용되고 있다. 아치는 인장 응력이 작용하지 않도록 한 구조물이다. 모든 하중은 압축 응력으로 작용하게 된다. 이는 암석이나 주철, 콘크리트 등 압축에 강하지만 인장, 전단(층밀리기), 비틀림에는 약한 재료에 대해 유리하다. (ko)
- 拱為常見建築结构之一，型態定義為中央上半成圓弧曲線。拱早期經常運用於跨逕大的橋樑或門首。又可分為箱形拱、圆弧拱、雙曲拱、肋拱、桁架拱、剛架拱等。近年來，各國於諸如拱橋的設計上，除了講究安全實用外，也強調拱軸線優化，連拱計算、拱式建築荷載橫向分佈，使各種形式拱式建築於完善。 拱最早是出現在公元前二千年的美索不达米亚的磚建築，不過一直到古羅馬時期才開始有系統的將拱應用在許多建築結構中。 (zh)
- А́рка, зрідка лук (лат. arcus — «дуга», «вигин», «скрут») — криволінійне перекриття прорізу в стіні або простору між двома опорами (стовпами, колонами, пілонами), що передає на основу не тільки навантаження, але й ро́зпір. Термін також вживається для будь-якої вигнутої структури, що має форму арки. Арки можуть використовуватися як конструктивний архітектурний елемент, наприклад, над двірним проходом чи брамою, або як чисто декоративний елемент. (uk)
- Un arc és un element constructiu estructural lineal de directriu corba, que permet cobrir un buit sense que es produeixin esforços de flexió ni tracció. La seva utilitat principal és la de salvar llums relativament elevades amb peces petites (anomenades dovelles, que solen ser de pedra, ceràmica o de formigó prefabricat) o amb materials que no resisteixen la tracció, com el formigó en massa. (ca)
- Als Bogen bezeichnet man in der Architektur ein Bauelement zum Überbrücken von Öffnungen im Mauerwerk. Ein Bogen ohne tragende Funktion heißt Blendbogen. Form und Breite werden so gewählt, dass im Bogen keine Zugkräfte auftreten. Der Bogen deckt die sogenannte Stützlinie. Die in den Kämpfern an seinen Enden aufzubringenden Kräfte sind gegen die Vertikale geneigt, d. h., dass dort neben vertikalem Druck auch horizontaler Schub herrscht. Bögen sind bis zur Fertigstellung nicht selbsttragend und benötigen ein Lehrgerüst. (de)
- Η αψίδα είναι αρχιτεκτονική κατασκευή η οποία δημιουργεί στον χώρο ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζει βάρος (π.χ. θύρα σε πέτρινο τοίχο). Οι αψίδες άρχισαν να εμφανίζονται στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. στην πλίθινη αρχιτεκτονική της Μεσοποταμίας. Η συστηματική χρήση τους ξεκίνησε από τους Ρωμαίους οι οποίοι ήταν οι πρώτοι που εφάρμοσαν την τεχνική αυτή σε ευρύ φάσμα οικοδομημάτων. (el)
- Arko en arkitekturo estas kurba strukturo, kiu okupas la supran parton de ia spaco en konstruaĵo (ekz-e trairejo en muro aŭ salono en katedralo) kaj kutime surtenas certan kiomon da pezo. Ĝi estas kurbo aŭ foje plurlatero, laŭ kiu estas kreita volbo aŭ lintelo. Ĝi estas malfermaĵo inter du pilieroj aŭ muroj kiu transpasas la tutan ŝargon kiun ĝi eltenas al la abutmentoj, pere de oblikva forto nome puŝ-forto. (eo)
- Arco, del latín arcus, derivado del indoeuropeo arkw, es el elemento constructivo de directriz en forma curvada o poligonal, que salva el espacio abierto entre dos pilares o muros transmitiendo toda la carga que soporta a los apoyos, mediante una fuerza oblicua que se denomina empuje. (es)
- Arkua egitura kurbo bat da, zutabe edo euskarriren arteko hutsunea estaltzeko eta pisu jakin bat eusteko ahalmena duena. Eraikuntza elementu honek hainbat itxura eduki dezake: erdizirkularra, zorrotza, parabolikoa eta abar. Izena, arku deritzon armatik datorkio, horren eite kurboa baitu. Arku jarrai batek ganga eratzen du, azalera bat estaltzen duen sabai biribildua. Arkuen erabilera oso antzinakoa da, K.a. 2. milurtekoan agertu baitziren Mesopotamiako adreilu arkitekturan, baina erabilera sistematikoa Antzinako Erroman hedatu zen, askotariko egituretan aplikatuz. (eu)
- Pelengkung adalah sebuah struktur yang dibentuk dari elemen garis yang melengkung dan membentang antara dua titik, membentuk busur. Struktur ini membentang suatu ruang sekaligus menopang beban. Struktur ini umumnya terdiri atas potongan-potongan kecil yang mempertahankan posisinya akibat adanya pembebanan. Sebuah permukaan dapat didefinisikan oleh banyak kurva berbeda, oleh karena itu beberapa lengkungan (curvature) khusus harus diidentifikasi: lengkung utama, lengkung Gaussian, dan lengkung tengah. Lengkungan ini memberi karakteristik permukaan sebagai sistem lengkung tunggal atau ganda, di mana permukaan lengkung ganda secara lebih jauh dibagi menjadi permukaan dan . (in)
- L'arco, in architettura, è un elemento strutturale a forma curva che si appoggia su due piedritti e tipicamente (ma non necessariamente) è sospeso su uno spazio vuoto. È costituito normalmente da conci, cioè pietre tagliate, o da laterizio, i cui giunti sono disposti in maniera radiale verso un ipotetico centro: per questo hanno forma trapezoidale e sono più propriamente detti cunei; nel caso di una forma rettangolare (tipica dei mattoni) hanno bisogno di essere uniti da malta che riempia gli interstizi; essenzialmente l'arco con cunei non ha bisogno di essere sostenuto da malta, stando perfettamente in piedi anche a secco, grazie alle spinte di contrasto che si annullano tra concio e concio. (it)
- L’arc est l'élément d'ossature de directrice courbe ou polygonale, qui enjambe l'espace ouvert entre deux piliers (pieds-droits, etc.) ou murs en transmettant toute la charge qu'il supporte aux appuis (culées, contreforts, etc.), moyennant une force oblique dénommée « poussée ». (fr)
- Een boogconstructie is een overspanning in een gebogen vorm, die een vrije constructie oplevert tussen twee steunpunten. Vaak is de boog uitgevoerd in natuursteen en/of baksteen en zijn de stenen van de boog wigvormig. In het krachtenspel geldt voor de meest gebruikte boogvormen: hoe lager de boog (de zogeheten steek), des te groter de zijwaartse krachten (spatkrachten). Een gewelf is op te vatten als een driedimensionale toepassing van een boogconstructie. (nl)
- Łuk – linia krzywa, wzdłuż której prowadzony jest łęk. Jeden z najważniejszych elementów architektonicznych, o podstawowym znaczeniu dla kształtowania budowli poszczególnych epok. Umożliwia wykonywanie otworów drzwiowych i okiennych. Znajduje zastosowanie w budowie mostów i stropów tuneli. Jako konstrukcyjny, podparty na końcach, służący głównie do wzmacniania ścian nad otworami, oraz w sklepieniach do przenoszenia na zewnątrz ciężaru własnego jak i dźwiganego (tzw. oporowy). Jako niekonstrukcyjny, służący dekoracji ścian – formowany w tynku lub stiuku. (pl)
- O arco (do latim arcu) é um elemento construtivo em curva que é arredondado, normalmente em alvenaria, que emoldura a parte superior de um vão (abertura, passagem) ou reentrância suportando o peso vertical do muro em que se encontra. Das diversas aplicações que um arco pode ter, observa-se principalmente a sua utilização em portas, janelas, pontes, aquedutos, como elementos de composição tri-dimensional de abóbadas e até em paredes de retenção ou barragens (onde a pressão se efectua horizontalmente). Também em formações geológicas naturais se podem encontrar arcos como resultado da erosão. (pt)
- En båge är en konstruktion som är välvd eller spänd mellan två stöd och vars undersida bildar en båge eller är sammansatt av flera båglinjer. Bågen utvecklades i antikens Grekland och utvecklades vidare i det romerska riket. Under gotiken blev bågen ett viktigt konstruktivt element. Den används fortfarande i modern arkitektur i till exempel broar. Romarna använde rundbåge när de byggde akvedukter. (sv)
- А́рка (фр. arc, итал. arco, от лат. arcus — дуга, изгиб, нем. Bogen) — тип архитектурной конструкции, дугообразное перекрытие проёма — пространства между двумя опорами — колоннами, пилонами. Арка, продолжающаяся в глубину, образует свод. Таким образом арка становится «направляющей» сводчатой конструкции. В истории архитектуры известны полуциркульные, стрельчатые, коробовые, возвышенные, перспективные, уплощённые, ланцетовидные, трёхлопастные и многолопастные, подковообразные, килевидные арки. (ru)
|
_Union_Station,_great_Hall,_1925.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
_London_England.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
