| dbo:abstract
|
- En l'edat mitjana, un comú podia ser:
* l'organització política de les ciutats del nord d'Itàlia que, malgrat que de iure pertanyien al Sacre Imperi Romanogermànic, de facto eren independents i controlaven els camps que les envoltaven. Posteriorment, algunes d'elles desaparegueren, annexades per les seves veïnes. D'altres creixeren i esdevingueren estats, sia republicans, com Gènova, o el Ducat de Florència, que més tard es convertiria en el Gran Ducat de Toscana. Aquest nom també és documentat a França a partir del segle xi;
* el sistema de furs (drets i ) polítics, jurídics i civils concedits per un senyor a una ciutat, incloent-hi particularment el dret de jurar-se una fidelitat «comuna», que esdevé vassalla del senyor. Aquest sistema, confirmat per una , es desenvolupa a França i Anglaterra a partir del segle xii. Fins al segle xii, els habitants de les ciutats estaven sotmesos a l'autoritat del senyor, igual que la gent de pagès, però el renaixement econòmic els suscità la voluntat de defensar els seus propis interessos amb noves normes, més igualitàries i modernes i sense tributs feudals. Per defensar els seus drets (gestió de les terres circumdants i del patrimoni episcopal, defensa de la muralla, construcció de nous edificis i control de les mercaderies), els ciutadans conclogueren pactes «comuns» que els associaven entre si i els alliberaven del jou del senyor. El primer objectiu dels comuns, donar-se regles autònomes i exercir directament les funcions del govern, fou assolit en major o menor mesura segons la força del poder central i els senyors feudals. Els poders polítics (prínceps territorials i reis) utilitzaren aquestes estructures per reforçar-se, tot limitant i controlant-ne l'extensió. La fundació del comú de Le Mans el 1066 fou el primer indici d'aquesta revolució a França, que aprofità el poder reial per començar a desmuntar el feudalisme afeblint els seus grans vassalls. Després de limitar-ne l'extensió fins a la dècada del 1150, Lluís VI de França canvià d'opinió i en fomentà la fundació. Aquest moviment dels comuns fou un procés important en la lenta desaparició del feudalisme, que acabaria desembocant en la formació dels estats moderns: afeblí els grans senyors feudals en comparació amb la corona, car els privà de la riquesa de les ciutats. (ca)
- البلديات في أوروبا العصور الوسطى نوع من الحكومة المحلية التي انتشرت ابتداءً من القرنين الحادي عشر والثاني عشر في مدن شمال وسط إيطاليا، وبعد ذلك أصبحت ظاهرة واسعة الانتشار خلال القرنين الثالث عشر والرابع عشر، مع تعديل التوازنات السياسية الداخلية وتأكيد اجتماعي من للطبقات الجديدة وتجريب حكومية جديدة. وأتيحت لهم مزيد من التنمية في وسط شمال إيطاليا، كانوا حقيقيةً دولة مدينة على أساس الديمقراطية جزئية. (ar)
- Der Begriff der Kommune oder Stadtgemeinde bezeichnet ein hauptsächlich zwischen dem 11. und 13. Jahrhundert (in deutschen Städten hauptsächlich zwischen 1250 und 1300) entstandenes Organisationsprinzip der mittelalterlichen Stadt. Es besteht in dem Zusammenschluss der Stadtbürger zu einer gemeinsam handelnden politischen Korporation, die sich mit dem Stadtherrn in einem vertraglichen Verhältnis befindet und immer mehr von dessen Rechten (entweder durch finanzielle/materielle oder durch militärische Mittel) übernimmt. Die Bildung einer Kommune bedeutet somit die Änderung des Rechtsstatus der Stadtbewohner, die nun nicht mehr Unfreie des Stadtherrn oder freie Kaufleute sind, sondern zu Bürgern einer Stadt werden. Zur Kommune zählen dabei nur die vollberechtigten Stadtbürger, nicht aber die politisch minderberechtigten Stadteinwohner ohne Bürgerrecht. Das Bürgerrecht ist dabei meistens an Grundbesitz gebunden. Die Wirtschaftsstufentheorie interpretiert die Stadtwirtschaft der Kommunen historisch wie strukturell als Zwischenstufe von Hauswirtschaft zur Volkswirtschaft. (de)
- La komunuma epoko indikas historian periodon de la mezepoko, kiu distingiĝis per sistemo de loka registaro de municipoj, sistemo kiu disvastiĝis en vastaj areoj de Okcidenta Eŭropo. La Komunumo estis asocio de individuoj, kiuj apartenas al la sama socia klaso kaj loĝas en la sama loko. La komunuma epoko estiĝis en centra-norda Italio, ĉirkaŭ la fino de la 11-a jarcento, disvolviĝante, baldaŭ poste, ankaŭ en iuj regionoj de centra-suda Germanio, en Francio kaj en Flandrio. Ĝi poste disvastiĝis (precipe inter la dua duono de la dekdua kaj dek-kvara jarcentoj ), kun malsamaj formoj kaj modeloj, ankaŭ en Anglio kaj en la Ibera Duoninsulo. En Italio, lulilo de komunuma civilizo, la fenomeno iom post iom elĉerpiĝis de la lastaj jardekoj de la dektria jarcento kaj la unua duono de la sekva jarcento, kun la modifo de la interna politika ekvilibro, kun la socia aserto de novaj klasoj (aristokrataro, granda kaj malgranda burĝaro kaj pleboj) kaj kun la eksperimentado de novaj registaraj spertoj ( urba sinjorio ). La unuaj komunumoj postulis profesian, politikan kaj administran aŭtonomion. En la itala duoninsulo la urboj estis submetitaj al la supera aŭtoritato de la imperiestro: jen la komenca punkto por kompreni la historian dinamikon, kiu akompanis la disvolviĝon de la Komunumo en Italujo kaj la luktojn, kiujn ĝi devis elteni por establi sin. (eo)
- La comuna medieval fue una entidad política característica de la Edad Media europea, cuando coexistió con otras como el Sacro Imperio Romano Germánico, el Papado (ambos considerados "poderes universales" en la Res publica christiana) y las monarquías feudales. Implicaba que los ciudadanos de una ciudad establecían un compromiso de fidelidad y defensa mutua, tanto defensa física como defensa de las "libertades" tradicionales. Tomó muchas formas y varió ampliamente en organización institucional. Las comunas se formaron a partir de finales del siglo XI y comienzos del XII, extendiéndose su modelo por el norte y centro de Italia, donde la ciudad-Estado italiana (Signoria) se basaba en un sistema representativo (frecuentemente denominado como "democracia"), mientras que en Alemania se desarrollaron las ciudades imperiales libres (freie Reichsstädte, cuya "independencia" se entendía como no subordinación a la nobleza local). (es)
- Medieval communes in the European Middle Ages had sworn allegiances of mutual defense (both physical defense and of traditional freedoms) among the citizens of a town or city. These took many forms and varied widely in organization and makeup. Communes are first recorded in the late 11th and early 12th centuries, thereafter becoming a widespread phenomenon. They had greater development in central-northern Italy, where they became city-states based on partial democracy. At the same time in Germany they became free cities, independent from local nobility. (en)
- Au Moyen Âge, le terme de commune désigne :
* soit l’organisation politique des villes du nord de l'Italie qui, quoique faisant théoriquement partie du Saint-Empire romain germanique, étaient de facto indépendantes et contrôlaient la campagne environnante. Par la suite, certaines disparurent, annexées par leurs voisines. D'autres s'étendirent et devinrent des États, républicains comme Gênes ou monarchiques comme le duché de Milan, ou bien comme le duché de Florence, devenu plus tard grand-duché de Toscane. On retrouve aussi cette appellation en France à partir du XIe siècle ;
* soit le système de franchises (droits, privilèges) politiques, juridiques et civiles accordées par un seigneur à une ville, dont les habitants ont notamment le droit de se jurer entraide ou fidélité « commune », et qui deviennent vassales du seigneur. Ce système, confirmé par une charte, se développe en France et en Angleterre à partir du XIIe siècle. Jusqu'au XIe siècle, les habitants de la ville, comme les paysans, étaient soumis à l'autorité du seigneur, mais la renaissance économique suscita, dans l'esprit des citadins, la volonté de défendre leurs propres intérêts avec de nouvelles normes plus égalitaires et plus modernes, libres de tribut féodal. Pour défendre leurs droits (gestion des terres autour de l'habitat, celles du patrimoine épiscopal, défense de la muraille, construction de nouveaux immeubles, contrôle des marchandises), les citadins stipulèrent un pacte « commun », s'associant entre eux et se libérant du joug du seigneur. Ainsi naquirent les communes dont le premier objectif — se donner des règles autonomes en exerçant directement les fonctions du gouvernement — fut atteint à des degrés divers selon la force du pouvoir central et des féodaux. Le pouvoir politique (princes territoriaux, rois) utilise ces structures pour se renforcer, tout en limitant et contrôlant leur extension. L'établissement en France de la commune du Mans, en 1066, est le premier indice de cette révolution, sur laquelle s’appuie le pouvoir royal, et qui sert à le dégager des entraves de la féodalité en affaiblissant les grands vassaux. Louis le Gros, voulant se ménager d'aussi utiles auxiliaires, après avoir limité leur extension (jusque dans les années 1150) favorisa l'établissement des communes. Ce mouvement des communes est un processus important dans la lente disparition du féodalisme qui mènera à l'émergence des États modernes : il affaiblit les grands féodaux face à la royauté puisqu'ils ne disposent plus des richesses des villes. (fr)
- Komune Abad Pertengahan dalam Abad Pertengahan Eropa telah menetapkan alegiansi pertahanan timbal balik (baik pertahanan fisik dan kemerdekaan tradisional) di antara warga perkotaan, dengan memiliki banyak bentuk dan ragam dalam organisasi dan susunan. (in)
- 자치도시(영어: commune 코뮨[*], 프랑스어: commune 코뮌[*], 이탈리아어: comune 코무네[*], 독일어: Kommune)는 중세 유럽에서 시민들 사이에 상호방위(물리적 방어 뿐만 아니라 전통적 자유의 수호 역시 포함)를 맹세한 성읍(town) 또는 도시(city)를 말한다. 자치도시들은 11세기 말에서 12세기 초에 등장하여 이후 널리 확산되었다. 특히 이탈리아 북부 지방에서 성공적인 체제로 자리잡았다. 이탈리아 북부의 자치도시들은 불완전 민주주의에 기반한 도시공화국으로 발전하여 근세 시기까지 존속하였다. 한편 독일 지역의 자치도시들은 공후 귀족들로부터 독립하기 위해 그 위의 신성로마황제에게 영합하여 황제 직속 도시인 자유시를 형성했다. (ko)
- Coniuratio of gezworen gemeenschap is volgens Weber de vereniging van stedelingen die tot doel had de heer af te zetten. De vorming van deze rechtsorde vond plaats in de middeleeuwse Italiaanse stadstaten en was een belangrijke stap waarmee stadsgemeenschappen ook politieke gemeenschappen werden. De resulterende stadsrechten waren een belangrijke aanzet tot de latere modernisering van de politiek. (nl)
- L'età comunale indica un periodo storico del Medioevo, contraddistinto dal governo locale dei comuni, che riguardò alcune aree dell'Europa occidentale, tipicamente l'Italia settentrionale e centrale, e - seppure con caratteri peculiari - altre aree d'Europa. Il comune medievale era una struttura politica che tutelava gli interessi degli abitanti di una città, spesso in contrapposizione con gli interessi del sovrano o del signore della città stessa. Ne facevano parte i cittadini maschi, maggiorenni, cristiani, che possedevano almeno la casa in cui abitavano e che pagavano una quota di denaro alla cassa del comune stesso. I comuni ebbero origine in Italia settentrionale e centrale attorno alla fine del XI secolo, sviluppandosi, in seguito, anche in alcune regioni della Germania centro-meridionale, in Francia e nelle Fiandre. In Italia, culla della civiltà comunale, il fenomeno andò esaurendosi fin dagli ultimi decenni del XIII secolo e la prima metà del secolo successivo, con la modificazione degli equilibri politici interni, con l'affermazione sociale di nuovi ceti (Aristocrazia, grande e piccola borghesia e plebe) e con la sperimentazione di nuove esperienze di governo (signoria cittadina). I primi Comuni richiedevano autonomia professionale, politica e amministrativa. Nella penisola italiana le città erano sottoposte all'autorità suprema dell'imperatore: questo è il punto di partenza per comprendere la dinamica storica che accompagnò lo sviluppo del Comune in Italia e le lotte che esso dovette sostenere per affermarsi. (it)
- Komuna miejska (łac. communitas civium) – organizacja samorządowa w miastach średniowiecznej Europy. Powstawały one wskutek uniezależnienia się miasta od feudała na podstawie ugody z nim lub po zbrojnym powstaniu przeciwko niemu. Najstarsze formy komun miejskich (w XI w.) pochodziły z północnych oraz środkowych Włoch i nawiązywały do tradycji rzymskich. Opierały się one na ustroju konsularnym (władza oligarchicznej rady z wybieranym urzędnikiem-konsulem). Takie miasta powstawały w Niemczech, Polsce, w Czechach i na Węgrzech. Natomiast m.in. we Flandrii, Francji czy niektórych miastach północno-zachodnich Niemiec władza miejska rozwinęła się z lokalnego organizmu sądowego. Po objęciu władzy przez komunę miejską dominujące stanowisko w mieście uzyskiwał patrycjat. Podstawy prawne tej władzy powstawały stopniowo w trakcie walki z feudałami, a później cechami i pospólstwem. W każdym z państw europejskich rozwój organizacji samorządowej miast przebiegał nieco inaczej. Często model ustroju jednego miasta (miasta macierzystego) przejmowały inne (miasta filialne). Miasta angielskie wzorowały się na normandzkich, w Niemczech na terenach wschodnich wzorem był Magdeburg, na północy – Lubeka, na południu – Wiedeń. Od miasta macierzystego pochodziła nazwa prawa, na którym lokowano miasta filialne, np. prawo magdeburskie, prawo lubeckie. Konflikty między rządzącym patrycjatem a pospólstwem zaostrzyły się w XIII w., zwłaszcza we Włoszech. Tam to walki o obalenie starego patrycjatu, połączone z konfliktami politycznymi gibelinów i gwelfów, sprzyjały okresowemu skupieniu władzy w rękach podestów. Często władzę przechwytywały jednostki, usiłujące zapewnić sobie dziedziczność (signoria). Nierzadko komuny miejskie uzyskiwały samodzielność polityczną, która przetrwała aż do powstania nowożytnych organizmów państwa. Najszybciej uniezależniały się miasta włoskie, czemu sprzyjała rywalizacja pomiędzy cesarstwem a papiestwem. Podobną samodzielność uzyskały po upadku władzy cesarskiej (XII w.) większe ośrodki miejskie w Niemczech i Holandii. (pl)
- Коммунальное движение — в Западной Европе X—XIII вв. движение горожан против сеньоров за самоуправление и независимость. Вначале требования горожан сводились к ограничению феодального гнёта и сокращению поборов. Затем возникли политические задачи — обретение городского самоуправления и прав. Борьба велась не против феодальной системы в целом, а против сеньоров тех или иных городов. Южнофранцузские города добились независимости без кровопролития (IX—XII вв.). Города Северной Франции — Амьен, Лан, Бове, Суассон и др.— и Фландрии — Гент, Брюгге, Лилль — стали самоуправляющимися в результате упорной, в основном вооруженной, борьбы. Горожане выбирали из своей среды совет, его главу — мэра и других должностных лиц, имели собственный суд, военное ополчение, финансы, самостоятельно устанавливали городские налоги. Эти города освобождались от ренты и сеньориальных повинностей. Взамен они уплачивали сеньору определённую небольшую денежную ренту, в случае войны выставляли небольшой военный отряд. Нередко такой город являлся городом-сеньором по отношению к крестьянам окрестных территорий. Города Северной и Средней Италии — Венеция, Генуя, Сиена, Флоренция, Лукка, Равенна, Болонья и др. — стали коммунами в IX—XII вв. В Германии в XII—XIII вв. появились так называемые имперские города — формально они подчинялись напрямую императору Священной Римской империи, но де-факто были независимыми городскими республиками (Любек, Нюрнберг, Франкфурт-на-Майне и др.) В государствах с относительно сильной центральной властью города, расположенные на королевской земле, не могли добиться полного самоуправления. Под властью сеньоров оставались и большинство мелких городов, — особенно принадлежавшие духовным сеньорам. Важнейший результат борьбы городов с сеньорами — освобождение большинства их жителей от личной сеньориальной зависимости. Было установлено также правило, согласно которому бежавший в город сеньориально зависимый крестьянин, прожив там «год и один день», становился свободным. Средневековая пословица, гласящая «городской воздух делает свободным», тогда понималась буквально. (ru)
- Комуна́льний ру́х — у Західній Європі X–XIII століть рух містян проти сеньйорів за самоврядування та незалежність. Спочатку вимоги містян зводились до обмеження феодального тиску і скорочення поборів. Потім виникли політичні завдання — набуття міського самоврядування й прав. Боротьба велась не проти феодальної системи в цілому, а проти сеньйорів тих чи інших міст. У південній Франції містяни домоглись незалежності без кровопролиття (IX–XII ст.). Міста північної Франції (Ам'єн, Лан, Бове, Суассон й інші) та Фландрії (Гент, Брюгге, Лілль) стали самоврядними в результаті запеклої, в основному збройної, боротьби. Містяни обирали зі свого кола раду, її голову — мера та інших посадових осіб, мали власний суд, воєнне ополчення, фінанси, самостійно встановлювали податки. Ці міста звільнялись від ренти та сеньйорських повинностей. Замість цього вони сплачували сеньйору певну невелику грошову ренту, у разі війни виставляли невеликий військовий загін, нерідко самі виступали як колективний сеньйор щодо селян навколишніх територій. Міста північної та середньої Італії (Венеція, Генуя, Сієна, Флоренція, Лукка, Равенна, Болонья та ін.) стали у IX–XII століттях; у Німеччині в XII–XIII століттях з'явились так звані імперські міста — вони формально підпорядковувались імператору Священної Римської імперії, але насправді були незалежними міськими республіками (Любек, Нюрнберг, Франкфурт-на-Майні та ін.) Міста, розташовані на королівській землі, у країнах з відносно сильною центральною владою, не могли домогтись повного самоврядування; під владою сеньйорів залишалась і більшість дрібних міст, особливо тих, що належали духовним сеньйорам. Найважливіший результат боротьби міст із сеньйорами — звільнення більшості їхніх жителів від особистої залежності. Було встановлено також правило, відповідно до якого селянин, який втік до міста і прожив там «рік і один день», ставав вільним. Середньовічне прислів'я не дарма казала, що «міське повітря робить вільним». (uk)
- 中世纪公社（Medieval commune），指的是一種出现於欧洲11～13世纪间的一种城镇组织形式，其城镇居民联合形成政治实体，与当地封建领主建立契约，以承诺付给领主一定数额的货币，换取一定程度的自治权。 中世紀公社被視為社會主義和民主制的雛形，但在各種層面上顯得不完善。它們採取多種形式，在歐洲四處的中世紀公社，其制度差異極大，無法用簡短的語言一概而論。中世紀公社起源於城市公民的自發運動，這些市民互相效忠，一同承諾要保衛彼此的生命、財產、自由全，並且在紙面文書上締結了防禦條約。這種形式先在意大利北部出現，以一個城邦一個城邦為基礎單位，在神聖羅馬帝國（當時的德国和奧地利）中以帝国自由城市的形式出现，另外，比利時的布魯塞爾、波蘭的也屬於這種類型。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- البلديات في أوروبا العصور الوسطى نوع من الحكومة المحلية التي انتشرت ابتداءً من القرنين الحادي عشر والثاني عشر في مدن شمال وسط إيطاليا، وبعد ذلك أصبحت ظاهرة واسعة الانتشار خلال القرنين الثالث عشر والرابع عشر، مع تعديل التوازنات السياسية الداخلية وتأكيد اجتماعي من للطبقات الجديدة وتجريب حكومية جديدة. وأتيحت لهم مزيد من التنمية في وسط شمال إيطاليا، كانوا حقيقيةً دولة مدينة على أساس الديمقراطية جزئية. (ar)
- Medieval communes in the European Middle Ages had sworn allegiances of mutual defense (both physical defense and of traditional freedoms) among the citizens of a town or city. These took many forms and varied widely in organization and makeup. Communes are first recorded in the late 11th and early 12th centuries, thereafter becoming a widespread phenomenon. They had greater development in central-northern Italy, where they became city-states based on partial democracy. At the same time in Germany they became free cities, independent from local nobility. (en)
- Komune Abad Pertengahan dalam Abad Pertengahan Eropa telah menetapkan alegiansi pertahanan timbal balik (baik pertahanan fisik dan kemerdekaan tradisional) di antara warga perkotaan, dengan memiliki banyak bentuk dan ragam dalam organisasi dan susunan. (in)
- 자치도시(영어: commune 코뮨[*], 프랑스어: commune 코뮌[*], 이탈리아어: comune 코무네[*], 독일어: Kommune)는 중세 유럽에서 시민들 사이에 상호방위(물리적 방어 뿐만 아니라 전통적 자유의 수호 역시 포함)를 맹세한 성읍(town) 또는 도시(city)를 말한다. 자치도시들은 11세기 말에서 12세기 초에 등장하여 이후 널리 확산되었다. 특히 이탈리아 북부 지방에서 성공적인 체제로 자리잡았다. 이탈리아 북부의 자치도시들은 불완전 민주주의에 기반한 도시공화국으로 발전하여 근세 시기까지 존속하였다. 한편 독일 지역의 자치도시들은 공후 귀족들로부터 독립하기 위해 그 위의 신성로마황제에게 영합하여 황제 직속 도시인 자유시를 형성했다. (ko)
- Coniuratio of gezworen gemeenschap is volgens Weber de vereniging van stedelingen die tot doel had de heer af te zetten. De vorming van deze rechtsorde vond plaats in de middeleeuwse Italiaanse stadstaten en was een belangrijke stap waarmee stadsgemeenschappen ook politieke gemeenschappen werden. De resulterende stadsrechten waren een belangrijke aanzet tot de latere modernisering van de politiek. (nl)
- 中世纪公社（Medieval commune），指的是一種出现於欧洲11～13世纪间的一种城镇组织形式，其城镇居民联合形成政治实体，与当地封建领主建立契约，以承诺付给领主一定数额的货币，换取一定程度的自治权。 中世紀公社被視為社會主義和民主制的雛形，但在各種層面上顯得不完善。它們採取多種形式，在歐洲四處的中世紀公社，其制度差異極大，無法用簡短的語言一概而論。中世紀公社起源於城市公民的自發運動，這些市民互相效忠，一同承諾要保衛彼此的生命、財產、自由全，並且在紙面文書上締結了防禦條約。這種形式先在意大利北部出現，以一個城邦一個城邦為基礎單位，在神聖羅馬帝國（當時的德国和奧地利）中以帝国自由城市的形式出现，另外，比利時的布魯塞爾、波蘭的也屬於這種類型。 (zh)
- En l'edat mitjana, un comú podia ser:
* l'organització política de les ciutats del nord d'Itàlia que, malgrat que de iure pertanyien al Sacre Imperi Romanogermànic, de facto eren independents i controlaven els camps que les envoltaven. Posteriorment, algunes d'elles desaparegueren, annexades per les seves veïnes. D'altres creixeren i esdevingueren estats, sia republicans, com Gènova, o el Ducat de Florència, que més tard es convertiria en el Gran Ducat de Toscana. Aquest nom també és documentat a França a partir del segle xi;
* el sistema de furs (drets i ) polítics, jurídics i civils concedits per un senyor a una ciutat, incloent-hi particularment el dret de jurar-se una fidelitat «comuna», que esdevé vassalla del senyor. Aquest sistema, confirmat per una , es desenvolupa a França i Ang (ca)
- La komunuma epoko indikas historian periodon de la mezepoko, kiu distingiĝis per sistemo de loka registaro de municipoj, sistemo kiu disvastiĝis en vastaj areoj de Okcidenta Eŭropo. La Komunumo estis asocio de individuoj, kiuj apartenas al la sama socia klaso kaj loĝas en la sama loko. (eo)
- Der Begriff der Kommune oder Stadtgemeinde bezeichnet ein hauptsächlich zwischen dem 11. und 13. Jahrhundert (in deutschen Städten hauptsächlich zwischen 1250 und 1300) entstandenes Organisationsprinzip der mittelalterlichen Stadt. Es besteht in dem Zusammenschluss der Stadtbürger zu einer gemeinsam handelnden politischen Korporation, die sich mit dem Stadtherrn in einem vertraglichen Verhältnis befindet und immer mehr von dessen Rechten (entweder durch finanzielle/materielle oder durch militärische Mittel) übernimmt. Die Bildung einer Kommune bedeutet somit die Änderung des Rechtsstatus der Stadtbewohner, die nun nicht mehr Unfreie des Stadtherrn oder freie Kaufleute sind, sondern zu Bürgern einer Stadt werden. Zur Kommune zählen dabei nur die vollberechtigten Stadtbürger, nicht aber die (de)
- La comuna medieval fue una entidad política característica de la Edad Media europea, cuando coexistió con otras como el Sacro Imperio Romano Germánico, el Papado (ambos considerados "poderes universales" en la Res publica christiana) y las monarquías feudales. Implicaba que los ciudadanos de una ciudad establecían un compromiso de fidelidad y defensa mutua, tanto defensa física como defensa de las "libertades" tradicionales. Tomó muchas formas y varió ampliamente en organización institucional. Las comunas se formaron a partir de finales del siglo XI y comienzos del XII, extendiéndose su modelo por el norte y centro de Italia, donde la ciudad-Estado italiana (Signoria) se basaba en un sistema representativo (frecuentemente denominado como "democracia"), mientras que en Alemania se desarrol (es)
- Au Moyen Âge, le terme de commune désigne :
* soit l’organisation politique des villes du nord de l'Italie qui, quoique faisant théoriquement partie du Saint-Empire romain germanique, étaient de facto indépendantes et contrôlaient la campagne environnante. Par la suite, certaines disparurent, annexées par leurs voisines. D'autres s'étendirent et devinrent des États, républicains comme Gênes ou monarchiques comme le duché de Milan, ou bien comme le duché de Florence, devenu plus tard grand-duché de Toscane. On retrouve aussi cette appellation en France à partir du XIe siècle ;
* soit le système de franchises (droits, privilèges) politiques, juridiques et civiles accordées par un seigneur à une ville, dont les habitants ont notamment le droit de se jurer entraide ou fidélité « commune », e (fr)
- L'età comunale indica un periodo storico del Medioevo, contraddistinto dal governo locale dei comuni, che riguardò alcune aree dell'Europa occidentale, tipicamente l'Italia settentrionale e centrale, e - seppure con caratteri peculiari - altre aree d'Europa. I comuni ebbero origine in Italia settentrionale e centrale attorno alla fine del XI secolo, sviluppandosi, in seguito, anche in alcune regioni della Germania centro-meridionale, in Francia e nelle Fiandre. (it)
- Komuna miejska (łac. communitas civium) – organizacja samorządowa w miastach średniowiecznej Europy. Powstawały one wskutek uniezależnienia się miasta od feudała na podstawie ugody z nim lub po zbrojnym powstaniu przeciwko niemu. Konflikty między rządzącym patrycjatem a pospólstwem zaostrzyły się w XIII w., zwłaszcza we Włoszech. Tam to walki o obalenie starego patrycjatu, połączone z konfliktami politycznymi gibelinów i gwelfów, sprzyjały okresowemu skupieniu władzy w rękach podestów. (pl)
- Коммунальное движение — в Западной Европе X—XIII вв. движение горожан против сеньоров за самоуправление и независимость. Вначале требования горожан сводились к ограничению феодального гнёта и сокращению поборов. Затем возникли политические задачи — обретение городского самоуправления и прав. Борьба велась не против феодальной системы в целом, а против сеньоров тех или иных городов. (ru)
- Комуна́льний ру́х — у Західній Європі X–XIII століть рух містян проти сеньйорів за самоврядування та незалежність. Спочатку вимоги містян зводились до обмеження феодального тиску і скорочення поборів. Потім виникли політичні завдання — набуття міського самоврядування й прав. Боротьба велась не проти феодальної системи в цілому, а проти сеньйорів тих чи інших міст. (uk)
|
.jpg?width=300)
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}