| dbo:abstract
|
- Imperator, en llatí, era el grau militar equivalent a general. Deriva d'imperare, que significa 'governar', 'manar', i el títol comportava tant el poder civil com el militar. Un pretor, per exemple, quan té imperium, està qualificat per prendre el comandament de l'exèrcit i per presidir un tribunal de justícia. Originàriament s'usava com un títol sota la República Romana. Més tard va passar a formar part dels títols dels emperadors romans. Quan a Roma hi governaven els reis, el sobirà havia de ser investit com a monarca als comicis curiats, que després li conferien l'imperium. Durant la República romana, un imperator era un magistrat amb imperium.[3] Però també, sobretot a cap al final de la República i durant les guerres civils, imperator era un títol honorífic que rebien alguns comandants militars. Després d'una victòria especialment important, les tropes d'un exèrcit proclamaven imperator al seu general, una aclamació necessària per poder sol·licitar els honors del triomf al Senat. Després de ser aclamat imperator, el general victoriós tenia el dret d'utilitzar el títol juntament amb el seu nom fins al moment del seu triomf. Llavors renunciava al títol i al seu imperi. Com que el triomf era l'objectiu de molts comandants romans ambiciosos, la història de la República està plena de casos en què les legions van ser subornades per anomenar el seu comandant imperator. El títol d'imperator el va rebre l'any 90 aC a Luci Juli Cèsar, l'any 84 aC a Gneu Pompeu Magne, l'any 60 aC Juli Cèsar, que era parent de Luci Juli Cèsar, i que l'any 50 aC el va tornar a rebre per les guerres a la Gàl·lia. El 45 aC de nou el va ostentar Juli Cèsar, el 43 aC Dècim Juni Brut Albí i el 41 aC Luci Antoni, germà petit i aliat de Marc Antoni. L'any 15 Germànic Cèsar també va ser imperator durant l'imperi del seu pare adoptiu Tiberi. Després que August establís l'Imperi Romà, el títol d'imperator es va limitar generalment a l'emperador, tot i que en els primers anys de l'Imperi ocasionalment s'atorgava a membres de la seva família. Com a títol permanent, imperator va ser utilitzat com a praenomen pels emperadors romans que el prenien quan eren proclamats. Després del regnat de Tiberi, l'acte de ser proclamat imperator es va transformar en un acte d'adhesió imperial. De fet, si un general era aclamat per les seves tropes com a imperator, equivalia a una declaració de rebel·lió contra l'emperador governant. Al principi, el terme es va continuar utilitzant en el sentit republicà com a títol de victòria però vinculat al monarca de facto i al cap d'estat, més que al comandant militar real. Com a títol imperator es va traduir generalment al grec com Autocràtor ( αὐτοκράτωρ, "el que es governa a si mateix", terme que també s'utilitzava de vegades com a traducció de dictador romà). No obstant això, aquest títol (juntament amb el de sebastos forma de traducció del títol d'august) s'utilitzava en els textos en llengua grega que feien referència als emperadors romans des de l'establiment de l'Imperi. A l'est, el títol es va continuar utilitzant a l'Imperi Romà d'Orient, encara que en menor mesura, i molt més cerimonial. En la majoria dels escrits romans d'orient, es prefereix la traducció grega "Autocràtor", però "Imperator" apareix al mosaic de mitjans del segle vii de Constantí IV Pogonat a la basílica de Sant'Apollinare in Classe i en diversos segells de plom del segle ix. (ca)
- الإمبراتور (باللاتينية: Imperator) هي كلمة لاتينية كانت في عهد الجمهورية الرومانية أشبه بمردافٍ لمصطلح قائد، إلا أنَّها أصبحت لاحقاً لقباً لأباطرة روما. اشتقَّت كلمة إمبراطور الحديثة باللغة الإنكليزية من كلمة Empereür الفرنسية، التي جاءت بالأصل من Imperator اللاتينية. كان يحب الأباطرة الرومان إحاطة أنفسهم بالكثير من الألقاب والتشريفات التي يستمدُّون منها نفوذهم، مثل هذا المصطلح. (ar)
- Imperátor (latinsky imperator) bylo původně označení nositele vojenské moci (imperium) v římské republice. Později se tento termín začal rostoucí měrou používat jako čestný titul pro vojenského velitele. Jestliže vojáci provolali po vítězné bitvě nad nepřítelem svého vojevůdce imperátorem, směl tento velitel se souhlasem senátu oslavit triumf. V dobách římské říše se slovo imperator stalo součástí titulatury římských císařů. V Rusku přijal car Petr I. Veliký roku 1721 titul imperátora vší Rusi (rusky император Всероссийский), který byl postaven na roveň císařského titulu. Tento titul užívali panovníci Ruského impéria až do zániku monarchie v roce 1917. (cs)
- La Latina vorto imperator derivas el la radiko de la verbo imperare, signifa ‘ordoni, estri’. Ĝi estis origine uzita kiel titolo iome ekvivalenta al komandanto dum la Roma Respubliko. Poste ĝi iĝis parto de la titolaro de la Romiaj imperiestroj kiel parto de ilia cognomen (tria nomo). La vorto imperiestro derivas el imperium (imperio) kaj imperator tra malnovfranca vorto Empereür. La Romiaj imperiestroj mem ĝenerale bazigis sian aŭtoritaton sur multaj titoloj kaj postenoj, pli ol preferi ajnan solan titolon. Tamen, imperator estis uzita relative konstante kiel elemento de titolo de Romia reganto tra la tuta princlando (derivita el princeps, el kiu derivas la vorto princo) kaj la regotempo. En Latino, la femenina formo de imperator estas imperatrix, uzatas por reganta virino. Post la epoko de la Romia Imperio, ankaŭ en aliaj imperiaj epokoj oni uzis la vorton ĉur laŭ la origina latina maniero ĉu tradukita aŭ adaptita al aliaj modernaj lingvoj. (eo)
- La palabra latina imperator designaba en tiempos de la República romana al magistrado portador de imperium, el poder de mando militar durante las campañas militares o en las provincias conquistadas. Posteriormente se convirtió uno de los títulos de los emperadores romanos y al entrar en el vocabulario europeo político se convirtió en lo que se conoce como emperador, esto es, un rey de reyes o un gobernante de varios territorios conquistados. Los textos romanos republicanos emplean el término imperator para referirse a los gobernadores provinciales que, al mismo tiempo, eran los máximos dirigentes del ejército en la provincia. Es decir, a quienes ostentaban el imperium fuera de los límites estrictos de la ciudad de Roma.Solamente las magistraturas más elevadas conferían imperium: el consulado y la pretura. Concluido su mandato, estos funcionarios se convertían en gobernadores de provincia, procónsules o propretores respectivamente y seguían en posesión del imperium hasta que su mandato expiraba.El imperium les confería una carga religiosa significativa tan importante que no era posible que volvieran a entrar en la ciudad de Roma con sus tropas sin unas ceremonias de purificación, el imperator con su ejército solo podía estar como tal en Roma en la celebración de la ceremonia del triunfo. A partir del establecimiento del Imperio romano con Augusto, el imperium dejó de ser una autoridad temporal y compartida de los funcionarios para pasar a ser una prerrogativa exclusiva de los monarcas. El emperador tenía el "imperio proconsular mayor e infinito", es decir, era jefe máximo y vitalicio de todas las legiones romanas. En la parte grecoparlante del Imperio, el título de imperator se traducirá como "autocrator".
* Datos: Q725434 (es)
- Imperator (lateinisch für „Befehlshaber, Gebieter“) bezeichnete in der Römischen Republik ursprünglich den Träger einer militärischen Gewalt (imperium). Ab dem späten 3. Jahrhundert v. Chr. (Scipio Africanus) aber wurde die Bezeichnung zunehmend speziell für einen militärischen Kommandeur verwendet, den seine Soldaten nach einem Sieg zum Imperator ausgerufen hatten (Akklamation). Dieser Ehrentitel erlosch, wenn der Imperator nach Rom zurückkehrte und das Pomerium überschritt. Im Regelfall geschah dies in einem feierlichen Triumphzug, zu dem der Imperatorentitel berechtigte. Viele römische Feldherren bezeichneten sich in ihren Provinzen aber als Imperatoren, ohne dazu ausgerufen worden zu sein. Octavian, der spätere Augustus, nahm etwa 39/38 v. Chr. Imperator statt seines ursprünglichen Namens Gaius als Vornamen an (praenomen imperatoris). Die nachfolgenden Kaiser verzichteten anfangs darauf, aber ab Nero wurde Imperator wieder fester Beginn der kaiserlichen Titulatur, in der Regel abgekürzt zu Imp. und direkt gefolgt vom Titel Caesar, dann den individuellen Namensbestandteilen und dem Titel Augustus (Beispiel: Imp. Caesar M. Aurelius Commodus Antoninus Augustus). Bei einem militärischen Erfolg ihrer Legionen erhielten die Kaiser, auch wenn sie persönlich nicht beteiligt waren, weiterhin die imperatorische Akklamation, die mit ihrer Zählung ebenfalls in der Titulatur erschien (imp. III, also zum dritten Mal). Bis ans Ende der Spätantike blieb Imperator Teil der kaiserlichen Titulatur; so nannte sich noch Justinian I. Imperator Caesar Flavius Iustinianus Augustus. Erst unter Herakleios ließ man um 625 den Titel Imperator (griechisch Autokrator) fallen. Aus dem Titel Imperator entstand in vielen Sprachen, beispielsweise im Englischen (emperor) und Französischen (empereur), der Begriff für einen Kaiser bzw. der für dessen Kaiserreich (empire). Der Titel Kaiser aber entstand – wie auch der im slawischen Raum verbreitete Titel Zar – aus dem zweiten Teil der Titulatur, Caesar. (de)
- The Latin word imperator derives from the stem of the verb imperare, meaning 'to order, to command'. It was originally employed as a title roughly equivalent to commander under the Roman Republic. Later it became a part of the titulature of the Roman Emperors as part of their cognomen. The English word emperor derives from imperator via Old French: Empereür. The Roman emperors themselves generally based their authority on multiple titles and positions, rather than preferring any single title. Nevertheless, imperator was used relatively consistently as an element of a Roman ruler's title throughout the Principate and the Dominate. (en)
- Imperator (en français commandant) est le titre parfois attribué, durant la République romaine, lors de leur retour de campagne militaire, aux généraux romains victorieux. Il devient ultérieurement une partie de la titulature de l’empereur romain comme praenomen. (fr)
- 임페라토르(Imperator)는 고대 로마 특히 공화정 시대의 로마군 최고 사령관, 장군의 칭호 또는 로마 제국의 황제 또는 황제권(왕권)을 가진 자의 칭호이다. 공화정 시기에는 대외 전쟁에서 승리를 거둔 군사 지도자의 칭호로 쓰였는데, 자의적으로 해석하면 '임페리움(최고위 명령권)을 유지하는 자'라는 의미로 평시의 '최고 명령권자' 또는 전시의 '최고 사령관'이라는 의미가 된다. 흔히 로마 제국의 황제라는 의미로 사용되었는데, 그 이유는 임페라토르가 나중에 갈수록 군사의 통치권을 갖게 되었기 때문이다. 그래서 그 군사력 때문에 후기로 갈수록 임페라토르의 권력이 강해지고, 원로원이 임페라토르의 자문 기관이 된 것이다. (ko)
- インペラトル（ラテン語: imperator、インペラートル）は、インペリウム（命令権）を付与された公職者であることを意味するラテン語。古代ローマにおいて、対外戦争で成功を収めた軍司令官（凱旋将軍）の称号としても用いられた。 (ja)
- Imperator was een eretitel die verleend werd door de legionairs die hun aanvoerder, die een imperium bezat, na een overwinning in een veldslag of tijdens diens triomftocht konden uitroepen (salutatio of acclamatio) tot imperator. Daarop werd deze veldheer gedurende de rest van zijn leven aangesproken als imperator (zowel in private als publieke aangelegenheden, cf. Engelse Sir). De princeps Gaius Iulius Caesar Augustus, die meermaals werd uitgeroepen tot imperator, zou de titel van imperator overnemen als praenomen, waardoor hij voortaan Imperator Caesar Divi filii Augustus werd genoemd. Zijn opvolgers in het principaat zouden hem hierin volgen en ook imperator als praenomen aannemen (vandaar ook onder andere de Engelse term emperor voor keizer). (nl)
- La parola latina imperātor, dall'Osco "Embratur" (autorità Sannita), era in origine equivalente a comandante in ambito militare durante il periodo della repubblica romana. In seguito divenne parte del titolo degli imperatori romani; dopo la caduta dell'impero romano, nelle situazioni in cui il latino era ancora usato per motivi formali o giuridici, significava imperatore. La parola inglese emperor deriva dalla parola latina, attraverso il francese empereur. In latino, il femminile di imperator era imperatrix, di solito indicava una donna governante. (it)
- Imperator era um título conferido a alguns generais da República Romana. Esta palavra não é sinónimo de imperador, apesar de ser a sua origem latina. Tradicionalmente, eram as tropas que conferiam o título ao seu general, depois de uma batalha ou campanha bem sucedida. Esta aclamação conferia o direito do general pedir a realização de uma parada triunfal ao senado. Uma vez que um triunfo era uma das grandes ambições de qualquer político, a história é rica em exemplos de legiões subornadas para chamar alguém de imperator. Depois de César Augusto estabelecer o Império Romano, o título imperator ficou restrito à pessoa do imperador e a membros da sua família. (pt)
- Имперáтор (лат. imperator — повелитель, хозяин, полководец) — древнеримский почётный воинский титул, наиболее распространённый в период Поздней республики. Почётный титул появился в период Второй Пунической войны, первым императором стал Публий Корнелий Сципион Африканский. Как правило, солдаты называли своего полководца императором после победы в крупном сражении. Полководец-император получал право на триумф и на использование титула в своём полном имени. Никаких изменений правового статуса он не давал. Тем не менее титул императора и триумф были максимальным возможным достижением для римских военачальников. Октавиан Август первым начал использовать этот титул перед своим именем, а не после него, как было принято. Последним императором-не принцепсом был Квинт Юний Блез. После 22 года н. э. титул императора стал прерогативой исключительно императоров в традиционном понимании слова, а позднее его стали принимать и претенденты на правление в Риме. В результате, основным значением термина стало политическое обозначение верховного правителя. (ru)
- Imperator (łac. 'rozkazodawca' od imperium od czasownika imperare 'rozkazywać; rządzić' i końcówki -tor oznaczającej sprawcę czynności) – tytuł, który w czasach republiki żołnierze przyznawali w Rzymie zwycięskim wodzom, którzy samodzielnie prowadzili (suis auspiicis) i zwycięsko zakończyli wojnę, w której zabito minimum 5000 wrogów. Przyznanie tytułu oznaczało, że wódz wykazał w boju, iż jest godnym władzy pochodzącej od bogów, jaką powierzył mu lud, oraz że bogowie mu sprzyjają. Senat przyznawał nabożeństwa dziękczynne na cześć wodza (supplicationes). Najwyższym uznaniem ze strony senatu było przyznanie triumfu, którego ważność obowiązywała wtedy, gdy wódz złożył przed senatem sprawozdanie z wojny przed wejściem do miasta. Gdyby przedtem wszedł do miasta, utraciłby prawo do tego zaszczytu. Pierwszym wodzem, który używał tego tytułu był najprawdopodobniej Scypion Afrykański Starszy obwołany imperatorem przez podległe mu wojska podczas walk z Kartagińczykami w Hiszpanii w końcu III w. p.n.e. W 45 r. p.n.e. senat przyznał ten tytuł Juliuszowi Cezarowi z prawem jego przekazywania potomkom. Był jednym z tytułów używanych przez Oktawiana Augusta i kolejnych cesarzy rzymskich (formalnie funkcjonował jako pierwsze imię każdego cesarza). Po podziale cesarstwa używali go również władcy wschodniorzymscy. Panujący w Konstantynopolu w latach 610 - 641 Herakliusz I zarzucił jego stosowanie na rzecz greckiego tytułu basileus (dosłownie "król"), który uznawany był za grecki ekwiwalent łacińskiego słowa "imperator". Od tytułu imperator pochodzą: włoski imperatore, hiszpański emperador, rosyjski император, francuski empereur oraz, za pośrednictwem francuskiego, angielski emperor, czyli cesarz. (pl)
- Imperator (latin för "befälhavare" och "diktator") är en titel härstammande från antikens Rom, som också användes som officiell titel (имперáтор) på Rysslands tsarer under åren 1721–1917. (sv)
- Імператор (лат. Imperator — повелитель, господар, полководець) — давньоримський почесний військовий титул, найбільш поширений у часи пізньої Римської республіки. У римській республіканській літературі та епіграфіці імператор був магістратом з імперією (верховною владою). Але також, головним чином у пізнішій Римській республіці та під час пізніх республіканських громадянських війн, імператор був почесним титулом. Після особливо великої перемоги війська на місцях оголошували свого командира-імператора — це була акламація, необхідна для того, щоб командир подав заявку в сенат на тріумф. Після того, як він був визнаним імператором, воєначальник мав право використовувати назву після свого імені до часу відбуття тріумфу, після чого він відмовлявся від титулу, а також від своєї імперії. Ніяких змін правового статусу він не давав. Титул імператора і тріумф були максимальним можливим досягненням для римських воєначальників Римської республіки. Почесний військовий титул було запроваджено в період Другої Пунічної війни, першим імператором став Публій Корнелій Сципіон Африканський. Оскільки тріумф був метою багатьох політично амбітних римських полководців, історія Римської республіки сповнена випадків, коли легіони були підкуплені, щоб назвати їхнього командира імператором. Октавіан Август першим почав використовувати цей титул перед своїм ім'ям, а не після нього, як це було прийнято. Останнім імператором-не принцепсом був Квінт Юній Блез. Після 22 року н. е. титул імператора став прерогативою виключно імператорів у традиційному розумінні слова, а пізніше його стали приймати і претенденти на правління в Римі. У результаті, основним значенням терміну стало політичне позначення верховного правителя. З падінням Західної Римської імперії у 476 р. н. е. титул зберігся у Східній Римській імперії (Візантії) аж до її падіння. (uk)
- 凯旋將軍（拉丁語：Imperator），又譯為大元帥、統帥等，音譯為英白拉多，起源於古羅馬的一種頭銜。在羅馬共和期間約略相當於軍隊的總指揮官，後來變成羅馬皇帝名銜的一部分，而且進入歐洲政治詞語，成為“皇帝”的同義詞。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- الإمبراتور (باللاتينية: Imperator) هي كلمة لاتينية كانت في عهد الجمهورية الرومانية أشبه بمردافٍ لمصطلح قائد، إلا أنَّها أصبحت لاحقاً لقباً لأباطرة روما. اشتقَّت كلمة إمبراطور الحديثة باللغة الإنكليزية من كلمة Empereür الفرنسية، التي جاءت بالأصل من Imperator اللاتينية. كان يحب الأباطرة الرومان إحاطة أنفسهم بالكثير من الألقاب والتشريفات التي يستمدُّون منها نفوذهم، مثل هذا المصطلح. (ar)
- The Latin word imperator derives from the stem of the verb imperare, meaning 'to order, to command'. It was originally employed as a title roughly equivalent to commander under the Roman Republic. Later it became a part of the titulature of the Roman Emperors as part of their cognomen. The English word emperor derives from imperator via Old French: Empereür. The Roman emperors themselves generally based their authority on multiple titles and positions, rather than preferring any single title. Nevertheless, imperator was used relatively consistently as an element of a Roman ruler's title throughout the Principate and the Dominate. (en)
- Imperator (en français commandant) est le titre parfois attribué, durant la République romaine, lors de leur retour de campagne militaire, aux généraux romains victorieux. Il devient ultérieurement une partie de la titulature de l’empereur romain comme praenomen. (fr)
- 임페라토르(Imperator)는 고대 로마 특히 공화정 시대의 로마군 최고 사령관, 장군의 칭호 또는 로마 제국의 황제 또는 황제권(왕권)을 가진 자의 칭호이다. 공화정 시기에는 대외 전쟁에서 승리를 거둔 군사 지도자의 칭호로 쓰였는데, 자의적으로 해석하면 '임페리움(최고위 명령권)을 유지하는 자'라는 의미로 평시의 '최고 명령권자' 또는 전시의 '최고 사령관'이라는 의미가 된다. 흔히 로마 제국의 황제라는 의미로 사용되었는데, 그 이유는 임페라토르가 나중에 갈수록 군사의 통치권을 갖게 되었기 때문이다. 그래서 그 군사력 때문에 후기로 갈수록 임페라토르의 권력이 강해지고, 원로원이 임페라토르의 자문 기관이 된 것이다. (ko)
- インペラトル（ラテン語: imperator、インペラートル）は、インペリウム（命令権）を付与された公職者であることを意味するラテン語。古代ローマにおいて、対外戦争で成功を収めた軍司令官（凱旋将軍）の称号としても用いられた。 (ja)
- La parola latina imperātor, dall'Osco "Embratur" (autorità Sannita), era in origine equivalente a comandante in ambito militare durante il periodo della repubblica romana. In seguito divenne parte del titolo degli imperatori romani; dopo la caduta dell'impero romano, nelle situazioni in cui il latino era ancora usato per motivi formali o giuridici, significava imperatore. La parola inglese emperor deriva dalla parola latina, attraverso il francese empereur. In latino, il femminile di imperator era imperatrix, di solito indicava una donna governante. (it)
- Imperator (latin för "befälhavare" och "diktator") är en titel härstammande från antikens Rom, som också användes som officiell titel (имперáтор) på Rysslands tsarer under åren 1721–1917. (sv)
- 凯旋將軍（拉丁語：Imperator），又譯為大元帥、統帥等，音譯為英白拉多，起源於古羅馬的一種頭銜。在羅馬共和期間約略相當於軍隊的總指揮官，後來變成羅馬皇帝名銜的一部分，而且進入歐洲政治詞語，成為“皇帝”的同義詞。 (zh)
- Imperator, en llatí, era el grau militar equivalent a general. Deriva d'imperare, que significa 'governar', 'manar', i el títol comportava tant el poder civil com el militar. Un pretor, per exemple, quan té imperium, està qualificat per prendre el comandament de l'exèrcit i per presidir un tribunal de justícia. Originàriament s'usava com un títol sota la República Romana. Més tard va passar a formar part dels títols dels emperadors romans. Quan a Roma hi governaven els reis, el sobirà havia de ser investit com a monarca als comicis curiats, que després li conferien l'imperium. (ca)
- Imperátor (latinsky imperator) bylo původně označení nositele vojenské moci (imperium) v římské republice. Později se tento termín začal rostoucí měrou používat jako čestný titul pro vojenského velitele. Jestliže vojáci provolali po vítězné bitvě nad nepřítelem svého vojevůdce imperátorem, směl tento velitel se souhlasem senátu oslavit triumf. V dobách římské říše se slovo imperator stalo součástí titulatury římských císařů. (cs)
- La Latina vorto imperator derivas el la radiko de la verbo imperare, signifa ‘ordoni, estri’. Ĝi estis origine uzita kiel titolo iome ekvivalenta al komandanto dum la Roma Respubliko. Poste ĝi iĝis parto de la titolaro de la Romiaj imperiestroj kiel parto de ilia cognomen (tria nomo). La vorto imperiestro derivas el imperium (imperio) kaj imperator tra malnovfranca vorto Empereür. La Romiaj imperiestroj mem ĝenerale bazigis sian aŭtoritaton sur multaj titoloj kaj postenoj, pli ol preferi ajnan solan titolon. Tamen, imperator estis uzita relative konstante kiel elemento de titolo de Romia reganto tra la tuta princlando (derivita el princeps, el kiu derivas la vorto princo) kaj la regotempo. En Latino, la femenina formo de imperator estas imperatrix, uzatas por reganta virino. (eo)
- Imperator (lateinisch für „Befehlshaber, Gebieter“) bezeichnete in der Römischen Republik ursprünglich den Träger einer militärischen Gewalt (imperium). Ab dem späten 3. Jahrhundert v. Chr. (Scipio Africanus) aber wurde die Bezeichnung zunehmend speziell für einen militärischen Kommandeur verwendet, den seine Soldaten nach einem Sieg zum Imperator ausgerufen hatten (Akklamation). Dieser Ehrentitel erlosch, wenn der Imperator nach Rom zurückkehrte und das Pomerium überschritt. Im Regelfall geschah dies in einem feierlichen Triumphzug, zu dem der Imperatorentitel berechtigte. Viele römische Feldherren bezeichneten sich in ihren Provinzen aber als Imperatoren, ohne dazu ausgerufen worden zu sein. (de)
- La palabra latina imperator designaba en tiempos de la República romana al magistrado portador de imperium, el poder de mando militar durante las campañas militares o en las provincias conquistadas. Posteriormente se convirtió uno de los títulos de los emperadores romanos y al entrar en el vocabulario europeo político se convirtió en lo que se conoce como emperador, esto es, un rey de reyes o un gobernante de varios territorios conquistados.
* Datos: Q725434 (es)
- Imperator was een eretitel die verleend werd door de legionairs die hun aanvoerder, die een imperium bezat, na een overwinning in een veldslag of tijdens diens triomftocht konden uitroepen (salutatio of acclamatio) tot imperator. Daarop werd deze veldheer gedurende de rest van zijn leven aangesproken als imperator (zowel in private als publieke aangelegenheden, cf. Engelse Sir). (nl)
- Imperator (łac. 'rozkazodawca' od imperium od czasownika imperare 'rozkazywać; rządzić' i końcówki -tor oznaczającej sprawcę czynności) – tytuł, który w czasach republiki żołnierze przyznawali w Rzymie zwycięskim wodzom, którzy samodzielnie prowadzili (suis auspiicis) i zwycięsko zakończyli wojnę, w której zabito minimum 5000 wrogów. Przyznanie tytułu oznaczało, że wódz wykazał w boju, iż jest godnym władzy pochodzącej od bogów, jaką powierzył mu lud, oraz że bogowie mu sprzyjają. Senat przyznawał nabożeństwa dziękczynne na cześć wodza (supplicationes). Najwyższym uznaniem ze strony senatu było przyznanie triumfu, którego ważność obowiązywała wtedy, gdy wódz złożył przed senatem sprawozdanie z wojny przed wejściem do miasta. Gdyby przedtem wszedł do miasta, utraciłby prawo do tego zaszczyt (pl)
- Imperator era um título conferido a alguns generais da República Romana. Esta palavra não é sinónimo de imperador, apesar de ser a sua origem latina. Tradicionalmente, eram as tropas que conferiam o título ao seu general, depois de uma batalha ou campanha bem sucedida. Esta aclamação conferia o direito do general pedir a realização de uma parada triunfal ao senado. Uma vez que um triunfo era uma das grandes ambições de qualquer político, a história é rica em exemplos de legiões subornadas para chamar alguém de imperator. (pt)
- Імператор (лат. Imperator — повелитель, господар, полководець) — давньоримський почесний військовий титул, найбільш поширений у часи пізньої Римської республіки. У римській республіканській літературі та епіграфіці імператор був магістратом з імперією (верховною владою). Але також, головним чином у пізнішій Римській республіці та під час пізніх республіканських громадянських війн, імператор був почесним титулом. Після особливо великої перемоги війська на місцях оголошували свого командира-імператора — це була акламація, необхідна для того, щоб командир подав заявку в сенат на тріумф. Після того, як він був визнаним імператором, воєначальник мав право використовувати назву після свого імені до часу відбуття тріумфу, після чого він відмовлявся від титулу, а також від своєї імперії. Ніяких зм (uk)
- Имперáтор (лат. imperator — повелитель, хозяин, полководец) — древнеримский почётный воинский титул, наиболее распространённый в период Поздней республики. Почётный титул появился в период Второй Пунической войны, первым императором стал Публий Корнелий Сципион Африканский. Как правило, солдаты называли своего полководца императором после победы в крупном сражении. Полководец-император получал право на триумф и на использование титула в своём полном имени. Никаких изменений правового статуса он не давал. Тем не менее титул императора и триумф были максимальным возможным достижением для римских военачальников. (ru)
|
