| dbo:abstract
|
- التكفير نسبة أحد المسلمين إلى الكفر، وإخراجه عن ملّة الإسلام، ورد النهي عنه في القرآن الكريم والسنة النبوية في الكثير من الاحاديث، تعود بدايته إلى معركة صفين وظهور فرقة الخوارج الذين اعتقدوا بكفر علي بن أبي طالب ومن معه لقبولهم بالتحكيم، يحكم جميع المذاهب الإسلامية بحرمته، وكونه من المسائل الخطيرة التي تدعو إلى الاختلاف وزرع الفرقة بين صفوف المسلمين وتمزيق وحدة الإمة الإسلامية، وأنه حكم شرعي لا يجب التسرع في اطلاقه وان لا يصدر إلّا عن المختصين في ذلك من الفقهاء، والذي يجري طبقاً لضوابط وشروط معينه.ولأهمية المسألة ومالها من آثار خطيرة دنيوية وأخروية اقيمت مؤتمرات وأُلفت العديد من الكتب والمقالات في ذلك واصدر علماء المذاهب الإسلامية فتوى بتحريم تكفير المسلم وتوصية عامة المسلمين بالإبتعاد عن ذلك وعدم تسرع الفقهاء بإطلاقه. (ar)
- Takfīr oder Takfir (arabisch تكفير) bedeutet in der islamischen Rechtswissenschaft und Theologie die Praxis, einen Muslim oder eine Gruppe von Muslimen der Apostasie (Ridda) zu bezichtigen, zum bzw. zu Ungläubigen („Heiden“), also Kāfir (Plural: Kuffar), zu erklären. In den meisten Fällen wird eine entsprechende Fatwa von einem Gericht oder einem islamischen Gelehrten ausgesprochen. Im Laufe der islamischen Geschichte ist es immer wieder dazu gekommen, dass Muslime aufgrund ihrer Lehren oder Verhaltensweisen von anderen Muslimen zum Kāfir erklärt wurden, weil die Ankläger darin Schirk oder eine andere schwerwiegende Form des Kufr erblickten. Für die Beschuldigten konnten sich aus dem ihnen erklärten Takfīr verschiedene Strafen ergeben, etwa soziale Ausgrenzung (wie bei der Exkommunikation) oder die Todesstrafe. Auch ein militanter Dschihad kann eine Folge des Takfīr sein (Dschihadismus). Eine Person, die den Takfīr praktiziert, wird xenonym auch als Takfiri bezeichnet. Die entsprechende Ideologie wird Takfirismus genannt. Im Wahhabismus nimmt die Praxis des Takfīr aufgrund der dort bestehende Verständnisse von Tauhīd, Bidʿa und Taqlīd sowie der daraus resultierenden Ausweitung von Tatbeständen des Kufr eine relativ bedeutende Rolle ein. Das wahhabitische Konzept des Takfīr fußt maßgeblich auf Diskursen des hanbalitischen Gelehrten Ibn Taimīya. Der Takfirismus, ein jahrhundertealtes, ursprünglich charidschitisches Konzept zur Legitimation der militanten Bekämpfung religiöser und politischer Gegner, erhielt nach dem Sechstagekrieg neue Anhänger unter Islamisten, besonders unter den Anhängern der Schriften von Sayyid Qutb (Qutbismus), etwa den Anhängern der ägyptischen militant-islamistischen Gruppierung at-Takfir wa-l-Higra, für die der Takfīr namengebend war. Viele von ihnen sahen amtierende Politiker als Ungläubige an, weil sie es unterließen, das Rechte zu gebieten und das Verwerfliche zu verbieten (Hisba) sowie die Scharia und einen islamischen Staat durchzusetzen, und sprachen den Takfīr auf sie aus. In den 1970er und 1980er Jahren lebte das Konzept unter isolierten Gruppen in der arabischen Welt und unter den Mudschaheddin in Afghanistan fort. Der Ägypter Aiman az-Zawahiri und andere spätere Führungsfiguren von Al-Qaida gehörten in dieser Zeit zu seinen Protagonisten, später auch Abū Musʿab az-Zarqāwī. Während des Irakkriegs fand der Takfirismus in Al-Qaidas mittleren Führungsebenen großen Zuspruch. Dort wurde er insbesondere durch die Vorstellung genährt, dass Ungläubige in der muslimischen Gesellschaft den Feinden des Islam geholfen hätten und daher eliminiert werden müssten. Der Takfirismus gilt heute als eines der zentralen und wachsenden Konflikt- und Handlungsfelder einiger Gruppierungen des Salafismus. Als Kettentakfīr bezeichnen einige Salafisten den Umstand, dass eine Person bereits zum Ungläubigen wird, indem sie es wissentlich unterlässt, Ungläubige als Ungläubige zu bezeichnen und den Takfīr auf sie zu sprechen. (de)
- Takfir or takfīr (Arabic: تكفير, romanized: takfīr) is an Arabic and Islamic term which denotes excommunication from Islam of one Muslim by another, i.e. accusing another Muslim to be an apostate. The word is found neither in the Quran nor in the ḥadīth literature; instead, kufr ("unbelief") and kāfir ("unbeliever") and other terms employing the same triliteral root k-f-r appear. "The word takfīr was introduced in the post-Quranic period and was first done by the Khawarij," according to J. E. Campo. The act which precipitates takfīr is termed mukaffir. A Muslim who declares another Muslim to be an unbeliever or apostate is a takfīri ("excommunicational"). Since according to the traditional interpretations of Islamic law (sharīʿa) the punishment for apostasy is the death penalty, and potentially a cause of strife and violence within the Muslim community (Ummah), an ill-founded takfir accusation was a major forbidden act (haram) in Islamic jurisprudence, with one hadith declaring that one who wrongly declare a Muslim an unbeliever is himself an apostate. In the history of Islam, a sect originating in the 7th century CE known as the Kharijites carried out takfīr against both Sunnī and Shīʿa Muslims, and became the main source of insurrection against the early caliphates for centuries. Traditionally, the only group authorized to declare another Muslim a kāfir are the scholars of Islam (Ulama), which affirm that all the prescribed legal precautions should be taken before declaring takfīr, and that those who profess the Islamic faith should be exempt. Starting in the mid to late 20th-century, some individuals and organizations in the Muslim world began to apply takfīr accusations not only against those that they perceived as stray deviant and lapsed Muslims, but Islamic governments and societies as well. In his widely influential book Milestones, Egyptian Islamist ideologue Sayyid Qutb preached that all of the Muslim world had fallen into a state of collective apostasy or jahiliyah (a state of pre-Islamic ignorance) several centuries ago, having abandoned the use of sharīʿa law, without which (Qutb held) Islam cannot exist. Qutb affirmed that since Muslim government leaders (along with being cruel and evil) were actually not Muslims but apostates preventing the revival of Islam, the use of "physical force" should be used to remove them. This radical Islamist ideology, called "takfirism", has been widely held and applied by numerous Islamic extremists, terrorists, and jihadist organizations in the late 20th and early 21st-centuries, to varying degrees. Since the latter half of the 20th century, takfīr has also been used for "sanctioning violence against leaders of Islamic states" who do not enforce sharia or are otherwise "deemed insufficiently religious". This arbitrary application of takfīr has become a "central ideology" of insurgent Wahhabi-Salafi jihadist extremist and terrorist groups, particularly al-Qaeda and ISIL/ISIS/IS/Daesh, who have drawn on the ideas of the medieval Islamic scholars Ibn Taymiyyah and Ibn Kathir, and those of the modern Islamist ideologues Sayyid Qutb and Abul A'la Maududi. The practice of takfīr has been denounced as deviant by the mainstream branches of Islam and mainstream Muslim scholars such as Hasan al-Hudaybi (d. 1977) and Yusuf al-Qaradawi. (en)
- Il takfir (in arabo: ﺗﻜﻔﻴﺮ, takfīr) è la pronuncia islamica di kufra in arabo: ﻛﻔﺮة, ossia di "empietà massima" (spesso apostasia), rivolta a chi sia giudicato gravemente e imperdonabilmente empio. Nell'Islam classico questo autorizzava l'autorità costituita a infliggere la condanna a morte al reo, in mancanza di un suo repentino pentimento (che tuttavia non necessariamente comportava la sospensione della pena sic et simpliciter). Il termine è stato spesso tradotto con la parola "scomunica" ma questo non necessariamente implica l'idea di esecuzione capitale, anche se è corretta l'idea di espellere dalla comunità dei credenti il colpevole di gravissima empietà. La pronuncia del takfir era resa dalla magistratura di nomina pubblica, previo ascolto dei dotti (ʿulamāʾ ), e precisamente dei Muftī, unici legittimati a esprimersi in materia religiosa su fattispecie astratte. La mancanza quasi sempre dei requisiti di autorevolezza - che deve essere generalmente e sostanziosamente riconosciuta dall'opinione pubblica e dagli altri giurisperiti - fa sì che siano una pura espressione di volontà politica le fatwā di takfir emesse da improvvisati mufti, che in linea di massima non hanno compiuto alcun regolare approfondito studio nelle istituzioni ufficiali di studio del diritto ( fiqh ) e della shari'a esistenti nel mondo islamico. Il takfir era la pena riservata ai non-kharigiti da quanti invece lo erano e, qualora non fosse stato possibile cacciare dalla comunità chi era ritenuto un grave reprobo, decretando quanto meno nei suoi confronti una sorta di "morte civile" che prevedeva l'assenza di qualsiasi rapporto personale o d'affari, i kharigiti ritenevano necessario abbandonare essi stessi la comunità, evidentemente complice di fatto del reo di kufra, con un auto-allontanamento (hijra) simile a quello cui, però, fu costretto nel 622 Maometto con l'Egira.Da qui l'abbinamento dei due concetti, poi ripresa nel XX secolo, dall'organizzazione terroristica egiziana al-Takfir wa l-Hijra. (it)
- Takfir is binnen de soennitische islam het verklaren van een gelovige of een groep gelovigen tot kafir (ongelovige). Takfir zit ook in de naam van de stroming van de takfirieen waar enkele extremistische groepen zoals Takfir wal Hijra, die moslims tot kafir verklaren, onder vallen. Diverse aanslagen in het Midden-Oosten zijn ook tegen tot kafir verklaarde moslims gericht. De bomaanslagen in Amman van 9 november 2005 en de diverse aanslagen op sjiieten in Irak zijn hier een uitvloeisel van. Takfiristische denkbeelden vormen een strekking binnen het salafisme waar onder meer Islamitische Staat zich mee identificeert. Het takfirisme flakkerde sterk op in Egypte rond 1967, niet toevallig de bakermat van het daarnet vernoemde salafisme in de jaren 1880 aan de Al-Azhar-universiteit. Deze heropflakkering kwam er door de Arabische nederlaag tegen Israël in de Zesdaagse Oorlog. Takfiristische denkers willen de islam in eerste instantie zuiveren van "afvalligen" en "ketters" en een wereldlijk kalifaat vestigen door een permanent gewapende strijd. Hierin onderscheidt het takfirisme zich van het wahabisme, dat niet expliciet naar een kalifaat als eigen territorium streeft. (nl)
- I islamsk teologi betyder takfir (arabiska: تكفير) att förklara en individ eller grupp som tidigare betraktats som muslimsk, som otrogen/otrogna, kafir. Takfirläran går tillbaka till islams tidiga historia (ordet Takfir användes emellertid inte då) på 600-talet. Redan kort efter att islams grundare Muhammed avled år 632 började det uppstå meningsskiljaktigheter mellan muslimerna hur ordagrant buden i Koranen skulle efterlevas. Frågan handlade ytterst om vem som var att räkna som rättrogen muslim? De mest fanatiska anhängarna menade att alla som på något sätt avvek från vad de ansåg var rätta läran var otrogna och kunde således bannlysas och dödas. Det inkluderade även de muslimer som förhandlade med religiösa och/eller politiska motståndare. I mitten av 600-talet hotade ett inbördeskrig att bryta ut inom det snabbt expanderade muslimska väldet. Den fjärde kalifen, Ali som även var svärson till Muhammed föredrog förhandling med sina motståndare hellre än att starta ett inbördeskrig. En extremistgrupp, kallad Kharjiter vägrade emellertid att förhandla och betraktade därmed Ali som en avfälling. Därför var det, enligt dem en plikt att döda honom vilket man lyckades med år 661. Egypten anses vara den moderna islamismens ursprungsland och Sayyid Qutb s (död 1966) läror har fungerat som inspirationskälla för Al Qaida och andra islamistgrupper. Ordet Takfir härrör från en fanatisk grupp som bildades på 1970-talet i Egypten och som kallade sig Takwir wa Hijra (Bannlysning och avlägsnande). Gruppens målsättning var att upprätta en sann islamisk republik i Egypten och bannlysa alla som betraktades som otrogna, d.v.s. på något sätt ansågs avvika från vad de ansåg vara islam så som religionen utövades på profeten Muhammeds tid. Och i och med att man bannlyste dessa människor var det legitimt att även döda dem. Gruppens ledning greps (och fem av dem avrättades) av den egyptiska polisen och den egyptiska staten trodde sig ha krossat gruppen men takfirläran levde vidare i andra muslimska extremistgrupper i Egypten, främst Al-Jihad som ledes av Ayman al-Zawahiri som numer anses vara andremannen i Al-Qaida. Koranen tolkas ofta som att det är förbjudet att döda någon människa, det enda undantaget, enligt den här tolkningen, är att man får avrätta en person som dömts för mord. Mord på oskyldiga människor dvs muslimer är totalförbjudet och för den muslim som dödar en trosfrände (muslim) är straffet helvetet och där ska den skyldige plågas i all evighet. Vad gäller anhängarna av takfirdoktrinen gör de emellertid en helt annan tolkning och har enligt experter på islam, bland andra av Shaykh Al-Azhar och stormuftin i Egypten samt övriga undertecknare av Ammanbudskapet, vänt upp och ner på Koranens bud. Sayyid Qutbs läror ligger till grund, enligt honom är alla muslimer som avvisar sharialagarna inga "riktiga" muslimer och ska således dödas. Nutidens takferister har utökat takfirläran väsentligt. Enligt dem är (förutom kristna, judar etcetera) alla muslimer som förespråkar demokrati och som röstar i allmänna val avfällingar som ska dödas. Otrogna är även shiamuslimer, muslimska regimer som inte infört sharialagar och regeringar som samarbetar med islams fiender. Till och med regeringar som tillämpar sharialagarna men som har goda relationer till västmakterna, till exempel Saudiarabiens kungahus kan alltså bannlysas. Takferisterna anser sig därmed ha rätt att döda praktiskt taget vem som helst som motsätter sig deras extrema tolkning av islam och det anses också vara deras främsta argument för att rättfärdiga massmord på civila, oavsett religionstillhörighet för att nå det slutliga målet – en sann islamisk stat i hela den muslimska världen. Denna stat ska också vara helt fri från inflytande från USA och alla andra länder i väst. Ammanbudskapet har tagit avstånd från missbruket av takfir-begreppet. (sv)
- Takfir (arab. تكفير) – w prawie islamu uznanie za niewiernego (zarówno jednej osoby jak i całej grupy). Może ono nastąpić w wyniku aktu wyrzeczenia się wiary muzułmańskiej, jak i uznania za niewiernego przez sąd muzułmański (częsty jest pogląd, że najważniejsze znaczenie ma tu fatwa szarifa Mekki). Ta druga możliwość ma miejsce znacznie częściej. W praktyce wśród sunnitów i większości szyitów dominuje pogląd, że nawet popełnienie najcięższego grzechu nie musi być jednoznaczne z takfirem. Jedynie zaprzeczenie podstawowym prawdom wiary islamu (np. niewiara w grzechy, aniołów, posłannictwo Mahometa czy w samego Allaha) niezaprzeczalnie skutkuje takfirem. Dla mutazylitów i zajdytów osoby dopuszczające się ciężkich grzechów tworzą specjalna grupę pomiędzy wiernymi i niewiernymi. Wyznawcy charydżyzmu uznawali natomiast pogląd, że grzech automatycznie czyni niewiernym, obecnie ich następcy – współcześni ibadyci uważają, że grzech powoduje pewną formę "odwrócenia się Boga od grzesznika" (gdyż ten odrzuca łaskę bożą). Akt, który prowadzi do takfiru (grzech ciężki lub wyrzeczenie się wiary) nazywa się mukaffir, a odstępcy (i wszyscy niewierni) nazywają się kafirami. (pl)
- Такфи́р (араб. تكفير) — в исламе обвинение в неверии (куфре). В вопросе внешних признаков перехода человека из веры (иман) в неверие (куфр) является предметом спора между различными мусульманскими течениями, и зачастую эти мнения полностью противоречат друг другу. Сунниты считают, что человек, совершивший большие грехи, не становится неверующим, но становится грешным мусульманином (фасик). Согласно суннитским представлениям о вере, поступки людей связаны с их верой, которая может убавляться и прибавляться.. Сунниты говорят о неверии, если человек отрицает существование Аллаха, исламскую доктрину о пророчестве, Коран и какую-нибудь из его частей, хотя бы одного из пророков, которые были упомянуты в Коране и хадисах, и в других случаях. Тех, кому выносится такфир, называют кафирами; а людей, чрезмерствующих в вынесении такфира, — такфиритами. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- التكفير نسبة أحد المسلمين إلى الكفر، وإخراجه عن ملّة الإسلام، ورد النهي عنه في القرآن الكريم والسنة النبوية في الكثير من الاحاديث، تعود بدايته إلى معركة صفين وظهور فرقة الخوارج الذين اعتقدوا بكفر علي بن أبي طالب ومن معه لقبولهم بالتحكيم، يحكم جميع المذاهب الإسلامية بحرمته، وكونه من المسائل الخطيرة التي تدعو إلى الاختلاف وزرع الفرقة بين صفوف المسلمين وتمزيق وحدة الإمة الإسلامية، وأنه حكم شرعي لا يجب التسرع في اطلاقه وان لا يصدر إلّا عن المختصين في ذلك من الفقهاء، والذي يجري طبقاً لضوابط وشروط معينه.ولأهمية المسألة ومالها من آثار خطيرة دنيوية وأخروية اقيمت مؤتمرات وأُلفت العديد من الكتب والمقالات في ذلك واصدر علماء المذاهب الإسلامية فتوى بتحريم تكفير المسلم وتوصية عامة المسلمين بالإبتعاد عن ذلك وعدم تسرع الفقهاء بإطلاقه. (ar)
- Takfīr oder Takfir (arabisch تكفير) bedeutet in der islamischen Rechtswissenschaft und Theologie die Praxis, einen Muslim oder eine Gruppe von Muslimen der Apostasie (Ridda) zu bezichtigen, zum bzw. zu Ungläubigen („Heiden“), also Kāfir (Plural: Kuffar), zu erklären. In den meisten Fällen wird eine entsprechende Fatwa von einem Gericht oder einem islamischen Gelehrten ausgesprochen. Im Laufe der islamischen Geschichte ist es immer wieder dazu gekommen, dass Muslime aufgrund ihrer Lehren oder Verhaltensweisen von anderen Muslimen zum Kāfir erklärt wurden, weil die Ankläger darin Schirk oder eine andere schwerwiegende Form des Kufr erblickten. Für die Beschuldigten konnten sich aus dem ihnen erklärten Takfīr verschiedene Strafen ergeben, etwa soziale Ausgrenzung (wie bei der Exkommunikation) (de)
- Takfir or takfīr (Arabic: تكفير, romanized: takfīr) is an Arabic and Islamic term which denotes excommunication from Islam of one Muslim by another, i.e. accusing another Muslim to be an apostate. The word is found neither in the Quran nor in the ḥadīth literature; instead, kufr ("unbelief") and kāfir ("unbeliever") and other terms employing the same triliteral root k-f-r appear. "The word takfīr was introduced in the post-Quranic period and was first done by the Khawarij," according to J. E. Campo. The act which precipitates takfīr is termed mukaffir. A Muslim who declares another Muslim to be an unbeliever or apostate is a takfīri ("excommunicational"). (en)
- Il takfir (in arabo: ﺗﻜﻔﻴﺮ, takfīr) è la pronuncia islamica di kufra in arabo: ﻛﻔﺮة, ossia di "empietà massima" (spesso apostasia), rivolta a chi sia giudicato gravemente e imperdonabilmente empio. Nell'Islam classico questo autorizzava l'autorità costituita a infliggere la condanna a morte al reo, in mancanza di un suo repentino pentimento (che tuttavia non necessariamente comportava la sospensione della pena sic et simpliciter). (it)
- Takfir is binnen de soennitische islam het verklaren van een gelovige of een groep gelovigen tot kafir (ongelovige). Takfir zit ook in de naam van de stroming van de takfirieen waar enkele extremistische groepen zoals Takfir wal Hijra, die moslims tot kafir verklaren, onder vallen. Diverse aanslagen in het Midden-Oosten zijn ook tegen tot kafir verklaarde moslims gericht. De bomaanslagen in Amman van 9 november 2005 en de diverse aanslagen op sjiieten in Irak zijn hier een uitvloeisel van. (nl)
- Takfir (arab. تكفير) – w prawie islamu uznanie za niewiernego (zarówno jednej osoby jak i całej grupy). Może ono nastąpić w wyniku aktu wyrzeczenia się wiary muzułmańskiej, jak i uznania za niewiernego przez sąd muzułmański (częsty jest pogląd, że najważniejsze znaczenie ma tu fatwa szarifa Mekki). Ta druga możliwość ma miejsce znacznie częściej. W praktyce wśród sunnitów i większości szyitów dominuje pogląd, że nawet popełnienie najcięższego grzechu nie musi być jednoznaczne z takfirem. Jedynie zaprzeczenie podstawowym prawdom wiary islamu (np. niewiara w grzechy, aniołów, posłannictwo Mahometa czy w samego Allaha) niezaprzeczalnie skutkuje takfirem. Dla mutazylitów i zajdytów osoby dopuszczające się ciężkich grzechów tworzą specjalna grupę pomiędzy wiernymi i niewiernymi. Wyznawcy charyd (pl)
- I islamsk teologi betyder takfir (arabiska: تكفير) att förklara en individ eller grupp som tidigare betraktats som muslimsk, som otrogen/otrogna, kafir. Takfirläran går tillbaka till islams tidiga historia (ordet Takfir användes emellertid inte då) på 600-talet. Redan kort efter att islams grundare Muhammed avled år 632 började det uppstå meningsskiljaktigheter mellan muslimerna hur ordagrant buden i Koranen skulle efterlevas. Frågan handlade ytterst om vem som var att räkna som rättrogen muslim? De mest fanatiska anhängarna menade att alla som på något sätt avvek från vad de ansåg var rätta läran var otrogna och kunde således bannlysas och dödas. Det inkluderade även de muslimer som förhandlade med religiösa och/eller politiska motståndare. I mitten av 600-talet hotade ett inbördeskrig at (sv)
- Такфи́р (араб. تكفير) — в исламе обвинение в неверии (куфре). В вопросе внешних признаков перехода человека из веры (иман) в неверие (куфр) является предметом спора между различными мусульманскими течениями, и зачастую эти мнения полностью противоречат друг другу. Сунниты считают, что человек, совершивший большие грехи, не становится неверующим, но становится грешным мусульманином (фасик). Согласно суннитским представлениям о вере, поступки людей связаны с их верой, которая может убавляться и прибавляться.. Сунниты говорят о неверии, если человек отрицает существование Аллаха, исламскую доктрину о пророчестве, Коран и какую-нибудь из его частей, хотя бы одного из пророков, которые были упомянуты в Коране и хадисах, и в других случаях. Тех, кому выносится такфир, называют кафирами; а людей (ru)
|
