| dbo:abstract
|
- L'atharisme o escola atharita (de l'àrab الأثرية, al-aṯariyya, ‘textualisme’) és una de les tres escoles sunnites de teologia islàmica, junt amb l'aixarisme i el maturidisme. Es tracta d'una escola ; el seu nom deriva de la paraula àrab àthar, que es pot traduir per ‘narració’, i que en aquest context fa referència a «la tradició i narracions dels musulmans justos de les primeres generacions». L'atharisme es diferencia de les escoles aixarita i maturidita en preconitzar l'ús molt restringit del raonament especulatiu per tal d'interpretar les afirmacions dels texts sagrats, especialment pel que fa als atributs i definicions de Déu. Els atharites consideraven la divinitat com un ésser completament abstracte, rebutjant tota temptativa d'interpretar certs passatges polèmics de l'Alcorà o dels hadits que podrien derivar vers una visió materialista o antropomòrfica de Déu. Creien que només podien tenir-se en compte les explicacions donades per les tres primeres generacions de musulmans (sàlaf). Si bé aquesta visió no té cap fundador precís, va ser defensada i promoguda pel teòleg Àhmad ibn Hanbal (m. 855), per la qual cosa va impregnar l'escola de jurisprudència islàmica que deriva dels seus ensenyaments, el hanbalisme. (ca)
- Die Athariyya oder traditionalistische Theologie (arabisch الأثرية, DMG al-Aṯarīya) ist eine theologische Schule der Sunniten, welche später meistens von Hanbaliten und Schafiiten, den Anhängern einer der vier heute dominierenden Rechtsschulen vertreten wird. „Athariyya“ stammt aus dem Wort „Athar“, was in diesem Zusammenhang „Überlieferung/Berichte der rechtschaffenen Muslime der ersten Generationen“ bedeutet. Der Begriff geht zurück auf Ahmad ibn Hanbal und Ibn Qudama. Eine wichtige Gemeinsamkeit zwischen den Glaubenstheologien (Maturidi und Aschari) auf einer Seite und den Athari auf anderer Seite bestehen darin, wie man mit den Versen im Koran umgehen soll, in denen sich Gott (Allah) scheinbar mit menschlichen Eigenschaften (Attributen) beschreibt, wie die Hand (Yad), das „sich Erheben auf den Thron“ (al-istiwa) oder das Sehen (al-basar). Gemeinsam haben alle anerkannten Positionen, dass man bei der Interpretation keine Bedeutungen zulässt, welche Gott materielle oder stoffliche Eigenschaften geben. In der Athariyya ist es nicht erlaubt zu sagen, dass sein Sehen, seine Hand, sein „sich-Erheben“ biologisch-menschlicher Natur ist. Während jedoch die Schule der Aschariten und Maturidis einen Tawil, eine Bevorzugung einer von mehreren Möglichkeiten ohne kategorische Schlussfolgerung oder Zeugnis für möglich halten, lehnen die Atharis dies ab. Der wesentliche Unterschied in der Methodologie der Atharis in dieser Frage besteht darin, umfangreiche theologische Forschung über die Attribute des Schöpfers, welche im Koran stehen, zu vermeiden. Sie glauben an Gott, an seine Namen und an seine Eigenschaften (Attribute), so wie sie im Koran und in der Sunna beschrieben werden. Weder Tahrif (Entstellung), Ta´wil (figurative bzw. metaphorische Interpretation), Tamthil (Vergleich der göttlichen Attribute mit der Schöpfung), Taschbih, (Allah Attribute zu verleihen, welche der materiellen Schöpfung ähneln, vgl. Tamthil) noch Ta´til (Leugnen der Attribute) werden akzeptiert. Bis Anfang des 19. Jahrhunderts akzeptierten sich die drei Sunnitischen Theologieschulen (Aschari, Maturidi und Athari) als rechtmäßig untereinander. Dies geht auch aus dem Lawami al-Anwar von Imam Al-Saffarini (st. 1188) hervor, indem er alle drei Gruppierungen als "Ahl as-Sunna" (Anhänger der Tradition) bezeichnet. Anders als die Anwender das Kalam vermeiden die Athari es, an den lediglich rationalen Diskussionen über Angelegenheiten des Glaubens teilzunehmen. Als einer der bekanntesten Vertreter der Athari gilt der Hanbalite Ibn Taimiya. Sein Werk Al-Aqidah Al-Waasitiyyah stellt bis heute einen der wichtigsten Grundlagentexte der Athari da. Bei dem Propheteneltern-Problem nehmen die Athari die gleiche Meinung ein wie die Maturidiyyah, die Propheteneltern seien als Ungläubige gestorben. Auch bei der Frage des „Marifetullah“ (Gottesexistenz) nehmen sie die Ansicht der Maturidiyyah an, jedoch verweisen sie auf eine entschärfte Ansicht ihrerseits. (de)
- Atharī theology or Atharism (Arabic: الأثرية: al-atharīyah / al-aṯariyyah [æl ʔæθæˈrɪj.jæ], "archeological"), otherwise referred to as Traditionalist theology or Scripturalist theology, is one of the main Sunni schools of Islamic theology. It emerged as an Islamic scholarly movement in the late 8th century CE, which rejects the formulation of Islamic doctrine derived from rationalistic Islamic theology (kalām) in favor of strict textualism in interpreting the Quran and the ḥadīth. The name derives from "tradition" in its technical sense as a translation of the Arabic word athar. It is also sometimes referred to by several other names. Adherents of Atharī theology believe the zahir (literal) meaning of the Quran and the ḥadīth are the sole authorities in matters of belief (ʿaqīdah) and law (fiqh); and that the use of rational disputation is forbidden, even if in verifying the truth. Atharīs oppose the use of metaphorical interpretation regarding the anthropomorphic descriptions and attributes of God (ta'wil) and do not attempt to conceptualize the meanings of the Quran rationally since they believe that their realities should be consigned to God alone (tafwid). In essence, they assert that the literal meaning of the Quran and the ḥadīth must be accepted without a "how" (i.e. "Bi-la kayfa"). Atharī theology emerged among ḥadīth scholars who eventually coalesced into a movement called Ahl al-Ḥadīth under the leadership of Ahmad ibn Hanbal (780–855). In matters of faith, they were pitted against Muʿtazilites and other theological Islamic currents and condemned many points of their doctrine as well as the extreme rationalistic methods they used. In the 10th century, al-Ashʿarī and al-Māturīdī found a middle ground between Muʿtazilite rationalism and Hanbalite literalism, using the rationalistic methods championed by Muʿtazilites to defend most tenets of the Atharī doctrine. Although the mainly Hanbali scholars who rejected that synthesis were in the minority, their emotive, narrative-based approach to faith remained influential among the urban masses in some areas of the Muslim world, particularly in Abbasid Baghdad. Ashʿarism and Māturīdism are often regarded as the creeds of Sunni "orthodoxy", but Atharī theology has thrived alongside it by laying rival claims to be the orthodox Sunni faith. In the modern era it has had a disproportionate impact on Islamic theology, having been appropriated by Wahhabi and other traditionalist Salafi currents, and spread well beyond the confines of the Hanbali school of jurisprudence. (en)
- La teología tradicionalista (en árabe: الأثرية—al-Aṯariyya) es un movimiento intelectual islámico, que se originó hacia finales del siglo VIII, en el que rechazan la teología racionalista islámica (kalam), y manifiestan una estricta interpretación textual del Corán y del hadiz. El nombre deriva de "tradición" en su sentido técnico como traducción del término árabe hadith. A veces, también es referido por otros nombres como athari, ahl al-hadith o salafismo clásico. Los defensores de esta teología creen en el significado (literal, aparente) del Corán y el hadiz, en donde las consideran como las únicas autoridades en asuntos de creencia y derecho; y que el uso de la disputa racional está prohibida, incluso cuando está verificando la verdad. Ellos se involucran en la lectura literal del Corán, en contraste a la lectura del tipo ta'wil (interpretación metafórica). No intentan conceptualizar los significados del Corán de manera racional, y creen que sus realidades deberían de ser consignadas únicamente a Dios. Por lo tanto, el texto del Corán y el Hadiz son aceptados sin llegar al "cómo" o al "" (sin hacer preguntas). La teología tradicionalista surgió entre los ulemas hadices, quiénes finalmente se unieron bajo un movimiento denominado ahl al-hadith bajo el liderazgo de Ahmad bin Hanbal (780–855). En asuntos de fe, fueron enfrentados por los mu'tazilíes y otras corrientes teológicas, quienes condenaron muchos puntos de su doctrina, así como los métodos racionalistas que usaron para defenderse. En el siglo X, los teólogos al-Ash'ari y al-Maturidi hallaron un punto medio entre el racionalismo mu'tazili y el literalismo hanbalí, utilizando los métodos racionalistas utilizados por los mu'tazilíes para defender la mayoría de los principios de la teología tradicionalista. A pesar de que los ulemas hanbalíes contrarios a esta síntesis eran minorías, su enfoque emotivo y narrativo de la fe siguió ejerciendo influencia entre las masas urbanas en diversas áreas como Bagdad, la cual fue una de las principales ciudades del Califato abasí. Mientras el ashariyyah y maturidismo son usualmente denominados como el sunismo ''ortodoxo'', la teología tradicionalista ha prosperado junto con ellas, haciendo afirmaciones rivales de que representan la fe sunita ortodoxa. En la era moderna ha tenido un impacto desproporcionado dentro de la teología islámica, siendo adoptada por el wahabismo y otras corrientes salafistas tradicionales, y se ha extendido más allá de los confines de la escuela de derecho hanbali. (es)
- L'atharisme, théologie traditionaliste, théologie des salaf ou théologie hanbalite est un mouvement érudit islamique, né à la fin du VIIIe siècle de notre ère, qui rejette la théologie islamique rationaliste (kalam) au profit d'un textualisme strict dans l'interprétation du Coran et des hadith. Le nom vient de « tradition » dans son sens technique comme traduction du mot arabe hadith. (fr)
- Atharisme (Arabisch: الأثرية al-Aṯharīyah) of Aṯharī geloofsleer (Aqiedah), ook wel de traditionele, oorspronkelijke of schriftgeleerde geloofsleer genoemd, is een van de voornaamste soennitische geloofsleren. Het atharisme is als term gebruikt in de loop van de 8e eeuw na Christus. De geloofsleer staat erom bekend om een strenge kijk te hebben op de rationele islamitische geloofsleer (ilm al kalaam) en op filosofie. Het atharisme baseert zijn leer strikt en volledig uit de Koran en hadith en neemt daar vaak de letterlijke betekenis van aan. Het woord atharisme komt van het Arabische woord athar dat traditie (hadith) betekent. Het atharisme wordt vaak als het hanbalisme gezien, omdat de meerderheid van de hanbalieten athari zijn, maar dit is een onjuiste vergelijking, want er zijn ook veel malikieten, hanafieten en sjafieten die het atharistische geloofsleer volgen. Volgers van de athari geloofsleer volgen in de meeste gevallen de letterlijke betekenis van de Koran en soenna (hadith) en dat dit ook de enige bronnen zijn waar de geloofsleer vandaan mag komen; dus is het volgens athari's ten strengste verboden om filosofisch en rationeel denken toe te passen in de zaken van het geloofsleer. Athari's zijn tegen het figuurlijk interpreteren van de attributen van Allah en proberen deze attributen ook niet rationeel uit te leggen, maar ze vergelijken ze ook niet met de attributen van de mens. Zij geloven in de letterlijke betekenis van deze attributen zonder zich af te vragen ''Hoe?'' (i.e. ''Bi-la kayfa''), zoals imaam Malik het ook heeft overgeleverd. Het atharisme was pas in de 8e eeuw nodig, toen er andere groeperingen (zoals de Mu'tazila) kwamen die tegen de geloofsleer van de vrome voorgangers (as-Salaf-Us-Saalih) in gingen. De atharisten in die tijd, en tevens ook in deze tijd, werden ook wel Ahl-al-Hadith (de mensen van de hadith) genoemd. Onder leiding van Ahmad ibn Hanbal (780–855) hebben ze de Mu'tazila kunnen doen verdwijnen. In de 10e eeuw na Chr. kwamen de ashariten en de maturidieten met hun interpretatie van het geloofsleer dat een tussenweg vond tussen het letterlijkheid van de atharisten en het rationalistische moetazilisme. Zij probeerde, tevergeefs, de atharisten te weerleggen door middel van het rationalistisch denken van de Mu'tazila. In deze tijd noemen de atharisten zich vaak salafisten (salafi). Het woord salafi komt van het Arabische woord salaf wat voorganger betekent. Een salafi is iemand die de vrome voorgangers (as-Salaf-Us-Saalih) probeert te volgen. Ondanks dat het asharisme vaak wordt gezien als de traditionele geloofsleer, is het atharisme eerder ontstaan en dus ook de traditionele geloofsleer. (nl)
- Асария (араб. الأثرية — асария, араб. أهل الأثر — ахль аль-асар) — исламская суннитская школа вероубеждения (акыды), отличающаяся приверженностью строгому традиционализму и текстуализму в толковании Корана и Сунны. Приверженцы асарии отрицают иносказательное толкование Корана (та’виль), оставляя смысл неясных аятов о божественных атрибутах и не размышляя о них и при этом не придавая им буквальный смысл (Рука, Голень, Глаза Аллаха и т. д.). Название образовано от слова асар, означающего «след», «отпечаток», «предание», «цитату». (ru)
|
| rdfs:comment
|
- L'atharisme, théologie traditionaliste, théologie des salaf ou théologie hanbalite est un mouvement érudit islamique, né à la fin du VIIIe siècle de notre ère, qui rejette la théologie islamique rationaliste (kalam) au profit d'un textualisme strict dans l'interprétation du Coran et des hadith. Le nom vient de « tradition » dans son sens technique comme traduction du mot arabe hadith. (fr)
- Асария (араб. الأثرية — асария, араб. أهل الأثر — ахль аль-асар) — исламская суннитская школа вероубеждения (акыды), отличающаяся приверженностью строгому традиционализму и текстуализму в толковании Корана и Сунны. Приверженцы асарии отрицают иносказательное толкование Корана (та’виль), оставляя смысл неясных аятов о божественных атрибутах и не размышляя о них и при этом не придавая им буквальный смысл (Рука, Голень, Глаза Аллаха и т. д.). Название образовано от слова асар, означающего «след», «отпечаток», «предание», «цитату». (ru)
- L'atharisme o escola atharita (de l'àrab الأثرية, al-aṯariyya, ‘textualisme’) és una de les tres escoles sunnites de teologia islàmica, junt amb l'aixarisme i el maturidisme. Es tracta d'una escola ; el seu nom deriva de la paraula àrab àthar, que es pot traduir per ‘narració’, i que en aquest context fa referència a «la tradició i narracions dels musulmans justos de les primeres generacions». (ca)
- Atharī theology or Atharism (Arabic: الأثرية: al-atharīyah / al-aṯariyyah [æl ʔæθæˈrɪj.jæ], "archeological"), otherwise referred to as Traditionalist theology or Scripturalist theology, is one of the main Sunni schools of Islamic theology. It emerged as an Islamic scholarly movement in the late 8th century CE, which rejects the formulation of Islamic doctrine derived from rationalistic Islamic theology (kalām) in favor of strict textualism in interpreting the Quran and the ḥadīth. The name derives from "tradition" in its technical sense as a translation of the Arabic word athar. It is also sometimes referred to by several other names. (en)
- Die Athariyya oder traditionalistische Theologie (arabisch الأثرية, DMG al-Aṯarīya) ist eine theologische Schule der Sunniten, welche später meistens von Hanbaliten und Schafiiten, den Anhängern einer der vier heute dominierenden Rechtsschulen vertreten wird. „Athariyya“ stammt aus dem Wort „Athar“, was in diesem Zusammenhang „Überlieferung/Berichte der rechtschaffenen Muslime der ersten Generationen“ bedeutet. Der Begriff geht zurück auf Ahmad ibn Hanbal und Ibn Qudama. (de)
- La teología tradicionalista (en árabe: الأثرية—al-Aṯariyya) es un movimiento intelectual islámico, que se originó hacia finales del siglo VIII, en el que rechazan la teología racionalista islámica (kalam), y manifiestan una estricta interpretación textual del Corán y del hadiz. El nombre deriva de "tradición" en su sentido técnico como traducción del término árabe hadith. A veces, también es referido por otros nombres como athari, ahl al-hadith o salafismo clásico. (es)
- Atharisme (Arabisch: الأثرية al-Aṯharīyah) of Aṯharī geloofsleer (Aqiedah), ook wel de traditionele, oorspronkelijke of schriftgeleerde geloofsleer genoemd, is een van de voornaamste soennitische geloofsleren. Ondanks dat het asharisme vaak wordt gezien als de traditionele geloofsleer, is het atharisme eerder ontstaan en dus ook de traditionele geloofsleer. (nl)
|
