| dbo:abstract
|
- قانون دوز (بالإنجليزية: Dawes Act) المعروف بقانون التخصيص العام أو قانون دوز المتعدد. تبناه الكونغرس في 1887 حيث سمح رئيس الولايات المتحدة بإجراء مسح للاراضي التابعة لقبائل الامريكان الاصليون ويتم تقسيمها لحصص على الافراد الاصليين. بالمقابل من يقبل من الافراد الاصليين الحصة من الأرض ويعيش منفصل عن قبيلته يحصل على الجنسية الأمريكية.تم تعديل قانون دوز عام 1891، وفي عام 1898 بقانون كيرتس وايضاً عام 1905 بقانون بورك.تم نسب القانون لصاحبه سيناتور ماساتشوستس (هنري لورنس دوز)، وكان الهدف منه رفع الفقر عن الامريكان الاصليون وتحفيز تيار المجتمع الأمريكي على استيعابهم. ملكية الأفراد للأراضي وامتهانهم للزراعة على الطريقة الأوروبية الأمريكية كانت خطوة اساسية.القانون ايضاً سمح للحكومة ببيع ما يسمى «بفائض» الأراضي من محمية السكان الأصليين، بعد تقسيم الحصص، وبيعها في السوق المفتوحة للسكان الغير أصليين لشرائها وإستيطانها. لجنة دوز، التي تم انشائها بموجب قانون الاعتماد لمكتب السكان الأصليين في 1893، تأسست لمحاولة إقناع الخمس قبائل المتحضرة بالموافقة على مخطط الحصص للأراضي. (تم إقصائهم من قانون دوز ضمن إتفاقيات بينهم). وقامت لجنة دوز بتسجيل أعضاء القبائل الخمسة المتحضرة بما يعرف ب «قائمة دوز». قانون كورتيس لعام 1898 عدل على قانون دوز لتمديد حكمه على القبائل الخمسة المتحضرة؛ تطلب منهم إلغاء حكوماتهم، وتخصيص أراضي المشاع، وذلك بالتزامن مع حل الحكومات القبلية. وهذا أكمل عملية مسح أسماء الأراضي في المقاطعات الأصلية، تمهيداً لقبولها في اتحاد ولاية أوكلاهوما.خلال عقود الإنشاء، الخمس قبائل المتحضرة خسرت 90 مليون فدّان من أراضي المشاع، التي تم بيعها لغير الأصليين. بالإضافة لذلك، العديد من الأفراد، الغير معتادين على ملكية الأراضي، كانوا هدفاً للمضاربين والسارقين، وعلقوا بالأراضي الصغيرة الحجم للزراعة المربحة، وخسروا أراضي وطنهم. أعضاء القبائل ايضاً عانوا من التفسخ بالبناء الاجتماعي لقبائلهم. (ar)
- Der General Allotment Act of 1887, auch Dawes Act genannt, war ein Bundesgesetz der Vereinigten Staaten, welches das Indianerreservatsland parzellierte. (de)
- The Dawes Act of 1887 (also known as the General Allotment Act or the Dawes Severalty Act of 1887) regulated land rights on tribal territories within the United States. Named after Senator Henry L. Dawes of Massachusetts, it authorized the President of the United States to subdivide Native American tribal communal landholdings into allotments for Native American heads of families and individuals. This would convert traditional systems of land tenure into a government-imposed system of private property by forcing Native Americans to "assume a capitalist and proprietary relationship with property" that did not previously exist in their cultures. The act allowed tribes the option to sell the lands that remained after allotment to the federal government. Before private property could be dispensed, the government had to determine "which Indians were eligible" for allotments, which propelled an "official search for a federal definition of Indian-ness." Although the act was passed in 1887, the federal government implemented the Dawes Act "on a tribe-by-tribe basis" thereafter. For example, in 1895, Congress passed the Hunter Act, which administered Dawes "among the Southern Ute." The nominal purpose of the act was to protect "the property of the natives" as well as to compel "their absorption into the American mainstream." Native peoples who were deemed to be "mixed-blood" were forced to accept U.S. citizenship, while others were "detribalized." Between 1887 and 1934, Native Americans "lost control of about 100 million acres of land" (United States has 1.9 billion acres of land ) or about "two-thirds of the land base they held in 1887" as a result of the act. The loss of land and the break-up of traditional leadership of tribes produced negative cultural and social effects that have since prompted scholars to refer to the act as one of the most destructive U.S. policies for Native Americans in history. The "Five Civilized Tribes" (Cherokee, Chickasaw, Choctaw, Muscogee, and Seminole) in Indian Territory were initially exempt from the Dawes Act. The Dawes Commission was established in 1893 as a delegation to register members of tribes for allotment of lands. They came to define tribal belonging in terms of blood-quantum. But, because there was no method of determining precise bloodlines, commission members often assigned "full-blood status" to Native Americans who were perceived as "poorly-assimilated" or "legally incompetent," and "mixed-blood status" to Native Americans who "most resembled whites," regardless of how they identified culturally. The Curtis Act of 1898 extended the provisions of the Dawes Act to the "Five Civilized Tribes," required the abolition of their governments and dissolution of tribal courts, allotment of communal lands to individuals registered as tribal members, and sale of lands declared surplus. This law was "an outgrowth of the land rush of 1889, and completed the extinction of Indian land claims in the territory. This violated the promise of the United States that the Indian territory would remain Indian land in perpetuity," completed the obliteration of tribal land titles in Indian Territory, and prepared for admission of the territory land to the Union as the state of Oklahoma. The Dawes Act was amended again in 1906 under the Burke Act. During the Great Depression, the Franklin D. Roosevelt administration passed the US Indian Reorganization Act (also known as the Wheeler-Howard Law) on June 18, 1934. It prohibited any further land allotment and created a "New Deal" for Native Americans, which renewed their rights to reorganize and form self-governments in order to "rebuild an adequate land base." (en)
- Le Dawes Act, également connu sous le nom de General Allotment Act, est un Act of Congress du 8 février 1887, réglementant aux États-Unis la distribution des terres aux Amérindiens, dans le Territoire indien qui deviendra l'Oklahoma en 1907. Il porte le nom du sénateur du Massachusetts Henry L. Dawes, son principal initiateur. La loi est amendée en 1891 et en 1906 par le . Elle reste en application jusqu'en 1934. (fr)
- Undang-Undang Dawes 1887 yang diloloskan oleh Kongres Amerika Serikat pada tahun 1887 adalah undang-undang yang memberi wewenang kepada Presiden Amerika Serikat untuk mensurvei tanah penduduk asli Amerika dan membagi-baginya untuk individu-individu Indian. Mereka yang menerima pembagian tersebut dan hidup terpisah dari sukunya akan memperoleh kewarganegaraan Amerika Serikat. Undang-Undang ini diamendemen pada tahun 1891, dan kemudian diamendemen lagi pada tahun 1906 oleh . Undang-undang ini dinamai dari pembuatnya, Senator dari Massachusetts. Tujuan Undang-Undang Dawes adalah untuk mendorong proses asimilasi budaya penduduk asli Amerika. Kepemilikan tanah oleh individu seperti orang-orang Eropa-Amerika dianggap sebagai langkah penting karena akan memecah ikatan kesukuan. Dalam undang-undang ini juga terdapat "kelebihan" tanah setelah pembagian yang dapat dijual kepada orang-orang Amerika yang bukan penduduk asli. Undang-Undang Dawes berdampak buruk terhadap penduduk asli Amerika karena mengakhiri kepemilikan properti bersama. Tanah yang dimiliki oleh penduduk asli Amerika berkurang dari 138 juta are (560.000 km2) pada tahun 1887 menjadi 48 juta are (190.000 km2) pada tahun 1934. Pada 18 Juni 1934, pemerintahan Franklin D. Roosevelt menggantikan undang-undang ini dengan yang mengakhiri pembagian tanah, melancarkan program "New Deal" untuk penduduk asli Amerika, dan mengembalikan hak mereka untuk berkumpul kembali dengan suku mereka dan membentuk pemerintahan mereka sendiri. (in)
- Il Dawes Act del 1887 (noto anche come General Allotment Act o Dawes Diversity Act del 1887) regolava i diritti sulla terra nei territori tribali negli Stati Uniti. Prese il nome dal senatore Henry L. Dawes del Massachusetts, e autorizzava il presidente degli Stati Uniti a suddividere le proprietà terriere nei comuni tribali dei nativi americani in assegnazioni per i capifamiglia e gli individui dei singoli nativi. Ciò convertì i sistemi tradizionali di proprietà fondiaria in un sistema di proprietà privata imposto dal governo, costringendo i nativi americani ad "assumere una relazione capitalista e proprietaria" che in precedenza non esisteva nelle loro culture. L'atto concesse alle tribù la possibilità di vendere le terre rimaste dopo l'assegnazione, al governo federale. Prima che la proprietà privata potesse essere dispensata, il governo doveva determinare "quali indiani erano idonei" per le assegnazioni, il che spinse una "ricerca ufficiale di una definizione federale di indianità". Sebbene l'atto fosse stato approvato nel 1887, il governo federale, successivamente, implementò il Dawes Act "tribù per tribù". Ad esempio, nel 1895, il Congresso approvò l'Hunter Act, che amministrava il Dawes "tra gli Ute meridionali". Lo scopo nominale dell'atto era proteggere "la proprietà dei nativi" ma anche costringere "il loro assorbimento nel mainstream americano". I popoli indigeni ritenuti "di sangue misto" furono costretti ad accettare la cittadinanza statunitense, mentre altri furono "detribalizzati". Tra il 1887 e il 1934, come risultato dell'atto, i nativi americani "persero il controllo di circa 40,5 milioni di ettari di terra" o circa "due terzi di quella che detenevano nel 1887". La perdita di terre e la rottura della leadership tradizionale delle tribù produssero effetti culturali e sociali negativi che da allora hanno spinto gli studiosi a riferirsi all'atto come a una delle politiche statunitensi più distruttive per i nativi americani nella storia. Le "cinque tribù civilizzate" (Cherokee, Chickasaw, Choctaw, Muscogee e Seminole) erano inizialmente esentate dal Dawes Act. Nel 1893 venne costituita la Commissione Dawes come delegazione per registrare i membri delle tribù per l'assegnazione delle terre. Vennero a definire l'appartenenza tribale in termini di quantismo sanguigno. Ma, poiché non esisteva un metodo per determinare le linee di sangue precise, i membri della commissione spesso assegnavano lo "stato di sangue intero" ai nativi americani che erano percepiti come "scarsamente assimilati" o "legalmente incompetenti" e "stato di sangue misto" ai nativi americani che "somigliavano di più ai bianchi", indipendentemente da come si identificassero culturalmente. Il Curtis Act del 1898 estendeva le disposizioni del Dawes Act alle "Cinque tribù civilizzate", richiedeva l'abolizione dei loro governi e lo scioglimento dei tribunali tribali, l'assegnazione di terre comuni a individui registrati come membri della tribù e la vendita di terre dichiarate eccedentarie. Questa legge era "una conseguenza della corsa alla terra del 1889 e completò l'estinzione delle rivendicazioni di terra indiane nel territorio, in violazione della promessa degli Stati Uniti che il territorio indiano sarebbe rimasto terra indiana in perpetuo" e finì per completare l'annullamento dei titoli di terra tribali nel territorio indiano preparando l'ammissione della terra del territorio all'Unione come Stato dell'Oklahoma. Il Dawes Act venne nuovamente modificato nel 1906 con il Burke Act. Durante la Grande depressione, il 18 giugno 1934 l'amministrazione Franklin D. Roosevelt approvò l'US Indian Reorganization Act (noto anche come legge Wheeler-Howard). Proibiva qualsiasi ulteriore assegnazione di terra e creava un "New Deal" per i nativi americani, che rinnovava i loro diritti di riorganizzarsi e formare autogoverni al fine di "ricostruire una base di terra adeguata". Prima pagina del Dawes ActSeconda pagina del Dawes Act (it)
- 도스법(The Dawes Act)은 미국의 상원의원 H.L. 도스의 제안으로 1887년 2월 8일 대통령의 서명을 얻어 성립된 인디언 일반토지할당법(General Allotment Act)의 통칭이다. 이 법은 1891년에 수정되었다가 1906년에 다시 《버크 법》(Burke Act)으로 수정이 된다. (ko)
- ドーズ法（ドーズほう、Dawes Act）は、1887年2月8日に成立した、対インディアン政策の法律の一つ、「インディアン一般土地割当法（General Allotment Act）」の略称。 この通称は提案者である上院議員（Henry L. Dawes、マサチューセッツ州選出）に由来する。ドーズ法は1891年に改正され、1906年に再びバーク法によって改訂された。BIA（インディアン管理局）副局長だったケビン・ガバー（彼はである）は2000年に、こういったインディアンの土地や主権を無効化する一連の合衆国施政について、「民族浄化である」と述べている。 (ja)
- Ustawa Dawesa (ang. Dawes Act, Daves Severalty Act, General Allotment Act, GAA) – amerykańska ustawa uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych 8 lutego 1887 roku z inicjatywy senatora ze stanu Massachusetts . Celem ustawy Dawesa, zwanej też ustawą o powszechnym podziale ziemi, było rozparcelowanie ziem stanowiących wspólną własność indiańskich plemion oraz przejęcie tzw. „nadwyżek” (ang. surplus lands) przez państwo i przeznaczenie ich na sprzedaż pod inwestycje i osadnictwo. W okresie obowiązywania ustawy, tj. w latach 1887–1934, w ręce nie-Indian przeszło ponad 60% tubylczych ziem w Stanach Zjednoczonych (ponad 86 mln akrów, czyli ok. 360 tys. km²). Ustawa Dawesa miała zastosowanie w większości indiańskich rezerwatów i przewidywała podział ziem plemiennych na indywidualne działki i przejęcie „nadwyżek” przez państwo (po wynegocjowaniu „sprawiedliwej” ceny z danym plemieniem). Działki przeznaczone pod rolnictwo miały mieć powierzchnię 160 akrów (0,65 km²), pod hodowlę – 80 akrów (0,33 km²), a na inne cele życiowe – 40 akrów (0,16 km²). Spisy takich działek miały prowadzić lokalne urzędy ds. Indian, a dochody ze sprzedaży nadwyżek miały trafiać „dla dobra plemion” na specjalny rządowy fundusz powierniczy. Działki mieli też otrzymać Indianie żyjący poza rezerwatami oraz członkowie plemion bez rezerwatów. Przez 25 lat ziemia przyznana indywidualnym Indianom miała nadal pozostawać w „zarządzie powierniczym” państwa, które – ograniczając prawo właścicieli do dysponowania nią – miało dbać o ich interesy w sytuacji, gdyby Indianie nie radzili sobie w gospodarce rynkowej (ten kontrowersyjny przepis modyfikowano później, wydłużając jego obowiązywanie, ale i wprowadzając kolejne wyjątki). Po spełnieniu pewnych warunków indiańscy właściciele indywidualnych gospodarstw mieli uzyskać obywatelstwo amerykańskie (wszyscy Indianie mieszkający w USA otrzymali je dopiero w 1924 r.). W praktyce, powierzchnia działek okazała się często niewystarczająca do prowadzenia indywidualnych gospodarstw rolnych lub hodowlanych (m.in. ze względu na ubogie gleby, brak wody, zaplecza technicznego, rynków zbytu lub doświadczenia Indian w gospodarowaniu), a z czasem wiele z nich uległo dalszemu podziałowi (np. w drodze dziedziczenia) lub przeszło na własność nie-Indian. W czasie obowiązywania ustawy co najmniej 90 tys. Indian zostało w ten sposób pozbawione jakiejkolwiek ziemi. Ustawa łączyła dominujące ówcześnie poglądy reformatorów społecznych, zatroskanych o przyszłość amerykańskich Indian, z interesami wielkich przedsiębiorców, w tym budowniczych transkontynantalnych linii kolejowych, i kolonizujących „Dziki Zachód” białych osadników. Stworzenie federalnych „list Indian” (ang. federally enrolled members) spotkało się początkowo ze sprzeciwem wielu członków większości plemion i wymagało dyplomatycznych zabiegów ze strony agentów Biura do spraw Indian, a czasem także uspokojenia wrogich nastrojów w niektórych rezerwatach lub przełamywania indiańskiego bojkotu nowych przepisów. Nawet dziś ustawa pozostaje tematem żywych dyskusji, zwłaszcza wśród osób o indiańskim pochodzeniu, które z różnych powodów nie znalazły się na listach (tym bardziej, iż zdarzało się, że umieszczano na nich białych, którzy powołując się na swoich indiańskich przodków, usyskiwali prawo do bezpłatnej ziemi). Ustawa Dawesa uważana jest współcześnie za jeden z tych amerykańskich przepisów prawnych, który wyrządził największe szkody północnoamerykańskim Indianom, pozbawiając ich większości bazy terytorialnej i niezależności, podciając podstawy ich tradycyjnych systemów gospodarowania, plemiennych kultur, zależności i ról społecznych. W 1871 r. zakończył się okres zawierania przez władze USA traktatów z Indianami. Uchwalenie niedługo później ustawy Dawesa rozpoczęło proces przyspieszonej asymilacji i akulturacji tubylczych ludów żyjących w granicach Stanów Zjednoczonych. Jednocześnie ustawa Dawesa, traktowana jako sposób ówczesnych reformatorów na rozwiązanie „problemu Indian” i powstrzymanie „wojen indiańskich”, określana bywa jako „alternatywa wobec zagłady”. Otwarcie dzięki ustawie olbrzymich terenów amerykańskiego Zachodu dla kolejnych fal europejskich osadników i inwestorów umożliwiło gwałtowny rozwój tych ziem i ich integrację z resztą kraju. Ustawę Dawesa poprawiano dwukrotnie – w 1891 i 1906 r. (tzw. ). Obowiązywała do 1934 r., kiedy to Kongres USA uchwalił reformatorską ustawę o reorganizacji Indian (IRA). Opublikowany w 1928 r. Raport Meriama wykazał liczne błędy i nadużycia urzędników związane z wykonywaniem przepisów ustawy Dawesa oraz udowodnił, że służyła ona m.in. do nielegalnego pozbawiania tubylczych plemion ich ziem. Przyspieszyło to decyzje władz federalnych o zmianie przepisów i polityki wobec Indian (choć np. na Alasce podobne przepisy o podziale ziemi obowiązywały aż do 1993 r.). Powołany ustawą Dawesa federalny fundusz powierniczy, gromadzący środki m.in. z dzierżawy indiańskich ziem i praw do eksploatacji zasobów naturalnych, nadal administrowany jest przez Biuro do spraw Indian, a sposób zarządzania tym funduszem pozostaje od lat obiektem krytyki, a nawet procesów sądowych. (pl)
- O Dawes Act de 1887 (também conhecido como General Allotment Act ou Dawes Variousty Act de 1887; em homenagem ao senador Henry L. Dawes de Massachusetts) se inspirou no Darwinismo social e regulamentou os direitos à terra em territórios tribais nos Estados Unidos. Isso converteria os sistemas tradicionais de posse da terra em um sistema de propriedade privada imposto pelo governo, forçando os nativos americanos a "assumir uma relação capitalista e proprietária com a propriedade" que não existia anteriormente em suas culturas. A lei declararia as terras remanescentes após a distribuição como "excedentes" e disponíveis para venda, inclusive para não-nativos. Antes que a propriedade privada pudesse ser dispensada, o governo teve que determinar "quais índios eram elegíveis" para lotes, o que impulsionou uma "busca oficial por uma definição federal de índio". O Hitler se inspirou nessa lei ao criar os campos de extermínio. Em 1895, o Congresso aprovou a Lei Hunter, que administrava Dawes "entre o Ute do Sul". O objetivo nominal do ato era proteger "a propriedade dos nativos", bem como obrigar " sua absorção pela corrente dominante americana". Os povos nativos considerados "mestiços" foram forçados a aceitar a cidadania americana, enquanto outros foram "destribalizados". Entre 1887 e 1934, os nativos americanos "perderam o controle de cerca de 100 milhões de acres de terra" ou cerca de "dois terços da base de terra que possuíam em 1887" como resultado do ato. A perda de terras e a divisão da liderança tradicional das tribos produziram efeitos culturais e sociais negativos que desde então levaram os estudiosos a se referir ao ato como uma das políticas americanas mais destrutivas para os nativos americanos na história. Como não havia nenhum método de determinar linhagens de sangue precisas, os membros da comissão frequentemente atribuíam "status de sangue puro" aos nativos americanos que eram considerados "mal assimilados" ou "legalmente incompetentes" e "status de sangue misto" aos nativos que "mais se assemelhavam aos brancos", independentemente de como se identificassem culturalmente. A lei violou a promessa dos Estados Unidos de que o território indígena permaneceria como terra indígena perpetuamente ", completou a obliteração dos títulos de terras tribais no Território Indígena e preparou para a admissão das terras do território à União como o estado de Oklahoma. Durante a Grande Depressão, o governo de Franklin D. Roosevelt proibiu qualquer distribuição de terra adicional e criou um "New Deal" para os nativos americanos, que renovou seus direitos de reorganizar e formar autogovernos para "reconstruir uma base de terra adequada". (pt)
- Акт Дауэса (или акт Доза) (англ. The Dawes Act of 1887) — закон США, принятый Конгрессом в 1887 году, постановляющий зарегистрировать земли индейских племён и разделить их на индивидуальные участки. Индейцы, которые согласятся проживать отдельно от племени на зарегистрированном участке, могли получить гражданство США. Поправки в акт Дауэса были внесены в 1891 году, в 1898 году актом Кёртиса и в 1906 году актом Бёрка. Акт был назван в честь его составителя сенатора Генри Лоуренса Дауэса (Доза) из Массачусетса. Основной целью закона было улучшение условий жизни коренных американцев, их ассимиляция. В этом случае осуществление индивидуализации хозяйств казалось важным шагом. Акт также позволил государству занимать оставшиеся после распределения земли и продавать их не коренным американцам. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Der General Allotment Act of 1887, auch Dawes Act genannt, war ein Bundesgesetz der Vereinigten Staaten, welches das Indianerreservatsland parzellierte. (de)
- Le Dawes Act, également connu sous le nom de General Allotment Act, est un Act of Congress du 8 février 1887, réglementant aux États-Unis la distribution des terres aux Amérindiens, dans le Territoire indien qui deviendra l'Oklahoma en 1907. Il porte le nom du sénateur du Massachusetts Henry L. Dawes, son principal initiateur. La loi est amendée en 1891 et en 1906 par le . Elle reste en application jusqu'en 1934. (fr)
- 도스법(The Dawes Act)은 미국의 상원의원 H.L. 도스의 제안으로 1887년 2월 8일 대통령의 서명을 얻어 성립된 인디언 일반토지할당법(General Allotment Act)의 통칭이다. 이 법은 1891년에 수정되었다가 1906년에 다시 《버크 법》(Burke Act)으로 수정이 된다. (ko)
- ドーズ法（ドーズほう、Dawes Act）は、1887年2月8日に成立した、対インディアン政策の法律の一つ、「インディアン一般土地割当法（General Allotment Act）」の略称。 この通称は提案者である上院議員（Henry L. Dawes、マサチューセッツ州選出）に由来する。ドーズ法は1891年に改正され、1906年に再びバーク法によって改訂された。BIA（インディアン管理局）副局長だったケビン・ガバー（彼はである）は2000年に、こういったインディアンの土地や主権を無効化する一連の合衆国施政について、「民族浄化である」と述べている。 (ja)
- قانون دوز (بالإنجليزية: Dawes Act) المعروف بقانون التخصيص العام أو قانون دوز المتعدد. تبناه الكونغرس في 1887 حيث سمح رئيس الولايات المتحدة بإجراء مسح للاراضي التابعة لقبائل الامريكان الاصليون ويتم تقسيمها لحصص على الافراد الاصليين. بالمقابل من يقبل من الافراد الاصليين الحصة من الأرض ويعيش منفصل عن قبيلته يحصل على الجنسية الأمريكية.تم تعديل قانون دوز عام 1891، وفي عام 1898 بقانون كيرتس وايضاً عام 1905 بقانون بورك.تم نسب القانون لصاحبه سيناتور ماساتشوستس (هنري لورنس دوز)، وكان الهدف منه رفع الفقر عن الامريكان الاصليون وتحفيز تيار المجتمع الأمريكي على استيعابهم. ملكية الأفراد للأراضي وامتهانهم للزراعة على الطريقة الأوروبية الأمريكية كانت خطوة اساسية.القانون ايضاً سمح للحكومة ببيع ما يسمى «بفائض» الأراضي من محمية السكان الأصليين، بعد تقسيم الحصص، وبيعها في السوق المفتوحة للسكان الغير أصليين ل (ar)
- The Dawes Act of 1887 (also known as the General Allotment Act or the Dawes Severalty Act of 1887) regulated land rights on tribal territories within the United States. Named after Senator Henry L. Dawes of Massachusetts, it authorized the President of the United States to subdivide Native American tribal communal landholdings into allotments for Native American heads of families and individuals. This would convert traditional systems of land tenure into a government-imposed system of private property by forcing Native Americans to "assume a capitalist and proprietary relationship with property" that did not previously exist in their cultures. The act allowed tribes the option to sell the lands that remained after allotment to the federal government. Before private property could be dispen (en)
- Undang-Undang Dawes 1887 yang diloloskan oleh Kongres Amerika Serikat pada tahun 1887 adalah undang-undang yang memberi wewenang kepada Presiden Amerika Serikat untuk mensurvei tanah penduduk asli Amerika dan membagi-baginya untuk individu-individu Indian. Mereka yang menerima pembagian tersebut dan hidup terpisah dari sukunya akan memperoleh kewarganegaraan Amerika Serikat. Undang-Undang ini diamendemen pada tahun 1891, dan kemudian diamendemen lagi pada tahun 1906 oleh . (in)
- Il Dawes Act del 1887 (noto anche come General Allotment Act o Dawes Diversity Act del 1887) regolava i diritti sulla terra nei territori tribali negli Stati Uniti. Prese il nome dal senatore Henry L. Dawes del Massachusetts, e autorizzava il presidente degli Stati Uniti a suddividere le proprietà terriere nei comuni tribali dei nativi americani in assegnazioni per i capifamiglia e gli individui dei singoli nativi. Ciò convertì i sistemi tradizionali di proprietà fondiaria in un sistema di proprietà privata imposto dal governo, costringendo i nativi americani ad "assumere una relazione capitalista e proprietaria" che in precedenza non esisteva nelle loro culture. L'atto concesse alle tribù la possibilità di vendere le terre rimaste dopo l'assegnazione, al governo federale. Prima che la pro (it)
- Ustawa Dawesa (ang. Dawes Act, Daves Severalty Act, General Allotment Act, GAA) – amerykańska ustawa uchwalona przez Kongres Stanów Zjednoczonych 8 lutego 1887 roku z inicjatywy senatora ze stanu Massachusetts . Ustawa łączyła dominujące ówcześnie poglądy reformatorów społecznych, zatroskanych o przyszłość amerykańskich Indian, z interesami wielkich przedsiębiorców, w tym budowniczych transkontynantalnych linii kolejowych, i kolonizujących „Dziki Zachód” białych osadników. (pl)
- O Dawes Act de 1887 (também conhecido como General Allotment Act ou Dawes Variousty Act de 1887; em homenagem ao senador Henry L. Dawes de Massachusetts) se inspirou no Darwinismo social e regulamentou os direitos à terra em territórios tribais nos Estados Unidos. Isso converteria os sistemas tradicionais de posse da terra em um sistema de propriedade privada imposto pelo governo, forçando os nativos americanos a "assumir uma relação capitalista e proprietária com a propriedade" que não existia anteriormente em suas culturas. A lei declararia as terras remanescentes após a distribuição como "excedentes" e disponíveis para venda, inclusive para não-nativos. Antes que a propriedade privada pudesse ser dispensada, o governo teve que determinar "quais índios eram elegíveis" para lotes, o que i (pt)
- Акт Дауэса (или акт Доза) (англ. The Dawes Act of 1887) — закон США, принятый Конгрессом в 1887 году, постановляющий зарегистрировать земли индейских племён и разделить их на индивидуальные участки. Индейцы, которые согласятся проживать отдельно от племени на зарегистрированном участке, могли получить гражданство США. Поправки в акт Дауэса были внесены в 1891 году, в 1898 году актом Кёртиса и в 1906 году актом Бёрка. (ru)
|
