| dbo:abstract
|
- مرسوم إعادة استقلال ليتوانيا (بالليتوانية: Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas)، أو مرسوم 16 فبراير أُبرم في مجلس ليتوانيا يوم 16 فبراير من عام 1918، معلِنًا رد ليتوانيا إلى وضعها المستقل، محكومة بمبادئ الديمقراطية، وعاصمتها فيلنيوس. وقّع المرسومَ جميعُ الممثِّلين العشرين للمجلس، الذي كان يرأسه يوناس باسانافتشوس. كان مرسوم 16 فبراير نتاج سلسلة من قرارات اتُّخذت بخصوص هذه القضية، منها واحد صدر في مؤتمر فيلنيوس ومرسوم 8 يناير. كان السبيل إلى المرسوم طويلًا معقدًا، لأن الإمبراطورية الألمانية لجأت إلى الضغط على المجلس لتشكيل تحالف. كان على المجلس أن يلجأ إلى المناورة بعناية، ما بين الألمانيين الذين كانت قواتهم ماكثة في ليتوانيا بالفعل، ومطالب الشعب الليتواني. كانت الآثار الفورية لإعلان إعادة الاستقلال إلى ليتوانيا محدودة. حظرت السلطات الألمانية نشر المرسوم، فطُبع ووُزع بصورة غير قانونية. أُعيقت جهود المجلس، وظل الألمانيون يسيطرون على ليتوانيا. لم يتغير الوضع إلا عندما خسرت ألمانيا في الحرب العالمية الأولى في خريف عام 1918. في شهر نوفمبر عام 1918 تشكل أول مجلس وزراء في ليتوانيا، وصارت منطقة ليتوانيا في قبضة مجلس ليتوانيا وتحت حكمه. صارت استقلالية ليتوانيا واقعًا مفروضًا، على الرغم من أنها بُعَيد ذلك كان عليها أن تخوض حروب الاستقلال الليتوانية. المرسوم الموجز هو أساس وجود ليتوانيا الحديثة، سواء في فترة ما بين الحربين العالميتين، أم فيما بعد عام 1990. شكّل المرسوم أساسًا للمبادئ الدستورية التي قامت عليها –وما زالت قائمة عليها– جميع دساتير ليتوانيا. المرسوم في حد ذاته كان عنصرًا أساسيًّا في رد الاستقلال إلى ليتوانيا في عام 1990. شددت ليتوانيا عند انفصالها عن الاتحاد السوفييتي على أنها لا تفعل إلا مجرد استرداد حالة الاستقلال التي كانت تتمتع بها قبل الحربين العالميتين، وأن المرسوم لم يَسقط مفعوله القانوني قط. في يوم 29 من مارس عام 2017 عُثر على الوثيقة الأصلية في السجل الدبلوماسي في برلين بألمانيا. (ar)
- La Declaració d'Independència de Lituània (en lituà Lietuvos Nepriklausomybės Aktas), també anomenada Declaració del 16 de febrer, fou signada pel Consell de Lituània el 16 de febrer de 1918. Mitjançant aquesta declaració es proclamà la restauració d'una Lituània sobirana i democràtica amb capital a Vílnius. La declaració fou signada pels 20 signataris presents a la reunió, presidida per Jonas Basanavičius. La declaració va ser el resultat final d'un seguit de resolucions internacionals, incloent-hi l'emesa per la Conferència de Vílnius i la declaració del 8 de gener. Fins a la declaració, el camí que es va haver de seguir va ser llarg i complex, ja que l'Imperi Alemany no va deixar de pressionar en cap moment al Consell amb la finalitat de formar una aliança. El Consell va haver de maniobrar amb cura entre els alemanys, les tropes dels quals estaven presents a Lituània, i les exigències del poble lituà. Els efectes immediats de l'anunci de la restauració de Lituània foren limitats. Les autoritats alemanyes van prohibir-ne la sortida a la llum, de manera que el text es va publicar i distribuir de forma clandestina, cosa que va obstaculitzar el progrés del Consell; mentrestant, els alemanys van mantenir el control sobre el país. La situació canvià després de la derrota alemanya en la Primera Guerra Mundial. El novembre de 1918 els lituans van formar el seu primer govern i el Consell de Lituània prengué el control sobre el territori lituà. Tot i que el país aviat hauria d'enfrontar-se a múltiples conflictes, la Independència de Lituània es feu realitat. Per bé que la declaració original s'ha perdut, el seu llegat persisteix. Aquesta breu declaració és l'arrel legal de l'existència de Lituània en l'actualitat, tant durant el període d'entreguerres com des del 1990. La declaració formulà els principis bàsics que seguiren totes i cadascuna de les constitucions de Lituània. La declaració, per si sola, va ser la clau per al restabliment de la independència el 1990. Lituània, en separar-se de la Unió Soviètica, afirmà que només es restablia formalment l'Estat independent dels anys vint, ja que la declaració mai no havia perdut la seva validesa legal. Les persones que van participar en la signatura del document van quedar gravades en la memòria del poble lituà, sobretot Antanas Smetona i Aleksandras Stulginskis. Tots dos van ser amb posterioritat presidents d'aquesta nació. (ca)
- The Act of Independence of Lithuania (Lithuanian: Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) or the Act of February 16, also the Lithuanian Resolution on Independence (Lithuanian: Lietuvos Nepriklausomybės Nutarimas), was signed by the Council of Lithuania on February 16, 1918, proclaiming the restoration of an independent State of Lithuania, governed by democratic principles, with Vilnius as its capital. The Act was signed by all twenty representatives of the Council, which was chaired by Jonas Basanavičius. The Act of February 16 was the result of a series of resolutions on the issue, including one issued by the Vilnius Conference and the Act of January 8. The path to the Act was long and complex because the German Empire exerted pressure on the Council to form an alliance. The Council had to carefully maneuver between the Germans, whose troops were present in Lithuania, and the demands of the Lithuanian people. The immediate effects of the announcement of Lithuania's re-establishment of independence were limited. Publication of the Act was prohibited by the German authorities, and the text was distributed and printed illegally. The work of the Council was hindered, and Germans remained in control over Lithuania. The situation changed only when Germany lost World War I in the fall of 1918. In November 1918 the first Cabinet of Lithuania was formed, and the Council of Lithuania gained control over the territory of Lithuania. Independent Lithuania, although it would soon be battling the Wars of Independence, became a reality. The laconic Act is the legal basis for the existence of modern Lithuania, both during the interwar period and since 1990. The Act formulated the basic constitutional principles that were and still are followed by all Constitutions of Lithuania. The Act itself was a key element in the foundation of Lithuania's re-establishment of independence in 1990. Lithuania, breaking away from the Soviet Union, stressed that it was simply re-establishing the independent state that existed between the world wars and that the Act never lost its legal power. (en)
- Akt der Unabhängigkeitserklärung Litauens (litauisch: Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas), auch Gesetz vom 16. Februar, ist das Dokument, mit dem die Lietuvos Taryba, der litauische Staatsrat, im Jahr 1918 die Unabhängigkeit Litauens sowohl vom Deutschen Reich als auch vom (provisorisch regierten) Russland erklärte. (de)
- La Deklaro de Sendependo de Litovio (litove Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) aŭ Deklaro de la 16-a de februaro estis subskribita de la Konsilio de Litovio la 16-an de februaro 1918, tiel proklamante la restaŭradon de suverena kaj demokratia ŝtato, kun ĉefurbo en Vilno. La deklaro estis akceptita de dudek subskribintoj kiuj ĉeestis kunvenon prezidita de Jonas Basanavičius. Ĝi estis la fina rezulto de aro da internaciaj rezolucioj, inkluzive de la rezolucio de la konferenco de Vilno kaj la deklaro de la 8-a de januaro. La tuja efekto de la anonco de la restaŭrado de Litovio estis limigita. La germanaj aŭtoritatoj malpermesis ĝian diskonigon, pro kio la teksto estis publikigita kaj distribuita sekrete. Tio baris la progreson de la konsilio, kaj la germanoj daŭre kontrolis la landon. La situacio ŝanĝiĝis post la malvenko de Germanio en la Unua Mondmilito. En novembro 1918 la litovoj formis sian unuan registaron kaj la konsilio de Litovio prenis la kontrolon sur la teritorio de Litovio. Tamen ĝi devis fronti plurajn konfliktojn, sed la sendependeco de Litovio fariĝis fakto. Kvankam la originala deklaro perdiĝis, ĝia legaco restis. Ĉi tiu simpla deklaro estas la leĝa radiko de la ekzistado de nuna Litovio, dum la intermilita periodo kaj depost 1990. Ĝi formulis la bazajn principojn kiujn sekvis ĉiujn konstitucioj de Litovio. (eo)
- La Declaración de Independencia de Lituania (en lituano Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) o declaración del 16 de febrero fue firmada por el Consejo de Lituania el 16 de febrero de 1918, proclamando así la restauración de una Lituania soberana y democrática, con capital en Vilna. La declaración fue firmada por los veinte signatarios presentes en la reunión, presidida por Jonas Basanavičius. La declaración fue el resultado final de una serie de resoluciones internacionales, incluyendo la emitida por la Conferencia de Vilna y la declaración del 8 de enero. Hasta la declaración, el camino que se tuvo que seguir fue largo y complejo ya que el Imperio alemán no dejó de presionar en ningún momento al consejo con el fin de formar una alianza. El consejo tuvo que maniobrar cuidadosamente entre los alemanes, cuyas tropas estaban presentes en Lituania, y las exigencias del pueblo lituano. Los efectos inmediatos del anuncio de la restauración de Lituania fueron limitados. Las autoridades alemanas prohibieron su salida a la luz, por lo que el texto se publicó y distribuyó de forma . Esto obstaculizó el progreso del consejo, y los alemanes mantuvieron el control sobre el país. La situación cambiaría tras la derrota alemana en la Primera Guerra Mundial. En noviembre de 1918 los lituanos formaron su primer gobierno, y el Consejo de Lituania se hizo con el control sobre el territorio de Lituania. Si bien pronto tendría que , la Independencia de Lituania se hizo realidad. Esta breve declaración es la raíz legal de la existencia de Lituania hoy en día, tanto durante el período de entreguerras como desde 1990. La declaración formuló los principios básicos que han seguido todas y cada una de las Constituciones de Lituania. La declaración por sí sola fue la clave para el en 1990. Lituania, separándose de la Unión Soviética, afirmó que sólo se restablecía formalmente el Estado independiente de los años veinte, ya que la declaración nunca había perdido su validez legal. Asimismo, aquellos que participaron en la firma del documento quedaron grabados en la memoria del pueblo lituano, sobre todo Antanas Smetona y Aleksandras Stulginskis. Ambos fueron con posterioridad presidentes de dicha nación. La declaración original fue encontrada el 29 de marzo de 2017 en un archivo de Berlín (Alemania), después de creerse que había sido destruida durante la ocupación soviética. (es)
- La Déclaration d'indépendance de la Lituanie (lituanien : Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) ou Loi du 16 février a été signée par le Conseil de Lituanie le 16 février 1918. Elle proclame la restauration d'un État indépendant de Lituanie, régi par des principes démocratiques, ayant Vilnius pour capitale. La loi a été signée à l'unanimité des vingt conseillers, présidés par Jonas Basanavičius. Elle est le résultat d'une série de résolutions issues de la Conférence de Vilnius et de la Loi du 8 janvier. Son élaboration fut longue et délicate en raison des pressions exercées par l'Empire allemand souhaitant la conclusion d'une alliance. Le Conseil dut manœuvrer avec finesse entre les Allemands, dont les troupes étaient présentes en Lituanie, et les exigences du peuple lituanien. Les effets immédiats de l'annonce du retour à l'indépendance de la Lituanie sont limités car les autorités allemandes interdisent la publication du texte adopté. Il sera imprimé puis distribué illégalement. Les efforts du Conseil sont entravés par les Allemands qui maintiennent leur contrôle sur le pays. La situation évolue à l'issue de la Première Guerre mondiale. En novembre 1918, le premier Cabinet de Lituanie est constitué et le Conseil de Lituanie prend le contrôle du territoire. La Lituanie, qui retrouve l'indépendance, doit, à nouveau, s'engager dans des combats pour s'opposer aux prétentions de ses voisins. L'original a été trouvé par le professeur VDU Liudas Mažylis dans Archive politique du Foreign Office à Berlin à la fin de Mars 2017. La loi, laconique, est le fondement légal de l'existence de la Lituanie moderne, pendant la période d'entre-deux-guerres et depuis les années 1990. Les principes constitutionnels fondamentaux sont toujours suivis par les Constitutions de la Lituanie. La Loi elle-même a été un fondement majeur sur lequel la restauration d'indépendance des années 1990 s'appuya : la Lituanie, en rompant avec l'Union soviétique, rappela qu'elle ne faisait que rétablir l'État indépendant qui existait entre les deux Guerres mondiales et que la Loi n'avait jamais perdu sa valeur juridique. (fr)
- Undang-Undang Mendirikan Kembali Kemerdekaan Lithuania (bahasa Lituania: Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas) atau Undang-Undang 16 Februari ditandatangani oleh Dewan Lithuania pada 16 Februari 1918, memproklamasikan pemulihan negara merdeka Lithuania, yang diperintah oleh prinsip-prinsip demokrasi, dengan Vilnius sebagai ibu kotanya. Undang-Undang tersebut ditandatangani oleh seluruh dua puluh perwakilan Dewan, yang diketuai oleh Jonas Basanavičius. Undang-Undang 16 Februari adalah hasil dari serangkaian resolusi terhadap undang-undang tersebut, termasuk yang dikeluarkan oleh Konferensi Vilnius dan Undang-Undang 8 Januari. Wadah untuk Undang-Undang tersebut panjang dan kompleks karena Kekaisaran Jerman menghalang-halangi Dewan tersebut untuk membentuk sebuah aliansi. Dewan tersebut menghadapi tekanan dari Jerman, yang pasukannya dikerahkan di Lithuania, dan tuntutan dari bangsa Lithuania. Dampak dari pengumuman pendirian kembali kemerdekaan Lithuania terbatas. Publikasi Undang-Undang tersebut dilarang oleh otoritas Jerman, dan teksnya didistribusikan dan dicetak secara ilegal. Karya dari Dewan tersebut terancam, dan Jerman masih menguasai Lithuania. Keadaan tersebut baru berubah saat Jerman kalah dalam Perang Dunia I pada musim gugur 1918. Pada November 1918, Kabinet Lithuania pertama dibentuk, dan Dewan Lithuania meraih kekuasaan atas wilayah Lithuania. Kemerdekaan Lithuania menjadi kenyataan, walaupun kemudian menghadapi . (in)
- L'Atto d'indipendenza della Lituania (in lituano Lietuvos Nepriklausomybės Aktas), o Atto del 16 febbraio, è stato firmato dal Consiglio della Lituania il 16 febbraio 1918. L'atto afferma l'indipendenza della Lituania, governata dai principi democratici, designando Vilnius come capitale. L'atto fu firmato dai venti rappresentanti del Consiglio, presieduti da Jonas Basanavičius, esponente di primo piano del Risveglio nazionale lituano. Il percorso della dichiarazione fu lungo e complesso poiché la presenza dell'Impero tedesco aveva aumentato la pressione sul Consiglio, che dovette operare considerando sia i tedeschi, le cui truppe erano presenti in Lituania, che le richieste del popolo. La dichiarazione non ebbe effetto immediato, dato che i tedeschi avevano vietato la diffusione dell'atto (che tuttavia avvenne illegalmente): solo dopo la cessazione delle influenze teutoniche (basti pensare al Regno di Lituania) e alla sconfitta dell'Impero tedesco nella prima guerra mondiale, poté essere avviato un primo governo lituano. Dopo aver ottenuto una parziale indipendenza, l'esercito lituano, affiancato dalla neonata Repubblica di Weimar, combatté dal 1918 al 1920 contro la Russia e la Polonia, per difendere la propria indipendenza. I contenuti dell'atto gettarono le basi legali per l'esistenza della Lituania moderna, sia durante il periodo interbellico che dopo il 1990. L'atto ha dettato anche i principi di tutte le carte costituzionali lituane successive, tra cui rientra sicuramente anche l'Atto di Restaurazione dello Stato di Lituania del 1990. La Lituania infatti, nel processo di distaccamento dall'URSS, affermò che il documento di restaurazione dello Stato indipendente, pur se operativo solo nei venti anni di periodo interbellico, conservasse ancora il proprio valore legale. Oggi, il 16 febbraio rappresenta una festività nazionale in Lituania (Lietuvos valstybės atkūrimo diena, ossia Giorno della Restaurazione dello Stato Lituano). Il 29 marzo 2017, è stato ritrovato il documento originale presso l'archivio diplomatico di Berlino, in Germania. (it)
- リトアニア独立宣言（リトアニアどくりつせんげん、リトアニア語：Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas）は、1918年2月16日に首都ヴィリニュスでによって署名され、民主主義の原則に統治された独立国としてのリトアニアの独立の回復を宣言した。が議長を務める、評議会の全員が署名した。 リトアニア独立宣言の原本は第二次世界大戦後に所在がわからなくなっていたが、2017年にドイツ外務省公文書保管庫で見つかった。 (ja)
- A Declaração de Independência da Lituânia (em lituano: Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) ou Declaração de 16 de Fevereiro foi assinada pelo Conselho da Lituânia em 16 de fevereiro de 1918, proclamando a restauração de um Estado independente da Lituânia, governado por princípios democráticos, com Vilnius como sua capital. A Declaração foi assinada por todos os vinte representantes, presididos por Jonas Basanavičius. A Declaração de 16 de Fevereiro foi o resultado final de uma série de resoluções sobre o assunto, incluindo uma aprovada pela Conferência de Vilnius e a Declaração de 8 de Janeiro. O caminho para a Declaração foi longo e complexo devido à pressão exercida pelo Império Alemão ao Conselho a fim de formar uma aliança. O Conselho teve que cuidadosamente manobrar entre os alemães, cujas tropas estavam presentes na Lituânia, e as demandas do povo lituano. Os efeitos imediatos do anúncio do restabelecimento da independência da Lituânia foram limitados. Publicação da Declaração foi proibida pelas autoridades alemãs, e o texto foi distribuído e impresso ilegalmente. O trabalho do Conselho foi obstruído, e os alemães guardaram o controle sobre a Lituânia. A situação mudou somente quando os alemães enfraqueceram-se após a Primeira Guerra Mundial, no outono de 1918. Em novembro de 1918 o primeiro Gabinete da Lituânia foi formado, e o Conselho da Lituânia ganhou o controle sobre o território da Lituânia. A Lituânia independente, embora ainda estivessem por vir as Guerras de Independência, se tornou uma realidade. Enquanto o documento original da Declaração foi perdido, seu legado continua. A Declaração lacônica é a base legal para a existência da Lituânia moderna, durante o período entre-guerras e desde 1990. A Declaração formulou os princípios constitucionais básicos que foram e ainda são seguidos por todas as Constituições da Lituânia. A própria Declaração foi um elemento essencial na fundação restabelecimento da independência da Lituânia em 1990. A Lituânia, desligando-se da União Soviética, enfatizou que estava simplesmente restabelecendo o estado independente que existiu entre as guerras mundiais e que a Declaração nunca perdeu seu poder legal. (pt)
- Akt niepodległości Litwy (lit. Lietuvos nepriklausomybės aktas) – akt wydany 16 lutego 1918 roku przez litewską Tarybę ogłaszający niepodległość państwa litewskiego. (pl)
- Акт о независимости Литвы (лит. Lietuvos nepriklausomybės aktas) или Акт 16 февраля — документ, составленный и подписанный Советом Литвы под председательством Йонаса Басанавичюса 16 февраля 1918 года и провозгласивший восстановление независимого государства Литва, которое должно управляться на демократических началах, со столицей в городе Вильнюсе. Документ был подписан всеми 20 делегатами. Акт 16 февраля стал последним из серии резолюций, касающихся проблемы о самоопределении Литвы, включая Акт 8 января, подписанный на Вильнюсской конференции. Путь к независимости был длинным и сложным из-за того, что Германская империя оказывала давление на Совет Литвы с целью создания союза. Депутатам приходилось маневрировать между интересами Германии, войска которой располагались в Литве (территория Ober Ost), и требованиями литовского народа. Реакция на известие о восстановлении независимой Литвы была очень сдержанной. Публикация акта была запрещена властями Германии, текст резолюции печатался и распространялся подпольно. Работе Совета постоянно препятствовали, а немцы продолжали контролировать всю территорию Литвы. Ситуация изменилась, когда осенью 1918 года Германия проиграла Первую мировую войну. В ноябре 1918 года был сформирован первый литовский кабинет министров, а Совет Литвы получил контроль над всей территорией страны. Независимость наконец стала реальностью, хотя Литва вынуждена была участвовать в нескольких войнах, чтобы окончательно подтвердить её. Оригинальный документ нашёл профессор Людас Мажилис в политическом архиве министерства иностранных дел в Берлине в конце марта 2017 года. Акт является законным обоснованием существования независимой Литвы как в межвоенный период, так и после 1990 года. В документе сформулированы основные принципы государственного устройства, которые в том числе отражены во всех конституциях Литвы. Акт также стал ключевым документом в 1990 году после провозглашения восстановления независимости страны от СССР. Власти Литвы подчеркивали, что это просто восстановление независимого государства, которое существовало с 1918 по 1940 год, а Акт о независимости никогда не терял своей силы. (ru)
- 立陶宛獨立法案 （立陶宛語：Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas），又稱2月16日法案，是一份由立陶宛國民大會在1918年2月16日簽署的文件，其在於宣佈立陶宛恢復獨立，新國家以民主原則管治，並以維爾紐斯為首都。 雖然其內容簡短，而且原件一度散佚，但它是兩次大戰之間獨立的立陶宛國家和今日立陶宛的存在根據，其原則亦在歷來立陶宛宪法中得到體現。它亦是該國在1990年《立陶宛復國法案》的組成部分。新的政府是兩次大戰間存在過的國家的延續。 2017年3月29日，法案的原件在德国柏林的外交档案库中被寻得。同年12月22日，一份发往圣座的，由德语写就的法案文本在梵蒂冈秘密档案馆被寻得。 (zh)
- Акт незалежності Литви (лит. Lietuvos nepriklausomybės aktas) або Акт 16 лютого — документ, що його склала й підписала Рада Литви під головуванням Йонаса Басанавічюса 16 лютого 1918. Акт проголосив відновлення незалежної держави Литва, яка мала управлятися на демократичних засадах, зі столицею в місті Вільнюс. Усі 20 делегатів підписали документ. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Akt der Unabhängigkeitserklärung Litauens (litauisch: Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas), auch Gesetz vom 16. Februar, ist das Dokument, mit dem die Lietuvos Taryba, der litauische Staatsrat, im Jahr 1918 die Unabhängigkeit Litauens sowohl vom Deutschen Reich als auch vom (provisorisch regierten) Russland erklärte. (de)
- リトアニア独立宣言（リトアニアどくりつせんげん、リトアニア語：Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas）は、1918年2月16日に首都ヴィリニュスでによって署名され、民主主義の原則に統治された独立国としてのリトアニアの独立の回復を宣言した。が議長を務める、評議会の全員が署名した。 リトアニア独立宣言の原本は第二次世界大戦後に所在がわからなくなっていたが、2017年にドイツ外務省公文書保管庫で見つかった。 (ja)
- Akt niepodległości Litwy (lit. Lietuvos nepriklausomybės aktas) – akt wydany 16 lutego 1918 roku przez litewską Tarybę ogłaszający niepodległość państwa litewskiego. (pl)
- 立陶宛獨立法案 （立陶宛語：Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas），又稱2月16日法案，是一份由立陶宛國民大會在1918年2月16日簽署的文件，其在於宣佈立陶宛恢復獨立，新國家以民主原則管治，並以維爾紐斯為首都。 雖然其內容簡短，而且原件一度散佚，但它是兩次大戰之間獨立的立陶宛國家和今日立陶宛的存在根據，其原則亦在歷來立陶宛宪法中得到體現。它亦是該國在1990年《立陶宛復國法案》的組成部分。新的政府是兩次大戰間存在過的國家的延續。 2017年3月29日，法案的原件在德国柏林的外交档案库中被寻得。同年12月22日，一份发往圣座的，由德语写就的法案文本在梵蒂冈秘密档案馆被寻得。 (zh)
- Акт незалежності Литви (лит. Lietuvos nepriklausomybės aktas) або Акт 16 лютого — документ, що його склала й підписала Рада Литви під головуванням Йонаса Басанавічюса 16 лютого 1918. Акт проголосив відновлення незалежної держави Литва, яка мала управлятися на демократичних засадах, зі столицею в місті Вільнюс. Усі 20 делегатів підписали документ. (uk)
- مرسوم إعادة استقلال ليتوانيا (بالليتوانية: Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas)، أو مرسوم 16 فبراير أُبرم في مجلس ليتوانيا يوم 16 فبراير من عام 1918، معلِنًا رد ليتوانيا إلى وضعها المستقل، محكومة بمبادئ الديمقراطية، وعاصمتها فيلنيوس. وقّع المرسومَ جميعُ الممثِّلين العشرين للمجلس، الذي كان يرأسه يوناس باسانافتشوس. كان مرسوم 16 فبراير نتاج سلسلة من قرارات اتُّخذت بخصوص هذه القضية، منها واحد صدر في مؤتمر فيلنيوس ومرسوم 8 يناير. كان السبيل إلى المرسوم طويلًا معقدًا، لأن الإمبراطورية الألمانية لجأت إلى الضغط على المجلس لتشكيل تحالف. كان على المجلس أن يلجأ إلى المناورة بعناية، ما بين الألمانيين الذين كانت قواتهم ماكثة في ليتوانيا بالفعل، ومطالب الشعب الليتواني. (ar)
- La Declaració d'Independència de Lituània (en lituà Lietuvos Nepriklausomybės Aktas), també anomenada Declaració del 16 de febrer, fou signada pel Consell de Lituània el 16 de febrer de 1918. Mitjançant aquesta declaració es proclamà la restauració d'una Lituània sobirana i democràtica amb capital a Vílnius. La declaració fou signada pels 20 signataris presents a la reunió, presidida per Jonas Basanavičius. La declaració va ser el resultat final d'un seguit de resolucions internacionals, incloent-hi l'emesa per la Conferència de Vílnius i la declaració del 8 de gener. Fins a la declaració, el camí que es va haver de seguir va ser llarg i complex, ja que l'Imperi Alemany no va deixar de pressionar en cap moment al Consell amb la finalitat de formar una aliança. El Consell va haver de maniob (ca)
- The Act of Independence of Lithuania (Lithuanian: Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) or the Act of February 16, also the Lithuanian Resolution on Independence (Lithuanian: Lietuvos Nepriklausomybės Nutarimas), was signed by the Council of Lithuania on February 16, 1918, proclaiming the restoration of an independent State of Lithuania, governed by democratic principles, with Vilnius as its capital. The Act was signed by all twenty representatives of the Council, which was chaired by Jonas Basanavičius. The Act of February 16 was the result of a series of resolutions on the issue, including one issued by the Vilnius Conference and the Act of January 8. The path to the Act was long and complex because the German Empire exerted pressure on the Council to form an alliance. The Council had to car (en)
- La Deklaro de Sendependo de Litovio (litove Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) aŭ Deklaro de la 16-a de februaro estis subskribita de la Konsilio de Litovio la 16-an de februaro 1918, tiel proklamante la restaŭradon de suverena kaj demokratia ŝtato, kun ĉefurbo en Vilno. La deklaro estis akceptita de dudek subskribintoj kiuj ĉeestis kunvenon prezidita de Jonas Basanavičius. Ĝi estis la fina rezulto de aro da internaciaj rezolucioj, inkluzive de la rezolucio de la konferenco de Vilno kaj la deklaro de la 8-a de januaro. (eo)
- La Declaración de Independencia de Lituania (en lituano Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) o declaración del 16 de febrero fue firmada por el Consejo de Lituania el 16 de febrero de 1918, proclamando así la restauración de una Lituania soberana y democrática, con capital en Vilna. La declaración fue firmada por los veinte signatarios presentes en la reunión, presidida por Jonas Basanavičius. La declaración fue el resultado final de una serie de resoluciones internacionales, incluyendo la emitida por la Conferencia de Vilna y la declaración del 8 de enero. Hasta la declaración, el camino que se tuvo que seguir fue largo y complejo ya que el Imperio alemán no dejó de presionar en ningún momento al consejo con el fin de formar una alianza. El consejo tuvo que maniobrar cuidadosamente entre l (es)
- La Déclaration d'indépendance de la Lituanie (lituanien : Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) ou Loi du 16 février a été signée par le Conseil de Lituanie le 16 février 1918. Elle proclame la restauration d'un État indépendant de Lituanie, régi par des principes démocratiques, ayant Vilnius pour capitale. La loi a été signée à l'unanimité des vingt conseillers, présidés par Jonas Basanavičius. Elle est le résultat d'une série de résolutions issues de la Conférence de Vilnius et de la Loi du 8 janvier. Son élaboration fut longue et délicate en raison des pressions exercées par l'Empire allemand souhaitant la conclusion d'une alliance. Le Conseil dut manœuvrer avec finesse entre les Allemands, dont les troupes étaient présentes en Lituanie, et les exigences du peuple lituanien. (fr)
- Undang-Undang Mendirikan Kembali Kemerdekaan Lithuania (bahasa Lituania: Lietuvos Valstybės atkūrimo aktas) atau Undang-Undang 16 Februari ditandatangani oleh Dewan Lithuania pada 16 Februari 1918, memproklamasikan pemulihan negara merdeka Lithuania, yang diperintah oleh prinsip-prinsip demokrasi, dengan Vilnius sebagai ibu kotanya. Undang-Undang tersebut ditandatangani oleh seluruh dua puluh perwakilan Dewan, yang diketuai oleh Jonas Basanavičius. Undang-Undang 16 Februari adalah hasil dari serangkaian resolusi terhadap undang-undang tersebut, termasuk yang dikeluarkan oleh Konferensi Vilnius dan Undang-Undang 8 Januari. Wadah untuk Undang-Undang tersebut panjang dan kompleks karena Kekaisaran Jerman menghalang-halangi Dewan tersebut untuk membentuk sebuah aliansi. Dewan tersebut menghada (in)
- L'Atto d'indipendenza della Lituania (in lituano Lietuvos Nepriklausomybės Aktas), o Atto del 16 febbraio, è stato firmato dal Consiglio della Lituania il 16 febbraio 1918. L'atto afferma l'indipendenza della Lituania, governata dai principi democratici, designando Vilnius come capitale. L'atto fu firmato dai venti rappresentanti del Consiglio, presieduti da Jonas Basanavičius, esponente di primo piano del Risveglio nazionale lituano. Oggi, il 16 febbraio rappresenta una festività nazionale in Lituania (Lietuvos valstybės atkūrimo diena, ossia Giorno della Restaurazione dello Stato Lituano). (it)
- A Declaração de Independência da Lituânia (em lituano: Lietuvos Nepriklausomybės Aktas) ou Declaração de 16 de Fevereiro foi assinada pelo Conselho da Lituânia em 16 de fevereiro de 1918, proclamando a restauração de um Estado independente da Lituânia, governado por princípios democráticos, com Vilnius como sua capital. A Declaração foi assinada por todos os vinte representantes, presididos por Jonas Basanavičius. A Declaração de 16 de Fevereiro foi o resultado final de uma série de resoluções sobre o assunto, incluindo uma aprovada pela Conferência de Vilnius e a Declaração de 8 de Janeiro. O caminho para a Declaração foi longo e complexo devido à pressão exercida pelo Império Alemão ao Conselho a fim de formar uma aliança. O Conselho teve que cuidadosamente manobrar entre os alemães, cu (pt)
- Акт о независимости Литвы (лит. Lietuvos nepriklausomybės aktas) или Акт 16 февраля — документ, составленный и подписанный Советом Литвы под председательством Йонаса Басанавичюса 16 февраля 1918 года и провозгласивший восстановление независимого государства Литва, которое должно управляться на демократических началах, со столицей в городе Вильнюсе. Документ был подписан всеми 20 делегатами. Акт 16 февраля стал последним из серии резолюций, касающихся проблемы о самоопределении Литвы, включая Акт 8 января, подписанный на Вильнюсской конференции. Путь к независимости был длинным и сложным из-за того, что Германская империя оказывала давление на Совет Литвы с целью создания союза. Депутатам приходилось маневрировать между интересами Германии, войска которой располагались в Литве (территория O (ru)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
