| dbo:abstract
|
- ثورة البربر، وفي بعض المصادر ذات الصبغة القوميَّة خُصُوصًا يُعرفُ هذا الحدث باسم ثورة الأمازيغ (122 - 125هـ / 739 - 743م)، هي ثورة قامت ضد الخلافة الأموية في عهد الخليفة هشام بن عبد الملك، ومثلت أول استقلال ناجح عن الدولة الأموية (الحاكمة من دمشق). بدأت ثورة البربر ضد الخلافة الأموية من مدينة طنجة (المغرب) سنة 740م، وتمت قيادتها بشكل رئيسي من طرف ميسرة المطغري. انتشرت الثورة بسرعة إلى باقي مناطق شمال أفريقيا وعبر المضيق باتجاه الأندلس. والسبب الرئيسي لثورة البربر هو السياسة غير المكافئة التي كان يمارسها بعض حكام الدولة الأموية بخصوص الجزية والخراج والعبيد وأمور أخرى، حيث كان هؤلاء الحكام ينحازون للعرب على حساب البربر. (ar)
- L'evolució de la va impulsar la revolta dels amazics de la península ibèrica. Malgrat la derrota en la , Balj ibn Bixr al-Quxayrí va aconseguir retirar-se amb 7.000 soldats cap a Ceuta, on va ser assetjat pels amazics, fins que el valí de l'Àndalus Abd-al-Màlik ibn Qàtan al-Fihrí el va fer passar a Hispània per tal de lluitar contra els amazics revoltats a la península, un cop signat un document pel qual s'obligava a sortir d'Hispània una vegada reprimida la revolta. Les tropes rebels dels amazics a Hispània s'havien dividit en tres contingents i Balj els va atacar per separat: el primer grup fou derrotat prop de Medina-Sidonia, el segon grup prop de Còrdova i el tercer grup, el més nombrós, que estava assetjant Toledo, fou derrotat en la (Guadalete), un afluent de la riba esquerra del Tajo. Aleshores, Abd-al-Màlik ibn Qàtan va intentar que els sirians sortissin d'Hispània, però en intentar embarcar-los per dur-los a Ceuta, els sirians es van revoltar a Còrdova, van expulsar el valí del seu palau i van proclamar valí Balj. (ca)
- The Berber Revolt of 740–743 AD (122–125 AH in the Islamic calendar) took place during the reign of the Umayyad Caliph Hisham ibn Abd al-Malik and marked the first successful secession from the Arab caliphate (ruled from Damascus). Fired up by Kharijite puritan preachers, the Berber revolt against their Umayyad Arab rulers began in Tangiers in 740, and was led initially by Maysara al-Matghari. The revolt soon spread through the rest of the Maghreb (North Africa) and across the straits to al-Andalus. The Umayyads scrambled and managed to prevent the core of Ifriqiya (Tunisia, East-Algeria and West-Libya) and al-Andalus (Spain and Portugal) from falling into rebel hands. But the rest of the Maghreb was never recovered. After failing to capture the Umayyad provincial capital of Kairouan, the Berber rebel armies dissolved, and the western Maghreb fragmented into a series of small Berber statelets, ruled by tribal chieftains and Kharijite imams. The Berber revolt was probably the largest military setback in the reign of Caliph Hisham. From it, emerged some of the first Muslim states outside the Caliphate. (en)
- Der Aufstand des Maysara war ein Berberaufstand gegen die arabische Herrschaft in den Jahren 740–742. Nach der Unterwerfung des Maghreb durch die Muslime unter Hassan ibn an-Numan und Musa ibn Nusayr (700–710) traten die Berber schnell zum Islam über und nahmen schon 711 an der Eroberung des Reichs der Westgoten in Spanien teil. Allerdings verweigerten die arabischen Muslime, die die Führungspositionen in Verwaltung und Militär besetzten, den islamisierten Berbern die Gleichstellung und die Beteiligung an der Macht. So kam es schon 739 zum Aufstand der Berber gegen die arabische Vorherrschaft. Führer wurde Maysara al-Matghari, der die Vereinigung der Miknasa-, Bargawata- und der Magrawastämme erreichte. Die Aufständischen wandten sich zu großen Teilen dem charidschitischen Islam zu, der ihren Status als Muslime besser anzuerkennen schien als der sunnitische Islam der arabischen Führungsschicht. Die Berber unter Maysara eroberten Tanger und besiegten ein Heer, welches aus Andalusien nach Marokko übergesetzt war. In der Folgezeit nahm Maysara den Kalifentitel an, wurde aber bald wegen Überheblichkeit abgesetzt und ermordet. Trotz der Ermordung des Maysara waren die Aufständischen weiter erfolgreich und besiegten 740 ein Heer des Kalifen in der Schlacht am Sabu („Schlacht der Edlen“). Auch ein neues verstärktes Heer (angeblich 70.000 Mann) wurde von den Berbern am Sabu vernichtend geschlagen und zum Rückzug nach Andalusien gezwungen. Erst nach zwei Niederlagen der Berber vor Kairouan konnte der Aufstand von den Arabern niedergeschlagen werden. Dennoch war die direkte Verwaltung des Kalifats über die Berber im Maghreb schwer erschüttert und teilweise zusammengebrochen. Schon 749 bildete sich an der Atlantikküste das Reich der Bargawata und 757 gründeten Miknasa-Berber das Emirat Sidschilmasa. Spätestens mit der Reichsgründung des Reichs der Idrisiden hatte das Kalifat seine Kontrolle über Marokko verloren. (de)
- Revuelta bereber o gran revuelta bereber son denominaciones historiográficas para la revuelta que se produjo en el Magreb y al-Ándalus entre los años 122–125 de la Hégira (739/740–743 de la era cristiana) contra el Califato omeya de Damasco (en ese momento, bajo el califa Hisham ibn Abd al-Malik). Fue la primera ocasión en que se produjo una escisión del Imperio islámico. La revuelta, de base étnica bereber y religiosa jariyí, tuvo causas socio-económicas, políticas y religiosas (exigencias de pureza religiosa, contra la subordinación de los bereberes a la minoría dirigente árabe, a pesar de su conversión al islam, y contra la presión fiscal). Surgió en Tánger, y la dirigió al comienzo (en las fuentes árabes llamado al-Ḥaqir –«el innoble»–), que fue depuesto por los propios rebeldes y posiblemente ejecutado en septiembre/octubre de 740. A pesar de sus victorias iniciales, los rebeldes no consiguieron tomar las ciudades más importantes de Ifriqiya (particularmente la capital, Cairuán) ni del valiato andalusí (en especial la capital, Córdoba), pero sí controlaron amplias zonas, algunas de las cuales nunca fueron recuperadas por las autoridades de Damasco. Los ejércitos bereberes se disolvieron y el Magreb se fragmentó en una serie de pequeños estados gobernados por jefes tribales e imanes jariyíes. En los siguientes años, el propio Califato omeya cayó como consecuencia de la revolución abasí (748-750); únicamente un miembro de la antigua familia califal, Abderramán I, sobrevivió y huyó a al-Ándalus, donde se estableció como emir independiente (756). (es)
- Berbereen Matxinada Handia K. o. 740tik 743ra gertatu zen (Hejiraren 122tik 125era) Hixam ibn Abd al-Maliken erresumaren pean, eta lurralde edo herri bat Damaskoko kalifa-herritik banatzeko lehendabiziko arrakasta izan zen, partziala izan arren. Jarijita predikari puristek hauspotuta (testu latinoetan arures deituak), omeiatar arabiar agintarien kontrako berbereen errebolta Tangerren hasi zen 739an, hasiera batean Maysara al-Matghari buru zutela. Errebolta Magreb osora (Ipar Afrikan) eta al-Andalusera zabaldu zen luze gabe, baita garaipen partziala eskuratu ere. Omeiatarrek eragotzi egin zuten Ifrikija (egungo Tunisia, Aljeria ekialdea eta Libia mendebaldea) eta al-Andalus (egungo Portugal, Espainia eta Niza-Montpellier-Carcasonako lur-zerrenda) zati handi bat matxinatuen eskuetan erortzea, baina Magreb eta Ifrikija gainerakoan ez zen inoiz berreskuratua izan. Omeiatarren Kairuan probintzia hiriburua atzematen huts egin ondoren, armada errebelde berbereak desegin egin ziren, eta Magreb zatikatutako jaurerri berbere txikitan geratu zen banatuta, tokiko buruzagien eta iman jatariten agindupean. Bete-betean eragin zion al-Andalus iparraldean euskal lurraldeen mugetan kokatutako berbere gotorleku eta kanpamentuei, haien posizioak utziz eta talde armatutan hegoaldera abiatuz (739-742). Berbereen Matxinada Hixam kalifaren erresumako porrot militar handiena izan zen segur aski. Hartatik, kalifa-herriaz kanpoko lehendabiziko estatu musulmanak sortu ziren. Batzuek, Marokoren independentziaren hastapentzat jo izan dute, Maroko ez baitzen ekialdeko kalifaren agintearen edo atzerriko beste indarren menpe eroriko XX. mende arte. (eu)
- La grande révolte berbère de 739/740 à 743, s'est déroulée durant le règne du calife omeyyade Hicham ibn Abd al-Malik et marque la première sécession réussie du califat omeyyade. Échaudés par des prédicateurs puritains kharijites, les berbères se révoltent contre leurs gouverneurs arabes omeyyades qui leur imposent le régime du dhimmi qui se traduit notamment par l'imposition de lourdes taxes. La révolte est d'abord menée par Maysara, un chef berbère de la tribu des Imteghren, dans l'actuel Maroc, duquel les Omeyyades sont rapidement expulsés, puis se répand dans le reste du Maghreb et à travers le détroit de Gibraltar à al-Andalus. Les Omeyyades ont réussi à empêcher le cœur de l'Ifriqiya (actuelle Tunisie, est-algérien et ouest-libyen) et d'al-Andalus (actuelle péninsule ibérique) de tomber entre les mains des rebelles. Mais le reste du Maghreb n'a jamais été récupéré. Après avoir échoué à s'emparer de Kairouan, les armées rebelles berbères se sont dissoutes et le Maghreb occidental et central s'est fragmenté en une série de petits états berbères indépendants, dirigés par des chefs tribaux et des imams kharijites. La révolte berbère fut probablement le plus grand revers militaire du règne du calife Hicham. De cette révolte émergent quelques-uns des premiers États musulmans à l'extérieur du califat. (fr)
- Pemberontakan Berber 739/740–743 M (122–125 AH dalam Kalender Hijriyah) merupakan sebuah konflik yang terjadi pada masa pemerintahan Kekhalifahan Umayyah, Hisyam bin Abdul-Malik dan menandai pemisahan diri pertama yang berhasil dari kekhalifahan Arab (dipimpin dari Damaskus). Konflik ini dipicu oleh para pengkhotbah puritan Khawarij, pemberontakan Berber melawan penguasa Arab Umayyah mereka dimulai di Tangier pada tahun 740, dan pada awalnya dipimpin oleh . Pemberontakan itu segera menyebar ke seluruh Maghrib (Afrika Utara) dan melintasi selat-selat ke Al-Andalus. (in)
- La Grande rivolta berbera del 739/740–743 esplose nel corso del califfato dell'omayyade Hishām b. ʿAbd al-Malik e costituì la prima secessione patita dal califfato, allora con sede a Damasco. Dietro di essa si affacciava la propaganda kharigita e l'irrisolta questione dei mawālī (convertiti all'Islam, ma non Arabi), che non erano equiparati - specialmente sotto il profilo fiscale - ai musulmani arabi, tanto da essere costretti a versare al Bayt al-māl, la jizya e l'eventuale kharāj (cui erano tenuti i sudditi "protetti", appartenenti all'Ahl al-Kitāb), anziché la più lieve zakāt cui erano tenuti i musulmani. La rivolta esplose a Tangeri nel 740, e fu inizialmente guidata dal berbero Maysara al-Maṭgharī. Si diffuse rapidamente al resto del Maghreb (Nordafrica) e, attraversando lo Stretto di Gibilterra, penetrò in al-Andalus (Spagna). Gli Omayyadi, per quanto a costo di perdite significative, riuscirono a impedire che la regione assai ricca dell'Ifrīqiya (in gran parte combaciante con l'odierna Tunisia) e quella di al-Andalus cadessero nelle mani dei ribelli berberi, ma il resto del Maghreb non fu mai più recuperato dal califfato omayyade (e neppure da quello abbaside). Dopo non essere riusciti a impadronirsi della capitale provinciale omayyade di Qayrawān, le forze ribelli berbere si sciolsero, e il Maghreb occidentale si frammentò in una serie di piccoli staterelli berberi, governati da capi tribali e da imam kharigiti. La Rivolta berbera fu probabilmente il maggior fenomeno insurrezionale del califfato di Hishām. Da essa emersero alcune realtà politiche, economiche e culturali di rilevante interesse, estranei alla realtà califfale. Talvolta, non senza qualche ottimismo, gli eventi legati alla Rivolta berbera vengono ad esempio considerati come l'inizio dell'indipendenza marocchina, dal momento che mai nella sua storia quell'area fu sotto il governo califfale e di qualche altra potenza dopo di esso, fino alle ingerenze dell'Occidente ai primi del XX secolo. (it)
- De Grote Berberopstand van 739 tot 743 vond plaats tijdens het bewind van kalief Hisham en markeerde de eerste succesvolle afscheiding van het Islamitisch Kalifaat. De opstand begon in 739 in Tanger en werd in eerste instantie geleid door Maysara al-Matghari. De opstand vond plaats in een periode waarin het Kalifaat verschillende veldslagen (tegen de Byzantijnen, de Franken en Indiërs) had verloren. Op meerdere fronten stagneerde het militaire succes van de moslims en werden bepaalde gebieden zelfs bedreigd met herovering. Onder deze omstandigheden kwamen de Berbers van de Maghreb en Spanje in opstand en bezorgden de kalief zijn grootste militaire catastrofe. (nl)
- Восстание берберов (араб. ثورة البربر) в 740—742 годах — одно из крупнейших антифеодальных восстаний в Северной Африке. После арабского завоевания Северной Африки большая часть берберских племен приняла ислам, рассчитывая получить облегчение от налогового гнета. Однако при халифе Хишаме было восстановлено обложение новообращенных, в том числе и берберов, подушным и поземельным налогом. В 740 году берберские племена, возглавлявшиеся Майсарой, а затем Халидом ибн Хамидом подняли восстание, идеологической основой которого стало учение хариджитов. Восстание охватило территорию от атлантического побережья Африки до провинции Тлемсен. Направленные против восставших правительственные войска под командованием наместника Ифрикии Кулсума ибн Ияда потерпели в 741 году жестокое поражение в долине реки Себу (Марокко). Лишь в сражениях 742 года у деревни Аснам и при аль-Карне (под Кайруаном) арабские войскам под командованием наместника Египта Ханзалы ибн Сафвана ценою огромных усилий удалось одержать победу над восставшими племенами. Тем не менее, восстание способствовало падению династии Омейядов. (ru)
- A Grande Revolta Berbere de 739/740–743 (122–125 A.H. no calendário muçulmano) aconteceu durante o reinado do califa omíada Hixam (r. 724–743) e marcou a primeira secessão bem-sucedida do califado árabe (governado de Damasco). Inflamada pelos pregadores puritanos carijitas, a revolta berbere contra os seus governantes árabes omíadas começou em Tânger em 740, e foi liderada, inicialmente, por . A revolta logo se espalhou por todo o resto do Magrebe (o norte da África) e cruzou o estreito ao Alandalus. (pt)
- Берберське повстання (араб. ثورة البربر) 739—743 років — одне з найбільших анти-арабських повстань у Північній Африці. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Pemberontakan Berber 739/740–743 M (122–125 AH dalam Kalender Hijriyah) merupakan sebuah konflik yang terjadi pada masa pemerintahan Kekhalifahan Umayyah, Hisyam bin Abdul-Malik dan menandai pemisahan diri pertama yang berhasil dari kekhalifahan Arab (dipimpin dari Damaskus). Konflik ini dipicu oleh para pengkhotbah puritan Khawarij, pemberontakan Berber melawan penguasa Arab Umayyah mereka dimulai di Tangier pada tahun 740, dan pada awalnya dipimpin oleh . Pemberontakan itu segera menyebar ke seluruh Maghrib (Afrika Utara) dan melintasi selat-selat ke Al-Andalus. (in)
- A Grande Revolta Berbere de 739/740–743 (122–125 A.H. no calendário muçulmano) aconteceu durante o reinado do califa omíada Hixam (r. 724–743) e marcou a primeira secessão bem-sucedida do califado árabe (governado de Damasco). Inflamada pelos pregadores puritanos carijitas, a revolta berbere contra os seus governantes árabes omíadas começou em Tânger em 740, e foi liderada, inicialmente, por . A revolta logo se espalhou por todo o resto do Magrebe (o norte da África) e cruzou o estreito ao Alandalus. (pt)
- Берберське повстання (араб. ثورة البربر) 739—743 років — одне з найбільших анти-арабських повстань у Північній Африці. (uk)
- ثورة البربر، وفي بعض المصادر ذات الصبغة القوميَّة خُصُوصًا يُعرفُ هذا الحدث باسم ثورة الأمازيغ (122 - 125هـ / 739 - 743م)، هي ثورة قامت ضد الخلافة الأموية في عهد الخليفة هشام بن عبد الملك، ومثلت أول استقلال ناجح عن الدولة الأموية (الحاكمة من دمشق). بدأت ثورة البربر ضد الخلافة الأموية من مدينة طنجة (المغرب) سنة 740م، وتمت قيادتها بشكل رئيسي من طرف ميسرة المطغري. انتشرت الثورة بسرعة إلى باقي مناطق شمال أفريقيا وعبر المضيق باتجاه الأندلس. (ar)
- L'evolució de la va impulsar la revolta dels amazics de la península ibèrica. Malgrat la derrota en la , Balj ibn Bixr al-Quxayrí va aconseguir retirar-se amb 7.000 soldats cap a Ceuta, on va ser assetjat pels amazics, fins que el valí de l'Àndalus Abd-al-Màlik ibn Qàtan al-Fihrí el va fer passar a Hispània per tal de lluitar contra els amazics revoltats a la península, un cop signat un document pel qual s'obligava a sortir d'Hispània una vegada reprimida la revolta. (ca)
- The Berber Revolt of 740–743 AD (122–125 AH in the Islamic calendar) took place during the reign of the Umayyad Caliph Hisham ibn Abd al-Malik and marked the first successful secession from the Arab caliphate (ruled from Damascus). Fired up by Kharijite puritan preachers, the Berber revolt against their Umayyad Arab rulers began in Tangiers in 740, and was led initially by Maysara al-Matghari. The revolt soon spread through the rest of the Maghreb (North Africa) and across the straits to al-Andalus. (en)
- Der Aufstand des Maysara war ein Berberaufstand gegen die arabische Herrschaft in den Jahren 740–742. Nach der Unterwerfung des Maghreb durch die Muslime unter Hassan ibn an-Numan und Musa ibn Nusayr (700–710) traten die Berber schnell zum Islam über und nahmen schon 711 an der Eroberung des Reichs der Westgoten in Spanien teil. Allerdings verweigerten die arabischen Muslime, die die Führungspositionen in Verwaltung und Militär besetzten, den islamisierten Berbern die Gleichstellung und die Beteiligung an der Macht. (de)
- Berbereen Matxinada Handia K. o. 740tik 743ra gertatu zen (Hejiraren 122tik 125era) Hixam ibn Abd al-Maliken erresumaren pean, eta lurralde edo herri bat Damaskoko kalifa-herritik banatzeko lehendabiziko arrakasta izan zen, partziala izan arren. Jarijita predikari puristek hauspotuta (testu latinoetan arures deituak), omeiatar arabiar agintarien kontrako berbereen errebolta Tangerren hasi zen 739an, hasiera batean Maysara al-Matghari buru zutela. Errebolta Magreb osora (Ipar Afrikan) eta al-Andalusera zabaldu zen luze gabe, baita garaipen partziala eskuratu ere. (eu)
- Revuelta bereber o gran revuelta bereber son denominaciones historiográficas para la revuelta que se produjo en el Magreb y al-Ándalus entre los años 122–125 de la Hégira (739/740–743 de la era cristiana) contra el Califato omeya de Damasco (en ese momento, bajo el califa Hisham ibn Abd al-Malik). Fue la primera ocasión en que se produjo una escisión del Imperio islámico. La revuelta, de base étnica bereber y religiosa jariyí, tuvo causas socio-económicas, políticas y religiosas (exigencias de pureza religiosa, contra la subordinación de los bereberes a la minoría dirigente árabe, a pesar de su conversión al islam, y contra la presión fiscal). Surgió en Tánger, y la dirigió al comienzo (en las fuentes árabes llamado al-Ḥaqir –«el innoble»–), que fue depuesto por los propios rebeldes y po (es)
- La grande révolte berbère de 739/740 à 743, s'est déroulée durant le règne du calife omeyyade Hicham ibn Abd al-Malik et marque la première sécession réussie du califat omeyyade. Échaudés par des prédicateurs puritains kharijites, les berbères se révoltent contre leurs gouverneurs arabes omeyyades qui leur imposent le régime du dhimmi qui se traduit notamment par l'imposition de lourdes taxes. La révolte est d'abord menée par Maysara, un chef berbère de la tribu des Imteghren, dans l'actuel Maroc, duquel les Omeyyades sont rapidement expulsés, puis se répand dans le reste du Maghreb et à travers le détroit de Gibraltar à al-Andalus. (fr)
- La Grande rivolta berbera del 739/740–743 esplose nel corso del califfato dell'omayyade Hishām b. ʿAbd al-Malik e costituì la prima secessione patita dal califfato, allora con sede a Damasco. Dietro di essa si affacciava la propaganda kharigita e l'irrisolta questione dei mawālī (convertiti all'Islam, ma non Arabi), che non erano equiparati - specialmente sotto il profilo fiscale - ai musulmani arabi, tanto da essere costretti a versare al Bayt al-māl, la jizya e l'eventuale kharāj (cui erano tenuti i sudditi "protetti", appartenenti all'Ahl al-Kitāb), anziché la più lieve zakāt cui erano tenuti i musulmani. (it)
- De Grote Berberopstand van 739 tot 743 vond plaats tijdens het bewind van kalief Hisham en markeerde de eerste succesvolle afscheiding van het Islamitisch Kalifaat. De opstand begon in 739 in Tanger en werd in eerste instantie geleid door Maysara al-Matghari. (nl)
- Восстание берберов (араб. ثورة البربر) в 740—742 годах — одно из крупнейших антифеодальных восстаний в Северной Африке. После арабского завоевания Северной Африки большая часть берберских племен приняла ислам, рассчитывая получить облегчение от налогового гнета. Однако при халифе Хишаме было восстановлено обложение новообращенных, в том числе и берберов, подушным и поземельным налогом. Тем не менее, восстание способствовало падению династии Омейядов. (ru)
|
