| dbo:abstract
|
- La mortificació és la privació o el patiment voluntari que hom s'imposa a si mateix per motius ascètics i religiosos. Amb aquesta pràctica mortificar, és a dir donar la mort als seus pecats per tal d'atènyer la santedat. Tot i que la paraula prové de la Carta als Romans de Pau de Tars, pràctiques semblants es van trobar en altres religions. A les diferents variants de la religió cristiana, avui dia es troben diferents formes de mortificació: l'abstinència, dejuni, autoflagel·lació, portar el cilici, agenollar-se durant molt de temps en un suport inconfortable. El concepte rau en el principi que res no pot superar el sofriment del Crist a la creu i que com més pateix l'home durant la seva vida a la terra, tant més feliç serà al cel. Una idea que volia consolar la gent en preconitzar que les injustícies o el dolor encorregudes durant la vida serien compensades a la vida eterna, va ser pervertida al sentit que en afegint sofriment al capdamunt del dolor natural, s'augmentaria la felicitat eterna al cel. Segons la teologia cristiana l'Esperit sant ajuda els creients en la «mortificació dels pecats de la carn», una idea absent als quatre evangelis, llençada posteriorment per Pau de Tars. La política de l' pot ser vista com una interpretació moderna d'aquest concepte. Igualment és un concepte central en la filosofia de l'Opus Dei. (ca)
- Kasteiung oder Selbstkasteiung (von lat. castigatio, ‚Züchtigung‘, das „Kasteien“), im mittelalterlichen Deutsch Kestigung, bezeichnet freiwillige Entbehrungen und Leiden um eines höheren Gutes willen. Das Wort Kasteiung wurde allerdings in historischen Zusammenhängen durchaus nicht ausschließlich für die selbst durchgeführte religiöse Praxis verwendet. Auch Strafen aus erzieherischen Gründen wurden so bezeichnet. So beschreibt der Beichtvater der Mystikerin Dorothea von Montau (1347–1394), wie sie ihre Kinder „vernünftig und hart“ schlug („sy casteyte sye [ihre Kinder] vornumftlich und hertlich“). Als eine Form der Askese erscheint Kasteiung, wenn man sie zur Beschränkung oder Abtötung der Triebhaftigkeit oder auch der Sinnlichkeit auf sich nimmt („Abtötung des Fleisches“) mit dem Ziel, innerlich frei zu werden für Höheres. Solche Kasteiung geschieht zum Beispiel durch den Entzug von Nahrung oder Schlaf durch Fasten und nächtliches Gebet oder auch das Tragen von härenen Hemden, Bußgürteln, oder eines Ciliciums. Für die christliche Religion benennt Dinzelbacher fünf zentrale Formen der Kasteiung: Fasten, Venien (Kniebeugen), Selbstgeisselung, Wachen (Wachbleiben) und sexuelle Enthaltsamkeit. Zahlreiche Erlebnismystiker und -mystikerinnen des Mittelalters praktizierten harte Formen der Kasteiung. So trug Heinrich Seuse etwa Unterwäsche mit eingearbeiteten Nägeln und stichelte den Namen Jesu auf seine Brust, Adelheid Langmann verwendete zur Selbstverwundung eine Igelhaut, Christina von Retters schließlich verbrannte sich zur Abtötung des Fleisches ihre Scheide. Mechthild von Magdeburg betrieb ihre Selbstgeißelungen wohl 20 Jahre lang sehr ausgiebig: „Ich mußte mich stets in großen Ängsten haben, und während meiner ganzen Jugend mit heftigen Abwehrhieben auf meinen Leib einschlagen; das waren: Seufzen, Weinen, Beichten, Fasten, Wachen, Rutenschläge und immerwährende Anbetung.“ Catharina von Gebsweiler (1250–1330) beschreibt in ihren Lebensbeschreibungen den Klosteralltag: "Einige müheten sich in häufigen Kniebeugungen und schlugen sich selber unter dem Anbeten der Majestät des Herrn. (...) Andere geißelten sich und zerrissen auf’s Heftigste sich an einzelnen Tagen das Fleisch durch Ruthentstreiche, andere mit knotenreichen Riemen, welche zwei oder drei Ausläufer hatten, noch andere aber mit Dornengeißeln." Kasteiung kann auch eine Art der Buße und Sühne sein. Zuweilen geht es bei solchen Praktiken auch um das Erdulden von Schmerzen. Im öffentlichen Raum wurde solche Kasteiung in besonders spektakulärer Form von den Flagellanten oder Geißlern praktiziert. Im Christentum kann Kasteiung auch im Sinne der Compassio, des körperlichen Mit- oder Nachvollzugs des Leidens Christi, erfolgen. Die Compassio im vergeistigten Sinn, in der es um das Mitleiden im seelischen Schmerz geht, kann hingegen nicht als Kasteiung verstanden werden. Auch im heutigen Christentum spielen harte Formen der Kasteiung eine Rolle, beispielsweise in der Organisation Opus Dei. Die sogenannten Numerarier, zölibatär lebende Mitglieder, praktizieren neben anderen Formen der Askese auch das Tragen eines Bußgürtels (Cilicium) für zwei Stunden des Tages und eine wöchentliche Kasteiung im Sinne einer Selbstgeißelung. Auch im Hinduismus und im Islam gibt es die Selbstkasteiung. Ein Beispiel bei den Schiiten sind die Trauer- und Bußrituale, arabisch "Tatbir", anlässlich der schiitischen Passionsspiele, insbesondere am Märtyrer-Gedenktag Aschura, die manche Theologen allerdings auch als dem Ansehen der Religion schädlich kritisieren. Formen der Kasteiung im Sinne der Askese gibt es nahezu in allen Kulturen. (de)
- La mortificación de la carne es un acto por el cual un individuo o grupo busca mortificar, o poner a la muerte, su naturaleza pecaminosa, como parte del proceso de santificación. En el cristianismo, las formas comunes de mortificación que se practican hasta el día incluyen el ayuno, la abstinencia y el arrodillado piadoso. También era común entre las órdenes religiosas cristianas en el pasado el uso de cilicio, así como la flagelación en la imitación del sufrimiento de Jesús de Nazaret y la muerte por crucifixión. La teología cristiana sostiene que el Espíritu Santo ayuda a los creyentes en la "mortificación de los pecados de la carne". Aunque el término "mortificación de la carne", que se deriva de Romanos 8:13 y Colosenses 3: 5 en la Biblia, se usa principalmente en un contexto cristiano, otras culturas pueden tener conceptos análogos de abnegación; las prácticas seculares existen también. Algunas formas únicas de varias culturas asiáticas llevan cargas pesadas e inmersión en agua. (es)
- Mortification of the flesh is an act by which an individual or group seeks to mortify or deaden their sinful nature, as a part of the process of sanctification. In Christianity, mortification of the flesh is undertaken in order to repent for sins and share in the Passion of Jesus. Common forms of Christian mortification that are practiced to this day include fasting, abstinence, as well as pious kneeling. Also common among Christian religious orders in the past were the wearing of sackcloth, as well as self-flagellation in imitation of Jesus Christ's suffering and death. Christian theology holds that the Holy Spirit helps believers in the "mortification of the sins of the flesh." Verses in the Old Testament (Hebrew Bible) considered to be precursors to Christian ideas of self-mortification include Zechariah 13:6 and 1 Kings 18:28–29. Although the term 'mortification of the flesh', which is derived from the King James version of Romans 8:13 and Colossians 3:5, is primarily used in a Christian context, other cultures may have analogous concepts of self-denial; secular practices exist as well. Some forms unique to various Asian cultures are carrying heavy loads and immersion in water. (en)
- Zelfkastijding is het zichzelf pijn doen. Dit wordt vaak gedaan uit religieuze overtuiging, als onderdeel van de ascese. De Rooms-Katholieke Kerk kent het cilicium; dit kan een ruwharen kleed zijn, een zogenoemd boetekleed maar ook een band van metalen ringen, voorzien van haakjes die naar binnen gekeerd zijn. Deze band wordt om het bovenbeen of een ander lichaamsdeel gedaan en veroorzaakt pijn. Deze pijn is een soort boetedoening voor de kruisiging van Jezus. Daarnaast is er de gesel waarmee men zichzelf op de rug kan kastijden. In sommige landen (vaak de Latijns-Amerikaanse) komt het voor, dat men de kruisloop naar de berg Golgotha naloopt met een kruis en een doornenkroon op het hoofd. Hierbij vloeit ook echt bloed. Sommigen gaan zelfs zover, zich daadwerkelijk te laten kruisigen. Zonder dat dit de dood tot gevolg heeft overigens. Meelopers in deze tocht, kastijden zichzelf vaak tot bloedens toe met gesels. Ze worden wel flagellanten genoemd. Er zijn mensen die zichzelf pijnigen zonder dat dat het een religieuze basis heeft. Het is dan vaak het gevolg van psychische problematiek. Door zichzelf pijn te doen, probeert men meer grip te krijgen op gevoelens. Er kan sprake zijn van automutilatie. Zolang dit geen gevolgen heeft voor het dagelijks functioneren is er volgens het handboek voor psychiatrische diagnostiek, DSM-5, geen psychiatrische stoornis. (nl)
- Umartwienie – w chrześcijaństwie umyślne i dobrowolne wyrzekanie się pewnych przyjemności i wygód oraz panowanie nad samym sobą. (pl)
- Späkning är det sätt på vilket en person eller en grupp självpåtaget bestraffar sig i syfte att få syndernas förlåtelse och för att finna vägen till salighet. Termen används huvudsakligen i religiös och andlig kontext. Utövandet av späkning är inte begränsat till enstaka kulturer eller sammanhang, men är kanske mest uttalat inom den romersk-katolska kyrkan och dess helgonkult. Vanliga former av späkning är flagellation som ett sätt att likna och följa Jesu lidande och död genom korsfästelse. Andra former av späkning kan vara fasta, att bära tungt eller nedsänka sig i vatten, vilket kan återfinnas i vissa asiatiska kulturer. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- Umartwienie – w chrześcijaństwie umyślne i dobrowolne wyrzekanie się pewnych przyjemności i wygód oraz panowanie nad samym sobą. (pl)
- La mortificació és la privació o el patiment voluntari que hom s'imposa a si mateix per motius ascètics i religiosos. Amb aquesta pràctica mortificar, és a dir donar la mort als seus pecats per tal d'atènyer la santedat. Tot i que la paraula prové de la Carta als Romans de Pau de Tars, pràctiques semblants es van trobar en altres religions. (ca)
- Kasteiung oder Selbstkasteiung (von lat. castigatio, ‚Züchtigung‘, das „Kasteien“), im mittelalterlichen Deutsch Kestigung, bezeichnet freiwillige Entbehrungen und Leiden um eines höheren Gutes willen. Für die christliche Religion benennt Dinzelbacher fünf zentrale Formen der Kasteiung: Fasten, Venien (Kniebeugen), Selbstgeisselung, Wachen (Wachbleiben) und sexuelle Enthaltsamkeit. Formen der Kasteiung im Sinne der Askese gibt es nahezu in allen Kulturen. (de)
- La mortificación de la carne es un acto por el cual un individuo o grupo busca mortificar, o poner a la muerte, su naturaleza pecaminosa, como parte del proceso de santificación. En el cristianismo, las formas comunes de mortificación que se practican hasta el día incluyen el ayuno, la abstinencia y el arrodillado piadoso. También era común entre las órdenes religiosas cristianas en el pasado el uso de cilicio, así como la flagelación en la imitación del sufrimiento de Jesús de Nazaret y la muerte por crucifixión. La teología cristiana sostiene que el Espíritu Santo ayuda a los creyentes en la "mortificación de los pecados de la carne". Aunque el término "mortificación de la carne", que se deriva de Romanos 8:13 y Colosenses 3: 5 en la Biblia, se usa principalmente en un contexto cristiano (es)
- Mortification of the flesh is an act by which an individual or group seeks to mortify or deaden their sinful nature, as a part of the process of sanctification. In Christianity, mortification of the flesh is undertaken in order to repent for sins and share in the Passion of Jesus. Common forms of Christian mortification that are practiced to this day include fasting, abstinence, as well as pious kneeling. Also common among Christian religious orders in the past were the wearing of sackcloth, as well as self-flagellation in imitation of Jesus Christ's suffering and death. Christian theology holds that the Holy Spirit helps believers in the "mortification of the sins of the flesh." Verses in the Old Testament (Hebrew Bible) considered to be precursors to Christian ideas of self-mortification (en)
- Zelfkastijding is het zichzelf pijn doen. Dit wordt vaak gedaan uit religieuze overtuiging, als onderdeel van de ascese. De Rooms-Katholieke Kerk kent het cilicium; dit kan een ruwharen kleed zijn, een zogenoemd boetekleed maar ook een band van metalen ringen, voorzien van haakjes die naar binnen gekeerd zijn. Deze band wordt om het bovenbeen of een ander lichaamsdeel gedaan en veroorzaakt pijn. Deze pijn is een soort boetedoening voor de kruisiging van Jezus. Daarnaast is er de gesel waarmee men zichzelf op de rug kan kastijden. (nl)
- Späkning är det sätt på vilket en person eller en grupp självpåtaget bestraffar sig i syfte att få syndernas förlåtelse och för att finna vägen till salighet. Termen används huvudsakligen i religiös och andlig kontext. Utövandet av späkning är inte begränsat till enstaka kulturer eller sammanhang, men är kanske mest uttalat inom den romersk-katolska kyrkan och dess helgonkult. (sv)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}