| dbo:abstract
|
- La Orleanistoj aŭ Orleananoj estis franca dekstra (escepte dum 1814–1830) branĉo kiu elstaris el la Franca Revolucio kiel opoziciaj al la . Ili regis en Francio en 1830–1848 en la Julia monarkio de la reĝo Ludoviko-Filipo (Francio). Ĝi estas ĝenerale konsiderata transira periodo dominata de la konservativa Orleanisma doktrino en ekonomio kaj eksterlandaj aferoj. Ĉefa estro estis ĉefministro François Guizot. Ili foriris al ekzilo dum la regado de la imperiestro Napoleono la 3-a kaj falis pro la establado de la Tria Respubliko en 1870. Ĝi prenas sian nomon el la de la Burbonoj (posteuloj el la plej juna filo de Ludoviko la 13-a), kiuj estis iliaj estroj. La frakcio enhavis multajn liberalulojn kaj intelektulojn kiuj volis restaŭri monarkion kiel Konstitucia monarkio kun limigitaj povoj por la reĝo kaj plej povo en la manoj de parlamento. Orleanistoj estis opoziciataj de la pli konservema Burbona frakcio, kiu volis ke la heredantoj de Ludoviko la 16-a restaŭru la tronon kun grandaj povoj. Kaj Orleanistoj kaj Burbonoj estis siavice opozicitaj de la respublikanoj kiuj volis neniun reĝon. (eo)
- Orléanisten nannte man in Frankreich die Anhänger des Hauses Orléans. Einerseits war es während der französischen Revolution die Bezeichnung der Parteigänger von Louis Philippe II. Joseph de Bourbon, Herzog von Orléans (genannt Philippe Égalité). Andererseits bezeichnete man damit seit 1830 die Anhänger von Ludwig Philipp I. während der Julimonarchie. Letztere zählten meist zum gehobenen Mittelstand (Bourgeoisie) und lösten sich ab 1848, nach dem Sturz des französischen Königs, auf, da sie nun den rivalisierenden Parteien der Legitimisten, Bonapartisten und Republikaner kaum mehr etwas entgegenstellen konnten. Nach dem Krieg von 1870/71 traten die Orléanisten wieder mehr in den Vordergrund; indes ihre ängstliche Behutsamkeit, ihre übertriebene Rücksichtnahme auf die Klerikalen, endlich der Fusionsversuch der konservativen Elemente mit der legitimistischen Partei, um dem Haupte der Orléansschen Familie, dem Grafen von Paris, nach dem Tod oder der Abdankung des Grafen von Chambord die legitime Nachfolge im Königtum zu sichern, entfremdeten der Partei viele liberale Mitglieder, welche sich der Republik zuwandten. Seit dem Erlöschen der älteren Linie der Bourbonen mit dem Tode des Grafen von Chambord (24. August 1883) haben sich die Orléanisten mit den Legitimisten völlig verschmolzen. (de)
- Orleanismo es el nombre que recibe una de las ramas del monarquismo francés, y que incluye a los partidarios de la Casa de Orleáns, que había sido destronada con la Revolución francesa de 1848, y que buscaban restablecer la Monarquía de Julio en la persona del nieto de Luis Felipe I, el pretendiente Felipe de Orleáns, conde de París, al que se reconocía como Luis Felipe II. Se oponen a las reclamaciones bonapartistas y legitimistas. Con la Elección legislativa de Francia de 1871 que proporcionó a los monárquicos una amplia mayoría, se pensó restaurar la monarquía en Francia. Para ello, el pretendiente orleanista reconoció al pretendiente borbónico legitimista, Enrique de Artois, conde de Chambord, conocido por sus partidarios como Enrique V. Tras una entrevista inicial en Frohsdorf el 5 de enero de 1873, en la que el conde de París se comprometía a favorecer la causa del conde de Chambord, y este le reconocía como heredero; de la segunda entrevista, también en Frohsdorf, salió el acuerdo final el 5 de noviembre por el que el conde de París reconoció al conde de Chambord como el representante de la monarquía en Francia, de modo que el conde de Chambord reinaría primero y le sucedería el conde de París. Sin embargo, el empecinamiento del conde de Chambord a no reconocer la bandera tricolor francesa frustró la restauración monárquica, y Francia se decantó por la República con la de 30 de enero de 1875. Tras la muerte del conde de Chambord en 1883, una gran parte del legitimismo francés (Blancs d'Eu) reconoció al conde de París como su sucesor, sobre la base que Felipe V de España había renunciado a la corona francesa en 1712 y 1720, y por tanto, el representante agnado procedería de la Casa de Orleáns, en la persona de Felipe de Orleáns, conde de París, que no adoptó el nombre de Luis Felipe II sino el de Felipe VII. Sin embargo, un parte de los monárquicos consideraba nulas las renuncias de Felipe V de España, y por tanto, la corona francesa debía recaer un descendiente agnado del mismo, por vía masculina, que recaía en el conde de Montizón, Juan de Borbón y Braganza, hijo de Carlos María Isidro de Borbón, pretendiente carlista al trono de España, que es reconocido por los legitimistas como Juan III de Francia. (es)
- L’orléanisme est un mouvement politique français apparu au XIXe siècle et qui se décline sous deux formes, en deux périodes distinctes :
* l'orléanisme pur ou primitif (1830-1883), qui désignait les partisans de la maison d'Orléans et du régime de la monarchie de Juillet et qui s’est parfois appliqué aux courants politiques de la droite modérée ;
* l'orléanisme-fusionniste (depuis 1883), qui désigne les partisans de la maison d'Orléans qui la considèrent comme héritière des rois de France, à la suite du décès du comte de Chambord, dernier représentant de la branche aînée des Bourbons, et des renonciations supposément faites par le duc d'Anjou lors des traités d'Utrecht de 1713, auteur de la deuxième branche des Bourbons toujours subsistante. Il s'oppose au mouvement légitimiste, partisan des Bourbons, et au bonapartisme, partisan de la maison Bonaparte. (fr)
- Orléanist (French: Orléaniste) was a 19th-century French political label originally used by those who supported a constitutional monarchy expressed by the House of Orléans. Due to the radical political changes that occurred during that century in France, three different phases of Orléanism can be identified:
* The "pure" Orléanism: constituted by those who supported the constitutional reign of Louis Philippe I (1830–1848) after the 1830 July Revolution, and who showed liberal and moderate ideas.
* The "fusionist" Orléanism: the movement formed by pure Orléanists and by those Legitimists who after the childless death of Henri, Count of Chambord in 1883 endorsed Philippe, Count of Paris, grandson of Louis Philippe, as his successor. The fusion drove the Orleanist movement to more conservative stances.
* The "progressive" Orléanism: the majority of "fusionists" who, after the decline of monarchist sentiment in the 1890s, joined into moderate republicans, who showed progressive and secular-minded goals, or into Catholic rally, like the Liberal Action. Orleanism was opposed by the two other monarchist trends: the more conservative Legitimism that was loyal to the eldest branch of the House of Bourbon after 1830, and the Bonapartism that supported Napoleon’s legacy and heirs. (en)
- Orléanistes adalah faksi berhaluan kanan di Prancis yang muncul sebagai gerakan perlawanan terhadap kelompok Légitimistes. Faksi ini menguasai Prancis dari tahun 1830 hingga 1848 pada masa Monarki Juli Raja Louis Philippe I. Periode ini pada awalnya dianggap sebagai periode transisi yang didominasi oleh doktrin Orléanistes yang konservatif di bidang ekonomi dan kebijakan luar negeri. Salah satu pemimpin utamanya adalah Perdana Menteri François Guizot. Kelompok ini pada akhirnya tersingkirkan setelah Kaisar Napoleon III berkuasa dan lalu dibubarkan setelah pendirian Republik Prancis Ketiga pada tahun 1870. Nama faksi ini berasal dari yang merupakan cabang Wangsa Bourbon (keturunan anak laki-laki termuda Raja Louis XIII). Di dalam faksi ini terdapat banyak orang liberal dan intelektual yang ingin mendirikan monarki konstitusional dengan wewenang yang terbatas untuk raja. Mereka ingin agar sebagian besar wewenang dalam mengurus negara diserahkan kepada parlemen. Kelompok Orléanistes ditentang oleh faksi Bourbon yang lebih konservatif yang ingin mengembalikan tahta kepada keturunan Raja Louis XVI dari Prancis dengan wewenang yang besar. Kelompok Orléanistes dan Bourbon sama-sama ditentang oleh kelompok republikan yang sama sekali tidak menginginkan keberadaan raja. (in)
- 오를레앙파(프랑스어: Orléanists)는 프랑스의 우익 정파다. 프랑스 혁명 와중에 정통왕당파에 대항하여 출현했다. 1830년에서 1848년 사이(7월 왕정)에는 집권 정파이기도 했다. 주요 영수로는 프랑수아 기조 등이 있다. 나폴레옹 3세가 제정복고를 하면서 해외 망명 신세가 되었으며, 제정이 무너진 뒤인 1870년 왕정복고가 되지 않고 프랑스 제3공화국이 수립되자 정파로서 생명력을 다하고 소멸되었다. 오를레앙파는 부르봉가의 방계(루이 13세의 막내아들의 후손)인 오를레앙가 국왕에 의한 입헌군주제를 주장했다. 입헌군주제를 지지한 자유주의자나 지식인들 다수가 오를레앙파를 구성했으며 아돌프 티에르 등 기회주의적 온건 공화파들도 7월 왕정기에는 오를레앙주의 좌파를 구성하기도 하였다. 전제군주제로의 회귀를 주장한 정통왕당파와 서로 경쟁 관계였다. 하지만 오를레앙파와 정통왕당파 모두 왕을 원하지 않는 공화파에게 배척되었다. (ko)
- L'orleanismo è una corrente politica francese del XIX secolo che designava i sostenitori della Casa d'Orléans e della monarchia di luglio, improntata su costituzionalismo e liberalismo moderato. Dal XX secolo il termine indica, sia pure impropriamente, i sostenitori dei diritti della Casa d'Orléans sul trono di Francia. (it)
- オルレアニスムまたはオルレアン王朝主義（フランス語：Orléanisme）は、フランス革命期に起源を持つ、フランスの右翼ないし中道右派の派閥による政治運動。オルレアニスムの名称は、派閥の指導者であるブルボン王家の分枝オルレアン家に由来する。オルレアニスムは1789年に起きた革命の指導者たちが追求した「人間の権利」と、君主制の原則とのつり合いのとれた立憲君主主義を政治目標とし、この政治的妥協を進める人々の擁護者となったオルレアン家の公爵たちをフランス王として支持した。オルレアニスム運動は1870年の第三共和政成立後しばらくすると、分裂する形で消滅した。この派閥に属する者はオルレアニスト（Orléaniste）と呼ばれた。フランスの歴史家の分析によれば、オルレアニストはレジティミスト、ボナパルティストとともに、フランス右翼の3つの派閥の一つである。 (ja)
- Orleanizm – doktryna polityczna ukształtowana w latach 1830-1848, ale posiadająca korzenie głębiej – już w epoce Ludwika XIV. Pośrednio była ona skutkiem konfliktu między królem Ludwikiem XIV a jego młodszym bratem Filipem Orleańskim. Orleanizm bywał określany jako liberalizm arystokratyczny. Ze względu na tłamszenie ambicji politycznych Filipa Orleańskiego przez Króla Słońce orleanizm dążył do ograniczenia władzy absolutystycznej. Doktryną tą kierowała się monarchia lipcowa. (pl)
- Orleanisme (Frans: orléanisme) is een monarchistische stroming in Frankrijk die ontstond in de vroege 19e eeuw en een koninkrijk onder het huis Orléans voorstaat. Ten tijde van de Julimonarchie onder "burgerkoning" Lodewijk Filips (1830–1848) was dit ook daadwerkelijk het geval. Sinds de Franse Februarirevolutie van 1848 die de Julimonarchie ten val bracht, streven orleanisten naar het herstel ervan door de aanspraken van de graaf van Parijs te steunen. In 1873 sloten zij een akkoord met de legitimisten (een andere monarchistische stroming) om samen Henri d'Artois, de graaf van Chambord, als kandidaat-pretendent naar voren te schuiven. Toen die in 1883 zonder kinderen overleed, werd de graaf van Parijs voor alle monarchisten de pretendent. (nl)
- Orléanister kallades 1848–1883 anhängarna till det under februarirevolutionen 1848 avsatta franska kungahuset av linjen Orléans. De flesta orléanister fanns bland den rikare medelklassen och stod i motsättning till anhängare av den äldre linjen av huset Bourbon, vilka i stället kallades legitimister. Under Napoleon III var de i klar opposition mot styret men fick efter tysk-franska kriget en stark ställning. Splittring inom orléanisterna och motsättningen till legitimisterna omintetgjorde dock deras förhoppningar. Då legitimisterna efter greven av Chambordss död 1883 fick samma pretendent som orléanisterna, förenades de båda monarkistiska riktningarna. (sv)
- Os orleanistas foram uma facção ou partido político francês que surgiu após a Revolução Francesa. Seu nome advém dos Orleães, ramo da Casa de Bourbon, tidos como os líderes do grupo. Foram perdendo importância na cena política francesa, especialmente após o estabelecimento da Terceira República. (pt)
- 奥尔良派（法文：Orléaniste）是19世纪法国的一个政治标签，指支持奥尔良王朝的君主立宪制派人士。 (zh)
- Орлеанская партия или орлеанисты — так назывались во Франции приверженцы орлеанского дома: во время великой революции — сторонники Филиппа Эгалите, а с 1830 г. сторонники династии короля Луи-Филиппа. Луи-Филипп родился в Париже. Был старшим сыном герцога Луи-Филиппа-Жозефа Орлеанского, известного как Филипп Эгалите; носил сперва титул герцога Валуа, потом герцога Шартрского. С 1800 года вплоть до вступления на престол носил титул герцога Орлеанского. Большинство его предков принадлежали к разным ветвям династии Бурбонов — 9 из 16 прапрадедов и прапрабабушек Луи-Филиппа были потомками одного человека, Карла IV де Бурбона. Под руководством госпожи Жанлис Луи-Филипп приобрёл довольно серьёзные и разнообразные знания, либеральный образ мыслей, любовь к путешествиям, привычку к простоте и выносливость. Вслед за отцом он объявил себя сторонником революции, поступил в национальную гвардию и в клуб якобинцев. В чине генерал-лейтенанта он принял участие в битвах при Вальми, при Жемаппе (1792 г.) и при Неервиндене, где обнаружил большие военные способности и храбрость. В 1792 г. Луи-Филипп отказался от своего титула и по примеру отца принял имя гражданина Эгалите. Когда Конвент издал закон об изгнании Бурбонов, то для обоих Эгалите было сделано исключение. Когда генерал Дюмурье, под начальством которого служил Луи-Филипп, изменил Республике, Луи-Филипп, хотя и не принимавший участия в заговоре, должен был оставить Францию. После февральской революции 1848 г. члены орлеанского дома находились в эмиграции, а их сторонники — в оппозиции второй республике, потом второй империи. После падения второй империи орлеанские принцы вернулись во Францию. Надежды на восстановление орлеанской монархии оживились. Среди богатой и либеральной буржуазии орлеанисты находили много сторонников. В национальное собрание вошли не только многие орлеанисты, но и два орлеанских принца (Омальский и Жуанвильский). Убедясь, что Тьер не хочет сделаться её орудием, Орлеанская партия свергла его и выбрала более удобного для её целей Мак-Магона. Попытка слиться с легитимистской партией и добиться восстановления монархии, с признанием графа Парижского наследником престола, потерпела неудачу вследствие упрямства графа Шамбора. Сближение с легитимистами и клерикалами лишило орлеанских принцев симпатий либеральной группы их сторонников и послужило началом отпадения многих приверженцев их, примирившихся с республикой (raillés). Когда, после смерти графа Шамбора (в 1883 году), граф Парижский был признан легитимистами (за немногими исключениями) главой королевского дома (Maison royale de France), то республика уже настолько окрепла, что ослабевшая Орлеанская партия не была для неё опасной; однако, по закону о претендентах (1886 г.) орлеанские принцы были вновь изгнаны из Франции. Сильно скомпрометировала себя Орлеанская партия союзом с буланжистами (1888 г.), которым граф Парижский для агитации дал 4 миллиона франков. Один только герцог Омальский протестовал против этого союза и в 1889 году получил разрешение вернуться во Францию. Через 4 месяца после смерти графа Парижского (1895 г.) его сын, Людовик-Филипп, в открытом письме к сенатору Бюффе заявил о своих правах на французский престол. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- 오를레앙파(프랑스어: Orléanists)는 프랑스의 우익 정파다. 프랑스 혁명 와중에 정통왕당파에 대항하여 출현했다. 1830년에서 1848년 사이(7월 왕정)에는 집권 정파이기도 했다. 주요 영수로는 프랑수아 기조 등이 있다. 나폴레옹 3세가 제정복고를 하면서 해외 망명 신세가 되었으며, 제정이 무너진 뒤인 1870년 왕정복고가 되지 않고 프랑스 제3공화국이 수립되자 정파로서 생명력을 다하고 소멸되었다. 오를레앙파는 부르봉가의 방계(루이 13세의 막내아들의 후손)인 오를레앙가 국왕에 의한 입헌군주제를 주장했다. 입헌군주제를 지지한 자유주의자나 지식인들 다수가 오를레앙파를 구성했으며 아돌프 티에르 등 기회주의적 온건 공화파들도 7월 왕정기에는 오를레앙주의 좌파를 구성하기도 하였다. 전제군주제로의 회귀를 주장한 정통왕당파와 서로 경쟁 관계였다. 하지만 오를레앙파와 정통왕당파 모두 왕을 원하지 않는 공화파에게 배척되었다. (ko)
- L'orleanismo è una corrente politica francese del XIX secolo che designava i sostenitori della Casa d'Orléans e della monarchia di luglio, improntata su costituzionalismo e liberalismo moderato. Dal XX secolo il termine indica, sia pure impropriamente, i sostenitori dei diritti della Casa d'Orléans sul trono di Francia. (it)
- オルレアニスムまたはオルレアン王朝主義（フランス語：Orléanisme）は、フランス革命期に起源を持つ、フランスの右翼ないし中道右派の派閥による政治運動。オルレアニスムの名称は、派閥の指導者であるブルボン王家の分枝オルレアン家に由来する。オルレアニスムは1789年に起きた革命の指導者たちが追求した「人間の権利」と、君主制の原則とのつり合いのとれた立憲君主主義を政治目標とし、この政治的妥協を進める人々の擁護者となったオルレアン家の公爵たちをフランス王として支持した。オルレアニスム運動は1870年の第三共和政成立後しばらくすると、分裂する形で消滅した。この派閥に属する者はオルレアニスト（Orléaniste）と呼ばれた。フランスの歴史家の分析によれば、オルレアニストはレジティミスト、ボナパルティストとともに、フランス右翼の3つの派閥の一つである。 (ja)
- Orleanizm – doktryna polityczna ukształtowana w latach 1830-1848, ale posiadająca korzenie głębiej – już w epoce Ludwika XIV. Pośrednio była ona skutkiem konfliktu między królem Ludwikiem XIV a jego młodszym bratem Filipem Orleańskim. Orleanizm bywał określany jako liberalizm arystokratyczny. Ze względu na tłamszenie ambicji politycznych Filipa Orleańskiego przez Króla Słońce orleanizm dążył do ograniczenia władzy absolutystycznej. Doktryną tą kierowała się monarchia lipcowa. (pl)
- Orleanisme (Frans: orléanisme) is een monarchistische stroming in Frankrijk die ontstond in de vroege 19e eeuw en een koninkrijk onder het huis Orléans voorstaat. Ten tijde van de Julimonarchie onder "burgerkoning" Lodewijk Filips (1830–1848) was dit ook daadwerkelijk het geval. Sinds de Franse Februarirevolutie van 1848 die de Julimonarchie ten val bracht, streven orleanisten naar het herstel ervan door de aanspraken van de graaf van Parijs te steunen. In 1873 sloten zij een akkoord met de legitimisten (een andere monarchistische stroming) om samen Henri d'Artois, de graaf van Chambord, als kandidaat-pretendent naar voren te schuiven. Toen die in 1883 zonder kinderen overleed, werd de graaf van Parijs voor alle monarchisten de pretendent. (nl)
- Orléanister kallades 1848–1883 anhängarna till det under februarirevolutionen 1848 avsatta franska kungahuset av linjen Orléans. De flesta orléanister fanns bland den rikare medelklassen och stod i motsättning till anhängare av den äldre linjen av huset Bourbon, vilka i stället kallades legitimister. Under Napoleon III var de i klar opposition mot styret men fick efter tysk-franska kriget en stark ställning. Splittring inom orléanisterna och motsättningen till legitimisterna omintetgjorde dock deras förhoppningar. Då legitimisterna efter greven av Chambordss död 1883 fick samma pretendent som orléanisterna, förenades de båda monarkistiska riktningarna. (sv)
- Os orleanistas foram uma facção ou partido político francês que surgiu após a Revolução Francesa. Seu nome advém dos Orleães, ramo da Casa de Bourbon, tidos como os líderes do grupo. Foram perdendo importância na cena política francesa, especialmente após o estabelecimento da Terceira República. (pt)
- 奥尔良派（法文：Orléaniste）是19世纪法国的一个政治标签，指支持奥尔良王朝的君主立宪制派人士。 (zh)
- La Orleanistoj aŭ Orleananoj estis franca dekstra (escepte dum 1814–1830) branĉo kiu elstaris el la Franca Revolucio kiel opoziciaj al la . Ili regis en Francio en 1830–1848 en la Julia monarkio de la reĝo Ludoviko-Filipo (Francio). Ĝi estas ĝenerale konsiderata transira periodo dominata de la konservativa Orleanisma doktrino en ekonomio kaj eksterlandaj aferoj. Ĉefa estro estis ĉefministro François Guizot. Ili foriris al ekzilo dum la regado de la imperiestro Napoleono la 3-a kaj falis pro la establado de la Tria Respubliko en 1870. (eo)
- Orleanismo es el nombre que recibe una de las ramas del monarquismo francés, y que incluye a los partidarios de la Casa de Orleáns, que había sido destronada con la Revolución francesa de 1848, y que buscaban restablecer la Monarquía de Julio en la persona del nieto de Luis Felipe I, el pretendiente Felipe de Orleáns, conde de París, al que se reconocía como Luis Felipe II. Se oponen a las reclamaciones bonapartistas y legitimistas. (es)
- Orléanisten nannte man in Frankreich die Anhänger des Hauses Orléans. Einerseits war es während der französischen Revolution die Bezeichnung der Parteigänger von Louis Philippe II. Joseph de Bourbon, Herzog von Orléans (genannt Philippe Égalité). Andererseits bezeichnete man damit seit 1830 die Anhänger von Ludwig Philipp I. während der Julimonarchie. (de)
- Orléanist (French: Orléaniste) was a 19th-century French political label originally used by those who supported a constitutional monarchy expressed by the House of Orléans. Due to the radical political changes that occurred during that century in France, three different phases of Orléanism can be identified: Orleanism was opposed by the two other monarchist trends: the more conservative Legitimism that was loyal to the eldest branch of the House of Bourbon after 1830, and the Bonapartism that supported Napoleon’s legacy and heirs. (en)
- L’orléanisme est un mouvement politique français apparu au XIXe siècle et qui se décline sous deux formes, en deux périodes distinctes :
* l'orléanisme pur ou primitif (1830-1883), qui désignait les partisans de la maison d'Orléans et du régime de la monarchie de Juillet et qui s’est parfois appliqué aux courants politiques de la droite modérée ;
* l'orléanisme-fusionniste (depuis 1883), qui désigne les partisans de la maison d'Orléans qui la considèrent comme héritière des rois de France, à la suite du décès du comte de Chambord, dernier représentant de la branche aînée des Bourbons, et des renonciations supposément faites par le duc d'Anjou lors des traités d'Utrecht de 1713, auteur de la deuxième branche des Bourbons toujours subsistante. (fr)
- Orléanistes adalah faksi berhaluan kanan di Prancis yang muncul sebagai gerakan perlawanan terhadap kelompok Légitimistes. Faksi ini menguasai Prancis dari tahun 1830 hingga 1848 pada masa Monarki Juli Raja Louis Philippe I. Periode ini pada awalnya dianggap sebagai periode transisi yang didominasi oleh doktrin Orléanistes yang konservatif di bidang ekonomi dan kebijakan luar negeri. Salah satu pemimpin utamanya adalah Perdana Menteri François Guizot. Kelompok ini pada akhirnya tersingkirkan setelah Kaisar Napoleon III berkuasa dan lalu dibubarkan setelah pendirian Republik Prancis Ketiga pada tahun 1870. (in)
- Орлеанская партия или орлеанисты — так назывались во Франции приверженцы орлеанского дома: во время великой революции — сторонники Филиппа Эгалите, а с 1830 г. сторонники династии короля Луи-Филиппа. Луи-Филипп родился в Париже. Был старшим сыном герцога Луи-Филиппа-Жозефа Орлеанского, известного как Филипп Эгалите; носил сперва титул герцога Валуа, потом герцога Шартрского. С 1800 года вплоть до вступления на престол носил титул герцога Орлеанского. Большинство его предков принадлежали к разным ветвям династии Бурбонов — 9 из 16 прапрадедов и прапрабабушек Луи-Филиппа были потомками одного человека, Карла IV де Бурбона. (ru)
|
.svg?width=300)
_in_1987.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
.svg){kind=link}
.svg){kind=link}
_in_1987.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
