| dbo:abstract
|
- Jako nižší svěcení (quatuor minores) bylo do roku 1972 označováno v římskokatolické církvi ustanovení osob ke konání určitých činností v církvi, zejména při liturgii, a to pomocného charakteru. (cs)
- Minoraj ordinoj estis dirataj, en la Katolika Eklezio ĝis la Dua Vatikana Koncilio, en la Ortodoksaj Eklezioj kaj en aliaj eklezioj, pri diversaj ekleziaj oficoj kiuj ne kuntrenas veran kaj propran sakramentan ordinigon, sed atribuis ĉiukaze la juran status (statuson) de kleriko al la ricevanto. Ĉe sia naskiĝo ili havis aŭtonoman karakteron, ili funkciis kiel servo plenumita de iuj membroj de la kristana komunumo. Jam dum mezepoko la minoraj ordinoj perdis sian aŭtonoman valoron kaj ekkonsideriĝis sammaniere kiel sinsekvaj gradoj kiuj mense pretigis al la ricevado de la diakoneco kaj presbitereco, kvankam almenaŭ ĝis la fino de la 16-a jarcento estis ankaŭ nombraj viroj (precipe studentoj (do, stipendio por malriĉaj junuloj) aŭ "publikaj funkciuloj") kiuj ricevis la minorajn ordinojn por povi ĝui la financan renton produktitan de la eklezia benefico. Post la Koncilio de Trento, fine, la minoraj ordinoj estis oficiale, kaj definitive, deklaritaj nure propedeŭtikaj al la stadio de sacerdoteco, kutime nur formalaj, dum la jaroj de la formiĝo en la seminarioj kun la perspektivo de la sacerdoteco. Ili estis, kronologiorde, la sekvaj: 1.
* Pordisto: estis la ŝarĝito gardi la pordojn de la preĝejo. Lia tasko estis tiu de la akcepto de la fideluloj, disciplini la ĉeeston de almozpetantoj kaj eventuale forigi bestojn (el tio la nomo “pedelo”), sonoradi por averti pri la tuja proksimeco kaj tipo de la liturgia kulto. 2.
* Lektoro: estis la ŝarĝito legi la bibliajn erojn dum la liturgiaj ceremoniaj. 3.
* Ekzorcisto: la ricevanto de tiu ordino estis ŝarĝita legi apartajn preĝojn kaj sur la katekumenoj antaŭ ilia bapto kaj, en specialaj kazoj, sur "obsedito", nome sur tiuj taksataj poseditaj de la diablo (reale, tiun taskon tia ordinito praktikis ĉiam malpli: fakte, ekde la komenco de la dua miljaro la tasko de ekzorcisto estos plenumita nur de sacerdoto ŝarĝita de la episkopo. Kaj do tiu ordinado estis pure formala. 4.
* Akolito: habilitito por la servo ĉe la altaro, precipe dum la Meso. 5.
* Subdiakono: la eklezioj rite bizancaj konsideris la subdiakonecon minora ordino, dum la latina ĝin konsideris majora ĝis la Dua Vatikana Koncilio. Pri la naturo de tiu ordino okazis akraj diskutoj precipe epoke de la skolastikuloj, por establi ĉu ĝi apartenas al la ordinoj minoraj kaj majoraj. (eo)
- Unter den niederen Weihen (lateinisch [ordines] minores) wird eine Form der Beauftragung zu Diensten in der christlichen Kirche verstanden, die im Lauf der Kirchengeschichte verschiedene Ausprägungen und theologische Gewichtungen hatte. Kleriker, die die niederen Weihen empfangen hatten, wurden auch als Minoristen bezeichnet. (de)
- Las órdenes menores son grados de ministros eclesiales. En la iglesia católica, la iglesia latina predominante distinguía previamente entre las órdenes mayores—presbiterado (incluyendo a sacerdotes y obispos), diaconado y subdiaconado—y cuatro órdenes menores—acolitado, exorcistado, lectorado y ostiariado (en orden descendente). Se otorgaban a clérigos que ya habían tenido la tonsura para que desempeñaran determinados servicios a la Iglesia. En 1972, las órdenes menores fueron rebautizadas con el nombre de «ministerios», y los de lector y acólito se mantuvieron a lo largo de toda la iglesia latina. En la iglesia ortodoxa oriental, las tres órdenes menores en uso son las de subdiácono, lector y kantor. Los ritos por los cuales se conferían todas las órdenes menores, pero no el otorgamiento de la orden propiamente, se emplean aún para miembros de algunos institutos religiosos católicos y sociedades de vida apostólica que tienen autorización de observar la forma de 1962 del rito romano. Algunos católicos tradicionales siguen usando órdenes menores, como también lo hacen los veterocatólicos y la iglesia católica liberal. (es)
- Minor orders are ranks of church ministry. In the Catholic Church, the predominating Latin Church formerly distinguished between the major orders —priest (including bishop), deacon and subdeacon—and four minor orders—acolyte, exorcist, lector, and porter (in descending order). In 1972, the minor orders were renamed "ministries", with those of lector and acolyte being kept throughout the Latin Church. In the Eastern Orthodox Church, the three minor orders in use are those of subdeacon, reader and chanter. The rites by which all four minor orders were conferred, but not the actual conferral of the order, are still employed for members of some Roman Catholic religious institutes and societies of apostolic life authorized to observe the 1962 form of the Roman Rite. Some traditional Catholics continue to use minor orders, as do Old Roman Catholics and the Liberal Catholic Church. (en)
- Dans la religion catholique, les ordres mineurs sont des ministères ou fonctions, plus étroitement liés à la liturgie, qui ont été considérés comme des institutions précédant la réception des ordres majeurs ou sacrés. (fr)
- Nel cristianesimo, per ordini minori si intendono i vari ministeri ecclesiastici conferiti con un rito liturgico che non comporta una vera e propria ordinazione sacramentale. Nella Chiesa latina fino al 1º gennaio 1973 essi venivano conferiti ai chierici, definiti allora come quelli che avevano ricevuto la tonsura ecclesiastica. (it)
- Posługa (łac. ministerium; dawniej święcenia niższe, w tradycji wschodniej chirotesja, gr. χειροθεσία) – w chrześcijaństwie jest to urząd powierzany przez biskupa (rzadziej też przez prezbitera) wiernemu, który ma pełnić określone zadania w Kościele (w liturgii i poza nią). W świadomości katolickiej posługi odróżnia się od święceń sakramentalnych (które udzielane są przez nałożenie rąk), podobnie, jak w Kościołach prawosławnych odróżnia się chirotesję od chirotonii. Ceremonia (obrzęd) wprowadzenia w posługę nazywa się obecnie ustanowieniem (łac. institutio). Posługi obowiązujące obecnie w całym Kościele rzymskokatolickim to posługa katechisty, lektorat oraz akolitat. W Kościołach prawosławnych oraz Katolickich Kościołach Wschodnich praktykuje się udzielanie posług lektora oraz subdiakona. (pl)
- Малые чины (лат. Ordines Minores) — низшие ступени духовенства, отменённые в латинском обряде Католической церкви в середине XX века и сохраняющиеся в восточнокатолических церквах и общинах традиционалистов. К малым чинам относились аколиты, экзорцисты, чтецы и остиарии. Субдиаконы, хотя и не являлись священнослужителями, относились к высшим чинам клира наряду с диаконами, священниками и епископами. Малые чины появились на Западе в первые века христианства. Сочинение начала III века (лат. Traditio apostolica), традиционно приписываемое Ипполиту Римскому, упоминает чтецов, субдиаконов и экзорцистов, причём подчёркивается, что для поставления их во служение не требовалось рукоположение. Папа Корнелий в середине III века в послании к Фабию перечислил весь клир Рима, в том числе 42 аколита и 52 экзорциста, чтеца и остиария. Роль малых чинов в латинской церкви состояла в литургическом прислуживании священникам, конкретные функции того или иного церковнослужителя отразились в его названии: аколит (от греч. ακολουθος сопровождающий, служащий) зажигал и носил свечи, следил за сосудами с освящённым елеем, подготавливал хлеб и вино для Евхаристии; экзорцисты, в ряду прочего совершали обряд экзорцизма в таинстве крещения; чтецы читали Священное писание с амвона, остиарии (от лат. ostium дверь) открывали и закрывали церковь и следили, чтобы некрещёные не присутствовали на Евхаристическом каноне. Иерархия малых чинов была последовательна — лишь пробыв некоторое время в самых низших чинах (экзорцистах, чтецах и остиариях) можно было стать аколитом. Как правило духовное лицо проходило последовательно все ступени посвящения: остиарий — чтец — экзорцист — аколит — субдиакон и лишь затем могло претендовать на рукоположение в диаконы или священники. Тридентский собор постановил, что посвящение в субдиаконы может происходить не ранее чем через год после посвящения в аколиты. Поставление в малые чины не являлось таинством священства. Церемонию, как правило, проводил епископ, благословлявший кандидата и вручавший ему знак его служения (аколиту — сосуд для елея, экзорцисту — книгу с чином экзорцизма, чтецу — лекционарий, остиарию — ключи). Motu proprio папы Павла VI Ministeria quaedam от 15 августа 1972 года отменило понятие малые чины в новой форме латинского обряда. Чины остиариев и экзорцистов были отменены, а аколиты и чтецы выведены за ранг клира и причислены к церковнослужителям (или «поставленным служителям»). Литургические функции исполнявшиеся малыми чинами в настоящее время исполняются как поставленными чтецами и аколитами, так и мирянами-министрантами. Малые чины сохраняются в католических традиционалистических общинах (например Братстве Святого Петра), практикующих римский обряд в его экстраординарной (тридентской) форме. В восточнокатолических церквах также сохраняется понятие малых чинов. Конкретные виды служения зависят от литургического обряда той или иной церкви. В церквях византийского обряда (грекокатолических) существуют два малых чина — свещеносец и чтец. (ru)
- Lägre vigningarna är en term inom framförallt romersk-katolsk teologi och den latinska riten varmed avses de lägre stegen i prästvigningens sakrament: vigningen till dörrvakt, lektor, exorcist respektive akolyt. Hit räknas ibland men felaktigt den klerikala tonsuren. Jämte de lägre vigningarna finns de högre vigningarna: subdiakon-, diakon- respektive prästvigning. De lägre vigningarna förekommer även i de olika östliga riterna. De kan beläggas redan på 300-talet. Prästvigningens olika steg är strukturerade kring mässliturgins olika liturgiska uppgifter. År 1972 avskaffade Paulus VI inom den nya romerska liturgin han nyligen infört såväl de lägre vigningarna som subdiakonatet. Sagda vigningar fortlever emellertid i den klassiska romerska riten (så kallad tridentinsk rit) och i övriga traditionella latinska riter. (sv)
- Ordens menores são os níveis hierárquicos do ministério eclesiástico mais baixos que as chamadas ordens maiores. Na Igreja Católica, a Igreja Latina tradicionalmente fazia distinção entre as grandes ordens sagradas do sacerdote (inclusive o bispo e o presbítero), diácono e subdiácono, e as quatro menores, acólito, exorcista, leitor e porteiro (em ordem decrescente). Após o Concílio Vaticano II, o papa Paulo VI pela Carta apostólica Ministeria Quædam, de 15 de agosto de 1972, o Papa Paulo VI manteve o leitorato e o acolitato como ministérios da Igreja Latina, podendo ser concedidos a leigos e sendo obrigatórios aos candidatos ao diaconato e ao presbiterado. Na Igreja Ortodoxa, as três ordens menores ainda em uso são as de subdiácono, cantor e leitor. (pt)
- Малі чини (лат. Ordines Minores) — найнижчі ступені духовенства, скасовані у латинському обряді Католицької церкви в середині XX століття та збереглись у східних католицьких церквах і громадах традиціоналістів. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Jako nižší svěcení (quatuor minores) bylo do roku 1972 označováno v římskokatolické církvi ustanovení osob ke konání určitých činností v církvi, zejména při liturgii, a to pomocného charakteru. (cs)
- Unter den niederen Weihen (lateinisch [ordines] minores) wird eine Form der Beauftragung zu Diensten in der christlichen Kirche verstanden, die im Lauf der Kirchengeschichte verschiedene Ausprägungen und theologische Gewichtungen hatte. Kleriker, die die niederen Weihen empfangen hatten, wurden auch als Minoristen bezeichnet. (de)
- Dans la religion catholique, les ordres mineurs sont des ministères ou fonctions, plus étroitement liés à la liturgie, qui ont été considérés comme des institutions précédant la réception des ordres majeurs ou sacrés. (fr)
- Nel cristianesimo, per ordini minori si intendono i vari ministeri ecclesiastici conferiti con un rito liturgico che non comporta una vera e propria ordinazione sacramentale. Nella Chiesa latina fino al 1º gennaio 1973 essi venivano conferiti ai chierici, definiti allora come quelli che avevano ricevuto la tonsura ecclesiastica. (it)
- Малі чини (лат. Ordines Minores) — найнижчі ступені духовенства, скасовані у латинському обряді Католицької церкви в середині XX століття та збереглись у східних католицьких церквах і громадах традиціоналістів. (uk)
- Minoraj ordinoj estis dirataj, en la Katolika Eklezio ĝis la Dua Vatikana Koncilio, en la Ortodoksaj Eklezioj kaj en aliaj eklezioj, pri diversaj ekleziaj oficoj kiuj ne kuntrenas veran kaj propran sakramentan ordinigon, sed atribuis ĉiukaze la juran status (statuson) de kleriko al la ricevanto. Post la Koncilio de Trento, fine, la minoraj ordinoj estis oficiale, kaj definitive, deklaritaj nure propedeŭtikaj al la stadio de sacerdoteco, kutime nur formalaj, dum la jaroj de la formiĝo en la seminarioj kun la perspektivo de la sacerdoteco. Ili estis, kronologiorde, la sekvaj: (eo)
- Las órdenes menores son grados de ministros eclesiales. En la iglesia católica, la iglesia latina predominante distinguía previamente entre las órdenes mayores—presbiterado (incluyendo a sacerdotes y obispos), diaconado y subdiaconado—y cuatro órdenes menores—acolitado, exorcistado, lectorado y ostiariado (en orden descendente). Se otorgaban a clérigos que ya habían tenido la tonsura para que desempeñaran determinados servicios a la Iglesia. En 1972, las órdenes menores fueron rebautizadas con el nombre de «ministerios», y los de lector y acólito se mantuvieron a lo largo de toda la iglesia latina. En la iglesia ortodoxa oriental, las tres órdenes menores en uso son las de subdiácono, lector y kantor. (es)
- Minor orders are ranks of church ministry. In the Catholic Church, the predominating Latin Church formerly distinguished between the major orders —priest (including bishop), deacon and subdeacon—and four minor orders—acolyte, exorcist, lector, and porter (in descending order). In 1972, the minor orders were renamed "ministries", with those of lector and acolyte being kept throughout the Latin Church. In the Eastern Orthodox Church, the three minor orders in use are those of subdeacon, reader and chanter. (en)
- Posługa (łac. ministerium; dawniej święcenia niższe, w tradycji wschodniej chirotesja, gr. χειροθεσία) – w chrześcijaństwie jest to urząd powierzany przez biskupa (rzadziej też przez prezbitera) wiernemu, który ma pełnić określone zadania w Kościele (w liturgii i poza nią). (pl)
- Ordens menores são os níveis hierárquicos do ministério eclesiástico mais baixos que as chamadas ordens maiores. Na Igreja Católica, a Igreja Latina tradicionalmente fazia distinção entre as grandes ordens sagradas do sacerdote (inclusive o bispo e o presbítero), diácono e subdiácono, e as quatro menores, acólito, exorcista, leitor e porteiro (em ordem decrescente). Na Igreja Ortodoxa, as três ordens menores ainda em uso são as de subdiácono, cantor e leitor. (pt)
- Малые чины (лат. Ordines Minores) — низшие ступени духовенства, отменённые в латинском обряде Католической церкви в середине XX века и сохраняющиеся в восточнокатолических церквах и общинах традиционалистов. К малым чинам относились аколиты, экзорцисты, чтецы и остиарии. Субдиаконы, хотя и не являлись священнослужителями, относились к высшим чинам клира наряду с диаконами, священниками и епископами. Малые чины сохраняются в католических традиционалистических общинах (например Братстве Святого Петра), практикующих римский обряд в его экстраординарной (тридентской) форме. (ru)
- Lägre vigningarna är en term inom framförallt romersk-katolsk teologi och den latinska riten varmed avses de lägre stegen i prästvigningens sakrament: vigningen till dörrvakt, lektor, exorcist respektive akolyt. Hit räknas ibland men felaktigt den klerikala tonsuren. Jämte de lägre vigningarna finns de högre vigningarna: subdiakon-, diakon- respektive prästvigning. De lägre vigningarna förekommer även i de olika östliga riterna. De kan beläggas redan på 300-talet. Prästvigningens olika steg är strukturerade kring mässliturgins olika liturgiska uppgifter. (sv)
|
