| dbo:abstract
|
- Stopa je základní jednotkou metra. Je složena z několika málo časových elementů, kterým se říká doba. Je to zvukový úsek střídající dobu těžkou (se slovním přízvukem) a dobu lehkou (bez slovního přízvuku), těžká doba se nazývá iktus (thesis), lehká arsis. (cs)
- الركن عند أهل العروض هو اللفظ المركب من الأسباب كفعولن ومفاعيلن ونحوهما. ويسمى بالجزء. الركن السالم ويسمى بالمعرى، هو الجزء السالم من الزيادة، أي الذي لا زحاف فيه، وخلافه الركن غير السالم. (ar)
- El peu és la unitat de mesura del vers grec o llatí, format per un nombre reduït de síl·labes llargues i breus (de dues a quatre). A cada peu hi ha dos temps, un d'elevació i un altre de descens. El nom procedeix de les cançons acompanyades de dansa, en les quals, el peu servia per marcar el ritme. La unitat bàsica de la mètrica de molts idiomes en la descripció del ritme d'un poema. La mètrica de la poesia clàssica es basa en la quantitat vocàlica i empra el peu com a element constructiu principal. Un peu consisteix en un cert nombre de síl·labes que formen un vers. La seva descripció es basa en les característiques i el nombre de les síl·labes que conté. En llengües com el llatí i el grec es té en compte la durada de la síl·laba (llarga o breu); en català, si les síl·labes són tòniques o àtones. Un peu pot estar format per diferents paraules i una sola paraula pot contenir més d'un peu. Encara més, un peu pot unir diferents paraules i contenir, per exemple, les dues darreres síl·labes d'un mot i la primera del següent. En el moment de distingir els peus, doncs, cal fixar-se en el so i deixar de banda els significats de les paraules. (ca)
- Ein Versfuß (altgriechisch πούς poús, lateinisch pes) ist in der Verslehre der kleinste Teil eines Verses, der als sich wiederholendes Element im erkannt wird. Im metrischen Schema erscheint er als eine Folge von Verselementen, im konkreten Vers als eine Folge von Silben, die je nach Versprinzip der jeweiligen Sprache leicht oder schwer sind. In Literaturen mit quantitierendem Versprinzip wie der antiken griechischen und lateinischen Dichtung entsprechen den leichten die kurzen und den schweren die langen Silben, in Literaturen mit akzentuierendem Versprinzip wie der deutschen entsprechen den leichten die unbetonten und den schweren die betonten Silben. Bezeichnet man die leichten Silben entsprechend der üblichen metrischen Notation mit dem Symbol ◡ und die schweren mit —, so wird man in einem Vers mit dem Schema ◡—◡—◡—◡—◡— als sich wiederholendes Element den als Jambus bekannten Versfuß ◡— erkennen und dementsprechend aufteilen: ◡—ˌ◡—ˌ◡—ˌ◡—ˌ◡—. Enthält der Vers ein zusätzliches leichtes Element, also ◡—◡—◡—◡—◡—◡, so ist sowohl die Aufteilung ◡—ˌ◡—ˌ◡—ˌ◡—ˌ◡—ˌ◡ als auch ◡ˌ—◡ˌ—◡ˌ—◡ˌ—◡ˌ—◡ möglich, wobei dann ein überzähliges Element am Anfang stehen würde und das sich wiederholende Element der Trochäus —◡ ist. Offensichtlich ist die als bezeichnete Gliederung eines Verses in Versfüße nicht naturgegeben, sondern eine Sache von Wahrnehmung und Konvention. Welche Folgen leichter und schwerer Glieder überhaupt auftreten können und welche häufig bzw. selten sind, ist im Wesentlichen durch die jeweilige Sprache bestimmt. Beispielsweise sind im Griechischen und Lateinischen schwere (also lange) Silben wesentlich häufiger als im Deutschen und es können fast beliebig lange Sequenzen langer und kurzer Silben auftreten. Beispielsweise sind vier aufeinanderfolgende Längen (————) im Lateinischen zwar selten, kommen jedoch vor. Dementsprechend wurden in der antiken Metrik bei den zwei- bis viergliedrigen Folgen alle möglichen Kombinationen aufgeführt und benannt, woraus sich die Zahl der antiken Versfüße ergibt, wobei man nur die zwei- und dreigliedrigen Folgen als einfache Versfüße betrachtete. Die viergliedrigen nannte man „zusammengesetzt“ — was sich auch in den Namen teilweise anzeigt, so wurde zum Beispiel der ◡—◡— diiambos („doppelter Jambus“) genannt — da jede Sequenz aus vier oder mehr Gliedern aus den einfachen zwei- und dreigliedrigen Füßen zusammengesetzt werden kann. Die folgende Tabelle zeigt die antiken Versfüße sortiert in Gruppen nach der Zahl ihrer Glieder. Die Spalten zeigen das Schema des Versfußes und die Abkürzung in metrischer Notation, den griechischen Namen mit Umschrift, den lateinischen Namen und die im Deutschen gebräuchliche Bezeichnung: Dem kombinatorischen Reichtum der antiken Metrik gegenüber ist die Zahl der möglichen Versfüße im Deutschen durch dessen Eigentümlichkeiten stark eingeschränkt.Zum Beispiel ergibt im Deutschen das Aufeinandertreffen zweier betonter Silben beim Sprechen eine deutliche, Zäsur genannte Sprechpause: Hohl und einsam und kahl blickt' aus der Höhe sein Haupt—◡—◡◡— ‖ —◡◡—◡◡— Die Zäsur teilt hier den Vers in zwei Kola genannte Halbverse, zwischen den beiden Hebungen steht also eine Halbversgrenze, wodurch die Zäsur zur Dihärese wird, die zusätzlich eine Versfußgrenze markiert. Der Einschnitt muss dabei nicht auf eine Wortgrenze fallen. Wilhelm Busch gibt das schöne Beispiel zweier aufeinanderfolgender Hebungen, indem er diese über zwei Verse verteilt: Madam Sauerbrot, die schein-Tot gewesen, tritt herein. Eine weitere Einschränkung möglicher Sequenzen im Deutschen ist, dass nicht mehr als zwei Hebungen aufeinander folgen können. Erscheinen drei normalerweise unbetonte Silben nebeneinander, so entsteht beim Sprechen ein Nebenakzent auf einer von ihnen. Unter Berücksichtigung dieser Einschränkungen bleiben als mögliche Versfüße im Deutschen bei den zweigliedrigen nur Jambus und Trochäus und bei den dreigliedrigen
* Daktylus (—◡◡),
* Anapäst (◡◡—),
* Amphibrachys (◡—◡) und
* Kretikus (—◡—). Dabei kann der Kretikus nicht rein auftreten. Ein rein daktylischer Vers ist zum Beispiel einer, der nur aus Daktylen, ein rein jambischer Vers einer, der nur aus Jamben besteht. Stünden zwei kretische Füße nebeneinander (—◡—ˌ—◡—), so hätte man wieder zwei aufeinanderfolgende Hebungen. Trotz dieser Reduktion der Anzahl möglicher Versfüße auf 5 bzw. 6 bleiben Mehrdeutigkeiten der Skansion.Beispielsweise lässt, wenn man nur die Wiederholung gleichartiger Silbensequenzen betrachtet, die Zeile der Glaube, die Liebe, die Hoffnung mit dem Schema ◡—◡◡—◡◡—◡ sich in drei amphibrachysche Füße (◡—◡) gliedern: ◡—◡ˌ◡—◡ˌ◡—◡ Diese Gliederung entspräche zudem den vorliegenden Wortgruppen: der Glaube,| die Liebe,| die Hoffnung Dennoch spielt der Amphibrachys in der deutschen Verslehre kaum eine Rolle und man würde die Zeile entweder mit Daktylen (—◡◡) ◡ˌ—◡◡ˌ—◡◡ˌ—◡ oder mit Anapästen (◡◡—) ◡—ˌ◡◡—ˌ◡◡—ˌ◡ gliedern, wobei dann am Anfang und Ende überzählige leichte Silben bzw. verkürzte Versfüße stehen würden. Welche der verschiedenen Möglichkeiten als die angemessenste betrachtet wird, ist also Sache der Konvention bzw. der vertretenen verstheoretischen Schule. Klopstock zufolge ist eine Gliederung entsprechend der versbildenden Worte bzw. Wortgruppen natürlich und angemessen, wofür er den Begriff des Wortfußes prägte. Nach Klopstock wäre also in drei Amphibrachys zu gliedern.Nach der Theorie von Andreas Heusler ist der auf die Antike zurückgehende Versfußbegriff dem deutschen Vers jedoch unangemessen. Heusler spricht in seiner sich stark an musikalischen Konzepten orientierenden Verslehre nicht von Füßen, sondern von Takten, wobei jede Hebung den Beginn eines Taktes markiert. Heusler zufolge wäre also daktylisch zu gliedern.Schließlich gibt es noch die Auffassung, dass man vom Versanfang her in jeweils vollständige Versfüße zu gliedern habe mit eventuell katalektischem Versschluss, also wie im letzten Beispiel oben in Jambus, zwei Anapäste und hyperkatalektisch mit einer unbetonten Silbe am Versschluss. Gegen diesen Ansatz, der die Gliederung vom Versanfang abhängig macht, wurde eingewandt, dass im Deutschen nicht der Versanfang, sondern vielmehr der Versschluss, genauer die Kadenz, für den Rhythmus ausschlaggebend sei. Man habe sich also nicht an formalen Eigenschaften einer Sequenz zu orientieren, sondern daran, ob der jeweilige Vers eher fallenden oder steigenden Rhythmus aufweise und dementsprechend bei steigendem Rhythmus jambisch-anapästisch bzw. bei fallendem Rhythmus trochäisch-daktylisch zu interpretieren. Das Problem ist, dass der Begriff des Versrhythmus zwar zentral, aber auch sehr verschwommen ist, und es keine etablierte Auffassung gibt, was die Konstituenten des Versrhythmus sind, geschweige denn, dass klar sei, wie genau ein Vers mit steigendem von einem mit fallendem Rhythmus zu unterscheiden sei. (de)
- En klasika (precipe latina kaj greka) poetiko piedo estas la plej malgranda parto de verso, kiu estas ritme aŭtonoma, la elemento de la metriko. La piedo baziĝas sur la longo de la vokaloj kaj povas enhavi 2 aŭ 3 silabojn. En Esperanto ne gravas la longo de la vokaloj pri la senco. Kutime tamen la akcentataj vokaloj estas pli longaj ol la ceteraj; ankaŭ estas longaj la vokaloj antaŭ du konsonantoj en la sama vorto (krom se la dua estas "l" aŭ "r"). Unusilabaj vortetoj ("mi", "la" ktp) estas ofte taksataj kiel aldona silabo de la sekvanta vorto. La piedspecon de verso difinas ĝia komenco, ne la fino. Por aldona distingo, oni diras ke verso estas "vira", se ĝia lasta silabo estas akcentita (◡); alie ĝi nomiĝas "ina". La anapesta ekzemplo do estas ina, ĉar post la lasta anapesto sekvas senakcenta silabo. La speco de la piedoj povas ŝanĝiĝi ene de verso. Ekzemple, aleksandro konsistas el jamboj kaj amfibrakoj. (eo)
- The foot is the basic repeating rhythmic unit that forms part of a line of verse in most Indo-European traditions of poetry, including English accentual-syllabic verse and the quantitative meter of classical ancient Greek and Latin poetry. The unit is composed of syllables, and is usually two, three, or four syllables in length. The most common feet in English are the iamb, trochee, dactyl, and anapest. The foot might be compared to a bar, or a beat divided into pulse groups, in musical notation. The English word "foot" is a translation of the Latin term pes, plural pedes, which in turn is a translation of the Ancient Greek ποῦς, pl. πόδες. The Ancient Greek prosodists, who invented this terminology, specified that a foot must have both an arsis and a thesis, that is, a place where the foot was raised ("arsis") and where it was put down ("thesis") in beating time or in marching or dancing. The Greeks recognised three basic types of feet, the iambic (where the ratio of arsis to thesis was 1:2), the dactylic (where it was 2:2) and the paeonic (where it was 3:2). Lines of verse are classified according to the number of feet they contain, e.g. pentameter. However some lines of verse are not considered to be made up of feet, e.g. hendecasyllable. In some kinds of metre, such as the Greek iambic trimeter, two feet are combined into a larger unit called a metron (pl. metra) or dipody. The foot is a purely metrical unit; there is no inherent relation to a word or phrase as a unit of meaning or syntax, though the interplay between these is an aspect of the poet's skill and artistry. (en)
- El pie es la unidad métrica cuantitativa del verso griego o latino, formado por un número reducido de sílabas largas y breves (de dos a cuatro). En cada pie hay dos tiempos, uno de elevación y otro de descenso.El nombre procede de las canciones acompañadas de danza, en las que el pie servía para marcar el ritmo. (es)
- En poésie, le pied est l'unité rythmique d’un vers ou d’une phrase. Il en permet la scansion et comprend deux ou plusieurs syllabes dont les quantités s'opposent et/ou se subordonnent les unes aux autres et où les temps sont tantôt levés tantôt baissés. Le pied peut être comparé à une mesure ou à un rythme divisé en temps. Le pied peut avoir un rythme ascendant (le temps levé précédant le temps baissé) ou descendant (le temps baissé précédant le temps levé). (fr)
- Stopa (od łac. pes) – najmniejsza jednostka miary wierszowej. W antycznej wersyfikacji iloczasowej (w literaturze greckiej i łacińskiej) stopami były powtarzające się układy sylab długich i krótkich. W nowożytnej wersyfikacji – dla potrzeb literatury tworzonej w językach pozbawionych zjawiska iloczasu – pojęcie stopy zmodyfikowano, określając nim powtarzające się układy sylab akcentowanych i nieakcentowanych. We współczesnej wersologiistopę definiuje się jako element metrum, który nie istnieje samodzielnie. Podstawową jednostką budowy utworu wierszowanego w tym ujęciu jest wers, natomiast stopa to dająca się wydzielić część abstrakcyjnego wzorca, a nie realny byt językowy. Adam Kulawik pisze, że stopa to "powtarzalny w swym kształcie sylabiczno-akcentowym segment metru". Niektórzy badacze – zwłaszcza Kazimierz Budzyk – w ogóle odrzucają teorię stopową, motywując swoją decyzję tym, że obiektem badań powinny być rzeczywiste zjawiska prozodyczne, a nie konstrukty myślowe. (pl)
- 韻脚（いんきゃく、古代ギリシア語: πούς, ラテン語: pes, 英語: foot）は、韻文におけるリズムの基本単位。詩脚（しきゃく）あるいは音歩とも呼ばれる。 例えば「Shall I compare thee to a summer's day?」（ウィリアム・シェイクスピア『Sonnet 18』）は、5つの韻脚から成っている。（「//」は韻脚の区切りで、太字は強いアクセント）。
* Shall I // com-pare // thee to // a sum- // mer's day? 韻脚は特定の数の音節から成り、それは複数の言葉から成る場合（Shall I）も1語だけで成る場合（com-pare）もある。また、語が韻脚をまたいでもよい（sum- ・ mer's）。 多くの英語詩やドイツ語詩ではアクセントの強・弱（揚・抑）で韻律をつけるが、ギリシャ語やラテン語で書かれた古典詩は音量（quantity）つまり音節の長・短でつける。 (ja)
- Nella metrica classica il piede (in greco antico: ποῦς, poûs; in latino: pes), così chiamato perché il ritmo si batteva con il piede, era formato da un gruppo di due o più sillabe brevi e lunghe che costituivano la misura del verso. Nel piede vi sono due elementi distinti, uno forte chiamato arsi e segnato dall'ictus, uno più debole chiamato tesi dove la voce si abbassa. Per quanto riguarda il ritmo, si deve far distinzione tra il piede ascendente che inizia dalla tesi e diventa più forte verso l'arsi, e il piede discendente che comincia dall'arsi per decrescere verso la tesi. I piedi principali erano il trochèo, il giambo, il dàttilo, lo spondèo, l'anapesto e l'. Unendo più piedi veniva a formarsi il verso come l'esametro, il pentametro, il senario, l'adonio e altri. Nella metrica italiana moderna vengono chiamati piedi quei gruppi di versi che formano le strofe della canzone o la stanza di una ballata o anche le prime due quartine del sonetto. La metrica del Novecento esalta la funzione del piede per la sua autonomia di contro all' e quindi al verso libero. Il piede è pertanto l'unità ritmica, codificata dalla dottrina metrica antica, alla base della versificazione basata sulla greca e latina. Un piede è composto da almeno due sillabe e da almeno tre morae. (it)
- Num poema, mais especificamente num verso, muitas métricas usam o pé como a unidade básica na sua descrição do ritmo subjacente. Tanto a métrica quantitativa da poesia clássica quanto a métrica usam o pé como o alicerce fundamental. Um pé é constituído por um certo número de sílabas que fazem parte de uma linha de verso. Um pé é descrito pelo número de sílabas e caracteres que ele contém: geralmente, em línguas latinas e o grego, a tonacidade da sílaba é medida. Quando se analisa uma linha de verso, um poeta olha para os pés como a unidade básica rítmica, em vez de palavras. Um pé pode ser composto de diversas sílabas e uma única palavra pode conter muitos pés, além disso, um pé pode, muitas vezes, servir como ponte em várias palavras, contendo, por exemplo, a última sílaba de uma palavra mais o primeira da próxima. Para procurar os pés, deve-se centrar sobre somente a fluidez do som e anular o real significado das palavras. (pt)
- Versfot är den minsta enheten i versbunden lyrik och består av minst två stavelser, varav vanligen en är betonad. Flera versfötter bildar tillsammans en vers. Ett återkommande mönster av versfötter kallas för versmått. Vid recitation uppfattas en versfot som en takt – man kan markera takten med foten vid de betonade stavelserna. En versfot som inleds med en betonad stavelse kallas fallande, om den avslutas med den betonade stavelsen kallas den stigande. I skrift brukar obetonad stavelse markeras med båge (U) och betonad med streck (-). Alla versfötter på upp till fyra stavelser kategoriserades och namngavs först i Antikens Grekland. Grekernas versfotslära grundade sig på kvantitet, på skillnaden mellan lång och kort stavelse. I modernare europeisk verslära har man övertagit namnen, men bygger istället kategoriseringen på kvalitet, på skillnaden mellan stark och svag tryckaccent. Av grekernas många versfötter är det främst de fem enklaste som används i dag: troké, jamb, daktyl, anapest och spondé. De kan inläras på svenska med hjälp av Alf Henriksons minnesvers: Havet är fullt av daktyler som lägger sig.I sömntung jämvikt rörs spondéns boj.På stranden dansar jamb vid jamb.Där står fem trokéer stelt på linje.Anapester till häst rycker fram. När det gäller spondén är det inte självklart hur den antika versläran ska omtolkas till moderna nordiska språk. Som spondéer brukar man räkna sammansatta ord med två likvärdigt tunga stavelser, till exempel sömntung, helstekt. Men på svenska uttalas sådana ord med grav ordaccent, och om det bara är betoningen som ska räknas, inte kvantiteten, skiljer sig inte sammansatta ord från många andra tvåstaviga ord – jämför till exempel stråle, vemod. Bland andra Alf Henrikson har menat att tvåstaviga ord med grav accent är bra exempel på spondéer. Man brukar dock inte skilja mellan akut och grav ordaccent i rikssvensk och norsk verslära, två språk där accenterna förekommer. Ordet skålen har en annan betoning än strålen (i Sverige, inte i Finland), men bägge slagen av ord brukar behandlas som trokéer, fast de rytmiskt är lika olika varandra som exempelvis formen och norrmän. Att sådana ordpar accepteras som rim innebär att ljudlikheten är av större vikt än stavelsekvaliteten i svensk vers. (sv)
- Стихотворный размер — частная реализация стихотворного метра, его вариация. В силлабо-тоническом стихосложении (например, в русском) варьируется, главным образом, длина строки: так, ямбический метр может выступать в виде одностопного, двустопного, трёхстопного и т. д. ямбического размера. Характеристикой размера являются также наличие или отсутствие цезуры и характер каталектики; некоторые учёные признают размеры с цезурой и без цезуры (например, цезурованный и бесцезурный шестистопный ямб) или размеры с по-разному урегулированными каталектиками разными размерами, другие предпочитают вводить термин следующего уровня разновидность размера. (ru)
- Стопа́ — найкоротший відрізок певного віршового метра, сконцентрованого у групі складів з відносно незмінним наголосом (ритмічним акцентом). Стопа сприймається як одиниця вимірювання та визначення віршового ритму. В українській силабо-тоніці, на відміну від античної версифікації, де за основу стопи, пойменованої подієм, бралося поєднання довгих (арсис) та коротких (тезис) складів, вона спирається на природне мовне чергування наголошених та ненаголошених складів, які зумовлюють специфіку віршового розміру. Залежно від кількості складів стопа буває двоскладова (ямб, хорей, пірихій, спондей), трискладова (дактиль, анапест, амфібрахій, бакхій, молос), подеколи — чотирискладова пеан. За порядком розміщення наголосу стопа називається високою, якщо всі склади наголошені (спондей, молос), висхідною, коли закінчується наголошеним складом (ямб, анапест, бакхій), і спадною — у протилежному випадку (хорей, дактиль, антибакхій). Розрізняються також закриті стопи, які мають наголоси на початкових та прикінцевих складах (амфімакр), та перехідні, де крайні склади ненаголошені (амфібрахій). Оскільки пірихій позбавлений наголосів, його вважають низькою стопою. Подеколи стопа за умови її поєднання з іншою набуває вигляду диподії. Тонічна версифікація, в якій віршовий ритм будується за підрахунком основних наголосів у рядку, лишаючи довільну кількість ненаголошених складів між ними, базується на відмінних принципах від силабо-тоніки, неможливої поза стопою. (uk)
- 在歐洲詩歌傳統中，音步（英語：foot），又譯為韻脚、詩脚，是一句詩歌（verse）中，節奏（rhythm）與韵律（metra）的基本單位。音步由音節（Syllable）組成，在一個句子中，音步的數目，根據不同的規則而受到限制。 在英語詩與德語詩中，音步由重音與輕音（強與弱，抑與揚）組成。而在法語詩、希臘語詩與拉丁語詩中，每個音步由一個音節組成，則根據母音的長短，與聲音的大小，形成不同的音步。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Stopa je základní jednotkou metra. Je složena z několika málo časových elementů, kterým se říká doba. Je to zvukový úsek střídající dobu těžkou (se slovním přízvukem) a dobu lehkou (bez slovního přízvuku), těžká doba se nazývá iktus (thesis), lehká arsis. (cs)
- الركن عند أهل العروض هو اللفظ المركب من الأسباب كفعولن ومفاعيلن ونحوهما. ويسمى بالجزء. الركن السالم ويسمى بالمعرى، هو الجزء السالم من الزيادة، أي الذي لا زحاف فيه، وخلافه الركن غير السالم. (ar)
- El pie es la unidad métrica cuantitativa del verso griego o latino, formado por un número reducido de sílabas largas y breves (de dos a cuatro). En cada pie hay dos tiempos, uno de elevación y otro de descenso.El nombre procede de las canciones acompañadas de danza, en las que el pie servía para marcar el ritmo. (es)
- En poésie, le pied est l'unité rythmique d’un vers ou d’une phrase. Il en permet la scansion et comprend deux ou plusieurs syllabes dont les quantités s'opposent et/ou se subordonnent les unes aux autres et où les temps sont tantôt levés tantôt baissés. Le pied peut être comparé à une mesure ou à un rythme divisé en temps. Le pied peut avoir un rythme ascendant (le temps levé précédant le temps baissé) ou descendant (le temps baissé précédant le temps levé). (fr)
- 韻脚（いんきゃく、古代ギリシア語: πούς, ラテン語: pes, 英語: foot）は、韻文におけるリズムの基本単位。詩脚（しきゃく）あるいは音歩とも呼ばれる。 例えば「Shall I compare thee to a summer's day?」（ウィリアム・シェイクスピア『Sonnet 18』）は、5つの韻脚から成っている。（「//」は韻脚の区切りで、太字は強いアクセント）。
* Shall I // com-pare // thee to // a sum- // mer's day? 韻脚は特定の数の音節から成り、それは複数の言葉から成る場合（Shall I）も1語だけで成る場合（com-pare）もある。また、語が韻脚をまたいでもよい（sum- ・ mer's）。 多くの英語詩やドイツ語詩ではアクセントの強・弱（揚・抑）で韻律をつけるが、ギリシャ語やラテン語で書かれた古典詩は音量（quantity）つまり音節の長・短でつける。 (ja)
- Стихотворный размер — частная реализация стихотворного метра, его вариация. В силлабо-тоническом стихосложении (например, в русском) варьируется, главным образом, длина строки: так, ямбический метр может выступать в виде одностопного, двустопного, трёхстопного и т. д. ямбического размера. Характеристикой размера являются также наличие или отсутствие цезуры и характер каталектики; некоторые учёные признают размеры с цезурой и без цезуры (например, цезурованный и бесцезурный шестистопный ямб) или размеры с по-разному урегулированными каталектиками разными размерами, другие предпочитают вводить термин следующего уровня разновидность размера. (ru)
- 在歐洲詩歌傳統中，音步（英語：foot），又譯為韻脚、詩脚，是一句詩歌（verse）中，節奏（rhythm）與韵律（metra）的基本單位。音步由音節（Syllable）組成，在一個句子中，音步的數目，根據不同的規則而受到限制。 在英語詩與德語詩中，音步由重音與輕音（強與弱，抑與揚）組成。而在法語詩、希臘語詩與拉丁語詩中，每個音步由一個音節組成，則根據母音的長短，與聲音的大小，形成不同的音步。 (zh)
- El peu és la unitat de mesura del vers grec o llatí, format per un nombre reduït de síl·labes llargues i breus (de dues a quatre). A cada peu hi ha dos temps, un d'elevació i un altre de descens. El nom procedeix de les cançons acompanyades de dansa, en les quals, el peu servia per marcar el ritme. La unitat bàsica de la mètrica de molts idiomes en la descripció del ritme d'un poema. La mètrica de la poesia clàssica es basa en la quantitat vocàlica i empra el peu com a element constructiu principal. Un peu consisteix en un cert nombre de síl·labes que formen un vers. La seva descripció es basa en les característiques i el nombre de les síl·labes que conté. En llengües com el llatí i el grec es té en compte la durada de la síl·laba (llarga o breu); en català, si les síl·labes són tòniques o (ca)
- Ein Versfuß (altgriechisch πούς poús, lateinisch pes) ist in der Verslehre der kleinste Teil eines Verses, der als sich wiederholendes Element im erkannt wird. Im metrischen Schema erscheint er als eine Folge von Verselementen, im konkreten Vers als eine Folge von Silben, die je nach Versprinzip der jeweiligen Sprache leicht oder schwer sind. In Literaturen mit quantitierendem Versprinzip wie der antiken griechischen und lateinischen Dichtung entsprechen den leichten die kurzen und den schweren die langen Silben, in Literaturen mit akzentuierendem Versprinzip wie der deutschen entsprechen den leichten die unbetonten und den schweren die betonten Silben. (de)
- En klasika (precipe latina kaj greka) poetiko piedo estas la plej malgranda parto de verso, kiu estas ritme aŭtonoma, la elemento de la metriko. La piedo baziĝas sur la longo de la vokaloj kaj povas enhavi 2 aŭ 3 silabojn. En Esperanto ne gravas la longo de la vokaloj pri la senco. Kutime tamen la akcentataj vokaloj estas pli longaj ol la ceteraj; ankaŭ estas longaj la vokaloj antaŭ du konsonantoj en la sama vorto (krom se la dua estas "l" aŭ "r"). Unusilabaj vortetoj ("mi", "la" ktp) estas ofte taksataj kiel aldona silabo de la sekvanta vorto. (eo)
- The foot is the basic repeating rhythmic unit that forms part of a line of verse in most Indo-European traditions of poetry, including English accentual-syllabic verse and the quantitative meter of classical ancient Greek and Latin poetry. The unit is composed of syllables, and is usually two, three, or four syllables in length. The most common feet in English are the iamb, trochee, dactyl, and anapest. The foot might be compared to a bar, or a beat divided into pulse groups, in musical notation. (en)
- Nella metrica classica il piede (in greco antico: ποῦς, poûs; in latino: pes), così chiamato perché il ritmo si batteva con il piede, era formato da un gruppo di due o più sillabe brevi e lunghe che costituivano la misura del verso. Nel piede vi sono due elementi distinti, uno forte chiamato arsi e segnato dall'ictus, uno più debole chiamato tesi dove la voce si abbassa. Per quanto riguarda il ritmo, si deve far distinzione tra il piede ascendente che inizia dalla tesi e diventa più forte verso l'arsi, e il piede discendente che comincia dall'arsi per decrescere verso la tesi. (it)
- Stopa (od łac. pes) – najmniejsza jednostka miary wierszowej. W antycznej wersyfikacji iloczasowej (w literaturze greckiej i łacińskiej) stopami były powtarzające się układy sylab długich i krótkich. W nowożytnej wersyfikacji – dla potrzeb literatury tworzonej w językach pozbawionych zjawiska iloczasu – pojęcie stopy zmodyfikowano, określając nim powtarzające się układy sylab akcentowanych i nieakcentowanych. We współczesnej wersologiistopę definiuje się jako element metrum, który nie istnieje samodzielnie. Podstawową jednostką budowy utworu wierszowanego w tym ujęciu jest wers, natomiast stopa to dająca się wydzielić część abstrakcyjnego wzorca, a nie realny byt językowy. Adam Kulawik pisze, że stopa to "powtarzalny w swym kształcie sylabiczno-akcentowym segment metru". Niektórzy badacze (pl)
- Num poema, mais especificamente num verso, muitas métricas usam o pé como a unidade básica na sua descrição do ritmo subjacente. Tanto a métrica quantitativa da poesia clássica quanto a métrica usam o pé como o alicerce fundamental. Um pé é constituído por um certo número de sílabas que fazem parte de uma linha de verso. Um pé é descrito pelo número de sílabas e caracteres que ele contém: geralmente, em línguas latinas e o grego, a tonacidade da sílaba é medida. (pt)
- Versfot är den minsta enheten i versbunden lyrik och består av minst två stavelser, varav vanligen en är betonad. Flera versfötter bildar tillsammans en vers. Ett återkommande mönster av versfötter kallas för versmått. Vid recitation uppfattas en versfot som en takt – man kan markera takten med foten vid de betonade stavelserna. En versfot som inleds med en betonad stavelse kallas fallande, om den avslutas med den betonade stavelsen kallas den stigande. I skrift brukar obetonad stavelse markeras med båge (U) och betonad med streck (-). (sv)
- Стопа́ — найкоротший відрізок певного віршового метра, сконцентрованого у групі складів з відносно незмінним наголосом (ритмічним акцентом). Стопа сприймається як одиниця вимірювання та визначення віршового ритму. В українській силабо-тоніці, на відміну від античної версифікації, де за основу стопи, пойменованої подієм, бралося поєднання довгих (арсис) та коротких (тезис) складів, вона спирається на природне мовне чергування наголошених та ненаголошених складів, які зумовлюють специфіку віршового розміру. (uk)
|
