| dbo:abstract
|
- Teúrgia (del grec θεουργία) és una pràctica ritual màgico-religiosa de l'Antiga Grècia que té la intenció d'invocar l'acció o evocar la presència d'un o més déus, especialment amb l'objectiu d'unificar-se amb el diví, aconseguir l'henosi i perfeccionar-se un mateix. (ca)
- السيمياء هي مجال دراسة الطقوس والتقاليد التي تمارس من أجل التواصل مع الماورائيات أو مع وجوديات لا يمكن استيعابها في العالم المادي، مثل الألهة، أو إحضاره، من أجل الاتحاد معها أو تحقيق الكمال الذاتي. يخطئ البعض بربطها بالسحر أو الشعوذة وهو خطأ شائع. (ar)
- Theurgie je nábožensko-magická technika vzniklá v pozdním starověku, známá především z díla a jeho reflexe novoplatonistickými filosofy, později často chápána jako vyvolávání či vzývání božstev v rámci . Nejvýznamnějším dílem starověké theurgie jsou sepsaná Juliánem Theurgem během 2. století v . Tento soubor textů odkazuje na dávnou chaldejskou, tedy babylónskou, moudrost a popisuje komplikovaný obraz oduševnělého či živého vesmíru s řadou duchovních prostředníků. Podle tohoto díla je fyzický svět vězením ze kterého lze uniknout prostřednictvím askeze a theurgie. Chaldejská orákula byla velmi vážená a oblíbená mezi novoplatoniky jako , Proklos, Hieroklés a , systematicky theurgii obhájil Iamblichos ve svém díle O mystériích egyptských. Přesný význam slova je nejasný, je odvozeno ze starořeckého theúrgos (θεουργός), novotvaru zavedeného v Chaldejských orákulech, a je vytvořeno ze slov theós „bůh“ a érgon „práce, konání“, též ale „rituální akt“, a lze jej vykládat jako „ten, kdo působí na bohy “, nebo naopak „ten, na koho bozi působí “. Zatímco Chaldejská orákula chápou theurgii spíše v prvním slova smyslu, novoplatonici zdůrazňovali dobrovolnou účast bohů na rituálech a přikláněli se tak druhému významu. Podle a má tento novotvar odlišit théurga, který podle boha jedná či je dokonce tvoří, od theologa, který o nich pouze mluví. U starších novoplatoniků, například u Iamblicha, se jedná spíše o praktiku s náboženským či spásonosným cílem, Porfýrios považoval theurgii za nástroj odpoutávání duše od vnímatelného světa a vzestupu do duchovního světa. Pozdější novoplatonická theurgie se přibližuje magii, především věštění, oblíbené bylo přivolávání božstev do soch, což Jamblichos odmítal s ohledem na svůj názor, že v hmotě nemůže být nic božského. Ve svém díle O Boží obci z počátku 5. století svatý Augustin theurgii odmítá jako démonickou, což převzali i následní teologové. Později však byla oživena renesančními učenci jako byl Marsilio Ficino a byla obhajována jejich synkretickou křesťansko-neoplatonickou filosofií, ač jindy obhajovali svojí koncepci stojící v opozici k jako je theurgie. Na konci 18. století byla theurgie významnou součástí praxe esoterického hnutí martinistů. (cs)
- Ο όρος θεουργία κυριολεκτικώς δηλώνει «το του Θεού Έργον» και ορίζει την πρακτική τελετουργιών, κάποιες φορές μαγικής φύσης, οι οποίες τελούνται με σκοπό την επίκληση σε δράση ενός ή περισσοτέρων θεών, με ειδικότερο σκοπό την ένωση με το θείο και την τελειοποίηση του ατόμου. Κατ' επέκτασιν σημαίνει «την ενσυνείδητη συμμετοχή του ανθρώπου στο Θείο Έργο». Κατά τον Μούνι Σάντχου (Mouni Sadhu) «Θεουργία είναι η τέχνη της αποτελεσματικής λατρείας». (el)
- Theurgie (griechisch θεουργία theourgía „Gotteswerk“) ist eine antike Bezeichnung für religiöse Riten und Praktiken, die es ermöglichen sollten, mit göttlichen Wesen in Verbindung zu treten und von ihnen Hilfe zu erlangen. Der Ausübende wird „Theurg“ genannt. Nach der gängigen Auffassung der antiken Theurgen wurde nicht versucht, die erwünschte Reaktion der Götter mit magischen Mitteln zu erzwingen, sondern es ging um ein Zusammenwirken von Gott und Mensch, bei dem sich der Theurg göttlichem Einfluss öffnete. Das Konzept der Theurgie entstand in der römischen Kaiserzeit. Seine Hauptbefürworter waren spätantike Neuplatoniker, doch stieß der Gedanke eines rituellen Zusammenwirkens mit den Göttern unter den neuplatonischen Philosophen auch auf grundsätzliche Ablehnung. Der stark vom Neuplatonismus beeinflusste spätantike Theologe Pseudo-Dionysius Areopagita übernahm den Begriff „Theurgie“ in die christliche Theologie. (de)
- En la ŝafaron de la tuteco ne falas la teŭrgiuloj (en Ĥaldeaj Orakoloj fragmento 153.) La teŭrgio (el la antikva greka: θεουργία teurgía ) estis religia ekzercaro praktikita precipe en la greka antikveco antaŭkristana. (eo)
- La teúrgia (del griego θεουργία theourgía) es una práctica mágico-religiosa griega que consiste en la invocación de poderes ultraterrenos, ángeles o dioses, a fin de comunicarse o unirse a ellos atrayendo beneficios y cooperación espiritual. (es)
- La théurgie (du grec ancien theos, dieu et ergon, travail) est une forme de magie, qui permettrait à l'homme de communiquer avec les « bons esprits » et d'invoquer les puissances surnaturelles aux fins louables d'atteindre Dieu. Cette pratique s'oppose à la goétie. (fr)
- Teurgi (/ˈθiːɜːrdʒi/; dari bahasa Yunani Kuno: θεουργία, theourgía) mendeskripsikan praktik ritual, terkadang dipandang sebagai sihir, yang dipentaskan dengan tujuan mempertontonkan aksi atau menunjukkan keberadaan seorang atau sekelompok dewa. Kegiatan tersebut bertujuan untuk mencapai (bersatu dengan ilahi) dan menyempurnakan diri sendiri. (in)
- La teurgia (in greco antico: θεουργία, theurghía) è una pratica religiosa esercitata soprattutto nell'antichità greco-romana pre-cristiana, finalizzata a produrre miracoli, benefici prodigiosi, e a sviluppare poteri con cui i teurghi giungevano a identificarsi con la propria parte divina e a ottenere l'immortalità. (it)
- Theurgy (/ˈθiːɜːrdʒi/; from Greek θεουργία theourgía) describes the practice of rituals, sometimes seen as magical in nature, performed with the intention of invoking the action or evoking the presence of one or more deities, especially with the goal of achieving henosis (uniting with the divine) and perfecting oneself. (en)
- テウルギア（ギリシア語：θεουργία; テウールギアー）は、神々の御業への祈願もしくは神々の来臨の勧請という意図をもって行われる儀式の営みを指す。特に、神的なるものとの合一（ヘノーシス）および自己の完成を目指して行われる。その儀礼は実質的に魔術的なものともみなされる。 日本では以前から降神術という訳語が当てられることが多かったが、近年では原義に基づいて神働術と訳されるようになっている。動神術、神通術とも。 (ja)
- Theürgie (Oudgrieks: theourgia, 'het goddelijke bewerken') was een vorm van magie uit het Romeinse keizerrijk waarbij de beoefenaar probeerde in contact te komen met het goddelijke, voor verlichting, het aanwenden van goddelijke krachten en het bezielen van godenbeelden. Belangrijk daarbij waren specifieke rituelen, aanroepingen en liturgische elementen. Theürgie had dus een religieus doel en onderscheidde zich zodoende van veel andere magische praktijken in de klassieke oudheid. Deze vorm van magie ontstond in de oostelijke mediterrane wereld, mogelijk Egypte, in de 2e eeuw in een middenplatonisch milieu, en was sindsdien van invloed op het hermetisme, de gnostiek en het neoplatonisme. De vroegste bron voor theürgie zijn de religieus-filosofische Chaldeïsche orakelen. Dit zijn hexametrische verzen met orakeltaal die vermoedelijk door Julianus de Vader en zijn zoon Julianus de Theürgist zijn geschreven onder het bewind van keizer Marcus Aurelius (161-180). De tekst vertoont overeenkomsten met het gedachtegoed van neopythagoristen en middenplatonisten als Numenius. Onderwerpen zijn kosmogonie, kosmologie, antropologie en verlossingsleer, waarbij rituele en magische voorschriften worden gegeven. Plotinus (3e eeuw), grondlegger van het neoplatonisme, was geen grote liefhebber van magie en schreef niets over de Orakelen. Zijn volgelingen deden dat echter wel. Porphyrius, bijvoorbeeld, stelde dat theürgie in beperkte mate als hulpmiddel gebruikt kon worden voor de zuivering van de ziel en het oproepen van engelen en goden. Net als Plotinus vond hij theoria ('contemplatie') voor het bereiken van het goddelijke echter belangrijker. Jamblichus schreef niettemin uitvoerig over theürgie in zijn en beschouwde deze kunst als het middel om een band op te bouwen met het goddelijke op een manier die niet mogelijk is via rationeel filosoferen. De keizer Julianus de Afvallige (4e eeuw) was eerst een leerling van Eusebius van Nicomedia, die de nadruk legde op theoria en magie verwierp, maar zijn latere leermeester Maximus overtuigde hem van de vermeende waarde van theürgie. Van de christen pseudo-Dionysius de Aereopagiet (6e eeuw) is bekend dat hij net als zijn leermeester, de neoplatonist Proclus, in theürgie geloofde. Hij en Maximus Confessor (7e eeuw) namen aan dat theürgie werkte dankzij de gratie Gods. Theürgie was niet gepopulariseerd en bleef beperkt tot selecte groepen. Volgens de Orakelen en Jamblichus was theürgie maar voor de weinigen bestemd, en was het als het ware een priesterlijke kunst. De theürgist zou de goden dienen en daarmee één worden. Jamblichus beschreef hierbij de rol van dierenoffers en enthousiasme, 'door goden gegrepen', wat volgens hem kon resulteren in levitatie. Ook beschreef hij de praktijk waarbij de theürg samenwerkte met een medium en eventueel toeschouwers, waarbij een geestverschijning werd waargenomen. Zowel hij als de hermetische Asclepius beschrijven de mogelijkheid om middels theürgie standbeelden van goden te bezielen, door die bijvoorbeeld hol te maken en vervolgens te vullen met ritueel betekenisvolle, specifieke stenen en kruiden. Toch beweerde Jamblichus niet dat de mens via theürgie de goden echt tot iets kon dwingen. De vermeende heilzame effecten van de kunst zouden een gift (voorgesteld als licht) van de goden zijn. De achterliggende idee van de aangenomen werkzaamheid van theürgie was die van , wat inhield dat alles in de kosmos (op occulte wijze) met elkaar in verbinding stond. (nl)
- Teurgi (eller teurgia) är en teosofisk riktning där man strävar efter själens förening med gudarna. För att nå dit krävs renlevnad och osjälviskhet. Anhängarna kallas för teurgiker. Teurgi var en skola redan under antikens Grekland. Under den kristna perioden grundades av Jamblikos en skola bland vissa alexandrinska platoniker. Även inom det brahminska rörelsen återfinns samma tankar representerat av brahman. (sv)
- Teurgia (gr. θεουργία, „boskie działanie”) – praktykowanie rytuałów niekiedy o magicznym charakterze, występujące w późnej starożytności i średniowieczu. Słowo „teurgiczny” pojawia się dopiero w II wieku i wydaje się tworem autora lub autorów Wyroczni chaldejskich, używanym na oznaczenie wysiłków zdolnych oczyścić duszę i jej „pojazd” – ciało astralne – w celu umożliwienia jej kontemplacji bogów. Rytuały te składają się z ablucji, ofiar i zawierających słowa rytualne. Teurgię od magii różni to, że ta pierwsza służy celom religijnym, spełniając wymogi rytuałów, co do których sądzi się, że mogą oddziaływać na bogów i wręcz „przymuszać” ich do działania, natomiast magia ma na celu wykorzystywanie formuł religijnych w celach z gruntu świeckich. Później pod pojęciem teurgii rozumiana była wiara w możność ożywiania posągów lub obrazów. Teurgię uprawiał m.in. Proklos. (pl)
- Teurgia (do grego θεουργία theourgía "obra de Deus") é um antigo nome para ritos e práticas religiosas que deveriam possibilitar o contato com os seres divinos e obter ajuda deles. O praticante é chamado de "teurgo" ou "teurgista". De acordo com a visão comum dos antigos teurgos, nenhuma tentativa era feita para forçar os deuses a reagir com magia, mas sim uma cooperação entre Deus e homem, na qual o teurgo se abriria para a influência divina. O conceito de teurgia teve origem no Império Romano. A primeira ocorrência do termo é encontrada no século II, nos , ou também em Nicômaco de Gerasa (c. 160 EC), em que este último teria fornecido menção de teurgos realizando sons estranhos, sibilantes e estalando a língua. Júlio Pólux, entre os anos 166 e 176, emprega-o em seu Onomasticon dentre as terminologias para especialistas ritualísticos e cúlticos. Mas tornou-se principalmente conhecida ao final da Antiguidade entre os neoplatônicos Porfírio, Jâmblico e Proclo (este último tendo aprendido de Asclepigênia), na discussão em que defendiam ideia de cooperação ritual com os deuses, embora essa ideia tenha encontrado rejeição geral entre outros filósofos neoplatônicos. O teólogo da antiguidade tardia Pseudo-Dionísio Areopagita, fortemente influenciado pelo neoplatonismo de Proclo, adotou o termo “teurgia” na teologia cristã, o que influenciou o cristianismo esotérico. O termo foi aproveitado para se referir também à invocação de anjos na chamada "teurgia cristã", como a partir da no século XII na Itália, o que se refletiu ainda na demonologia do grimório A Chave Menor de Salomão (século XVII); isso influenciou depois as práticas teúrgicas de Martinez de Pasqually, dos , e posteriormente na Ordem Martinista. A palavra foi interpretada ainda mais modernamente como uma prática primeva da magia cerimonial (ou ritual) por expoentes esotéricos de magia que incorporaram o termo, como Helena Blavatsky na Teosofia, a Ordem Hermética da Aurora Dourada, e Aleister Crowley na Thelema. (pt)
- Теурги́я (др.-греч. θεουργία, из θεός «бог, божество» + ὄργια «обряд, священнодействие, жертвоприношение») — магическая практика, появившаяся в рамках неоплатонизма; в античности, в языческих культах, направленная на практическое воздействие на богов, ангелов, архангелов и демонов с целью получения от них помощи, знаний или материальных благ. Теургия осуществляется с помощью комплекса ритуальных действий и различных молитвенных формул. Для теургии характерно стремление к непосредственному, визионерскому видению духовных существ. В дальнейшем, теургия развивалась как направление эзотерического христианства. В Средние века, а затем и в Новое время теургия была взята на вооружение некоторыми европейскими представителями мистицизма и в измененном виде использовалась для достижения состояния обожения (Якоб Бёме, Мартинес де Паскуалис). В конечном итоге, понятие «теургия» вышло за рамки магических и мистических практик, перешло в употребление в контексте религиозной философии: теургическими стали называться отдельные тенденции богоискательства, такие как, например, мотивы сомнамбулических озарений в творчестве представителей романтизма (Ф. Шеллинг, Г. Г. Шуберт и др.). Теургические мотивы являются основными в творчестве русских религиозных философов начала XX века — Н. А. Бердяев, В. С. Соловьёв и др. Согласно Н. А. Бердяеву теургия — «магическое искусство» достижения состояния обожения, совершаемое посредством молитв и церемоний, с целью воссоединения с Богом, теургия есть действие человека совместно с Богом, — богодейство, богочеловеческое творчество. В современном мире понятие «теургия» используется некоторыми исследователями для обозначения таких эстетических тенденций, как обращение к христианским традициям и призыв выйти за пределы искусства для изменения мира и жизни людей соответственно эстетическим законам. (ru)
- Теургія (дав.-гр. θεουργία, з θεός «бог, божество» + ὄργια «обряд, , жертвопринесення») — напрямок езотеричного християнства, «магічне мистецтво» досягнення стану Обоження, здійснюване за допомогою молитов та церемоній, з метою возз'єднання з Богом, теургія є дією людини спільно з Богом, — богодійство, боголюдська творчість. В античності, в язичницьких культах, була «мистецтвом» впливати на богів, духів, демонів за допомогою певних церемоніалів. Вона зародилась в рамках філософії неоплатонізму, і свого подальшого розвитку набула в працях Ямвліха. У середньовіччі, і потім новому часі існувала теорія та практика езотеричної християнської теургії, яка набула найбільшого поширення серед розенкрейцерів , і згодом її остаточно оформив у цілісну систему , як центральну доктрину свого ордена . У наші дні деякі Ордени мартиністів активно заохочують своїх адептів до практики езотеричної теургії. (uk)
- 神通術（英語：Theurgy，/ˈθiːɜːrdʒi/，源自古希臘語：θεουργία），又譯為通神術、神仙術、降神術，一種宗教儀式的行為，這種儀式通常是與巫術、魔法有關，用來呼喚某一個神明或多位神明出現在儀式現場。在新柏拉圖主義中有重要地位，經過赫密士主義而流傳至今，與中國的扶鸞有類似之處。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Teúrgia (del grec θεουργία) és una pràctica ritual màgico-religiosa de l'Antiga Grècia que té la intenció d'invocar l'acció o evocar la presència d'un o més déus, especialment amb l'objectiu d'unificar-se amb el diví, aconseguir l'henosi i perfeccionar-se un mateix. (ca)
- السيمياء هي مجال دراسة الطقوس والتقاليد التي تمارس من أجل التواصل مع الماورائيات أو مع وجوديات لا يمكن استيعابها في العالم المادي، مثل الألهة، أو إحضاره، من أجل الاتحاد معها أو تحقيق الكمال الذاتي. يخطئ البعض بربطها بالسحر أو الشعوذة وهو خطأ شائع. (ar)
- Ο όρος θεουργία κυριολεκτικώς δηλώνει «το του Θεού Έργον» και ορίζει την πρακτική τελετουργιών, κάποιες φορές μαγικής φύσης, οι οποίες τελούνται με σκοπό την επίκληση σε δράση ενός ή περισσοτέρων θεών, με ειδικότερο σκοπό την ένωση με το θείο και την τελειοποίηση του ατόμου. Κατ' επέκτασιν σημαίνει «την ενσυνείδητη συμμετοχή του ανθρώπου στο Θείο Έργο». Κατά τον Μούνι Σάντχου (Mouni Sadhu) «Θεουργία είναι η τέχνη της αποτελεσματικής λατρείας». (el)
- En la ŝafaron de la tuteco ne falas la teŭrgiuloj (en Ĥaldeaj Orakoloj fragmento 153.) La teŭrgio (el la antikva greka: θεουργία teurgía ) estis religia ekzercaro praktikita precipe en la greka antikveco antaŭkristana. (eo)
- La teúrgia (del griego θεουργία theourgía) es una práctica mágico-religiosa griega que consiste en la invocación de poderes ultraterrenos, ángeles o dioses, a fin de comunicarse o unirse a ellos atrayendo beneficios y cooperación espiritual. (es)
- La théurgie (du grec ancien theos, dieu et ergon, travail) est une forme de magie, qui permettrait à l'homme de communiquer avec les « bons esprits » et d'invoquer les puissances surnaturelles aux fins louables d'atteindre Dieu. Cette pratique s'oppose à la goétie. (fr)
- Teurgi (/ˈθiːɜːrdʒi/; dari bahasa Yunani Kuno: θεουργία, theourgía) mendeskripsikan praktik ritual, terkadang dipandang sebagai sihir, yang dipentaskan dengan tujuan mempertontonkan aksi atau menunjukkan keberadaan seorang atau sekelompok dewa. Kegiatan tersebut bertujuan untuk mencapai (bersatu dengan ilahi) dan menyempurnakan diri sendiri. (in)
- La teurgia (in greco antico: θεουργία, theurghía) è una pratica religiosa esercitata soprattutto nell'antichità greco-romana pre-cristiana, finalizzata a produrre miracoli, benefici prodigiosi, e a sviluppare poteri con cui i teurghi giungevano a identificarsi con la propria parte divina e a ottenere l'immortalità. (it)
- Theurgy (/ˈθiːɜːrdʒi/; from Greek θεουργία theourgía) describes the practice of rituals, sometimes seen as magical in nature, performed with the intention of invoking the action or evoking the presence of one or more deities, especially with the goal of achieving henosis (uniting with the divine) and perfecting oneself. (en)
- テウルギア（ギリシア語：θεουργία; テウールギアー）は、神々の御業への祈願もしくは神々の来臨の勧請という意図をもって行われる儀式の営みを指す。特に、神的なるものとの合一（ヘノーシス）および自己の完成を目指して行われる。その儀礼は実質的に魔術的なものともみなされる。 日本では以前から降神術という訳語が当てられることが多かったが、近年では原義に基づいて神働術と訳されるようになっている。動神術、神通術とも。 (ja)
- Teurgi (eller teurgia) är en teosofisk riktning där man strävar efter själens förening med gudarna. För att nå dit krävs renlevnad och osjälviskhet. Anhängarna kallas för teurgiker. Teurgi var en skola redan under antikens Grekland. Under den kristna perioden grundades av Jamblikos en skola bland vissa alexandrinska platoniker. Även inom det brahminska rörelsen återfinns samma tankar representerat av brahman. (sv)
- 神通術（英語：Theurgy，/ˈθiːɜːrdʒi/，源自古希臘語：θεουργία），又譯為通神術、神仙術、降神術，一種宗教儀式的行為，這種儀式通常是與巫術、魔法有關，用來呼喚某一個神明或多位神明出現在儀式現場。在新柏拉圖主義中有重要地位，經過赫密士主義而流傳至今，與中國的扶鸞有類似之處。 (zh)
- Theurgie je nábožensko-magická technika vzniklá v pozdním starověku, známá především z díla a jeho reflexe novoplatonistickými filosofy, později často chápána jako vyvolávání či vzývání božstev v rámci . (cs)
- Theurgie (griechisch θεουργία theourgía „Gotteswerk“) ist eine antike Bezeichnung für religiöse Riten und Praktiken, die es ermöglichen sollten, mit göttlichen Wesen in Verbindung zu treten und von ihnen Hilfe zu erlangen. Der Ausübende wird „Theurg“ genannt. Nach der gängigen Auffassung der antiken Theurgen wurde nicht versucht, die erwünschte Reaktion der Götter mit magischen Mitteln zu erzwingen, sondern es ging um ein Zusammenwirken von Gott und Mensch, bei dem sich der Theurg göttlichem Einfluss öffnete. (de)
- Teurgia (gr. θεουργία, „boskie działanie”) – praktykowanie rytuałów niekiedy o magicznym charakterze, występujące w późnej starożytności i średniowieczu. Słowo „teurgiczny” pojawia się dopiero w II wieku i wydaje się tworem autora lub autorów Wyroczni chaldejskich, używanym na oznaczenie wysiłków zdolnych oczyścić duszę i jej „pojazd” – ciało astralne – w celu umożliwienia jej kontemplacji bogów. Rytuały te składają się z ablucji, ofiar i zawierających słowa rytualne. Teurgię od magii różni to, że ta pierwsza służy celom religijnym, spełniając wymogi rytuałów, co do których sądzi się, że mogą oddziaływać na bogów i wręcz „przymuszać” ich do działania, natomiast magia ma na celu wykorzystywanie formuł religijnych w celach z gruntu świeckich. Później pod pojęciem teurgii rozumiana była wia (pl)
- Theürgie (Oudgrieks: theourgia, 'het goddelijke bewerken') was een vorm van magie uit het Romeinse keizerrijk waarbij de beoefenaar probeerde in contact te komen met het goddelijke, voor verlichting, het aanwenden van goddelijke krachten en het bezielen van godenbeelden. Belangrijk daarbij waren specifieke rituelen, aanroepingen en liturgische elementen. Theürgie had dus een religieus doel en onderscheidde zich zodoende van veel andere magische praktijken in de klassieke oudheid. Deze vorm van magie ontstond in de oostelijke mediterrane wereld, mogelijk Egypte, in de 2e eeuw in een middenplatonisch milieu, en was sindsdien van invloed op het hermetisme, de gnostiek en het neoplatonisme. (nl)
- Teurgia (do grego θεουργία theourgía "obra de Deus") é um antigo nome para ritos e práticas religiosas que deveriam possibilitar o contato com os seres divinos e obter ajuda deles. O praticante é chamado de "teurgo" ou "teurgista". De acordo com a visão comum dos antigos teurgos, nenhuma tentativa era feita para forçar os deuses a reagir com magia, mas sim uma cooperação entre Deus e homem, na qual o teurgo se abriria para a influência divina. (pt)
- Теурги́я (др.-греч. θεουργία, из θεός «бог, божество» + ὄργια «обряд, священнодействие, жертвоприношение») — магическая практика, появившаяся в рамках неоплатонизма; в античности, в языческих культах, направленная на практическое воздействие на богов, ангелов, архангелов и демонов с целью получения от них помощи, знаний или материальных благ. Теургия осуществляется с помощью комплекса ритуальных действий и различных молитвенных формул. Для теургии характерно стремление к непосредственному, визионерскому видению духовных существ. В дальнейшем, теургия развивалась как направление эзотерического христианства. (ru)
- Теургія (дав.-гр. θεουργία, з θεός «бог, божество» + ὄργια «обряд, , жертвопринесення») — напрямок езотеричного християнства, «магічне мистецтво» досягнення стану Обоження, здійснюване за допомогою молитов та церемоній, з метою возз'єднання з Богом, теургія є дією людини спільно з Богом, — богодійство, боголюдська творчість. В античності, в язичницьких культах, була «мистецтвом» впливати на богів, духів, демонів за допомогою певних церемоніалів. Вона зародилась в рамках філософії неоплатонізму, і свого подальшого розвитку набула в працях Ямвліха. (uk)
|
