| dbo:abstract
|
- خوسيه ماريا دا سيلفا بارانهوس، فيكونت ريو برانكو (بالبرتغالية: José Maria da Silva Paranhos, Visconde do Rio Branco) (16 مارس 1819-1 نوفمبر 1880): وهو سياسي ودبلوماسي برازيلي ملكي، عَمِل مدرساً وصحفي. وُلد بارانهوس في سلفادور، فيما كانت تُعرف آنذاك باسم رئاسة باهيا، لعائلة ثرية لكن مُعظم ثروته ضاعت بعد وفاة والديه في وقت مبكراً من طفولته. التحق ريو برانكو بالمدرسة البحرية البرازيلية وأصبح ضابطًا بحريًا في عام 1841، في وقت لاحقاً من ذلك العام، التحق بالأكاديمية العسكرية للجيش، وفي النهاية أصبح مدربًا هناك. بدلاً من الاستمرار في الخدمة العسكرية، أصبح سياسيًا في الحزب الليبرالي. وفي عام 1845، تم انتخابه عضوًا في مجلس النواب الإقليمي لمُقاطعة ريو دي جانيرو، موقع العاصمة الوطنية التي تحمل نفس الأسم. صعد ريو برانكو إلى السُلطة داخل المُقاطعة تحت وصاية أوريليانو كوتينيو، فيكونت سيبيتيبا - وهو أيضاً سياسي مُخضرم، كان له تأثيراً هائلاً على الإمبراطور بيدرو الثاني الشاب الذي كان عديم الخبرة . تخلى مؤقتًا عن السياسة بعد سقوط أوريليانو كوتينيو وحل الحزب الليبرالي لاحقًا. عمل ريو برانكو في الصحافة، والذي سلط الضوء على التهديدات التي تشكلها النزاعات المُسلحة في جمهوريات بلاتين (الأرجنتين والأوروغواي)، مما لفت انتباه كارنيرو لياو، ماركيز بارانا الذي دعاه للعمل كسكرتير في مُهمة دبلوماسية إلى مونتيفيديو. ونجحوا في إقامة التحالفات، مما ساهم في سقوط خوان مانويل دي روساس، الدكتاتور الأرجنتيني الذي أعلن الحرب على البرازيل في عام 1852. وفي عام 1853، انضم ريو برانكو إلى حزب المُحافظين مع ماركيز بارانا، بالإضافة إلى مجلس الوزراء الذي ترأسه الأخير. ارتقى بسرعة في صفوف المُحافظين خلال أوائل ستينيات القرن التاسع عشر عندما انضم العديد من الزملاء إلى أعضاء الحزب الليبرالي المُنحل لتشكيل حزباً جديداً. تم إرسال ريو برانكو إلى الأوروغواي في أواخر عام 1864، حيث تم تكليفه بوضع نهاية دبلوماسية لحرب الأوروغواي، وعلى الرغم من نجاحه، فقد تم فصله فجأة من منصبه. في عام 1869، تم استدعاؤه وإرساله إلى الباراغواي، هذه المرة للتفاوض على إنهاء حربها مع البرازيل. تم الاعتراف بجهوده الناجحة في إبرام السلام مع الباراغواي، وقام بيدرو الثاني بتكريمه في طبقة النبلاء، وجعله فيكونت ريو برانكو (بالبرتغالي «النهر الأبيض»). في عام 1871، أصبح ريو برانكو رئيسًا لمجلس الوزراء لأولِ مرة. والذي أصبح رئيس المجلس الأطول خدمتاً، والذي أصبحت حكومته ثاني أطول رئاسه في تاريخ البرازيل. تميزت حكومته بفترة أزدهار أقتصادي وسنَّ العديد من الإصلاحات الضرورية - رُغم أنها أثبتت أنها مَعيبة بشكلاً خطير. وكان من أهم هذه المُبادرات قانون الولادة الحُرّة، الذي منح الولادة الحُرّة للأطفال المولودين لأمهات عبيد. قاد ريو برانكو الحكومة التي سنت هذا القانون، وزاد إقراره من شعبيته. ومع ذلك، عانت حكومته من أزمة طويلة مع الكنيسة الكاثوليكية التي نتجت عن طرد الماسونيين من الأخوة العلمانيين. بعد أكثر من أربع سنوات من رئاسة مجلس الوزراء، استقال ريو برانكو في عام 1875. بعد إجازة طويلة في أوروبا، تدهورت صحته بسرعة وتم تشخيصه بسرطان الفم. توفي ريو برانكو في عام 1880 وعمّ الحزن على نطاق واسع في جميع أنحاء البلاد. يعتبره مُعظم المؤرخين أحد أعظم رجال الدولة في البرازيل. (ar)
- José Maria da SILVA PARANHOS (1819-1880) (* Salvador, Bahio, en la 16-a de marto 1819 - Rio-de-Ĵanejro, en la 1-a de novembro 1880) estis brazila ŝtatestro, instruisto, politikisto, ĵurnalisto, diplomato kaj monarkisto. Kune kun la Markizo de Paranao, (1801-1856), li estas rigardata kiel la plej granda ŝtatestro de la Dua Reĝeco de la Monarkio (1831-1889). (eo)
- José Maria da Silva Paranhos, primer y único vizconde de Rio Branco (Salvador, 16 de marzo de 1819 - Río de Janeiro, 1 de noviembre de 1880), fue un estadista, profesor, político, periodista y diplomático brasileño de tendencia monarquista. Junto con Honório Hermeto Carneiro Leão, marqués de Paraná, se lo considera el máximo estadista del Segundo Reinado (1831-1889).Su hijo, conocido como el Barón de Río Branco, también tuvo una destacada actuación como diplomático. (es)
- José Maria da Silva Paranhos, vicomte de Rio Branco (né le 16 mars 1819 à Salvador de Bahia et mort le 1er novembre 1880 à Rio de Janeiro) est un homme politique et diplomate de l'empire du Brésil. (fr)
- José Maria da Silva Paranhos, Viscount of Rio Branco (16 March 1819 – 1 November 1880), was a Brazilian politician, monarchist, diplomat, teacher and journalist. Rio Branco was born in Salvador, in what was then the Captaincy of Bahia, to a wealthy family, but most of the fortune was lost after his parents' deaths early in his childhood. Rio Branco attended Brazil's Naval School and became a midshipman in 1841. Later that year he was enrolled in the Army's Military Academy, eventually becoming an instructor there. Rather than continue to serve in the military, he became a politician in the Liberal Party. In 1845, he was elected a member of the provincial house of representatives of Rio de Janeiro province, site of the national capital of the same name. Rio Branco rose to power within the province under the tutelage of Aureliano Coutinho, Viscount of Sepetiba—a veteran politician who held tremendous influence over the young and inexperienced Emperor Pedro II. He temporarily abandoned politics after Aureliano Coutinho's fall from grace and the subsequent dissolution of the Liberal Party. Rio Branco's work in the press, highlighting threats posed by the armed conflicts in the Platine republics (Argentina and Uruguay), attracted the attention of Honório Hermeto Carneiro Leão, Marquis of Paraná, who invited him to act as secretary on a diplomatic mission to Montevideo. They were successful in forging alliances, which contributed to the eventual fall in 1852 of Juan Manuel de Rosas, an Argentine dictator who had declared war on Brazil. In 1853 Rio Branco joined the Marquis of Paraná's Conservative Party as well as the cabinet over which the latter presided. He rose rapidly through the Conservative ranks during the early 1860s when many colleagues joined members of the defunct Liberal Party to form a new party. Rio Branco was sent to Uruguay in late 1864, tasked with bringing a diplomatic end to the Uruguayan War. Although successful, he was abruptly dismissed from his post. In 1869, he was recalled and dispatched to Paraguay, this time to negotiate an end to its war with Brazil. His successful efforts in concluding a peace with Paraguay were recognized, and Pedro II ennobled him, making him Viscount of Rio Branco (Portuguese for "White River"). In 1871, Rio Branco became the President of the Council of Ministers (Prime Minister) for the first time. He would become the Council's longest-serving president, and his cabinet the second longest, in Brazilian history. His government was marked by a time of economic prosperity and the enactment of several necessary reforms—though they proved to be seriously flawed. The most important of these initiatives was the Law of Free Birth, which granted freeborn status to children born to slave women. Rio Branco led the government that enacted this law, and its passage increased his popularity. However, his government was plagued by a long crisis with the Catholic Church that had resulted from the expulsion of Freemasons from its lay brotherhoods. After more than four years heading the Cabinet, Rio Branco resigned in 1875. Following a long vacation in Europe, his health swiftly declined and he was diagnosed with oral cancer. Rio Branco died in 1880 and was widely mourned throughout the country. He is regarded by most historians as one of Brazil's greatest statesmen. (en)
- José Maria da Silva Paranhos, Viscount Rio Branco (16 Maret 1819 – 1 November 1880) adalah seorang politikus, monarkis, diplomat, guru dan jurnalis Kekaisaran Brasil (1822–1889). Rio Branco lahir di Salvador, Bahia, dari sebuah keluarga kaya, tetapi kehilangan kekayaannya setelah kematian orangtuanya pada awal masa kecilnya. Rio Branco masuk Brasil dan menjadi seorang midshipman pada 1841. Pada tahun berikutnya, ia masuk Angkatan Darat, kemudian menjadi instruktur disana. (in)
- José Maria da Silva Paranhos, visconte di Rio Branco (Salvador de Bahia, 16 marzo 1819 – Rio de Janeiro, 1º novembre 1880), è stato un politico e diplomatico brasiliano, tra le figure più significative della politica brasiliana ottocentesca.Nacque durante il regno di Giovanni VI del Portogallo, figlio di Agostinho da Silva Paranhos e Josefa Paranhos. Studiò all'Accademia Navale diplomazia e matematica, rivelando una straordinaria intelligenza. Divenne successivamente insegnante all'Università Centrale (il futuro Politecnico). Collaborò con riviste come O Novo Tempo, Correiro Mercantil, Jornal do Commercio e O Maribondo. Fu segretario della missione speciale di Honório Carneiro Leão nel contesto della Guerra de la Plata nel 1851 e più tardi ambasciatore capo e inviato speciale in Argentina, Uruguay e Paraguay. Fu uno dei fondatori del e confidente dell'imperatore Pietro II del Brasile. Fu più volte deputato e ricoprì le cariche di ministro degli esteri, della guerra, della marina e dell'agricoltura. Fu presidente del consiglio dei ministri dal 1871 al 1875. Quell'epoca fu perciò definita Ministero di Rio Branco. Massone, fu Gran maestro del Grande Oriente del Brasile, di cui fu membro a partire dal 1840. Il suo omonimo figlio fu ministro degli esteri dal 1902 al 1912. (it)
- José Maria da Silva Paranhos, Visconde do Rio Branco (Salvador, 16 de março de 1819 – Rio de Janeiro, 1 de novembro de 1880), foi um estadista, diplomata, militar e jornalista brasileiro. Rio Branco nasceu na capital da capitania da Baía de Todos os Santos em uma família rica, porém a maior parte da fortuna foi perdida após a morte de seus pais ainda em sua infância. Foi o pai de José Maria da Silva Paranhos Júnior, Barão do Rio Branco e o avô do jogador de rugby, Paulo do Rio Branco. Rio Branco estudou na Academia Real dos Guardas Marinhas e se tornou, em 1841, um aspirante de marinha. Mais tarde, no mesmo ano, foi estudar na Real Academia de Artilharia, Fortificação e Desenho, eventualmente se tornando um instrutor. Tornou-se um político do Partido Liberal em vez de continuar sua carreira como militar. Foi eleito deputado provincial do Rio de Janeiro em 1845 e subiu até o poder na província sob a tutelagem de Aureliano de Sousa e Oliveira Coutinho – um político veterano que exercia enorme influência sobre o jovem e inexperiente imperador D. Pedro II. Rio Branco temporariamente abandonou a política depois da queda de Aureliano Coutinho e a subsequente dissolução do Partido Liberal. Seu trabalho como jornalista, destacando as ameaças representadas pelos conflitos armados nas repúblicas do rio da Prata, atraiu a atenção de Honório Hermeto Carneiro Leão, Marquês do Paraná, que o convidou a trabalhar como seu secretário em uma missão diplomática no Uruguai. Eles foram bem sucedidos na formação de alianças que eventualmente contribuíram para a queda de Juan Manuel de Rosas, ditador argentino que declarou guerra contra o Brasil. Rio Branco se juntou em 1853 ao Partido Conservador de Paraná e mais tarde fez parte do gabinete que o segundo presidiu. Rapidamente cresceu dentro do partido, enquanto vários membros se juntavam ao partido recém criado da Liga Progressista. Rio Branco foi enviado ao Uruguai em 1864 com o objetivo de conseguir um fim diplomático para a Guerra do Uruguai. Mesmo sendo bem sucedido, acabou repentinamente dispensado do cargo. Foi chamado novamente em 1869 e enviado para o Paraguai, desta vez para negociar o fim da Guerra do Paraguai. Seus esforços foram reconhecidos e Pedro II lhe criou o título de Visconde do Rio Branco. Rio Branco foi nomeado Presidente do Conselho de Ministros (Primeiro-Ministro) em 1871. Foi o presidente que por mais tempo ininterruptamente ocupou o cargo, com seu gabinete sendo o segundo de maior duração na história brasileira. Seu governo ficou marcado por uma época de prosperidade econômica e da adoção de várias reformas necessárias, apesar de provarem-se falhas. A mais importante de suas iniciativas foi a Lei do Ventre Livre, que alforriava crianças nascidas de mulheres escravas. Rio Branco liderou o governo que aprovou a lei e sua promulgação aumentou sua popularidade. Entretanto, seu governo foi pego em uma crise com a Igreja Católica que resultou na expulsão de maçons das irmandades. Rio Branco renunciou junto com seu gabinete em 1875 após quatro anos. Sua saúde começou a deteriorar rapidamente depois de uma viagem pela Europa, sendo diagnosticado com câncer de boca. Rio Branco morreu em 1880 e foi muito lamentado. É considerado por muitos historiadores como um dos maiores estadistas do Brasil. (pt)
- Жозе Мария да Силва Параньюс, виконт до Риу-Бранку (порт. José Maria da Silva Paranhos, Visconde do Rio Branco; 1819, Салвадор, Баия — 1880, Рио-де-Жанейро) — бразильский чиновник, преподаватель, политик, журналист, дипломат и монархист. Наряду с Карнейру Леан, маркизом Парана, считается одним из наиболее влиятельных государственных деятелей Бразильской империи. Его сын — Жозе Мария да Силва Параньос, барон Рио-Бранко. (ru)
- José Maria da Silva Paranhos, greve av Rio Branco, född 16 mars 1819 i Salvador, död 1 november 1880 i Rio de Janeiro, var en brasiliansk politiker, diplomat, lärare och journalist. Han adlades av kejsaren Pedro II 1869 för sitt fredsarbete i kriget mot Paraguay. Han fick då titeln greve av Rio Branco och anses vara Brasiliens störste statsman. (sv)
- José Maria da Silva Paranhos, wicehrabia Rio Branco (ur. 16 marca 1819 w Salvadorze, zm. 1 listopada 1880 w Rio de Janeiro) – brazylijski polityk i dyplomata. Był posłem, a później senatorem. Był jednym z założycieli Brazylijskiej Partii Konserwatywnej (choć początkowo był członkiem Partii Liberalnej). Wielokrotnie pełnił funkcje ministra. W latach 1871-1875 był premierem Brazylii. Jako dyplomata prowadził negocjacje w sprawach granicy z Argentyną i Francją (terytoriom Gujany). (pl)
|
| rdfs:comment
|
- José Maria da SILVA PARANHOS (1819-1880) (* Salvador, Bahio, en la 16-a de marto 1819 - Rio-de-Ĵanejro, en la 1-a de novembro 1880) estis brazila ŝtatestro, instruisto, politikisto, ĵurnalisto, diplomato kaj monarkisto. Kune kun la Markizo de Paranao, (1801-1856), li estas rigardata kiel la plej granda ŝtatestro de la Dua Reĝeco de la Monarkio (1831-1889). (eo)
- José Maria da Silva Paranhos, primer y único vizconde de Rio Branco (Salvador, 16 de marzo de 1819 - Río de Janeiro, 1 de noviembre de 1880), fue un estadista, profesor, político, periodista y diplomático brasileño de tendencia monarquista. Junto con Honório Hermeto Carneiro Leão, marqués de Paraná, se lo considera el máximo estadista del Segundo Reinado (1831-1889).Su hijo, conocido como el Barón de Río Branco, también tuvo una destacada actuación como diplomático. (es)
- José Maria da Silva Paranhos, vicomte de Rio Branco (né le 16 mars 1819 à Salvador de Bahia et mort le 1er novembre 1880 à Rio de Janeiro) est un homme politique et diplomate de l'empire du Brésil. (fr)
- José Maria da Silva Paranhos, Viscount Rio Branco (16 Maret 1819 – 1 November 1880) adalah seorang politikus, monarkis, diplomat, guru dan jurnalis Kekaisaran Brasil (1822–1889). Rio Branco lahir di Salvador, Bahia, dari sebuah keluarga kaya, tetapi kehilangan kekayaannya setelah kematian orangtuanya pada awal masa kecilnya. Rio Branco masuk Brasil dan menjadi seorang midshipman pada 1841. Pada tahun berikutnya, ia masuk Angkatan Darat, kemudian menjadi instruktur disana. (in)
- Жозе Мария да Силва Параньюс, виконт до Риу-Бранку (порт. José Maria da Silva Paranhos, Visconde do Rio Branco; 1819, Салвадор, Баия — 1880, Рио-де-Жанейро) — бразильский чиновник, преподаватель, политик, журналист, дипломат и монархист. Наряду с Карнейру Леан, маркизом Парана, считается одним из наиболее влиятельных государственных деятелей Бразильской империи. Его сын — Жозе Мария да Силва Параньос, барон Рио-Бранко. (ru)
- José Maria da Silva Paranhos, greve av Rio Branco, född 16 mars 1819 i Salvador, död 1 november 1880 i Rio de Janeiro, var en brasiliansk politiker, diplomat, lärare och journalist. Han adlades av kejsaren Pedro II 1869 för sitt fredsarbete i kriget mot Paraguay. Han fick då titeln greve av Rio Branco och anses vara Brasiliens störste statsman. (sv)
- José Maria da Silva Paranhos, wicehrabia Rio Branco (ur. 16 marca 1819 w Salvadorze, zm. 1 listopada 1880 w Rio de Janeiro) – brazylijski polityk i dyplomata. Był posłem, a później senatorem. Był jednym z założycieli Brazylijskiej Partii Konserwatywnej (choć początkowo był członkiem Partii Liberalnej). Wielokrotnie pełnił funkcje ministra. W latach 1871-1875 był premierem Brazylii. Jako dyplomata prowadził negocjacje w sprawach granicy z Argentyną i Francją (terytoriom Gujany). (pl)
- خوسيه ماريا دا سيلفا بارانهوس، فيكونت ريو برانكو (بالبرتغالية: José Maria da Silva Paranhos, Visconde do Rio Branco) (16 مارس 1819-1 نوفمبر 1880): وهو سياسي ودبلوماسي برازيلي ملكي، عَمِل مدرساً وصحفي. وُلد بارانهوس في سلفادور، فيما كانت تُعرف آنذاك باسم رئاسة باهيا، لعائلة ثرية لكن مُعظم ثروته ضاعت بعد وفاة والديه في وقت مبكراً من طفولته. (ar)
- José Maria da Silva Paranhos, Viscount of Rio Branco (16 March 1819 – 1 November 1880), was a Brazilian politician, monarchist, diplomat, teacher and journalist. Rio Branco was born in Salvador, in what was then the Captaincy of Bahia, to a wealthy family, but most of the fortune was lost after his parents' deaths early in his childhood. (en)
- José Maria da Silva Paranhos, visconte di Rio Branco (Salvador de Bahia, 16 marzo 1819 – Rio de Janeiro, 1º novembre 1880), è stato un politico e diplomatico brasiliano, tra le figure più significative della politica brasiliana ottocentesca.Nacque durante il regno di Giovanni VI del Portogallo, figlio di Agostinho da Silva Paranhos e Josefa Paranhos. Studiò all'Accademia Navale diplomazia e matematica, rivelando una straordinaria intelligenza. Divenne successivamente insegnante all'Università Centrale (il futuro Politecnico). Il suo omonimo figlio fu ministro degli esteri dal 1902 al 1912. (it)
- José Maria da Silva Paranhos, Visconde do Rio Branco (Salvador, 16 de março de 1819 – Rio de Janeiro, 1 de novembro de 1880), foi um estadista, diplomata, militar e jornalista brasileiro. Rio Branco nasceu na capital da capitania da Baía de Todos os Santos em uma família rica, porém a maior parte da fortuna foi perdida após a morte de seus pais ainda em sua infância. Foi o pai de José Maria da Silva Paranhos Júnior, Barão do Rio Branco e o avô do jogador de rugby, Paulo do Rio Branco. (pt)
|
