| dbo:abstract
|
- الأقنوم (بالسريانية: ܣܘܪܝܝܐ قنوما باليونانية القديمة: ὑπόστᾰσις هيبوستاسيس)، في اللاهوت المسيحي، هي إحدى طبائع الله في الثالوث. الكلمة مشتقة من اللغة السريانية حيث لا يوجد نظير لها في العربية وقد تحمل عدة معاني منها «شخص» و«طبيعة» و«ذات» و«كيان» و«ماهية». «فالمسيح مثلا هو» أقنوم«هو انسان وإله في الوقت نفسه، ابن لمريم العذراء وابن لله في الوقت نفسه». (ar)
- Hipòstasi en filosofia és el fet d'atribuir a paraules o pensaments la qualitat de substància sinó d'existència física que no necessàriament tenen. Són hipòstasis paradigmàtiques sant, Santíssima Trinitat, inconscient, blau, verd i tots els colors o Satan. El fenomen troba el seu origen en la problemàtica descrita per Plató, que cercava una explicació per què, per exemple, l'home pot anomenar colors tant diferents tots «blaves» o objectes de formes força diferents tots «cadira» sense conèixer «el» blau, o «la» cadira. Constatació que el duu a postular la realitat d'una vida prenatal i la immortalitat de l'ànima, de tal manera que, a la caverna (del mite), tothom hauria vist «el blau», la «blavitat» o la «cadira» absoluta. Per resoldre el seu problema semàntic Plató va recórrer a conceptes com la immortalitat de l'ànima, una vida prenatal, així com una vida post-natal a la qual l'home només veu les ombres canviants de les essències vistes anteriorment i la nostàlgia de tornar, després de la mort, al món perfecte de les essències. El problema de la hipòstasi es veu també en mirar a la confusió que hi ha entre el fet que coses o esdeveniments poden ésser dolents (o inconscients o bons), sense que necessàriament el «dolent», (o l'«inconscient» de la psicoanàlisi o el «bo») ha de ser una entitat activa, una mena d'homuncle o de principi actiu. La possibilitat gramatical de transformar un adjectiu en substantiu no permet de concloure apodícticament l'existència activa del substantiu derivat. La confusió és una conseqüència de la polisèmia del verb «ésser». La idea de Plató va inspirar força els filòsofs neoplatònics durant els primers segles del cristianisme. La natura de l'existència o de la substància de la Santíssima Trinitat, per exemple, va ser un tema major del Primer Concili de Constantinoble el 381 al qual se cercava una solució a un problema crònic de semàntica que no havia pogut resoldre's al Primer Concili de Nicea (325): tenim tres paraules (Déu, l'Esperit i Jesús), doncs segons la teoria (neo)platònica, cal que hi ha tres substàncies puix que hi ha tres paraules que no són sinònims, i de l'altre costat, això contradiu el principi del monoteisme. El concili va decretar una solució i els que no l'acceptaven van rebre l'anatema. Hipòstasi té en l'actualitat un sentit metafòric i fins i tot pejoratiu, sobretot en el seu derivat «hipostatitzar», en el sentit de donar personalitat o substancialitat a quelcom que només pot tenir-la en sentit impropi. Etimològicament prové del grec antic ὑπόστασις (substància) de ὑπό (=sub) i στασις (=acció de posar, posició), i així és sinònim del llatí substantia. (ca)
- Η υπόσταση (Ελληνικά: ὑπόστασις) είναι η υποκείμενη κατάσταση ή η υποκείμενη ουσία και είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα που υποστηρίζει όλα τα άλλα. Στον Νεοπλατωνισμό την υπόσταση της ψυχής, του νου και του «ενός» εξέτασε ο Πλωτίνος. Στη χριστιανική θεολογία, η Αγία Τριάδα αποτελείται από τρεις υποστάσεις: Υπόσταση του Πατρός, Υπόσταση του Υιού και Υπόσταση του Αγίου Πνεύματος. (el)
- Hypostase (altgriechisch ὑπόστασις hypóstasis, allgemein: „Grundlage“, philosophisch: „Seinsstufe“) ist ein Begriff, der seit der Spätantike in philosophischen Texten verwendet wird, zunächst für den konkreten Bestand einer Sache. In der christlichen Trinitätslehre wird er benutzt, um die drei göttlichen Personen (Vater, Sohn und Heiliger Geist) unter dem Gesichtspunkt ihrer jeweiligen Besonderheit zu bezeichnen, im Gegensatz zu dem ihnen gemeinsamen Wesen, ihrer ousia („ein Wesen – drei Hypostasen“). Immanuel Kant prägte das Verb hypostasieren für all diejenigen Fälle, in denen das Denken real gar nicht existierender Objekte mit deren angeblicher Erkenntnis verwechselt wird. (de)
- Hispostazo (filozofia) devenas el la greka ὑπόστᾰσις - hypostasis, substanco, kun ὑπό - sube - kaj στᾰσις (staro). En la novplatona filozofio kaj en Plotino, kiu reprenas la vorton el Aristotelo kaj Platono kiuj ĝin uzis kun signifo iom malsama, estas la hierarkia generado de la diversaj dimensioj de la realo apartenantaj al la sama dia substanco, kiu ilin produkas per speciala genro de alimaniere dirita "procesio" (eo)
- Hipóstasis (del griego antiguo ὑπόστασις, hypóstasis, generalmente: «fundamento», filosóficamente: «estado de ser») es un término utilizado en textos filosóficos desde la antigüedad tardía, inicialmente para referirse a la existencia concreta de una cosa. Formalmente, hipóstasis es el estado subyacente o sustancia subyacente y es la realidad fundamental que sostiene todo lo demás. En el neoplatonismo, las hipóstasis del alma, el intelecto (nous) y «el uno» fueron abordadas por Plotino.En teología cristiana, la Santísima Trinidad consiste en tres hipóstasis: La Hipóstasis del Padre, la Hipóstasis del Hijo y la Hipóstasis del Espíritu Santo, desde el punto de vista de su particularidad respectiva, en oposición a su esencia común, su ousia («un solo ser - tres hipóstasis»). El término de origen griego es usado a menudo, aunque imprecisamente, como equivalente de ser o sustancia, pero en tanto que realidad de la ontología o metafísica, puede traducirse como «ser de un modo verdadero», «ser de un modo real» o también «verdadera realidad». Immanuel Kant acuñó el verbo «hipostasiar» (hypostasieren) para referirse todos aquellos casos en los que se confunde el pensamiento sobre objetos que no existen realmente con su supuesto conocimiento. (es)
- Hypostasis (Greek: ὑπόστασις, hypóstasis) is the underlying state or underlying substance and is the fundamental reality that supports all else. In Neoplatonism the hypostasis of the soul, the intellect (nous) and "the one" was addressed by Plotinus. In Christian theology, the Holy Trinity consists of three hypostases: Hypostasis of the Father, Hypostasis of the Son, and Hypostasis of the Holy Spirit. (en)
- Dans le domaine de la métaphysique, appliqué essentiellement à des disciplines telles que la philosophie ou la théologie chrétienne, le terme hypostase désigne une substance fondamentale, un principe premier. (fr)
- Hipostasis (bahasa Yunani: ὑπόστασις, hypostasis) berarti keadaan yang mendasari atau substansi yang mendasari, dan merupakan realitas fundamental yang menunjang segala sesuatu. Dalam Neoplatonisme, hipostasis jiwa, intelek, dan Yang Esa dikemukakan oleh Plotinus. Dalam teologi Kristen, suatu "hipostasis" atau "pribadi" adalah salah satu dari ketiga elemen Trinitas. (in)
- 위격(位格, Hypostasis, 그리스어 : ὑπόστασις )은 근본적인 상태 또는 다른 모든 것이 있게하는 기본이되고 근원되는 실체를 가리킨다. 신 플라톤주의에서, 영혼의 hypostasis, 누스(nous ,지성) 및 모나드는 플로티노스(Plotinus)에 의해 다루어졌다. 종교, 특히 기독교 신학에서 hypostasis(위격,位格)는 삼위 일체의 세 위격 중 하나이상을 언급할 때 다루어진다. (ko)
- Hypostase (Oudgrieks: ὑπόστασις, hypostasis) is een begrip uit de Griekse filosofie en religie. Oorspronkelijk betekende het als zelfstandig naamwoord zoiets als 'onderstaande', van het werkwoord voor 'ergens onderstaan'. Vandaar ontwikkelde het betekenissen als 'oorsprong', 'substantie' en 'werkelijke aard'. In de filosofie wordt het begrip voor het eerst gebruikt door de stoïcijnen zoals Posidonius (1e eeuw v.Chr.). Deze gebruikte het voor zijn ontologie. Hij bedoelde er een 'zijnde' mee dat 'werkelijkheid bereikt' had, en dus objectieve realiteit was geworden. Hij stelde dat bijvoorbeeld hagel en regen hypostase hadden, maar een regenboog (een soort projectie) niet. De stoïcijn (1e eeuw) gebruikte het theologisch. Oppergod Zeus gold als de vader van allen omdat hij hun hypostase had veroorzaakt. De Romeinse stoïcijn Seneca vertaalde het begrip met substantia ('substantie'). Plato gebruikte het woord niet, maar platonisten van het middenplatonisme namen het over van de stoïcijnen. Omdat de waarneembare werkelijkheid niet als de eigenlijke, hoogste werkelijkheid gold, ontkenden zij dat de waarneembare objecten hypostase hadden. Neoplatonisten zoals Plotinus (vanaf 200) gebruikten hypostase niet heel exact, maar voornamelijk om een werkelijkheid aan te duiden die was veroorzaakt door een hogere oorzaak. Plotinus veronderstelde een hiërarchie van zijnden. Het Ene (to Hen) gold als absolute grond voor alles en was transcendent, dus voorbij hypostase. Tegelijkertijd onderscheidde hij drie oerprincipes van het zijnde, het Ene (Hen), de Geest (Nous) en de Ziel (Psyche). Deze golden vervolgens als eerste hypostasen. Deze vloeien uit in lagere zijnsorden, hypostasen, zonder zelf te verdwijnen. Dit heet emanatie. In het latere neoplatonisme kreeg het begrip ook andere connotaties. In het hellenistische jodendom werd het begrip overgenomen, zoals bij Philo van Alexandrië (1e eeuw). In de Griekse bijbelvertaling, de Septuaginta, duidt het meestal op een achterliggende werkelijkheid voorbij het waarneembare. In het vroegste christendom komt hypostase in diverse betekenissen voor, maar vanaf de vierde eeuw krijgt het een dogmatische invulling. God wordt voorgesteld als de hypostase, de 'absolute werkelijkheid'. Ook verwijst het naar de 'ware aard' van Jezus Christus. In de vijfde eeuw werd het gangbaar om de drie personen van de Drie-eenheid te beschouwen als hypostasen van God. Het verschil met het neoplatonisme is dat deze hypostasen geen hiërarchie zouden vormen, maar een gelijkwaardige eenheid. De betekenis van 'onderliggende werkelijkheid' en 'ware aard' heeft hypostase ook binnen gnostische strekkingen. Net als bij het neoplatonisme kan het betrekking hebben op een zijnshiërarchie. Bij de valentinianen is onder andere de pneumatikê hypostasis de 'spirituele werkelijkheid' van de gnosticus, die niet bezoedeld kan worden door de wereld. In de Allogenes wordt een goddelijk wezen, Autogenes, genoemd als de hypostase van het Ene. (nl)
- 位格（いかく）は、他者に対して区別される主体。また自己が成立つ個物のこと。特に、人に対しては人格という言い方がされる。 (ja)
- L'ipostasi (dal greco ὑπόστᾱσις, hypòstasis, composto da hypò, «sotto», e stàsis, «stare», quindi «essere sussistente», «sostanza») è ognuna delle diverse dimensioni della realtà, gerarchicamente generate, appartenenti alla stessa sostanza divina, l'Uno o Monade, che le produce per una sorta di emanazione, altrimenti detta processione. Gradi di realtà o ipostasi raffigurati come cerchi emanati a partire da un nucleo centrale Il termine greco hypòstasis è stato utilizzato per la prima volta in senso filosofico da Posidonio ed è un elemento fondamentale della filosofia neoplatonica e nel pensiero di Plotino. (it)
- Hipóstase (em grego clássico: ὑπόστᾰσις - hypostasis, "substância") é um termo grego que pode se referir à natureza de algo, ou a uma instância em particular daquela natureza. Durante as controvérsias cristológicas e trinitárias nos séculos III e IV, o segundo significado prevaleceu no uso da doutrina. O termo passou a ser um sinônimo da palavra latina persona, o indivíduo de uma natureza racional. A partir do século IV passou a ser contrastado com o termo ousia como significando 'realidade individual' nos contextos cristológicos e trinitários. O termo ainda é utilizado em grego moderno com o significado de "existência", juntamente com o termo ὕπαρξις (hýparxis) e τρόπος ὑπάρξεως (tropos hypárxeos), este último significando "existência individual". (pt)
- Hipostaza – termin wywodzący się od greckiego hypóstasis (ὑπόστᾰσις) – podstawa, czyli to co pod spodem. W filozofii Plotyna jest to byt wyemanowany z Absolutu. Filozofia chrześcijańska przejęła ten termin; oznacza ona tutaj każdą z trzech Osób Trójcy Świętej pojmowaną jako różny od pozostałych podmiotów. (pl)
- Hypostas, av grekiska: ὑπόστᾰσις, hypostasis, ordagrant 'det som står under'. Hypostas förekommer inom kristen trinitarisk teologi som benämning på Treenighetens olika personer, där en hypostas (Fadern, Sonen eller Anden) är en person i gudomen. Termen används också ibland inom forskning kring mytologiska figurer. Till exempel betraktas Loke av somliga som en hypostas av Oden; det vill säga, en aspekt av Oden som med tiden blivit en självständig figur. (sv)
- Ипоста́сь (др.-греч. ὑπό-στᾰσις, ὑπό-στᾰσεως — «основа; существование, реальность, действительность; сущность; личность», от др.-греч. ὑπο- — «приставка со значением: под-» + др.-греч. στάσις, στάσεως — «расстановка, устанавливание; стояние на месте, неподвижность, покой») — термин, используемый в христианском богословии (преимущественно Восточном) для обозначения каждой из трёх сущностей христианского Триединого Бога: Отца и Сына и Святого Духа. Греческое слово «ипо-стасис» буквально означает «под-стоящее» и в латыни обозначается как «субстанция». Термин широко применялся в философском учении Плотина, правда в другом значении, подразумевающем некую сущность (или её часть), а не личность. Так, один из трактатов Плотина носит название: «О трёх изначальных ипостасях» (у неоплатоников это Единое, Ум и Душа). (ru)
- Іпостась (дав.-гр. ὑπόστᾰσις, основа, сутність) — термін античної філософії, уперше вжитий Посідонієм (I ст. до н. е.) у значенні одиничного реального буття. У християнстві, починаючи з патристики, термін «іпостась» служить для позначення кожної з осіб триєдиного Бога (відповідно до догмату, Трійця складається з трьох Іпостасей). Іпостась — складова частина живого організму (не особа). Іпостасями всіх живих організмів, включаючи Бога, є дух, душа, тіло. У тварин немає духу. В ангелів немає душі й тіла. У неживих організмів немає духу та душі. У людей є дух, душа й тіло. Відносно організму Бога іпостасі названі: Бог-Дух, Бог-Син, Бог-Отець. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- الأقنوم (بالسريانية: ܣܘܪܝܝܐ قنوما باليونانية القديمة: ὑπόστᾰσις هيبوستاسيس)، في اللاهوت المسيحي، هي إحدى طبائع الله في الثالوث. الكلمة مشتقة من اللغة السريانية حيث لا يوجد نظير لها في العربية وقد تحمل عدة معاني منها «شخص» و«طبيعة» و«ذات» و«كيان» و«ماهية». «فالمسيح مثلا هو» أقنوم«هو انسان وإله في الوقت نفسه، ابن لمريم العذراء وابن لله في الوقت نفسه». (ar)
- Η υπόσταση (Ελληνικά: ὑπόστασις) είναι η υποκείμενη κατάσταση ή η υποκείμενη ουσία και είναι η θεμελιώδης πραγματικότητα που υποστηρίζει όλα τα άλλα. Στον Νεοπλατωνισμό την υπόσταση της ψυχής, του νου και του «ενός» εξέτασε ο Πλωτίνος. Στη χριστιανική θεολογία, η Αγία Τριάδα αποτελείται από τρεις υποστάσεις: Υπόσταση του Πατρός, Υπόσταση του Υιού και Υπόσταση του Αγίου Πνεύματος. (el)
- Hispostazo (filozofia) devenas el la greka ὑπόστᾰσις - hypostasis, substanco, kun ὑπό - sube - kaj στᾰσις (staro). En la novplatona filozofio kaj en Plotino, kiu reprenas la vorton el Aristotelo kaj Platono kiuj ĝin uzis kun signifo iom malsama, estas la hierarkia generado de la diversaj dimensioj de la realo apartenantaj al la sama dia substanco, kiu ilin produkas per speciala genro de alimaniere dirita "procesio" (eo)
- Hypostasis (Greek: ὑπόστασις, hypóstasis) is the underlying state or underlying substance and is the fundamental reality that supports all else. In Neoplatonism the hypostasis of the soul, the intellect (nous) and "the one" was addressed by Plotinus. In Christian theology, the Holy Trinity consists of three hypostases: Hypostasis of the Father, Hypostasis of the Son, and Hypostasis of the Holy Spirit. (en)
- Dans le domaine de la métaphysique, appliqué essentiellement à des disciplines telles que la philosophie ou la théologie chrétienne, le terme hypostase désigne une substance fondamentale, un principe premier. (fr)
- Hipostasis (bahasa Yunani: ὑπόστασις, hypostasis) berarti keadaan yang mendasari atau substansi yang mendasari, dan merupakan realitas fundamental yang menunjang segala sesuatu. Dalam Neoplatonisme, hipostasis jiwa, intelek, dan Yang Esa dikemukakan oleh Plotinus. Dalam teologi Kristen, suatu "hipostasis" atau "pribadi" adalah salah satu dari ketiga elemen Trinitas. (in)
- 위격(位格, Hypostasis, 그리스어 : ὑπόστασις )은 근본적인 상태 또는 다른 모든 것이 있게하는 기본이되고 근원되는 실체를 가리킨다. 신 플라톤주의에서, 영혼의 hypostasis, 누스(nous ,지성) 및 모나드는 플로티노스(Plotinus)에 의해 다루어졌다. 종교, 특히 기독교 신학에서 hypostasis(위격,位格)는 삼위 일체의 세 위격 중 하나이상을 언급할 때 다루어진다. (ko)
- 位格（いかく）は、他者に対して区別される主体。また自己が成立つ個物のこと。特に、人に対しては人格という言い方がされる。 (ja)
- Hipostaza – termin wywodzący się od greckiego hypóstasis (ὑπόστᾰσις) – podstawa, czyli to co pod spodem. W filozofii Plotyna jest to byt wyemanowany z Absolutu. Filozofia chrześcijańska przejęła ten termin; oznacza ona tutaj każdą z trzech Osób Trójcy Świętej pojmowaną jako różny od pozostałych podmiotów. (pl)
- Hypostas, av grekiska: ὑπόστᾰσις, hypostasis, ordagrant 'det som står under'. Hypostas förekommer inom kristen trinitarisk teologi som benämning på Treenighetens olika personer, där en hypostas (Fadern, Sonen eller Anden) är en person i gudomen. Termen används också ibland inom forskning kring mytologiska figurer. Till exempel betraktas Loke av somliga som en hypostas av Oden; det vill säga, en aspekt av Oden som med tiden blivit en självständig figur. (sv)
- Hipòstasi en filosofia és el fet d'atribuir a paraules o pensaments la qualitat de substància sinó d'existència física que no necessàriament tenen. Són hipòstasis paradigmàtiques sant, Santíssima Trinitat, inconscient, blau, verd i tots els colors o Satan. (ca)
- Hipóstasis (del griego antiguo ὑπόστασις, hypóstasis, generalmente: «fundamento», filosóficamente: «estado de ser») es un término utilizado en textos filosóficos desde la antigüedad tardía, inicialmente para referirse a la existencia concreta de una cosa. Formalmente, hipóstasis es el estado subyacente o sustancia subyacente y es la realidad fundamental que sostiene todo lo demás. En el neoplatonismo, las hipóstasis del alma, el intelecto (nous) y «el uno» fueron abordadas por Plotino.En teología cristiana, la Santísima Trinidad consiste en tres hipóstasis: La Hipóstasis del Padre, la Hipóstasis del Hijo y la Hipóstasis del Espíritu Santo, desde el punto de vista de su particularidad respectiva, en oposición a su esencia común, su ousia («un solo ser - tres hipóstasis»). (es)
- Hypostase (altgriechisch ὑπόστασις hypóstasis, allgemein: „Grundlage“, philosophisch: „Seinsstufe“) ist ein Begriff, der seit der Spätantike in philosophischen Texten verwendet wird, zunächst für den konkreten Bestand einer Sache. In der christlichen Trinitätslehre wird er benutzt, um die drei göttlichen Personen (Vater, Sohn und Heiliger Geist) unter dem Gesichtspunkt ihrer jeweiligen Besonderheit zu bezeichnen, im Gegensatz zu dem ihnen gemeinsamen Wesen, ihrer ousia („ein Wesen – drei Hypostasen“). (de)
- L'ipostasi (dal greco ὑπόστᾱσις, hypòstasis, composto da hypò, «sotto», e stàsis, «stare», quindi «essere sussistente», «sostanza») è ognuna delle diverse dimensioni della realtà, gerarchicamente generate, appartenenti alla stessa sostanza divina, l'Uno o Monade, che le produce per una sorta di emanazione, altrimenti detta processione. Gradi di realtà o ipostasi raffigurati come cerchi emanati a partire da un nucleo centrale (it)
- Hypostase (Oudgrieks: ὑπόστασις, hypostasis) is een begrip uit de Griekse filosofie en religie. Oorspronkelijk betekende het als zelfstandig naamwoord zoiets als 'onderstaande', van het werkwoord voor 'ergens onderstaan'. Vandaar ontwikkelde het betekenissen als 'oorsprong', 'substantie' en 'werkelijke aard'. (nl)
- Hipóstase (em grego clássico: ὑπόστᾰσις - hypostasis, "substância") é um termo grego que pode se referir à natureza de algo, ou a uma instância em particular daquela natureza. Durante as controvérsias cristológicas e trinitárias nos séculos III e IV, o segundo significado prevaleceu no uso da doutrina. O termo passou a ser um sinônimo da palavra latina persona, o indivíduo de uma natureza racional. A partir do século IV passou a ser contrastado com o termo ousia como significando 'realidade individual' nos contextos cristológicos e trinitários. (pt)
- Іпостась (дав.-гр. ὑπόστᾰσις, основа, сутність) — термін античної філософії, уперше вжитий Посідонієм (I ст. до н. е.) у значенні одиничного реального буття. У християнстві, починаючи з патристики, термін «іпостась» служить для позначення кожної з осіб триєдиного Бога (відповідно до догмату, Трійця складається з трьох Іпостасей). Іпостась — складова частина живого організму (не особа). (uk)
- Ипоста́сь (др.-греч. ὑπό-στᾰσις, ὑπό-στᾰσεως — «основа; существование, реальность, действительность; сущность; личность», от др.-греч. ὑπο- — «приставка со значением: под-» + др.-греч. στάσις, στάσεως — «расстановка, устанавливание; стояние на месте, неподвижность, покой») — термин, используемый в христианском богословии (преимущественно Восточном) для обозначения каждой из трёх сущностей христианского Триединого Бога: Отца и Сына и Святого Духа. (ru)
|
