| dbo:abstract
|
- Odúmrť (lat. caducum, padající, zralé k pádu) je jmění zůstavitele, jenž neměl žádné dědice ze zákona ani ze závěti. Pozůstalost tedy přechází na stát mimo dědické řízení. Odúmrť v českém občanském právu byla s účinností nového občanského zákoníku od roku 2014 nahrazena právní fikcí, kdy se na stát hledí jako na dědice ze zákona. (cs)
- Der Heimfall ist der rechtsgeschäftliche oder kraft Gesetzes eintretende Übergang eines Rechtes auf den ursprünglichen Rechtsinhaber. Im geltenden deutschen Recht finden sich gesetzliche Regelungen des Heimfalls im Bereich des Erbbaurechts und des Stiftungsrechts. Unter der Bezeichnung Rechterückfall hat der Heimfall auch im Bereich des Urheberrechts Bedeutung. (de)
- Escheat /ɪsˈtʃiːt/ is a common law doctrine that transfers the real property of a person who has died without heirs to the crown or state. It serves to ensure that property is not left in "limbo" without recognized ownership. It originally applied to a number of situations where a legal interest in land was destroyed by operation of law, so that the ownership of the land reverted to the immediately superior feudal lord. (en)
- La déshérence est la situation dans laquelle se trouve un bien ou un patrimoine lorsque son propriétaire est décédé sans laisser d'héritier connu. (fr)
- 국가귀속(國家歸屬, Escheat) 또는 부동산복귀(不動産復歸), 혹은 무상속자 재산 몰수(無相續者財産沒收)란 영미법상 개념으로 상속인 없는 재산이 과거 국왕나 영주에게 현대에는 중앙정부나 주정부에 귀속되는 것을 뜻한다. (ko)
- Een erfloze nalatenschap (Frans: la succession en déshérence) is een nalatenschap zonder erfgenamen of algemene legatarissen, hetzij omdat er geen bestaan, hetzij omdat ze niet gekend zijn, hetzij omdat ze de nalatenschap hebben geweigerd. Erfloze nalatenschappen komen toe aan de Staat. Wordt de nalatenschap evenmin door de Staat opgeëist, dan spreekt men van een onbeheerde nalatenschap. (nl)
- Вы́морочное иму́щество (лат. bona vacantia, нем. erblose Güter, англ. escheated property) — в гражданском праве имущество, которое осталось после умершего лица и на которое никто не претендует или не может претендовать ни по завещанию, ни по праву наследования. Если было завещано не всё имущество, а наследники отсутствуют, то выморочным признаётся часть имущества. В зависимости от законодательства страны, выморочное имущество переходит государству или административно-территориальному образованию как бесхозяйное имущество (Франция, Великобритания, США), либо в порядке наследования (Россия, Германия, Швейцария, Италия). Государство, как правило, использует такое имущество в общественно полезных или благотворительных целях. Римское право изначально считало выморочное имущество ничейным и допускало установление права собственности над ним посредством захвата, но позднее на такое имущество стала претендовать казна. В России государство стало претендовать на выморочное имущество с конца XVII века, а ранее такое имущество получала церковь «на помин души» умершего без наследников. В современном российском законодательстве выморочное имущество переходит в собственность муниципального образования, на территории которого оно находится, если отсутствуют наследники как по закону, так и по завещанию, либо никто из наследников не имеет права наследовать, либо никто из наследников не принял наследства, либо все наследники отказались от наследства (ГК РФ, статья 1151). В состав выморочного имущества включаются принадлежавшие умершему вещи и другое имущество, а также имущественные права и обязанности. За счёт выморочного имущества муниципальное образование может выплатить долги наследодателя и расходы, связанные с его смертью, а также потратить его на охрану наследства и управление им. (ru)
- Danaarv (fornsvenska: dana arver, dana(r)arf, danarff daan arf) är en äldre benämning på sådant arv som det inte fanns några kända arvingar till. Danaarv nämns redan i de medeltida landskapslagarna och tillföll då kronan eller kyrkan (exempelvis i Hälsingelagen sägs att danaarv ska tillfalla kyrka eller kloster). När Magnus Erikssons landslag trädde i kraft på 1350-talet reglerades i dess ärvdabalk att danaarv skulle tillfalla kronan. Bestämmelsen överfördes med språkliga ändringar till 15 kap. 1 § ärvdabalken i 1734 års lag. Några särskilda regler om användningen av danaarv fanns inte. Svenska staten hade vid särskilda tillfällen under 1600- och 1700-talen helt eller delvis överlåtit sin rätt till danaarv till vissa städer såvitt gällde dödsbon efter respektive stads invånare. För Stockholms del skedde överlåtelsen genom privilegiebrev 1636 och 1660 medan Göteborg fick överta motsvarande rätt år 1716. Även städerna Sigtuna, Karlskrona, Kristianstad, Västerås och Norrköping hade genom separata beslut erhållit rätten till danaarv efter sina invånare. Landskrona, Karlshamn och Borås hade vid skilda tillfällen beviljats hälften av sina invånares danaarv. I Sverige upphörde danaarv 1928 då Allmänna arvsfonden inrättades och fick arvsrätt efter personer utan egna arvingar. (sv)
- Kaduk (łac. caducus 'upadający', później 'bezpański') – spadek pozostawiony bez dziedziców. Instytucja prawna wywodząca się z prawa rzymskiego (ius caducum). Związana jest z ograniczeniem dziedziczenia do określonego kręgu osób i ograniczeniami testamentowymi. W przypadku braku uprawnionych osób i braku testamentu spadek przypada władcy. Kaduk, w Polsce nazywany początkowo puścizną, w średniowieczu przypadał władcy. Traktowanie państwa jako własności władcy powodowało, że prawo do dziedziczenia było ograniczone początkowo zasadniczo tylko do krewnych w linii prostej, często tylko zstępnych. Ograniczona była również możliwość dyspozycji testamentowych. Powodowało to, że prawo kaduka władcy było bardzo rozległe i częste. Rycerstwo (później szlachta) dość szybko wywalczyło sobie prawo do dziedziczenia w linii bocznej i możliwość zapisów testamentowych. Jednocześnie uzyskało prawo do kaduków swoich poddanych. Wśród chłopów w Polsce jeszcze do połowy XIV wieku dziedziczenie ograniczone było jedynie do synów zmarłego. Dopiero Kazimierz III Wielki w statucie wiślickim ograniczył puściznę pana i wprowadził dziedziczenie chłopów w linii bocznej. Swobodne dysponowanie przez królów kadukiem zostało ograniczone konstytucjami sejmowymi z lat 1562 i 1576. Ustanowiły one, że król kaduki szlacheckie musiał nadać (najpóźniej na początku najbliższego sejmu) i to wyłącznie szlachcicom. Kadukami mieszczan z miast królewskich mógł nadal swobodnie dysponować (ale np. Toruń na sejmie w 1565 r. otrzymał kaduki po zmarłych w mieście osobach wszelkiego stanu). Kaduki chłopskie i mieszczan z miast prywatnych przypadały panu feudalnemu. Jednocześnie utrzymywały się ograniczenia testamentów dla chłopstwa i mieszczan. Kolejne ograniczenie prawa kaduka królewskiego nastąpiło w 1588 roku, gdy dziedziczenie wśród szlachty rozszerzono aż do ósmego stopnia pokrewieństwa. Sejm Czteroletni (1788–1792) wprowadził zasadę, że kaduki miały przypadać po połowie skarbowi państwa i obdarowanemu przez króla. Współczesne prawo polskie uznaje spadek za kaduk (nie używając tego określenia), gdy spadkodawca nie zostawił testamentu i w chwili śmierci nie miał małżonka, zstępnych, rodziców, rodzeństwa ani ich zstępnych, dziadków ani ich zstępnych, a także pasierbów, których żadne z rodziców nie dożyło otwarcia spadku lub jeżeli wszyscy uprawnieni nie przyjęli spadku. W takim wypadku dziedziczy gmina, w której spadkodawca miał ostatnie miejsce zamieszkania bądź też, gdy spadkodawca zmarł poza granicami kraju lub gdy miejsca jego ostatniego zamieszkania nie da się ustalić, dziedziczy Skarb Państwa. W potocznym słownictwie prawo kaduka oznacza współcześnie działanie bezprawne, bezpodstawne. (pl)
- Відумерла спадщина (також безхазяйне майно, безгосподарне майно, відумерле майно або виморочне майно) — в цивільному праві майно померлого, яке не переходить до його спадкоємців. Відумерла спадщина може утворитися, якщо до дня смерті спадкодавця не виявиться спадкоємців ні згідно із законом, ні за заповітом, а також якщо жоден із спадкоємців не прийняв спадку або всі спадкоємці позбавлені спадку заповітом. Якщо за відсутності спадкоємців згідно із законом заповідано не все майно, то відумерлою спадщиною признається незаповідана частина майна. Безгосподарне майно відрізняється від безгосподарно утримуваного майна, яке може бути вилучене на користь держави лише за рішенням суду. Будівля визнається безгосподарно утримуваною, коли власник недбайливо ставиться до неї, руйнує тощо. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Odúmrť (lat. caducum, padající, zralé k pádu) je jmění zůstavitele, jenž neměl žádné dědice ze zákona ani ze závěti. Pozůstalost tedy přechází na stát mimo dědické řízení. Odúmrť v českém občanském právu byla s účinností nového občanského zákoníku od roku 2014 nahrazena právní fikcí, kdy se na stát hledí jako na dědice ze zákona. (cs)
- Der Heimfall ist der rechtsgeschäftliche oder kraft Gesetzes eintretende Übergang eines Rechtes auf den ursprünglichen Rechtsinhaber. Im geltenden deutschen Recht finden sich gesetzliche Regelungen des Heimfalls im Bereich des Erbbaurechts und des Stiftungsrechts. Unter der Bezeichnung Rechterückfall hat der Heimfall auch im Bereich des Urheberrechts Bedeutung. (de)
- Escheat /ɪsˈtʃiːt/ is a common law doctrine that transfers the real property of a person who has died without heirs to the crown or state. It serves to ensure that property is not left in "limbo" without recognized ownership. It originally applied to a number of situations where a legal interest in land was destroyed by operation of law, so that the ownership of the land reverted to the immediately superior feudal lord. (en)
- La déshérence est la situation dans laquelle se trouve un bien ou un patrimoine lorsque son propriétaire est décédé sans laisser d'héritier connu. (fr)
- 국가귀속(國家歸屬, Escheat) 또는 부동산복귀(不動産復歸), 혹은 무상속자 재산 몰수(無相續者財産沒收)란 영미법상 개념으로 상속인 없는 재산이 과거 국왕나 영주에게 현대에는 중앙정부나 주정부에 귀속되는 것을 뜻한다. (ko)
- Een erfloze nalatenschap (Frans: la succession en déshérence) is een nalatenschap zonder erfgenamen of algemene legatarissen, hetzij omdat er geen bestaan, hetzij omdat ze niet gekend zijn, hetzij omdat ze de nalatenschap hebben geweigerd. Erfloze nalatenschappen komen toe aan de Staat. Wordt de nalatenschap evenmin door de Staat opgeëist, dan spreekt men van een onbeheerde nalatenschap. (nl)
- Kaduk (łac. caducus 'upadający', później 'bezpański') – spadek pozostawiony bez dziedziców. Instytucja prawna wywodząca się z prawa rzymskiego (ius caducum). Związana jest z ograniczeniem dziedziczenia do określonego kręgu osób i ograniczeniami testamentowymi. W przypadku braku uprawnionych osób i braku testamentu spadek przypada władcy. W potocznym słownictwie prawo kaduka oznacza współcześnie działanie bezprawne, bezpodstawne. (pl)
- Вы́морочное иму́щество (лат. bona vacantia, нем. erblose Güter, англ. escheated property) — в гражданском праве имущество, которое осталось после умершего лица и на которое никто не претендует или не может претендовать ни по завещанию, ни по праву наследования. Если было завещано не всё имущество, а наследники отсутствуют, то выморочным признаётся часть имущества. (ru)
- Danaarv (fornsvenska: dana arver, dana(r)arf, danarff daan arf) är en äldre benämning på sådant arv som det inte fanns några kända arvingar till. Danaarv nämns redan i de medeltida landskapslagarna och tillföll då kronan eller kyrkan (exempelvis i Hälsingelagen sägs att danaarv ska tillfalla kyrka eller kloster). När Magnus Erikssons landslag trädde i kraft på 1350-talet reglerades i dess ärvdabalk att danaarv skulle tillfalla kronan. Bestämmelsen överfördes med språkliga ändringar till 15 kap. 1 § ärvdabalken i 1734 års lag. Några särskilda regler om användningen av danaarv fanns inte. (sv)
- Відумерла спадщина (також безхазяйне майно, безгосподарне майно, відумерле майно або виморочне майно) — в цивільному праві майно померлого, яке не переходить до його спадкоємців. Відумерла спадщина може утворитися, якщо до дня смерті спадкодавця не виявиться спадкоємців ні згідно із законом, ні за заповітом, а також якщо жоден із спадкоємців не прийняв спадку або всі спадкоємці позбавлені спадку заповітом. Якщо за відсутності спадкоємців згідно із законом заповідано не все майно, то відумерлою спадщиною признається незаповідана частина майна. (uk)
|
