| dbo:abstract
|
- L'alou era el règim de propietat de béns immobles, generalment terres, en el qual durant l'edat medieval el propietari (l'aloer) tenia el domini complet, absolut i lliure sobre les terres, és a dir, tant el domini directe (la propietat), com el domini útil (el dret d'ús). Era un concepte antagònic al del contracte de precària o de l'emfiteusi, on el domini útil (o dret d'ús) de la terra se cedia usualment a un pagès, qui havia de pagar en principi un cens a canvi del dret d'ús del bé seent o immoble. De vegades també es deia que alguns dominis senyorials (per exemple d'un monestir) eren alodials, perquè no restaven sotmesos a cap altre senyor. (ca)
- Alodium, také alod nebo allod je staré označení pro úplné vlastnictví nemovitostí a statků, s nimiž mohl alodiální vlastník nakládat zcela volně, mohl je užívat i zcizovat, původně dokonce aniž by z nich platil daně. Alod je tedy protikladem držení feudálního čili léna, jež zůstávalo ve vlastnictví lenního pána a leník měl pouze právo užívání, často spojené s různými povinnostmi vůči lennímu pánovi. (cs)
- In the law of the Middle Ages and early Modern Period and especially within the Holy Roman Empire, an allod (Old Low Franconian allōd ‘fully owned estate’, from all ‘full, entire’ and ōd ‘estate’, Medieval Latin allodium), also allodial land or allodium, is an estate in land over which the allodial landowner (allodiary) had full ownership and right of alienation. (en)
- La mezepoka latina vorto allodium (el malnov-franka allōd, "plena posedo", laŭ all, "plena, tuta", kaj ōd, "bieno, posedaĵo"), en Esperanto alodo, tutsimple signifas "vera posedo". En la mezepoka juro ĝi priskribas posedon (plej ofte terenon, vastajn areojn en la kamparo samkiel la limigitan terenon en urbo, sur kiu staras domo), kies posedanto povis libere decidi pri ĝi kaj ne devis plenumi iujn devojn al aliaj personoj pro tio. Tia "vera posedaĵo" laŭ la tiama juro povis esti heredata de la posteuloj sen limigoj. Origine eĉ ne necesis pagi impostojn al la regantoj el la gajnoj, kiujn produktis tia "vera posedaĵo". Laŭ ĉio ĉi alodo diferencas de feŭdo, kiu nur limigite apartenis al la feŭdoprenanto aŭ vasalo. Baze la posedanto de feŭdo restis la feŭdodonanto, kiu povis postuli de la feŭdoprenanto iujn servojn kutime difinitajn laŭ tradicioj kaj kutimoj. Feŭdo estas "por-uza posedo", alodo male "vera (aŭ plena) posedo". (eo)
- Das Allod (altniederfränkisch allōd „volles Eigentum“, zu all „voll, ganz“ und ōd „Gut, Besitz“; mittellateinisch allod oder allodium), auch Eigengut oder Erbgut oder freies Eigen, bezeichnete im mittelalterlichen und frühneuzeitlichen Recht ein Eigentum (fast immer Land oder ein Stadtgrundstück oder -anwesen), über das der Eigentümer (Eigner, auch Erbherr) frei verfügen konnte. Als Familienerbe unterscheidet es sich darin vom Lehen und vom grundherrlichen Land. Allode konnten sowohl freie Bauern als auch Adlige oder Fürsten besitzen. Sofern es sich um Landesherren handelte, waren sie in ihrem Allodialbesitz souverän, während ihre Regierungsfunktion (etwa in einer Grafschaft) ein Reichslehen war. Allode konnten frei vererbt werden, auch an Töchter, während Lehen beim Aussterben einer Familie im Mannesstamm an den Lehnsherrn zurückfielen. Die Umwandlung von Benefizien in Eigengut wird entsprechend als Allodialisierung bezeichnet. Über ein als Odal bezeichnetes Eigentum durfte der jeweilige Besitzer dagegen nicht frei verfügen. Als Allodialgut wird auch das Privatvermögen einer fürstlichen Familie im Unterschied zum fiskalischen Besitz (Staatsschatz, Staatsdomäne) bezeichnet. (de)
- Alodio (Erdi Aroko latinez: allodium) jabetza osoa (bai zuzena eta baita erabilera ere) zuten lurren jabetza-sistema izan zen. Lur alodialen titularrak subiranoak dira eta beste Printze batzuen berdinak dira, erabilitako titulua edozein dela ere. Hau da Jurist Grotius-en definizioa. Nafarroako Erresuman, jaurerri jakin batzuk landa, lurrak alodioak ziren. Alodio baten kontrakoa, jabetza feudala izan zen, non basailuak erabilera besterik ez zuen, zama baten truke. Alodioa herentziaz lortzen zuten eta erabat libre zen. (eu)
- El alodio (del neerlandés antiguo allōd, "propiedad total", all "total“ y ōd "propiedad“; latín medieval: allod o allodium), es el régimen de propiedad de bienes inmuebles, generalmente tierras, en el cual el propietario tiene el dominio completo sobre ellas, es decir, tanto el directo como el de uso. El alodio también puede definirse como una propiedad que está libre de toda carga señorial. El concepto de propiedad alodial es, por tanto, opuesto al de propiedad feudal, en la cual un señor cede al vasallo el uso de un feudo a cambio de una serie de cargas y prestaciones. Históricamente los poseedores de alodiales son un tipo de soberano. La tierra alodial se describe como territorio o estado donde el titular afirmó el derecho a la tierra por la gracia de Dios y el sol. Por esta razón eran históricamente iguales a otros príncipes, independientemente de cuál era el tamaño de su territorio o qué título usaron. Esta definición es confirmada por el aclamado jurista Hugo Grotius, el padre del derecho internacional y del concepto de soberanía: "los poseedores de tierras alodiales son soberanos porque la tierra alodial es por naturaleza libre, hereditaria, heredada de sus antepasados, soberana y sujeta por la gracia de Dios". En la Edad Media el propietario del alodio obtenía éste por medio de una herencia -que pasaba de generación en generación- y estaba exento de pagar impuestos o prestaciones señoriales al señor feudal. No obstante, en derecho mallorquín se denomina alodio a una carga constituida sobre las fincas por la cual debe abonarse al titular del alodio un laudemio con cada transmisión de la finca gravada. Dicho laudemio puede consistir en una cantidad concreta (de dinero o cualquier otro tipo de bienes) o en un porcentaje en el precio de la transmisión. Se diferencia del censo enfitéutico en que el alodio no establece la diferencia entre dominio útil y dominio directo y que únicamente existe obligación de abonar cantidades al titular del derecho en caso de transmisión y no periódicamente. (es)
- Un alleu ou franc-alleu est une terre dont le possesseur ne doit pas d'hommage ou de reconnaissance à un seigneur. Leurs possesseurs ne doivent payer ni redevance seigneuriale telle que le cens, ni les lods à chaque mutation, d'où l'expression de terres allodiales. Dans la plupart des provinces de France, le principe qui s'applique est celui énoncé par la Coutume de Paris, « Nulle terre sans seigneur », autrement dit toute terre est présumée avoir un seigneur, sauf titre contraire, mais dans quelques autres pays comme ceux régis par la Coutume de Troyes, de Chaumont-en-Bassigny, de Langres, etc., c'est l'allodialité qui est présumée avec le principe inverse, « Nul seigneur sans titre ». Il existe aussi des alleux nobles. (fr)
- 완전 사유권(完全私有權)는 조세와 정부간섭으로 자유로운 완전한 사유권을 말한다. 과거 봉건시대에 봉건영주의 영향에서 자유로운 토지를 지칭하면서 쓰였다. 완전 사유권은 현재 드물며 무조건 상속권의 부동산이 영미법 국가에선 대부분이다. (ko)
- Een allodium was tijdens het ancien régime een onroerend goed dat geen leengoed was en waarover bij erven geen belasting hoefde te worden betaald. Een andere benaming is zonneleen of eigengoed. (nl)
- Il termine allodio (di origine germanica: Allod, latinizzato in allodium) era utilizzato nel Medioevo per indicare i beni e le terre possedute in piena proprietà, in opposizione ai termini feudo o "beneficio", con i quali si indicavano invece i beni ricevuti in concessione da un signore dietro prestazione di un giuramento di fedeltà (il cosiddetto omaggio feudale o vassallatico). (it)
- Alodium (łac. allodium) – funkcjonująca w średniowiecznym systemie prawa feudalnego forma własności nieruchomości. Była to ziemia stanowiąca nieograniczoną własność, wolną od zobowiązań i ciężarów feudalnych, czym różniła się od lenna. Nazywana również własnością bezwarunkową oraz własnością dziedziczną. Wyraz alodium pochodzi od średniowiecznego łacińskiego allodium wywodzącego się z kolei z frankońskiego wyrazu alod będącego zbitką słów al (wszystko) oraz ōd (własność). W Europie Zachodniej własność alodialna występowała tylko gdzieniegdzie, w szczególności na tych obszarach, na których zachowały się silne wpływy prawa rzymskiego, na przykład w południowej Francji. Istniało tam nawet łacińskie powiedzenie: lex Romana, mater allodiorum ("prawo rzymskie matką alodiów"). Nieco inaczej rzecz się przedstawiała w Europie Wschodniej, a zwłaszcza w Polsce, w której własność feudałów zachowała charakter alodialny, w dużej mierze w wyniku rozwoju demokracji szlacheckiej. Istniały wprawdzie klasyczne lenna, których właściciele posiadali własnych lenników, było ich jednak niewiele i znajdowały się głównie na Wschodnich Kresach Rzeczypospolitej, na których własność ziemska została skoncentrowana w rękach wielkich magnatów (na Rusi nosiła nazwę вотчина czyli "ojcowizna"). Współistnienie własności alodialnej i demokracji szlacheckiej zaowocowało swoistym sprzężeniem zwrotnym: alodia wzmacniały pozycję szlachty, co z kolei skutkowało wprowadzaniem uregulowań zakazujących przekształcania królewszczyzn w lenna, a także likwidacją nakładanych na szlacheckie posiadłości ograniczeń. (pl)
- Um alódio (do latim tardio alodium, derivado do frâncico all "todo" + od "propriedade") é um conceito de alguns sistemas de direito imobiliário. Descreve uma situação onde uma propriedade (terra, construções e instalações) está inteiramente "livre de foros, vínculos, pensões e ônus". Um título alodial é inalienável, no sentido de que não pode ser revogado por qualquer ação legal, seja por qual motivo for. No uso legal comum, o título alodial é utilizado para diferenciar a posse absoluta da terra por indivíduos da posse feudal, onde a posse da propriedade depende do relacionamento com um senhor feudal ou monarca. Segundo a definição do dicionário Webster (edição de 1825), um alódio é "terra cujo proprietário detém sua posse absoluta, propriedade mantida com absoluta independência, sem estar sujeita a qualquer arrendamento, serviço ou reconhecimento de um superior". É, portanto, o oposto de feudo. A posse alodial verdadeira é rara, estando a maior parte das propriedades no âmbito da Lei Comum, principalmente no Reino Unido, Estados Unidos, Canadá, Austrália e Nova Zelândia, descrito mais apropriadamente como (ou seja, sujeito às restrições básicas impostas pelo governo). Em particular, a terra é dita como sendo "posse da Coroa" na Inglaterra e Gales e nos países da Commonwealth. Na Inglaterra não há terra alodial, toda a terra pertence à Coroa; mesmo nos Estados Unidos, a maior parte das terras não são alodiais, como evidencia a existência de impostos territoriais. Alguns dos países da Commonwealth reconhecem terras indígenas, uma forma de posse alodial que não se origina de uma concessão da Coroa. Na França, o alódio é referido já na lei sálica. Posteriormente, a posse alodial era rara e limitada a propriedades da Igreja e propriedades que haviam rompido com a posse feudal. Depois da Revolução Francesa, a posse alodial tornou-se a norma na França e na lei de outros países sob influência napoleônica. Curiosamente, Quebec adotou uma forma de posse alodial quando aboliu o senhorialismo em meados do século XIX, tornando as formas de posse no Alto e Baixo Canadá notavelmente semelhantes em substância. A propriedade mantida sob posse alodial é citada como terra alodial, allodium ou alódio. (pt)
- Avlingejord är fastighet som antingen är nybygge eller på annat sätt inte gått i släkten som arvejord. Avlingejord är ett rättsbegrepp som härrör från vissa svenska medeltida landskapslagar som motsats till arvejord. Avling kommer av fornsvenskans afling, förvärv. Överlåtelsen av arvejord var under medeltiden strikt reglerad i lag, och släkten hade företräde till köp enligt noggrant redovisade principer i landskapslagarna. Avlingejord var mark som inte var arvejord och därför kunde överlåtas utan hänsyn till bördsrätten. Avlingejorden kunde vara nybygge eller mark som var förvärvad genom köp eller gåva. Om avlingejorden övergick i arv blev det med tiden arvejord, och så snart den blivit detta omfattades gården av arvejordens regler vid överlåtelse. Avlingejorden kunde testamenteras bort eller skänkas till exempelvis kyrkan eller kloster eftersom inte arvsrätten gällde. Med avlingejord avses sedermera all jord som inte kommit i personens ägo genom skyldskap (släktskap genom härkomst). De senaste regleringarna av överlåtelse av arvejord (utom ifråga om arv) är fideikommiss. En åskillnad mellan hur avlinge- och arveegendom får testamenteras gjordes i Ärvdabalken som gällde i Sverige till 1928 och i Finland till 1966. (sv)
- Алло́д (нем. Allod, фр. alodis от al «полный» + od «владение») — свободно отчуждаемая индивидуально-семейная земельная собственность в раннефеодальной Западной Европе, в качестве пережитка существовавшая и при развитом феодализме. Возникновению такого полного (или позднего) аллода, пришедшего у германских племён на смену общинным, коллективным формам собственности, предшествовали переходные формы: вначале движимое и недвижимое имущество сохранялось в нераздельной собственности сравнительно узкого круга сородичей — большой семьи (т. н. ранний аллод), а затем право наследования пахотными земельными наделами общинников было закреплено уже только за сыновьями умершего (впервые это было юридически зафиксировано в Салической правде). Статьи «Салической правды» об аллоде касались в основном его наследования. Меровингский король Хильперик I одним из своих эдиктов изменил главу «Салической правды» «Об аллодах» и установил, что в случае отсутствия сына землю могут наследовать дочь, брат или сестра умершего, но не община или соседи-общинники, то есть право наследования было признано и за потомками женского пола. Землю стало возможным завещать, дарить, а затем и продавать. Права общины распространялись теперь только на земли альменды. На территории бывшей Западной Римской империи образование аллода было ускорено влиянием уцелевшей здесь полной (римского типа) собственности на землю. Поздний аллод оформился к началу VI 6 века у вестготов, к концу VI века у франков, в VII—VIII веке у большинства других германских племён (у саксов и фризов) только в начале IX века). В условиях зарождения феодальных отношений возникновение аллода, превращение земли в объект дарений, купли-продажи и т. д. привело к резкому углублению имущественного расслоения в среде общинников, к постепенной утрате большинством из них своих наделов, с одной стороны, и к образованию и росту крупного феодального землевладения, с другой. С развитием феодальных отношений большая часть мелких аллодистов была втянута в феодальную зависимость, а их аллодиальные земли превратились в зависимые крестьянские держания. Аллоды крупных и средних землевладельцев постепенно уступали место условной феодальной собственности — бенефицию, затем феоду. Однако аллодиальная собственность в некоторой степени сохранялась в Англии, Италии, Испании, Германии (главным образом в Саксонии) и особенно в Южной Франции и Скандинавии. Аллодиальной собственности феодалов в известной степени соответствовали: в Русском государстве вотчина, в странах Ближнего и Среднего Востока — Мульк, в Китае — , в Японии — Сёэн. (ru)
- Ало́д (давньонім. Allod від al — «повний» та od – «володіння») — індивідуально-сімейна земельна власність у варварських королівствах та ранньофеодальних державах Західної Європи. Володіння «алодом» (на відміну від бенефіції, феоду) не було пов'язане з виконанням і повинностей. Часом слово «алод» використовують як термін безумовного землеволодіння на противагу умовному. Розрізняють ранній та пізній «алоди». Ранній — це власність на рухоме майно та обмежене право успадкування (по чоловічій лінії) на нерухоме майно (орну землю). Хоч земля і знаходилася у спадковому приватному володінні, але право розпорядження нею належало громаді. Пізній «алод» — це повна, вільновідчужувана власність малих родин. Власністю стала земля яку спершу можна було заповідати, дарувати, а потім і купувати чи продавати. Пізній алод найраніше оформився у вестготів та бургундів (початок VI), потім у франків, де поштовхом до його появи став едикт Хільперіка І наприкінці VI століття, а найпізніше у саксів та фризів — на початку IX століття. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- L'alou era el règim de propietat de béns immobles, generalment terres, en el qual durant l'edat medieval el propietari (l'aloer) tenia el domini complet, absolut i lliure sobre les terres, és a dir, tant el domini directe (la propietat), com el domini útil (el dret d'ús). Era un concepte antagònic al del contracte de precària o de l'emfiteusi, on el domini útil (o dret d'ús) de la terra se cedia usualment a un pagès, qui havia de pagar en principi un cens a canvi del dret d'ús del bé seent o immoble. De vegades també es deia que alguns dominis senyorials (per exemple d'un monestir) eren alodials, perquè no restaven sotmesos a cap altre senyor. (ca)
- Alodium, také alod nebo allod je staré označení pro úplné vlastnictví nemovitostí a statků, s nimiž mohl alodiální vlastník nakládat zcela volně, mohl je užívat i zcizovat, původně dokonce aniž by z nich platil daně. Alod je tedy protikladem držení feudálního čili léna, jež zůstávalo ve vlastnictví lenního pána a leník měl pouze právo užívání, často spojené s různými povinnostmi vůči lennímu pánovi. (cs)
- In the law of the Middle Ages and early Modern Period and especially within the Holy Roman Empire, an allod (Old Low Franconian allōd ‘fully owned estate’, from all ‘full, entire’ and ōd ‘estate’, Medieval Latin allodium), also allodial land or allodium, is an estate in land over which the allodial landowner (allodiary) had full ownership and right of alienation. (en)
- Alodio (Erdi Aroko latinez: allodium) jabetza osoa (bai zuzena eta baita erabilera ere) zuten lurren jabetza-sistema izan zen. Lur alodialen titularrak subiranoak dira eta beste Printze batzuen berdinak dira, erabilitako titulua edozein dela ere. Hau da Jurist Grotius-en definizioa. Nafarroako Erresuman, jaurerri jakin batzuk landa, lurrak alodioak ziren. Alodio baten kontrakoa, jabetza feudala izan zen, non basailuak erabilera besterik ez zuen, zama baten truke. Alodioa herentziaz lortzen zuten eta erabat libre zen. (eu)
- 완전 사유권(完全私有權)는 조세와 정부간섭으로 자유로운 완전한 사유권을 말한다. 과거 봉건시대에 봉건영주의 영향에서 자유로운 토지를 지칭하면서 쓰였다. 완전 사유권은 현재 드물며 무조건 상속권의 부동산이 영미법 국가에선 대부분이다. (ko)
- Een allodium was tijdens het ancien régime een onroerend goed dat geen leengoed was en waarover bij erven geen belasting hoefde te worden betaald. Een andere benaming is zonneleen of eigengoed. (nl)
- Il termine allodio (di origine germanica: Allod, latinizzato in allodium) era utilizzato nel Medioevo per indicare i beni e le terre possedute in piena proprietà, in opposizione ai termini feudo o "beneficio", con i quali si indicavano invece i beni ricevuti in concessione da un signore dietro prestazione di un giuramento di fedeltà (il cosiddetto omaggio feudale o vassallatico). (it)
- Das Allod (altniederfränkisch allōd „volles Eigentum“, zu all „voll, ganz“ und ōd „Gut, Besitz“; mittellateinisch allod oder allodium), auch Eigengut oder Erbgut oder freies Eigen, bezeichnete im mittelalterlichen und frühneuzeitlichen Recht ein Eigentum (fast immer Land oder ein Stadtgrundstück oder -anwesen), über das der Eigentümer (Eigner, auch Erbherr) frei verfügen konnte. Als Familienerbe unterscheidet es sich darin vom Lehen und vom grundherrlichen Land. Allode konnten sowohl freie Bauern als auch Adlige oder Fürsten besitzen. Sofern es sich um Landesherren handelte, waren sie in ihrem Allodialbesitz souverän, während ihre Regierungsfunktion (etwa in einer Grafschaft) ein Reichslehen war. Allode konnten frei vererbt werden, auch an Töchter, während Lehen beim Aussterben einer Famil (de)
- La mezepoka latina vorto allodium (el malnov-franka allōd, "plena posedo", laŭ all, "plena, tuta", kaj ōd, "bieno, posedaĵo"), en Esperanto alodo, tutsimple signifas "vera posedo". En la mezepoka juro ĝi priskribas posedon (plej ofte terenon, vastajn areojn en la kamparo samkiel la limigitan terenon en urbo, sur kiu staras domo), kies posedanto povis libere decidi pri ĝi kaj ne devis plenumi iujn devojn al aliaj personoj pro tio. Tia "vera posedaĵo" laŭ la tiama juro povis esti heredata de la posteuloj sen limigoj. Origine eĉ ne necesis pagi impostojn al la regantoj el la gajnoj, kiujn produktis tia "vera posedaĵo". (eo)
- El alodio (del neerlandés antiguo allōd, "propiedad total", all "total“ y ōd "propiedad“; latín medieval: allod o allodium), es el régimen de propiedad de bienes inmuebles, generalmente tierras, en el cual el propietario tiene el dominio completo sobre ellas, es decir, tanto el directo como el de uso. El alodio también puede definirse como una propiedad que está libre de toda carga señorial. El concepto de propiedad alodial es, por tanto, opuesto al de propiedad feudal, en la cual un señor cede al vasallo el uso de un feudo a cambio de una serie de cargas y prestaciones. (es)
- Un alleu ou franc-alleu est une terre dont le possesseur ne doit pas d'hommage ou de reconnaissance à un seigneur. Leurs possesseurs ne doivent payer ni redevance seigneuriale telle que le cens, ni les lods à chaque mutation, d'où l'expression de terres allodiales. Il existe aussi des alleux nobles. (fr)
- Alodium (łac. allodium) – funkcjonująca w średniowiecznym systemie prawa feudalnego forma własności nieruchomości. Była to ziemia stanowiąca nieograniczoną własność, wolną od zobowiązań i ciężarów feudalnych, czym różniła się od lenna. Nazywana również własnością bezwarunkową oraz własnością dziedziczną. Wyraz alodium pochodzi od średniowiecznego łacińskiego allodium wywodzącego się z kolei z frankońskiego wyrazu alod będącego zbitką słów al (wszystko) oraz ōd (własność). (pl)
- Um alódio (do latim tardio alodium, derivado do frâncico all "todo" + od "propriedade") é um conceito de alguns sistemas de direito imobiliário. Descreve uma situação onde uma propriedade (terra, construções e instalações) está inteiramente "livre de foros, vínculos, pensões e ônus". Um título alodial é inalienável, no sentido de que não pode ser revogado por qualquer ação legal, seja por qual motivo for. A propriedade mantida sob posse alodial é citada como terra alodial, allodium ou alódio. (pt)
- Avlingejord är fastighet som antingen är nybygge eller på annat sätt inte gått i släkten som arvejord. Avlingejord är ett rättsbegrepp som härrör från vissa svenska medeltida landskapslagar som motsats till arvejord. Avling kommer av fornsvenskans afling, förvärv. (sv)
- Алло́д (нем. Allod, фр. alodis от al «полный» + od «владение») — свободно отчуждаемая индивидуально-семейная земельная собственность в раннефеодальной Западной Европе, в качестве пережитка существовавшая и при развитом феодализме. Возникновению такого полного (или позднего) аллода, пришедшего у германских племён на смену общинным, коллективным формам собственности, предшествовали переходные формы: вначале движимое и недвижимое имущество сохранялось в нераздельной собственности сравнительно узкого круга сородичей — большой семьи (т. н. ранний аллод), а затем право наследования пахотными земельными наделами общинников было закреплено уже только за сыновьями умершего (впервые это было юридически зафиксировано в Салической правде). (ru)
- Ало́д (давньонім. Allod від al — «повний» та od – «володіння») — індивідуально-сімейна земельна власність у варварських королівствах та ранньофеодальних державах Західної Європи. Володіння «алодом» (на відміну від бенефіції, феоду) не було пов'язане з виконанням і повинностей. Часом слово «алод» використовують як термін безумовного землеволодіння на противагу умовному. (uk)
|
