| dbo:abstract
|
- USS South Carolina (BB-26) byl dreadnought námořnictva Spojených států amerických. Jednalo se o první jednotku třídy South Carolina. (cs)
- El USS South Carolina (BB-26), buque líder de su clase de acorazados tipo dreadnought, fue la cuarta embarcación de la Armada de los Estados Unidos en recibir ese nombre. Fue también el primer dreadnought estadounidense; aunque no incorporó la propulsión de turbinas como el HMS Dreadnought británico, el diseño del South Carolina incluyó aspectos revolucionarios, principalmente en la disposición de súperfuego en su batería principal. Fue puesto en quilla en diciembre de 1906 y botado en julio de 1908 antes de entrar en servicio con la Flota del Atlántico en marzo de 1910. Pasó la mayor parte de su carrera en el Atlántico y el Caribe, patrullando la costa este de los Estados Unidos. Realizó dos viajes a Europa en 1910 y 1911, y participó en una visita de un escuadrón de cruceros alemanes en 1912. Entre 1913 y 1914, patrulló con frecuencia la costa de México para proteger los intereses estadounidenses durante la Revolución Mexicana, y en abril de 1914 formó parte de la ocupación del puerto de Veracruz. Después de que los Estados Unidos entraran a la Primera Guerra Mundial en abril de 1917, el South Carolina entrenó marineros para la veloz armada en expansión, y a finales de 1918, fue asignado a tareas de escolta de convoyes. Un accidente con sus hélices en septiembre, lo mantuvo fuera del servicio activo durante el resto del conflicto. En 1919, realizó cuatro viajes para repatriar de Europa a los soldados estadounidenses. Realizó cruceros para guardamarinas entre 1920 y 1921, pero el tratado naval de Washington en 1922 interrumpió su carrera. Fue desguazado como parte del tratado de limitación de armamento que inició a mediados de 1924. (es)
- L'USS South Carolina (BB-26) est le premier navire de la classe de cuirassé dreadnought South Carolina de la Marine des États-Unis . (fr)
- USS South Carolina (BB-26), the lead ship of her class of dreadnought battleships, was the fourth ship of the United States Navy to be named in honor of the eighth state. She was also the first American dreadnought; though she did not incorporate turbine propulsion like HMS Dreadnought, South Carolina's design included revolutionary aspects as well, primarily the superfiring arrangement of her main battery. The ship was laid down in December 1906 and launched in July 1908 before being commissioned into the US Atlantic Fleet in March 1910. South Carolina spent much of her career in the Atlantic and Caribbean patrolling the eastern coast of the United States. She made two trips to Europe in 1910 and 1911 and participated in a visit by a German cruiser squadron in 1912. In 1913–14, she frequently patrolled the coast of Mexico to protect American interests during the Mexican Revolution, and in April 1914 she took part in the United States occupation of Veracruz. After the United States entered World War I in April 1917, South Carolina trained sailors for the rapidly expanding wartime navy, and in late 1918, she was assigned to convoy escort duty. An accident with her propellers in September kept her from active service for the remainder of the conflict. In 1919, she made four trips to bring American soldiers back from Europe. Midshipmen training cruises followed in 1920–21, but the Washington Naval Treaty of 1922 cut her career short. She was broken up for scrap as part of the arms limitation treaty, starting in mid-1924. (en)
- サウスカロライナ (USS South Carolina, BB-26) はアメリカ海軍の戦艦。サウスカロライナ級戦艦の1番艦。艦名はアメリカ合衆国8番目の州にちなむ。その名を持つ艦としては4隻目。 (ja)
- USS South Carolina (BB-26) – amerykański pancernik, okręt główny typu South Carolina. Czwarty okręt United States Navy noszący nazwę ósmego stanu USA. Był pierwszym pancernikiem na świecie, który wszedł do służby z wieżami artylerii głównej znajdującymi się w superpozycji (na osi symetrii) lub mogącymi strzelać na obie burty. Stępkę okrętu położyła firma 18 grudnia 1906 w Filadelfii. Pancernik został zwodowany 1 lipca 1908, matką chrzestną była Frederica Ansel (córka – gubernatora stanu Karolina Południowa). Do służby wszedł 1 marca 1910, pierwszym dowódcą został komandor Augustus F. Fechteler. "South Carolina” opuścił Filadelfię 6 marca. W rejsie odbiorczym odwiedził i Kubę, następnie w dniach 10-15 kwietnia odwiedził Charleston. 17-18 czerwca, po przejściu prób w pobliżu Virginia Capes i Provincetown odwiedził Nowy Jork w związku z uroczystościami ku czci byłego prezydenta USA Theodore'a Roosevelta. Naprawy w Norfolk, szkolenia i manewry Floty Atlantyku w pobliżu Provincetown i Virginia Capes zajęły pancernikowi czas od końca czerwca do początku listopada. Pomiędzy 1 listopada 1910 a 12 stycznia 1911 okręt odbył podróż do Europy z 2 Dywizją Pancerników (ang. Second Battleship Division). Odwiedził Cherbourg (Francja) i Isle of Portland (Wielka Brytania). Po powrocie do Norfolk wszedł do stoczni na naprawy, a następnie przeprowadził ćwiczenia taktyczne i manewry w pobliżu wybrzeża Nowej Anglii. Po krótkiej wizycie w Nowym Jorku wraz z 2DP popłynął na wschód. Odwiedził Kopenhagę (Dania), Sztokholm (Szwecja) i Kronsztad (Rosja). W czasie powrotu z Kronsztadu zawinął 21 czerwca do Kilonii, gdzie uczestniczył w Kieler Woche, którego patronem był cesarz Wilhelm II. 13 lipca 1911 dotarł do Provincetown i zaangażował się w ćwiczenia bojowe w pobliżu wybrzeża na zatoce Chesapeake. Pod koniec 1911 wziął udział w przeglądzie morskim w Nowym Jorku, a 3 stycznia 1912 w manewrach z 1 Eskadrą w pobliżu Newport. Następnie wziął udział w zimowych manewrach na wodach zatoki Guantánamo. 13 marca wrócił do Norfolk i do końca czerwca pływał w pobliżu wschodniego wybrzeża USA na południe od Newport. W lipcu dołączył do innych jednostek witających w Hampton Roads niemiecką eskadrę składającą się z krążownika liniowego SMS „Moltke” i dwóch małych krążowników SMS „Bremen” i SMS „Stettin”. 30 czerwca wszedł do stoczni w Norfolk na przegląd. Ponad trzy miesiące później popłynął do Nowego Jorku na czterodniową wizytę (11-15 października). Następnie przez miesiąc ćwiczył w pobliżu Nowej Anglii i Virginia Capes. Od połowy listopada do połowy grudnia pływał z Dywizją Specjalnego Przeznaczenia (ang. Special Service Division), odwiedzając w tym czasie Pensacolę, Nowy Orlean, Galveston i meksykański port Veracruz. Wrócił do Norfolk 20 grudnia i pozostał tam do 6 stycznia 1913, kiedy to popłynął do Colón, gdzie załoga okrętu miała szansę odwiedzić nowo otwarty Kanał Panamski. 22 marca po manewrach w rejonie zatoki Guantánamo ponownie wszedł do Norfolk. Później popłynął na północ do Newport, zatrzymując się w Nowym Jorku od 28 marca do 31 maja w ramach odsłonięcia pomnika ku czci załogi pancernika „Maine”. Po krótkim okresie szkoleń podchorążych (ang. midshipman) w rejonie Virginia Capes, „South Carolina” wyruszył na 16-miesięczny okres służby na Zatoce Meksykańskiej i Morzu Karaibskim. Był to okres narastających tarć pomiędzy USA i Meksykiem. Od końca września 1913 do początku stycznia 1914 okręt przeszedł przegląd w Norfolk, a następnie udał się na manewry w pobliżu . 28 stycznia wysadził marines w Port-au-Prince na Haiti, którzy mieli chronić amerykańskie interesy i zainstalować stację radiową w tym kraju. Opuścił port 14 kwietnia po przywróceniu porządku przez generała , nowego haitańskiego prezydenta. Nabrał węgla w Key West i popłynął do Veracruz, gdzie wysadził oddział, by wesprzeć okupację tego miasta. Lato 1914 spędził, przebywając w rejonie Santo Domingo i Haiti. Zanim okręt wrócił do Norfolk 24 września, I wojna światowa trwała już od prawie dwóch miesięcy. 14 października pancernik wszedł do stoczni w Filadelfii. Wyszedł z niej 20 lutego 1915 i udał się na południe na ćwiczenia w rejonie Kuby. Ćwiczenia nabrały nowego znaczenia, gdyż działy się w chwili, gdy Niemcy zadeklarowały obszar wokół Wysp Brytyjskich strefą wojny. Jednak Stany Zjednoczone przez prawie dwa lata pozostawały oficjalnie poza konfliktem. „South Carolina” w tym czasie prowadziła zimowe i letnie ćwiczenia w zatoce Guantanamo, operacje w pobliżu Newport i przechodziła okresowe remonty w Filadelfii. Przystąpienie Stanów Zjednoczonych do wojny po stronie Ententy w kwietniu 1917 nie spowodowało dramatycznych zmian w działaniach ciężkich okrętów marynarki wojennej. Poza zagrożeniem ze strony U-bootów i okazjonalnych rajdów krążowników pomocniczych, Royal Navy oczyściła już morza z dużych okrętów niemieckich po bitwach jutlandzkiej i falklandzkiej. Pancernik operował w pobliżu wschodniego wybrzeża USA w 1917 i pierwsze osiem miesięcy 1918. 9 września 1918 okręt dołączył do eskorty konwoju płynącego do Francji. Tydzień późnej na środku oceanu pozostawił konwój innym okrętom eskorty i wrócił do USA. Po krótkim okresie napraw w Filadelfii wrócił do ćwiczeń artylerii i prowadził je do zawieszenia walk 11 listopada 1918. Od połowy lutego do końca lipca 1919 „South Carolina” odbył 4 pełne podróże pomiędzy USA i Brestem (Francja). Do 26 lipca, gdy wszedł do Hampton Roads, kończąc ostatnią z podróży, przewiózł ponad 4000 weteranów I wojny światowej z Europy do USA. Po przeglądzie w Norfolk Navy Yard zaokrętował kadetów w Annapolis na rejs na Pacyfik. Opuścił Annapolis 5 czerwca 1920, przeszedł przez Kanał Panamski, popłynął na Hawaje, a stamtąd na zachodnie wybrzeże USA. W czasie rejsu na południe odwiedził San Francisco i San Diego. 11 sierpnia opuścił San Diego, przeszedł przez Kanał Panamski i 2 września dotarł do Annapolis. Następnie udał się do Filadelfii, gdzie pozostał przez kolejne siedem miesięcy. Na początku kwietnia 1921 okręt popłynął do wyspy Culebra na obszarze Indii Zachodnich na trening, a następnie operował na zatoce Chesapeake. 29 maja pancernik zaokrętował w Annapolis kolejny rocznik kadetów. Popłynął do Kristiania (Norwegia), Lizbony (Portugalia, a później udał się w rejon zatoki Guantánamo, gdzie dalej szkolił przyszłych oficerów. Kadetów wysadził w Annapolis 30 sierpnia i popłynął do Filadelfii, gdzie dotarł następnego dnia. "South Carolina” został wycofany ze służby w Filadelfii 15 grudnia 1921 i pozostał tam do czasu, gdy jego nazwa została skreślona z rejestru okrętów czyli do 10 listopada 1923. 24 kwietnia 1924 jego kadłub został sprzedany na złom zgodnie z ustaleniami traktatu waszyngtońskiego. Srebrna zastawa z okrętu znajduje się obecnie na wystawie w South Carolina Governor's Mansion. (pl)
- O USS South Carolina foi um couraçado operado pela Marinha dos Estados Unidos e a primeira embarcação da Classe South Carolina, seguido pelo USS Michigan. Sua construção começou em dezembro de 1906 nos estaleiros da William Cramp & Sons na Filadélfia e foi lançado ao mar em julho de 1908, sendo comissionado em março de 1910. Era armado com uma bateria principal de oito canhões de 305 milímetros em quatro torres de artilharia duplas, tinha um deslocamento de quase dezoito mil toneladas e conseguia alcançar uma velocidade máxima de dezoito nós. O South Carolina passou boa parte de sua carreira atuando no Oceano Atlântico e Mar do Caribe, com suas principais atividades consistindo em exercícios e treinamentos de rotina. Visitou a Europa em 1910 e 1911 e depois participou da Ocupação de Veracruz em 1914. Sua baixa velocidade máxima fez com que atuasse com os obsoletos pré-dreadnoughts durante a Primeira Guerra Mundial, primeiro realizando patrulhas de neutralidade e depois escoltando comboios. Foi usado como navio-escola após o conflito até ser descomissionado em 1921 e desmontado. (pt)
- 南卡羅萊納號戰艦（舷號BB-26）是一艘隸屬於美國海軍的戰艦，為的首艦。她是美軍第四艘以南卡羅萊納州為名的軍艦，亦是美國首批設計的無畏艦，並採用全重炮設計。 南卡羅萊納號在1906年於費城的（William Cramp & Sons Ship & Engine Building Co.）開始建造，並在1908年下水，最終在1910年服役。接著南卡羅萊納號在1914年支援美國在後。美國參與第一次世界大戰後，南卡羅萊納號主要用作訓練艦，並在戰後協助接載美軍從歐洲返國。1921年南卡羅萊納號退役，並在1923年按照華盛頓海軍條約出售拆解。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- USS South Carolina (BB-26) byl dreadnought námořnictva Spojených států amerických. Jednalo se o první jednotku třídy South Carolina. (cs)
- L'USS South Carolina (BB-26) est le premier navire de la classe de cuirassé dreadnought South Carolina de la Marine des États-Unis . (fr)
- サウスカロライナ (USS South Carolina, BB-26) はアメリカ海軍の戦艦。サウスカロライナ級戦艦の1番艦。艦名はアメリカ合衆国8番目の州にちなむ。その名を持つ艦としては4隻目。 (ja)
- 南卡羅萊納號戰艦（舷號BB-26）是一艘隸屬於美國海軍的戰艦，為的首艦。她是美軍第四艘以南卡羅萊納州為名的軍艦，亦是美國首批設計的無畏艦，並採用全重炮設計。 南卡羅萊納號在1906年於費城的（William Cramp & Sons Ship & Engine Building Co.）開始建造，並在1908年下水，最終在1910年服役。接著南卡羅萊納號在1914年支援美國在後。美國參與第一次世界大戰後，南卡羅萊納號主要用作訓練艦，並在戰後協助接載美軍從歐洲返國。1921年南卡羅萊納號退役，並在1923年按照華盛頓海軍條約出售拆解。 (zh)
- El USS South Carolina (BB-26), buque líder de su clase de acorazados tipo dreadnought, fue la cuarta embarcación de la Armada de los Estados Unidos en recibir ese nombre. Fue también el primer dreadnought estadounidense; aunque no incorporó la propulsión de turbinas como el HMS Dreadnought británico, el diseño del South Carolina incluyó aspectos revolucionarios, principalmente en la disposición de súperfuego en su batería principal. Fue puesto en quilla en diciembre de 1906 y botado en julio de 1908 antes de entrar en servicio con la Flota del Atlántico en marzo de 1910. (es)
- USS South Carolina (BB-26), the lead ship of her class of dreadnought battleships, was the fourth ship of the United States Navy to be named in honor of the eighth state. She was also the first American dreadnought; though she did not incorporate turbine propulsion like HMS Dreadnought, South Carolina's design included revolutionary aspects as well, primarily the superfiring arrangement of her main battery. The ship was laid down in December 1906 and launched in July 1908 before being commissioned into the US Atlantic Fleet in March 1910. (en)
- USS South Carolina (BB-26) – amerykański pancernik, okręt główny typu South Carolina. Czwarty okręt United States Navy noszący nazwę ósmego stanu USA. Był pierwszym pancernikiem na świecie, który wszedł do służby z wieżami artylerii głównej znajdującymi się w superpozycji (na osi symetrii) lub mogącymi strzelać na obie burty. Srebrna zastawa z okrętu znajduje się obecnie na wystawie w South Carolina Governor's Mansion. (pl)
- O USS South Carolina foi um couraçado operado pela Marinha dos Estados Unidos e a primeira embarcação da Classe South Carolina, seguido pelo USS Michigan. Sua construção começou em dezembro de 1906 nos estaleiros da William Cramp & Sons na Filadélfia e foi lançado ao mar em julho de 1908, sendo comissionado em março de 1910. Era armado com uma bateria principal de oito canhões de 305 milímetros em quatro torres de artilharia duplas, tinha um deslocamento de quase dezoito mil toneladas e conseguia alcançar uma velocidade máxima de dezoito nós. (pt)
|
.jpg?width=300)
.jpg){kind=link}