| dbo:abstract
|
- La sexta napolitana, o acord de sexta napolitana, és un acord perfecte major, que s'utilitza com a recurs harmònic amb funció de subdominant. Consisteix en la utilització de l'acord de II grau de la tonalitat en primera inversió (i menys sovint en segona) al qual se li ha rebaixat un semitò a la fonamental i a la quinta en el cas de les tonalitats majors, i un semitò a la fonamental per a les tonalitats menors. Sembla que l'inventor de la sexta napolitana fou , que el 1656 va compondre l'oratori . Segons Anna Cazurra al seu llibre Introducció a la música: de l'antiguitat als nostres dies, el primer on apareix una sexta napolitana (ca)
- Neapolský sextakord je durový sextakord postavený na (tzn. na II. stupni) neapolské stupnice. Vzdálenost mezi supertónikou a tónikou této stupnice je interval malé sekundy. V rámci frygické stupnice se jedná o , z čehož také vyplývá alternativní pojmenování podle německého muzikologa Heinricha Schenkera, totiž Frygická II. V hudební teorii se označuje jako "N" (N6) či "♭II", přičemž řada hudebních analytiků upřednostňuje druhé označení, které připomíná vztah tohoto akordu k supertónice. Neapolitanischer Sextakkord Stavebně je tvořen na sobě položenou malou tercií a čistou kvartou.Neapolský sextakord (italsky accordo di sesta napoletana) se tvoří na II. neapolské stupnice (oproti stupnici durové má tedy snížený II. a VI. stupeň). Například v tónině je basový tón akordu neapolské sexty tón C, malá tercie Es a malá sexta (která by s tónikou tvořila interval malé sekundy) je tón As. Neapolský sextakord se rozvádí do V. stupně (kdy tvoří složenou konsonantní kadenci), z nějž se vrací k I. stupni. Svůj název získal podle toho, že jej používali skladatelé tzv. neapolské školy, především pak Alessandro Scarlatti. (cs)
- Napola sestakordo estas karakteriza flanksono ene de la minora subdominanto. Je tio la minora subdominanto de bazotonalo havas anstataŭ kvinton (etan) seston el la minora subdominanto-gamo (ekzemple en a-minoro: d–f–b♭ anstataŭ d–f–a). Antaŭ la solviĝo de la eta sesto en la tritan tonon de la baztonala dominanto estas intermetebla la kvintotono a, sed ĝuste ĉi tiu diminuita trito (b♭'-g♯') donas al la ligo sn-D apartan, indivuan nuancon. Pro tio la napola sestakordo ankaŭ aperas kiel elpaŝa sono je apartaj suproj de muzikpeco, ĉar ĝi kontrastas de normala kadenco (t-s-D-t) kiel surpriza sono. La ŝtupoteorio interpretas la napolan sestakordon de la 2-a ŝtupo kun malsupren aliigita gamnoto. Oni povas diri ĉirilate ŝtupo ♭2. La problema de ĉi tiu interpretado estas, ke la klasifikado kiel akordo de la 2-a ŝtupo malpli bone konvenas al la karaktero de la akordo ol ties vere subdominanteca (4-a ŝtupa) fremdnoto. Per la interpretado kiel sestakordo de la 2-a ŝtupo tamen estas klarigebla ĝia nomo.Sian nomon la sono ricevis pro ĝia ofta uzado en la napola opermuziko de la 18-a jarcento (Napola Skolo), je kiu ĝi unue aperis en minortonaloj, simbolante afekciojn kiel sufero, malĝojo kaj doloro. Unuafoje ĝin aplikis Giacomo Carissimi en 1645 je la vekria finaĵo de la oratorio Iefte (kiu antaŭ batalo ĵuris oferi la unuan, kiu renkontas lin venante el lia domo, ne divenante, ke estos lia filino). Sian veran florepokon la akordo travivis en la epoko de la altbaroko (Bach, Händel) kaj dum la vienklasika muziko (Haydn, Mozart, Beethoven).Ekde la romantikismo la napola sesto ankaŭ aperis en maĵortonaloj (Sn). Por tio la komponistoj ne nur malsupren aliigis la seston de la subdominanto, sed ankaŭ la triton. En pli malfruaj muzikhistoriaj epokoj oni uzis la napolan sestakordon ankaŭ, por povi rapide moduli en malproksimajn tonalojn. Ĉi tiu memstariĝinta napola sestakordo nomiĝas en la funkciteorio SN. Ekzemple en C-maĵoro la napola sestakordo (f–a♭–d♭) ankaŭ estas aliinterpretata kiel inversigo de la toniko de D♭-maĵoro (d♭-f-a♭). (eo)
- Der Neapolitanische Sextakkord oder kurz Neapolitaner ist ein alterierter Akkord. Der Quintton des Subdominantakkords wird durch den tiefalterierten Sextton ersetzt (im abgebildeten Beispiel in a-Moll der zweite Akkord: d–f–b statt d–f–a). (de)
- Seidun napolitarra edo akorde seidun napolitarra subdominantearen gainean eratu ohi den akordea da, hirudun minorra eta seidun minorra dituena (do tonalitatean, fa-la-re litzateke) Seidun napolitarra eskala batean bigarren gradu gutxituan (beraz, tonikarekiko bidun minorra) osatutako hiruko maiorra da. 'Napolitar' izaeraren jatorria zehaztea zaila den arren, unibertsalki onartua dago izena. XVIII. mendean lehenengo alderantzikatzean erabiltzen zen batez ere, hortik 'seiduna' kontsideratzea. XIX.mendetik aurrera, oinarrizko alderantzikatzean erabilita ere, "seidun" deitzen jarraitzen zaio. Izan ere, eztabaidagarritzat jo daiteke "bigarren gradu gutxituan oinarritutako" deskribapen hori. Seidun napolitarra hiruko maiorra da eta, hortaz, ez da berez akorde disonantea. Disonante izateko sentsazio hori testuinguru harmonikoak ematen dio, tonikarekiko bitarte kromatikoa dela eta. Nahiz eta eskala minorretik datorren eta honetan maizago erabiltzen den, askatasunez erabiltzen da modu maiorrean ere bai. Akorde honek subdominante-joera sendoa dauka eta gehienetan dominante baterantz doa. Baxua bikoiztea da gomendagarriena, gradu tonala baita. V. gradura ebazteko, hirudun minorreko jauzia beherantz nabarmentzen da. Akordearen bostuna, eskala nagusiaren seiduna, alegia, hurrengo harmonian mantenduz gero, bederatzidunezko akordea emango luke. Dirudienez, seidun napolitarraren asmatzailea izan zen, 1656an Jephte oratorioaren konposatzailea. kataluniar musikologoak Introducció a la música: de l'antiguitat als nostres dies (eusk.: 'musikarako sarrera: antzinatik gaur egun arte') bere liburuan dioenez, Carissimiren lan hau lehendabizikoa izan liteke, non seidun napolitarra agertzen den. (eu)
- En teoría musical, un acorde de sexta napolitana (o acorde napolitano) es un acorde mayor construido sobre el segundo grado (supertónica) de la escala descendido. Es habitual encontrarlo en primera inversión, por lo tanto está marcado como ♭ II6 o N6, lo que, al tener en el bajo al cuarto grado, permite a este acorde usurpar la función de subdominante. (es)
- In Classical music theory, a Neapolitan chord (or simply a "Neapolitan") is a major chord built on the lowered (flatted) second (supertonic) scale degree. In Schenkerian analysis, it is known as a Phrygian II, since in minor scales the chord is built on the notes of the corresponding Phrygian mode. Although it is sometimes indicated by an "N" rather than a "♭II", some analysts prefer the latter because it indicates the relation of this chord to the supertonic. The Neapolitan chord does not fall into the categories of mixture or tonicization. Moreover, even Schenkerians like Carl Schachter do not consider this chord as a sign for a shift to the Phrygian mode. Therefore, like the augmented sixth chords it should be assigned to a separate category of chromatic alteration. In European Classical music, the Neapolitan most commonly occurs in first inversion so that it is notated either as ♭II6 or N6 and normally referred to as a Neapolitan sixth chord. In C major or C minor, for example, a Neapolitan sixth chord in first inversion contains an interval of a minor sixth between F and D♭. The Neapolitan sixth chord is an idiom specific to classical music. Other music traditions often feature ♭II harmonies (ex. D♭ major chord in the keys of C major or C minor), but usually in root position. These are sometimes referred to as "Neapolitan" chords, but these rarely follow the classical voice-leading and chord functions described below. For examples and discussion, see Tritone substitution, or the section "In popular music" below. (en)
- En harmonie tonale, l’accord de sixte napolitaine — ou plus simplement, la sixte napolitaine — désigne un type d'accord d'emprunt qui consiste en un accord parfait majeur, à l'état de premier renversement — d'où ce nom de « sixte » —, emprunté au premier degré de la tonalité majeure située un demi-ton diatonique au-dessus de la tonalité courante — par exemple, ré♭ majeur, par rapport à do majeur. Cet accord remplit souvent la fonction de sous-dominante, la note de basse de l'accord étant placée sur le quatrième degré tonal. (fr)
- L'accordo di sesta napoletana è costruito sul II grado abbassato della scala minore. Essa si trova allo stato di primo rivolto e avrà la numerica di 3-6 in quanto primo rivolto di triade. Tale accordo poggia sul IV grado della scala minore napoletana, ed ha un intervallo di terza minore e sesta minore.Ad esempio, nella tonalità di Sol minore, il basso dell'accordo di sesta napoletana è Do, la 3ª minore è Mi bemolle e la sesta minore (che forma l'intervallo di seconda minore con la tonica) è La bemolle. La risoluzione è sul V grado (che fa la cadenza composta consonante) dal quale si approda al I grado.Attualmente l'accordo Napoletano è molto poco usato. Le usanze principali sono nel jazz e nella musica antica. (it)
- ナポリの六度、ナポリの六の和音、あるいは単にナポリとは、西洋音楽において、主音の短2度上（半音上）の音を根音とする長三和音のことである。音度記号表記では♭II。 この和音は元来、短調の短2度上の和音(例として、ハ短調であればⅡの和音Dm(♭5)の根音(D)を半音下げたもの)、もしくはⅣの和音Fmの完全5度(C)を半音上げたものである。 ナポリ楽派が好んで使用したことと、慣習的に六の和音（第1転回形）の♭II6が使われるため、ナポリの六度と呼ばれている。また、これを基本形にしたものは「ナポリの和音」という別の名前になる。 下属和音に準ずる和音として、変則的なであり、特に短調において、IIの代理和音として使用されることが多い。クラシックでは「ナポリの六」はドミナントに進行するのが原則である。 伝統的には N の記号で表され、また日本で多く使われる和声教科書である『和声 理論と実習』では -II （長調では 𐩒-II） 後継の和声教科書である『総合和声』では II\（長調では 𐩒II\） の記号で表され、ナポリのIIと呼ばれる。 (ja)
- 나폴리 6화음(네아폴리탄 6화음)은 어떤 조에서 반음을 내린 윗으뜸음을 으뜸음으로 하는 장3화음이다. 또한 Schenkerian 분석에 따르면, 단음계에서 이 화음이 상응하는 프리지안 선법의 음에서 만들어지기 때문에, 프리지안 II 라고도 알려져 있다. 기본적으로 1전위가 많이 쓰인다. (ko)
- Het Napolitaans sextakkoord (ook wel Napels sextakkoord of kortweg Napels genoemd) is een gealtereerd akkoord in de muziek dat bestaat uit de eerste omkering van het akkoord op de verlaagde tweede trap in mineur. Het is feitelijk het subdominantakkoord met in plaats van de kwint een verlaagde sext. Het akkoord heet Napolitaans omdat het veelvuldig in de gebruikt werd. Deze school omvatte componisten als Alessandro Scarlatti, Pergolesi, Paisiello, Cimarosa en andere belangrijke 18e-eeuwse componisten van Italiaanse operamuziek. Het akkoord komt veelvuldig voor in de harmoniek tegen het einde van de 17e eeuw, in bijvoorbeeld werken van Carissimi, Corelli en Purcell. Het was tevens een favoriet stijlkenmerk van de klassieken, zoals Mozart en in het bijzonder Beethoven, die het akkoord uitbreidde tot de grondligging en de tweede omkering (bijvoorbeeld in de openingsmaten van het Strijkkwartet op. 95, het tweede deel van de Hammerklaviersonate en vlak voor de reprise in de Mondscheinsonate. Ook Bach gebruikte het Napels Sextakkoord veelvuldig. Het meest monumentale Napels sextakkoord in de muziekgeschiedenis is te vinden aan het eind van de Passacaglia in c-Moll (BWV 582). Het akkoord geeft een speciale kleur en sfeer aan de muziek en wordt vaak in sonates gebruikt in de doorwerking vlak voor de reprise plaatsvindt. De notatie van het Napolitaans sextakkoord is ofwel ♭II6 of N6.Het heet een 'sext'-akkoord omdat het interval tussen de terts en de grondtoon een sext is. Bijvoorbeeld: in de toonsoort c-klein zou het Napolitaans sextakkoord bestaan uit de tonen D♭ (de grondtoon van het akkoord), F (de terts) en A♭ (de kwint) met de F in de bas wat het maakt tot ♭II6 of N6 in plaats van een gewoon ♭II. Het sext interval is dus tussen de F en de D♭. In muziek van na de klassieke tijd wordt het Napolitaans sextakkoord ook in majeur gebruikt, waarbij dan behalve de 2e toonladdertoon ook de 6e verlaagd wordt. Het akkoord krijgt dan ook steeds meer de functie van modulerend akkoord, omdat deze verlaagde akkoorden een makkelijke manier zijn om de functie van het akkoord in een nieuwe tonale omgeving (toonsoort) te gebruiken. Zo kan in plaats van een niet-modulerende progressie C-Des6-G-C (waarin het Napolitaans sextakkoord wordt gebruikt), ook bijvoorbeeld een modulatie naar As-groot plaatsvinden door het verlaagde (Des-)akkoord als spil te gebruiken: C-F-G7-C-Des6-As6/4-Es7-As. Soms wordt ter verhoging van de 'spanning' van het Napolitaans sextakkoord ook nog een septime toegevoegd. Bijvoorbeeld in c-klein: het septimeakkoord wordt dan: f-as-ces-des (de eerste omkering van des-f-as-ces). (nl)
- Em harmonia tonal, o acorde de sexta napolitana — ou simplesmente a sexta napolitana — é um acorde de empréstimo que consiste em um acorde perfeito maior do segundo grau, executado na primeira inversão (ou "estado de sexta"), situado um semitom abaixo de sua tonalidade natural. Por exemplo, ré bemol maior, na tonalidade de dó maior. Este acorde substitui frequentemente a função de subdominante, já que o baixo se encontra no quarto grau da tônica. Foi difundida por Alessandro Scarlatti no final do século XVII em Nápoles. (pt)
- Akord neapolitański - trójdźwięk, którego funkcję harmoniczną można rozumieć na dwa sposoby: 1.
* jako akord durowy zbudowany na drugim obniżonym stopniu gamy, czyli jako subdominantę molową II stopnia z obniżoną prymą i kwintą (°S5>1>II) lub w innym zapisie subdominantę molową II stopnia obniżonego (°SIIobn.); dla przykładu w tonacji C-dur akord drugiego stopnia to d-f-a, obniżona pryma daje des, a obniżona kwinta as; w ten sposób uzyskujemy akord des-f-as; 2.
* subdominantę molową z sekstą małą (tzw. sekstą neapolitańską) zamiast kwinty (°S6> 5), dla przykładu w tonacji C-dur subdominantą molową jest akord f-moll, a więc dźwięki f-as-c; jeżeli zamiast kwinty c użyjemy seksty małej des uzyskamy akord f-as-des, co w drugim przewrocie da nam des-f-as. Akord neapolitański rozwiązuje się na dominantę kwartsekstową (w C-dur: des-f-as na d-g-h z zachowaniem ruchu dźwięku as na g) bądź na dominantę z opóźnieniem kwarty i seksty (w C-dur: des-f-as na c-e-g pod warunkiem położenia des w wyższym głosie niż as - w przeciwnym razie wystąpią tzw. kwinty równoległe) lub rzadziej bezpośrednio na tonikę. W przypadku rozwiązania na dominantę ze względu na alterację II stopnia gamy ukośne brzmienie półtonu uznaje się za prawidłowe. Akord ten używany jest również do modulacji do odległych tonacji. Dla przykładu w C-dur akord neapolitański to Des-dur, od którego z kolei dominanta to As-dur: w ten sposób można w stosunkowo płynny sposób na przestrzeni trzech akordów przejść z tonacji C-dur przez Des-dur (5 bemoli) do As-dur (4 bemole). Ten sposób zaliczany jest najczęściej do modulacji diatonicznej. Akord neapolitański zawdzięcza swoją nazwę kompozytorom szkoły neapolitańskiej, którzy jako pierwsi stosowali go jako częsty środek wyrazowy. Wcześniej akord pojawiał się bardzo rzadko w twórczości takich kompozytorów jak Jacopo Peri czy Henry Purcell. W epoce renesansu nie stosowano świadomie akordu neapolitańskiego, chociaż podobnych współbrzmień można by się doszukać już w dziełach Jacoba Obrechta. Natomiast później, od XVIII wieku akord stał się jednym z podstawowych środków kompozytorskich (charakterystyczne brzmienie tercji zmniejszonej w zestawieniu z dominantą). Max Reger oparł o niego swój system modulacyjny. (pl)
- Neapolitanskt sextackord är ett ackordiskt stilgrepp som ofta användes i barockmusiken för att skapa en överraskningseffekt. I funktionsläran beskrivs den som en med låg sext och utan kvint. I tonarten A-dur skulle det då bli ett D-moll i grundläge utan A (kvint) och med Bb (låg sext) tillagd. Denna musikteorirelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. (sv)
- Неаполитанский аккорд, неаполитанская гармония ― мажорный аккорд, который строится на второй низкой ступени мажорного или минорного звукоряда. В музыке используется чаще всего в виде секстаккорда, отсюда термин «неаполитанский секстаккорд». (ru)
- 在音樂理論中，那不勒斯六和弦或译拿坡里六和弦、那坡里六和弦（英語：Neapolitan sixth chord）是在自然小调的基础上由上主三和弦的根音降低半音使其成為大三和弦。這和弦一般以第一轉位（first invertion）的形式出現，因此有“六和弦”之稱。“拿坡里六和弦”在樂理上的記號為“N6”，“N”是Neapolitan的縮寫，“6”是六和弦的意思。其和声功能标记为“♭1sII₆”，意思是降低根音、带有小下属功能(s)的二级和弦的第一转位。 拿坡里六和弦是一種含有變化音的大六和弦，雖然含有變化音，但其和弦內部不含有特殊的變化音程，如增六度、減三度、增五度等。 例如在C大调和c小调中，组成那不勒斯六和弦的音就是F—Ab—D♭： (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Der Neapolitanische Sextakkord oder kurz Neapolitaner ist ein alterierter Akkord. Der Quintton des Subdominantakkords wird durch den tiefalterierten Sextton ersetzt (im abgebildeten Beispiel in a-Moll der zweite Akkord: d–f–b statt d–f–a). (de)
- En teoría musical, un acorde de sexta napolitana (o acorde napolitano) es un acorde mayor construido sobre el segundo grado (supertónica) de la escala descendido. Es habitual encontrarlo en primera inversión, por lo tanto está marcado como ♭ II6 o N6, lo que, al tener en el bajo al cuarto grado, permite a este acorde usurpar la función de subdominante. (es)
- En harmonie tonale, l’accord de sixte napolitaine — ou plus simplement, la sixte napolitaine — désigne un type d'accord d'emprunt qui consiste en un accord parfait majeur, à l'état de premier renversement — d'où ce nom de « sixte » —, emprunté au premier degré de la tonalité majeure située un demi-ton diatonique au-dessus de la tonalité courante — par exemple, ré♭ majeur, par rapport à do majeur. Cet accord remplit souvent la fonction de sous-dominante, la note de basse de l'accord étant placée sur le quatrième degré tonal. (fr)
- L'accordo di sesta napoletana è costruito sul II grado abbassato della scala minore. Essa si trova allo stato di primo rivolto e avrà la numerica di 3-6 in quanto primo rivolto di triade. Tale accordo poggia sul IV grado della scala minore napoletana, ed ha un intervallo di terza minore e sesta minore.Ad esempio, nella tonalità di Sol minore, il basso dell'accordo di sesta napoletana è Do, la 3ª minore è Mi bemolle e la sesta minore (che forma l'intervallo di seconda minore con la tonica) è La bemolle. La risoluzione è sul V grado (che fa la cadenza composta consonante) dal quale si approda al I grado.Attualmente l'accordo Napoletano è molto poco usato. Le usanze principali sono nel jazz e nella musica antica. (it)
- ナポリの六度、ナポリの六の和音、あるいは単にナポリとは、西洋音楽において、主音の短2度上（半音上）の音を根音とする長三和音のことである。音度記号表記では♭II。 この和音は元来、短調の短2度上の和音(例として、ハ短調であればⅡの和音Dm(♭5)の根音(D)を半音下げたもの)、もしくはⅣの和音Fmの完全5度(C)を半音上げたものである。 ナポリ楽派が好んで使用したことと、慣習的に六の和音（第1転回形）の♭II6が使われるため、ナポリの六度と呼ばれている。また、これを基本形にしたものは「ナポリの和音」という別の名前になる。 下属和音に準ずる和音として、変則的なであり、特に短調において、IIの代理和音として使用されることが多い。クラシックでは「ナポリの六」はドミナントに進行するのが原則である。 伝統的には N の記号で表され、また日本で多く使われる和声教科書である『和声 理論と実習』では -II （長調では 𐩒-II） 後継の和声教科書である『総合和声』では II\（長調では 𐩒II\） の記号で表され、ナポリのIIと呼ばれる。 (ja)
- 나폴리 6화음(네아폴리탄 6화음)은 어떤 조에서 반음을 내린 윗으뜸음을 으뜸음으로 하는 장3화음이다. 또한 Schenkerian 분석에 따르면, 단음계에서 이 화음이 상응하는 프리지안 선법의 음에서 만들어지기 때문에, 프리지안 II 라고도 알려져 있다. 기본적으로 1전위가 많이 쓰인다. (ko)
- Em harmonia tonal, o acorde de sexta napolitana — ou simplesmente a sexta napolitana — é um acorde de empréstimo que consiste em um acorde perfeito maior do segundo grau, executado na primeira inversão (ou "estado de sexta"), situado um semitom abaixo de sua tonalidade natural. Por exemplo, ré bemol maior, na tonalidade de dó maior. Este acorde substitui frequentemente a função de subdominante, já que o baixo se encontra no quarto grau da tônica. Foi difundida por Alessandro Scarlatti no final do século XVII em Nápoles. (pt)
- Neapolitanskt sextackord är ett ackordiskt stilgrepp som ofta användes i barockmusiken för att skapa en överraskningseffekt. I funktionsläran beskrivs den som en med låg sext och utan kvint. I tonarten A-dur skulle det då bli ett D-moll i grundläge utan A (kvint) och med Bb (låg sext) tillagd. Denna musikteorirelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. (sv)
- Неаполитанский аккорд, неаполитанская гармония ― мажорный аккорд, который строится на второй низкой ступени мажорного или минорного звукоряда. В музыке используется чаще всего в виде секстаккорда, отсюда термин «неаполитанский секстаккорд». (ru)
- 在音樂理論中，那不勒斯六和弦或译拿坡里六和弦、那坡里六和弦（英語：Neapolitan sixth chord）是在自然小调的基础上由上主三和弦的根音降低半音使其成為大三和弦。這和弦一般以第一轉位（first invertion）的形式出現，因此有“六和弦”之稱。“拿坡里六和弦”在樂理上的記號為“N6”，“N”是Neapolitan的縮寫，“6”是六和弦的意思。其和声功能标记为“♭1sII₆”，意思是降低根音、带有小下属功能(s)的二级和弦的第一转位。 拿坡里六和弦是一種含有變化音的大六和弦，雖然含有變化音，但其和弦內部不含有特殊的變化音程，如增六度、減三度、增五度等。 例如在C大调和c小调中，组成那不勒斯六和弦的音就是F—Ab—D♭： (zh)
- La sexta napolitana, o acord de sexta napolitana, és un acord perfecte major, que s'utilitza com a recurs harmònic amb funció de subdominant. Consisteix en la utilització de l'acord de II grau de la tonalitat en primera inversió (i menys sovint en segona) al qual se li ha rebaixat un semitò a la fonamental i a la quinta en el cas de les tonalitats majors, i un semitò a la fonamental per a les tonalitats menors. (ca)
- Neapolský sextakord je durový sextakord postavený na (tzn. na II. stupni) neapolské stupnice. Vzdálenost mezi supertónikou a tónikou této stupnice je interval malé sekundy. V rámci frygické stupnice se jedná o , z čehož také vyplývá alternativní pojmenování podle německého muzikologa Heinricha Schenkera, totiž Frygická II. V hudební teorii se označuje jako "N" (N6) či "♭II", přičemž řada hudebních analytiků upřednostňuje druhé označení, které připomíná vztah tohoto akordu k supertónice. Neapolitanischer Sextakkord (cs)
- Napola sestakordo estas karakteriza flanksono ene de la minora subdominanto. Je tio la minora subdominanto de bazotonalo havas anstataŭ kvinton (etan) seston el la minora subdominanto-gamo (ekzemple en a-minoro: d–f–b♭ anstataŭ d–f–a). Antaŭ la solviĝo de la eta sesto en la tritan tonon de la baztonala dominanto estas intermetebla la kvintotono a, sed ĝuste ĉi tiu diminuita trito (b♭'-g♯') donas al la ligo sn-D apartan, indivuan nuancon. Pro tio la napola sestakordo ankaŭ aperas kiel elpaŝa sono je apartaj suproj de muzikpeco, ĉar ĝi kontrastas de normala kadenco (t-s-D-t) kiel surpriza sono. (eo)
- Seidun napolitarra edo akorde seidun napolitarra subdominantearen gainean eratu ohi den akordea da, hirudun minorra eta seidun minorra dituena (do tonalitatean, fa-la-re litzateke) Seidun napolitarra eskala batean bigarren gradu gutxituan (beraz, tonikarekiko bidun minorra) osatutako hiruko maiorra da. 'Napolitar' izaeraren jatorria zehaztea zaila den arren, unibertsalki onartua dago izena. XVIII. mendean lehenengo alderantzikatzean erabiltzen zen batez ere, hortik 'seiduna' kontsideratzea. XIX.mendetik aurrera, oinarrizko alderantzikatzean erabilita ere, "seidun" deitzen jarraitzen zaio. Izan ere, eztabaidagarritzat jo daiteke "bigarren gradu gutxituan oinarritutako" deskribapen hori. (eu)
- In Classical music theory, a Neapolitan chord (or simply a "Neapolitan") is a major chord built on the lowered (flatted) second (supertonic) scale degree. In Schenkerian analysis, it is known as a Phrygian II, since in minor scales the chord is built on the notes of the corresponding Phrygian mode. (en)
- Het Napolitaans sextakkoord (ook wel Napels sextakkoord of kortweg Napels genoemd) is een gealtereerd akkoord in de muziek dat bestaat uit de eerste omkering van het akkoord op de verlaagde tweede trap in mineur. Het is feitelijk het subdominantakkoord met in plaats van de kwint een verlaagde sext. Het akkoord geeft een speciale kleur en sfeer aan de muziek en wordt vaak in sonates gebruikt in de doorwerking vlak voor de reprise plaatsvindt. (nl)
- Akord neapolitański - trójdźwięk, którego funkcję harmoniczną można rozumieć na dwa sposoby: 1.
* jako akord durowy zbudowany na drugim obniżonym stopniu gamy, czyli jako subdominantę molową II stopnia z obniżoną prymą i kwintą (°S5>1>II) lub w innym zapisie subdominantę molową II stopnia obniżonego (°SIIobn.); dla przykładu w tonacji C-dur akord drugiego stopnia to d-f-a, obniżona pryma daje des, a obniżona kwinta as; w ten sposób uzyskujemy akord des-f-as; 2.
* subdominantę molową z sekstą małą (tzw. sekstą neapolitańską) zamiast kwinty (°S6> 5), dla przykładu w tonacji C-dur subdominantą molową jest akord f-moll, a więc dźwięki f-as-c; jeżeli zamiast kwinty c użyjemy seksty małej des uzyskamy akord f-as-des, co w drugim przewrocie da nam des-f-as. (pl)
|
