An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The concerto grosso (pronounced [konˈtʃɛrto ˈɡrɔsso]; Italian for big concert(o), plural concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi]) is a form of baroque music in which the musical material is passed between a small group of soloists (the ) and full orchestra (the ripieno, tutti or concerto grosso). This is in contrast to the solo concerto which features a single solo instrument with the melody line, accompanied by the orchestra.

Property Value
dbo:abstract
  • El concerto grosso (plural concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi], de l'italià gran concert) és una forma musical que apareix al barroc, basada en l'alternança d'un petit grup solista (concertino) i un conjunt instrumental més ampli (ripieno o tutti). La seva característica principal es basa en un contrast en què els instruments rivalitzen per executar cadascun una part important que pot ésser considerada com a principal. D'aquesta manera es produeix una oposició entre els dos grups en què es divideix l'orquestra: per una banda trobem el petit grup de solistes (soli, concertino, principale) en el qual els instruments no presenten doblament i, per altra banda, tenim el conjunt orquestral (tutti, concerto grosso, ripieno) que sempre presenta un grup més nodrit que l'esmentat anteriorment. Aquest tipus de rivalització es pot veure dut a terme a les antigues i a les primeres sonates i simfonies. En canvi, els compositors francesos es decantaven més cap a l'oposició d'un conjunt orquestral amb un petit trio de vent. Aquesta disposició trobarà continuïtat en l'scherzo de la simfonia clàssica. El contrast entre aquests dos grups pot tenir paral·lelisme amb el xoc de llums i ombres que es produïa a la pintura barroca. Pel que fa a la música, és un derivat dels cori spezzati (cors contraposats) de la basílica de Sant Marc de Venècia, que desenvoluparà a bastament Giovanni Gabrieli. El concerto grosso és ordenat segons el pla de la sonata preclàssica i s'interpretava a la missa com a preludi abans de començar-la. Sovint els concerti grossi porten el nom reflectit del local on s'interpreten: concerto da chiesa, que és el concert d'església, i el concerto da camera, que és el de cambra. Els primers exemples coneguts són els de Alessandro Stradella (1643-1682). Tot i així va ser Arcangelo Corelli (1653-1713) qui el 1680 va idear aquesta estructura en què els tutti, en funció del cor, produeixen una alternança amb el concertino solista. D'aquesta manera va realitzar un desenvolupament sistemàtic del concerto grosso, tot i que és molt probable que tingués en Stradella un antecedent de notable visió. La gran contribució de Corelli en aquest gènere va ser en el perfeccionament formal i la gran importància artística que va fer que anés adquirint. A més a més, en la seva producció es poden visualitzar mostres d'un descriptivisme musical que resulta extraordinari, noble i d'una gran riquesa pel que fa a les perspectives històriques. Un exemple ben clar seria el Concert per a la Nit de Nadal. Ja abans del 1700, els seus concerti grossi foren àmpliament divulgats i constituïren el model clàssic en el qual es van basar de manera més important els deixebles de Corelli, com ara Pietro Locatelli, Giuseppe Torelli, , Antonio Vivaldi, Giuseppe Tartini, Georg Friedrich Händel (op. 3 i op. 6) i Johann Sebastian Bach (Concerts de Brandenburg). Al llarg del segle xviii el concerto grosso anirà perdent popularitat, primer davant del i, ja en el classicisme, davant de la simfonia, però recobrarà un cert interès al segle xx de la mà de compositors com Ígor Stravinski, Béla Bartók i Bohuslav Martinů. (ca)
  • Concerto grosso (z italštiny: velký koncert) je forma koncertní skladby pro skupinu sólistů a orchestr. Hudební materiál concerta grosso je rozdělen mezi skupinu sólistů, která se nazývá „concertino“, a velký orchestr – „ripieno“. Skladba mívá zpravidla čtyři až šest zřetelně oddělených vět. Tato forma vznikla v polovině 17. století a prvním, kdo použil rozdělení orchestru na concertino a ripieno, byl patrně Alessandro Stradella, i když název concerto grosso pro tuto formu ještě nepoužíval. Název skladbám tohoto typu dal jeho přítel Arcangelo Corelli, který byl také prvním z velkých skladatelů, kteří se zasloužili o rozvoj formy. Po jeho smrti bylo publikováno dvanáct z těchto děl, které získaly v Evropě velkou popularitu jak u obecenstva, tak i u hudebních skladatelů. Úspěch vyvolal řadu následovníků a imitátorů, za všechny jmenujme alespoň Francesca Geminianiho, Giuseppe Torelliho a Antonia Vivaldiho. Koncem 17. století se vyvinuly dvě zřetelně odlišené formy concerta grossa: concerto da chiesa (chrámový koncert) a concerto da camera (komorní koncert). Pod názvem concerto da chiesa si ovšem nesmíme představovat, že se jednalo o skladby hrané pouze v chrámech a sloužící k liturgickým účelům. Tato díla byla provozována i mimo kostely, všude tam, kde k jejich provedení byly podmínky. Concerto da chiesa měl pevnější formu, pomalé věty (largo nebo adagio) byly přísně střídány větami rychlými . Concerto da camera měl spíše charakter suity, byl zpravidla uveden předehrou (preludio, ouverture) po níž následovaly jednotlivé věty ve stylu dobových tanců (menuet, sarabanda, gigue apod.). Pozdějším vývojem byly hranice mezi těmito formami setřeny. Původní obsazení concertina tvořily dvoje housle a violoncello, ripieno byl smyčcový orchestr a basso continuo bylo realizováno zpravidla varhanami. Při současném provedení těchto děl je part bassa continua zpravidla svěřen cembalu. Mezi nejznámější skladatele, kteří rozvinuli tuto formu, patří Georg Friedrich Händel, který doplnil ripieno o dechové nástroje, nebo Johann Sebastian Bach, který v Braniborských koncertech použil jako sólové nástroje i hoboj, trubku a cembalo. Forma concerta grossa je využívána dodnes. Mezi skladatele 20. století, kteří tuto formu používali a významně ji obohatili, patří např. Bohuslav Martinů, Ernest Bloch, Alfred Schnittke nebo Philip Glass. (cs)
  • الكونشرتو الجروسو بالإيطالية concerto grosso هو صنف من التأليف الموسيقي ويعني مجموعة صغيرة من عازفي الصولو تعزف معا كوحدة واحدة مقابل الأوركسترا الكامل. ويتكون من مجموعتين تعزفان مقابل بعض، المجموعة الأكبر تشكل الأوركسترا الرئيسي الذي يعرف بالكونشتو جروسو (أي الكونسير الكبير)، ومجموعة أصغر تتكون من عازف صولو أو اثنين أو ثلاثة أو أربعة تعرف بالكونسيرتينو Concertino (أي الكونسير الصغير). حين يعزف الاثنين معا، تكوّن المجموعتان الأوركسترا الكامل، الذي يعرف باسم tutti (أي الكل). والتعارض بين المجموعة الكاملة وعازفي الصولو يكون مرغوبا، مثلما قال أحد المعاصرين، «حتى تتمكن الأذن من الانبهار بالتبادل بين العالي والمنخفض.. مثلما تنبهر العين بالتبادل بين الضوء والظل». وكما كتبه فيفالدي وباخ، والكونشرتو جروسو عادة يتكون من ثلاث حركات: سريع-بطئ-سريع. الحركة الأولى السريعة تكتب في شكل Ritornello، وهو شكل شاع بسبب فيفالدي. (تعني الكلمة «العودة» أو «التكرار» بصيغة الريتورنيللو)، كل أو جزء من اللحن الأساسي - يعود مرارا وتكرارا، يعزفه الأوركسترا الكامل. بين هذه اعتاد الأوركسترا، عازفو الصولو يدمجون أجزاء وامتدادات للحن الريتونيللو، عادة يعزف بشكل ماهر. معظم إثارة كونشرتو الباروك تنبع من اشد بين الكل يعيد تأكيد الريتورنيللو وخيال عازف الصولو. صعدت شهرة الكونشرتو جروسو نحو 1730 ثم انتهت نحو وفاة باخ 1750. لكن الكونشرتو الصولو استمر يتطور أثناء العصر الكلاسيكي والعصر الرومانسي، حيث أصبح استعراضي بتزايد حيث يمكن لعازف الصولو واحد أن يستعرض مهارته الفنية للعزف على آلة واحدة. (ar)
  • La granda konĉerto (itale concerto grosso)estis populara formo de baroka muzikoprezentanta ensemblonkaj kutime havanta kvar ĝis ses movimentojn,en kiuj la muzika materialo pasiĝasinter malgranda grupo de solistoj(la solistaro, itale concertino)kaj plena orkestro (itale ripieno). La formon probable disvolvisĉirkaŭ 1680 Alessandro Stradella,kiu ŝajne verkis la unuan muzikaĵon,en kiu solistaro kaj plena orkestroestas kontraŭigitaj en la tipa maniero,kvankam li ne uzis la terminon "granda konĉerto".La unua granda komponisto de nomataj "grandaj konĉertoj"estis amiko de Stradella, Arcangelo Corelli.Post la morto de Corelli,kolektaĵo de 12 tiaj pecojde li komponitaj eldoniĝis(supozeble, la movimentoj estis elektitajindividue el pli granda verkaro)kaj baldaŭ eksplode disvastiĝis tra Eŭropo,trovante multajn admirantojn kaj imitantojn.Komponistoj kiel Francesco Geminianikaj Giuseppe Torelli verkis konĉertojnen la stilo de Corelli, kaj li havisgrandan influon ankaŭ sur Antonio Vivaldi. En la tempo de Corelli, du apartaj formojde la granda konĉerto distingiĝis:la "preĝeja konĉerto" (concerto da chiesa)kaj la "ĉambra konĉerto" (concerto da camera)La unua estis pli formala kaj ĝenerale nur alternigislargajn aŭ adaĝajn (malrapidajn) movimentojnkaj alegrajn (rapidajn) movimentojn,sed la dua havis karakteron pli similan al suito,estante enkondukata de preludokaj enhavante multajn dancajn formojnpopularajn en tiu tempo.Tiuj ĉi distingoj poste malklariĝis. La plej fama konĉerto de Corelliestas disputeble N-ro 8 en G minora,la t.n. Kristnaska konĉerto,kiu finiĝas per furioza alegro kaj tiamalprenas al si ellaseblan pastoralon,kiu devus teorie prezentiĝinur je kristnaska vespero,sed devas en la praktiko ofteprezentiĝi du fojojn eĉ alitempe,pro sia granda populareco. La solistaro de Corelli konsistisel du violonoj kaj violonĉelo,kaj arĉinstrumenta orkestroservis kiel la plena ensemblo;ambaŭ estis akompanataj de konstanta baso.Ĉi tiun oni kredas plenumatasur orgeno en la tempo de Corelli,aparte en la okazo de preĝejaj konĉertoj,sed en modernaj registraĵoj,plenumoj estas preskaŭ ĉiam klavicenaj. Aliaj gravaj komponistoj de grandaj konĉertojestis Georg Friedrich Händel,kiu pligrandigis la plenan orkestronper blovinstrumentoj.Kelkaj el la Brandenburgaj konĉertojde Johann Sebastian Bachankaŭ sekvis malstrikte la grandkonĉertan formon,notinde la 2-a konĉerto, kiu havas solistaronel bekfluto, malgranda trumpeto,hobojo, kaj solista violono. La grandkonĉerta formo ankaŭ spertis limigitan uzonde barokinfluitaj komponistoj el la 20-a jarcento,ekz. , Bohuslav Martinů, kaj. (eo)
  • The concerto grosso (pronounced [konˈtʃɛrto ˈɡrɔsso]; Italian for big concert(o), plural concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi]) is a form of baroque music in which the musical material is passed between a small group of soloists (the ) and full orchestra (the ripieno, tutti or concerto grosso). This is in contrast to the solo concerto which features a single solo instrument with the melody line, accompanied by the orchestra. (en)
  • Bei einem Concerto grosso (ital. für „großes Konzert“) steht eine kleine, solistisch behandelte Gruppe von Instrumenten (Concertino, ital. für „kleines Konzert“) einer größeren gegenüber; Passagen, in denen beide Gruppen gemeinsam spielen, werden als Tutti (Ripieno oder Tutti, ital. für alle) bezeichnet. Die Ripieno-Stimmen, die in den Tutti-Passagen spielen, werden zumeist mehrfach besetzt. Entstanden ist das Concerto grosso im Barock aus einer Erweiterung der Triosonate, ein weiterer Vorläufer ist die venezianische Mehrchörigkeit. Formal folgt es oft der viersätzigen Kirchensonate (langsam – schnell – langsam – schnell) oder der Kammersonate (Einleitung und einige Tanzsätze). In der zweiten Hälfte des 18. Jahrhunderts wurde das Concerto grosso durch die Sinfonie und die Konzertante Sinfonie verdrängt. (de)
  • El concerto grosso (plural concerti grossi; en italiano para gran concierto) era una forma instrumental barroca de origen italiano basada en la contraposición entre un pequeño grupo de solistas (un concertino) y una orquesta completa (un ripieno o tutti). El concerto grosso data aproximadamente de 1670 y puede atribuirse a Alessandro Stradella, quien parece haber escrito la primera obra musical en la cual un "concertino" y un "ripieno" se enfrentan de forma característica, a pesar de no usar el término concerto grosso. Giovanni Lorenzo Gregori es el primer compositor en utilizar el término concerto grosso. El primer compositor importante en utilizar el término 'concerto grosso' fue Arcangelo Corelli, amigo de Stradella. Después de la muerte de Corelli, se publicó una colección de doce de sus 'concerti grossi' (presumiblemente, los movimientos fueron seleccionados a partir de un conjunto mayor de obras) que obtuvo una rápida difusión por Europa. No mucho después, compositores como Francesco Geminiani, Pietro Locatelli, Giovanni Benedetto Platti y Giuseppe Torelli escribieron conciertos al estilo de Corelli. También tuvo una fuerte influencia en Antonio Vivaldi.​ El número de movimientos que suele tener el concerto grosso es de tres, según la fórmula preferida por Corelli: rápido-lento-rápido. En tiempos de Corelli, se distinguían dos tipos distintos del concerto grosso: el concerto da chiesa (concierto de iglesia) y el concerto da camera (concierto de cámara). El primero era más formal y generalmente alternaba entre secciones largas o adagio (lentas) con allegro (rápidas), mientras que el segundo tenía el carácter de una suite de danzas, compuesta por un preludio y varios tipos de movimientos de danza. Las diferencias entre ambos tipos de concierto ( chiesa y camera) se diluyeron con el tiempo. El concertino de Corelli consistía en dos violines y un violonchelo, con una orquesta de cuerdas haciendo las veces de ripieno, ambos acompañados por una sección de bajo continuo. (es)
  • Concerto grossoa (pluralean concerti grossi eta, italieraz, kontzertu handia esan nahi duena), forma ezagun bat izan zen, musika talde batek erabilia, eta lau eta sei mugimendu artean zituena, mugimendu hauetan, musika gaia, bakarlari talde txiki bat ( eta orkestra oso baten artean pasatzen zelarik. Konposatzaile frantziarrek, aldiz, nahiago zuten orkestra osoari, haizezko musika tresnen hirukote batek aurre egitea, sinfonia klasikoko hirugarren mugimenduan jarraituko zuena (hasieran minuetoa eta, erromantizismo garaian, scherzoan). Forma hau, ziuraski, 1680an garatuko zuen Alessandro Stradellak, nork, dirudienez, concertinoa eta ripienoa forma bereizgarri honetan konbinatzen diren lehen musika lana idatzi zuen, "concerto grosso" izenik erabili ez zuen arren. "Concerto grosso" deiturikoaren lehen konposatzaile nagusia, Alessandroren laguna zen Arcangelo Corelli izan zen. Corelli hil ondoren, berak idatzitako hamabi lanen bilduma bat argitaratu zen (ustez, banan-banan aukeratuak lan handiago batetik), eta laster hedatu zen Europan zehar. Francesco Geminiani eta Giuseppe Torelli bezalako konposatzaileek, concertiak Corelliren estiloan idatzi zituzten, nork Antonio Vivaldirenetan ere eragin handia izan zuen. Concerto grossoak izaten ohi dituen mugimendu kopurua, hirukoa da, jada aipaturiko Vivaldiren formula gogokoaren arabera: azkarra-motela-azkarra. Corelliren garaian, concerto grossoaren bi forma ezberdin bereizten ziren (concerto da chiesa edo elizako kontzertua, eta concerto de camera edo ganberako kontzertua). Lehena, formalagoa zen, eta, oro har, largo edo adagio (motelak) eta allegro (azkarrak) mugimenduen artean tartekatzen zen, azkenak, suite baten izaera antzekoagoa zuen bitartean, preludio batek sartua delarik eta garai hartan ospetsuak ziren dantzen zenbait forma gehituz. Bereizte horiek, beranduago lausotu ziren. Corelliren concertinoak, bi biolin eta txelo batetaz osatuak zeuden, harizko musika tresnek osatutako orkestra bat ripieno bezala arituz, biak, batekin lagunduta. Uste denez, azken hau, organoak egiten zuen Corelliren garaian, bereziki, concerto da chiesa edo elizako kontzertu baten kasuan, baina, egungo grabaketetan, nagusiki esklusiboak dira klabizenbaloan egindakoak. (eu)
  • Pendant la période baroque, un concerto grosso est une forme musicale concertante pour ensemble instrumental important, relevant de la tradition italienne. Il s'agit d'une forme dans laquelle l'orchestre dialogue avec un groupe de solistes, préfigurant ce qui deviendra le concerto qui lui ne fait appel qu'à un soliste. (fr)
  • Píosa ceoil ina ndéantar codarsnacht idir grúpa beag gléasanna (dhá veidhlín is dordveidhil, de ghnáth) agus ceolfhoireann iomlán téide. Shaothraigh Corelli is Handel an coinséartó mór barócach, le 4 ghluaiseacht nó níos mó, ag leibhéal an-oirirc. Ina dhiaidh sin chuaigh sé i léig i bhfabhar an choinséartó. Rinne cumadóirí áirithe, cosúil le Bloch, an coinséartó mór a thabhairt ar ais sa 20ú céad le saothair sa bhfoirm bharócach. (ga)
  • コンチェルト・グロッソ(伊: concerto grosso)は、バロック時代に用いられた音楽形式の一つである。トリオ・ソナタのソロ群(コンチェルティーノ concertino)とオーケストラの総奏(リピエーノ ripieno — コンチェルト・グロッソとも呼ぶ)に分かれ、2群が交代しながら演奏する楽曲のことである。通常は4 - 6楽章によって構成されている。かつては合奏協奏曲(がっそうきょうそうきょく)という訳語が充てられたが、ソロ群のないコンチェルト・シンフォニアという形式が別に存在するため、合奏協奏曲という訳語は不適切であり、近年はそのままコンチェルト・グロッソと称することが多い。 (ja)
  • 합주 협주곡(concerto grosso, 콘체르토 그로소)이란 악곡의 형식의 하나로, 몇 개의 독주악기로 이루어진 소악기군인 와 보다 큰 합주단인 가 함께 하는 형식이다. 이 명칭이 처음으로 사용된 것은 1698년에 (1700년 경)에 의해서라고 전해지나, 그 이전에도 이미 코렐리나 (1645경-1682)가 이 원리를 바탕으로 한 작품을 남기고 있다. 의 악기군으로서 이탈리아에서는 2개의 바이올린과 콘티누오라는 편성을 많이 볼 수 있는데, 이것이 곧 트리오 소나타의 편성이다. 한편 독일에서는 독주악기로서 관악기를 즐겨 썼다. 이탈리아 양식에 따른 가장 좋은 예로는 헨델의 《콘체르토 그로소 모음집》이 있으며, 또한 바흐의 《브란덴부르크 협주곡》도 뛰어나다. (ko)
  • Il concerto grosso è una forma di concerto della musica barocca italiana in cui il materiale musicale è trattato in un dialogo fra due sezioni di diversa dimensione, ovvero un piccolo gruppo di solisti, detto concertino o soli, e l'intera orchestra, detta ripieno, tutti o, appunto, concerto grosso. Il concertino è composto, di norma, come nella sonata a tre, da due violini e basso continuo. Il concerto grosso è il gruppo completo degli archi - ovvero violini, divisi normalmente in due parti, una o due parti di viole, violoncelli e contrabbassi - insieme a uno o più strumenti che realizzano il basso continuo - clavicembalo, organo, arpa, arciliuto, tiorba o altri ancora. In particolare, in Corelli è costante la scelta di un concertino formato da due violini e un violoncello e, come ripieno, di una sezione di archi, entrambi accompagnati dal basso continuo nelle combinazioni già citate. L'originale organico lo differenzia dunque dall'altro più comune genere di concerto, ovvero quello per strumento solo, in cui un singolo solista è accompagnato dall'orchestra. Il concerto solistico, che si afferma sempre di più nella seconda metà del Settecento e poi nell'Ottocento, non è altro che il risultato del progressivo assottigliarsi del concertino fino a comprendere un solo strumento. Per quanto riguarda la struttura, come nella sonata barocca, nel concerto grosso si alternano tempi lenti e veloci, in totale generalmente quattro, con la predilezione corelliana per la formula lento-veloce-lento-veloce. L'andamento dialogico degli episodi musicali dei singoli movimenti alterna le frasi fra le sezioni: il concertino può ad esempio proporre un tema che nel tutti è variato o sviluppato, creando il tipico effetto di alternanza dinamica tra piano e forte. Nei concerti grossi di Corelli, molti movimenti (quasi tutti quelli veloci e alcuni di quelli lenti) sono divisi in due frasi ripetute e, in quelli da camera, sono molto frequenti i ritmi di danza (evidenziandone così l'origine dalla suite di danze). Nel concerto grosso, come nella sonata a tre, i due violini del concertino si trovavano in condizione di pari dignità, limitandosi a duettare tra loro. Col tempo il primo violino prende il sopravvento, anche grazie al rafforzamento tecnico dello strumento, trasformandosi in una vera e propria parte solistica, contrapposta al tutti, e dando vita al cosiddetto concerto a solo. Quest'ultimo rappresenta l'archetipo da cui si è evoluto il concerto vero e proprio, quello, cioè, basato sul dialogo tra uno strumento solista e un complesso strumentale, generalmente l'orchestra. La distinzione che esiste fra il concerto da chiesa, non necessariamente di uso liturgico, formale e che alterna tempi lenti (largo o adagio) e veloci (allegro), e il concerto da camera, destinato all'intrattenimento in un contesto profano, strutturato come una suite, eventualmente introdotto da un preludio e accompagnato da episodi di danze popolari, è la stessa che intercorre fra sonata da chiesa e sonata da camera. Il concerto grosso fu comunque sempre di carattere nobile, spesso preludio alle messe e la suddetta differenza scomparve col tempo. In tutte le lingue viene usata la designazione italiana del concerto, in quanto originale. (it)
  • Een concerto grosso (Italiaans voor "groot orkest"; meervoud concerti grossi) is een compositie voor een orkest, stammend uit de 17e en 18e eeuw, waarin gewoonlijk een groep van solo-instrumenten een prominent aandeel heeft. De solistengroep werd concertino genoemd en de rest van het orkest tutti of tutto (of allen), de ripieno. Een concerto grosso is zowel de aanduiding van een ensemblegrootte als een musiceer- en componeervorm die zijn ontstaan vond in de barokmuziek. De naam 'concerto grosso' ging geleidelijk ook over op de compositievorm voor deze 'concerterende' ensembles (in het Italiaans: 'in stile concertato'). De concerti grossi van met name Arcangelo Corelli en Georg Friedrich Händel gelden als klassieke voorbeelden van deze muziekvorm. Ook vele componisten in de 20e eeuw schreven concerti grossi. (nl)
  • Concerto grosso ([konˈtʃɛrto ˈɡrɔsso]; l.m. concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi]; z języka wł. duży koncert) – typ instrumentalnego koncertu barokowego, charakteryzujący się współzawodniczeniem partii grupy instrumentów solowych (concertino) z partią całej orkiestry (tutti). (pl)
  • Concerto grosso (italiano para 'concerto grande'; plural : "concerti grossi") é uma forma musical em que um grupo de solistas (concertino) — geralmente dois violinos e um violoncelo — dialoga com o resto da orquestra, por vezes fundindo-se com este resultando no tutti. Trata-se de uma forma estritamente instrumental, típica do período barroco. A denominação concerto grosso surgiu por volta de 1670, na partitura de uma cantata de Alessandro Stradella. Praticado, sobretudo, na Itália e na Inglaterra — um pouco nos países germânicos, mas nunca na França —, essa forma deriva da música veneziana a coro duplo e da suíte de danças. As diferentes partes, concertino, ripieno e tuttti, são sustentadas pelo grupo do baixo contínuo (geralmente, feito por uma viola da gamba ou cravo). Alguns compositores utilizaram simplesmente a denominação de concerto, sinfonia ou sonata para designar a forma do concerto grosso. O concerto grosso é, freqüentemente, dividido em quatro movimentos, alternativamente lentos e rápidos. Francesco Geminiani adicionou a viola ao concertino, para assim obter um quarteto de cordas completo. Essa forma musical desapareceu no fim do Barroco, dando lugar a novas formas e gêneros, como as sinfonias pré-clássicas de Stamitz e a sinfonia concertante. Mas, no século XX, a forma concerto grosso voltou a ser usada por vários compositores, como Igor Stravinsky, Ernest Bloch, Ralph Vaughan Williams, Bohuslav Martinů, Malcolm Williamson, Henry Cowell, Alfred Schnittke, William Bolcom, Heitor Villa-Lobos, Eino Tamberg, Krzysztof Penderecki e Philip Glass. Embora Edward Elgar (1857-1934) não possa ser considerado um compositor contemporâneo, sua romântica Introduction and allegro tem semelhanças com instrumentação do concerto grosso, com um quarteto solista (concertino) "conversando" com o restante do efetivo (ripieno). (pt)
  • Concerto grosso (italienska ’stor konsert’) är en typ av flersatsigt musikverk som utvecklades i Italien under barocken, under påverkan av Venedigskolan. Den ledde till utvecklingen av den moderna solokonserten. Concerto grosson kännetecknas av att ett eller flera soloinstrument spelar mot en orkester. Denna solistiska grupp kan bestå av såväl sinsemellan besläktade musikinstrument, till exempel stråkinstrument, som av olika instrument. Växlingar sker även mellan olika tempon; som regel följer concerto grosso satsföljd av largo varvade med allegro. Som den första egentliga concerto grosso räknas Arcangelo Corellis verk (omkring 1680), men har föregångare hos Jean-Baptiste Lully. Kända concerti grossi är komponerade av Antonio Vivaldi, Francesco Geminiani, Händel och Bach. Omkring år 1750 blev symfonin i ropet och concerto grosso nyskrevs sällan; som blandform levde den dock kvar. Under 1900-talet återkom genren med verk av bland andra Ernest Bloch, Heinrich Kaminski och Alfred Schnittke. (sv)
  • Кончерто гроссо (итал. concerto grosso — «большой концерт», «большое соревнование») — инструментальный жанр в музыке, зародившийся в эпоху барокко, основывается на чередовании и противопоставлении звучания всего состава исполнителей (итал. ripieno, «рипьено») и группы солистов (итал. , «кончертино»). Возник в Италии, во второй половине XVII века как оркестровая разновидность трио-сонаты. (ru)
  • 大协奏曲(concerto grosso),可以说是协奏曲的早期形式,通过乐队的一部分和另一部分一问一答的交替来进行,通常是一组表现力较强,数量较少,称为“主奏部”,另一组数量较多,称为“协奏部”或“全奏部”,两部分轮流演奏,形成对比,呼应和组合。 (zh)
  • Concerto grosso (дослівно з італійської — великий концерт, у множині — concerti grossi) — музичний жанр, що виник у барокову епоху, різновид інструментального концерту, в якому музичний матеріал розподілено між невеликою групою солістів (concertino) і повним оркестром (ripieno). Жанр розвивався в кінці XVII століття. Витоками жанру вважаються багатохорний вокально-інструментальний концерт XVI століття та рання . Первісно існувало два різновиди жанру — concerto da chiesa (церковний концерт) і concerto da camera (камерний концерт). Concerto da chiesa заснована на чергуванні повільних та швидких поліфонічних частинах; concerto da camera має структуру подібну до сюїти, починаючись з прелюдії і включаючи традиційні танцювальні жанри. Згодом це розділення нівелювалося. Серед перших творців — , Джузеппе Тореллі, класичні взірці жанру в творчості Арканджело Кореллі, Антоніо Вівальді, Ґеорґа Фрідріха Генделя. Традиціям concerto grosso також слідує Йоганн Себастьян Бах у шести Бранденбурзьких концертах. До кінця XVIII століття жанр concerto grosso був витіснений інструментальним концертом (для солюючого інструменту з оркестром) та симфонією. У XX столітті жанр був відроджений такими композиторами, як Богуслав Мартіну, Альфред Шнітке, Кшиштоф Пендерецький та Філіп Ґлас, в українській музиці своєрідним продовженням традицій жанру став «Concerto ma non grosso» О.Маринченка. (uk)
dbo:soundRecording
dbo:wikiPageID
  • 170212 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 7280 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1086140333 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:description
  • Performed by the Advent Chamber Orchestra (en)
dbp:filename
  • Corelli - Concerto Grosso Op. 6 No. 4 - 1. Adagio - Allegro.ogg (en)
dbp:title
  • Corelli, Concerto Grosso Op. 6 No. 4 - 1. Adagio - Allegro (en)
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
gold:hypernym
rdf:type
rdfs:comment
  • The concerto grosso (pronounced [konˈtʃɛrto ˈɡrɔsso]; Italian for big concert(o), plural concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi]) is a form of baroque music in which the musical material is passed between a small group of soloists (the ) and full orchestra (the ripieno, tutti or concerto grosso). This is in contrast to the solo concerto which features a single solo instrument with the melody line, accompanied by the orchestra. (en)
  • Pendant la période baroque, un concerto grosso est une forme musicale concertante pour ensemble instrumental important, relevant de la tradition italienne. Il s'agit d'une forme dans laquelle l'orchestre dialogue avec un groupe de solistes, préfigurant ce qui deviendra le concerto qui lui ne fait appel qu'à un soliste. (fr)
  • Píosa ceoil ina ndéantar codarsnacht idir grúpa beag gléasanna (dhá veidhlín is dordveidhil, de ghnáth) agus ceolfhoireann iomlán téide. Shaothraigh Corelli is Handel an coinséartó mór barócach, le 4 ghluaiseacht nó níos mó, ag leibhéal an-oirirc. Ina dhiaidh sin chuaigh sé i léig i bhfabhar an choinséartó. Rinne cumadóirí áirithe, cosúil le Bloch, an coinséartó mór a thabhairt ar ais sa 20ú céad le saothair sa bhfoirm bharócach. (ga)
  • コンチェルト・グロッソ(伊: concerto grosso)は、バロック時代に用いられた音楽形式の一つである。トリオ・ソナタのソロ群(コンチェルティーノ concertino)とオーケストラの総奏(リピエーノ ripieno — コンチェルト・グロッソとも呼ぶ)に分かれ、2群が交代しながら演奏する楽曲のことである。通常は4 - 6楽章によって構成されている。かつては合奏協奏曲(がっそうきょうそうきょく)という訳語が充てられたが、ソロ群のないコンチェルト・シンフォニアという形式が別に存在するため、合奏協奏曲という訳語は不適切であり、近年はそのままコンチェルト・グロッソと称することが多い。 (ja)
  • 합주 협주곡(concerto grosso, 콘체르토 그로소)이란 악곡의 형식의 하나로, 몇 개의 독주악기로 이루어진 소악기군인 와 보다 큰 합주단인 가 함께 하는 형식이다. 이 명칭이 처음으로 사용된 것은 1698년에 (1700년 경)에 의해서라고 전해지나, 그 이전에도 이미 코렐리나 (1645경-1682)가 이 원리를 바탕으로 한 작품을 남기고 있다. 의 악기군으로서 이탈리아에서는 2개의 바이올린과 콘티누오라는 편성을 많이 볼 수 있는데, 이것이 곧 트리오 소나타의 편성이다. 한편 독일에서는 독주악기로서 관악기를 즐겨 썼다. 이탈리아 양식에 따른 가장 좋은 예로는 헨델의 《콘체르토 그로소 모음집》이 있으며, 또한 바흐의 《브란덴부르크 협주곡》도 뛰어나다. (ko)
  • Concerto grosso ([konˈtʃɛrto ˈɡrɔsso]; l.m. concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi]; z języka wł. duży koncert) – typ instrumentalnego koncertu barokowego, charakteryzujący się współzawodniczeniem partii grupy instrumentów solowych (concertino) z partią całej orkiestry (tutti). (pl)
  • Кончерто гроссо (итал. concerto grosso — «большой концерт», «большое соревнование») — инструментальный жанр в музыке, зародившийся в эпоху барокко, основывается на чередовании и противопоставлении звучания всего состава исполнителей (итал. ripieno, «рипьено») и группы солистов (итал. , «кончертино»). Возник в Италии, во второй половине XVII века как оркестровая разновидность трио-сонаты. (ru)
  • 大协奏曲(concerto grosso),可以说是协奏曲的早期形式,通过乐队的一部分和另一部分一问一答的交替来进行,通常是一组表现力较强,数量较少,称为“主奏部”,另一组数量较多,称为“协奏部”或“全奏部”,两部分轮流演奏,形成对比,呼应和组合。 (zh)
  • الكونشرتو الجروسو بالإيطالية concerto grosso هو صنف من التأليف الموسيقي ويعني مجموعة صغيرة من عازفي الصولو تعزف معا كوحدة واحدة مقابل الأوركسترا الكامل. ويتكون من مجموعتين تعزفان مقابل بعض، المجموعة الأكبر تشكل الأوركسترا الرئيسي الذي يعرف بالكونشتو جروسو (أي الكونسير الكبير)، ومجموعة أصغر تتكون من عازف صولو أو اثنين أو ثلاثة أو أربعة تعرف بالكونسيرتينو Concertino (أي الكونسير الصغير). حين يعزف الاثنين معا، تكوّن المجموعتان الأوركسترا الكامل، الذي يعرف باسم tutti (أي الكل). والتعارض بين المجموعة الكاملة وعازفي الصولو يكون مرغوبا، مثلما قال أحد المعاصرين، «حتى تتمكن الأذن من الانبهار بالتبادل بين العالي والمنخفض.. مثلما تنبهر العين بالتبادل بين الضوء والظل». (ar)
  • El concerto grosso (plural concerti grossi [konˈtʃɛrti ˈɡrɔssi], de l'italià gran concert) és una forma musical que apareix al barroc, basada en l'alternança d'un petit grup solista (concertino) i un conjunt instrumental més ampli (ripieno o tutti). El concerto grosso és ordenat segons el pla de la sonata preclàssica i s'interpretava a la missa com a preludi abans de començar-la. Sovint els concerti grossi porten el nom reflectit del local on s'interpreten: concerto da chiesa, que és el concert d'església, i el concerto da camera, que és el de cambra. (ca)
  • Concerto grosso (z italštiny: velký koncert) je forma koncertní skladby pro skupinu sólistů a orchestr. Hudební materiál concerta grosso je rozdělen mezi skupinu sólistů, která se nazývá „concertino“, a velký orchestr – „ripieno“. Skladba mívá zpravidla čtyři až šest zřetelně oddělených vět. Původní obsazení concertina tvořily dvoje housle a violoncello, ripieno byl smyčcový orchestr a basso continuo bylo realizováno zpravidla varhanami. Při současném provedení těchto děl je part bassa continua zpravidla svěřen cembalu. (cs)
  • La granda konĉerto (itale concerto grosso)estis populara formo de baroka muzikoprezentanta ensemblonkaj kutime havanta kvar ĝis ses movimentojn,en kiuj la muzika materialo pasiĝasinter malgranda grupo de solistoj(la solistaro, itale concertino)kaj plena orkestro (itale ripieno). La plej fama konĉerto de Corelliestas disputeble N-ro 8 en G minora,la t.n. Kristnaska konĉerto,kiu finiĝas per furioza alegro kaj tiamalprenas al si ellaseblan pastoralon,kiu devus teorie prezentiĝinur je kristnaska vespero,sed devas en la praktiko ofteprezentiĝi du fojojn eĉ alitempe,pro sia granda populareco. (eo)
  • El concerto grosso (plural concerti grossi; en italiano para gran concierto) era una forma instrumental barroca de origen italiano basada en la contraposición entre un pequeño grupo de solistas (un concertino) y una orquesta completa (un ripieno o tutti). El concertino de Corelli consistía en dos violines y un violonchelo, con una orquesta de cuerdas haciendo las veces de ripieno, ambos acompañados por una sección de bajo continuo. (es)
  • Bei einem Concerto grosso (ital. für „großes Konzert“) steht eine kleine, solistisch behandelte Gruppe von Instrumenten (Concertino, ital. für „kleines Konzert“) einer größeren gegenüber; Passagen, in denen beide Gruppen gemeinsam spielen, werden als Tutti (Ripieno oder Tutti, ital. für alle) bezeichnet. Die Ripieno-Stimmen, die in den Tutti-Passagen spielen, werden zumeist mehrfach besetzt. (de)
  • Concerto grossoa (pluralean concerti grossi eta, italieraz, kontzertu handia esan nahi duena), forma ezagun bat izan zen, musika talde batek erabilia, eta lau eta sei mugimendu artean zituena, mugimendu hauetan, musika gaia, bakarlari talde txiki bat ( eta orkestra oso baten artean pasatzen zelarik. Konposatzaile frantziarrek, aldiz, nahiago zuten orkestra osoari, haizezko musika tresnen hirukote batek aurre egitea, sinfonia klasikoko hirugarren mugimenduan jarraituko zuena (hasieran minuetoa eta, erromantizismo garaian, scherzoan). (eu)
  • Il concerto grosso è una forma di concerto della musica barocca italiana in cui il materiale musicale è trattato in un dialogo fra due sezioni di diversa dimensione, ovvero un piccolo gruppo di solisti, detto concertino o soli, e l'intera orchestra, detta ripieno, tutti o, appunto, concerto grosso. Il concertino è composto, di norma, come nella sonata a tre, da due violini e basso continuo. Il concerto grosso è il gruppo completo degli archi - ovvero violini, divisi normalmente in due parti, una o due parti di viole, violoncelli e contrabbassi - insieme a uno o più strumenti che realizzano il basso continuo - clavicembalo, organo, arpa, arciliuto, tiorba o altri ancora. In particolare, in Corelli è costante la scelta di un concertino formato da due violini e un violoncello e, come ripieno, (it)
  • Een concerto grosso (Italiaans voor "groot orkest"; meervoud concerti grossi) is een compositie voor een orkest, stammend uit de 17e en 18e eeuw, waarin gewoonlijk een groep van solo-instrumenten een prominent aandeel heeft. De solistengroep werd concertino genoemd en de rest van het orkest tutti of tutto (of allen), de ripieno. De concerti grossi van met name Arcangelo Corelli en Georg Friedrich Händel gelden als klassieke voorbeelden van deze muziekvorm. Ook vele componisten in de 20e eeuw schreven concerti grossi. (nl)
  • Concerto grosso (italiano para 'concerto grande'; plural : "concerti grossi") é uma forma musical em que um grupo de solistas (concertino) — geralmente dois violinos e um violoncelo — dialoga com o resto da orquestra, por vezes fundindo-se com este resultando no tutti. Trata-se de uma forma estritamente instrumental, típica do período barroco. O concerto grosso é, freqüentemente, dividido em quatro movimentos, alternativamente lentos e rápidos. Francesco Geminiani adicionou a viola ao concertino, para assim obter um quarteto de cordas completo. (pt)
  • Concerto grosso (italienska ’stor konsert’) är en typ av flersatsigt musikverk som utvecklades i Italien under barocken, under påverkan av Venedigskolan. Den ledde till utvecklingen av den moderna solokonserten. Concerto grosson kännetecknas av att ett eller flera soloinstrument spelar mot en orkester. Denna solistiska grupp kan bestå av såväl sinsemellan besläktade musikinstrument, till exempel stråkinstrument, som av olika instrument. Växlingar sker även mellan olika tempon; som regel följer concerto grosso satsföljd av largo varvade med allegro. (sv)
  • Concerto grosso (дослівно з італійської — великий концерт, у множині — concerti grossi) — музичний жанр, що виник у барокову епоху, різновид інструментального концерту, в якому музичний матеріал розподілено між невеликою групою солістів (concertino) і повним оркестром (ripieno). Серед перших творців — , Джузеппе Тореллі, класичні взірці жанру в творчості Арканджело Кореллі, Антоніо Вівальді, Ґеорґа Фрідріха Генделя. Традиціям concerto grosso також слідує Йоганн Себастьян Бах у шести Бранденбурзьких концертах. (uk)
rdfs:label
  • الكونشرتو جروسو (ar)
  • Concerto grosso (ca)
  • Concerto grosso (cs)
  • Concerto grosso (de)
  • Granda konĉerto (eo)
  • Concerto grosso (es)
  • Concerto grosso (eu)
  • Concerto grosso (en)
  • Concerto grosso (fr)
  • Coinséartó mór (ga)
  • Concerto grosso (it)
  • 합주 협주곡 (ko)
  • コンチェルト・グロッソ (ja)
  • Concerto grosso (nl)
  • Concerto grosso (pl)
  • Кончерто гроссо (ru)
  • Concerto grosso (pt)
  • Concerto grosso (sv)
  • Concerto grosso (uk)
  • 大协奏曲 (zh)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is dbp:form of
is rdfs:seeAlso of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License