| dbo:abstract
|
- الكَمَان المُتَوَسّط أو الكَمَان الأَوْسَط (أو فيولا في الترجمات الحرفية، من الإنكليزية: viola) آلة وترية من عائلة الكمان، تصدر صوتًا بين صوتي الكمان والكمان الجهير أو الشيللو. يتم نصب أوتار الفيولا خامسة أوطأ من أوتار الكمان أي من الوتر الغليظ إلى الوتر الرفيعدو، وصول، وري، ولا، وبالأحرف الإنجليزيةC, G, D and Aأي أن الفاصلة بين كل وتر والوتر التالي هي فاصلة خامسة تامة.تتكون الأوركسترا من أربع مجاميع رئيسية-الآلات الوترية-آلات النفخ الخشبية-آلات النفخ النحاسية-الآلات الإيقاعيةآلة الفيولا هي من ضمن الآلات الوترية حيث أن الآلات الوترية هي مكونة من الكمان الأول والكمان الثاني والفيولا والشيللو والكونتراباص. وهناك آلة أخرى تحسب على الآلات الوترية وهي الهارب. الآلات الوترية تصدر الصوت بواسطة استخدام القوس عدا آلة الهارب، وأحيانا تعزف الآلات الوترية بدون استخدام القوس أي بواسطة النبر على الأوتار بواسطة أحد أصابع اليد اليمنى (السبابة عادة) ويدعى هذا النوع من العزف بالبيزيكاتو أو النقر على الأوتار. (ar)
- La viola és un instrument de corda. Prové de l'anomenada viola da braccio (de braç) en oposició a la viola da gamba (de cama) i la viola de mà. Instrument de corda fregada, ocupa el paper de contralt del quartet vocal. Té quatre cordes afinades per quintes: do 2, sol 3, re 4 i la 4. Està per tant afinada una quinta per sota del violí i una octava per sobre del violoncel. A diferència del violí, no té una mida estàndard i la seva llargada oscil·la entre els 38 i els 44 centímetres de llargada de la caixa de ressonància. Normalment aquestes mesures s'indiquen en polzades (entre 15 i 17 polzades els instruments per a adults). Els materials i la forma de l'instrument són iguals als del violí, però les seves dimensions són més grans. Les tècniques d'arc, de mà esquerra i de suport de l'instrument són pràcticament iguals a les del violí, si bé adaptant les relacions de pes i velocitat d'arc, així com el tipus de vibrat a la tessitura més greu de l'instrument. Això fa que hi hagi una llarga tradició -avui potser menys que en temps passats- d'instrumentistes que tocaven ambdós instruments. La música de viola està escrita en en tercera per als registres greu i mig de l'instrument, i en clau de sol per als registres aguts. (ca)
- Viola (zastarale nebo zřídka bráč) je strunný smyčcový hudební nástroj se čtyřmi strunami laděnými v čistých kvintách: c, g, d¹, a¹. V orchestru a smyčcových souborech slouží jako střední altový hlas, přičemž vyšší hlasy hrají housle a nižší violoncella a kontrabasy, v lidové hudbě se používá coby harmonický nástroj a hrají se na ni dvojzvuky (u maďarských třístrunných viol s plochou kobylkou i trojzvuky). (cs)
- (Για άλλες χρήσεις, δείτε: Βιόλα (αποσαφήνιση).) Η Βιόλα είναι έγχορδο μουσικό όργανο που μοιάζει με το βιολί και παίζεται επίσης με δοξάρι που αποτελείται από 200-250 τρίχες ουράς αλόγου. Ο ήχος του είναι βαρύτερος από του βιολιού. Έχει τέσσερις χορδές διαφορετικού πάχους (ντο, σολ, ρε, λα), που κουρδίζονται κατά διαστήματα πέμπτης και η μουσική του έκταση περιλαμβάνει 37 χρωματικούς φθόγγους. Εξελίχτηκε ταυτόχρονα με το βιολί και έχει το ίδιο σχήμα, με τη διαφορά πως είναι λίγο μεγαλύτερη σε διαστάσεις, ενώ παίζεται και αυτή τοποθετημένη στον ώμο. Η μεγαλύτερη βιόλα στον κόσμο έχει μήκος 2 μέτρα ενώ η μικρότερη μόλις 60 εκατοστά. Για μικρότερο ύψος υπάρχει και διαφορετικού μεγέθους βιόλα. (el)
- Die Bratsche (italienisch viola, französisch alto) ist der heute im Deutschen (umgangssprachlich) gebräuchliche Name für ein Streichinstrument, dessen Alternativbezeichnung Viola (Mehrzahl: Violen) ein Relikt der historischen Violenfamilie des 16. und 17. Jahrhunderts ist. Auf den ersten Blick wirkt sie wie eine größere Violine, ist jedoch etwas anders proportioniert, tiefer gestimmt (Altinstrument zur Violine) und klingt dunkler. Bratsche ist eine Umformung der italienischen Bezeichnung Viola da braccio (Armgeige, bei Daniel Speer Braz) und bezieht sich auf die Handhabung durch den Bratschisten, im Gegensatz zur Viola da gamba (Bein-Viola oder Knie-Geige), deren Spieler Gambist genannt wird. (de)
- La aldviolono (nomata ankaŭ aldo aŭ vjolo) estas iomete pli granda ol violono, sed tute simila arĉa muzikinstrumento. Ĝia sono estas pli malalta ol tiu de violono (c-g-d1-a1).La itala nomo signifas, ke oni tenas la instrumenton per brako. Ne estas kutime, sed eble, ludi ĝin kiel gitaron - aŭ preskaŭ kiel violonĉelon sine. Pro la pli granda instrumento, ĝin karakterizas pli malfacileta kaj lacigeta ludo, ĉar la maldekstra mano devas moviĝi pli grandan vojon por la unuopaj sonoj kiel ĉe violono.Ju pli granda la instrumento estas, des pli forta estas la etendado de la maldekstra brako. Jam ĉe la pli malgranda violono oni firme turnas la brakon internen por preni la kordojn. La rezulto ofte estas problemoj ĉe la dorso, ŝultro aŭ la kubuta artiko. Aldviolono kaj arĉo estas pli granda, peza ol tiuj de violono. La sono de aldviolono estas forta ĉe la malaltaj sonoj, ĉe mezaj sonoj ĝi estas facile mola, ĉe altaj sonoj ĝi havas sufokitan karakteron. La unika sono de la aldo dependas de tio, ke la aldkorpo estas tro malgranda kompare kun la . Ĉar ĝi sonas je kvinto pli malalte ol la violono (frekvencproporcio 2:3), la korpoj devus havi la saman rilaton, ĉirkaŭ 36 cm ĉe la violono al 54 cm ĉe la aldo. Tial la du preskaŭ samaj instrumentoj sone distingiĝas. Ke oni konstruas la instrumenton pli malgrande ol la fiziko proponas, dependas de la homa korpo, ni estas tro malgrandaj.
* En orkestro ludas ofte 6-8 aldviolonistoj. Ili malofte ricevis sololudon, sed ili ludas la ofte nerimarkeblajn internajn sonojn de la muzika teksaĵo, sed ĉiuj rimarkus tuj ilian foreston. W.A. Mozart amis ludi aldon, kvankam li ankaŭ tre bone ludis la violonon. Kiam Mozart invitis al privataj kvartetvesperoj en sia loĝejo, tiam ludis la 1an violonon, Joseph Haydn la 2an violonon, Mozart la aldon kaj la violonĉelon por provi la ĵus komponitajn verkojn. Ĉe la unua de siaj (2 violonoj, 2 aldoj kaj violonĉelo) Mozart ŝajne mem ludis aldon. Famajn komponaĵojn por aldo verkis: Wolfgang Amadeus Mozart (Konĉertanta simfonio), Hector Berlioz (Haroldo en Italio), Béla Bartok (Konĉerto por aldo kaj orkestro, kompletigita de Tibor Serly), kaj Paul Hindemith, kiu mem estis aldisto. (eo)
- Biola (frantsesez alto eta alemanieraz bratsche)hari instrumentua da, biolin eta txeloaren arteko erregistroak hartzen dituena. Sorbaldan sostengatuta jotzen da, biolinaren modu berean, baina badago beste mota bat txeloaren moduan jotzen dena, "viola da gamba" izenekoa. (eu)
- La viola es un instrumento musical de cuerda frotada, similar en cuanto a materiales y construcción al violín pero de mayor tamaño y sonido más grave. Su tesitura se sitúa entre los graves y medios del violín y los agudos del violonchelo. La viola es considerada como el contralto o el tenor dramático de la familia de las cuerdas. Las cuerdas de la viola están afinadas en intervalos de quintas: do, sol, re, la (siendo el do la cuerda más grave). Al intérprete de este instrumento se lo denomina «viola» o «violista». (es)
- Téaduirlis ceoil a bhoghaítear, cosúil ar gach bealach leis an veidhlín ach rud beag níos mó agus tiúnta cúigeach níos ísle. (ga)
- Viola (/viˈoʊlə/ vee-OH-lə, juga UK /vaɪˈoʊlə/ vy-OH-lə, bahasa Italia: [ˈvjɔːla, viˈɔːla]) adalah sebuah alat musik senar yang dimainkan dengan cara digesek atau dimainkan dengan berbagai teknik. Alat musik tersebut memiliki ukuran yang lebih besar dari biola dan memiliki suara yang lebih dalam dan lambat. Sejak abad ke-18, alat musik tersebut telah menjadi suara menengah atau alto dari keluarga biola, antara biola dan cello. (in)
- L'alto est un instrument à cordes frottées, plus grave, plus grand et plus épais que le violon, plus aigu, plus petit et plus fin que le violoncelle. Muni de quatre cordes (do, sol, ré et la), sa gamme de fréquences fondamentales va de 128 à 2 600 Hz. Probablement issu du rébec, apparu au XVIe siècle en Italie, sa forme moderne se fixe au XIXe siècle. L'alto a longtemps été uniquement un instrument d'accompagnement, d'orchestre et de musique de chambre, jusqu'au XXe siècle, période où son répertoire en tant que soliste s'agrandit considérablement. (fr)
- La viola è uno strumento musicale cordofono della famiglia del violino, nella quale occupa il posto del contralto-tenore, con una tessitura intermedia tra il violino ed il violoncello. Il termine è stato usato, non sempre in maniera precisa, per riferirsi a vari strumenti: la viola nel senso moderno del termine nasce assieme alla famiglia del violino, giungendo a maturazione non più tardi del 1535. Lo strumento è simile al violino, ma più grande di circa il 15-20% e, a differenza di quest'ultimo, non ha una taglia standard. Ha quattro corde accordate per quinte, una quinta sotto il violino (dunque: Do2, Sol2, Re3, La3), rispetto al quale ha anche un timbro più profondo e meno brillante; risulta quindi un'ottava sopra il violoncello. La tecnica della mano sinistra e dell'arco sono simili a quelle per il violino e la chiave musicale di lettura utilizzata solitamente è quella di contralto, all'occorrenza è impiegata anche quella di violino. Il musicista che suona la viola è detto violista. La viola è impiegata principalmente nella musica classica, sia come strumento solistico (anche se è meno comune in questo ruolo rispetto ad altri strumenti della sua famiglia, come il violino o il violoncello), sia in orchestra, nel quartetto d'archi e in svariate formazioni cameristiche. Lo strumento ha un ruolo significativo nella musica tradizionale di alcuni paesi europei, in particolare nella cultura ungherese e rumena, mentre si tratta di uno strumento non comune nella musica leggera, nel rock o nel jazz. (it)
- The viola (/viˈoʊlə/ vee-OH-lə, also UK: /vaɪˈoʊlə/ vy-OH-lə, Italian: [ˈvjɔːla, viˈɔːla]) is a string instrument that is bowed, plucked, or played with varying techniques. Slightly larger than a violin, it has a lower and deeper sound. Since the 18th century, it has been the middle or alto voice of the violin family, between the violin (which is tuned a perfect fifth above) and the cello (which is tuned an octave below). The strings from low to high are typically tuned to C3, G3, D4, and A4. In the past, the viola varied in size and style, as did its names. The word viola originates from the Italian language. The Italians often used the term viola da braccio meaning literally: 'of the arm'. "Brazzo" was another Italian word for the viola, which the Germans adopted as Bratsche. The French had their own names: cinquiesme was a small viola, haute contre was a large viola, and taile was a tenor. Today, the French use the term alto, a reference to its range. The viola was popular in the heyday of five-part harmony, up until the eighteenth century, taking three lines of the harmony and occasionally playing the melody line. Music for the viola differs from most other instruments in that it primarily uses the alto clef. When viola music has substantial sections in a higher register, it switches to the treble clef to make it easier to read. The viola often plays the "inner voices" in string quartets and symphonic writing, and it is more likely than the first violin to play accompaniment parts. The viola occasionally plays a major, soloistic role in orchestral music. Examples include the symphonic poem Don Quixote, by Richard Strauss, and the symphony/concerto Harold en Italie, by Hector Berlioz. In the earlier part of the 20th century, more composers began to write for the viola, encouraged by the emergence of specialized soloists such as Lionel Tertis and William Primrose. English composers Arthur Bliss, York Bowen, Benjamin Dale, Frank Bridge, Benjamin Britten, Rebecca Clarke and Ralph Vaughan Williams all wrote substantial chamber and concert works. Many of these pieces were commissioned by, or written for, Lionel Tertis. William Walton, Bohuslav Martinů, Tōru Takemitsu, Tibor Serly, Alfred Schnittke, and Béla Bartók have written well-known viola concertos. The concerti by Béla Bartók, Paul Hindemith, Carl Stamitz, Georg Philipp Telemann, and William Walton are considered major works of the viola repertoire. Paul Hindemith, who was a violist, wrote a substantial amount of music for viola, including the concerto Der Schwanendreher. (en)
- ( 다른 뜻에 대해서는 비올라 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 비올라(영어: viola)는 서양 음악에서 쓰이는, 활로 연주하는 현악기(찰현악기) 가운데 하나다. 바이올린족에 속하는 악기들 중에서 가운데 음역을 담당한다. 보통 사람들은 비올라와 바이올린을 잘 구분하지 못 하는데, 크기와 연주 자세가 비슷하기 때문이다. 그러나 비올라는 바이올린보다 5도 낮게 조율되며, 비올라의 음향은 바이올린에 비해 진하고 깊은 소리를 낸다. 그리고 똑같은 음 높이에서 비올라가 더 어두운 음색을 띤다. 비올라는 바이올린과 첼로 사이의 음역을 담당하는 화음 악기로 쓰기도 하며, 높지도 낮지도 않은 중간 선율을 맡기도 한다. 그래서 비올라는 합주에서 보통 멜로디보다는 화음을 내는 경우가 많다. 비올라 연주자를 비올리스트(violist)라고도 한다. (ko)
- De altviool is een gestreken snaarinstrument en is het oudste lid van de vioolfamilie, waartoe ook de viool en de cello behoren. (nl)
- ヴィオラ（Viola）は、西洋音楽で使われるヴァイオリン属の弦楽器である。合奏や重奏の中では中音部を受け持つ。しばしば「Va」「Vla」と略記される。ビオラとも表記される。 独奏楽器としての作曲は多くないが、近代以降では独奏曲も数多く作られるようになってきている。 (ja)
- Altówka (wł. viola, skrót: vla.) – muzyczny instrument strunowy z grupy chordofonów smyczkowych. Altówka jest nieco większa od skrzypiec, ma niższy, głębszy i łagodniejszy ton. Pomimo większych rozmiarów altówkę trzyma się podczas gry tak samo jak skrzypce, opierając ją na ramieniu (po stronie o słabszej lateralizacji). Składa się z podłużnego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f, gryfu z bezprogową podstrunnicą, zakończonego główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku (podstawku), napinane są za pomocą stożkowatych naciągów (kołków). Struny altówki, niegdyś wykonywane z preparowanych jelit zwierzęcych, dziś niemal wyłącznie wykonywane są ze stali lub tworzyw sztucznych z cienką metalową owijką. Standardowe długości pudeł rezonansowych altówek wynoszą 16" (40,6 cm), 15 1/2" (39,4 cm), (41 cm), (42 cm), (43 cm) – największe mają zastosowanie głównie jako koncertowe. Instrument ma cztery struny strojone w kwintach do następujących dźwięków (począwszy od najniżej strojonej) – c, g, d1, a1 i obejmuje zakres dźwięków od c do a³. Tonacja zazwyczaj w kluczu altowym należącym do grupy kluczy C, wyższe partie często zapisuje się w kluczu wiolinowym z grupy kluczy G. Technika gry na altówce jest podobna do skrzypcowej, altowiolista gra z nieco większym oparciem. Dłuższa menzura powoduje nieco szerszy rozstaw palców na podstrunnicy niż w przypadku skrzypiec. Smyczek jest nieco dłuższy i nieco cięższy niż w skrzypcach. Altówka powstała wraz ze skrzypcami w okresie baroku i była używana jako instrument akompaniujący skrzypcom, grający zwykle w rejestrach środkowych, pogłębiając przestrzeń muzyczną. Dopiero współcześnie, wraz z rozwojem sztuki instrumentacji zaczęto traktować altówkę jako samodzielny instrument nadając mu ważniejszą rolę w orkiestrze symfonicznej. Zaczęto też komponować utwory solowe na altówkę. Najbardziej znani kompozytorzy, którzy pisali na ten instrument:
* Georg Philipp Telemann
* Johann Sebastian Bach
* Georg Friedrich Händel
* Karl Ditters von Dittersdorf
* Carl Stamitz
*
* Johann Baptist Vanhal
* Wolfgang Amadeus Mozart
*
* Niccolò Paganini
* Carl Maria von Weber
* Michaił Glinka
* Johannes Brahms
* Robert Schumann
* Hector Berlioz
* Max Reger
* Max Bruch
* Béla Bartók
* Ralph Vaughan Williams
*
* Arthur Honegger
* Arnold Bax
* George Enescu
* Ernest Bloch
* Dmitrij Szostakowicz
* William Walton
* Paul Hindemith
* Benjamin Britten
* Grażyna Bacewicz
* Herbert Howells
* Tadeusz Baird
* Alfred Schnittke
* Krzysztof Penderecki
* Sofija Gubajdulina
* Philip Glass Znane kompozycje na altówkę: Koncerty
* Koncert G-dur – Georg Philipp Telemann
* Koncert C-dur –
* Koncert D-dur –
* Koncert D-dur – Carl Stamitz
* Koncert C-dur – Johann Baptist Vanhal
* Koncert D-dur – Ignaz Pleyel
* Koncert F-dur –
* Koncert c-moll –
* Koncert g-moll –
* Koncert a-moll – William Walton
* Koncert „Der Schwanendreher” – Paul Hindemith
* Koncert na altówkę – Béla Bartók
* Koncert na altówkę – Grażyna Bacewicz
* Koncert na altówkę – Krzysztof Penderecki
* Koncert na altówkę – Alfred Schnittke
* Koncert na altówkę – Sofija Gubajdulina
* Koncert-Elegia – Sonaty
* Sonata Es-dur – Johann Nepomuk Hummel
* Sonata d-moll – Michaił Glinka
* Sonata c-moll – Luigi Boccherini
* Sonata Per La Grand’ Viola – Niccolò Paganini
* Sonaty op 120: f-moll nr 1, Es-dur nr 2 – Johannes Brahms
* Sonata C-dur – Dmitrij Szostakowicz
* Sonata na altówkę – Arthur Honegger
* 3 Sonaty na altówkę i fortepian, 4 Sonaty na altówkę solo – Paul Hindemith
* Sonata na altówkę – Nikołaj Rosławiec
* Sonata Fantastyczna na altówkę i harfę – Arnold Bax Etiudy, kaprysy
* 12 Etiud –
* 41 Kaprysów op. 22 – Bartolomeo Campagnoli
* 10 Künstler-Etüden op.44 –
* 24 Kaprysy op. 77 – Inne formy, m.in.:
* Harold w Italii op. 16 na altówkę i orkiestrę – Hector Berlioz
* Märchenbilder op. 113 – Robert Schumann
* Andante e Rondo Ungarese – Carl Maria von Weber
* Romance Oubliée – Ferenc Liszt
* Elegia op. 30 – Henri Vieuxtemps
* Muzyka żałobna – Paul Hindemith
* Romans na altówkę op. 85 – Max Bruch
* Lachrymae: Reflections on a Song of John Dowland na altówkę i orkiestrę smyczkową op. 48a – Benjamin Britten
* Suita na altówkę i orkiestrę – Ralph Vaughan Williams
* „Styx” na altówkę, chór i orkiestrę – Gia Kanczeli
* „Styx” na altówkę, chór i orkiestrę – Gia Kanczeli
* opera „” – Philip Glass Znani altowioliści: William Primrose, , Rudolf Barszaj, Jurij Baszmiet, Kim Kashkashian, , Stefan Kamasa, , , , Jerzy Kosmala, Janusz Pisarski, Ryszard Groblewski, Bjarne Brustad, John Cale, Marek Marczyk, , , Lech Bałaban, Hartmut Rohde, Marcin Murawski, , , Katarzyna Budnik-Gałązka, Volker David Kirchner, Zbigniew Fil (pl)
- A viola (também chamada viola de arco, violeta ou alto) é um instrumento musical da família do violino (de arco e quatro cordas), assemelhando-se visualmente a este, inclusive na maneira de se tocar. No entanto, possui um som mais encorpado, doce, menos estridente e mais grave, sendo o seu registo intermédio entre o violino e o violoncelo. Além destes três instrumentos, a família dos instrumentos de cordas friccionadas é composta também pelo contrabaixo. Assim como outros instrumentos de cordas, as violas também podem ser amplificadas eletronicamente. Muitos a utilizam na música popular, jazz, rock, sua utilização mais comum é na música clássica, principalmente em naipes de cordas de orquestras, ou em formações camerísticas como o quarteto de cordas. O som de uma viola de arco, em uma obra de J.S. Bach, pode ser ouvido neste artigo. (pt)
- Viola, altviolin eller altfiol, är stråkfamiljens altmedlem. Den som spelar instrumentet kallas violast eller altviolinist. Violan är äldre än den mindre violinen, och tillkom under 1500-talet ur de äldre stråkinstrumenten (härav det tyska namnet), rebec och fiddla. Medan olika violiner varierar mycket lite i måtthänseende tillverkas violor i olika storlekar och modeller, dels för att passa olika violasters fysiska förutsättningar, dels på grund av olika preferenser vad gäller tonen. Kroppslängden (d.v.s. längden på resonanslådan) hos en viola kan därför variera mellan 38 och 43 cm – i ovanliga fall ännu större. Professionella musiker brukar föredra minst 40 cm långa instrument för klangens skull. I de flesta avseenden spelas viola på samma sätt som violin. Avstånden på greppbrädan är dock påtagligt större på grund av att strängarna är längre. Dessutom används en något tyngre och aningen grövre stråke. Jämfört med violinspel krävs ett spelsätt med mer tyngd (dock ej tryck) för att uppnå god violaklang, som kännetecknas av en fyllig ton. Spel i höga lägen kan vara krävande på grund av att spelarens vänsterarm måste sträckas runt den stora instrumentkroppen. Strängarna stäms till tonerna (från den översta till den lägsta) a1, d1, g och c. De tre lägsta har en mörk klangkaraktär, i synnerhet c-strängen. A-strängen har en något annorlunda, intensiv tonkaraktär men är inte lika briljant som violinens högsta sträng. Violans unika klangfärger beror bland annat på att den har en resonanslåda som av praktiska skäl är underdimensionerad i förhållande till andra stråkinstruments. I notskrift noteras violan oftast i c-klav (altklav), men i högre lägen används g-klav. Den är stämd i kvinter en oktav över cellon och en kvint under fiolen. I symfoniorkester och stråkorkester spelar violastämman oftast en ackompanjerande roll, men i de senaste ca 100 årens musik har den blivit mer framträdande. Violan är det stråkinstrument som används minst utanför den klassiska musiken, men den förekommer även i svensk folkmusik, såväl äldre som nyare. (sv)
- Альт (фр. alto, от лат. altus «высокий») — смычковый музыкальный инструмент с 4-мя струнами, настроенными по квинтам: Cм Gм D1 A1. По высоте звучания занимает промежуточное положение между высокой скрипкой и более низкой виолончелью. (ru)
- Альт (фр. alto, італ. viola) — струнно-смичковий музичний інструмент скрипкового сімейства. Має чотири струни, які настроюються на квінту — (c, g, d1,a1), тобто на квінту нижче, ніж у скрипки. Походить від віоли, дещо більший від скрипки. (uk)
- 中提琴（英語：Viola）是一種弓弦乐器，其音域比小提琴低完全五度。其空弦從粗到细依序是c3-g3-d4-a4。音色相較於小提琴、大提琴顯得相對隱晦。平時使用中音譜記號（alto clef）記譜，高音域則使用高音譜記號。 在18世紀中葉之前，中提琴只在管弦樂團中使用。之後隨著弦樂四重奏的興盛，成為室內樂中不可或缺的樂器。但當作獨奏樂器使用則要一直到18世紀後半。著名的中提琴獨奏曲有史塔密茲的D大調中提琴協奏曲，白遼士的《》等。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Viola (zastarale nebo zřídka bráč) je strunný smyčcový hudební nástroj se čtyřmi strunami laděnými v čistých kvintách: c, g, d¹, a¹. V orchestru a smyčcových souborech slouží jako střední altový hlas, přičemž vyšší hlasy hrají housle a nižší violoncella a kontrabasy, v lidové hudbě se používá coby harmonický nástroj a hrají se na ni dvojzvuky (u maďarských třístrunných viol s plochou kobylkou i trojzvuky). (cs)
- Die Bratsche (italienisch viola, französisch alto) ist der heute im Deutschen (umgangssprachlich) gebräuchliche Name für ein Streichinstrument, dessen Alternativbezeichnung Viola (Mehrzahl: Violen) ein Relikt der historischen Violenfamilie des 16. und 17. Jahrhunderts ist. Auf den ersten Blick wirkt sie wie eine größere Violine, ist jedoch etwas anders proportioniert, tiefer gestimmt (Altinstrument zur Violine) und klingt dunkler. Bratsche ist eine Umformung der italienischen Bezeichnung Viola da braccio (Armgeige, bei Daniel Speer Braz) und bezieht sich auf die Handhabung durch den Bratschisten, im Gegensatz zur Viola da gamba (Bein-Viola oder Knie-Geige), deren Spieler Gambist genannt wird. (de)
- Biola (frantsesez alto eta alemanieraz bratsche)hari instrumentua da, biolin eta txeloaren arteko erregistroak hartzen dituena. Sorbaldan sostengatuta jotzen da, biolinaren modu berean, baina badago beste mota bat txeloaren moduan jotzen dena, "viola da gamba" izenekoa. (eu)
- La viola es un instrumento musical de cuerda frotada, similar en cuanto a materiales y construcción al violín pero de mayor tamaño y sonido más grave. Su tesitura se sitúa entre los graves y medios del violín y los agudos del violonchelo. La viola es considerada como el contralto o el tenor dramático de la familia de las cuerdas. Las cuerdas de la viola están afinadas en intervalos de quintas: do, sol, re, la (siendo el do la cuerda más grave). Al intérprete de este instrumento se lo denomina «viola» o «violista». (es)
- Téaduirlis ceoil a bhoghaítear, cosúil ar gach bealach leis an veidhlín ach rud beag níos mó agus tiúnta cúigeach níos ísle. (ga)
- Viola (/viˈoʊlə/ vee-OH-lə, juga UK /vaɪˈoʊlə/ vy-OH-lə, bahasa Italia: [ˈvjɔːla, viˈɔːla]) adalah sebuah alat musik senar yang dimainkan dengan cara digesek atau dimainkan dengan berbagai teknik. Alat musik tersebut memiliki ukuran yang lebih besar dari biola dan memiliki suara yang lebih dalam dan lambat. Sejak abad ke-18, alat musik tersebut telah menjadi suara menengah atau alto dari keluarga biola, antara biola dan cello. (in)
- L'alto est un instrument à cordes frottées, plus grave, plus grand et plus épais que le violon, plus aigu, plus petit et plus fin que le violoncelle. Muni de quatre cordes (do, sol, ré et la), sa gamme de fréquences fondamentales va de 128 à 2 600 Hz. Probablement issu du rébec, apparu au XVIe siècle en Italie, sa forme moderne se fixe au XIXe siècle. L'alto a longtemps été uniquement un instrument d'accompagnement, d'orchestre et de musique de chambre, jusqu'au XXe siècle, période où son répertoire en tant que soliste s'agrandit considérablement. (fr)
- ( 다른 뜻에 대해서는 비올라 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 비올라(영어: viola)는 서양 음악에서 쓰이는, 활로 연주하는 현악기(찰현악기) 가운데 하나다. 바이올린족에 속하는 악기들 중에서 가운데 음역을 담당한다. 보통 사람들은 비올라와 바이올린을 잘 구분하지 못 하는데, 크기와 연주 자세가 비슷하기 때문이다. 그러나 비올라는 바이올린보다 5도 낮게 조율되며, 비올라의 음향은 바이올린에 비해 진하고 깊은 소리를 낸다. 그리고 똑같은 음 높이에서 비올라가 더 어두운 음색을 띤다. 비올라는 바이올린과 첼로 사이의 음역을 담당하는 화음 악기로 쓰기도 하며, 높지도 낮지도 않은 중간 선율을 맡기도 한다. 그래서 비올라는 합주에서 보통 멜로디보다는 화음을 내는 경우가 많다. 비올라 연주자를 비올리스트(violist)라고도 한다. (ko)
- De altviool is een gestreken snaarinstrument en is het oudste lid van de vioolfamilie, waartoe ook de viool en de cello behoren. (nl)
- ヴィオラ（Viola）は、西洋音楽で使われるヴァイオリン属の弦楽器である。合奏や重奏の中では中音部を受け持つ。しばしば「Va」「Vla」と略記される。ビオラとも表記される。 独奏楽器としての作曲は多くないが、近代以降では独奏曲も数多く作られるようになってきている。 (ja)
- Альт (фр. alto, от лат. altus «высокий») — смычковый музыкальный инструмент с 4-мя струнами, настроенными по квинтам: Cм Gм D1 A1. По высоте звучания занимает промежуточное положение между высокой скрипкой и более низкой виолончелью. (ru)
- Альт (фр. alto, італ. viola) — струнно-смичковий музичний інструмент скрипкового сімейства. Має чотири струни, які настроюються на квінту — (c, g, d1,a1), тобто на квінту нижче, ніж у скрипки. Походить від віоли, дещо більший від скрипки. (uk)
- 中提琴（英語：Viola）是一種弓弦乐器，其音域比小提琴低完全五度。其空弦從粗到细依序是c3-g3-d4-a4。音色相較於小提琴、大提琴顯得相對隱晦。平時使用中音譜記號（alto clef）記譜，高音域則使用高音譜記號。 在18世紀中葉之前，中提琴只在管弦樂團中使用。之後隨著弦樂四重奏的興盛，成為室內樂中不可或缺的樂器。但當作獨奏樂器使用則要一直到18世紀後半。著名的中提琴獨奏曲有史塔密茲的D大調中提琴協奏曲，白遼士的《》等。 (zh)
- الكَمَان المُتَوَسّط أو الكَمَان الأَوْسَط (أو فيولا في الترجمات الحرفية، من الإنكليزية: viola) آلة وترية من عائلة الكمان، تصدر صوتًا بين صوتي الكمان والكمان الجهير أو الشيللو. يتم نصب أوتار الفيولا خامسة أوطأ من أوتار الكمان أي من الوتر الغليظ إلى الوتر الرفيعدو، وصول، وري، ولا، وبالأحرف الإنجليزيةC, G, D and Aأي أن الفاصلة بين كل وتر والوتر التالي هي فاصلة خامسة تامة.تتكون الأوركسترا من أربع مجاميع رئيسية-الآلات الوترية-آلات النفخ الخشبية-آلات النفخ النحاسية-الآلات الإيقاعيةآلة الفيولا هي من ضمن الآلات الوترية حيث أن الآلات الوترية هي مكونة من الكمان الأول والكمان الثاني والفيولا والشيللو والكونتراباص. وهناك آلة أخرى تحسب على الآلات الوترية وهي الهارب. الآلات الوترية تصدر الصوت بواسطة استخدام القوس عدا آلة الهارب، وأحيانا تعزف الآلات الوترية بدون استخدام القوس أي بواسطة النبر على الأوتار (ar)
- La viola és un instrument de corda. Prové de l'anomenada viola da braccio (de braç) en oposició a la viola da gamba (de cama) i la viola de mà. Instrument de corda fregada, ocupa el paper de contralt del quartet vocal. Té quatre cordes afinades per quintes: do 2, sol 3, re 4 i la 4. Està per tant afinada una quinta per sota del violí i una octava per sobre del violoncel. La música de viola està escrita en en tercera per als registres greu i mig de l'instrument, i en clau de sol per als registres aguts. (ca)
- (Για άλλες χρήσεις, δείτε: Βιόλα (αποσαφήνιση).) Η Βιόλα είναι έγχορδο μουσικό όργανο που μοιάζει με το βιολί και παίζεται επίσης με δοξάρι που αποτελείται από 200-250 τρίχες ουράς αλόγου. Ο ήχος του είναι βαρύτερος από του βιολιού. Έχει τέσσερις χορδές διαφορετικού πάχους (ντο, σολ, ρε, λα), που κουρδίζονται κατά διαστήματα πέμπτης και η μουσική του έκταση περιλαμβάνει 37 χρωματικούς φθόγγους. Εξελίχτηκε ταυτόχρονα με το βιολί και έχει το ίδιο σχήμα, με τη διαφορά πως είναι λίγο μεγαλύτερη σε διαστάσεις, ενώ παίζεται και αυτή τοποθετημένη στον ώμο. (el)
- La aldviolono (nomata ankaŭ aldo aŭ vjolo) estas iomete pli granda ol violono, sed tute simila arĉa muzikinstrumento. Ĝia sono estas pli malalta ol tiu de violono (c-g-d1-a1).La itala nomo signifas, ke oni tenas la instrumenton per brako. Ne estas kutime, sed eble, ludi ĝin kiel gitaron - aŭ preskaŭ kiel violonĉelon sine. Aldviolono kaj arĉo estas pli granda, peza ol tiuj de violono.
* En orkestro ludas ofte 6-8 aldviolonistoj. Ili malofte ricevis sololudon, sed ili ludas la ofte nerimarkeblajn internajn sonojn de la muzika teksaĵo, sed ĉiuj rimarkus tuj ilian foreston. (eo)
- The viola (/viˈoʊlə/ vee-OH-lə, also UK: /vaɪˈoʊlə/ vy-OH-lə, Italian: [ˈvjɔːla, viˈɔːla]) is a string instrument that is bowed, plucked, or played with varying techniques. Slightly larger than a violin, it has a lower and deeper sound. Since the 18th century, it has been the middle or alto voice of the violin family, between the violin (which is tuned a perfect fifth above) and the cello (which is tuned an octave below). The strings from low to high are typically tuned to C3, G3, D4, and A4. (en)
- La viola è uno strumento musicale cordofono della famiglia del violino, nella quale occupa il posto del contralto-tenore, con una tessitura intermedia tra il violino ed il violoncello. Il termine è stato usato, non sempre in maniera precisa, per riferirsi a vari strumenti: la viola nel senso moderno del termine nasce assieme alla famiglia del violino, giungendo a maturazione non più tardi del 1535. (it)
- Altówka (wł. viola, skrót: vla.) – muzyczny instrument strunowy z grupy chordofonów smyczkowych. Altówka jest nieco większa od skrzypiec, ma niższy, głębszy i łagodniejszy ton. Pomimo większych rozmiarów altówkę trzyma się podczas gry tak samo jak skrzypce, opierając ją na ramieniu (po stronie o słabszej lateralizacji). Składa się z podłużnego pudła rezonansowego z dwoma otworami w kształcie stylizowanej litery f, gryfu z bezprogową podstrunnicą, zakończonego główką w charakterystycznym kształcie ślimaka. Struny, podparte na mostku (podstawku), napinane są za pomocą stożkowatych naciągów (kołków). (pl)
- Viola, altviolin eller altfiol, är stråkfamiljens altmedlem. Den som spelar instrumentet kallas violast eller altviolinist. Violan är äldre än den mindre violinen, och tillkom under 1500-talet ur de äldre stråkinstrumenten (härav det tyska namnet), rebec och fiddla. I notskrift noteras violan oftast i c-klav (altklav), men i högre lägen används g-klav. Den är stämd i kvinter en oktav över cellon och en kvint under fiolen. I symfoniorkester och stråkorkester spelar violastämman oftast en ackompanjerande roll, men i de senaste ca 100 årens musik har den blivit mer framträdande. (sv)
- A viola (também chamada viola de arco, violeta ou alto) é um instrumento musical da família do violino (de arco e quatro cordas), assemelhando-se visualmente a este, inclusive na maneira de se tocar. No entanto, possui um som mais encorpado, doce, menos estridente e mais grave, sendo o seu registo intermédio entre o violino e o violoncelo. Além destes três instrumentos, a família dos instrumentos de cordas friccionadas é composta também pelo contrabaixo. O som de uma viola de arco, em uma obra de J.S. Bach, pode ser ouvido neste artigo. (pt)
|
