| dbo:abstract
|
- L'Olorvisió o Smell-O-Vision és un sistema que allibera olor en una pel·lícula perquè l'espectador pugui saber el que passa des del punt de vista olfactiu. El sistema va ser ideat per Hans Laube i només va ser utilitzat una vegada, a la pel·lícula del 1960 , produïda per , fill del productor cinematogràfic . La banda sonora feia possible que es disparessin 30 olors diferents a les butaques del cinema. (ca)
- Als Geruchskino (auch Riechkino) bezeichnet man eine Erweiterung des audiovisuellen Kinos um olfaktorische Sinnesreize. Ein weiterer Ansatz zur Erweiterung des Effektspektrums des Kinofilms ist das , bei dem mit der Übertragung haptischer, d. h. fühlbarer Sinnesreize experimentiert wird, sowie das , das beispielsweise als „Jahrmarktsbelustigung“ während der Bavaria Film Tour angewandt wird. Technisch gesehen ist das Einsteuern von Gerüchen unproblematisch: Das DTS-System enthält einen Timecode, mit dem beliebige Effekte angesteuert werden können; problematisch ist dagegen die Geruchssynthese und vor allem die schnelle des Kinosaals, um eine Vermischung der unterschiedlichen Gerüche zu vermeiden. (de)
- Olor-o-Visión es un sistema que libera olor en una película para que el espectador pueda saber lo que ocurre desde un punto de vista en el que el sentido olfativo es bueno durante la proyección. El sistema fue ideado por y sólo se ha empleado una vez por completo, en la película de 1960 , producida por , hijo del productor cinematográfico . La banda sonora hacía que se fueran disparando 30 olores distintos en los asientos del cine. (es)
- Smell-O-Vision was a system that released odor during the projection of a film so that the viewer could "smell" what was happening in the movie. The technique was created by Hans Laube and made its only appearance in the 1960 film Scent of Mystery, produced by Mike Todd Jr., son of film producer Mike Todd. The process injected 30 odors into a movie theater's seats when triggered by the film's soundtrack. Roughly similar concepts of integrating odor experiences into entertainment performances have dated back to at least 1868 for live theatre, with the first usage for film being in 1906, and other similar approaches were used in the same era, such as General Electric's "Smell-O-Rama" of 1953 and the competitive system called "AromaRama" in 1959. Various similar concepts have also been used since then, such as John Waters's "Odorama" enhanced version of his film Polyester in 1982. (en)
- Smell-O-Vision was een systeem dat geuren verspreidde tijdens de projectie van een film, zodat de bezoeker kon ruiken wat tijdens de film gebeurde. Het systeem is uitgevonden door de Zwitser Hans Laube.De enige film die van deze techniek gebruik maakte was Scent of Mystery uit 1960. De geuren werden verspreid via een apparaat dat reageerde op de geluidsband van de film, en werden via een stelsel van plastic buizen naar de stoelen van de bioscoopbezoekers gebracht. Bij de première in Chicago’s Cinestage Theatre was circa 1,5 kilometer aan buizen aangebracht. Bezoekers reageerden wisselend: niet alle geuren waren opgemerkt, en op het balkon kwam de geur soms enkele seconden te laat. Andere systemen die bedoeld zijn om de bioscoopbezoeker te laten ruiken wat tijdens de film gebeurt zijn Aromarama en Odorama. (nl)
- Smell-O-Vision — специальная система в нескольких американских кинотеатрах для сопровождения происходящего на экране запахами. Идея продюсера Майкла Тодда в 1960 году была реализована швейцарским инженером Хансом Лаубе (англ. Hans Laube)для проката фильма «Запах тайны» (в течение фильма можно было подать в зрительный зал 30 разных запахов). Это был первый фильм, в котором ароматы являлись неотъемлемой частью происходящего в фильме, предоставляя важные детали аудитории. Реклама к фильму гласила: «Сначала они начали двигаться (1895)! Затем — заговорили (1927)! Теперь они пахнут!» Показы происходили в трех специально оборудованных кинотеатрах в феврале 1960 года — в Нью-Йорке, Лос-Анджелесе и Чикаго. Хотя «Запах тайны» и не был первым фильмом в сопровождении ароматов, но технологически он был наиболее продвинутым среди аналогов. К каждому зрительскому месту была подведена трубка, и запахи распылялись централизованно по всему залу, система работала без участия оператора по заранее выставленным временным интервалам сюжета фильма. Но первые показы вызвали не самые лучшие отзывы зрителей: одни жаловались на громкое шипение во время подачи запахов, другие (особенно те, кто находился на балконе) на то, что запахи не были хорошо синхронизированы относительно действия на экране, третьи не могли чётко ощутить эти запахи. Хотя позднее указанные проблемы были решены, первоначальные отрицательные отзывы о фильме успели сделать своё дело, и система Smell-O-Vision более никогда не использовалась. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- L'Olorvisió o Smell-O-Vision és un sistema que allibera olor en una pel·lícula perquè l'espectador pugui saber el que passa des del punt de vista olfactiu. El sistema va ser ideat per Hans Laube i només va ser utilitzat una vegada, a la pel·lícula del 1960 , produïda per , fill del productor cinematogràfic . La banda sonora feia possible que es disparessin 30 olors diferents a les butaques del cinema. (ca)
- Olor-o-Visión es un sistema que libera olor en una película para que el espectador pueda saber lo que ocurre desde un punto de vista en el que el sentido olfativo es bueno durante la proyección. El sistema fue ideado por y sólo se ha empleado una vez por completo, en la película de 1960 , producida por , hijo del productor cinematográfico . La banda sonora hacía que se fueran disparando 30 olores distintos en los asientos del cine. (es)
- Als Geruchskino (auch Riechkino) bezeichnet man eine Erweiterung des audiovisuellen Kinos um olfaktorische Sinnesreize. Ein weiterer Ansatz zur Erweiterung des Effektspektrums des Kinofilms ist das , bei dem mit der Übertragung haptischer, d. h. fühlbarer Sinnesreize experimentiert wird, sowie das , das beispielsweise als „Jahrmarktsbelustigung“ während der Bavaria Film Tour angewandt wird. (de)
- Smell-O-Vision was a system that released odor during the projection of a film so that the viewer could "smell" what was happening in the movie. The technique was created by Hans Laube and made its only appearance in the 1960 film Scent of Mystery, produced by Mike Todd Jr., son of film producer Mike Todd. The process injected 30 odors into a movie theater's seats when triggered by the film's soundtrack. (en)
- Smell-O-Vision was een systeem dat geuren verspreidde tijdens de projectie van een film, zodat de bezoeker kon ruiken wat tijdens de film gebeurde. Het systeem is uitgevonden door de Zwitser Hans Laube.De enige film die van deze techniek gebruik maakte was Scent of Mystery uit 1960. De geuren werden verspreid via een apparaat dat reageerde op de geluidsband van de film, en werden via een stelsel van plastic buizen naar de stoelen van de bioscoopbezoekers gebracht. Bij de première in Chicago’s Cinestage Theatre was circa 1,5 kilometer aan buizen aangebracht. Bezoekers reageerden wisselend: niet alle geuren waren opgemerkt, en op het balkon kwam de geur soms enkele seconden te laat. (nl)
- Smell-O-Vision — специальная система в нескольких американских кинотеатрах для сопровождения происходящего на экране запахами. Идея продюсера Майкла Тодда в 1960 году была реализована швейцарским инженером Хансом Лаубе (англ. Hans Laube)для проката фильма «Запах тайны» (в течение фильма можно было подать в зрительный зал 30 разных запахов). Это был первый фильм, в котором ароматы являлись неотъемлемой частью происходящего в фильме, предоставляя важные детали аудитории. Реклама к фильму гласила: «Сначала они начали двигаться (1895)! Затем — заговорили (1927)! Теперь они пахнут!» (ru)
|
