| dbo:abstract
|
- El shōen va ser una mena d'estat privat, exempt d'impostos i moltes vegades autònom que va existir entre els segles viii i xv al Japó. A mesura que els shōen incrementaven en quantitat, van ser entorpint el poder polític i econòmic del govern central i van contribuir al creixement dels poderosos clans locals. Els terratinents encomendarien les seves parcel·les de terreny a les acabalades famílies o a institucions religioses amb exempció impositiva, per tant obtenint aquest estatus per ells mateixos. Totes les persones relacionades amb les terres, l'opulent patró, el propietari i l'administrador patrimonial tenien dret a una part dels ingressos generats d'aquestes pràctiques. Durant el període Kamakura (1192-1333), el shogunat (govern militar) declarava control sobre els shōen en imposar els seus propis representants (jitō) dins de cada estat per recaptar impostos. En el transcurs del període dels Regnes Combatents del Japó, els shōen van deixar d'existir en favor dels latifundis controlats per dàimios (sobirans feudals). (ca)
- Shōen (jap. 荘園 bzw. 庄園) waren Lehens- bzw. Landgüter im alten Japan. Dieser Begriff kommt aus dem Japanischen, entstammt dem chinesischen Begriff der Tang-Dynastie zhuāngyuán und entspricht dem europäischen Konzept der Grundherrschaft. Nach dem Verfall des Ritsuryō-Systems in Japan entwickelte sich ein feudales System von Landgütern. Land- oder Namensbesitzer vergaben Anteile des produzierten Ertrages (genannt shiki) an mächtigere Führer, die oft am Hof lebten, um von Steuern verschont zu werden und das chinesische zu unterlaufen, wonach Land nach einer bestimmten Zeitspanne neu verteilt wurde. Während der Kamakura-Zeit entwickelte sich unter der Herrschaft der Minamoto eine Hierarchie aus Kleingrundbesitzern (名主, ), Großgrundbesitzern aus Landvogten (地頭, ), Provinz-Militärgoverneuren (shugo) und dem Shōgun. Mit dem Ende der Heian-Zeit waren praktisch alle japanischen Ländereien in Shōen umgewandelt. Dies sollte bis zum Ōnin-Krieg während der Sengoku-Zeit bleiben, die die Entfeudalisierung der japanischen Gesellschaft markierte. Das Lehenssystem der darauf folgenden Edo-Zeit basierte stattdessen auf den sogenannten Han. (de)
- El shōen (荘園 o 庄園 ''shōen''?) fue una especie de estado privado, exento de impuestos y muchas veces autónomo que existió entre los siglos VIII y XV en Japón. El término japonés proviene del término chino "莊園" de la dinastía Tang (en mandarín: zhuāngyuán, y en cantonés: zong1 jyun4). (es)
- Les shōen (荘園) sont à partir du VIIIe siècle au Japon des terres ou domaines exploitables donnés par l'empereur à un grand noble ou une institution religieuse et sont plus ou moins exemptés d'impôts par la cour. À partir de 743, ces domaines passent d'un statut ponctuel à celui d'héréditaire et donc assez indépendant du pouvoir central. À partir du Xe siècle, leur taille devient plus importante. La façon dont ils ont été imposés et les personnes touchant ces impôts a varié de nombreuses fois au fil des siècles. (fr)
- A shōen (荘園 or 庄園, shōen) was a field or manor in Japan. The Japanese term comes from the Tang dynasty Chinese term "莊園" (Mandarin: zhuāngyuán, Cantonese: zong1 jyun4). Shōen, from about the 8th to the late 15th century, describes any of the private, tax free, often autonomous estates or manors whose rise undermined the political and economic power of the emperor and contributed to the growth of powerful local clans. The estates developed from land tracts assigned to officially sanctioned Shintō shrines or Buddhist temples or granted by the emperor as gifts to the Imperial family, friends, or officials. As these estates grew, they became independent of the civil administrative system and contributed to the rise of a local military class. With the establishment of the Kamakura shogunate, or military dictatorship, in 1192, centrally appointed stewards weakened the power of these local landlords. The shōen system passed out of existence around the middle of the 15th century, when villages became self-governing units, owing loyalty to a feudal lord (daimyō) who subdivided the area into fiefs and collected a fixed tax. After the decay of the ritsuryō system, a feudal system of manors developed. Landowners or nameholders commended shares of the revenue produced (called shiki) to more powerful leaders often at the court, in order to be exempted from taxes and to subvert the Chinese-style "equal fields" system, whereby land was redistributed after certain periods of time. In the Kamakura period a hierarchy of nameholder, manor stewards (jitō), shugo (military provincial governor), and the shōgun in Kamakura had evolved. These shōen were completely free from interference from the government, which therefore had no say or control of what occurred within the shōen's boundaries. By the end of the Heian period virtually all Japanese land had become shōen and continued to be through the Ōnin War until the Sengoku period. (en)
- 日本の荘園制（しょうえんせい）とは、8世紀から16世紀に存在した中央（中世都市）の貴族（公家や武家）、寺社といった権門による土地の「都市的・貴族的領有」システムである。日本史における「荘園」という語は、このシステムそのものを指す場合と、このシステムに基づいて領有された農地とその周辺の山野を含む土地（支配領域）を指す場合がある。 「荘園制が確認できる期間が日本の中世の時期であり、中世における日本国の範囲である」とされるように、荘園制は日本の中世という時代区分とその社会を規定する社会制度、土地制度である。 (ja)
- 일본의 장원(일본어: 荘園 쇼우엔[*])은 나라 시대에 조정이 율령제 하에서 농지 증가를 도모하기 위해 지방 유력자가 새로 개간한 토지의 사유를 인정한 것이 그 시초다. 헤이안 시대에는 소규모 면세농지로 이루어진 면전기인형 장원이 발달했고, 그 뒤 황실과 섭관가, 대사찰 등 권력자에게 면세를 위해 기진하는 기진지계 장원이 주류를 이루었다. 가마쿠라 시대에는 수호나 지두에 의한 장원 이 눈에 띄기 시작했다. 무로마치 시대에 장원은 그때까지 생존한 중앙귀족, 사찰, 무사, 재지영주 등의 권리와 의무가 중층적이고 복잡하게 얽힌 상황이 되는 한편, 자립적으로 발생한 촌락의 자치가 출현하면서 장원은 완만하게 해체의 길을 걷기 시작한다. 센고쿠 시대에는 센고쿠 다이묘의 이 성립하면서 장원의 형해화는 계속 진행되어 장원에 의존하는 귀족은 몰락했다. 이후 도요토미 히데요시의 전국적인 양전사업에 의해 장원은 해체된다. (ko)
- Shōen (jap. 荘園) – posiadłość ziemska w Japonii w VIII–XVI wieku, wyłączona z puli państwowej. Początki shōenów sięgają VIII wieku, tj. drugiej połowy okresu Nara. Każdy shōen składał się zazwyczaj z różnych gruntów, należących do jednego właściciela i często podlegających odmiennym prawom. Taki zlepek posiadłości ziemskich ich właściciel polecał większemu posiadaczowi ziemi (ryōke i ryōshu) w zamian za uzyskanie określonych przywilejów. Bezpośredni patron shōenu mógł szukać opiekunów dla poleconej posiadłości na wyższym szczeblu władzy wśród klasztorów lub arystokracji dworskiej (kuge). Każdy z opiekunów shōenu, bezpośredni i pośredni, miał w ten sposób udział w dochodzie z ziemi. Shōenem administrowali urzędnicy, wyznaczani przez patrona (honke). Funkcjonariusze niższego szczebla byli rekrutowani przez lokalnego arystokratę. Taki system opieki prawno-ekonomicznej wykluczał ingerencję w zarządzanie shōenem władzy cesarza i (gubernatora). Początkowo shōeny były nieduże. Sytuacja zmieniła się po wydaniu w 743 roku dekretu Konden-einen-shizai-hō, który zezwalał na wieczyste użytkowanie nowizn. W zamierzeniu władzy było przyciągnięcie biedoty do pracy na ziemi, w rzeczywistości jednak na dekrecie skorzystały arystokracja i klasztory, które miały środki na inwestowanie w nieużytki i dysponowały siłą roboczą do ich zagospodarowania. Po 743 roku najwięcej shōenów tworzono w dalekich od centrum prowincjach północno-wschodnich, co zapoczątkowało proces decentralizacji państwa. W okresie Heian (794–1185) gospodarka japońska opierała się przeważnie na shōenach, a wzrost ich liczby odbywał się kosztem kokugaryō (ziemi publicznej) – ziem, stanowiących źródło dochodu aparatu urzędniczego (łącznie ze stanowiskiem cesarza). Z punktu widzenia prawa cała ziemia należała do cesarza, jednak w praktyce system shōenów ograniczał jego władzę: zmniejszały się wpływy do skarbu państwa, następowała redukcja pensji urzędników, którzy, aby zwiększyć własne dochody, oferowali swoją opiekę nad shōenami. Kurczenie się kokugaryō także na cesarzu wymusiło podjęcie prób uzyskania własnych shōenów. W wyniku tego rodzina cesarska w okresie od VIII do IX wieku nabywała posiadłości, tworząc farmy dostarczające funduszy dla dworu cesarskiego. W latach 902, 984, 1045, 1055 i 1069 miały miejsce próby pohamowania wzrostu liczby shōenów. Na mocy wydanych dekretów wszystkie shōeny, utworzone po określonym w dekrecie roku (np. dekret z 902 roku ustalał rok 897), miały zostać uznane za nielegalne, o ile ich właściciele nie posiadali odpowiednich dokumentu o ich nabyciu. Następstwami tych serii dekretów było zdelegalizowanie głównie cesarskich chokushidenów, podczas gdy przytłaczająca liczba shōenów pozostawała w dalszym ciągu nietknięta. Największą liczbę shōenów w XI–XII wieku posiadały instytucje religijne: świątynie buddyjskie Tōdai-ji, Kōfuku-ji, (Mii-dera), chramy shintō Ise-jingū, . Po nich najsilniejszą pozycję gospodarczą zdobył ród Fujiwara (szczególnie linia Hokke) oraz rody prowincjonalne z regionu Kantō, prowincji i oraz usytuowane na wyspach Kiusiu (Kyūshū) i Sikoku (Shikoku). Rozwój systemu shōenów przyczynił się do kryzysu władzy centralnej i wzmocnienia ekonomiczno-politycznej pozycji arystokracji. Wyznaczeni przez cesarza do pilnowania interesów państwowych na prowincji gubernatorzy woleli zadbać o własny dobrobyt. Skutkiem tego było powstanie siatki wzajemnych zależności i narastanie konfliktów pomiędzy stolicą a prowincją. Aby uchronić się przed zamachami konkurentów, arystokraci tworzyli własne oddziały wojskowe, co przyczyniło się do wykształcenia się warstwy społecznej samurajów. Z czasem najpotężniejsze rody w oparciu o własne oddziały wojskowe były w stanie utworzyć siogunat i zwiększyły wpływ na decyzje cesarza. W 1185 roku rozpoczął się okres Kamakura (1185–1333), który naruszył prawo prywatnej własności poprzez wyznaczanie własnych urzędników do zarządzania shōenami. W XIII wieku rozpoczął się okres upadku i zanikania systemu shōenów. Na ten proces złożyło się kilka czynników: ingerencja shōgunów w sprawy prywatnych posiadłości ziemskich, rozwój miast i handlu, a także wojny domowe pomiędzy potężnymi rodami prowincjonalnymi, w wyniku których shōeny były okrawane. W czasach shōgunatu Takaujiego zalegalizowano system hanzei, polegający na przejmowaniu części dochodów z shōenów na potrzeby militarne. Ponadto często nakładano dodatkowe podatki, które miały być przeznaczone na potrzeby władzy cywilnej. Ostatecznie właścicielom ziemskim nie opłacało się posiadać shōenów. Woleli je oddawać gubernatorom w zamian za roczną pensję. Kres systemu shōenów położyło zarządzenie Hideyoshiego Toyotomi polegające na przeprowadzeniu w latach 1580–1590 katastru nieruchomości. Posłużyły one za podstawę do usankcjonowania podziału społeczeństwa Japonii na trzy stany: feudałów (daimyō), wojowników (bushi) i chłopów (hyakusho). (pl)
- Shoen japanska storgods som under Ashikaga-perioden var skattebefriade och därmed blev en stor finansiell belastning för shogunatet. Till skillnad från Europeiska storgods var shoen oftast inte omgivna av sammanhängande ägor, utan ägorna kunde vara utspridda i närområdet med administrationen förlagd till shoen. Denna historierelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. (sv)
- Сьо́ен (яп. 荘園 / 庄園, しょうえん або Ма́нор (англ. manor) — феодальний маєток, «угіддя») — приватне провінційне землеволодіння придворних аристократів, буддистських монастирів і синтоїстських святилищ у Японії 8 — 16 століття. Часто перекладається як «маєток», «угіддя», «манор» тощо. (uk)
- O Shoen (荘園 ou 庄園 Shōen?) era como eram chamadas as grandes propriedades privadas no campo ou as casas senhoriais destas no Japão entre os séculos VIII e XV. O termo em japonês vem do termo chinês da Dinastia Tang zhuangyuan. Shoen, do Século VIII a meados do Século XV, descrevia qualquer uma das grandes propriedades privadas no campo, livres de impostos, muitas vezes autônomas ou das próprias casas senhoriais destas. A ascensão dos Shoen acabou minando o poder político e econômico do imperador e contribuiu para o crescimento dos poderosos clãs locais. Estas grandes propriedades se desenvolveram a partir das terras atribuídas oficialmente aos santuários xintoístas ou a templos budistas ou concedidas pelo imperador como presentes para a família imperial, amigos ou funcionários. Com o crescimento destas propriedades , elas se tornaram independentes administrativamente do sistema civil, e contribuíram para a ascensão de uma classe militar local. Com o estabelecimento do Shogunato Kamakura, em 1192, comissários nomeados centralizadamente acabaram por enfraquecer o poder dos latifundiários locais. O sistema Shoen desapareceu em meados do Século XV, quando as aldeias tornaram-se unidades auto-governadas, devendo sua lealdade a um senhor feudal, ou Daimiô, que subdividiu a área em feudos e recolhia um imposto fixo. Após a decadência do Ritsuryō foi desenvolvido um sistema feudal. Os proprietários de terras ou detentores de comendas pagavam pela receita produzida (chamado shiki). Muitos líderes poderosos lutaram no tribunal, a fim de serem isentos de impostos e para subverter o sistema chinês Jūntián Zhìdù, em que toda a terra era propriedade do governo, que, então, distribuía aos súditos e após a morte deste súdito a terra seria revertida ao Estado novamente. No Período Kamakurajá havia se formado uma hierarquia de funcionários, começando pelos comissários feudais ( Jito ), passando pelos governadores militares provinciais (Shugo), e terminando no Shogun em Kamakura. Até o final do Período Heian praticamente todas as terras japoneses tinham se tornado Shoen e continuaram a ser durante a Guerra de Ōnin até o Período Sengoku marcou o desfeudalização da sociedade japonesa. (pt)
- Сёэн (яп. 荘園 / 庄園 Сё:эн, «имение», «угодья») — частное провинциальное землевладение придворных аристократов, буддийских монастырей и синтоистских святилищ в Японии VIII—XVI веков. Начало формирования сёэнов датируется 743 годом, когда Императорское правительство издало «Закон о пожизненной приватизации целины» и разрешило существование в стране частного землевладения, запрещённого до этого времени указами об огосударствлении земли. Закон способствовал развитию государственной экономики, но и давал возможность придворной знати и крупным религиозным учреждениям получить источник дохода, не зависевший напрямую от государства. Сёэны, образованные освоением целины, получили название «самоосвоенных» (яп. 自墾地系荘園). В X веке часть придворных аристократов, особенно члены рода Фудзивара, а также крупные монастыри, такие как Тодай-дзи, Кофуку-дзи и Энряку-дзи, владели многими сёэнами в разных регионах страны. Их землевладения росли за счёт дарения земли крестьянами, которые избегая государственного налогового давления, бросали государственные наделы, поднимали целину, которая по «Закону» автоматически превращалась в частную собственность, и подносили её крупным землевладельцам. В обмен на это аристократы и монастыри назначали зажиточных крестьян управляющими своих сёэнов, а обычных общинников облагали незначительным налогом, который был в несколько раз ниже налога с государственных наделов. В XI веке по примеру крестьян стали поступать провинциалы кокуси, главы провинций, которых назначало центральное правительство. Они тоже осваивали целинные земли с целью обогащения, но вынуждены были возвращать их государству. Чтобы избежать этого, провинциалы дарили свою земельную собственность влиятельным столичным аристократам, которые признавали за ними право быть управляющими освоенных земель. Государство же не имело ни права конфискации, ни права вмешательства в дела управления таких имений. Эти сёэны получили название «дарственных» (яп. 寄進地系荘園). В XII веке рост крупного частного землевладения вызвал упадок политического веса Императора, которого притесняли аристократы и буддийские монастыри. Кризис центральной власти способствовал усилению региональной знати и появлению самураев. В конце XII века последние смогли создать своё собственное правительство, Камакурский сёгунат, который нарушил право неприкосновенности частной собственности и назначил своих смотрителей дзито осуществлять контроль за делами сёэнов. Постоянное вмешательство самураев в дела частных имений, а также развитие торговли и городов, стали причинами постепенного упадка сёэнов. Особенный удар по ним нанесли Война годов Онин (1467—1477) и «эпоха воюющих провинций», когда большинство провинциальных земель аристократов, монастырей и святилищ столицы были захвачены провинциальными феодалами, контролировавшими власть на местах. Конец частному землевладению в форме сёэнов положил земельный кадастр 1580—1590-х годов, проведённый силами объединителя Японии Тоётоми Хидэёси. Земля была передана в собственность тех, кто её обрабатывает. (ru)
- 庄园（日语：荘園／しょうえん Shōen ?）在古代日本是指由貴族、大寺院、神社所占有，具有經濟效益的領地。莊園制度的出現，在政治上削弱了天皇和朝廷的中央集權。在經濟上促進了古代日本各地區的發展。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- El shōen (荘園 o 庄園 ''shōen''?) fue una especie de estado privado, exento de impuestos y muchas veces autónomo que existió entre los siglos VIII y XV en Japón. El término japonés proviene del término chino "莊園" de la dinastía Tang (en mandarín: zhuāngyuán, y en cantonés: zong1 jyun4). (es)
- Les shōen (荘園) sont à partir du VIIIe siècle au Japon des terres ou domaines exploitables donnés par l'empereur à un grand noble ou une institution religieuse et sont plus ou moins exemptés d'impôts par la cour. À partir de 743, ces domaines passent d'un statut ponctuel à celui d'héréditaire et donc assez indépendant du pouvoir central. À partir du Xe siècle, leur taille devient plus importante. La façon dont ils ont été imposés et les personnes touchant ces impôts a varié de nombreuses fois au fil des siècles. (fr)
- 日本の荘園制（しょうえんせい）とは、8世紀から16世紀に存在した中央（中世都市）の貴族（公家や武家）、寺社といった権門による土地の「都市的・貴族的領有」システムである。日本史における「荘園」という語は、このシステムそのものを指す場合と、このシステムに基づいて領有された農地とその周辺の山野を含む土地（支配領域）を指す場合がある。 「荘園制が確認できる期間が日本の中世の時期であり、中世における日本国の範囲である」とされるように、荘園制は日本の中世という時代区分とその社会を規定する社会制度、土地制度である。 (ja)
- 일본의 장원(일본어: 荘園 쇼우엔[*])은 나라 시대에 조정이 율령제 하에서 농지 증가를 도모하기 위해 지방 유력자가 새로 개간한 토지의 사유를 인정한 것이 그 시초다. 헤이안 시대에는 소규모 면세농지로 이루어진 면전기인형 장원이 발달했고, 그 뒤 황실과 섭관가, 대사찰 등 권력자에게 면세를 위해 기진하는 기진지계 장원이 주류를 이루었다. 가마쿠라 시대에는 수호나 지두에 의한 장원 이 눈에 띄기 시작했다. 무로마치 시대에 장원은 그때까지 생존한 중앙귀족, 사찰, 무사, 재지영주 등의 권리와 의무가 중층적이고 복잡하게 얽힌 상황이 되는 한편, 자립적으로 발생한 촌락의 자치가 출현하면서 장원은 완만하게 해체의 길을 걷기 시작한다. 센고쿠 시대에는 센고쿠 다이묘의 이 성립하면서 장원의 형해화는 계속 진행되어 장원에 의존하는 귀족은 몰락했다. 이후 도요토미 히데요시의 전국적인 양전사업에 의해 장원은 해체된다. (ko)
- Shoen japanska storgods som under Ashikaga-perioden var skattebefriade och därmed blev en stor finansiell belastning för shogunatet. Till skillnad från Europeiska storgods var shoen oftast inte omgivna av sammanhängande ägor, utan ägorna kunde vara utspridda i närområdet med administrationen förlagd till shoen. Denna historierelaterade artikel saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att lägga till den. (sv)
- Сьо́ен (яп. 荘園 / 庄園, しょうえん або Ма́нор (англ. manor) — феодальний маєток, «угіддя») — приватне провінційне землеволодіння придворних аристократів, буддистських монастирів і синтоїстських святилищ у Японії 8 — 16 століття. Часто перекладається як «маєток», «угіддя», «манор» тощо. (uk)
- 庄园（日语：荘園／しょうえん Shōen ?）在古代日本是指由貴族、大寺院、神社所占有，具有經濟效益的領地。莊園制度的出現，在政治上削弱了天皇和朝廷的中央集權。在經濟上促進了古代日本各地區的發展。 (zh)
- El shōen va ser una mena d'estat privat, exempt d'impostos i moltes vegades autònom que va existir entre els segles viii i xv al Japó. A mesura que els shōen incrementaven en quantitat, van ser entorpint el poder polític i econòmic del govern central i van contribuir al creixement dels poderosos clans locals. Els terratinents encomendarien les seves parcel·les de terreny a les acabalades famílies o a institucions religioses amb exempció impositiva, per tant obtenint aquest estatus per ells mateixos. (ca)
- Shōen (jap. 荘園 bzw. 庄園) waren Lehens- bzw. Landgüter im alten Japan. Dieser Begriff kommt aus dem Japanischen, entstammt dem chinesischen Begriff der Tang-Dynastie zhuāngyuán und entspricht dem europäischen Konzept der Grundherrschaft. Mit dem Ende der Heian-Zeit waren praktisch alle japanischen Ländereien in Shōen umgewandelt. Dies sollte bis zum Ōnin-Krieg während der Sengoku-Zeit bleiben, die die Entfeudalisierung der japanischen Gesellschaft markierte. Das Lehenssystem der darauf folgenden Edo-Zeit basierte stattdessen auf den sogenannten Han. (de)
- A shōen (荘園 or 庄園, shōen) was a field or manor in Japan. The Japanese term comes from the Tang dynasty Chinese term "莊園" (Mandarin: zhuāngyuán, Cantonese: zong1 jyun4). Shōen, from about the 8th to the late 15th century, describes any of the private, tax free, often autonomous estates or manors whose rise undermined the political and economic power of the emperor and contributed to the growth of powerful local clans. The estates developed from land tracts assigned to officially sanctioned Shintō shrines or Buddhist temples or granted by the emperor as gifts to the Imperial family, friends, or officials. As these estates grew, they became independent of the civil administrative system and contributed to the rise of a local military class. With the establishment of the Kamakura shogunate, or (en)
- Shōen (jap. 荘園) – posiadłość ziemska w Japonii w VIII–XVI wieku, wyłączona z puli państwowej. Początki shōenów sięgają VIII wieku, tj. drugiej połowy okresu Nara. Każdy shōen składał się zazwyczaj z różnych gruntów, należących do jednego właściciela i często podlegających odmiennym prawom. Taki zlepek posiadłości ziemskich ich właściciel polecał większemu posiadaczowi ziemi (ryōke i ryōshu) w zamian za uzyskanie określonych przywilejów. Bezpośredni patron shōenu mógł szukać opiekunów dla poleconej posiadłości na wyższym szczeblu władzy wśród klasztorów lub arystokracji dworskiej (kuge). Każdy z opiekunów shōenu, bezpośredni i pośredni, miał w ten sposób udział w dochodzie z ziemi. Shōenem administrowali urzędnicy, wyznaczani przez patrona (honke). Funkcjonariusze niższego szczebla byli rek (pl)
- O Shoen (荘園 ou 庄園 Shōen?) era como eram chamadas as grandes propriedades privadas no campo ou as casas senhoriais destas no Japão entre os séculos VIII e XV. O termo em japonês vem do termo chinês da Dinastia Tang zhuangyuan. Até o final do Período Heian praticamente todas as terras japoneses tinham se tornado Shoen e continuaram a ser durante a Guerra de Ōnin até o Período Sengoku marcou o desfeudalização da sociedade japonesa. (pt)
- Сёэн (яп. 荘園 / 庄園 Сё:эн, «имение», «угодья») — частное провинциальное землевладение придворных аристократов, буддийских монастырей и синтоистских святилищ в Японии VIII—XVI веков. Начало формирования сёэнов датируется 743 годом, когда Императорское правительство издало «Закон о пожизненной приватизации целины» и разрешило существование в стране частного землевладения, запрещённого до этого времени указами об огосударствлении земли. Закон способствовал развитию государственной экономики, но и давал возможность придворной знати и крупным религиозным учреждениям получить источник дохода, не зависевший напрямую от государства. Сёэны, образованные освоением целины, получили название «самоосвоенных» (яп. 自墾地系荘園). (ru)
|
