About: Neo-Attic

An Entity of Type: Whole100003553, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

Neo-Attic or Atticizing is a sculptural style, beginning in Hellenistic sculpture and vase-painting of the 2nd century BC and climaxing in Roman art of the 2nd century AD, copying, adapting or closely following the style shown in reliefs and statues of the Classical (5th–4th centuries BC) and Archaic (6th century BC) periods. It was first produced by a number of Neo-Attic workshops at Athens, which began to specialize in it, producing works for purchase by Roman connoisseurs, and was taken up in Rome, probably by Greek artisans.

Property Value
dbo:abstract
  • El Neoaticisme o estil neoàtic (de la regió històrica d'Atenes), és una fase de l'escultura antiga iniciada al segle segle II aC i closa al segle I a l'Àtica. L'estil neoàtic és una reacció contra les extravagàncies barroques de l'art helenístic, va ser una manifestació primerenca de neoclassicisme. L'estil neoàtic emfatitza gràcia i encís, serenitat i animació, Els tallers escultòrics neoàtics van ser desplaçats sobre tot a Atenes i van servir principalment la gran demanda dels col·leccionistes romans d'estàtues delssegles V a. C.- IV a. C., i de vegades de l'arcaic del segle VI a.C. El neoaticisme no produïa còpies (el mercat de les quals era ingent) sinó obres originals segons les característiques de l'època clàssica, inspirant-se en les obres més antigues. El neoaticisme, malgrat que només va conèixer la seva dimensió escultòrica, va interessar també la pintura i l'arquitectura. Artistes neoàtics s'establiren directament a Roma, dominant la producció artística, com l'arquitecte Hermodor de Salamina. Aquest terme va ser encunyat per l'arqueòleg alemany Friedrich Hauser (1859-1917), a Die Neuattischen Reliefs (1889) (Stuttgart: Verlag von Konrad Wittwer, 1889). El corpus que Hauser anomena "Neoàtic" consistia en baixos relleus amb vasos ceràmics i plaques decoratives, que emprava un estil figuratiu i traperia, que buscà per al seu canon models «clàssics» d'Atenes i de l'Àtica de finals del segle V i inicis del IV a. C. El neoaticisme pot considerar-se com la primera manifestació del neoclassicisme, que demostra el coneixement del valor de l'art clàssic en el període hel·lenístic tardà. (ca)
  • El Neoaticismo o estilo neoático (de la región histórica de Atenas, es una fase de la escultura antigua iniciada en el siglo II a. C. y concluida en el siglo I en el Ática. Los talleres escultóricos neoáticos fueron desplazados sobre todo a Atenas y sirvieron principalmente a la gran demanda de los coleccionistas romanos de estatuas de los siglos V - IV a. C., y en ocasiones del arcaico del siglo VI a. C.. El neoaticismo no producía copias (cuyo mercado en la época era ingente), sino obras originales según las características de la época clásica, inspirándose en las obras más antiguas. El neoaticismo, aunque sólo se conociera principalmente en su dimensión escultórica, interesó seguramente también a la pintura y a la arquitectura. Artistas neoáticos se establecieron directamente en Roma, dominando la producción artística, como el arquitecto . El término fue acuñado por el arqueólogo e historiador del arte alemán Friedrich Hauser (1859-1917), en Die Neuattischen Reliefs (1889) (Stuttgart: Verlag von Konrad Wittwer, 1889). El corpus que Hauser llamó "Neoático" consistía en bajorrelieves con vasos cerámicos y placas decorativas, que empleaba un estilo figurativo y drapería, que buscó para su canon de modelos «clásicos» de Atenas y del Ática de finales del siglo V e inicios del IV a. C. El neoaticismo puede considerarse como la primera manifestación del neoclasicismo, que demuestra el conocimiento del valor del arte clásico en el periodo tardo helenístico. * Datos: Q1429238 * Multimedia: Neo Atticism / Q1429238 (es)
  • Neo-Attic or Atticizing is a sculptural style, beginning in Hellenistic sculpture and vase-painting of the 2nd century BC and climaxing in Roman art of the 2nd century AD, copying, adapting or closely following the style shown in reliefs and statues of the Classical (5th–4th centuries BC) and Archaic (6th century BC) periods. It was first produced by a number of Neo-Attic workshops at Athens, which began to specialize in it, producing works for purchase by Roman connoisseurs, and was taken up in Rome, probably by Greek artisans. The Neo-Attic mode, a reaction against the baroque extravagances of Hellenistic art, was an early manifestation of Neoclassicism, which demonstrates how self-conscious the later Hellenistic art world had become. Neo-Attic style emphasises grace and charm, serenity and animation, correctness of taste in adapting a reduced canon of prototypical figures and forms, in crisp, tamed and refined execution. This style designation was introduced by the German classical archaeologist and art historian Friedrich Hauser (1859-1917), in Die Neuattischen Reliefs (Stuttgart: Verlag von Konrad Wittwer, 1889). The corpus that Hauser called "Neo-Attic" consists of bas-reliefs molded on decorative vessels and plaques, employing a figural and drapery style that looked for its canon of "classic" models to late fifth and early fourth-century Athens and Attica. (en)
  • Il Neoatticismo o stile neoattico (dalla regione storica di Atene, l'Attica) è una fase della scultura antica iniziata nel II secolo a.C. e conclusasi nel II secolo d.C. Attraverso di esso la cultura artistica greca si diffonde in occidente con una produzione rivolta prevalentemente alla clientela romana, divenendo base per la cultura artistica ufficiale successiva. Il termine venne coniato da Heinrich Brunn nel 1853 per differenziare gli artisti e le opere attiche di età ellenistico-romana dagli originali del V e IV secolo a.C. cui si ispiravano. (it)
  • Neoaticismo ou Aticismo é um estilo de escultural iniciado no século II AC com a escultura e pintura de vasos Helênicos e cujo climax foi na arte romana do século II DC. Esse estilo copiava e adaptava o que caracterizou os relevos e esculturas da Antiguidade Clássica (séculos IV e V AC) e do período Arcaico da Grécia (século VI AC). As produções foram feitas por grupos de escultores de Atenas, que se especializaram nesse trabalho, possivelmente artesãos gregos produzindo obras encomendadas por "connoisseurs" de Roma. Esse estilo "neoático" foi uma reação contra as extravagâncias barocas da arte helenística que foi uma prévia manifestação do Neoclassicismo, o que demontra o quanto de auto consciência havia nessa arte helenística renovada. O Neoaticismo é um estilo que mostra graça, charme, serenidade, animação, correção no bom gosto para adaptar um reduzido "canon" de formas e figuras de protótipos numa execução ao mesmo tempo refinada, domada, ondulante, criativa. O nome para esse estilo foi proposto por Friedrich Hauser (1859-1917), arqueológo clássico e estudioso da História da Arte alemão na sua obra Die Neuattischen Reliefs (Stuttgart: Verlag von Konrad Wittwer, 1889). Os modelos que Hauser chamou de "Neoáticos" são baixo-relevos presentes em placas e vasos decorativos, que usavam um estilo figurativo com base em tecidosm, vestuários e que buscava seu "canon" nos modelos clássicos dos séculos IV e V AC em Atenas, na Ática (daí especificamente a denominação). (pt)
  • Neoattycyzm – styl w architekturze i rzeźbie starożytnego Rzymu występujący od I w. p.n.e. do II w. n.e. Nazwa nawiązuje do Aten a ściślej do Attyki, gdzie rozpoczęto kopiowanie dzieł greckich mistrzów (np. Fidiasza). Kolejne ośrodki sztuki neoattyckiej powstawały w innych miastach Azji Mniejszej oraz w Italii. Określenie stosowano do dzieł naśladujących elementy sztuki starożytnej Grecji. (pl)
  • Неоаттическая школа (др.-греч. νεο — новый, др.-греч. αττιχος — аттический) — условное обобщающее название произведений искусства греческих мастеров, работавших на территории Италии в период эллинизма и позднее, в середине II в. до н. э. — середине II в. н. э. До этого, в классический век искусства Древней Греции середины и второй половины V в. до н. э., работа лучших греческих скульпторов и вазописцев была сосредоточена в Аттике (юго-восточной области Центральной Греции), отсюда название. Чаще всего понятием «неоаттическая школа» охватывают произведения вазописи, искусства рельефа, но более всего мраморных статуй, повторяющих знаменитые бронзовые оригиналы периода древнегреческой классики. Уровень мастерства и авторитет греческих скульпторов был очень высок. В период эллинизма, с ростом городов и увеличением количества богатых меценатов и коллекционеров, увеличился спрос на произведения искусства для оформления атриумов, перистилей дворцов, садов и загородных вилл. Образованные римляне таким способом стремились продемонстрировать собственную культуру. Так возникло течение филэллинства. Вначале производство таких реплик было сосредоточено в Аттике, в Афинах, но постепенно оно вышло за границы Греции, а после завоевания Греции Римом и падения Коринфа в 146 г. до н. э. значительная часть мастеров перебралась в Италию. Поэтому многие историки искусства склонны рассматривать работу неоаттических мастеров не в качестве школы (подразумевающей территориальную определённость), а как одно из течений эллинистического и римского искусства. Древнегреческих оригиналов, захваченных в качестве военных трофеев, не хватало, к тому же многие знаменитые статуи не сохранились и были известны по разноречивым поэтическим описаниям и изображениям на монетах. Это стимулировало фантазию неоаттических и римских скульпторов. Большинство знаменитых античных статуй было найдено именно на территории Италии во время археологических раскопок в XVI—XVIII веках, но это не копии, а именно реплики оригиналов предыдущих эпох. В Древней Греции статуи богов и героев отливали из бронзы и только в позднейший, эллинистический период их стали делать из мрамора. Поэтому в «повторениях повторений» неоаттических мастеров появлялись различные мраморные подпорки, замаскированные под «пеньки», «кустики», разного рода атрибуты, которые отсутствовали в оригиналах, о чём красноречиво писал Винкельман. Они не нужны в бронзе, но необходимы в скульптуре из хрупкого мрамора. Многие неоаттические статуи представляют собой обобщённые типы. Например, знаменитая статуя Афродиты Книдской работы Праксителя, повторенная многократно под именем «Венеры Капитолийской», «Венеры Италийской», «Венеры Медичейской», «Венеры Эсквилинской», «Венеры Таврической» и многих других, становится только темой с вариациями. Все статуи различаются в деталях, разнятся по качеству и стилю. Поэтому установить степень сходства с оригиналом в большинстве случаев затруднительно. Аполлон Бельведерский, ставший одним из символов античного искусства, — всего лишь реплика бронзового оригинала работы древнегреческого скульптора Леохара (около 330 г. до н. э.). Она имеет отдалённое отношение к стилю древнегреческой классики из-за манерности и холодности исполнения, хотя качество обработки мрамора остаётся на высоте. Не случайно по поводу датировки этого неоаттического повторения мнения специалистов, как и во многих иных подобных случаях, существенно расходятся. Столь же знаменитый Бельведерский торс, возможно, является произведением скульптора неоаттической школы. Его атрибуция также затруднена. Можно даже сказать, что история античного искусства, прежде всего скульптуры, начиная с Винкельмана и до наших дней представляет собой историю гипотетических реконструкций оригиналов по повторениям мастеров неоаттической и римской школ. Некоторые произведения представляют собой искусственно составленные группы из разномасштабных фигур. Их позднейшее происхождение выдаёт дробность силуэта и несогласованность деталей. П. П. Муратов писал о произведениях скульптуры неоаттической школы, что им присуща «особая намеренность и очень заметная нервность», однако невозможно получить правильное представление о Риме без этих произведений, «украшавших дома римских патрициев и сделанных руками греков». Другая важная черта скульптуры неоаттической школы — намеренная архаизация, искусственная стилизация под архаику, которая была в моде у образованных римлян. Особенно часто повторяли культовые рельефы архаического периода VII—VI веков до н. э. В таких стилизациях утрачивалось древнее религиозное значение образов и усиливались декоративные черты: графичность в изображении складок одежд, манерность движений фигур, линеарный ритм… «Такие фигуры легко включались в стенные росписи и рельефные декоративные панно, украшавшие римские виллы». К неоаттической школе относят часть италийской вазописи, также выполненной греческими либо италийскими мастерами на территории древнеримского государства. В XIX веке такие вазы неверно именовали «этрусскими», но на самом деле к культуре этрусков эти поздние произведения не могут иметь никакого отношения. Помимо Италии центрами неоаттического искусства стали также Пергам в Малой Азии и Александрия Египетская. Столетия спустя художники итальянского Возрождения, а позднее теоретики классицизма и неоклассицизма, не имея возможности изучать классическое искусство Древней Греции в самой Аттике, вдохновлялись в основном произведениями, найденными на территории Италии: изображениями на вазах и монетах, статуями и рельефами неоаттической и римской школ. (ru)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageID
  • 5817570 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 2563 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1038404488 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
gold:hypernym
rdf:type
rdfs:comment
  • Il Neoatticismo o stile neoattico (dalla regione storica di Atene, l'Attica) è una fase della scultura antica iniziata nel II secolo a.C. e conclusasi nel II secolo d.C. Attraverso di esso la cultura artistica greca si diffonde in occidente con una produzione rivolta prevalentemente alla clientela romana, divenendo base per la cultura artistica ufficiale successiva. Il termine venne coniato da Heinrich Brunn nel 1853 per differenziare gli artisti e le opere attiche di età ellenistico-romana dagli originali del V e IV secolo a.C. cui si ispiravano. (it)
  • Neoattycyzm – styl w architekturze i rzeźbie starożytnego Rzymu występujący od I w. p.n.e. do II w. n.e. Nazwa nawiązuje do Aten a ściślej do Attyki, gdzie rozpoczęto kopiowanie dzieł greckich mistrzów (np. Fidiasza). Kolejne ośrodki sztuki neoattyckiej powstawały w innych miastach Azji Mniejszej oraz w Italii. Określenie stosowano do dzieł naśladujących elementy sztuki starożytnej Grecji. (pl)
  • El Neoaticisme o estil neoàtic (de la regió històrica d'Atenes), és una fase de l'escultura antiga iniciada al segle segle II aC i closa al segle I a l'Àtica. L'estil neoàtic és una reacció contra les extravagàncies barroques de l'art helenístic, va ser una manifestació primerenca de neoclassicisme. L'estil neoàtic emfatitza gràcia i encís, serenitat i animació, El neoaticisme pot considerar-se com la primera manifestació del neoclassicisme, que demostra el coneixement del valor de l'art clàssic en el període hel·lenístic tardà. (ca)
  • El Neoaticismo o estilo neoático (de la región histórica de Atenas, es una fase de la escultura antigua iniciada en el siglo II a. C. y concluida en el siglo I en el Ática. Los talleres escultóricos neoáticos fueron desplazados sobre todo a Atenas y sirvieron principalmente a la gran demanda de los coleccionistas romanos de estatuas de los siglos V - IV a. C., y en ocasiones del arcaico del siglo VI a. C.. El neoaticismo no producía copias (cuyo mercado en la época era ingente), sino obras originales según las características de la época clásica, inspirándose en las obras más antiguas. (es)
  • Neo-Attic or Atticizing is a sculptural style, beginning in Hellenistic sculpture and vase-painting of the 2nd century BC and climaxing in Roman art of the 2nd century AD, copying, adapting or closely following the style shown in reliefs and statues of the Classical (5th–4th centuries BC) and Archaic (6th century BC) periods. It was first produced by a number of Neo-Attic workshops at Athens, which began to specialize in it, producing works for purchase by Roman connoisseurs, and was taken up in Rome, probably by Greek artisans. (en)
  • Neoaticismo ou Aticismo é um estilo de escultural iniciado no século II AC com a escultura e pintura de vasos Helênicos e cujo climax foi na arte romana do século II DC. Esse estilo copiava e adaptava o que caracterizou os relevos e esculturas da Antiguidade Clássica (séculos IV e V AC) e do período Arcaico da Grécia (século VI AC). As produções foram feitas por grupos de escultores de Atenas, que se especializaram nesse trabalho, possivelmente artesãos gregos produzindo obras encomendadas por "connoisseurs" de Roma. (pt)
  • Неоаттическая школа (др.-греч. νεο — новый, др.-греч. αττιχος — аттический) — условное обобщающее название произведений искусства греческих мастеров, работавших на территории Италии в период эллинизма и позднее, в середине II в. до н. э. — середине II в. н. э. До этого, в классический век искусства Древней Греции середины и второй половины V в. до н. э., работа лучших греческих скульпторов и вазописцев была сосредоточена в Аттике (юго-восточной области Центральной Греции), отсюда название. (ru)
rdfs:label
  • Neoaticisme (ca)
  • Neoaticismo (es)
  • Neoatticismo (it)
  • Neo-Attic (en)
  • Neoattycyzm (pl)
  • Neoaticismo (pt)
  • Неоаттическая школа (ru)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License