About: Spinto

An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

Spinto (from Italian, "pushed") is a vocal term used to characterize a soprano or tenor voice of a weight between lyric and dramatic that is capable of handling large musical climaxes in opera at moderate intervals. (Sometimes the terms lirico-spinto or jugendlich-dramatisch are used to denote this category of voice.)

Property Value
dbo:abstract
  • L'spinto (de l'italià spingere: empènyer) és una tècnica vocal freqüentment emprada per a cantar alguns papers en les òperes de Richard Wagner, Giuseppe Verdi i els compositors del verisme. La meta del cant spinto és desenvolupar una força vocal que permet cantar sobre la gran orquestra de l'òpera romàntica i poder posar accents dramàtics en la línia vocal. A més, s'apunta a la imitació d'expressions d'emoció desencadenada (plor, crit, etc.), com passa en les òperes I Pagliacci i Cavalleria Rusticana. A Alemanya, el cant spinto, (Staudruckprinzip: mètode de repressió) va ser descrit per en el seu llibre Von der Urkraft der Stimme (de la força fonamental de la veu) de 1905. Armin ensenyava el cant de pressió com l'únic mètode admissible de cantar en un escenari. No obstant això, escriu sobre els resultats de l'ensenyament d'Armin: :"Foniatres i mèdics criticaven la violència del mètode. Males llengües propagaven el mite que existia una associació dels cantants danyats pel mètode de repressió."/Martinssen - Lohmann (1988): 165. Encara que l'efecte en l'escenari és indiscutible, la tècnica spinto tendeix a danyar la veu del cantant. Es canta amb una pressió subglòtica molt alta. Així, el cantant pot produir notes de força violenta en el registre agut, a costa de la capacitat de coloratura, messa di voce, i el registre únic. A causa de la pressió antinatural de l'aire, el cantant de tècnica spinto tendeix a enfosquir la veu i desenvolupar nòduls. Cantants de tècnica spinto han estat Enrico Caruso, Mario del Monaco, Franco Corelli i Giuseppe di Stefano. (ca)
  • El término spinto, (del it. spingere, ‘empujar’), denomina una técnica vocal frecuentemente empleada para cantar algunos papeles en las óperas de Richard Wagner, Giuseppe Verdi y los compositores del verismo. La meta del canto spinto es desarrollar una fuerza vocal que permite cantar sobre la gran orquesta de la ópera romántica y poder poner acentos dramáticos en la línea vocal. Además, se apunta a la imitación de expresiones de emoción desencadenada (llanto, grito, etc.), como ocurre en las óperas I pagliacci y Cavalleria rusticana. En Alemania, el canto spinto (al. Staudruckprinzip: método de represión) fue descrito por en su libro Von der Urkraft der Stimme (De la fuerza fundamental de la voz) de 1905. Armin enseñaba el canto de presión como el único método admisible de cantar en escenario. Sin embargo, Franziska Martienssen-Lohmann escribe sobre los resultados de la enseñanza de Armin: «Foniatras y médicos criticaban la violencia del método. Malas lenguas propagaban el mito de que existía una asociación de los cantantes dañados por el método de represión.» Martienssen-Lohmann (1988): 165. Aunque el efecto en el escenario es indiscutible, la técnica spinto tiende a dañar la voz del cantante. Se canta con una presión subglótica muy alta. Así, el cantante puede producir notas de fuerza violenta en el registro agudo, a costa de la capacidad de coloratura, messa di voce, y el registro único. Debido a la presión antinatural del aire, el cantante de técnica spinto tiende a oscurecer la voz y desarrollar nódulos. Cantantes de técnica spinto han sido Enrico Caruso, Mario del Monaco, Franco Corelli, Giuseppe di Stefano y Renata Scotto. (es)
  • Spinto (de l'italien "poussé") est un terme d'opéra. Il caractérise une voix de soprano ou de ténor dont le timbre est situé entre lyrique et dramatique. (On emploie parfois les termes lirico-spinto ou jugendlich-dramatisch pour caractériser ce type de voix). Une voix spinto se caractérise par une certaine résonance nommée squillo (sonnerie en italien). Cette technique permet à l'artiste lyrique d'être audible face à un orchestre romantique complet dans une grande variété de rôles, à l'exception des plus exigeants écrits par Richard Wagner (tels que Brünhilde, Isolde, Tristan et Siegfried), Giacomo Meyerbeer (Jean de Leyde), Verdi (Otello), Puccini (Turandot, Calaf) et Richard Strauss (Elektra). * La soprano spinto est une soprano lyrique qui possède une poussée distincte dans son attaque vocale. Ayant à la fois une qualité lyrique et dramatique, les sopranos spinto conviennent à un large éventail de rôles, allant de véritables parties lyriques telles que Micaela dans Carmen et Mimì dans La bohème jusqu'aux héroïnes de Verdi exigeantes telles que Leonora (dans Il trovatore et la forza del destino) et Aida, ainsi que celles de Puccini, Madame Butterfly et Tosca. Des rôles wagnériens plus légers comme Elsa dans Lohengrin ou Elisabeth dans Tannhäuser relèvent également de leur domaine. Elisabeth Rethberg constitue un exemple de ce type de soprano, et chante ce répertoire italien et allemand. * Le ténor spinto correspond à l'équivalent ténor de la soprano spinto. Il peut chanter de manière convaincante des rôles aussi lyriques que Rodolfo dans La bohème, le Duc dans Rigoletto et Alfredo dans La traviata, tout en excellant dans des rôles plus lourds comme Cavaradossi dans Tosca, Don José dans Carmen et Radames dans Aïda. Canio, dans Pagliacci, et Lohengrin sont d'autres exemples de rôles de ténor spinto. (fr)
  • Spinto (from Italian, "pushed") is a vocal term used to characterize a soprano or tenor voice of a weight between lyric and dramatic that is capable of handling large musical climaxes in opera at moderate intervals. (Sometimes the terms lirico-spinto or jugendlich-dramatisch are used to denote this category of voice.) The spinto voice type is recognisable by its tonal "slice" or squillo. This enables the singer to cut through the wall of sound produced by a full Romantic orchestra in a wide variety of roles, excluding only the most taxing ones written by the likes of Richard Wagner (such as Brünhilde, Isolde, Tristan and Siegfried), Giacomo Meyerbeer (John of Leyden), Verdi (Otello), Puccini (Turandot, Calaf) and Richard Strauss (Elektra). * Spinto soprano: a fundamentally lyric soprano with a fair amount of extra "pulp" in her tone and a distinct thrust in her vocal attack. As they possess both a lyric and a dramatic quality, spinto sopranos are suitable for a broad spectrum of roles, ranging from genuine lyric parts such as Micaela in Carmen and Mimì in La bohème through to histrionically demanding Verdi heroines such as Leonora (in Il trovatore and La forza del destino) and Aida, not to mention Puccini's Madama Butterfly and Tosca. Lighter Wagnerian roles such as Elsa in Lohengrin or Elisabeth in Tannhäuser also fall within their domain. Elisabeth Rethberg is a famous example of a soprano who sang exactly this kind of mixed Italian and German repertoire. * Tenore spinto: the tenor equivalent of the above. He can convincingly sing roles as lyrical as Rodolfo in La bohème, the Duke in Rigoletto and Alfredo in La traviata, yet still excel in parts as heavy as Cavaradossi in Tosca, Don Jose in Carmen and Radames in Aïda. Canio, in Pagliacci, and Lohengrin are other well-known examples of spinto tenor roles. (en)
  • Spinto è un termine usato per caratterizzare una voce di soprano o tenore, tra il lirico e il drammatico, in grado di gestire grandi climax musicali nell'opera a intervalli moderati. A volte i termini lirico-spinto o jugendlich-dramatisch sono usati per indicare questa categoria di voce. (it)
  • Spinto, av ital. "knuffad", är en beteckning på en lyrisk röst, vanligen i sopran- eller tenorfacket, som har förmågan att låta kraftfull och accentuerad på dramatiska höjdpunkter. Begreppet används även om roller där denna typ av röst är passande eller fordras, till exempel Mimì i La Bohème och Alfredo i La traviata. (sv)
  • Spinto (do italiano spingere: "empurrar") é um termo vocal que designa a qualidade da voz de soprano ou tenor com um peso intermediário entre a lírico e a dramático, capaz de lidar com clímax dramáticos em intervalos moderados sem desgaste, e em geral com um timbre mais escuro e metálico que o da soprano ou tenor líricos. Às vezes se usam também os termos lírico-spinto, lírico-dramático ou jugendlich-dramatisch como equivalentes ou similares dessa categoria. Normalmente o cantor spinto usa squillo para passar por orquestrações pesadas (comuns em óperas do romantismo e verismo), ao contrário da soprano ou tenor dramáticos, que com seu peso e volume vocais cantam por sobre a orquestra. Também é bastante hábil em mudanças de dinâmica. Muitas sopranos e tenores se lançam no repertório spinto após desenvolver uma carreira inicial em papéis líricos. A qualidade da voz implica mais sinceridade emocional que virtuosismo técnico. A voz spinto é particularmente importante em óperas italianas do romantismo tardio e do verismo, em particular nas obras de Verdi, Puccini, Giordano, Leoncavallo e Mascagni. Contudo, há diversos papéis escritos para sopranos e tenores spinto no repertório, incluindo o germânico e francês. Assim, o termo spinto se aplica a: * Soprano spinto: uma soprano com mais peso e timbre mais escuro e amplo que o da soprano lírico. Como possuem qualidades tanto líricas quanto dramáticas, são adequadas a um vasto repertório, desde papéis líricos (Micaëla em Carmen ou Mimì em La Bohème) até papéis tipicamente spinto como Kim Sohyang e as heroínas da fase madura de Verdi (Leonora em La Forza del Destino ou Aida); * Tenor spinto: tenor com características semelhantes às acima descritas. Podem cantar papéis líricos como Rodolfo (La Bohème) e Alfredo (La Traviata) até os mais pesados, como Mario Cavaradossi (Tosca) e Radamès (Aida). define a voz spinto como tendo uma cor tonal uma escala abaixo de seu registro. Por exemplo, uma voz com tom de mezzo e agudos de soprano, ou uma voz com extensão de tenor e um tom de barítono, seria spinto. Ela menciona Plácido Domingo como exemplo deste. A generalização de Plowright, contudo, mostra-se controversa, pois famosos tenores do passado, como Giovanni Martinelli, e Jussi Björling, dedicaram-se ao repertório spinto, mas possuíam vozes claras e agudas, sem um tom baritonal. (pt)
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 996843 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 3292 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1084607175 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
gold:hypernym
rdfs:comment
  • Spinto è un termine usato per caratterizzare una voce di soprano o tenore, tra il lirico e il drammatico, in grado di gestire grandi climax musicali nell'opera a intervalli moderati. A volte i termini lirico-spinto o jugendlich-dramatisch sono usati per indicare questa categoria di voce. (it)
  • Spinto, av ital. "knuffad", är en beteckning på en lyrisk röst, vanligen i sopran- eller tenorfacket, som har förmågan att låta kraftfull och accentuerad på dramatiska höjdpunkter. Begreppet används även om roller där denna typ av röst är passande eller fordras, till exempel Mimì i La Bohème och Alfredo i La traviata. (sv)
  • L'spinto (de l'italià spingere: empènyer) és una tècnica vocal freqüentment emprada per a cantar alguns papers en les òperes de Richard Wagner, Giuseppe Verdi i els compositors del verisme. La meta del cant spinto és desenvolupar una força vocal que permet cantar sobre la gran orquestra de l'òpera romàntica i poder posar accents dramàtics en la línia vocal. A més, s'apunta a la imitació d'expressions d'emoció desencadenada (plor, crit, etc.), com passa en les òperes I Pagliacci i Cavalleria Rusticana. (ca)
  • El término spinto, (del it. spingere, ‘empujar’), denomina una técnica vocal frecuentemente empleada para cantar algunos papeles en las óperas de Richard Wagner, Giuseppe Verdi y los compositores del verismo. La meta del canto spinto es desarrollar una fuerza vocal que permite cantar sobre la gran orquesta de la ópera romántica y poder poner acentos dramáticos en la línea vocal. Además, se apunta a la imitación de expresiones de emoción desencadenada (llanto, grito, etc.), como ocurre en las óperas I pagliacci y Cavalleria rusticana. (es)
  • Spinto (de l'italien "poussé") est un terme d'opéra. Il caractérise une voix de soprano ou de ténor dont le timbre est situé entre lyrique et dramatique. (On emploie parfois les termes lirico-spinto ou jugendlich-dramatisch pour caractériser ce type de voix). (fr)
  • Spinto (from Italian, "pushed") is a vocal term used to characterize a soprano or tenor voice of a weight between lyric and dramatic that is capable of handling large musical climaxes in opera at moderate intervals. (Sometimes the terms lirico-spinto or jugendlich-dramatisch are used to denote this category of voice.) (en)
  • Spinto (do italiano spingere: "empurrar") é um termo vocal que designa a qualidade da voz de soprano ou tenor com um peso intermediário entre a lírico e a dramático, capaz de lidar com clímax dramáticos em intervalos moderados sem desgaste, e em geral com um timbre mais escuro e metálico que o da soprano ou tenor líricos. Às vezes se usam também os termos lírico-spinto, lírico-dramático ou jugendlich-dramatisch como equivalentes ou similares dessa categoria. Normalmente o cantor spinto usa squillo para passar por orquestrações pesadas (comuns em óperas do romantismo e verismo), ao contrário da soprano ou tenor dramáticos, que com seu peso e volume vocais cantam por sobre a orquestra. Também é bastante hábil em mudanças de dinâmica. Muitas sopranos e tenores se lançam no repertório spinto a (pt)
rdfs:label
  • Spinto (ca)
  • Spinto (es)
  • Spinto (fr)
  • Spinto (it)
  • Spinto (en)
  • Spinto (pt)
  • Spinto (sv)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:occupation of
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is dbp:occupation of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License