| dbo:abstract
|
- An agape feast or lovefeast (also spelled love feast or love-feast, sometimes capitalized) is a communal meal shared among Christians. The name comes from agape, a Greek term for 'love' in its broadest sense. The lovefeast custom originated in the early Church and was a time of fellowship for believers. The Eucharist was often a part of the lovefeast, although at some point (probably between the latter part of the 1st century AD and 250 AD), the two became separate. Thus, in modern times the Lovefeast refers to a Christian ritual meal distinct from the Lord's Supper. The lovefeast seeks to strengthen the bonds and the spirit of harmony, goodwill, and congeniality, as well as to forgive past disputes and instead love one another. The practice of the lovefeast is mentioned in Jude 1:12 of the Christian Bible and was a "common meal of the early church". References to communal meals are discerned in 1 Corinthians 11:17–34, in Saint Ignatius of Antioch's Letter to the Smyrnaeans, where the term agape is used, and in a letter from Pliny the Younger to Trajan, (ca. 111 A.D.) in which he reported that the Christians, after having met "on a stated day" in the early morning to "address a form of prayer to Christ, as to a divinity", later in the day would "reassemble, to eat in common a harmless meal". Similar communal meals are attested also in the Apostolic tradition often attributed to Hippolytus of Rome, who does not use the term agape, and in works of Tertullian, who does. The connection between such substantial meals and the Eucharist had virtually ceased by the time of Cyprian (died 258), when the Eucharist was celebrated with fasting in the morning and the agape in the evening. The Synod of Gangra in 340 makes mention of lovefeasts in relation to a heretic who had barred his followers from attending them. Though still mentioned in the Quinisext Council of 692, the agape fell into disuse soon after, except among the churches in Ethiopia and India. At the end of the 18th century the Carmelite friar Paolino da San Bartolomeo reported that the ancient Saint Thomas Christians of India still celebrated the lovefeast, using their typical dish called appam. In addition, Radical Pietist groups originating in the eighteenth-century, such as the Schwarzenau Brethren and the Moravian Church, celebrate the lovefeast. Methodist churches also continue the practice. The practice has been revived more recently among other groups, including Anglicans, as well as the American house church movement. The modern lovefeast has often been used in ecumenical settings, such as between Methodists and Anglicans. (en)
- Die Agape, auch als Liebesmahl bezeichnet, ist eine liturgisch geprägte Mahlzeit, die im Christentum bis in frühe Zeiten zurückreicht. Sie lässt sich einerseits als Weiterleben der ursprünglich mit der Eucharistie verbundenen Mahlzeit verstehen, als dieses Sättigungsmahl im 2. Jahrhundert n. Chr. entfiel, andererseits als Weiterführung der Tischgemeinschaft mit Jesus von Nazareth, von der das Neue Testament berichtet. Als gemeindliche Feier, unterschieden von der Eucharistie, wird die Agape im 3. Jahrhundert erkennbar und geriet etwa im 5. Jahrhundert in der Westkirche außer Gebrauch, lebte aber in der Orthodoxie als Artoklasia weiter. Seit dem 18. Jahrhundert wurde die Agape als gemeindliche Feier im Protestantismus wiederbelebt, seit Mitte des 20. Jahrhunderts auch im Katholizismus. Das Spektrum der Gestaltung von Agapefeiern ist groß. Eine Agape kann große Nähe zum eucharistischen Mahl aufweisen oder dem alltäglichen Essen und Trinken angenähert sein. (de)
- Ágape, del griego ágape, 'amor', es la comida de caridad que hacían entre sí los primeros cristianos en sus reuniones para cimentar la concordia y la unión entre los miembros del mismo cuerpo y para restablecer, por lo menos al pie de los altares, la fraternidad destruida en la sociedad civil por la desigualdad de las condiciones. Al principio, estos ágapes se hacían sin desorden ni escándalo. Así lo prueba lo que San Pablo escribió a los , Epist. 1ª c. 11 Los paganos, que no conocían ni la política ni el objeto de ellos, tomaron ocasión para hacer a los primeros fieles los reproches más odiosos. Decían que degollaban a sus hijos y comían su carne y que se entregaban a la impudicidad en las tinieblas; el pueblo, siempre demasiado crédulo, dio fe a todas estas calumnias, mas Plinio el Joven, mejor informado, hizo una relación a Trajano y le aseguró que en los ágapes todo respiraba inocencia y fragilidad. El emperador Juliano, aunque enemigo declarado de los cristianos, convenía en que su caridad para con los pobres, sus ágapes y el cuidado que sus sacerdotes tenían por los miserables o enfermos eran uno de los principales atractivos por los cuales se decidían los paganos a abrazar el cristianismo. Los primeros fieles, que al principio eran pocos, se consideraban como una misma familia de hermanos y vivían en comunidad: el espíritu de caridad instituyó estas comidas, en las que reinaba la templanza. Habiendo aumentado el número de los fieles después se trató de conservar este uso de los primeros tiempos, pero comenzaron a introducirse abusos y la Iglesia se vio obligada a prohibir los ágapes. Los pastores, con el objeto de desterrar hasta el menor pretexto de licencia, prohibieron que el beso de paz que se daban al reunirse tuviera lugar entre personas de diferente sexo y que se pusieran camas en las iglesias para comer con más comodidad. Más otros abusos hicieron que se suprimieran poco a poco los ágapes. San Ambrosio trabajó para esto con tanta eficacia que en la Iglesia de Milán cesó su uso completamente. En la de África no subsistió más que entre los clérigos y para ejercer la hospitalidad hacia los extranjeros. Después de grandes obstáculos, San Agustín llegó a suprimir en Hipona la costumbre de comer en la iglesia, abuso que había sido prohibido en el concilio de Laodicea, can. 18; se vio obligado a tomar muchas precauciones y a usar de todas las contemplaciones posibles. Entre los estudiosos se han originado diferentes contestaciones con el objeto de averiguar si la comunión de la Eucaristía se hacía antes o después de la comida de los ágapes. Parece que en su origen era después, a fin de imitar con mayor exactitud la acción de Jesús, que no instituyó la Eucaristía ni dio de comulgar a sus apóstoles sino después de la cena que acababa de hacer con ellos. No obstante, conociendo después que era mejor recibir la Eucaristía en ayunas, parece que se estableció este uso desde el siglo II d.C. Sin embargo, al ordenarlo así en el tercer concilio de Cartago, exceptuó el Jueves Santo, en el cual se continuó practicando los ágapes antes de la comunión. De todo esto se deduce que la disciplina acerca de este punto no fue uniforme en todas partes. San Gregorio el Grande permitió a los ingleses recién convertidos celebrar festines bajo algunas tiendas o árboles el día de la dedicación de sus iglesias o de las fiestas de los mártires, en la proximidad de las iglesias pero no en su recinto. Se encuentran también algunos vestigios de los ágapes en el uso establecido en muchas iglesias catedrales o colegiatas, que consisten en hacer el Jueves Santo, después del lavatorio de pies y de los altares, una colación en la sala capitular, la sacristía y aun en la iglesia. (es)
- Les agapes sont, dans le paléochristianisme, un repas à caractère religieux, dont le but est d'entretenir l' "amour" (ἀγάπη) dans la communauté chrétienne locale. Dans la tradition judéo-chrétienne, où il n'est pas sûr que le mot soit utilisé comme tel, on utilise le terme d' "agapes" pour signifier un repas quotidien suivi d'une forme christianisée de la prière juive du birkat ha-mazone ; dans la tradition chrétienne dominante (non judéo-chrétienne), le terme d' "agape" est attesté (souvent au singulier) dans le sens d'un repas occasionnel de communion adelphite accompagné de prières et se déroulant le soir. Les textes insistent sur la notion de partage avec les pauvres. L'importance des agapes (judéo-chrétiennes) vient de l'influence qu'elles ont exercée sur la formation de la prière eucharistique. Le terme, au pluriel comme dans l'épître de Jude, 12, devrait peut-être être réservé à cette dernière notion, tandis que la forme au singulier désignerait le repas de communion fraternelle sans lien avec l'eucharistie (à l'exception de I Cor. 11). Les agapes, dans ce sens, sont synonymes du rite de la fraction du pain et les deux notions sont en étroit rapport avec les origines de l'eucharistie. Il convient pourtant, d'un certain point de vue, de maintenir une distinction entre les deux. Les agapes ne font pas référence à la Dernière Cène et on peut donc hésiter à les considérer comme un sacrement. La "fraction du pain" par contre est une expression fondatrice, utilisée par l'Évangile (de Luc) et les Actes des Apôtres. En d'autres termes, du point de vue de la théologie, le terme d'agapes convient pour désigner une étape dans la formation de l'eucharistie mais non pas pour le sacrement eucharistique comme tel, alors que la fraction du pain, où la présence du Christ ressuscité est pour ainsi dire palpable (comme le décrit en particulier le récit des pèlerins d'Emmaüs de Lc 24), peut apparaître comme le fondement historique du sacrement eucharistique. (fr)
- Perjamuan agape atau perjamuan kasih adalah acara umat Kristen. Agape adalah istilah Yunani untuk "cinta-kasih" dalam arti luas. Bentuk jamak agape dalam bahasa Latin, yakni agapae atau agapæ, digunakan sebagai sebutan untuk perjamuan kasih. Meskipun demikian, agapae adalah istilah bermakna ganda, karena dapat pula berarti acara kenduri arwah. Perjamuan kasih adalah amalan warisan Gereja perdana, dan merupakan kesempatan untuk mempererat keakraban umat beriman. Perjamuan Kudus mula-mula jamak diserangkaikan dengan perjamuan kasih, tetapi mulai diselenggarakan secara terpisah sejak akhir abad pertama Masehi, sehingga istilah "perjamuan kasih" kini dipahami sebagai ritual bersantap Kristen yang berbeda dari Perjamuan Kudus. Perjamuan kasih bertujuan mempererat keakraban serta meningkatkan semangat kerukunan, muhibah, dan kebersamaan, maupun untuk mendamaikan silang sengketa yang sudah-sudah sehingga pihak-pihak yang sebelumnya saling berseteru dapat kembali saling mengasihi. Amalan perjamuan kasih tersurat dalam Kitab Suci agama Kristen (Yudas 1:12), dan dipahami sebagai "acara santap-bersama Gereja perdana." Amalan santap-bersama disinggung dalam surat pertama Rasul Paulus kepada umat Kristen di Korintus (1 Korintus 11:17-34), dan surat Santo Ignasius dari Antiokhia kepada umat Kristen di Smirna, yang menggunakan istilah agape. Dalam suratnya kepada Kaisar Traianus sekitar tahun 111 Masehi, Plinius Muda melaporkan bahwa umat Kristen, sesudah berkumpul pagi-pagi benar "pada hari tertentu" untuk "berdoa kepada Kristus sebagaimana orang berdoa kepada dewa," pada hari itu juga mereka akan "berkumpul sekali lagi untuk bersama-sama menyantap hidangan yang tidak berbahaya." Acara santap-bersama semacam ini juga tersurat di dalam catatan tradisi rasuli yang dipercaya sebagai karya tulis Hipolitus dari Roma, kendati tidak menggunakan istilah agape, dan di dalam karya-karya tulis Tertulianus, yang menggunakan istilah agape. Kaitan acara makan-kenyang semacam ini dengan Perjamuan Kudus sudah nyaris putus pada masa hidup Siprianus (wafat tahun 258), karena ketika itu penyelenggaraan Perjamuan Kudus diawali dengan puasa pada pagi hari dan acara santap-bersama pada malam hari. tahun 340 membicarakan perjamuan kasih sehubungan dengan tindakan seorang ahli bidah yang melarang para pengikutnya untuk menghadiri acara tersebut. Meskipun masih disinggung dalam Konsili Pancasasta tahun 692, amalan perjamuan agape ditinggalkan umat Kristen tidak lama seusai konsili tersebut, kecuali di Etiopia dan India. Pada akhir abad ke-18, Paolino da San Bartolomeo, padri Karmelit yang berkarya di India, melaporkan bahwa umat Kristen Santo Tomas masih menyelenggarakan perjamuan kasih dengan menghidangkan makanan khas yang disebut apam. Selain itu, kelompok-kelompok yang terbentuk pada abad ke-18, misalnya dan gereja Moravia, menyelenggarakan perjamuan kasih. Gereja-gereja Metodis juga memelihara amalan ini. Amalan perjamuan kasih dewasa ini sudah dihidupkan kembali oleh kelompok-kelompok umat Kristen selain dari yang sudah disebutkan di atas, antara lain umat Anglikan dan gerakan gereja rumah yang terbentuk di Amerika Serikat. Pada zaman modern, perjamuan kasih kerap diselenggarakan sebagai kegiatan ekumene, misalnya perjamuan kasih umat Metodis bersama umat Anglikan. (in)
- 아가페 또는 사랑 연회 용어는 원래 밀접 성찬에 관련된 것으로 보이는 초기 기독교인들 사이 특정 종교 식사에 사용되었다. 현대에 그것은 성체 구별 기독교 의식 식사를 가리키는 데 사용된다. (ko)
- Agapa – w czasach pierwszych chrześcijan był to wspólny posiłek, braterska uczta, która pierwotnie była połączona z Eucharystią. Ze względów pietystycznych z czasem nabyła samodzielnego charakteru. Obecnie jest to przeważnie spotkanie towarzyskie bądź uczta po wspólnej mszy świętej, służące umocnieniu więzi pomiędzy członkami wspólnoty wiernych. Pochodzi od słowa agape, oznaczającego miłość (między ), oraz nazwy wspólnego posiłku, spożywanego przez członków gminy. Zwyczaj ten zanikł około VII wieku. Rozpowszechniona wśród różnego rodzaju wspólnot chrześcijańskich, np. w kościołach ewangelikalnych, starokatolickich, Drodze Neokatechumenalnej oraz Ruchu Światło-Życie. Agapa ma na celu stworzenie jedności wśród członków wspólnoty, poprzez okazywanie radości wynikającej z daru przyjętego sakramentu. Aby wzbogacić to spotkanie i uczynić je bardziej uroczystym, szykuje się smaczne potrawy, aby w czasie ich spożywania (tak jak w wieczerniku Jezus z apostołami) bracia namacalnie dostrzegali jedność i miłość w swojej wspólnocie. Jest to także znak: bracia dzielą się chlebem, a na tym też polega Eucharystia. (pl)
- Ага́па (от др.-греч. ἀγάπη — «любовь») или вечеря любви в I—V веках н. э. — вечернее или ночное собрание христиан для молитвы, причащения и вкушения пищи с воспоминанием Иисуса Христа. Основанием этому изначально было исполнение заповеди Христа о любви, поэтому словом «αγάπη» стали называть и само это собрание. Агапы ранних христиан предполагали совершение Евхаристии в подражание Тайной вечере, они собирались вечером. По совершении таинства агапа переходила затем в обычную вечерю, то есть ужин; это также называли «вечерей Господней» (κυριακὸν δεῖπνον). Позже Евхаристия была от вечери отделена, но традиция собираться вечерами для братского общения не прервалась и название «агапы» за этими общими вечерними трапезами сохранилось. Современная греческая православная церковь называет «агапой» вечерню в первый день Пасхи. Обычай христосоваться во время этой службы вызывает воспоминания о раннехристианских агапах, которые «представляли двоякое общение с Господом и братское друг с другом». Именно на агапе (а не на пасхальной литургии, как в Русской православной церкви) в греческих храмах читают Евангелие на разных языках народов мира. (ru)
- Agapemåltider eller agaper (av gr. agape, "kärlek, kärleksbevis") eller kärleksmåltider, var i den äldsta kristna kyrkan gemensamma måltider, som församlingsmedlemmarna åstadkom genom gåvor. Måltiden var allmänt förekommande som ett uttryck för nära relation i den judiska miljön. Agapemåltiderna var ett slags efterbildningar av Jesus avskedsmåltid med apostlarna. Jesus åt tillsammans med sina lärjungar och uppmuntrade dem att fortsätta göra det till hans minne efter sin död. Måltiderna började och slutade med bön och lovsång, samt åtföljdes av att man firade nattvard tillsammans (se Apg. 2:46-47). När nattvarden under 100-talet skildes från dessa måltider, fick de alltmer karaktären av vanliga gästabud där omåttlighet och andra oordningar efter hand blev mer vanliga. Redan Paulus gav av denna orsak en tillrättavisning (1 Kor. 11:20–22). Någon gång under 100-talet skildes nattvarden från dessa måltider och blev mera ritualiserad[källa behövs]. Flera kyrkomöten yttrade sig mot agaper, bland andra det i Laodikeia (363). Längst fanns de kvar i den grekiska kyrkan, men förbjöds slutligen av (692). I modern tid har herrnhutarna åter upptagit detta bruk, och ännu senare även andra kyrkor. Under tidigt 2000-tal har åtskilliga församlingar agapemåltider i sitt kalendarium.[källa behövs]Agapemåltider hålles oftast under skärtorsdagen, den dag då Jesus instiftade nattvarden, men kan även förekomma under andra tider. (sv)
- Агапа, (від дав.-гр. ἀγάπη «любов»), вечеря любові в I—V століттях н. е. — вечірній або нічний збори християн для молитви, причастя і споживання їжі з спогадом Ісуса Христа. Підставою цьому спочатку було виконання заповіді Христа про любов, тому словом αγάπη стали називати і самі ці збори. Агапи ранніх християн передбачали здійснення Євхаристії: для наслідування Тайної вечері, вони збиралися ввечері. По звершенні таїнств агапа потім переходила в звичайну вечерю; це також називалося «вечеря Господня» (дав.-гр. κυριακὸν δεῖπνον). Пізніше євхаристія була відокремлена від вечері, але традиція збиратися вечорами для братерського спілкування не перервалася, і назва «агапи» за цими загальними вечірніми трапезами збереглася. Сучасна грецька православна церква називає агапою вечірню в перший день Пасхи. Звичай христосуватися під час цієї служби викликає спогади про ранньохристиянські агапи, які представляли двояке спілкування з Господом і братське один з одним". Саме на агапі (а не на великодній літургії, як у УПЦ) в грецьких храмах читають євангеліє на різних мовах народів світу. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- 아가페 또는 사랑 연회 용어는 원래 밀접 성찬에 관련된 것으로 보이는 초기 기독교인들 사이 특정 종교 식사에 사용되었다. 현대에 그것은 성체 구별 기독교 의식 식사를 가리키는 데 사용된다. (ko)
- An agape feast or lovefeast (also spelled love feast or love-feast, sometimes capitalized) is a communal meal shared among Christians. The name comes from agape, a Greek term for 'love' in its broadest sense. The practice has been revived more recently among other groups, including Anglicans, as well as the American house church movement. The modern lovefeast has often been used in ecumenical settings, such as between Methodists and Anglicans. (en)
- Die Agape, auch als Liebesmahl bezeichnet, ist eine liturgisch geprägte Mahlzeit, die im Christentum bis in frühe Zeiten zurückreicht. Sie lässt sich einerseits als Weiterleben der ursprünglich mit der Eucharistie verbundenen Mahlzeit verstehen, als dieses Sättigungsmahl im 2. Jahrhundert n. Chr. entfiel, andererseits als Weiterführung der Tischgemeinschaft mit Jesus von Nazareth, von der das Neue Testament berichtet. Als gemeindliche Feier, unterschieden von der Eucharistie, wird die Agape im 3. Jahrhundert erkennbar und geriet etwa im 5. Jahrhundert in der Westkirche außer Gebrauch, lebte aber in der Orthodoxie als Artoklasia weiter. (de)
- Ágape, del griego ágape, 'amor', es la comida de caridad que hacían entre sí los primeros cristianos en sus reuniones para cimentar la concordia y la unión entre los miembros del mismo cuerpo y para restablecer, por lo menos al pie de los altares, la fraternidad destruida en la sociedad civil por la desigualdad de las condiciones. (es)
- Les agapes sont, dans le paléochristianisme, un repas à caractère religieux, dont le but est d'entretenir l' "amour" (ἀγάπη) dans la communauté chrétienne locale. Dans la tradition judéo-chrétienne, où il n'est pas sûr que le mot soit utilisé comme tel, on utilise le terme d' "agapes" pour signifier un repas quotidien suivi d'une forme christianisée de la prière juive du birkat ha-mazone ; dans la tradition chrétienne dominante (non judéo-chrétienne), le terme d' "agape" est attesté (souvent au singulier) dans le sens d'un repas occasionnel de communion adelphite accompagné de prières et se déroulant le soir. Les textes insistent sur la notion de partage avec les pauvres. (fr)
- Perjamuan agape atau perjamuan kasih adalah acara umat Kristen. Agape adalah istilah Yunani untuk "cinta-kasih" dalam arti luas. Bentuk jamak agape dalam bahasa Latin, yakni agapae atau agapæ, digunakan sebagai sebutan untuk perjamuan kasih. Meskipun demikian, agapae adalah istilah bermakna ganda, karena dapat pula berarti acara kenduri arwah. (in)
- Agapa – w czasach pierwszych chrześcijan był to wspólny posiłek, braterska uczta, która pierwotnie była połączona z Eucharystią. Ze względów pietystycznych z czasem nabyła samodzielnego charakteru. Obecnie jest to przeważnie spotkanie towarzyskie bądź uczta po wspólnej mszy świętej, służące umocnieniu więzi pomiędzy członkami wspólnoty wiernych. Pochodzi od słowa agape, oznaczającego miłość (między ), oraz nazwy wspólnego posiłku, spożywanego przez członków gminy. Zwyczaj ten zanikł około VII wieku. (pl)
- Ага́па (от др.-греч. ἀγάπη — «любовь») или вечеря любви в I—V веках н. э. — вечернее или ночное собрание христиан для молитвы, причащения и вкушения пищи с воспоминанием Иисуса Христа. Основанием этому изначально было исполнение заповеди Христа о любви, поэтому словом «αγάπη» стали называть и само это собрание. (ru)
- Agapemåltider eller agaper (av gr. agape, "kärlek, kärleksbevis") eller kärleksmåltider, var i den äldsta kristna kyrkan gemensamma måltider, som församlingsmedlemmarna åstadkom genom gåvor. Måltiden var allmänt förekommande som ett uttryck för nära relation i den judiska miljön. Agapemåltiderna var ett slags efterbildningar av Jesus avskedsmåltid med apostlarna. Jesus åt tillsammans med sina lärjungar och uppmuntrade dem att fortsätta göra det till hans minne efter sin död. (sv)
- Агапа, (від дав.-гр. ἀγάπη «любов»), вечеря любові в I—V століттях н. е. — вечірній або нічний збори християн для молитви, причастя і споживання їжі з спогадом Ісуса Христа. Підставою цьому спочатку було виконання заповіді Христа про любов, тому словом αγάπη стали називати і самі ці збори. (uk)
|
