| dbo:abstract
|
- Els contes de Canterbury. (títol original en italià: I racconti di Canterbury) és una pel·lícula italiana dirigida per Pier Paolo Pasolini, inspirada en Els contes de Canterbury de Geoffrey Chaucer. Dirigida el 1972, aquesta pel·lícula és la segona part de la Trilogia de la Vida, després d'El Decameró (1971) i abans de Les mil i una nits (1974). Pasolini hi adapta successivament els grans relats de l'italià Giovanni Boccaccio , de l'anglès Geoffrey Chaucer (interpretat pel mateix Pasolini), i de mites orientals. El film guanyà el 1972 l'Ós d'or al millor director. (ca)
- Pasolinis tolldreiste Geschichten (Original: I racconti di Canterbury) ist ein Film des italienischen Regisseurs Pier Paolo Pasolini aus dem Jahr 1972. Der Film ist eine Adaption von acht Geschichten aus den Dichtungen Canterbury Tales von Geoffrey Chaucer. Er wurde in Deutschland unter dem Titel Canterbury Tales auf DVD veröffentlicht. (de)
- I racconti di Canterbury estas itala filmo de 1972 reĝisorita de Pier Paolo Pasolini kaj bazita sur la mezepoka rakonta poemo The Canterbury Tales de Geoffrey Chaucer. Ĝi estas la dua filmo de la "Trilogio de la vivo" de Pasolini, dum la aliaj estas Il Decameron kaj Il fiore delle mille e una notte. Ĝi ricevis la Oran Urson en la 22a Berlinale. La adaptaĵo temas pri ok el la 24 originalaj rakontoj kaj enhavas abundon de nudeco, sekso kaj facila humoro. Multaj el tiuj scenoj estas aǔ almenaǔ oni aludis al ili en la originalo, sed kelkaj estas aldonoj fare de Pasolini. La filmo prezentas kelkajn el la rakontoj de Chaucer, kelkaj el kiuj montras fortan rilaton al la originala rakonto kaj kelkaj el kiuj estis plibeligitaj. La Rakonto de la kuiristo, ekzemple, kiu estas nekompleta en la originala versio, estis etendigita al plena historio, kaj la Rakonto de la monaĥo etendas la scenon en kiu la alvokisto estas portita al la infero. La filmo inkludas tiujn du rakontojn same kiel tiujn nome La rakonto de la muelisto, La rakonto de la alvokisto, La rakonto de la edzino de Bath, kaj La rakonto de la komercisto. (eo)
- Los cuentos de Canterbury (I racconti di Canterbury) es una película italiana de 1972 dirigida por Pier Paolo Pasolini y basada en Los cuentos de Canterbury, de Geoffrey Chaucer. (es)
- Il Racconti di Canterbury ( euskaraz: «Canterburyko ipuinak» ) Pier Paolo Pasolinik zuzendutako 1972ko italiar filma da eta Geoffrey Chauceren The Canterbury Tales poema narratiboan oinarrituta dago. Pasoliniren "Bizitzaren Trilogiako" bigarren filma da, besteak Decameron eta dira . Urrezko Hartza irabazi zuen Berlingo 22. Nazioarteko Zinemaldian. Bizitzaren Trilogiarekin, Pasolinik literatura klasikoko ipuin erotiko biziak egokitzen saiatu zen. The Decameronekin, Pasolinik italiar hizkuntzaren lehen garaiko obra garrantzitsu bat egokitu zuen. Il Racconti di Canterbury filmarekin Chauceren ingeles ertaineko ipuinak ikuskatu zituen. Eszenen atzean, Pasolini Ninetto Davolirekin hautsi zuen eta atzera begiratuta esan zuen, ez Davolini zegoela trilogia xelebre eta arin mota honetarako prest. Oraindik pelikula hau bere film garrantzitsuenetako dela esaten da. Filma 60ko hamarkadaren amaierako film batzuen ostean etorri zen, Pasoliniren ideologia joera handiagotu zenean. Film hau Pasolini izatez beste batzuk baino,koz ere arinagoa bada ere, bizitzaren Trilogiako beste filmekin batera bere "ideologikonetarikoa" jotzen da. Filma Chauceren eta Pasoliniren garaiko sexu-ohitura gogorren aurkako eraso gisa ikus daiteke. (eu)
- Les Contes de Canterbury (titre original I racconti di Canterbury) est un film italien réalisé par Pier Paolo Pasolini, inspiré des Contes de Canterbury de Geoffrey Chaucer. Réalisé en 1972, ce film est le deuxième volet de la Trilogie de la Vie, après Le Décaméron (1971) et avant Les Mille et une nuits (1974). Pasolini y adapte successivement les grands récits de l'Italien Boccace, de l'Anglais Geoffrey Chaucer (interprété par Pasolini lui-même), et des mythes orientaux. (fr)
- I racconti di Canterbury è un film del 1972 scritto e diretto da Pier Paolo Pasolini, tratto dall'omonima opera di Geoffrey Chaucer. È l'episodio centrale della cosiddetta "Trilogia della vita" di Pasolini, segue Il Decameron (1971) e precede Il fiore delle Mille e una notte (1974).In Italia, come il capitolo precedente, il film venne ampiamente censurato, ma vinse l'Orso d'oro come miglior film al Festival di Berlino 1972. Come già fatto ne Il Decameron, Pier Paolo Pasolini per il suo film prende dall'opera di Chaucer (interpretato qui da lui stesso) otto racconti, rielaborandoli in chiave comica o grottesca e altri lasciandoli così come sono.Tutte le novelle sono collegate al prologo nel quale Geoffrey Chaucer decide di partire con dei pellegrini per Canterbury, invitati a raccontare delle storie. (it)
- The Canterbury Tales (Italian: I racconti di Canterbury) is a 1972 Italian film directed by Pier Paolo Pasolini based on the medieval narrative poem by Geoffrey Chaucer. The second film in Pasolini's "Trilogy of Life", preceded by The Decameron and followed by Arabian Nights, it won the Golden Bear at the 22nd Berlin International Film Festival. With the Trilogy of Life, Pasolini sought to adapt vibrant, erotic tales from classical literature. With The Decameron, Pasolini adapted an important work from the early era of the Italian language. With The Canterbury Tales he set his sights to the earthy Middle English tales of Chaucer. Behind the scenes, Pasolini broke up with Ninetto Davoli and said in retrospect, he was not in the right frame of mind for this kind of silly, lighthearted trilogy. Yet it remains one of his most important films. The movie came after a string of movies of the late 1960s in which Pasolini had a major ideological bent. Though this movie is much more light-hearted in nature Pasolini nonetheless considered it among his most "ideological". The film can be seen as an attack on the stiff sexual mores of both Chaucer and Pasolini's times. (en)
- 『カンタベリー物語』（カンタベリーものがたり、伊: I racconti di Canterbury）は、1972年公開のイタリアのオムニバスコメディ映画。監督はピエル・パオロ・パゾリーニ。チョーサー『カンタベリー物語』の映画化。『デカメロン』（1971年）に続くパゾリーニの「生の三部作」の第2作（1974年の『アラビアンナイト』で完結）。第22回ベルリン国際映画祭では金熊賞を受賞。 原作の24話の中から『貿易商人の話』『托鉢僧の話』『料理人の話』『粉屋の話』『バースの女房の話』『親分の話』『免罪符売りの話』『ケジの話』の8話を映像化。裸とセックスとスラップスティックな笑いが満載。『托鉢僧の話』など原作からの改変もある。 (ja)
- 《캔터베리 이야기》(이탈리아어: I racconti di Canterbury)는 1970년 개봉한 이탈리아의 풍자, 코미디 옴니버스 영화이다. 피에르 파올로 파솔리니가 감독과 각본을 맡았으며, 제프리 초서의 동명 문학집이 영화의 원작이다. 파솔리니의 인생 삼부작 중 두 번째 작품이다. 제22회 베를린 영화제 황금곰상 수상작이다. (ko)
- Opowieści kanterberyjskie (wł. I racconti di Canterbury) – włosko-francuski film fabularny z 1972 roku w reżyserii Piera Paolo Pasoliniego, ostatni z filmów tzw. trylogii życia tego reżysera, opartych na erotycznych tekstach z klasyki literatury. Film jest ekranizacją Opowieści kanterberyjskich Geoffreya Chaucera. Od chwili premiery szokował wizualną dosłownością, brutalnością scen erotycznych i fizjologicznych, za co często zdejmowany był z ekranów. (pl)
- I racconti di Canterbury (Engels: The Canterbury Tales) is een Italiaanse komische dramafilm uit 1972 onder regie van Pier Paolo Pasolini. Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige verhaal van de Engelse auteur Geoffrey Chaucer. Pasolini won met deze film de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn. De film is het tweede deel in Pasolini's "Trilogie van het Leven". (nl)
- Os Contos de Canterbury (I Raconti di Canterbury) é uma obra da escola do cinema italiano de 1972 de Pier Paolo Pasolini. O filme, baseado nos contos eróticos de Geoffrey Chaucer escritos no século XIV, tem locações na Inglaterra, cenografia de Dante Ferretti e trilha sonora de Ennio Morricone (pt)
- 《坎特伯雷故事集》（義大利語：I racconti di Canterbury）是一部1972年由意大利导演皮埃尔·保罗·帕索里尼导演的电影，改编自中世纪杰弗里·乔叟的叙事诗《坎特伯雷故事集》。它是皮埃尔·保罗·帕索里尼(義大利語：Trilogia della vita)的第二部。它在第22届柏林国际电影节赢得了金熊奖。 电影在原著24个故事中选取8个，内容包括有裸体、性和闹剧幽默，在其中许多场出现或至少涉及，但也有一些是帕索里尼自己的增加。 (zh)
- «Кентерберийские рассказы» (итал. I racconti di Canterbury) — итальянский художественный фильм 1972 года режиссёра Пьера Паоло Пазолини по мотивам одноимённого произведения классика английской литературы XIV века Джеффри Чосера. Вторая часть так называемой «» Пазолини, в которую также входят «Декамерон» (1971) и «Цветок тысячи и одной ночи» (1974). (ru)
- «Кентерберійські оповідання» (італ. I racconti di Canterbury) — фільм П'єра Паоло Пазоліні 1972 року за мотивами однойменного твору Джеффрі Чосера. Друга частина так званої «Трилогії життя», до якої, крім того, входять «Декамерон» (1971) і «Квітка тисячі й однієї ночі» (1974). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Els contes de Canterbury. (títol original en italià: I racconti di Canterbury) és una pel·lícula italiana dirigida per Pier Paolo Pasolini, inspirada en Els contes de Canterbury de Geoffrey Chaucer. Dirigida el 1972, aquesta pel·lícula és la segona part de la Trilogia de la Vida, després d'El Decameró (1971) i abans de Les mil i una nits (1974). Pasolini hi adapta successivament els grans relats de l'italià Giovanni Boccaccio , de l'anglès Geoffrey Chaucer (interpretat pel mateix Pasolini), i de mites orientals. El film guanyà el 1972 l'Ós d'or al millor director. (ca)
- Pasolinis tolldreiste Geschichten (Original: I racconti di Canterbury) ist ein Film des italienischen Regisseurs Pier Paolo Pasolini aus dem Jahr 1972. Der Film ist eine Adaption von acht Geschichten aus den Dichtungen Canterbury Tales von Geoffrey Chaucer. Er wurde in Deutschland unter dem Titel Canterbury Tales auf DVD veröffentlicht. (de)
- Los cuentos de Canterbury (I racconti di Canterbury) es una película italiana de 1972 dirigida por Pier Paolo Pasolini y basada en Los cuentos de Canterbury, de Geoffrey Chaucer. (es)
- Les Contes de Canterbury (titre original I racconti di Canterbury) est un film italien réalisé par Pier Paolo Pasolini, inspiré des Contes de Canterbury de Geoffrey Chaucer. Réalisé en 1972, ce film est le deuxième volet de la Trilogie de la Vie, après Le Décaméron (1971) et avant Les Mille et une nuits (1974). Pasolini y adapte successivement les grands récits de l'Italien Boccace, de l'Anglais Geoffrey Chaucer (interprété par Pasolini lui-même), et des mythes orientaux. (fr)
- 『カンタベリー物語』（カンタベリーものがたり、伊: I racconti di Canterbury）は、1972年公開のイタリアのオムニバスコメディ映画。監督はピエル・パオロ・パゾリーニ。チョーサー『カンタベリー物語』の映画化。『デカメロン』（1971年）に続くパゾリーニの「生の三部作」の第2作（1974年の『アラビアンナイト』で完結）。第22回ベルリン国際映画祭では金熊賞を受賞。 原作の24話の中から『貿易商人の話』『托鉢僧の話』『料理人の話』『粉屋の話』『バースの女房の話』『親分の話』『免罪符売りの話』『ケジの話』の8話を映像化。裸とセックスとスラップスティックな笑いが満載。『托鉢僧の話』など原作からの改変もある。 (ja)
- 《캔터베리 이야기》(이탈리아어: I racconti di Canterbury)는 1970년 개봉한 이탈리아의 풍자, 코미디 옴니버스 영화이다. 피에르 파올로 파솔리니가 감독과 각본을 맡았으며, 제프리 초서의 동명 문학집이 영화의 원작이다. 파솔리니의 인생 삼부작 중 두 번째 작품이다. 제22회 베를린 영화제 황금곰상 수상작이다. (ko)
- Opowieści kanterberyjskie (wł. I racconti di Canterbury) – włosko-francuski film fabularny z 1972 roku w reżyserii Piera Paolo Pasoliniego, ostatni z filmów tzw. trylogii życia tego reżysera, opartych na erotycznych tekstach z klasyki literatury. Film jest ekranizacją Opowieści kanterberyjskich Geoffreya Chaucera. Od chwili premiery szokował wizualną dosłownością, brutalnością scen erotycznych i fizjologicznych, za co często zdejmowany był z ekranów. (pl)
- I racconti di Canterbury (Engels: The Canterbury Tales) is een Italiaanse komische dramafilm uit 1972 onder regie van Pier Paolo Pasolini. Het scenario is gebaseerd op het gelijknamige verhaal van de Engelse auteur Geoffrey Chaucer. Pasolini won met deze film de Gouden Beer op het filmfestival van Berlijn. De film is het tweede deel in Pasolini's "Trilogie van het Leven". (nl)
- Os Contos de Canterbury (I Raconti di Canterbury) é uma obra da escola do cinema italiano de 1972 de Pier Paolo Pasolini. O filme, baseado nos contos eróticos de Geoffrey Chaucer escritos no século XIV, tem locações na Inglaterra, cenografia de Dante Ferretti e trilha sonora de Ennio Morricone (pt)
- 《坎特伯雷故事集》（義大利語：I racconti di Canterbury）是一部1972年由意大利导演皮埃尔·保罗·帕索里尼导演的电影，改编自中世纪杰弗里·乔叟的叙事诗《坎特伯雷故事集》。它是皮埃尔·保罗·帕索里尼(義大利語：Trilogia della vita)的第二部。它在第22届柏林国际电影节赢得了金熊奖。 电影在原著24个故事中选取8个，内容包括有裸体、性和闹剧幽默，在其中许多场出现或至少涉及，但也有一些是帕索里尼自己的增加。 (zh)
- «Кентерберийские рассказы» (итал. I racconti di Canterbury) — итальянский художественный фильм 1972 года режиссёра Пьера Паоло Пазолини по мотивам одноимённого произведения классика английской литературы XIV века Джеффри Чосера. Вторая часть так называемой «» Пазолини, в которую также входят «Декамерон» (1971) и «Цветок тысячи и одной ночи» (1974). (ru)
- «Кентерберійські оповідання» (італ. I racconti di Canterbury) — фільм П'єра Паоло Пазоліні 1972 року за мотивами однойменного твору Джеффрі Чосера. Друга частина так званої «Трилогії життя», до якої, крім того, входять «Декамерон» (1971) і «Квітка тисячі й однієї ночі» (1974). (uk)
- I racconti di Canterbury estas itala filmo de 1972 reĝisorita de Pier Paolo Pasolini kaj bazita sur la mezepoka rakonta poemo The Canterbury Tales de Geoffrey Chaucer. Ĝi estas la dua filmo de la "Trilogio de la vivo" de Pasolini, dum la aliaj estas Il Decameron kaj Il fiore delle mille e una notte. Ĝi ricevis la Oran Urson en la 22a Berlinale. La adaptaĵo temas pri ok el la 24 originalaj rakontoj kaj enhavas abundon de nudeco, sekso kaj facila humoro. Multaj el tiuj scenoj estas aǔ almenaǔ oni aludis al ili en la originalo, sed kelkaj estas aldonoj fare de Pasolini. (eo)
- Il Racconti di Canterbury ( euskaraz: «Canterburyko ipuinak» ) Pier Paolo Pasolinik zuzendutako 1972ko italiar filma da eta Geoffrey Chauceren The Canterbury Tales poema narratiboan oinarrituta dago. Pasoliniren "Bizitzaren Trilogiako" bigarren filma da, besteak Decameron eta dira . Urrezko Hartza irabazi zuen Berlingo 22. Nazioarteko Zinemaldian. (eu)
- The Canterbury Tales (Italian: I racconti di Canterbury) is a 1972 Italian film directed by Pier Paolo Pasolini based on the medieval narrative poem by Geoffrey Chaucer. The second film in Pasolini's "Trilogy of Life", preceded by The Decameron and followed by Arabian Nights, it won the Golden Bear at the 22nd Berlin International Film Festival. (en)
- I racconti di Canterbury è un film del 1972 scritto e diretto da Pier Paolo Pasolini, tratto dall'omonima opera di Geoffrey Chaucer. È l'episodio centrale della cosiddetta "Trilogia della vita" di Pasolini, segue Il Decameron (1971) e precede Il fiore delle Mille e una notte (1974).In Italia, come il capitolo precedente, il film venne ampiamente censurato, ma vinse l'Orso d'oro come miglior film al Festival di Berlino 1972. (it)
|
