| dbo:abstract
|
- الفعل المجرد (بالفرنسية: verbe impersonnel)، في قواعد اللغة هي كلمة تستخدم مع أي تمييز الشخص ، أو فقط مع العلامة التجارية من شخص ثالث الموضوع دون الإشارة ما يسمى «شخصي». هذه العلامة لا يرجع إلى أي شيء محدد ، و آخر كلمة أو مجموعة من الكلمات. هذه الحالة الثانية هي الفرنسية التي تستخدم في هذه الوظيفة ، الضمير الشخصي الموضوع هذا. شخصية الافعال في الفرنسية هي أساسا :
* الأفعال والعبارات اللفظية معنى أكثر أو أقل مشروط مثل أن, يكون, الذهاب, الخ : سوف يستغرق قليلا من الوقت.
* المساعدين يكون و يكون في المنعطفات هو و هناك : هو ثلاثة عشر ساعات. منذ زمن طويل لم تأتي هنا. (ar)
- Un verb impersonal és aquell que no té subjecte, és a dir, designa una situació sense atribuir-la a cap persona determinada. Són verbs que es conjuguen en la tercera persona del singular. Cal no confondre les oracions impersonals o amb verb impersonal amb les oracions amb subjecte el·líptic. Així, mentre que les primeres no tenen subjecte, les segones en tenen, malgrat que no el manifesten explícitament, sinó que se sobreentén. Hi ha diversos tipus de verbs impersonals: 1.
* Els verbs que es refereixen a fenòmens meteorològics, com ara "nevar", "tronar" o "ploure" (Ahir nevava, Ha plogut a bots i a barrals). 2.
* El verb "fer" referit a fenòmens del temps (Fa calor en aquesta ciutat, Feia un fred que pelava). 3.
* El verb "haver-hi" (Hi ha molta gent, Hi havia una festa al poble, Hi ha una poma verda a sobre de la taula). 4.
* Construccions amb la partícula ''ésser'', "es", "hom", etc., quan es pretén intencionadament ocultar el subjecte (Es creu en la seva solvència, Hom opina que ho va fer). (ca)
- Der Impersonal(is) war ursprünglich in der lateinischen Grammatikschreibung eine Kategorie von Verben. Ein solches Verb wird dann (verbum) impersonale genannt (Mehrzahl: impersonalia). Impersonalia zeigen an finiten Formen nur die 3. Person Singular, sind also in ihrer Formenbildung eingeschränkter als Verben mit persönlichem Bezug. Impersonalia sind im Lateinischen vor allem Verben, die Wettererscheinungen bezeichnen (pluit „es regnet“), Empfindungen (paenitet „es reut (einen)“) oder Bedeutungsvarianten von konjugierbaren Verben, die in der dritten Person Spezialbedeutungen annehmen (placet „es gefällt; man beschließt“). In der deutschen Grammatik werden analog dazu impersonal oder unpersönlich solche Verben, oder Verwendungstypen von Verben, genannt, die nur „es“ als Subjekt haben können, z. B. „es regnet“. Das hier auftretende „es“ wird oft als expletives Es bezeichnet. In einigen Syntaxmodellen, vor allem der Valenzgrammatik, wird es nicht als Argument gesehen, und Verben solcher Sätze werden dementsprechend als avalent oder null-stellig bezeichnet. Als unpersönliche Verbform, oder zumindest „unpersönliche Konstruktion“ eines Verbs, kann ferner das unpersönliche Passiv gezählt werden, z. B. lat. legitur = dt. „es wird gelesen“ (= „man liest“). Der Begriff „unpersönlich“ erhält insoweit also einen Doppelsinn: Im letzteren Fall entspricht die Bedeutung von „unpersönliches Verb“ der von „unpersönliches Pronomen“ (wie das deutsche „man“), wogegen die eingangs genannten Fälle von unpersönlichen Verben des Lateinischen im Deutschen eher expletiven Pronomen als Subjekten entsprechen. (de)
- Απρόσωπα ή αλλιώς τριτοπρόσωπα λέγονται τα ρήματα που απαντώνται στο γ' ενικό πρόσωπο και το υποκείμενό τους δεν είναι πρόσωπο ή πράγμα. Από τα απρόσωπα ρήματα λίγα απαντούν ως αποκλειστικώς απρόσωπα, όπως τα χρή (=πρέπει, είναι ανάγκη, επιβάλλεται), μέλει (υπάρχει φροντίδα), ἔξεστι (επιτρέπεται, είναι δυνατόν):
* ἐμὲ δὲ χρὴ γήραϊ λυγρῷ πείθεσθαι (είναι ανάγκη να υπακούσω στα θλιβερά γεράματα)
* οὐκ ἔμελέν μοι ταῦτα μεταλλῆσαι καὶ ἐρέσθαι ἄστυ καταβλώσκοντα (δεν σκόπευα χάνονοντας τον καιρό μου στην πόλη αυτά να ψάχνω και να ρωτώ)
* Ζηνὶ τῶν σῶν μέλει πόνων (ο Δίας ενδιαφέρεται για τα βάσανά σου)
* ἤν τε γνῶτε, Λακεδαιμονίοις ἔξεστιν ὑμῖν φίλους γενέσθαι βεβαίως (αν αποφασίσετε (ενν. ειρήνη), θα είναι δυνατό να γίνετε σταθεροί σύμμαχοι των Λακεδαιμονίων) Τα περισσότερα, ωστόσο, προέρχονται από προσωπικά ρήματα (είτε ενεργητικά είτε παθητικά) που χρησιμοποιούνται ως απρόσωπα ή είναι περιφράσεις που χρησιμοποιούνται απρόσωπα (βλ. κατωτέρω ). Μερικά από τα πιο συνηθισμένα είναι τα εξής: Α. Απρόσωπα ρήματα προερχόμενα από προσωπικά ενεργητικά
* ἀρκεῖ (μοι) (είναι αρκετό για μένα, μου αρκεί, είμαι ευχαριστημένος)
* δεῖ (πρέπει, επιβάλλεται)
* δηλοῖ (είναι ή γίνεται φανερό, αποδεικνύεται, είναι αποδεδειγμένο)
* διαφέρει (υπάρχει διαφορά, ενδιαφέρον, συμφέρον, έχει σημασία)
* δοκεῖ (φαίνεται, φαίνεται καλό, αποφασίζεται, νομίζεται)
* ἐγχωρεῖ (υπάρχει χρόνος, είναι δυνατόν, επιτρέπεται)
* ἔνεστι (είναι δυνατόν)
* ἔστι (είναι δυνατόν, επιτρέπεται)
* εἰσβαίνει μοι (μου έρχεται η ιδέα, έρχεται στον νου μου)
* μέλλει (πρόκειται)
* πάρεστι (είναι δυνατόν, είναι εύκολο)
* παρέχει (επιτρέπεται, είναι εύκολο, είναι στην εξουσία κάποιου να...)
* πρέπει (πρέπει, αρμόζει, ταιριάζει)
* προσήκει (αρμόζει, ταιριάζει, ανήκει, πρέπει)
* προχωρεῖ (προχωρεί καλά, πετυχαίνει η δουλειά)
* σημαίνει (εμφανίζεται σημάδι, δίνεται σύνθημα)
* συμβαίνει (συμβαίνει, τυχαίνει)
* συμπίπτει (συμβαίνει)
* συμφέρει (είναι ωφέλιμο, συμφέρει)
* φιλεῖ (συνηθίζεται, γίνεται συνήθως, συμβαίνει κατά συνήθεια) Β. Απρόσωπα ρήματα προερχόμενα από προσωπικά παθητικά (κυρίως λεκτικά ρήματα)
* ἀγγέλλεται / ἤγγελται / ἠγγέλθη (αναγγέλλεται, ανακοινώνεται, αναφέρεται)
* ᾄδεται (διαδίδεται)
* ἁμαρτάνεται (γίνεται σφάλμα)
* ἐγγίγνεται (είναι δυνατό, επιτρέπεται)
* εἵμαρται / εἵμαρτο (είναι ή ήταν πεπρωμένο, έχει οριστεί από τη μοίρα)
* ἐνδέχεται (είναι ενδεχόμενο, είναι δυνατό)
* ἐπέρχεταί μοι (μου έρχεται η ιδέα, έρχεται στον νου μου)
* θρυλεῖται (διαδίδεται)
* κηρύττεται (διακηρύσσεται, ανακοινώνεται)
* λέγεται / εἴρηται (λέγεται, όπως λένε/έχει ειπωθεί, έχει δοθεί ως εντολή)
* νομίζεται / νενόμισται (συνηθίζεται, υπάρχει συνήθεια, είναι σύνηθες, είναι κοινώς αναγνωρισμένο, έχει επικρατήσει, θεωρείται)
* ὁμολογεῖται (γίνεται δεκτό, αναγνωρίζεται, υπάρχει συμφωνία, συμφωνείται)
* παρίσταταί μοι (έρχεται στον νου μου)
* πέπρωται / πέπρωτο (είναι ή ήταν πεπρωμένο)
* προστέτακται (έχει δοθεί ως εντολή)
* συμφέρεται (συμβαίνει, αποβαίνει)
* ὥρισται (έχει οριστεί/καθοριστεί) (el)
- In linguistics, an impersonal verb is one that has no determinate subject. For example, in the sentence "It rains", rain is an impersonal verb and the pronoun it does not refer to anything. In many languages the verb takes a third person singular inflection and often appears with an expletive subject. In the active voice, impersonal verbs can be used to express operation of nature, mental distress, and acts with no reference to the doer. Impersonal verbs are also called weather verbs because they frequently appear in the context of weather description. Also, indefinite pronouns may be called "impersonal", as they refer to an unknown person, like one or someone, and there is overlap between the use of the two. (en)
- En grammaire, un verbe impersonnel est un verbe qui n’a pas de sujet agent. D’une part, il y a des verbes impersonnels qui ne peuvent avoir aucune espèce de sujet (dans certaines langues) ou qui ne peuvent avoir qu’un sujet appelé « apparent » (dans d’autres langues), et d’autres verbes, qui peuvent avoir un sujet, mais qui n’est pas l’agent du procès. Ce sujet peut être un nom, un pronom, un verbe à un mode impersonnel ou une proposition subordonnée. D’autre part, certains verbes sont essentiellement impersonnels et d’autres le sont occasionnellement, pouvant être utilisés dans des constructions impersonnelles aussi. Tous ces verbes sont employés seulement à la troisième personne. Dans certaines grammaires on affirme que les verbes impersonnels peuvent être uniquement au singulier. Selon d’autres, certains peuvent aussi être au pluriel. Dans des langues comme le français ou l’anglais, où la conjugaison est relativement réduite et, sauf au mode impératif, il faut exprimer le sujet par un mot à part, les verbes impersonnels ont, dans la position habituelle du sujet agent, un pronom explétif appelé aussi pronom impersonnel. Ce sujet est appelé « apparent » ou « grammatical », par contraste avec celui appelé « réel » ou « logique » que peuvent avoir certains verbes impersonnels. En français, ce pronom est il, ce, ça ou cela ; en anglais, c’est le pronom personnel it représentant des inanimés, ou, dans certains cas, le pronom uniquement impersonnel there provenant de l’adverbe signifiant « là-bas ». Dans d’autres langues, qui ont une conjugaison relativement développée, et dans lesquelles le sujet peut être clairement marqué par la désinence du verbe, ces verbes ne sont pas utilisés avec un mot à part dans la position ordinaire du sujet agent. Cependant, dans des langues comme le roumain ou BCMS, certains de ces verbes sont employés avec le pronom réfléchi de la troisième personne explétif. (fr)
- I verbi impersonali sono quei verbi che non hanno il soggetto. Sono alla ed il loro ausiliare è il verbo essere. La maggioranza di questi verbi indica condizioni atmosferiche: nevicare, grandinare, piovere, diluviare, albeggiare. Ma verbi tipicamente impersonali sono anche quelli che indicano una necessità: bisognare, necessitare, ecc. (it)
- Verbos Impessoais (os verbos impessoais são aqueles que não possuem sujeito, ou seja, eles surgem em orações sem sujeito) são verbos defectivos que exprimem uma ação que não se pode atribuir a nenhuma pessoa gramatical; são, portanto, verbos cujo sujeito é inexistente. Por esse motivo, verbos impessoais se flexionam exclusivamente no infinitivo e na 3ª pessoa do singular, nunca concordando com um sujeito. São desse tipo, fundamentalmente: 1.
* Verbos meteorológicos, que exprimem fenômenos naturais (ex.: chover, trovejar, etc.); 2.
* Verbos que expressam tempo (ex.: haver,fazer e ir); 3.
* O verbo haver, no sentido de existir (ex.: "Há resíduos tóxicos no mar"). 4.
* O verbo ser quando se referir a tempo (hora e data), distância ou fenômeno meteorológico. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- الفعل المجرد (بالفرنسية: verbe impersonnel)، في قواعد اللغة هي كلمة تستخدم مع أي تمييز الشخص ، أو فقط مع العلامة التجارية من شخص ثالث الموضوع دون الإشارة ما يسمى «شخصي». هذه العلامة لا يرجع إلى أي شيء محدد ، و آخر كلمة أو مجموعة من الكلمات. هذه الحالة الثانية هي الفرنسية التي تستخدم في هذه الوظيفة ، الضمير الشخصي الموضوع هذا. شخصية الافعال في الفرنسية هي أساسا :
* الأفعال والعبارات اللفظية معنى أكثر أو أقل مشروط مثل أن, يكون, الذهاب, الخ : سوف يستغرق قليلا من الوقت.
* المساعدين يكون و يكون في المنعطفات هو و هناك : هو ثلاثة عشر ساعات. منذ زمن طويل لم تأتي هنا. (ar)
- In linguistics, an impersonal verb is one that has no determinate subject. For example, in the sentence "It rains", rain is an impersonal verb and the pronoun it does not refer to anything. In many languages the verb takes a third person singular inflection and often appears with an expletive subject. In the active voice, impersonal verbs can be used to express operation of nature, mental distress, and acts with no reference to the doer. Impersonal verbs are also called weather verbs because they frequently appear in the context of weather description. Also, indefinite pronouns may be called "impersonal", as they refer to an unknown person, like one or someone, and there is overlap between the use of the two. (en)
- I verbi impersonali sono quei verbi che non hanno il soggetto. Sono alla ed il loro ausiliare è il verbo essere. La maggioranza di questi verbi indica condizioni atmosferiche: nevicare, grandinare, piovere, diluviare, albeggiare. Ma verbi tipicamente impersonali sono anche quelli che indicano una necessità: bisognare, necessitare, ecc. (it)
- Un verb impersonal és aquell que no té subjecte, és a dir, designa una situació sense atribuir-la a cap persona determinada. Són verbs que es conjuguen en la tercera persona del singular. Cal no confondre les oracions impersonals o amb verb impersonal amb les oracions amb subjecte el·líptic. Així, mentre que les primeres no tenen subjecte, les segones en tenen, malgrat que no el manifesten explícitament, sinó que se sobreentén. Hi ha diversos tipus de verbs impersonals: (ca)
- Der Impersonal(is) war ursprünglich in der lateinischen Grammatikschreibung eine Kategorie von Verben. Ein solches Verb wird dann (verbum) impersonale genannt (Mehrzahl: impersonalia). Impersonalia zeigen an finiten Formen nur die 3. Person Singular, sind also in ihrer Formenbildung eingeschränkter als Verben mit persönlichem Bezug. Impersonalia sind im Lateinischen vor allem Verben, die Wettererscheinungen bezeichnen (pluit „es regnet“), Empfindungen (paenitet „es reut (einen)“) oder Bedeutungsvarianten von konjugierbaren Verben, die in der dritten Person Spezialbedeutungen annehmen (placet „es gefällt; man beschließt“). (de)
- Απρόσωπα ή αλλιώς τριτοπρόσωπα λέγονται τα ρήματα που απαντώνται στο γ' ενικό πρόσωπο και το υποκείμενό τους δεν είναι πρόσωπο ή πράγμα. Από τα απρόσωπα ρήματα λίγα απαντούν ως αποκλειστικώς απρόσωπα, όπως τα χρή (=πρέπει, είναι ανάγκη, επιβάλλεται), μέλει (υπάρχει φροντίδα), ἔξεστι (επιτρέπεται, είναι δυνατόν): Τα περισσότερα, ωστόσο, προέρχονται από προσωπικά ρήματα (είτε ενεργητικά είτε παθητικά) που χρησιμοποιούνται ως απρόσωπα ή είναι περιφράσεις που χρησιμοποιούνται απρόσωπα (βλ. κατωτέρω ). Μερικά από τα πιο συνηθισμένα είναι τα εξής: (el)
- En grammaire, un verbe impersonnel est un verbe qui n’a pas de sujet agent. D’une part, il y a des verbes impersonnels qui ne peuvent avoir aucune espèce de sujet (dans certaines langues) ou qui ne peuvent avoir qu’un sujet appelé « apparent » (dans d’autres langues), et d’autres verbes, qui peuvent avoir un sujet, mais qui n’est pas l’agent du procès. Ce sujet peut être un nom, un pronom, un verbe à un mode impersonnel ou une proposition subordonnée. D’autre part, certains verbes sont essentiellement impersonnels et d’autres le sont occasionnellement, pouvant être utilisés dans des constructions impersonnelles aussi. Tous ces verbes sont employés seulement à la troisième personne. (fr)
- Verbos Impessoais (os verbos impessoais são aqueles que não possuem sujeito, ou seja, eles surgem em orações sem sujeito) são verbos defectivos que exprimem uma ação que não se pode atribuir a nenhuma pessoa gramatical; são, portanto, verbos cujo sujeito é inexistente. Por esse motivo, verbos impessoais se flexionam exclusivamente no infinitivo e na 3ª pessoa do singular, nunca concordando com um sujeito. São desse tipo, fundamentalmente: (pt)
|
