| dbo:abstract
|
- ألكسندر بيتيون (بالفرنسية: Alexandre Pétion) (و. 1770 – 1818 م) هو سياسي، وعسكري محترف من هايتي ولد في بورت أو برنس. (ar)
- Alexandre Sabès Pétion (French pronunciation: [alɛksɑ̃dʁ sabɛs petjɔ̃]; April 2, 1770 – March 29, 1818) was the first president of the Republic of Haiti from 1807 until his death in 1818. He is acknowledged as one of Haiti's founding fathers; a member of the revolutionary quartet that also includes Toussaint Louverture, Jean-Jacques Dessalines, and his later rival Henri Christophe. Regarded as an excellent artilleryman in his early adulthood, Pétion would distinguish himself as an esteemed military commander with experience leading both French and Haitian troops. The 1802 coalition formed by him and Dessalines against French forces led by Charles Leclerc would prove to be a watershed moment in the decade-long conflict, eventually culminating in the decisive Haitian victory at the Battle of Vertières in 1803. (en)
- Alexandre Sabès Pétion (pronunciación en francés: /alɛksɑ̃dʁ sabɛs petjɔ̃/) (2 de abril de 1770, Puerto Príncipe, Saint-Domingue - 29 de marzo de 1818, Puerto Príncipe, República de Haití) fue un militar y político haitiano. Combatió durante las últimas fases de la revolución haitiana y fue el primer Presidente de la República de Haití entre 1806 y 1818. (es)
- Alexandre Sabès Pétion (* 2. April 1770 in Port-au-Prince, Haiti; † 29. März 1818 ebenda) war ein haitianischer Politiker und von 1806 bis zu seinem Tode Präsident der Republik Haiti. (de)
- Alexandre Sabès, dit Alexandre Pétion (né le 2 avril 1770 à Port-au-Prince – mort le 29 mars 1818 dans la même ville), est un militaire et dirigeant haïtien, ayant combattu pendant la Révolution haïtienne (1791-1804), sous les ordres du général André Rigaud. Fils d'un riche colon français et d'une mulâtresse, il est envoyé en France en 1788 pour étudier à l'Académie militaire à Paris. Pendant la guerre d'indépendance, il rejoint le parti « mulâtre » du général Rigaud, contre le général Toussaint Louverture et participe ainsi à la Guerre des couteaux. Vaincu, il s'exile et rejoint les Français. Pendant l'expédition de Saint-Domingue, il revient à Haïti et combat aux côtés des Français contre Louverture. Après la défaite des Français, il rejoint les indépendantistes, se rallie au gouverneur-général Jean-Jacques Dessalines qui proclame l'indépendance en 1804. Sous l'Empire, il est un proche de l'empereur et l'un de ses collaborateurs. En 1806, il dirige un complot contre ce dernier qui aboutit par la mort de Dessalines et l'abolition de l'Empire. Avec le général Henri Christophe, Pétion proclame la République. La rivalité entre les deux hommes entraîne très vite une division du pays, entre le Nord, dirigé par Christophe, et le Sud, dirigé par Pétion qui devient président de la République en 1807. Avec Louverture, Dessalines et Christophe, il est l'un des « pères fondateurs » d'Haïti. (fr)
- アレクサンドル・サベ・ペチョン、またはペション (Alexandre Sabès Pétion, 1770年4月2日 - 1818年3月29日) は、ハイチの軍人。南部の「ハイチ共和国」の大統領 (1806年 - 1818年)。 (ja)
- 알렉상드르 사베스 페티옹(프랑스어: Alexandre Sabès Pétion, 프랑스어 발음: [alɛksɑ̃dʁ sabɛs petjɔ̃], 1770년 4월 2일 - 1818년 3월 29일)은 아이티의 군인으로 아이티 혁명 이후에는 남부 "아이티"의 대통령(1806년 - 1818년)이 되었다. (ko)
- Anne Alexandre Sabès, detto Pétion (Port-au-Prince, 2 aprile 1770 – 29 marzo 1818), è stato un militare e politico haitiano. (it)
- Alexandre Sabès Pétion (Port-au-Prince, 2 april 1770 - Port-au-Prince, 29 maart 1818) was president van Haïti van 1806 tot aan zijn dood. Hij wordt samen met Toussaint Louverture, Jean-Jacques Dessalines en Henri Christophe beschouwd als een grondlegger van het in 1804 van Frankrijk onafhankelijk geworden Haïti. Hij was de zoon van een zwarte moeder en een Franse vader, geboren in Port-au-Prince. In 1788 ging hij naar Frankrijk en werd opgeleid aan de militaire academie van Parijs. In 1798 keerde hij terug naar Haïti en nam deel aan de uitzetting van de Spanjaarden en Britten uit Haïti. Toen het later tot spanningen kwam tussen de zwarte en mulatten-bevolking van Haïti werd Pétion, zelf een mulat, een aanhanger van de mulattenpartij. Hij sloot zich aan bij generaal en Jean-Pierre Boyer in een opstand in 1790 tegen generaal Toussaint Louverture. De opstand die in juni 1790 begon, bleek echter minder succesvol en de opstandelingen moesten in november van datzelfde jaar alweer terugtrekken naar de strategisch belangrijke havenstad Jacmel in het zuiden van Haïti. Pétion leidde de verdediging van die stad maar kon niet voorkomen dat hij in maart 1800 viel, wat het einde van de opstand markeerde. Samen met andere mulattenleiders ging hij aan het einde van de opstand in ballingschap in Frankrijk. In februari 1802 kwam hij, samen met Boyer en Rigaud, terug naar Haïti met eveneens een 12.000 man sterk Frans leger onder het bevel van Charles Leclerc, met als doel: de omverwerping van Toussaint. Nadat Toussaint verdreven was en gedeporteerd werd naar Frankrijk, braken er al snel nieuwe geschillen uit tussen de Fransen en de inwoners van Haïti. Pétion sloot zich dit keer aan bij de nationalisten die zich inzetten voor onafhankelijkheid van Haïti onder aanvoering van generaal Jean-Jacques Dessalines, die hem eerder nog confronteerde in Jacmel. Uiteindelijk werd op 17 oktober 1803 het expeditieleger verslagen en werd Port-au-Prince veroverd door Dessalines waarna op 1 januari 1804 de onafhankelijkheid wordt uitgeroepen. Dessalines liet zich op 6 oktober 1804 zichzelf kronen tot Jacobus I, keizer van Haïti, nadat hij benoemd was tot heerser voor het leven. Op 17 oktober 1806 werd Jacobus I vermoord waarop Pétion zich inzette voor democratische hervormingen maar al snel in conflict kwam met de nieuwe gezaghebber van het land, Henri Christophe. Pétion bood hem een compromis aan voor een democratisch presidentschap maar dit weigerde Christophe. Zo werd Haïti wederom in twee kampen verdeeld en laaide het oude conflict tussen de zwarte en mulatten-bevolking weer op. De gevechten die daarop plaatsvonden bleven onbeslist en uiteindelijk kwam het in 1810 tot een vrede waarbij Haïti verdeeld werd in twee delen. Het noordelijke deel (vooral zwarte radicale groeperingen) werd geregeerd door Christophe die zichzelf als koning Hendrik I had uitgeroepen, Pétion werd in 1806 verkozen tot president van het zuidelijke deel (veelal mulatten). Tijdens zijn bewind had Pétion een groot aantal plantagegronden tot zijn beschikking die hij verdeelde onder zijn aanhangers en boeren, wat hem de bijnaam Papa Bon-Kè (goedhartige vader) opleverde. Deze maatregel leidde echter tot een grote tegenslag voor de economie van zijn land omdat de meerderheid van die nieuwe landeigenaren zelfvoorzienend waren. In 1815 verleende hij asiel aan de Venezolaanse vrijheidsstrijder Simón Bolívar en hielp hem later aan materiaal die hem in staat stelde zijn strijd voort te zetten. Op 29 maart 1818 overleed Pétion aan gele koorts. Zijn opvolger was Jean-Pierre Boyer die in 1820 erin slaagde om de twee delen van Haïti te herenigen. (nl)
- Alexandre Sabès Pétion, född 2 april 1770 i Port-au-Prince, Haiti, död 29 mars 1818 i Port-au-Prince, Haiti, var en upprorsmakare, känd för sin liberala politik och sitt stöd till den sydamerikanske frihetskämpen Simón Bolívar. Han var president i tre omgångar 1807–1811, 1811–1815 och 1815–1818. Pétion var kvarteron (7/8 vit och 1/8 svart), ingick i armén, deltog i upprorsrörelsen på Haiti under franska revolutionen och tog 1800 ställning mot François Toussaint l'Ouverture. Han begav sig 1801 till Paris och återänvde med franska armén till sin Haiti där han kämpade mot Toussaint. När efter dennes fall åter uppror utbröt, anslöt sig Pétion till detta, bekämpade senare såväl Jean-Jacques Dessalines som Henri Christophe. 1806 lät han utropa en självständig republik på södra och västra Haiti, varefter han som president styrde dessa delar av ön till sin död. (sv)
- Alexandre Sabès Pétion (ur. 2 kwietnia 1770 w Port-au-Prince zm. 29 marca 1818 tamże) – haitański polityk i wojskowy. (pl)
- Alexandre Pétion (Anne Alexandre Sabès, Porto Príncipe, 1770 - † id., 1818) Militar e político mulato haitiano. Em 1791, participou da revolta preta contra os colonizadores, mas, por desacordos com , emigrou para a França, de onde regressou ao Haiti com a expedição de (1801). Lutou contra Toussaint Louverture e Jean Jacques Dessalines, mas, em 1802, passou para o lado dos insurretos. Nomeado presidente em 1807, em 1816 obteve o cargo como perpétuo e promulgou uma constituição. Nasceu em Porto Príncipe, filho de uma preta (a dama Ursula) e de um colono francês (Pascal Sabés). Foi enviado à França em 1788 para estudar na academia militar de Paris. Adotou o pseudônimo de Pétion em homenagem a Pétion de Villeneuve, que foi membro da convenção e da sociedade dos amigos dos pretos. De volta à sua ilha natal, participou da campanha de expulsão dos britânicos e dos espanhóis (1798-1799). Tomou partido de André Rigaud, líder das pessoas de cor livres, estando junto a François Dominique Toussaint-Louverture durante a guerra de los cuchillos que se deu em junho de 1799. Desde novembro, a facção mulato se encontrava encurralada no porto estrategicamente importante de Jacmel, na costa meridional. Pétion encabeçou a defesa, Jean Jacques Dessalines dirigiu o ataque. A queda de Jacmel en março de 1800 pôs fim à revolta e Pétion. junto com outros dirigentes mulatos, se exilou na França. Em fevereiro de 1802, Pétion voltou a Santo Domingo com Jean-Pierre Boyer, Rigaud e uma armada de doze mil franceses sob as ordens de Charles-Victor-Emmanuel Leclerc, cunhado de Napoleão Bonaparte. Depois da traição de Toussaint levada a a cabo contra a França, Pétion se incorporou às forças nacionalistas em outubro de 1802 (tendo como motivo a conferência secreta de Arcahaie) e deu seu apoio a Dessalines. O general era o adjunto principal de Pétion nesses momentos. A força expedicionária foi derrotada em 17 de outubro de 1803 e o Haiti se converteu numa república independente em 1 de janeiro de 1804. Dessalines nomeou-se monarca e coroou-se imperador em 6 de outubro de 1804. Pétion encontrava-se entre os que propuseram o assassinato do imperador em outubro de 1806 e, em seguida, reivindicou a democracia liberal contra Henri Christophe. Christophe, eleito presidente, rompeu com o senado controlado por Pétion e o Haiti se dividiu em dois estados. O senado, que não reconheceu Christophe como presidente, elegeu, como tal, a Pétion. Uma guerra se desenvolveu até 1810. Christophe controlou o norte (feudo tradicional das facções pretas radicais), enquanto Pétion ficou no sul (onde os mulatos tinham sua base). Conhecendo a aspiração dos camponeses (antigos escravos) por converter-se em proprietários, Pétion decidiu repartir as plantações entre os antigos colonos e o povo. Esta ação provocou o reconhecimento do povo, que o batizou como papá bon-kè ("papai de bom coração"). A economia haitiana, baseada na exportação do açúcar e do café, estavaa ponto de converter-se numa autarquia e numa agricultura de mera subsistência. Fundou o liceo Pétion em Porto do Príncipe. Em 1815, deu asilo a Simón Bolívar (expulso, à época, da Venezuela) e lhe proporcionou os materiais necessários para empreender, de novo, a campanha de libertação, pedindo somente que Bolívar impusesse a emancipação de todos os escravos liberados. Em 1816, proclamou-se presidente vitalício e elaborou, para a república haitiana, uma constituição modelo, estabelecendo as bases para o reconhecimiento da independência do Haiti. Mas as constantes conspirações contra ele e contra o governo o obrigaram, em 1818, a dissolver o senado e a governar como ditador. Pétion morreu de febre amarela en 1818. Sucedeu-o seu protegido Boyer. (pt)
- Александр Сабес Петіон (гаїт. креол. Aleksann Petyon, фр. Alexandre Pétion; 2 квітня 1770 — 29 березня 1818) — один з перших президентів Гаїті. (uk)
- Это статья о президенте Гаити. О французском политическом деятеле см. Петион де Вильнев, Жером Александр Петион (гаит. креольск. Aleksann Petyon, фр. Alexandre Pétion, при рождении Анн-Александр Сабес, фр. Anne Alexandre Sabès; 2 апреля 1770 — 29 марта 1818) — один из первых президентов Гаити. Родился в Порт-о-Пренсе. Мулат. В 1788 году отец, состоятельный француз, отправил сына во Францию, где Александр обучался в Военной академии в Париже. С 1793 года в рядах французской армии сражался против английских интервентов, захвативших западную часть острова Гаити. В 1799 году участвовал в Войне Ножей на стороне предводителей мулатов Андре Риго и Жана Пьера Буайе, выступив против Франсуа-Доминика Туссен-Лувертюра и его чернокожих соратников. Войско мулатов во главе с Риго и Буайе было разбито, и Петиону, как и многим представителям этого лагеря, пришлось бежать во Францию. Петион вернулся на Гаити в феврале 1802 года в составе французской экспедиции Шарля Леклерка, после смерти которого в ноябре того же года командование принял отличавшийся жестокостью генерал Рошамбо. Его действия вызвали резкий протест многих чернокожих офицеров, и они перешли на сторону восставших. В числе примкнувших к островитянам, борющимся за независимость, был и Александр Петион. В 1803 году в ходе борьбы за независимость Гаити освободил Порт-о-Пренс от французских войск. Участвовал вместе с Анри Кристофом в заговоре против Жан-Жака Дессалина в 1806 году. C 10 марта 1807 по 29 марта 1818 года занимал пост президента Республики Гаити, существовавшей на юго-западе страны; на северо-западе образовалось Государство Гаити, а затем Королевство Гаити, которое в 1820 году включено в состав Республики. Выражал интересы зажиточных мулатов — землевладельцев, купцов, ростовщиков; способствовал развитию капиталистических отношений, раздавал крестьянам государственные земли, ввёл бесплатное и всеобщее образование и др. В 1811 и 1815 годах избирался и переизбирался президентом Гаити. В 1816 году принял конституцию, по которой стал пожизненным президентом. Оказывал содействие народам Латинской Америки в борьбе за независимость. Умер от жёлтой лихорадки в 1818 году в Порт-о-Пренсе. (ru)
- 亚历山大·萨贝·佩蒂翁（Alexandre Sabès Pétion，1770年4月2日－1818年3月29日），海地革命領導人，海地開國元勳之一，海地南部共和國的總統（1807～1818）。 佩蒂翁出生於海地西部太子港的一個混血種人家庭，父亲是法国人，母亲是黑人。1788年他被派往法国巴黎军事学院就读，法國大革命前在法國殖民軍中服役。1791年在海地南部參加混血種人起義軍，反對法國殖民統治，後來先後參加杜桑-卢维图尔和將軍領導的革命軍，1801年與北部黑人領袖杜桑-卢维图尔領導的黑人起義軍發生衝突（利刀之戰），在杜桑擊敗里戈後，逃往法國。1802年跟隨重占殖民地的法軍回到海地，但後來成為最早反叛法國的海地軍官之一(因法軍不分黑人混血人一同殺戮)。同年10月和黑人領袖让-雅克·德萨林一起，領導穆拉托人和黑人起義軍反對法國遠征軍，贏得海地獨立。 1807年海地南、北分裂。3月11日，佩蒂翁擔任海地南部共和國總統。1811年再度當選，1816年被宣布為終身總統。1816年佩蒂翁身患重病，遂提名让-皮埃尔·布瓦耶為自己的繼承人。1818年3月29日因黄熱病在太子港病故。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- ألكسندر بيتيون (بالفرنسية: Alexandre Pétion) (و. 1770 – 1818 م) هو سياسي، وعسكري محترف من هايتي ولد في بورت أو برنس. (ar)
- Alexandre Sabès Pétion (pronunciación en francés: /alɛksɑ̃dʁ sabɛs petjɔ̃/) (2 de abril de 1770, Puerto Príncipe, Saint-Domingue - 29 de marzo de 1818, Puerto Príncipe, República de Haití) fue un militar y político haitiano. Combatió durante las últimas fases de la revolución haitiana y fue el primer Presidente de la República de Haití entre 1806 y 1818. (es)
- Alexandre Sabès Pétion (* 2. April 1770 in Port-au-Prince, Haiti; † 29. März 1818 ebenda) war ein haitianischer Politiker und von 1806 bis zu seinem Tode Präsident der Republik Haiti. (de)
- アレクサンドル・サベ・ペチョン、またはペション (Alexandre Sabès Pétion, 1770年4月2日 - 1818年3月29日) は、ハイチの軍人。南部の「ハイチ共和国」の大統領 (1806年 - 1818年)。 (ja)
- 알렉상드르 사베스 페티옹(프랑스어: Alexandre Sabès Pétion, 프랑스어 발음: [alɛksɑ̃dʁ sabɛs petjɔ̃], 1770년 4월 2일 - 1818년 3월 29일)은 아이티의 군인으로 아이티 혁명 이후에는 남부 "아이티"의 대통령(1806년 - 1818년)이 되었다. (ko)
- Anne Alexandre Sabès, detto Pétion (Port-au-Prince, 2 aprile 1770 – 29 marzo 1818), è stato un militare e politico haitiano. (it)
- Alexandre Sabès Pétion (ur. 2 kwietnia 1770 w Port-au-Prince zm. 29 marca 1818 tamże) – haitański polityk i wojskowy. (pl)
- Александр Сабес Петіон (гаїт. креол. Aleksann Petyon, фр. Alexandre Pétion; 2 квітня 1770 — 29 березня 1818) — один з перших президентів Гаїті. (uk)
- 亚历山大·萨贝·佩蒂翁（Alexandre Sabès Pétion，1770年4月2日－1818年3月29日），海地革命領導人，海地開國元勳之一，海地南部共和國的總統（1807～1818）。 佩蒂翁出生於海地西部太子港的一個混血種人家庭，父亲是法国人，母亲是黑人。1788年他被派往法国巴黎军事学院就读，法國大革命前在法國殖民軍中服役。1791年在海地南部參加混血種人起義軍，反對法國殖民統治，後來先後參加杜桑-卢维图尔和將軍領導的革命軍，1801年與北部黑人領袖杜桑-卢维图尔領導的黑人起義軍發生衝突（利刀之戰），在杜桑擊敗里戈後，逃往法國。1802年跟隨重占殖民地的法軍回到海地，但後來成為最早反叛法國的海地軍官之一(因法軍不分黑人混血人一同殺戮)。同年10月和黑人領袖让-雅克·德萨林一起，領導穆拉托人和黑人起義軍反對法國遠征軍，贏得海地獨立。 1807年海地南、北分裂。3月11日，佩蒂翁擔任海地南部共和國總統。1811年再度當選，1816年被宣布為終身總統。1816年佩蒂翁身患重病，遂提名让-皮埃尔·布瓦耶為自己的繼承人。1818年3月29日因黄熱病在太子港病故。 (zh)
- Alexandre Sabès Pétion (French pronunciation: [alɛksɑ̃dʁ sabɛs petjɔ̃]; April 2, 1770 – March 29, 1818) was the first president of the Republic of Haiti from 1807 until his death in 1818. He is acknowledged as one of Haiti's founding fathers; a member of the revolutionary quartet that also includes Toussaint Louverture, Jean-Jacques Dessalines, and his later rival Henri Christophe. Regarded as an excellent artilleryman in his early adulthood, Pétion would distinguish himself as an esteemed military commander with experience leading both French and Haitian troops. The 1802 coalition formed by him and Dessalines against French forces led by Charles Leclerc would prove to be a watershed moment in the decade-long conflict, eventually culminating in the decisive Haitian victory at the Battle o (en)
- Alexandre Sabès, dit Alexandre Pétion (né le 2 avril 1770 à Port-au-Prince – mort le 29 mars 1818 dans la même ville), est un militaire et dirigeant haïtien, ayant combattu pendant la Révolution haïtienne (1791-1804), sous les ordres du général André Rigaud. Avec le général Henri Christophe, Pétion proclame la République. La rivalité entre les deux hommes entraîne très vite une division du pays, entre le Nord, dirigé par Christophe, et le Sud, dirigé par Pétion qui devient président de la République en 1807. (fr)
- Alexandre Sabès Pétion (Port-au-Prince, 2 april 1770 - Port-au-Prince, 29 maart 1818) was president van Haïti van 1806 tot aan zijn dood. Hij wordt samen met Toussaint Louverture, Jean-Jacques Dessalines en Henri Christophe beschouwd als een grondlegger van het in 1804 van Frankrijk onafhankelijk geworden Haïti. Op 29 maart 1818 overleed Pétion aan gele koorts. Zijn opvolger was Jean-Pierre Boyer die in 1820 erin slaagde om de twee delen van Haïti te herenigen. (nl)
- Alexandre Pétion (Anne Alexandre Sabès, Porto Príncipe, 1770 - † id., 1818) Militar e político mulato haitiano. Em 1791, participou da revolta preta contra os colonizadores, mas, por desacordos com , emigrou para a França, de onde regressou ao Haiti com a expedição de (1801). Lutou contra Toussaint Louverture e Jean Jacques Dessalines, mas, em 1802, passou para o lado dos insurretos. Nomeado presidente em 1807, em 1816 obteve o cargo como perpétuo e promulgou uma constituição. Pétion morreu de febre amarela en 1818. Sucedeu-o seu protegido Boyer. (pt)
- Это статья о президенте Гаити. О французском политическом деятеле см. Петион де Вильнев, Жером Александр Петион (гаит. креольск. Aleksann Petyon, фр. Alexandre Pétion, при рождении Анн-Александр Сабес, фр. Anne Alexandre Sabès; 2 апреля 1770 — 29 марта 1818) — один из первых президентов Гаити. Родился в Порт-о-Пренсе. Мулат. В 1788 году отец, состоятельный француз, отправил сына во Францию, где Александр обучался в Военной академии в Париже. С 1793 года в рядах французской армии сражался против английских интервентов, захвативших западную часть острова Гаити. (ru)
- Alexandre Sabès Pétion, född 2 april 1770 i Port-au-Prince, Haiti, död 29 mars 1818 i Port-au-Prince, Haiti, var en upprorsmakare, känd för sin liberala politik och sitt stöd till den sydamerikanske frihetskämpen Simón Bolívar. Han var president i tre omgångar 1807–1811, 1811–1815 och 1815–1818. (sv)
|
