An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

Agnatic seniority is a patrilineal principle of inheritance where the order of succession to the throne prefers the monarch's younger brother over the monarch's own sons. A monarch's children (the next generation) succeed only after the males of the elder generation have all been exhausted. Agnatic seniority essentially excludes females of the dynasty and their descendants from the succession. Contrast agnatic primogeniture, where the king's sons stand higher in succession than his brothers.

Property Value
dbo:abstract
  • الأقدمية الأبوية هي المبدأ الأبوي للإرث، حيث يفضل الأخ الأصغر للملك قبل أبناء الملك نفسه في ترتيب ولاية العرش. ولا يتولى أبناء الملك (الجيل التالي) الخلافة إلا بعد تولي جميع ذكور الجيل الأكبر. ويستثني مبدأ الأقدمية الأبوية إناث الأسرة الحاكمة وذريتهن أساسًا من الخلافة. وعلى النقيض تجد حق البكورة الأبوي، حيث يتولى أبناء الملك الخلافة قبل إخوته. في الممالك الوراثية، وبالأخص في الأزمنة القديمة، كانت الأقدمية مبدأ كثير الاستخدام في ترتيب الخلافة. وقد تطورت الدولة العثمانية من استخدام مبدأ الخلافة الانتخابية (التالي لمبدأ الأقدمية الأبوية) إلى الخلافة الموروثة بقانون مبدأ الأقدمية الأبوية. في الخلافة المعتمدة على مبدأ التناوب (القريب من مبدأ الأقدمية)، يحق لجميع أفراد الأسرة الحاكمة (الذكور) الولاية نظريًا. ومع ذلك، فهذا من شأنه أن يؤدي إلى حالات غموض بشأن تحديد العاهل القادم. إن نظام تولي الأخوة واحدًا تلو الآخر من شأنه أن يؤدي بشكل سريع، بالأخص في الأجيال التالية، إلى نماذج معقدة وكذلك إلى نزاعات بين الفروع التي تكونت داخل البيت الملكي. وقد يكون للملوك أقرباء غير مباشرين، بعض منهم أبناء عمومة بعيدة نوعًا ما، الذين كان يحق لهم اعتلاء العرش كما يحق للملك نفسه. وإما أن يحصل أحد الفروع على الخلافة (بالقوة في أغلب الأحيان)، تصل الفروع المتنافسة إلى توازن (مثل أن تكون الخلافة بالتناوب)، أو يتم تقسيم الإرث بطريقة ما. كانت تقتصر الخلافة التي على أساس الأقدمية الأبوية أو التناوب في كثير من الأحيان على هؤلاء الأمراء أبناء العاهل الحاكم سابقًا. وبذلك يكون ابن الملك مقدمًا على ابن الأمير. وفي بعض الحالات، يتم التمييز على أساس إذا ما كان طالب الحكم قد ولد لملك كان متوليًا للحكم وقت الولادة (تولي المولود الأول بعد اعتلاء الأب العرش). كان مبدأ القصر هذا عمليًا، وإلا فسيكون عدد المنافسين ساحقًا. ومع ذلك، فقد خلّف في الغالب أكثر من منافس كانوا يقومون في كثير من الأحيان بشن حرب أهلية ضد بعضهم. وفي حالات أخرى، انقرضت الفروع الذكور المؤهَلة للخلافة من الأسرة الحاكمة (لم يتبق منهم أحياء)، وفي هذه الحالة كان مبدأ القصر هذا مثيرًا للمشاكل. كان أبناء الأمراء الذين لم يعيشوا حتى اعتلاء العرش غير راضين بالطبع بمبدأ القصر هذا. حيث أدى إلى مشاكل التفسير ــ هل كان والد طالب الحكم ملكًا شرعيًا، ولكن غير معترف به من قبل الجميع؟ أو من قبل أي شخص (لم يتسلم الحكم على الإطلاق في الحقيقة)؟ وكانت الحالات أكثر تعقيدًا مع تشارك الملوك في الحكم، ولكن كان هذا في كثير من الأحيان حلاً عمليًا للخلافة المتنازع عليها. تميل الأقدمية الأبوية على المدى الطويل إلى تفضيل نوع من حق وراثة الأصغر، وذلك لأن الأمراء المولودين في جيل معين حتى أصغرهم يكونون على قيد الحياة على الأرجح عند وفاة السلف (آخر الجيل السابق مباشرة). وفي الحالات التي لا يسمح فيها للمرشحين من أي جيل لاحق باعتلاء العرش حتى وفاة آخر الجيل السابق، سيموت الكثير من الأمراء، عادة من الفروع الأكبر، قبل مجيء دورهم في تولي الخلافة (فلا عجب من أنهم يفضلون مبدأ حق البكورة). هذا الاتجاه هو أحد أسباب الخلافة المتنازع عليها: رغبة البعض في تولي الخلافة قبل الموت، والدفاع عن الأقدمية أو سفك الدماء في فرعهم. ويتفاقم هذا الوضع بشدة إذا لم يسمح لأمير باعتلاء العرش إذا لم يكن والده حاكمًا (أو كان مجرد نائب فقط، مؤهلاً لتولي الخلافة فقط بعد تولي كل الذكور الذين تولى آباؤهم الحكم) ـ ستفقد الفروع الأكبر في أغلب الاحتمالات رتبتها في تولي الخلافة عاجلاً أو آجلاً. تميل الأقدمية الأبوية إلى تفضيل الأبناء الذين تمت ولادتهم للآباء في آخر عمرهم. كانت الخلافة المعتمدة على مبدأ الأقدمية داخل الأسرة الواحدة أداة في الغالب للسيطرة على الملكية الانتخابية. واستخدم هذان الشكلان من الملكية (الأقدمية الأبوية والملكية الانتخابية) في نفس القرون غالبًا. وكانت العديد من الممالك انتخابية رسميًا على مدى طويل في العصور التاريخية (على الرغم من أن الانتخابات عادة، أو دائمًا، ما كانت ترسو على عائلة الملك المُتوفى). إن تفضيل الذكور الموجود في معظم أنظمة الخلافة الوراثية جاء في معظمه من الطبيعة المتصورة لدور الملك: * كان يطلب من رؤساء القبائل (الملوك الأول) المشاركة شخصيًا في أنشطة عنيفة مثل الحرب والمبارزات وحملات الإغارة. * كان الدخل معتمدًا على «أموال الحماية» أو السخرة التي يتم جمعها من هؤلاء الذين يقوم الملك بحمايتهم من الهجوم، سواء خارجيًا من الحرب وداخليًا من الجرائم. وبالطبع، يتطلب جمع هذه الأموال أو الخدمات حدوث تهديد أو استخدام فعلي للقوة من قبل الملك، ولكن تسمى بشكل أكثر تأدبًا «ضرائب» و«رسوم». وتوجد مثل هذه الأشكال من الحصول على الدخل بالطبع في الأنظمة غير الملكية أيضًا. * كان من المفيد جدًا، أو حتى مطلوبًا، أن يكون الملك محاربًا وقائدًا عسكريًا. لا يقبل المحاربون (الذين هم دائمًا ذكور في الغالب) سوى غيرهم من الذكور ليكونوا قادتهم. * بالإضافة إلى ذلك، فإنه في بعض الملكيات يتقلد الملك منصبًا روحيًا معينًا، كهنوتي تقريبًا. وهذا الدور، اعتمادًا على التقاليد محل البحث، كان مرفوضًا عادة للإناث. في النظام الملكي الفرنسي، كان أحد التفسيرات الرسمية للقانون السالي اضطرار الملك لاستخدام صكوك مقدسة معينة، كانت الإناث ممنوعة حتى من لمسها. في القرون السابقة، وربما في كل جيل ثان أو ثالث في المتوسط، انقرض خط الذكور وأصبحت الإناث في كثير من الأحيان مطلوبة لتتبع خط الخلافة. خلال هذه الفترة، اتجه خط الذكور إلى الانقراض بسرعة نسبيًا، بسبب معدل الموت الشديد. ولذلك كان من المستحيل الحفاظ على مبدأ الخلافة الأبوية «الخالصة»، وكان يتم الكثير من الاستثناءات ـ كانت تمنح الأهلية لأكبر الأبناء من الأخوات أو غيرهن من الأقارب الإناث للملك. كما أن الخلافة الأبوية الكاملة لم تخدم أيضًا مصالح الملوك الشخصية الذين فضلوا الإناث ذوات القرابة القريبة ونسلهن عن الذكور ذوي القرابة البعيدة. في العصور الوسطى التالية، أصبح خطر العنف المباشر الذي كان يعترض الملك وورثته قليلاً، بسبب الانخفاض التدريجي لمشاركتهم الشخصية في القتال. كان من المرجح أن يعيش الأبناء حتى سن البلوغ ويتزوجوا أكثر مما كان يحدث في القرون السابقة، في حين فقد الكثير من العائلات النبيلة أبناء في سن المراهقة بسبب الحرب المستمرة. بالإضافة إلى ذلك، تحسنت ظروف المعيشة والنمو في طبقة النبلاء، مما أدى إلى انخفاض حالات الإجهاض ومعدل الوفيات من الرضع والأطفال. لذلك كانت الحاجة لتولي البنات الخلافة أقل وأقل. في كثير من الثقافات، يتم تحديد اللقب أبويًا. (ar)
  • Seniorát neboli stařešinské právo je dědičné právo nejstaršího člena rodu na vládu. Po smrti dosavadního vládce tak získával nástupnické právo aktuálně nejstarší žijící člen vládnoucí dynastie – stařešina. V evropských středověkých monarchiích se často jednalo o původní tradiční princip vzešlý z kmenového zřízení, který byl postupně nahrazován různými typy primogenitury (upřednostnění potomků panovníka). V českých zemích bylo toto právo uplatňováno až do počátku 13. století, kdy Přemysl I. Otakar zavedl právo primogenitury, aby upřednostnil svého syna Václava před Děpoltem III. z vedlejší větve Přemyslovců. Václav I. tak byl roku 1228 jako první korunován českým králem na základě primogenitury. (cs)
  • Agnatic seniority is a patrilineal principle of inheritance where the order of succession to the throne prefers the monarch's younger brother over the monarch's own sons. A monarch's children (the next generation) succeed only after the males of the elder generation have all been exhausted. Agnatic seniority essentially excludes females of the dynasty and their descendants from the succession. Contrast agnatic primogeniture, where the king's sons stand higher in succession than his brothers. (en)
  • Heredo laŭ pliaĝeco en Mezepoko estis principo, kiu difinis ordon de la entroniĝo en pluraj orienteŭropaj monarkioj. Kontraste al la unuenaskiteco kiel oni ĝin praktikis en okcidenta Eŭropo, oni ne instalis unusolan heredanton, nek dividis la landon en sendependajn regteritoriojn. Anstataŭe, oni ja disdividis la landon al pluraj unuopaj heredantoj en difinita heredovico laŭ aĝo, sed nur portempe. Kiam iu el ili mortis, la postsekvaj antaŭeniris en la vico de regataj princlandoj. Kutime la plej aĝa inter ili regis aparte povan kaj prestiĝan princlandon, kaj ankaŭ havis formale superecon super siaj fratoj kunprincoj, kaj apartan titolon. En mezepokaj Pollando (sub la Piastoj), Hungario (Arpadoj) kaj Bohemio (ĝis Přemysl Otakar la 1-a), tiu ĉefa princo nomiĝis latine senior ("pli aĝa") aŭ latine princeps ("princo"); en la Kieva Rus "grandprinco". En multaj kazoj tiu heredoordo kaŭzis diserigon de reglando en multajn etajn princlandojn pro la multiĝantaj filoj, nepoj kaj pranepoj, kaj oftajn konfliktojn inter diversaj fratoj, onkloj kaj nevoj. (eo)
  • Senioratsprinzip bezeichnet die mittelalterliche Erbregelung zahlreicher osteuropäischer Fürsten- und Königshäuser. Anders als in Westeuropa wurde weder ein Alleinerbe eingesetzt noch das Land unter allen Erben in unabhängige Herrschaftsgebiete geteilt. (de)
  • La agnación o parentesco agnaticio, en Derecho romano, es el parentesco jurídico que se fundamenta en la potestad del pater familias y no supone, necesariamente, relación de sangre. Así, los agnados son aquellas personas que están sometidas a la potestad del pater o que lo estarían si viviese todavía el pater familias. La mujer no es agnada de sus hijos sino en el caso de hallarse unida al pater familias en matrimonio cum manu, caso en el cual su condición es la de hermana agnaticia de sus hijos. Para que exista agnación no es necesario que exista un vínculo de sangre. Por la adoptio o el matrimonio cum manus se crea la patria potestas mediante un negocio jurídico. El resultado es la subordinación a un mismo pater. De esta forma tenemos que el parentesco agnaticio está determinado por el matrimonio cum manu en relación con la mujer y mientras aquella subsista, y por la patria potestad en relación con los descendientes legítimos, legitimados, adrogados y adoptados. Conviene destacar que el parentesco agnaticio solo se transmite por vía de varón, per virilem sexum, siendo la mujer, en este sentido, finium familia. En este sentido, algunos autores justifican lo anterior sosteniendo que, por razones económicas y sociales, el pater se interesa de manera particular por la crianza de los varones y control de la prole masculina y, para ampliar el número de los varones dentro del grupo familiar, se mantiene un sistema de dependencia de los hijos a perpetuidad. En cambio, se "exporta" las hermanas a otros grupos y se "importa" de aquellos a las cónyuges. Al respecto señala que en el derecho romano encontramos, desde sus comienzos, un sistema estrictamente patriarcal; solo el parentesco por línea paterna cuenta en derecho. El parentesco agnaticio tuvo mayor importancia en los aspectos religioso y político que en el derecho privado, en el cual fue muy pronto suplantado por el parentesco cognaticio. Por otra parte, la muerte (a la que se equipara la pérdida de ciudadanía y la de la libertad) del pater no disuelve la agnación entre quienes fueron sus sometidos (la familia comune iure estaba conformada precisamente por todas las personas que habían estado sometidas a la potestad del pater fallecido), pero las personas libres que encontraban inmediatamente sometidos a su potestad pasan a constituir distintas familias, aunque sigan viviendo juntas. Lo mismo ocurre con el que es emancipado, pues también este al hacerse independiente, tiene su propia familia. Un ejemplo contemporáneo son los hermanos César Hildebrandt, periodista, y Martha Hildebrandt, lingüista y politóloga peruana. (es)
  • Le séniorat est, en droit des successions, une loi coutumière appliquée par la plupart des dynasties magyares et slaves du haut Moyen Âge, selon laquelle la couronne va au membre le plus âgé et/ou le plus compétent de la famille régnante. Le successeur est habituellement désigné du vivant du roi en exercice. Cela a donné lieu à des querelles intestines sanglantes qui ont décimé la dynastie Piast en Pologne, des Árpád en Hongrie, les Riourikides du Rus' de Kiev et celle des Přemyslides en Bohême, ce qui explique qu'il a été habituellement remplacé par la primogéniture. L'actuelle dynastie saoudienne est régie par la règle de séniorat. (fr)
  • L'anzianità agnatizia o seniorato è un principio di eredità patrilineare in cui l'ordine di successione al trono preferisce il fratello minore ai figli del monarca. I figli di un monarca (la generazione successiva) succedono al trono solo dopo che tutti i maschi della generazione maggiore sono deceduti. L'anzianità agnatizia esclude essenzialmente dalla successione le donne e i loro discendenti. È l'opposto della primogenitura, in cui sono i figli del monarca a succedergli. (it)
  • Het senioraat is een overervingssysteem waarbij het erfrecht overgaat van de vader op alle zonen. Het land wordt hierbij echter niet onder alle zonen opgedeeld, maar de zonen krijgen het erfgoed in leen. De oudste zoon krijgt meestal het grootste deel. Hierdoor overheerst deze ook meestal het land. Op het moment dat iemand in de erflijn met een vorstentitel overlijdt, verschuift de lijn en krijgt ieder weer een nieuwe titel en erfdeel. Erftitels verschuiven daarmee. Voordeel van dit systeem is dat de erfgerechtigde nooit minderjarig is, wat in het primogenituur nog weleens voorkwam. Nadeel is echter dat tussen de erfkandidaten (dat wil zeggen tussen broers, ooms en neven) veel onderling gestreden werd, wat vaak versplintering van het rijk tot gevolg had. Het was door de onderlinge twisten vaak erg kwetsbaar voor buitenlandse inmenging. Bovendien, doordat ze elk moment een ander gebied konden erven (en dus vorst van een ander gebied werden), was er weinig stimulans voor stabilisatie en versterking van het gebied dat ze in handen hadden. Het systeem heeft zeer lang in Rusland gefunctioneerd. Het werd daar ingevoerd in het Kievse Rijk onder de vorst Jaroslav de Wijze (1019-1054). Een hedendaags voorbeeld is het senoriaat binnen het Huis van Saoed, dat over Saoedi-Arabië regeert. (nl)
  • Seniorat – stosowana w wiekach średnich zasada określająca porządek obejmowania tronu. Ustanawiana była często po podziale kraju między synów władcy i określała, że po jego śmierci władzę zwierzchnią ma każdorazowo sprawować najstarszy męski przedstawiciel rodu (senior). (pl)
  • 兄终弟及是世袭制度的一种,另一种常见世袭方式为父死子继。兄終弟及的情況除出現於君權之承繼,也適用於某些可以世襲的官爵承繼權。在中國清朝時,顏回後人就多次以兄終弟及之例,承襲翰林院五經博士。 (zh)
  • Лествичне пра́во, або сеньйорат (дав.-рус. лѣствичное право, лѣствичныи порѧдъкъ; лат. Agnatic seniority, seniorat) — система наслідування престолу, згідно з якою престол передавався від старшого брата до молодшого, а потім їхнім синам. (uk)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 1806147 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 14183 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1123188988 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdfs:comment
  • Agnatic seniority is a patrilineal principle of inheritance where the order of succession to the throne prefers the monarch's younger brother over the monarch's own sons. A monarch's children (the next generation) succeed only after the males of the elder generation have all been exhausted. Agnatic seniority essentially excludes females of the dynasty and their descendants from the succession. Contrast agnatic primogeniture, where the king's sons stand higher in succession than his brothers. (en)
  • Senioratsprinzip bezeichnet die mittelalterliche Erbregelung zahlreicher osteuropäischer Fürsten- und Königshäuser. Anders als in Westeuropa wurde weder ein Alleinerbe eingesetzt noch das Land unter allen Erben in unabhängige Herrschaftsgebiete geteilt. (de)
  • L'anzianità agnatizia o seniorato è un principio di eredità patrilineare in cui l'ordine di successione al trono preferisce il fratello minore ai figli del monarca. I figli di un monarca (la generazione successiva) succedono al trono solo dopo che tutti i maschi della generazione maggiore sono deceduti. L'anzianità agnatizia esclude essenzialmente dalla successione le donne e i loro discendenti. È l'opposto della primogenitura, in cui sono i figli del monarca a succedergli. (it)
  • Seniorat – stosowana w wiekach średnich zasada określająca porządek obejmowania tronu. Ustanawiana była często po podziale kraju między synów władcy i określała, że po jego śmierci władzę zwierzchnią ma każdorazowo sprawować najstarszy męski przedstawiciel rodu (senior). (pl)
  • 兄终弟及是世袭制度的一种,另一种常见世袭方式为父死子继。兄終弟及的情況除出現於君權之承繼,也適用於某些可以世襲的官爵承繼權。在中國清朝時,顏回後人就多次以兄終弟及之例,承襲翰林院五經博士。 (zh)
  • Лествичне пра́во, або сеньйорат (дав.-рус. лѣствичное право, лѣствичныи порѧдъкъ; лат. Agnatic seniority, seniorat) — система наслідування престолу, згідно з якою престол передавався від старшого брата до молодшого, а потім їхнім синам. (uk)
  • الأقدمية الأبوية هي المبدأ الأبوي للإرث، حيث يفضل الأخ الأصغر للملك قبل أبناء الملك نفسه في ترتيب ولاية العرش. ولا يتولى أبناء الملك (الجيل التالي) الخلافة إلا بعد تولي جميع ذكور الجيل الأكبر. ويستثني مبدأ الأقدمية الأبوية إناث الأسرة الحاكمة وذريتهن أساسًا من الخلافة. وعلى النقيض تجد حق البكورة الأبوي، حيث يتولى أبناء الملك الخلافة قبل إخوته. في الممالك الوراثية، وبالأخص في الأزمنة القديمة، كانت الأقدمية مبدأ كثير الاستخدام في ترتيب الخلافة. وقد تطورت الدولة العثمانية من استخدام مبدأ الخلافة الانتخابية (التالي لمبدأ الأقدمية الأبوية) إلى الخلافة الموروثة بقانون مبدأ الأقدمية الأبوية. (ar)
  • Seniorát neboli stařešinské právo je dědičné právo nejstaršího člena rodu na vládu. Po smrti dosavadního vládce tak získával nástupnické právo aktuálně nejstarší žijící člen vládnoucí dynastie – stařešina. V evropských středověkých monarchiích se často jednalo o původní tradiční princip vzešlý z kmenového zřízení, který byl postupně nahrazován různými typy primogenitury (upřednostnění potomků panovníka). (cs)
  • Heredo laŭ pliaĝeco en Mezepoko estis principo, kiu difinis ordon de la entroniĝo en pluraj orienteŭropaj monarkioj. Kontraste al la unuenaskiteco kiel oni ĝin praktikis en okcidenta Eŭropo, oni ne instalis unusolan heredanton, nek dividis la landon en sendependajn regteritoriojn. Anstataŭe, oni ja disdividis la landon al pluraj unuopaj heredantoj en difinita heredovico laŭ aĝo, sed nur portempe. Kiam iu el ili mortis, la postsekvaj antaŭeniris en la vico de regataj princlandoj. Kutime la plej aĝa inter ili regis aparte povan kaj prestiĝan princlandon, kaj ankaŭ havis formale superecon super siaj fratoj kunprincoj, kaj apartan titolon. En mezepokaj Pollando (sub la Piastoj), Hungario (Arpadoj) kaj Bohemio (ĝis Přemysl Otakar la 1-a), tiu ĉefa princo nomiĝis latine senior ("pli aĝa") aŭ lat (eo)
  • La agnación o parentesco agnaticio, en Derecho romano, es el parentesco jurídico que se fundamenta en la potestad del pater familias y no supone, necesariamente, relación de sangre. Así, los agnados son aquellas personas que están sometidas a la potestad del pater o que lo estarían si viviese todavía el pater familias. La mujer no es agnada de sus hijos sino en el caso de hallarse unida al pater familias en matrimonio cum manu, caso en el cual su condición es la de hermana agnaticia de sus hijos. (es)
  • Le séniorat est, en droit des successions, une loi coutumière appliquée par la plupart des dynasties magyares et slaves du haut Moyen Âge, selon laquelle la couronne va au membre le plus âgé et/ou le plus compétent de la famille régnante. Le successeur est habituellement désigné du vivant du roi en exercice. Cela a donné lieu à des querelles intestines sanglantes qui ont décimé la dynastie Piast en Pologne, des Árpád en Hongrie, les Riourikides du Rus' de Kiev et celle des Přemyslides en Bohême, ce qui explique qu'il a été habituellement remplacé par la primogéniture. (fr)
  • Het senioraat is een overervingssysteem waarbij het erfrecht overgaat van de vader op alle zonen. Het land wordt hierbij echter niet onder alle zonen opgedeeld, maar de zonen krijgen het erfgoed in leen. De oudste zoon krijgt meestal het grootste deel. Hierdoor overheerst deze ook meestal het land. Op het moment dat iemand in de erflijn met een vorstentitel overlijdt, verschuift de lijn en krijgt ieder weer een nieuwe titel en erfdeel. Erftitels verschuiven daarmee. Voordeel van dit systeem is dat de erfgerechtigde nooit minderjarig is, wat in het primogenituur nog weleens voorkwam. Nadeel is echter dat tussen de erfkandidaten (dat wil zeggen tussen broers, ooms en neven) veel onderling gestreden werd, wat vaak versplintering van het rijk tot gevolg had. Het was door de onderlinge twisten (nl)
rdfs:label
  • أقدمية أبوية (ar)
  • Seniorát (cs)
  • Senioratsprinzip (de)
  • Heredo laŭ pliaĝeco (eo)
  • Agnatic seniority (en)
  • Agnación (es)
  • Séniorat (fr)
  • Anzianità agnatizia (it)
  • Senioraat (nl)
  • Seniorat (pl)
  • 兄终弟及 (zh)
  • Лествичне право (uk)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is rdfs:seeAlso of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License