| dbo:abstract
|
- Das Pervigilium Veneris (lateinisch „Nachtfeier der Venus“) ist ein spätantikes lateinisches Gedicht, das ohne Verfassernamen in der Anthologia Latina überliefert wurde. In 93 Versen (metrisch: katalektischen trochäischen Tetrametern) schildert es die Wiederkehr des Frühlings mit der Belebung der Natur am Vorabend eines traditionellen Venusfestes (der titelgebenden ‚Nachtfeier‘) im Hain von Hybla auf Sizilien. Die Schilderung gilt besonders der mythischen Bedeutung des Frühlings, so berichtet das Gedicht von den Tänzen der Nymphen sowie dem Auftreten des Liebesgottes Amor/Eros sowie der Leben und Liebe spendenden Göttin Venus/Aphrodite. Der Text wird durch den immer wiederkehrenden Refrain: Cras amet qui numquam amavit, quique amavit cras amet!Morgen liebe, wer niemals geliebt hat, wer schon geliebt hat, liebe morgen! in lockere Strophen gegliedert. Das Gedicht klingt in der elegischen Klage des Dichters (genauer: des lyrischen Ichs) aus: Jene [die Schwalbe] singt, nur ich muss schweigen. Wann erscheint mein Frühling mir?Wann werde ich wie die Schwalbe sein, dass ich mein Schweigen brechen kann?Schweigend habe ich die Muse verloren, Phoebus achtet meiner nicht. Obwohl sich der Text formal als traditionelles gibt, wie es bei derartigen Festen gesungen wurde, handelt es sich wohl um das Werk eines einzelnen Autors, der nach neuerem Forschungsstand den des 4. Jahrhunderts zuzurechnen ist. Viel diskutiert wurde die schon 1872 vorgetragene Vermutung der Verfasserschaft des Tiberianus. Deren Befürworter verweisen auf stilistische Ähnlichkeiten mit der Kleindichtung des Tiberianus. Die Hypothese stößt aber in der neueren Forschung überwiegend auf Skepsis oder entschiedene Ablehnung. Seit seiner Wiederentdeckung und Erstedition durch den Humanisten Pierre Pithou hat das Pervigilium viele Bewunderer gefunden und zählt zu den berühmtesten anonym überlieferten lateinischen Dichtungen. Dafür ist neben der sprachlichen Eleganz sowie der liebevollen Natur- und Mythologieschilderung v. a. der melancholische Schluss verantwortlich, der als eine der ersten und elegantesten innerliterarischen Verarbeitungen des in der modernen Literatur häufigen Phänomens der Schreibhemmung gelten kann. (de)
- Pervigilium Veneris, tio estas Vigilo de Venuso aŭ Vigilo de Venera, estas latina poemo, probable verkita en la 4a jarcento. Oni supozas plej ofte, ke ĝi estis verkita de la poeto , pro la fortaj similaĵoj kun la poemo de tiu lasta "Amnis ibat". Ĝi estis verkita laŭ intenco komence de printempo antaŭ la trinokta festivalo de Venuso (probable inter la 1a kaj 3a de aprilo). La loko ŝajne estas Sicilio. La poemo priskribas la ĉiujaran vekiĝon de vegetaloj kaj animaloj danke al la diino. Ĝi elstaras ĉefe pro sia fokuso sur la natura mondo - io neniam antaŭe vidata en tia intenseco en la latina poezio - kio markas la transiron el romia poezio al la . Ĝi konsistas el 93 versoj en . (eo)
- Pervigilium Veneris o La vigilia de Venus es un poema anónimo latino de hacia el siglo IV d. J. C.. Es la descripción de una fiesta nocturna de primavera celebrada en Sicilia en honor a Venus, donde se describe el despertar anual de la flora y la fauna gracias a la diosa; es magnífico el amor que muestra por la naturaleza. Está compuesto por noventa y tres versos septenarios trocaicos y una de sus características es el estribillo "Cras amet qui nunquam amavit, quique amavit cras amet / "Que ame mañana el que nunca ha amado, y el que ha amado que ame mañana". El poema concluye con el canto de la golondrina y una afligida pregunta: Illa cantat; nos tacemus; quando ver venit meum? / "Ella canta; yo callo; ¿cuándo me llegará la primavera?" Un manuscrito del poema fue descubierto por Erasmo en Venecia en 1507 en la biblioteca de Aldo Manuzio, donde se alojaba el humanista. Pero solo fue publicado en 1587 por . Su fecha de composición sigue siendo controvertida. Tras haber eliminado la hipótesis de un pastiche medieval o renacentista, los filólogos se dividen en varios grupos. Unos lo atribuyen a Floro, un poeta de la corte del emperador Adriano, en el siglo II d. de C. Otros creen que puede ser del poeta , en la segunda mitad del siglo IV.º o de un poeta cercano a Símaco del final de ese siglo. Por último, algunos piensan que puede ser de un escritor africano de finales del siglo IV.º. Por tanto, existe cierto consenso sobre que su fecha de composición debió ser en la segunda mitad del siglo IV.º Sea como fuere, su autor está profundamente imbuido de referencias clásicas, y el texto contiene numerosísimas referencias y paráfrasis. Quizá el poema esté dedicado a la Venus de , en Sicilia, ya que en sus versos 49-52 invita a Venus a verter todas las flores producidas a la sazón y a usar un vestido de flores tan grande como la llanura del Etna. Se cree que precisamente este pasaje pudo inspirar el Nacimiento de Venus de Sandro Botticelli: de hecho, la figura de la famosa pintura está adornada y vestida de flores, y vierte flores en el suelo, como en el Pervigilium. (es)
- Pervigilium Veneris II.- III. mendeetan kokatu den latinezko olerki entzutetsu bat da. Ustezko egile moduan, Floro eta Tiberiano aipatu dira. Olerkigintza klasikoaren aldean, berrikuntza nabaria dakar olerki honek, errtimo silabikoa jarri ordez, azentua hartzen baitu erritmoaren oinarri gisa. Gaia ere ez da ohikoa olerkari klasikoetan: bertan hiru egunetako jaialdi bat kontatzen da Venus jainkosaren omenez, naturaren sorrera zor zaiola. Olerkian zehar bertso hau tartekatzen da behin eta berriz: (eu)
- La Veillée de Vénus (en latin Pervigilium Veneris) est un poème latin anonyme de l'époque impériale. (fr)
- Pervigilium Veneris (or The Vigil of Venus) is a Latin poem of uncertain date, variously assigned to the 2nd, 4th or 5th centuries. It is sometimes thought to have been by the poet Tiberianus, because of strong similarities with his poem Amnis ibat, though other scholars attribute it to Publius Annius Florus, and yet others find no sufficient evidence for any attribution. It was written professedly in early spring on the eve of a three-night festival of Venus (probably April 1–3) in a setting that seems to be Sicily. The poem describes the annual awakening of the vegetable and animal world through the "benign post-Lucretian" goddess, which contrasts with the tragic isolation of the silent "I" of the poet/speaker, against the desolate background of a ruined city, a vision that prompts Andrea Cucchiarelli to note the resemblance of the poem's construction to the cruelty of a dream. It is notable for its Romanticism which marks a transition between Classical Roman poetry and medieval poetry. It consists of ninety-three verses in trochaic septenarius, and is divided into strophes of unequal length by the refrain: Cras amet qui nunquam amavit; quique amavit cras amet."Let the one love tomorrow who has never loved, and let the one who has loved love tomorrow."Or by Parnell:"Let those love now who never loved before,Let those who always lov'd, now love the more." (en)
- Pervigilium Veneris (d.i. Venus' Nachtwake) is de naam van een vermoedelijk uit de 3e eeuw na Chr. (wellicht later) stammend gedicht van onbekende hand, dat een lofzang geeft op de als kosmische macht gedachte liefdesgodin die in de lente de natuur tot leven wekt. Te midden van de geestelijke dorheid van deze periode worden wij verrast door een anoniem gedicht, dat nog eenmaal in staat is de beste tradities van de Romeinse lyriek te doen herleven. We kennen de auteur van dit hartveroverende gedicht niet, en we weten zelfs niet bij benadering wanneer het is ontstaan: in ieder geval niet eerder dan de 2e eeuw. Misschien moeten we het zelfs dichter bij de vijfde dan bij vierde eeuw dateren. Een ongelukkige minnaar, die de liefelijkheid van de lente en de wondere macht van de Liefde bezingt, brengt de lezer in een sfeer van verwachting aan de vooravond van een Siciliaans lentefeest ter ere van de godin Venus Genetrix. Het gedicht bestaat uit 82 verzen van telkens zeven trochaeën, in strofen van ongelijke lengte verdeeld door een elf maal herhaald refrein. Vorm en inhoud getuigen van grote poëtische gaven van de anonieme dichter. Het werk herinnert tegelijk aan de goede dagen van de Alexandrijnse poëzie, maar ook herkent men in de romantische klanken van deze verzen reeds de proloog van de Middeleeuwse lyriek. Het werk werd verschillende keren in het Nederlands vertaald; over het algemeen wordt de poëtische vertaling van Patrick Lateur als de beste beschouwd. (nl)
- Il Pervigilium Veneris (La veglia di Venere) è un componimento poetico dedicato a Venere dell'età imperiale romana. È un carme di autore anonimo, in cui viene celebrata la figura di Venere quale signora della vita e della rinascita. Con spunti mitologici e temi ricorrenti nella letteratura latina, l'autore esalta Venere in un'ode il cui ritornello è il filo ricorrente, anche se in tanta gioia e vita colpisce il finale amaro in cui il poeta lamenta di avere perso la donna amata. (it)
- Pervigilium Veneris, a Vigília de Vénus, é um poema latino, provavelmente escrito no século IV. Pensa-se que terá sido escrito por , dada a forte semelhança com um dos seus poemas, . (pt)
- Pervigilium Veneris (pol. Nocne czuwanie) – łaciński poemat nieznanego autora datowany na II-III wiek. Odnaleziony został w XVI wieku. (pl)
- «Ночное празднество Венеры» (лат. Pervigilium Veneris; также «Ночное празднество в честь Венеры» или «Ночное бдение Венеры») — анонимная древнеримская латинская поэма. Точное время её написания неизвестно; современная наука датирует текст IV веком н. э. Представляет собой лирические излияния несчастно влюблённого, перемешанные с описанием весеннего празднества на Сицилии в честь богини Венеры (имевшего место, вероятно, 1-3 апреля). В поэме описано ежегодное пробуждение растительного и животного мира под воздействием сил богини, что контрастирует с трагической изоляцией от мира несчастного рассказчика. Богиня представляется поэту вездесущим божеством, победоносно властвующим на небе, на земле и в море. Внимание автора поэмы сконцентрировано на мире природы, что является фактически единственным подобным примером в древнеримской поэзии; сама поэма иногда называется переходным произведением от римской к средневековой поэзии. Стихотворение состоит из 93 восьмистопных трохеев, разделённых припевом («завтра пусть любит тот, кто никогда не любил, и кто раз любил, завтра пусть любит») на строфы неодинаковой величины. Некоторые учёные, например, О. Риббек, считали автором поэмы Луция Флора; но, судя по данным языка, стихотворение написано позже, как минимум во 2-й половине II-го или первой половине III-го века н. э. Рукописи стихотворения находятся в Парижской национальной библиотеке № 8071 и №10318 («Салмазиевский кодекс», образующий основу так называемой Латинской антологии). В XIX веке Салмазиевский кодекс был издан Ф. Бюхелером (Лейпциг, 1859). Первый перевод поэмы на английский язык был выполнен в 1651 году Томасом Стенли. На русский язык поэму перевёл Ю. Ф. Шульц. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Pervigilium Veneris, tio estas Vigilo de Venuso aŭ Vigilo de Venera, estas latina poemo, probable verkita en la 4a jarcento. Oni supozas plej ofte, ke ĝi estis verkita de la poeto , pro la fortaj similaĵoj kun la poemo de tiu lasta "Amnis ibat". Ĝi estis verkita laŭ intenco komence de printempo antaŭ la trinokta festivalo de Venuso (probable inter la 1a kaj 3a de aprilo). La loko ŝajne estas Sicilio. La poemo priskribas la ĉiujaran vekiĝon de vegetaloj kaj animaloj danke al la diino. Ĝi elstaras ĉefe pro sia fokuso sur la natura mondo - io neniam antaŭe vidata en tia intenseco en la latina poezio - kio markas la transiron el romia poezio al la . Ĝi konsistas el 93 versoj en . (eo)
- Pervigilium Veneris II.- III. mendeetan kokatu den latinezko olerki entzutetsu bat da. Ustezko egile moduan, Floro eta Tiberiano aipatu dira. Olerkigintza klasikoaren aldean, berrikuntza nabaria dakar olerki honek, errtimo silabikoa jarri ordez, azentua hartzen baitu erritmoaren oinarri gisa. Gaia ere ez da ohikoa olerkari klasikoetan: bertan hiru egunetako jaialdi bat kontatzen da Venus jainkosaren omenez, naturaren sorrera zor zaiola. Olerkian zehar bertso hau tartekatzen da behin eta berriz: (eu)
- La Veillée de Vénus (en latin Pervigilium Veneris) est un poème latin anonyme de l'époque impériale. (fr)
- Il Pervigilium Veneris (La veglia di Venere) è un componimento poetico dedicato a Venere dell'età imperiale romana. È un carme di autore anonimo, in cui viene celebrata la figura di Venere quale signora della vita e della rinascita. Con spunti mitologici e temi ricorrenti nella letteratura latina, l'autore esalta Venere in un'ode il cui ritornello è il filo ricorrente, anche se in tanta gioia e vita colpisce il finale amaro in cui il poeta lamenta di avere perso la donna amata. (it)
- Pervigilium Veneris, a Vigília de Vénus, é um poema latino, provavelmente escrito no século IV. Pensa-se que terá sido escrito por , dada a forte semelhança com um dos seus poemas, . (pt)
- Pervigilium Veneris (pol. Nocne czuwanie) – łaciński poemat nieznanego autora datowany na II-III wiek. Odnaleziony został w XVI wieku. (pl)
- Das Pervigilium Veneris (lateinisch „Nachtfeier der Venus“) ist ein spätantikes lateinisches Gedicht, das ohne Verfassernamen in der Anthologia Latina überliefert wurde. In 93 Versen (metrisch: katalektischen trochäischen Tetrametern) schildert es die Wiederkehr des Frühlings mit der Belebung der Natur am Vorabend eines traditionellen Venusfestes (der titelgebenden ‚Nachtfeier‘) im Hain von Hybla auf Sizilien. Die Schilderung gilt besonders der mythischen Bedeutung des Frühlings, so berichtet das Gedicht von den Tänzen der Nymphen sowie dem Auftreten des Liebesgottes Amor/Eros sowie der Leben und Liebe spendenden Göttin Venus/Aphrodite. Der Text wird durch den immer wiederkehrenden Refrain: (de)
- Pervigilium Veneris o La vigilia de Venus es un poema anónimo latino de hacia el siglo IV d. J. C.. Es la descripción de una fiesta nocturna de primavera celebrada en Sicilia en honor a Venus, donde se describe el despertar anual de la flora y la fauna gracias a la diosa; es magnífico el amor que muestra por la naturaleza. Está compuesto por noventa y tres versos septenarios trocaicos y una de sus características es el estribillo "Cras amet qui nunquam amavit, quique amavit cras amet / "Que ame mañana el que nunca ha amado, y el que ha amado que ame mañana". El poema concluye con el canto de la golondrina y una afligida pregunta: Illa cantat; nos tacemus; quando ver venit meum? / "Ella canta; yo callo; ¿cuándo me llegará la primavera?" (es)
- Pervigilium Veneris (or The Vigil of Venus) is a Latin poem of uncertain date, variously assigned to the 2nd, 4th or 5th centuries. It is sometimes thought to have been by the poet Tiberianus, because of strong similarities with his poem Amnis ibat, though other scholars attribute it to Publius Annius Florus, and yet others find no sufficient evidence for any attribution. It was written professedly in early spring on the eve of a three-night festival of Venus (probably April 1–3) in a setting that seems to be Sicily. The poem describes the annual awakening of the vegetable and animal world through the "benign post-Lucretian" goddess, which contrasts with the tragic isolation of the silent "I" of the poet/speaker, against the desolate background of a ruined city, a vision that prompts Andre (en)
- Pervigilium Veneris (d.i. Venus' Nachtwake) is de naam van een vermoedelijk uit de 3e eeuw na Chr. (wellicht later) stammend gedicht van onbekende hand, dat een lofzang geeft op de als kosmische macht gedachte liefdesgodin die in de lente de natuur tot leven wekt. Het werk herinnert tegelijk aan de goede dagen van de Alexandrijnse poëzie, maar ook herkent men in de romantische klanken van deze verzen reeds de proloog van de Middeleeuwse lyriek. Het werk werd verschillende keren in het Nederlands vertaald; over het algemeen wordt de poëtische vertaling van Patrick Lateur als de beste beschouwd. (nl)
- «Ночное празднество Венеры» (лат. Pervigilium Veneris; также «Ночное празднество в честь Венеры» или «Ночное бдение Венеры») — анонимная древнеримская латинская поэма. Точное время её написания неизвестно; современная наука датирует текст IV веком н. э. (ru)
|
