| dbo:abstract
|
- Hřbitovní škola (v angličtině se užívá termín Graveyard Poets nebo Graveyard school) je označení pro volnou skupinu anglických preromantických básníků 18. století, jejímž hlavním tématem jsou pochmurné meditace o smrtelnosti, lebkách a rakvích, epitafech a červech (skulls and coffins, epitaphs and worms, jak se praví v básni The Grave (1743, Hrob) od Roberta Blaira) v prostředí hřbitova. Bývá tak často chápána jako předzvěst žánru gotického románu a měla velký vliv na básníky anglického romantismu. Cílem básníků hřbirovní školy bylo záměrně rozněcovat filozofickou melancholii (Philosophic Melancholy) jako nový zdroj citovosti, poezie a ctnosti, kterou Thomas Gray nazval bílou melancholií (white melancholy) na rozdíl od trýznivé černé melancholie, kterou podle něho trpěl Hamlet. Používali k tomu osamělé rozjímání v různých pochmurných scenériích jako je polorozpadlý gotický kostel s břečťanem porostlou věží osvětlovaný bledou měsíční září, opuštěná márnice s jedinou mdlou svíčkou, větrem pročesávaný hřbitovní trávník, houkání sovy atp. Tímto způsobem navozená teskná nálada podle nich obměkčovala srdce, vyvolávala ctnostné pocity, odvracela mysl od zkaženosti světa a osvobozovala představivost od konvencí civilizovaného života. Patrně první básní, která je do hřbitovní školy řazena, je A Night-Piece on Death (1717, Noční skladba na smrt) Thomase Parnella, která svou citovostí předjímá pozdější básnická rozjímání o odevzdanosti osudu a smrti. Za základní dílo hřbitovní školy je však považována báseň Nářek aneb Noční rozjímání o životě, smrti a nesmrtelnosti (1742–1745, The Complaint, or Night Thoughts on Life, Death, and Immortality) od Edwarda Younga. Dalšími autory byly přidávány pocity tajuplnosti a vážnosti, zájem o starodávné anglické básnické formy a lidovou poezii. Za myšlenkové vyvrcholení školy lze považovat Elegii psanou na hřbitově vesnickém (1750, Elegy Written in a Country Churchyard) od Thomase Grayho. K dalším básníkům hřbitovní školy patří zejména Thomas Percy, William Collins, Mark Akenside, Joseph Warton a jeho bratr Thomas Warton, často je mezi ně řazen William Cowper. Hřbitovní škola byla ve své době velmi slavná a vlivná, ve veřejném mínění vzbudila neklid a určila směr a náladu anglické poezie v druhé polovině 18. století. Její ohlasy je možno najít i v českém obrozeneckém básnictví (například u Jana Nejedlého a Josefa Jungmanna) a také u Karla Hynka Máchy. Představitelé hřbitovní školy
* Edward Young
* Thomas Parnell
* Thomas Gray
* Mark Akenside
* Joseph Warton
* Thomas Warton
* William Cowper (cs)
- Als Gräberpoesie wird eine literarische Richtung in der englischen Vorromantik ab Mitte des 18. Jahrhunderts bezeichnet, benannt nach dem bevorzugten Schauplatz der von ihren Vertretern verfassten lyrisch-elegischen Gedichte, die in melancholischen Meditationen um Themen wie Tod, Vergänglichkeit, Grab und Einsamkeit kreisten. Vertreter der als Graveyard School bezeichneten Gruppe wurden auch als Graveyard Poets bezeichnet. Zu ihnen zählt man (chronologisch nach Todesjahr):
* (1679–1718; A Night-Piece on Death, 1721)
* (1699–1746; The Grave, 1743)
* James Thomson (1700–1748)
* William Collins (1721–1759)
* Edward Young (1683–1765; Night Thoughts, 1742)
* Mark Akenside (1721–1770)
* Thomas Chatterton (1752–1770)
* Thomas Gray (1716–1771; Elegy Written in a Country Churchyard, 1751)
* (1722–1771)
* Oliver Goldsmith (1728–1774)
* Thomas Warton (1728–1790)
* James Macpherson (1736–1796)
* William Cowper (1731–1800)
* (1722–1800)
* (1785–1806)
* Thomas Percy (1729–1811) In der englischen Literatur ist die Graveyard School Vorläufer des Gothic novel. Viele der Motive und Versatzstücke des angelsächsischen Schauerromans finden sich bereits in den Gedichten der Graveyard Poets. Aber auch auf die europäischen Literaturen wurde Einfluss ausgeübt, so in Deutschland auf Friedrich Karl Kasimir von Creutz (Die Gräber, 1760), Johann Friedrich von Cronegk, Friedrich Gottlieb Klopstock und Ludwig Hölty, in Schweden auf , Carl Michael Bellman, Bengt Lidner und Johan Henrik Kellgren, in Lettland auf Aspazija (Dvēseles krēsla, Gedichte № 44 bis 56 bzw. Schluss) und in Italien auf (I cimiteri) und Ugo Foscolo (I sepolcri). Auch bei Novalis (Hymnen an die Nacht, 1800) und Paul Valéry (Le Cimetière marin, 1920) kann man Beziehungen und Nachklänge sehen. (de)
- Los poetas de cementerio ("Graveyard Poets" en inglés) son un grupo de poetas prerrománticos ingleses del siglo XVIII caracterizado por sus meditaciones melancólicas sobre la mortalidad, los 'cráneos y los ataúdes, los epitafios y los gusanos' (Blair: The Grave 23) en el contexto del cementerio. A esto se le añadió, por los epígonos del movimiento, un sentimiento por lo 'sublime' y lo misterioso, y un interés en formas poéticas inglesas 'antiguas' y la poesía popular. A menudo son considerados precursores del género gótico. Entre los poetas de cementerio se encuentran , Thomas Warton, Thomas Percy, Thomas Gray, James Macpherson, Robert Blair, William Collins, , y Edward Young. También puede añadirse a este grupo a , pero en prosa, por sus Meditaciones sobre los sepulcros. El poema más antiguo atribuido a la escuela de cementerio es el de Thomas Parnell A Night Piece on Death (Pieza nocturna sobre la muerte, 1726), en la que el propio Rey Muerte (la muerte es voz masculina en inglés) señala la dirección de su reino de huesos. Poemas posteriores característicos son los Night Thoughts (Pensamientos nocturnos) de Edward Young (1742), en los que un viajero solitario reflexiona lúgubremente en un cementerio. La obra de Blair The Grave (La tumba, 1743) sigue esta línea tan poco alegre. Sin embargo, un estado de ánimo más contemplativo y suave se consigue en los celebrados versos iniciales de Gray Elegy in a Country Churchyard (Elegía en un cementerio de aldea, 1750). Los poetas de cementerio fueron figuras destacadas e influyentes, que crearon agitación en la mente del público, y marcaron un cambio en el humor y la forma de la poesía inglesa en la segunda mitad del siglo XVIII, que con el tiempo llevó al Romanticismo. En España, el ejemplo más claro de prerromanticismo influido por el tono de las Noches de Young es Noches lúgubres, de José Cadalso, con un ambiente espeluznante y tono tétrico. En Italia, ejemplos célebres de este tipo de poesía se encuentran en Ugo Foscolo y en algunos versos de Giacomo Leopardi. Esta línea lúgubre fue seguida con posterioridad en autores como Howard Phillips Lovecraft, con algunas de sus poesías, y Edgar Lee Masters, con su Antología de Spoon River (1916). (es)
- The "Graveyard Poets", also termed "Churchyard Poets", were a number of pre-Romantic poets of the 18th century characterised by their gloomy meditations on mortality, "skulls and coffins, epitaphs and worms" elicited by the presence of the graveyard. Moving beyond the elegy lamenting a single death, their purpose was rarely sensationalist. As the century progressed, "graveyard" poetry increasingly expressed a feeling for the "sublime" and uncanny, and an antiquarian interest in ancient English poetic forms and folk poetry. The "graveyard poets" are often recognized as precursors of the Gothic literary genre, as well as the Romantic movement. (en)
- 墓場派（はかばは、墓地派、Graveyard Poets, Graveyard School , Churchyard Poets）とは、18世紀イングランドの、墓場を背景として、死すべき運命についての憂鬱な瞑想や、「骸骨と棺、墓碑銘と蠕虫」（ブレア『The Grave』23）を特徴とした、前ロマン主義の詩人たちを指す。後の「墓場派」詩人たちはさらにこれに、崇高かつ神秘的な感覚や、古代イングランドの詩形や民謡詩への関心を付加した。しばしば「墓場派」はゴシックの先駆けと見なされる。 (ja)
- De Graveyard poets, ('Kerkhofdichters', ook wel gerangschikt onder de naam 'Graveyard School') waren een groep Engelse dichters uit de 18e eeuw. Zij worden gerekend tot de stroming van de preromantiek. Kenmerkend voor de kerkhofdichters was dat hun werk somber, melancholiek en beschouwend van aard was. De vergankelijkheid van het bestaan, sterfelijkheid en alles wat daaraan gerelateerd was, zoals begraafplaatsen, doodskisten, grafschriften en dergelijke stonden centraal. Zij vormden daarmee een voorbode van de later in de 18e eeuw en aan het begin van de 19e eeuw ontstane gothic novel. Een nog altijd veel geciteerd voorbeeld van dergelijke in wezen al romantische poëzie is Elegy Written in a Country Churchyard van Thomas Gray. Een extremer voorbeeld is te vinden in Night Thoughts van Edward Young. Andere dichters die tot de school worden gerekend zijn Thomas Parnell (A Night-Piece on Death, 1721), Thomas Warton, Thomas Percy, James Macpherson, Robert Blair, William Collins, Thomas Chatterton, , Joseph Warton en . Zie ook: Elegie (nl)
- La poesia cimiteriale o poesia sepolcrale è una particolare tendenza poetica nata in ambito inglese nel preromanticismo, che dall'inizio alla fine del XVIII secolo è incarnata in una serie di poeti animati da un gusto e da una sensibilità patetica per le tematiche della morte, del sonno e della notte, con spunti di vero e proprio compiacimento macabro. In tutti questi poeti sono presenti alcuni "tòpoi" materiali che permettono di accostare l'uno all'altro: notte, spettri, cimiteri/tombe, suono di campane, uccelli notturni.Questo tipo di poesia, nata quale corrente originale e a sé stante, finisce per identificarsi con la poesia preromantica, di cui però fu solo l'ispiratrice. Il primo rappresentante è considerato Thomas Parnell. Alla scuola cimiteriale appartenevano autori accomunati dalla riflessione sulla fugacità dell'esistenza e per lo più caratterizzati da atmosfere crepuscolari, i più noti dei quali furono il citato Thomas Parnell con A Night-Piece on Death (prima opera di questo genere), Thomas Gray con il celeberrimo Elegy Written in a Country Churchyard del 1751, Robert Blair con il suo The Grave del 1743, William Collins, , con le sue "Meditations among the tombs" in prosa, il Reverendo (1727-1760), autore di un Soliloquy written in a Country Churchyard, a imitazione di Gray, e di una Elegy written among the Ruins of a Nobleman's Seat in Cornwall, e soprattutto Edward Young con Night Thoughts del 1742, il primo esponente importante di rilievo europeo accanto al Gray. James MacPherson può essere accostato solo in parte a questi poeti, poiché il suo intento principale è di nobilitare la poesia bardita, in contrasto con i classici epici del Mediterraneo. Egli tuttavia, nei suoi Canti di Ossian, recupera tematiche di sepolcrali precedenti, come Gray e Young, ed è capace di creare qualcosa di originale, che non ha precedenti nella poesia mondiale. La visione di spettri, di tombe in rovina, i lugubri paesaggi notturni delle Highlands, il senso del vanificarsi di tutte le cose (temi tipici della poesia sepolcrale) sono uniti in un tessuto epico di grande patetismo preromantico. Frequentissimi i canti funebri in onore degli eroi morti in battaglia: su tutti la Morte di Cucullino, l'eroe-simbolo di Erina (Irlanda) e il Minvana, in cui si compiange la morte del giovanissimo Rino, figlio di Fingal, re di Morven (Caledonia). (it)
- Poeci cmentarni (ang. Graveyard Poets, Churchyard Poets) zwani również chłopcami z cmentarza (ang. the Boneyard Boys) – grupa przedromantycznych poetów angielskich działająca w XVIII wieku, których twórczość charakteryzowała się ponurymi rozważaniami nad śmiertelnością, „czaszkami, trumnami, epitafiami i czerwiami”. Uważa się ich również za prekursorów powieści gotyckiej. (pl)
- Цвинтарна поезія, або кладовищенська поезія (англ. graveyard poetry) — жанр медитативної лірики XVII - початку XIX ст., започаткований твором «Думки про кладовище та місця поховання мертвих» (1656) німецького поета Андреаса Гріфіуса. Із середини XVIII ст. цвинтарна поезія — течія в англійській ліриці («Нічні вірші про смерть» , «Скарга, або Нічні роздуми» Едварда Юнга, «Могила» Роберта Блера, «Елегія, написана на сільському цвинтарі» Томаса Грея), що розвивалась у межах сентименталізму та , осмислювала ірраціональні проблеми буття, його нетривкість і почасти марність у видимих формах. Скорботні медитації поєднувалися тут зі стійкими пейзажними мотивами кладовища як осереддя мудрості, протиставленого зарозумілій ученості. (uk)
- Кладбищенская поэзия — условное обозначение поэтического направления в сентиментализме, возникшего в Англии с середины XVIII века (эпоха перед промышленным переворотом), распространившегося во второй половине века и в Германии, а к концу его — в России и типичного как элемент стиля дворянского романтизма, или, точнее, предромантизма. Кладбищенская поэзия является наиболее резким тематическим выражением общего настроения меланхолии и отречения, характеризующего в эту эпоху английскую поэзию природы. Развитие темы экзотизма сельской жизни и ландшафта (Бэтлер — Грей — Томсон — Шенстон) в силу распада социальной базы дворянства как класса приводит к меланхолическим пейзажам, к поэтическим мотивам ночи или вечера, тумана, зловещего пейзажа и т. п. Нейтральный ландшафт сменяется таинственным и страшным: лес — пожарищем, руинами, наконец кладбищем. В то же время заимствованный у буржуазии рационалистический протестантизм становится мистическим. Возникает английский предромантизм: мистическое возрождение готики, меланхолическое, примиренное любование природой, оссианизм, сентиментализм и, как высшая его точка, кладбищенская поэзия, мысли которой о тщете мира, грусть, зловещий поэтический пейзаж, кладбище (или символ его — руины) как непременное место наблюдения, примиренно-безнадежный тон авторского монолога. Типичными предшественниками направления можно считать Роберта Блэйра (1699—1746) и Э. Юнга («Жалоба, или ночные думы о жизни, смерти и бессмертии»). Одно из самых известных произведений кладбищенской поэзии — «Элегия на сельском кладбище» (Elegy Written in a Country Churchyard) Томаса Грея, дважды переведенная Жуковским. Самые известные кладбищенские поэты — Томас Парнелл, Томас Уортон, Томас Перси, Томас Грей, Джеймс Макферсон, Уильям Коллинз, Марк Эйкенсайд, Джозеф Уортон, Генри-Кирк Уайт. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- The "Graveyard Poets", also termed "Churchyard Poets", were a number of pre-Romantic poets of the 18th century characterised by their gloomy meditations on mortality, "skulls and coffins, epitaphs and worms" elicited by the presence of the graveyard. Moving beyond the elegy lamenting a single death, their purpose was rarely sensationalist. As the century progressed, "graveyard" poetry increasingly expressed a feeling for the "sublime" and uncanny, and an antiquarian interest in ancient English poetic forms and folk poetry. The "graveyard poets" are often recognized as precursors of the Gothic literary genre, as well as the Romantic movement. (en)
- 墓場派（はかばは、墓地派、Graveyard Poets, Graveyard School , Churchyard Poets）とは、18世紀イングランドの、墓場を背景として、死すべき運命についての憂鬱な瞑想や、「骸骨と棺、墓碑銘と蠕虫」（ブレア『The Grave』23）を特徴とした、前ロマン主義の詩人たちを指す。後の「墓場派」詩人たちはさらにこれに、崇高かつ神秘的な感覚や、古代イングランドの詩形や民謡詩への関心を付加した。しばしば「墓場派」はゴシックの先駆けと見なされる。 (ja)
- Poeci cmentarni (ang. Graveyard Poets, Churchyard Poets) zwani również chłopcami z cmentarza (ang. the Boneyard Boys) – grupa przedromantycznych poetów angielskich działająca w XVIII wieku, których twórczość charakteryzowała się ponurymi rozważaniami nad śmiertelnością, „czaszkami, trumnami, epitafiami i czerwiami”. Uważa się ich również za prekursorów powieści gotyckiej. (pl)
- Цвинтарна поезія, або кладовищенська поезія (англ. graveyard poetry) — жанр медитативної лірики XVII - початку XIX ст., започаткований твором «Думки про кладовище та місця поховання мертвих» (1656) німецького поета Андреаса Гріфіуса. Із середини XVIII ст. цвинтарна поезія — течія в англійській ліриці («Нічні вірші про смерть» , «Скарга, або Нічні роздуми» Едварда Юнга, «Могила» Роберта Блера, «Елегія, написана на сільському цвинтарі» Томаса Грея), що розвивалась у межах сентименталізму та , осмислювала ірраціональні проблеми буття, його нетривкість і почасти марність у видимих формах. Скорботні медитації поєднувалися тут зі стійкими пейзажними мотивами кладовища як осереддя мудрості, протиставленого зарозумілій ученості. (uk)
- Hřbitovní škola (v angličtině se užívá termín Graveyard Poets nebo Graveyard school) je označení pro volnou skupinu anglických preromantických básníků 18. století, jejímž hlavním tématem jsou pochmurné meditace o smrtelnosti, lebkách a rakvích, epitafech a červech (skulls and coffins, epitaphs and worms, jak se praví v básni The Grave (1743, Hrob) od Roberta Blaira) v prostředí hřbitova. Bývá tak často chápána jako předzvěst žánru gotického románu a měla velký vliv na básníky anglického romantismu. Představitelé hřbitovní školy
* Edward Young
* Thomas Parnell
* Thomas Gray
* Mark Akenside
*
*
* (cs)
- Los poetas de cementerio ("Graveyard Poets" en inglés) son un grupo de poetas prerrománticos ingleses del siglo XVIII caracterizado por sus meditaciones melancólicas sobre la mortalidad, los 'cráneos y los ataúdes, los epitafios y los gusanos' (Blair: The Grave 23) en el contexto del cementerio. A esto se le añadió, por los epígonos del movimiento, un sentimiento por lo 'sublime' y lo misterioso, y un interés en formas poéticas inglesas 'antiguas' y la poesía popular. A menudo son considerados precursores del género gótico. (es)
- Als Gräberpoesie wird eine literarische Richtung in der englischen Vorromantik ab Mitte des 18. Jahrhunderts bezeichnet, benannt nach dem bevorzugten Schauplatz der von ihren Vertretern verfassten lyrisch-elegischen Gedichte, die in melancholischen Meditationen um Themen wie Tod, Vergänglichkeit, Grab und Einsamkeit kreisten. Vertreter der als Graveyard School bezeichneten Gruppe wurden auch als Graveyard Poets bezeichnet. Zu ihnen zählt man (chronologisch nach Todesjahr): (de)
- La poesia cimiteriale o poesia sepolcrale è una particolare tendenza poetica nata in ambito inglese nel preromanticismo, che dall'inizio alla fine del XVIII secolo è incarnata in una serie di poeti animati da un gusto e da una sensibilità patetica per le tematiche della morte, del sonno e della notte, con spunti di vero e proprio compiacimento macabro. In tutti questi poeti sono presenti alcuni "tòpoi" materiali che permettono di accostare l'uno all'altro: notte, spettri, cimiteri/tombe, suono di campane, uccelli notturni.Questo tipo di poesia, nata quale corrente originale e a sé stante, finisce per identificarsi con la poesia preromantica, di cui però fu solo l'ispiratrice. Il primo rappresentante è considerato Thomas Parnell. (it)
- De Graveyard poets, ('Kerkhofdichters', ook wel gerangschikt onder de naam 'Graveyard School') waren een groep Engelse dichters uit de 18e eeuw. Zij worden gerekend tot de stroming van de preromantiek. Kenmerkend voor de kerkhofdichters was dat hun werk somber, melancholiek en beschouwend van aard was. De vergankelijkheid van het bestaan, sterfelijkheid en alles wat daaraan gerelateerd was, zoals begraafplaatsen, doodskisten, grafschriften en dergelijke stonden centraal. Zij vormden daarmee een voorbode van de later in de 18e eeuw en aan het begin van de 19e eeuw ontstane gothic novel. (nl)
- Кладбищенская поэзия — условное обозначение поэтического направления в сентиментализме, возникшего в Англии с середины XVIII века (эпоха перед промышленным переворотом), распространившегося во второй половине века и в Германии, а к концу его — в России и типичного как элемент стиля дворянского романтизма, или, точнее, предромантизма. Типичными предшественниками направления можно считать Роберта Блэйра (1699—1746) и Э. Юнга («Жалоба, или ночные думы о жизни, смерти и бессмертии»). (ru)
|
