| dbo:abstract
|
- L'escultura en marbre del Gàlata Ludovisi està exposada al Museu Nacional Romà del Palazzo Altemps, es troba estilísticament dintre de l'Escola de Pèrgam, escola hel·lenística que es va inclinar pels temes patètics i de sentiments violents. (ca)
- انتحار غالي هو تمثال روماني من الرخام يصور رجل غالي يضع سيفه في صدره ويحمل جسد زوجته المحتضرة. التمثال معروض ضمن مقتنيات متحف روما الوطني. (ar)
- Ο Γαλάτης που αυτοκτονεί (κάποιες φορές αποκαλείται και Γαλατική αυτοκτονία) είναι ελληνιστικό μαρμάρινο γλυπτό σύμπλεγμα που απεικονίζει άντρα ο οποίος βυθίζει το ξίφος του στο στήθος του ενώ κοιτά προκλητικά προς τα πίσω. Ταυτόχρονα, στηρίζει με το αριστερό του χέρι μία θνήσκουσα γυναίκα. Πρόκειται για ρωμαϊκό αντίγραφο, των αρχών του 2ου αι. μ.Χ., ενός ελληνιστικού πρωτοτύπου, περί το 230-220 π.Χ., το οποίο ανήκε σε σειρά ορειχάλκινων έργων τα οποία παραγγέλθηκαν σε Έλληνες γλύπτες, από τον βασιλιά Άτταλο Α' της Περγάμου, σε ανάμνηση της νίκης του επί των Γαλατών επιδρομέων. Άλλα ρωμαϊκά αντίγραφα έργων αυτού του συνόλου, το οποίο σήμερα ονομάζεται , είναι ο εξίσου φημισμένος Θνήσκων Γαλάτης και ο λιγότερο γνωστός Γονατιστός Γαλάτης του Λούβρου. Το γλυπτό σύμπλεγμα εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε κατάλογο της αρχοντικής οικογένειας Λουντοβίζι (Ludovisi), με ημερομηνία 2 Φεβρουαρίου 1623, και πιθανώς βρέθηκε στα θεμέλια της λίγο νωρίτερα. Η περιοχή αυτή της Ρώμης, κατά τους Κλασσικούς Χρόνους, ήταν μέρος των Κήπων του Σαλλουστίου και, κατά τον 19ο αι., οι ανασκαφές έφεραν πλήθος ρωμαϊκών (καθώς και μερικών ελληνικών) γλυπτών. Ένα από τα τελευταία ευρήματα, πριν οικοδομηθεί ολοκληρωτικά η περιοχή, ήταν ο αποκαλούμενος σήμερα Θρόνος των Ludovisi. Το γλυπτό βρίσκεται τώρα στο Εθνικό Μουσείο των Θερμών (Museo Nazionale delle Terme), στη Ρώμη. Ήδη από τον 17ο αι. ήταν αντικείμενο θαυμασμού: εμφανίστηκε σε καταλόγου γλυπτών της Ρώμης από τον Περιέ (Perrier, 1638) και, το 1683, χαρακτηρίστηκε από τον Οντράν (Audran) ως ένα από τα γλυπτά της Αρχαιότητας τα οποία καθόρισαν τον κανόνα των τέλειων αναλογιών για το ανθρώπινο σώμα. Ο Γάλλος ζωγράφος Νικολά Πουσέν προσάρμοσε το περίγραμμα του συμπλέγματος στο δεξί προσκήνιο του πίνακά του Η αρπαγή των Σαβίνων (βρίσκεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης). Αυτοί που είδαν το γλυπτό, καθώς και οι συγγραφείς ταξιδιωτικών οδηγών, έδωσαν κατά καιρούς διάφορες εξηγήσεις για το γεγονός που απεικονίζει: ο κατάλογος των Λουντοβίζι του 1633 το αναφέρει ως «κάποιον Μάριο που σκοτώνει τη θυγατέρα του και τον εαυτό του» αντλώντας από την ιστορία ενός πατρικίου, του Σέξτου Μαρίου ο οποίος, επειδή προσπάθησε να προστατέψει την κόρη του από τη λάγνα επιθυμία του αυτοκράτορα Τιβερίου, κατέληξε να κατηγορηθεί για αιμομικτική σχέση μαζί της. Ο έντονος ρεαλισμός και η δραματικότητα των έργων του ατταλίδειου αναθήματος παραπέμπουν στην αντίστοιχη σχολή της «τραγικής ιστοριογραφίας» των ελληνιστικών χρόνων που επιδίωκε να διεγείρει συναισθήματα πάθους, τρόμου, θυμού, φόβου και οίκτου, η οποία επηρέασε και τις εικαστικές τέχνες της εποχής. Οι τάσεις αυτές είναι ιδιαίτερα έκδηλες στον Γαλάτη που αυτοκτονεί. Το μοτίβο του ανθρώπου ο οποίος από οίκτο σκοτώνει τη γυναίκα του για να αυτοκτονήσει κι ο ίδιος αμέσως μετά όντας εντελώς απελπισμένος, διαθέτει το μέγιστο πάθος. Το πάθος αυτό εκφράζεται μορφολογικά μέσω των οξύτατων αντιθέσεων: η γυναίκα, φορώντας τη βαριά ενδυμασία της, καταρρέοντας και με βλέμμα στραμμένο μακριά, έρχεται σε αντίστιξη με τον γυμνό άντρα που τεντώνεται δυναμικά προς τα πάνω, έχοντας εξωτική φυσιογνωμία η οποία αποστασιοποιείται από το σώμα μέσω του χεριού (όταν ο θεατής τον βλέπει σε προφίλ). (el)
- El Gálata Ludovisi, de 211 cm y expuesto en el Museo Nacional Romano del Palacio Altemps, se ubica estilísticamente dentro de la , escuela helenística que se inclinó por los temas patéticos y de sentimientos violentos. Su origen se encuentra en la decisión del rey Átalo I de conmemorar la relevante victoria sobre los celtas (también llamados gálatas) en 233 a. C. con un conjunto formado por seis esculturas. En el centro figuraba el Gálata Ludovisi, el cual acababa de matar a su mujer; mientras sujetaba el cadáver giraba la cabeza hacia su enemigo al tiempo que se suicidaba; a su alrededor se sitúan otros cuatro gálatas tendidos en el suelo, entre ellos el Gálata moribundo. Probablemente esta se trate de una copia romana del siglo I a. C. en mármol de una estatua griega ya desaparecida, aunque el original fuera confeccionado en bronce. El encargo fue hecho entre 230 a. C. y 220 a. C.. La identidad del escultor se desconoce, pero algunos sugieren que Epígonas (Epígono), el escultor de la corte de la dinastía atálida de Pérgamo, pudo haber sido el autor. La parte central es la del jefe con su mujer, que están perfectamente entrelazados pero en posturas contrapuestas para dar distintos puntos de vista. Hay un contraste entre la mujer vestida ya muerta y desplomándose y el hombre desnudo, todavía vivo y de pie. La pesadez de la mujer se deja ver, así como la fuerza que está haciendo su marido para sujetarla. La mujer tiene los brazos formando un semicírculo y con la cabeza totalmente caída. El hombre lleva un brazo hacia abajo para sujetarla mientras el otro está hacia arriba clavándose la daga en un gesto de desafío. Ya está saliendo sangre de la herida que se está haciendo. El gesto es muy expresivo frente al de su mujer, ya sin vida. Este grupo se funde en un perfecto cruce de diagonales y se estructura de forma piramidal. Resulta una realización concreta, mucho más abstracta, más teórica que la del Gálata moribundo, con la cual se debe comparar. Esta obra es más rica en puntos de vista, y asombrosamente variada para quien gira en torno suyo. Su autor aspira a conseguir un efecto dramático de forma teatral, mediante grandes gestos, limitando en cambio su ambientación etnográfica a detalles superficiales, como de guardarropa (vestimenta, bigote, etc.). Dijo J. Charbonneaux al respecto de la misma: "La pasión, la desesperación se exteriorizan sin reserva; los vacíos exaltan el movimiento y hacen sentir las rupturas de ritmo; el corto manto agitado y la desnudez ascendente del formidable aparejo muscular del guerrero se oponen ostensiblemente al cadáver caído, cubierto de telas que fluyen hacia el suelo". La decisión de representar en este conjunto a guerreros vencidos no debe hacernos pensar en un acto de respeto hacia el pueblo que ha sido derrotado. Por el contrario, debemos interpretarlo más bien como la intención de alabar al rey Átalo I al haber sido capaz de vencer a una población tan fuerte y belicosa como los celtas gálatas. (es)
- The Ludovisi Gaul (sometimes called "The Galatian Suicide") is an ancient Roman statue depicting a Gallic man plunging a sword into his breast as he holds up the dying body of his wife. This sculpture is a marble copy of a now lost Greek bronze original. The Ludovisi Gaul can be found today in the Palazzo Altemps in Rome. This statue is unique for its time because it was common to depict the victor but instead, the Ludovisi Gaul depicts the defeated. (en)
- Le Suicide du galate ou groupe Ludovisi est une copie romaine en marbre du Ier siècle av. J.-C. d'un groupe sculpté en bronze d'Épigonos de Pergame du IIIe siècle av. J.-C. Cette œuvre faisait partie d'un groupe de sculptures comprenant le Galate mourant et le . Ces œuvres ont été sculptées sous le règne d'Attale Ier, roi de Pergame, qui a vaincu les Gaulois vers 237 avant J-C.. Le groupe sculpté, dit aussi Galate se suicidant, Gaulois se suicidant avec sa femme ou Galate se donnant la mort après avoir tué sa femme, est exposé au palazzo Altemps à Rome. (fr)
- Il Galata suicida, noto anche come Galata Ludovisi, è una copia romana in marmo (h. 211 cm) del I secolo a.C. di una statua in bronzo di Epìgono realizzata intorno al 230-220 a.C., oggi conservata al Museo Nazionale Romano di Palazzo Altemps di Roma. L'opera originale, assieme al Galata morente, faceva parte del Donario di Attalo, un perduto monumento trionfale sull'acropoli di Pergamo commissionato da Attalo I per celebrare la propria vittoria contro i Galati. (it)
- De Ludovisi Galliër ook wel bekend als de Zelfmoordplegende Galliër is een Romeinse kopie van een Grieks beeld dat tussen 230 tot 220 v.Chr werd gemaakt van een Galaat die zijn zwaard in zijn borst steekt, terwijl hij moedig terugkijkt op de soldaten die hem achtervolgen en zijn stervende vrouw in zijn armen ondersteunt. Het beeld hoort bij twee series, waarbij de eerste antieke beelden zoals De Stervende Galliër en de zijn en de tweede serie de privé verzameling van de is die het Romeinse beeld liet opgraven. De Boncampagni-Ludovisi-collectie werd in 1901 geveild. Het beeld werd door de Italiaanse staat gekocht en behoort nu tot de collectie van het Museo Nazionale Romano.
* Zijaanzicht (1)
* Zijaanzicht (2) (nl)
- O Gaulês Ludovisi, ou Gaulês suicida (por vezes chamado "gálata"), é uma cópia romana de mármore de uma estátua grega do período helenístico. Tem esse nome devido ao fato de pertencer à coleção de antiguidades da poderosa família Ludovisi, e foi recuperada no século XVII. Pertence hoje à coleção do Museu Nacional Romano e está exibida no Palazzo Altemps, em Roma. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- L'escultura en marbre del Gàlata Ludovisi està exposada al Museu Nacional Romà del Palazzo Altemps, es troba estilísticament dintre de l'Escola de Pèrgam, escola hel·lenística que es va inclinar pels temes patètics i de sentiments violents. (ca)
- انتحار غالي هو تمثال روماني من الرخام يصور رجل غالي يضع سيفه في صدره ويحمل جسد زوجته المحتضرة. التمثال معروض ضمن مقتنيات متحف روما الوطني. (ar)
- The Ludovisi Gaul (sometimes called "The Galatian Suicide") is an ancient Roman statue depicting a Gallic man plunging a sword into his breast as he holds up the dying body of his wife. This sculpture is a marble copy of a now lost Greek bronze original. The Ludovisi Gaul can be found today in the Palazzo Altemps in Rome. This statue is unique for its time because it was common to depict the victor but instead, the Ludovisi Gaul depicts the defeated. (en)
- Le Suicide du galate ou groupe Ludovisi est une copie romaine en marbre du Ier siècle av. J.-C. d'un groupe sculpté en bronze d'Épigonos de Pergame du IIIe siècle av. J.-C. Cette œuvre faisait partie d'un groupe de sculptures comprenant le Galate mourant et le . Ces œuvres ont été sculptées sous le règne d'Attale Ier, roi de Pergame, qui a vaincu les Gaulois vers 237 avant J-C.. Le groupe sculpté, dit aussi Galate se suicidant, Gaulois se suicidant avec sa femme ou Galate se donnant la mort après avoir tué sa femme, est exposé au palazzo Altemps à Rome. (fr)
- Il Galata suicida, noto anche come Galata Ludovisi, è una copia romana in marmo (h. 211 cm) del I secolo a.C. di una statua in bronzo di Epìgono realizzata intorno al 230-220 a.C., oggi conservata al Museo Nazionale Romano di Palazzo Altemps di Roma. L'opera originale, assieme al Galata morente, faceva parte del Donario di Attalo, un perduto monumento trionfale sull'acropoli di Pergamo commissionato da Attalo I per celebrare la propria vittoria contro i Galati. (it)
- O Gaulês Ludovisi, ou Gaulês suicida (por vezes chamado "gálata"), é uma cópia romana de mármore de uma estátua grega do período helenístico. Tem esse nome devido ao fato de pertencer à coleção de antiguidades da poderosa família Ludovisi, e foi recuperada no século XVII. Pertence hoje à coleção do Museu Nacional Romano e está exibida no Palazzo Altemps, em Roma. (pt)
- Ο Γαλάτης που αυτοκτονεί (κάποιες φορές αποκαλείται και Γαλατική αυτοκτονία) είναι ελληνιστικό μαρμάρινο γλυπτό σύμπλεγμα που απεικονίζει άντρα ο οποίος βυθίζει το ξίφος του στο στήθος του ενώ κοιτά προκλητικά προς τα πίσω. Ταυτόχρονα, στηρίζει με το αριστερό του χέρι μία θνήσκουσα γυναίκα. Πρόκειται για ρωμαϊκό αντίγραφο, των αρχών του 2ου αι. μ.Χ., ενός ελληνιστικού πρωτοτύπου, περί το 230-220 π.Χ., το οποίο ανήκε σε σειρά ορειχάλκινων έργων τα οποία παραγγέλθηκαν σε Έλληνες γλύπτες, από τον βασιλιά Άτταλο Α' της Περγάμου, σε ανάμνηση της νίκης του επί των Γαλατών επιδρομέων. Άλλα ρωμαϊκά αντίγραφα έργων αυτού του συνόλου, το οποίο σήμερα ονομάζεται , είναι ο εξίσου φημισμένος Θνήσκων Γαλάτης και ο λιγότερο γνωστός Γονατιστός Γαλάτης του Λούβρου. (el)
- El Gálata Ludovisi, de 211 cm y expuesto en el Museo Nacional Romano del Palacio Altemps, se ubica estilísticamente dentro de la , escuela helenística que se inclinó por los temas patéticos y de sentimientos violentos. Su origen se encuentra en la decisión del rey Átalo I de conmemorar la relevante victoria sobre los celtas (también llamados gálatas) en 233 a. C. con un conjunto formado por seis esculturas. En el centro figuraba el Gálata Ludovisi, el cual acababa de matar a su mujer; mientras sujetaba el cadáver giraba la cabeza hacia su enemigo al tiempo que se suicidaba; a su alrededor se sitúan otros cuatro gálatas tendidos en el suelo, entre ellos el Gálata moribundo. (es)
- De Ludovisi Galliër ook wel bekend als de Zelfmoordplegende Galliër is een Romeinse kopie van een Grieks beeld dat tussen 230 tot 220 v.Chr werd gemaakt van een Galaat die zijn zwaard in zijn borst steekt, terwijl hij moedig terugkijkt op de soldaten die hem achtervolgen en zijn stervende vrouw in zijn armen ondersteunt. Het beeld hoort bij twee series, waarbij de eerste antieke beelden zoals De Stervende Galliër en de zijn en de tweede serie de privé verzameling van de is die het Romeinse beeld liet opgraven. De Boncampagni-Ludovisi-collectie werd in 1901 geveild. Het beeld werd door de Italiaanse staat gekocht en behoort nu tot de collectie van het Museo Nazionale Romano. (nl)
|
