| dbo:abstract
|
- Claude Louis Hector de Villars, príncep de Martigues, marquès i duc de Villars i vescomte de Melun (8 de maig de 1653 - 17 de juny de 1734) fou l'últim gran general de Lluís XIV de França i un dels comandants més brillants de la : va ser un dels sis mariscals de França que s'han promogut al grau de . (ca)
- Claude Louis Hector de Villars (8. května 1653 – 17. června 1734) byl poslední velký generál Ludvíka XIV. a jeden z nejlepších francouzských vojevůdců. Později získal titul generalissima. (cs)
- Claude-Louis-Hector de Villars, prince de Martigues, marquis et duc de Villars et vicomte de Melun (* 8. Mai 1653 in Moulins; † 17. Juni 1734 in Turin), Marschall von Frankreich, war einer der berühmtesten Heerführer der französischen Geschichte und einer von nur sieben General-Marschällen von Frankreich. (de)
- Claude-Louis-Hector de Villars estis franca nobelo kaj militisto naskiĝinta la 8an de majo 1653 en Moulins kaj mortinta la 17an de junio 1734 en Torino, Italio). Li diplomatis en Munkeno, Germanio. Antaŭ la Milito de hispana sukcedo li estis sendita al Vieno, Aŭstrio, kies agado tie estis aprezata de la reĝo Ludoviko la 14-a. Li militis dum la du unuaj jardekoj de la 18a jarcento kaj fone de sia kariero li ricevis kelkajn altajn postenojn. (eo)
- Claude Louis Hector de Villars, Prince de Martigues, Marquis then Duc de Villars, Vicomte de Melun (French pronunciation: [klod lwi ɛktɔʁ də vilaʁ], 8 May 1653 – 17 June 1734) was a French military commander and an illustrious general of Louis XIV of France. He was one of only six Marshals to have been promoted Marshal General of France. (en)
- Claude Louis Hector de Villars (Moulins, 1653ko maiatzaren 8a - Turin, 1734ko ekainaren 17a) frantziar militarra eta diplomazialaria izan zen, marexal nagusia Luis XIV.arekin. (eu)
- Claude Louis Hector de Villars, príncipe de Martigues, duque de Villars y vizconde de Melún (Moulins, 8 de mayo de 1653 - Turín, 17 de junio de 1734) fue el último gran general de Luis XIV de Francia y uno de los comandantes más brillantes de la historia militar francesa: fue uno de los seis Mariscales de Francia que se han promovido para Mariscal General de Francia. (es)
- Claude Louis Hector de Villars est un militaire et diplomate français, né le 8 mai 1653 à Moulins (royaume de France) et mort le 17 juin 1734 à Turin (royaume de Sardaigne). Maréchal de France (1702), duc (1705) et pair de France (1709), président du Conseil de la guerre (1715-1718), il est élevé en 1733 à la dignité exceptionnelle de maréchal général des camps et armées du roi. (fr)
- Claude Louis Hector de Villars adalah seorang komandan militer Prancis dan seorang jenderal terkenal Louis XIV, lahir 8 Mei 1653 di Moulins (Kerajaan Prancis) dan meninggal 17 Juni 1734 di Turin (Kerajaan Sardinia). Dia menjabat sebagai (1702), adipati (1705) dan (1709), (1715-1718). Pada 1733 ia menjadi salah satu dari enam marsekal yang diangkat ke jabatan . (in)
- クロード・ルイ・エクトル・ド・ヴィラール（Claude Louis Hector de Villars, 1653年5月8日 - 1734年6月17日）は、17世紀から18世紀にかけてのフランス・ブルボン朝の軍人・政治家。スペイン継承戦争で活躍、フランス大元帥の一人に数えられた。 (ja)
- ( 빌라르는 여기로 연결됩니다. 프랑스의 현대극 연출가에 대해서는 장 빌라르 문서를 참고하십시오.) 클로드 루이 엑토르 드 빌라르, 믈룅 자작, 빌라르 후작 겸 공작, 마르티크 공(Claude Louis Hector de Villars, Prince de Martigues, Marquis and Duc de Villars and Vicomte de Melun, 1653년 12월 15일 - 1734년 1월 13일)은 프랑스 루이 14세시대 때의 마지막 위대한 장군이며, 프랑스의 군사 역사상 가장 훌륭한 사령관 중 한 명이고, 오직 단 6명의 원수만이 승진한 프랑스 대원수(Marshal General of France) 중 한 명이다. (ko)
- Claude Louis Hector de Villars, prins van Martigues, hertog van Villars en burggraaf van Melun (Moulins, 8 mei 1653 - Turijn, 17 juni 1734) was de laatste grote generaal die onder Lodewijk XIV diende en hij was een van de briljantste commandanten uit de Franse geschiedenis. Tevens was hij een van de zes maarschalken die het tot maarschalk-generaal schopten. (nl)
- Claude Louis Hector de Villars, principe di Martigues, marchese e poi duca di Villars e visconte di Melun, pari di Francia e membro della Accademia di Francia (Moulins, 8 maggio 1653 – Torino, 17 giugno 1734), fu uno dei più famosi generali della storia di Francia ed uno dei quattro, fino ad allora, marescialli generali di Francia. Nacque da nobile famiglia, figlio di (1623 – 1698), diplomatico e consigliere di Stato di Francia, e di (1624 – 1706), epistolografa francese. (it)
- Claude Louis Hector de Villars (ur. 8 maja 1653 w Moulins w Owernii, zm. 17 czerwca 1734 w Turynie) – książę de Martigues, markiz i diuk de Villars, wicehrabia de Melun, dowódca i dyplomata francuski, ostatni z wielkich wodzów Ludwika XIV, marszałek Francji. Syn dyplomaty, wstąpił do armii w 1671 i wziął udział w wojnie 1672-1678. Karierę wojskową rozpoczął w lekkiej jeździe, a w 1674 uzyskał stopień pułkownika w pułku rajtarów. Służył pod rozkazami najwybitniejszych wodzów (m.in. Turenne’a, Kondeusza Wielkiego i Luxembourga), wyróżniając się odwagą i męstwem. W 1687 został awansowany do stopnia maréchal de camp (najniższego generalskiego w wojsku francuskim). W 1687 udał się do Bawarii i wraz z elektorem walczył z Turkami. Wziął m.in. udział w zwycięskiej bitwie pod Mohaczem w sierpniu 1687. W 1690 powrócił do kraju, otrzymał dowództwo jazdy w armii we Flandrii i wziął udział w wojnie palatynackiej. W latach 1698-1701 pełnił funkcję ambasadora w Wiedniu. Powrócił do służby wojskowej z początkiem hiszpańskiej wojny sukcesyjnej. W 1702 wyruszył na kampanię w Niemczech i jesienią odniósł świetne zwycięstwo pod Friedlingen w Badenii, które przyniosło mu sławę i buławę marszałkowską. W kampanii 1703 roku odniósł kolejne zwycięstwo w bitwie pod Höchstädt an der Donau w Bawarii. Następnie dotarł do Riedlingen nad Dunajem i zagroził samemu Wiedniowi, gdzie rozpoczęto nawet przygotowania do ewakuacji cesarskiego dworu. Kiedy wskutek wycofania się z wojny sprzymierzeńca Francji – elektora Bawarii, do zdobycia habsburskiej stolicy nie doszło, rozgoryczony zrezygnował z dowództwa i przejściowo wycofał się z działań wojennych. W 1704 na czele dwudziestotysięcznej armii zwalczał powstanie kamizardów w Langwedocji. Za jego pacyfikację otrzymał Order Świętego Ducha oraz tytuł diuka (1705). W latach 1705-1708 z powodzeniem kontynuował działania w Niemczech. W 1709 otrzymał dowództwo armii stawiającej opór wojskom angielsko-cesarskim księcia Marlborough i ks. Eugeniusza Sabaudzkiego na granicy północnej. Jeszcze w tym samym roku stoczył rozstrzygającą bitwę pod Malplaquet, po której nastąpił odwrót Francuzów, lecz która osłabiając przeciwnika, faktycznie uchroniła Paryż i Francję przed inwazją aliantów. W kwietniu 1712 Ludwik XIV powierzył mu dowództwo kolejnej armii stacjonującej we Flandrii. W lipcu 1712 Villars wziął rewanż na Eugeniuszu Sabaudzkim, zwyciężając pod Denain. Sukces ten zażegnał niebezpieczeństwo ostatecznej klęski Francuzów i umożliwił negocjowanie honorowego pokoju. W nagrodę Ludwik XIV mianował go gubernatorem Prowansji oraz (jako pierwszego wojskowego) członkiem Akademii Francuskiej. W latach 1713–1714 Villars negocjował warunki traktatu pokojowego w Rastatt, kończącego hiszpańską wojnę sukcesyjną. W latach 1715–1723, podczas małoletniości Ludwika XV, był członkiem Rady Regencyjnej i głównym przeciwnikiem ówczesnego pierwszego ministra, kardynała Dubois. Od 1715 także prezesem rady wojennej, później (od 1718) kanclerzem państwa. W 1733 jako pierwszy po marszałku Turenne otrzymał tytuł maréchal-général des camps et armées du roi, przyznany jedynie 6 marszałkom Francji. Brał jeszcze udział w wojnie o sukcesję polską, walczył w północnych Włoszech i zajął Księstwo Mediolanu. Pozostawił obszerne pamiętniki wydane całościowo w 6 tomach przez markiza de Vogüe pod koniec XIX wieku (Mémoires du maréchal de Villars, publiés d'après le manuscrit original). (pl)
- Claude Louis Hector, Duque de Villars (8 de maio de 1653 – 17 de junho de 1734) foi o principal comandante militar francês no final do reinado de Luís XIV. Com uma carreira militar irregular, criticado por ser demasiadamente cauteloso, teve uma ascensão profissional lenta. Após a Guerra da Grande Aliança (1688-1697) foi apontado embaixador em Viena. Foi apenas durante a Guerra de Sucessão Espanhola que conseguiu se destacar dos demais comandantes. Cruzando o rio Reno, obteve vitórias nas batalhas de (1702) e (1703), apesar de sua antipatia por seus aliados bávaros. Retirado do front, foi enviado para suprimir uma revolta huguenote no interior do país, enquanto, muito longe dali, as forças francesas eram destroçadas na batalha de Blenheim (1704). Chamado de volta à guerra, teve um desempenho que não agradou o rei. Contudo, em 1709, foi considerado a única opção na desesperada tentativa de deter as forças inimigas comandadas por John Churchill, 1.° Duque de Marlborough e pelo príncipe Eugênio de Savoia. A formidável linha de fortificações levantada por Vauban nas décadas anteriores vinha sendo perdida pouco a pouco, no curso do longo conflito. A França, derrotada nos campos da Alemanha, estava na defensiva. Villars recebeu a ordem de tentar evitar a conquista de Mons, mas sem comprometer o exército francês com uma grande batalha. Villars, seguindo o costume da época, posicionou seu exército nas proximidades de Mons, de modo a proteger indiretamente aquela praça. No dia 11 de setembro os aliados (ingleses, holandeses, alemães e austríacos) o atacaram. A foi a mais sangrenta do século. As fortificações de campanha francesas e os flancos bem apoiados nas florestas compensaram a inferioridade numérica e técnica da tropa. Embora Villars tenha sido ferido e suas tropas tenham abandonado o terreno, a baixas aliadas foram muito superiores (30.000 mortos e feridos) e causaram assombro na Inglaterra. Após Malplaquet, os aliados se tornaram mais cautelosos e a Inglaterra acabou se retirando do conflito. Então, em 1712, energicamente pressionado pelos aliados comandados pelo príncipe Eugênio de Savoia, Villars reagiu com incomum ousadia. Por uma manobra indireta, retomou de assalto a pequena cidade de , capturando grande volume de suprimentos e cortando a linha de abastecimento das forças invasoras. Depois, nas semanas seguintes, enquanto Eugênio recuava, Villars retomou, com velocidade incomum, diversas praças fortes que os aliados tinham levado dois anos para capturar. Foi uma vitória decisiva. Assim, quando Villars faleceu, em 1734, já havia entrado para a história por ter garantido à França uma paz mais do que honrosa ao final da Guerra de Sucessão Espanhola. (pt)
- Маркиз, затем герцог Клод Луи Эктор де Виллар (фр. Claude Louis Hector de Villars, 8 мая 1653, Мулен, Франция — 17 июня 1734, Турин) — наиболее удачливый французский полководец войны за испанское наследство и дипломат. В 1733 году удостоен высшего на тот момент военного звания — главный маршал Франции. (ru)
- Claude Louis Hector de Villars, född 8 maj 1653, död 17 juni 1734, var en fransk militär, marskalk och senare . Han deltog i det pfalziska tronföljdskriget och var även Frankrikes ambassadör i Wien. Hans mest kända insatser kom dock under spanska tronföljdskriget, då han vann och Höchstädt. Han förlorade dock slaget vid Malplaquet, men vann slaget vid Denain, krigets största slag med 225 000 deltagande soldater. Denain var hans största och viktigaste seger. Han är en av Frankrikes mest kända militärer genom tiderna. Mellan 1714 och 1734 var han ledamot av Franska akademien, stol 18. (sv)
- 克洛德·路易·埃克托尔·德·维拉尔，马蒂格亲王，维拉尔公爵和侯爵，默伦子爵（法語：Claude Louis Hector de Villars, Prince de Martigues, Marquis et Duc de Villars et Vicomte de Melun，法语发音：[klod lwi ɛktɔʁ də vilaʁ]；1653年5月8日－1734年6月17日），大同盟戰爭和西班牙王位繼承戰爭期間，法國國王路易十四的主要將領之一，戰功最卓著的法国元帅。 (zh)
- Клод Луї Ектор де Віллар (*Claude Louis Hector de Villars, 8 травня 1653 —†17 червня 1734) — французький військовий діяч, головний маршал Франції, дипломат. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Claude Louis Hector de Villars, príncep de Martigues, marquès i duc de Villars i vescomte de Melun (8 de maig de 1653 - 17 de juny de 1734) fou l'últim gran general de Lluís XIV de França i un dels comandants més brillants de la : va ser un dels sis mariscals de França que s'han promogut al grau de . (ca)
- Claude Louis Hector de Villars (8. května 1653 – 17. června 1734) byl poslední velký generál Ludvíka XIV. a jeden z nejlepších francouzských vojevůdců. Později získal titul generalissima. (cs)
- Claude-Louis-Hector de Villars, prince de Martigues, marquis et duc de Villars et vicomte de Melun (* 8. Mai 1653 in Moulins; † 17. Juni 1734 in Turin), Marschall von Frankreich, war einer der berühmtesten Heerführer der französischen Geschichte und einer von nur sieben General-Marschällen von Frankreich. (de)
- Claude-Louis-Hector de Villars estis franca nobelo kaj militisto naskiĝinta la 8an de majo 1653 en Moulins kaj mortinta la 17an de junio 1734 en Torino, Italio). Li diplomatis en Munkeno, Germanio. Antaŭ la Milito de hispana sukcedo li estis sendita al Vieno, Aŭstrio, kies agado tie estis aprezata de la reĝo Ludoviko la 14-a. Li militis dum la du unuaj jardekoj de la 18a jarcento kaj fone de sia kariero li ricevis kelkajn altajn postenojn. (eo)
- Claude Louis Hector de Villars, Prince de Martigues, Marquis then Duc de Villars, Vicomte de Melun (French pronunciation: [klod lwi ɛktɔʁ də vilaʁ], 8 May 1653 – 17 June 1734) was a French military commander and an illustrious general of Louis XIV of France. He was one of only six Marshals to have been promoted Marshal General of France. (en)
- Claude Louis Hector de Villars (Moulins, 1653ko maiatzaren 8a - Turin, 1734ko ekainaren 17a) frantziar militarra eta diplomazialaria izan zen, marexal nagusia Luis XIV.arekin. (eu)
- Claude Louis Hector de Villars, príncipe de Martigues, duque de Villars y vizconde de Melún (Moulins, 8 de mayo de 1653 - Turín, 17 de junio de 1734) fue el último gran general de Luis XIV de Francia y uno de los comandantes más brillantes de la historia militar francesa: fue uno de los seis Mariscales de Francia que se han promovido para Mariscal General de Francia. (es)
- Claude Louis Hector de Villars est un militaire et diplomate français, né le 8 mai 1653 à Moulins (royaume de France) et mort le 17 juin 1734 à Turin (royaume de Sardaigne). Maréchal de France (1702), duc (1705) et pair de France (1709), président du Conseil de la guerre (1715-1718), il est élevé en 1733 à la dignité exceptionnelle de maréchal général des camps et armées du roi. (fr)
- Claude Louis Hector de Villars adalah seorang komandan militer Prancis dan seorang jenderal terkenal Louis XIV, lahir 8 Mei 1653 di Moulins (Kerajaan Prancis) dan meninggal 17 Juni 1734 di Turin (Kerajaan Sardinia). Dia menjabat sebagai (1702), adipati (1705) dan (1709), (1715-1718). Pada 1733 ia menjadi salah satu dari enam marsekal yang diangkat ke jabatan . (in)
- クロード・ルイ・エクトル・ド・ヴィラール（Claude Louis Hector de Villars, 1653年5月8日 - 1734年6月17日）は、17世紀から18世紀にかけてのフランス・ブルボン朝の軍人・政治家。スペイン継承戦争で活躍、フランス大元帥の一人に数えられた。 (ja)
- ( 빌라르는 여기로 연결됩니다. 프랑스의 현대극 연출가에 대해서는 장 빌라르 문서를 참고하십시오.) 클로드 루이 엑토르 드 빌라르, 믈룅 자작, 빌라르 후작 겸 공작, 마르티크 공(Claude Louis Hector de Villars, Prince de Martigues, Marquis and Duc de Villars and Vicomte de Melun, 1653년 12월 15일 - 1734년 1월 13일)은 프랑스 루이 14세시대 때의 마지막 위대한 장군이며, 프랑스의 군사 역사상 가장 훌륭한 사령관 중 한 명이고, 오직 단 6명의 원수만이 승진한 프랑스 대원수(Marshal General of France) 중 한 명이다. (ko)
- Claude Louis Hector de Villars, prins van Martigues, hertog van Villars en burggraaf van Melun (Moulins, 8 mei 1653 - Turijn, 17 juni 1734) was de laatste grote generaal die onder Lodewijk XIV diende en hij was een van de briljantste commandanten uit de Franse geschiedenis. Tevens was hij een van de zes maarschalken die het tot maarschalk-generaal schopten. (nl)
- Claude Louis Hector de Villars, principe di Martigues, marchese e poi duca di Villars e visconte di Melun, pari di Francia e membro della Accademia di Francia (Moulins, 8 maggio 1653 – Torino, 17 giugno 1734), fu uno dei più famosi generali della storia di Francia ed uno dei quattro, fino ad allora, marescialli generali di Francia. Nacque da nobile famiglia, figlio di (1623 – 1698), diplomatico e consigliere di Stato di Francia, e di (1624 – 1706), epistolografa francese. (it)
- Маркиз, затем герцог Клод Луи Эктор де Виллар (фр. Claude Louis Hector de Villars, 8 мая 1653, Мулен, Франция — 17 июня 1734, Турин) — наиболее удачливый французский полководец войны за испанское наследство и дипломат. В 1733 году удостоен высшего на тот момент военного звания — главный маршал Франции. (ru)
- Claude Louis Hector de Villars, född 8 maj 1653, död 17 juni 1734, var en fransk militär, marskalk och senare . Han deltog i det pfalziska tronföljdskriget och var även Frankrikes ambassadör i Wien. Hans mest kända insatser kom dock under spanska tronföljdskriget, då han vann och Höchstädt. Han förlorade dock slaget vid Malplaquet, men vann slaget vid Denain, krigets största slag med 225 000 deltagande soldater. Denain var hans största och viktigaste seger. Han är en av Frankrikes mest kända militärer genom tiderna. Mellan 1714 och 1734 var han ledamot av Franska akademien, stol 18. (sv)
- 克洛德·路易·埃克托尔·德·维拉尔，马蒂格亲王，维拉尔公爵和侯爵，默伦子爵（法語：Claude Louis Hector de Villars, Prince de Martigues, Marquis et Duc de Villars et Vicomte de Melun，法语发音：[klod lwi ɛktɔʁ də vilaʁ]；1653年5月8日－1734年6月17日），大同盟戰爭和西班牙王位繼承戰爭期間，法國國王路易十四的主要將領之一，戰功最卓著的法国元帅。 (zh)
- Клод Луї Ектор де Віллар (*Claude Louis Hector de Villars, 8 травня 1653 —†17 червня 1734) — французький військовий діяч, головний маршал Франції, дипломат. (uk)
- Claude Louis Hector de Villars (ur. 8 maja 1653 w Moulins w Owernii, zm. 17 czerwca 1734 w Turynie) – książę de Martigues, markiz i diuk de Villars, wicehrabia de Melun, dowódca i dyplomata francuski, ostatni z wielkich wodzów Ludwika XIV, marszałek Francji. W 1687 udał się do Bawarii i wraz z elektorem walczył z Turkami. Wziął m.in. udział w zwycięskiej bitwie pod Mohaczem w sierpniu 1687. W 1690 powrócił do kraju, otrzymał dowództwo jazdy w armii we Flandrii i wziął udział w wojnie palatynackiej. W latach 1698-1701 pełnił funkcję ambasadora w Wiedniu. (pl)
- Claude Louis Hector, Duque de Villars (8 de maio de 1653 – 17 de junho de 1734) foi o principal comandante militar francês no final do reinado de Luís XIV. Com uma carreira militar irregular, criticado por ser demasiadamente cauteloso, teve uma ascensão profissional lenta. Após a Guerra da Grande Aliança (1688-1697) foi apontado embaixador em Viena. Foi apenas durante a Guerra de Sucessão Espanhola que conseguiu se destacar dos demais comandantes. Cruzando o rio Reno, obteve vitórias nas batalhas de (1702) e (1703), apesar de sua antipatia por seus aliados bávaros. Retirado do front, foi enviado para suprimir uma revolta huguenote no interior do país, enquanto, muito longe dali, as forças francesas eram destroçadas na batalha de Blenheim (1704). Chamado de volta à guerra, teve um desemp (pt)
|
