| dbo:abstract
|
- Οι μπίβα χόσι (Biwa hōshi) (琵琶法師), γνωστοί επίσης ως «ιερείς με λαούτο», ταξίδευαν δίνοντας παραστάσεις στην εποχή της Ιαπωνικής ιστορίας, που προηγήθηκε της περιόδου Μεϊτζί. Αποκτούσαν εισόδημα απαγγέλοντας λογοτεχνία με συνοδεία του μουσικού οργάνου . Οι μπίβα χόσι ήταν κυρίως τυφλοί, και υιοθέτησαν το στυλ με τα ξυρισμένα κεφάλια και τις ρόμπες, που ήταν συνήθεια των βουδιστών μοναχών. Το επάγγελμα πιθανώς είχε προέλευση από την Κίνα και την Ινδία, όπου τυφλοί βουδιστές λαϊκοί-ιερείς καλλιτέχνες ήταν κάποτε εκεί. Το μουσικό στυλ του μπίβα χόσι αναφέρεται ως χεϊκιοκού (heikyoku, 平曲), που κυριολεκτικά σημαίνει " χάικε μουσική". Αν και αυτοί οι ερμηνευτές υπήρχαν πολύ πριν από τα γεγονότα του πολέμου Γκένπεϊ, τελικά έγιναν διάσημοι για την αφήγηση παραμυθιών για αυτόν τον πόλεμο. Πριν να τραγουδήσουν οι μπίβα χόσι χεϊκιοκού, ήταν διασκεδαστές και συμμετείχαν σε τελετές. Ανέλαβαν ένα ευρύ φάσμα ρόλων, όπως ποίηση και τραγούδι, πρόληψη πανώλης και πνευματική κάθαρση. Στην πραγματικότητα, πιθανώς λόγω των τελετουργικών τους καθηκόντων έγιναν οι φροντιστές του Η ιστορία του Χάικε (平家物語, Heike Monogatari). Οι μπίβα χόσι θεωρούνται οι πρώτοι ερμηνευτές του Η ιστορία του Χάικε, το οποίο είναι ένα από τα πιο διάσημα έπη της Ιαπωνίας. Αναλυτικά εξιστορούνται οι μάχες μεταξύ δύο ισχυρών φυλών, της Μιναμότο και της Τάιρα γύρω στον 12ο αιώνα. Οι Τάιρα (ή Χάικε) τελικά εξοντώθηκαν από τους Μιναμότο (μερικές φορές αποκαλούμενοι Γκέντζι), οι οποίοι σκότωναν συστηματικά κάθε αρσενικό απόγονο των Τάιρα. Η θρησκεία στην Ιαπωνία εκείνη την εποχή ενσωμάτωσε πολλές ιθαγενείς ανιμιστικές (Σιντοϊστικές) πεποιθήσεις στο βουδιστικό θεολογικό της πλαίσιο, οδηγώντας πολλούς ευγενείς της αυλής και θρησκευτικούς ηγέτες να ανησυχούν για τα θυμωμένα πνεύματα Τάιρα, που διατάρασσαν την ειρήνη. Ο μεγάλος σεισμός γύρω στο 1185 μ.Χ. συνέβαλε σε αυτό το συναίσθημα. Δεδομένου ότι οι τελετουργίες τους περιελάμβαναν τον κατευνασμό των πνευμάτων και την πρόληψη των πληγών, η μουσική χάικε έγινε ένα όχημα για τον κατευνασμό των παρατεταμένων, αγανακτισμένων πνευμάτων Χάικε. Το χεϊκιοκού και ο μπίβα χόσι έγιναν εξαιρετικά δημοφιλείς για τα επόμενα αρκετές εκατοντάδες χρόνια. (el)
- Biwa hōshi (琵琶法師), also known as "lute priests", were travelling performers in the era of Japanese history preceding the Meiji period. They earned their income by reciting vocal literature to the accompaniment of biwa music. Biwa hōshi were mostly blind, and adopted the shaved heads and robes common to Buddhist monks. The occupation likely had its origin in China and India, where blind Buddhist lay-priest performers were once common. The musical style of the biwa hōshi is referred to as heikyoku (平曲), which literally means "heike music". Although these performers existed well before the events of the Genpei War, they eventually became famous for narrating tales about this war. Before biwa hōshi sang heikyoku, they were entertainers and ritual performers. They took on a broad range of roles, including poetry and song, plague prevention, and spiritual purification; actually, it was probably because of their ritualistic duties that they became the caretakers of The Tale of the Heike (平家物語, Heike Monogatari). The biwa hōshi are considered the first performers of the Tale of the Heike, which is one of Japan's most famous epics. It details battles between two powerful clans, the Minamoto and the Taira around the 12th century. The Taira (or Heike) were eventually annihilated by the Minamoto (sometimes called the Genji), who systematically killed every male descendant of the Taira. Religion in Japan at the time incorporated many native animistic (Shinto) beliefs into its Buddhist theological framework, leading many court nobles and religious leaders to worry about angry Taira spirits disrupting the peace. The great earthquake around 1185 CE contributed to this sentiment. Since their rituals included placating spirits and preventing plagues, heike music became a vehicle for placating lingering, resentful Heike spirits. Heikyoku and biwa hōshi became immensely popular for the next several hundred years. (en)
- Los biwa hōshi (琵琶法師) eran monjes ciegos quienes según las historias viajaban a través de Japón durante el período Kamakura (1192-1333), recitando en sus viajes el Cantar de Heike (Heike Monogatari en japonés). Su historia es comparable a la de los juglares (artistas ambulantes quienes tocaban el laúd) en la Europa medieval. (es)
- Les biwa hōshi (琵琶法師), aussi connus sous le nom « prêtres au luth », sont des musiciens itinérants actifs au cours de l'histoire du Japon précédant l'ère Meiji. Ils gagnent leur vie en récitant de la littérature orale sur un accompagnement musical de biwa. Souvent aveugles, ils adoptent les têtes rasées et les habits communs aux bhikkhu (moines bouddhistes). Cette profession est probablement originaire de Chine et d'Inde où les prêtres laïques bouddhistes interprètes aveugles étaient autrefois communs. Leur style musical est appelé heikyoku (平曲) qui signifie littéralement « musique Heike ». Quoique ces artistes existent depuis bien avant les événements qu'ils rapportent, ils finissent par devenir célèbres pour leurs narrations. Avant que les biwa hōshi ne chantent le heikyoku, ils sont artistes et interprètes de rituels. Ils endossent un large éventail de rôles dont ceux de poètes et chanteurs, participent à la prévention de la peste et à la purification spirituelle. En fait, c'est probablement en raison de leurs fonctions rituelles qu'ils sont devenus les gardiens du Heike monogatari (平家物語). Les biwa hōshi sont considérés comme les premiers interprètes du Heike monogatari qui est l'une des plus célèbres épopées du Japon. Ce texte détaille les combats entre deux puissants clans, les Minamoto et les Taira vers le XIIe siècle. Les Taira sont finalement anéantis par les Minamoto (parfois appelés les Genji) qui tuent systématiquement chaque descendant mâle des Taira. À cette époque, la religion au Japon intègre de nombreuses croyances animistes indigènes (voir shintoïsme) dans son cadre théologique bouddhiste, conduisant de nombreux nobles de la cour et les chefs religieux à se soucier des esprits en colère des Taira qui perturbent la paix. Le grand tremblement de terre vers 1185 contribue à ce sentiment. Comme leurs rituels comprennent l'apaisement des esprits et la prévention des fléaux, la musique Heike devient un véhicule pour apaiser le ressentiment durable des esprits Heike. La musique heikyoku et les biwa hōshi deviennent immensément populaires pendant les siècles suivants. (fr)
- 日本の琵琶は古代のアジア大陸よりもたらされたものであるが、その系統には唐から奈良時代および平安時代にもたらされた器楽の琵琶楽（雅楽、芸術音楽）と、それと同時代ないしそれに先んじてもたらされた声楽の琵琶楽（盲僧琵琶、宗教音楽）との2つがある。琵琶法師は、後者に属し、宗教音楽としての盲僧琵琶を担った。なお、盲人の琵琶法師（盲僧琵琶）から宗教性を脱した語りものを「くずれ」という。 仏説を語る琵琶法師は天台宗などに属する低級の宗教者であり、仏説座頭、地神経座頭などと呼ばれ、地鎮祭や竈祓いで経や荒神経を行った。僧侶が琵琶を弾く理由は、『法華経』方便品第二に、琵琶などの楽器を奏で仏を供養する「妙音成仏」の思想が説かれているからである(画像参照)。天台宗系の玄清法流の開祖・玄清法印(766年-823年)は、17歳で眼病を患い失明したあと、盲僧の祖であるインドの阿那律尊者にならい盲僧琵琶の一派を開いた。仏説座頭の活動範囲は後述する平家座頭に比べてあまり広くはなかった。 鎌倉時代には『平家物語』を琵琶の伴奏に合わせて語る平曲が完成した。この時代には、主として経文を唱える盲僧琵琶と、『平家物語』を語る平家琵琶（平家座頭）とに分かれた。琵琶法師のなかには「浄瑠璃十二段草子」など説話・説経節を取り入れる者がおり、これがのちの浄瑠璃となった。 平家座頭はその当初から廻国の芸能者であり、中世には文化人の伝手や紹介状を頼りに、各地の有力な大名の屋敷のあいだを芸を披露して回った。絵巻物などに登場する平家座頭は、多くの場合弟子を連れての二人旅となっている。 (ja)
- Biwa hōshi (琵琶法師) waren blinde, rondreizende Japanse priesters die vooral tijdens de Kamakuraperiode teksten in liedvorm al zingend reciteerden, om verslagen of verhalen door te vertellen of als vorm van vermaak. Als muziekinstrument gebruikten ze een biwa of luit. Het waren zij die de mondeling overleverden onder het Japanse volk. Hun geschiedenis is in zekere mate gelijkaardig aan die van de minstrelen van Europa tijdens de middeleeuwen. (nl)
- 琵琶法師（びわほうし）是日本平安時代的盲眼僧侶，他們會在街道上弾奏琵琶。鎌倉時代的琵琶法師曾使用琵琶替《平家物語》伴奏，完成所謂的。 (zh)
- Біва-хосі (яп. 琵琶法師, びわほうし, «чернець з бівою») — професійний мандрівний музикант-сліпець в середньовічній Японії, який грав на музичному інструменті біва. Аналог українського кобзаря. Перші біва-хосі з'явилися у 11 столітті, в регіоні Кінкі. Як правило, вони були буддистськими ченцями або світськими особами, одягненими на чернечий лад. Головним репертуаром біва-хосі були буддистські літанії та гімни на основі сутр. Вони виконувалися під біви. З 13 століття частина біва-хосі перейшла до виконання героїчно-побутових пісень, зокрема «Повісті про дім Тайра». У зв'язку з цим відбувся поділ мандрівних музик на дві течі — духовну і світську. Проте назва «біва-косі» закріпилася за представниками останньої. Соціальний статус мандрівних музик був різний. У ранньому середньовіччі біва-хосі вважалися благодатними людьми, близькими до світу «богів і будд». Однак у пізньому середньовіччі, через зміну світоглядної парадигми японців, ці музики, як і решта подорожуючих артистів, розглядалися як люди другого сорту, предстваники паріїв. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Los biwa hōshi (琵琶法師) eran monjes ciegos quienes según las historias viajaban a través de Japón durante el período Kamakura (1192-1333), recitando en sus viajes el Cantar de Heike (Heike Monogatari en japonés). Su historia es comparable a la de los juglares (artistas ambulantes quienes tocaban el laúd) en la Europa medieval. (es)
- Biwa hōshi (琵琶法師) waren blinde, rondreizende Japanse priesters die vooral tijdens de Kamakuraperiode teksten in liedvorm al zingend reciteerden, om verslagen of verhalen door te vertellen of als vorm van vermaak. Als muziekinstrument gebruikten ze een biwa of luit. Het waren zij die de mondeling overleverden onder het Japanse volk. Hun geschiedenis is in zekere mate gelijkaardig aan die van de minstrelen van Europa tijdens de middeleeuwen. (nl)
- 琵琶法師（びわほうし）是日本平安時代的盲眼僧侶，他們會在街道上弾奏琵琶。鎌倉時代的琵琶法師曾使用琵琶替《平家物語》伴奏，完成所謂的。 (zh)
- Οι μπίβα χόσι (Biwa hōshi) (琵琶法師), γνωστοί επίσης ως «ιερείς με λαούτο», ταξίδευαν δίνοντας παραστάσεις στην εποχή της Ιαπωνικής ιστορίας, που προηγήθηκε της περιόδου Μεϊτζί. Αποκτούσαν εισόδημα απαγγέλοντας λογοτεχνία με συνοδεία του μουσικού οργάνου . Οι μπίβα χόσι ήταν κυρίως τυφλοί, και υιοθέτησαν το στυλ με τα ξυρισμένα κεφάλια και τις ρόμπες, που ήταν συνήθεια των βουδιστών μοναχών. Το επάγγελμα πιθανώς είχε προέλευση από την Κίνα και την Ινδία, όπου τυφλοί βουδιστές λαϊκοί-ιερείς καλλιτέχνες ήταν κάποτε εκεί. (el)
- Biwa hōshi (琵琶法師), also known as "lute priests", were travelling performers in the era of Japanese history preceding the Meiji period. They earned their income by reciting vocal literature to the accompaniment of biwa music. Biwa hōshi were mostly blind, and adopted the shaved heads and robes common to Buddhist monks. The occupation likely had its origin in China and India, where blind Buddhist lay-priest performers were once common. (en)
- Les biwa hōshi (琵琶法師), aussi connus sous le nom « prêtres au luth », sont des musiciens itinérants actifs au cours de l'histoire du Japon précédant l'ère Meiji. Ils gagnent leur vie en récitant de la littérature orale sur un accompagnement musical de biwa. Souvent aveugles, ils adoptent les têtes rasées et les habits communs aux bhikkhu (moines bouddhistes). Cette profession est probablement originaire de Chine et d'Inde où les prêtres laïques bouddhistes interprètes aveugles étaient autrefois communs. (fr)
- 日本の琵琶は古代のアジア大陸よりもたらされたものであるが、その系統には唐から奈良時代および平安時代にもたらされた器楽の琵琶楽（雅楽、芸術音楽）と、それと同時代ないしそれに先んじてもたらされた声楽の琵琶楽（盲僧琵琶、宗教音楽）との2つがある。琵琶法師は、後者に属し、宗教音楽としての盲僧琵琶を担った。なお、盲人の琵琶法師（盲僧琵琶）から宗教性を脱した語りものを「くずれ」という。 仏説を語る琵琶法師は天台宗などに属する低級の宗教者であり、仏説座頭、地神経座頭などと呼ばれ、地鎮祭や竈祓いで経や荒神経を行った。僧侶が琵琶を弾く理由は、『法華経』方便品第二に、琵琶などの楽器を奏で仏を供養する「妙音成仏」の思想が説かれているからである(画像参照)。天台宗系の玄清法流の開祖・玄清法印(766年-823年)は、17歳で眼病を患い失明したあと、盲僧の祖であるインドの阿那律尊者にならい盲僧琵琶の一派を開いた。仏説座頭の活動範囲は後述する平家座頭に比べてあまり広くはなかった。 鎌倉時代には『平家物語』を琵琶の伴奏に合わせて語る平曲が完成した。この時代には、主として経文を唱える盲僧琵琶と、『平家物語』を語る平家琵琶（平家座頭）とに分かれた。琵琶法師のなかには「浄瑠璃十二段草子」など説話・説経節を取り入れる者がおり、これがのちの浄瑠璃となった。 (ja)
- Біва-хосі (яп. 琵琶法師, びわほうし, «чернець з бівою») — професійний мандрівний музикант-сліпець в середньовічній Японії, який грав на музичному інструменті біва. Аналог українського кобзаря. Перші біва-хосі з'явилися у 11 столітті, в регіоні Кінкі. Як правило, вони були буддистськими ченцями або світськими особами, одягненими на чернечий лад. Головним репертуаром біва-хосі були буддистські літанії та гімни на основі сутр. Вони виконувалися під біви. (uk)
|
