| dbo:abstract
|
- الإسناد هو مصطلح يستخدم في علم النفس يتعامل مع كيفية إدراك الأفراد لأسباب التجربة اليومية، سواء كانت خارجية أو داخلية. تسمى الأمثلة التي تشرح هذه العملية بنظرية العزو.بدأ البحث النفسي في الإسناد مع عمل هايدر إيرتز في أوائل القرن العشرين، وقد طور هذهِ النظرية كُل من هارولد كيلي وبرنارد وينر. قدم هايدر لأول مرة مفهوم «موضع السببية» المتصور لتحديد مفهوم بيئة المرء. على سبيل المثال، قد يُنظر إلى التجربة على أنها ناجمة عن عوامل خارجة عن سيطرة الشخص (خارجية) أو قد يُنظر إليها على أنها من فعل الشخص نفسه (داخلية). وتسمى هذه التصورات الأولية الإسناد. يستخدم علماء النفس هذا الإسناد لفهم دوافع الفرد وكفاءته بشكل أفضل. هذه النظرية خاصة بأصحاب العمل الذين يستخدمونها لزيادة دافع العامل، وتوجيه الهدف، والإنتاجية. حدد علماء النفس انحيازات مختلفة في الطريقة التي ينسب بها الناس السببية، وخاصة عند التعامل مع الآخرين. يصف خطأ العزو الأساسي الميل إلى عزو تفسيرات سلوكية أو شخصية، بدلاً من النظر في العوامل الخارجية. فنحن نميل إلى افتراض أن الآخرين مسؤولون عن مصائبهم، بينما نلوم العوامل الخارجية على مصائبنا نحن. إن التحيز الثقافي هو عندما يقوم شخص ما بافتراض سلوك شخص ما بناءً على ممارساته ومعتقداته الثقافية. انتقدت نظرية العزو باعتبارها ميكانيكية واختزالية لافتراضها أن الناس مفكرون عقلانيون ومنطقيون ومنهجيون. كما أنه فشلت في معالجة العوامل الاجتماعية والثقافية والتاريخية التي تشكل نسب السبب. (ar)
- Atribuce je sociálně-psychologický pojem označující nevnímání události jako úplně náhodné dění, přičemž lidé podléhají připisovat věcem významy, tj. mít potřebu věcem rozumět a vysvětlovat si je. Například když vidíte někoho upadnout, můžete to přisuzovat jeho povahovým vlastnostem nebo situačním příčinám (banánová slupka na zemi) anebo náhodě. Atribuce tedy znamená připisování příčin dění kolem, vlastnímu chování i chování ostatních lidí. Existuje mnoho teorií o způsobech, jak si lidé tyto atribuce utváří. Řada těchto způsobů je navíc chybných či nepřesných (viz například základní atribuční chyba). Atribuce umožňuje lidem pochopit příčiny vnitřních i vnějších událostí a pochopení těchto příčin jim umožňuje se lépe adaptovat. (cs)
- Attribution is a term used in psychology which deals with how individuals perceive the causes of everyday experience, as being either external or internal. Models to explain this process are called attribution theory. Psychological research into attribution began with the work of Fritz Heider in the early 20th century, and the theory was further advanced by Harold Kelley and Bernard Weiner. Heider first introduced the concept of perceived 'locus of causality' to define the perception of one's environment. For instance, an experience may be perceived as being caused by factors outside the person's control (external) or it may be perceived as the person's own doing (internal). These initial perceptions are called attributions. Psychologists use these attributions to better understand an individual's motivation and competence. The theory is of particular interest to employers who use it to increase worker motivation, goal orientation, and productivity. Psychologists have identified various biases in the way people attribute causation, especially when dealing with others. The fundamental attribution error describes the tendency to attribute dispositional or personality-based explanations for behavior, rather than considering external factors. We tend to assume others are responsible for their own misfortunes, in other words, while blaming external factors for our own. Culture bias is when someone makes an assumption about the behavior of a person based on their own cultural practices and beliefs. Attribution theory has been criticised as being mechanistic and reductionist for assuming that people are rational, logical, and systematic thinkers. It also fails to address the social, cultural, and historical factors that shape attributions of cause. (en)
- Das aus dem Lateinischen stammende Wort Attribution (häufig auch Attribuierung) bezeichnet in der Sozialpsychologie und in der Sozialpsychiatrie sowohl die subjektive als auch soziale Zuschreibung von Eigenschaften (Attributen) wie Fähigkeiten oder Erfahrungen als auch die von angenommenen bzw. vermuteten Ursachen von Handlungen der eigenen Person oder anderer Menschen sowie die der Verursachung von realen äußeren Vorgängen und Situationen (Kausalattribuierung). Auch bezeichnet es aus diesen Annahmen resultierende Konsequenzen und Wirkungen für das Erleben und Verhalten. Unterschiedliche Attributionen von realen Situationen können als Wirklichkeitskonstrukte angesehen werden und lassen unterschiedliche Motivationen für künftiges Verhalten plausibel erscheinen. Der in der Sozialpsychologie gebräuchliche Begriff macht dabei Anleihe bei dem soziologischen Begriff der sozialen Zuschreibung, indem angenommen wird, dass ähnliche Mechanismen im interpersonalen Kontakt i. e. S. wie im gesellschaftlichen Umfeld i. w. S. zu beobachten sind. Siehe auch: Zugeschriebene Position für Zuschreibung von sozialem Status oder der sozialen Rolle (de)
- Se puede definir una atribución como la interpretación o explicación que se hace acerca de las causas, motivos y razones de algún suceso (incluyendo creencias, actitudes y comportamientos) ya sea en otros o en el individuo que la hace. Una atribución puede ser correcta o no. Se ha sugerido que los individuos tienden a utilizar atribuciones en forma estable, es decir, que se pueden encontrar en ellos estrategias o estilos de atribución. Por ejemplo, se dice que un individuo tiene estrategias de atribución interna cuando atribuye a causas internas a sí mismo (por ejemplo, su propio carácter; habilidad o esfuerzo, etc), sus éxitos o fracasos. Se tiene una estrategia de atribución externa cuando se tiende a encontrar las razones del fracaso o éxito propio en causas tales como suerte, accidentes, cola Parece seguir que la existencia de estrategias de atribución adecuadas puede ser un elemento de importancia para lograr buenos niveles de desarrollo y funcionamiento en una persona. Por ejemplo, alguien que perciba que sufre de una enfermedad debido a una causa externa, fuera de su control pero operando a una característica interna y permanente en sí mismo (Dios me ha dado esta enfermedad para castigarme de los pecados que no puedo evitar cometer) podría tener una prognosis menos optimista que quien considere que tal enfermedad se debe a una situación puntual (por ejemplo, una infección); que puede ser tratada fácilmente médicamente y un mínimo de esfuerzo por su parte. (es)
- En psychologie sociale, le concept d'attribution causale désigne un processus par lequel les personnes expliquent et jugent autrui et l'environnement dans lequel elles évoluent en inférant les causes des comportements et des évènements. Le psychologue américain Fritz Heider en est le fondateur. Il considérait notamment que la démarche de l’homme de la rue, dans sa recherche de causes, s’apparente à la démarche scientifique. Heider parle d'auto-attribution lorsque l’évènement concerne un sujet qui réalise l’attribution causale en tant qu’acteur. S’il s’agit d’un autre individu, le sujet est observateur et on parle d’hétéro-attribution. Deux ensembles de causes sont distingués : les causes internes (dispositions, traits de personnalité) et les causes externes (situation). (fr)
- Atribusi adalah bagaimana kita membuat keputusan tentang seseorang. misalnya seseorang itu baik atau buruk, maka kita akan membuat sebuah atribusi (penilaian) ketika kita merasa dan mendeskripsikan perilaku seseorang dan mencoba menggali pengetahuan mengapa mereka berperilaku seperti itu. Teori atribusi ini sudah sejak lama disusun oleh para ahli Psikologi Sosial seperti Heider; Jones & Davis; serta Kelley sejak tahun 1950-an melalui berbagai macam eksperimen sosial. (in)
- 귀인(歸因, attribution)은 '원인의 귀착'의 줄임말로서, 한 개인이 타인의 행동이나 사건의 원인을 어떻게 설명하느냐와 관련이 있는 말이다. 예를 들어 컵을 실수로 떨어뜨려 깨뜨렸을 때, 옆에 있는 사람과 부딪혔기 때문에 떨어뜨렸다고 생각할 수 있고, 자신이 너무 덜렁대서 깨뜨렸다고 생각할 수도 있다. 이처럼 하나의 결과를 갖고도 원인으로 생각하는 것은 개인에 따라 다를 수 있으며, 다양한 귀인이 나타난다. (ko)
- 心理学における帰属（きぞく）とは、出来事や他人の行動や自分の行動の原因を説明する心的過程のこと、すなわち誰かもしくは何かのせいにすることである。社会心理学における構成概念の一つである。このプロセスを説明するモデルを帰属理論（attribution theory）といい 、ある事象の原因を何に求めるのかという帰属過程がどのように行われるのかを理論化したものである。 人間はある出来事を認知する際に原因の帰属を試みる。 さらに因果関係にとどまらず、人や事物の特性に対しても推論を試みる。これを傾性の帰属、または特性推論という。 (ja)
- De attributietheorie is een theorie uit de sociale psychologie die de wijze wil begrijpen waarop mensen het gedrag van zichzelf en van anderen verklaren in termen van oorzaak en gevolg, en hoe dit van invloed is op hun motivatie. De Oostenrijkse Amerikaan Fritz Heider was hiervan in 1958 een belangrijke grondlegger. De theorie verdeelt de manier waarop mensen attribueren (dat wil zeggen oorzaken toekennen) in twee typen:
* Van externe attributie is sprake als oorzaken worden gezien als liggend buiten de betrokkene. Wanneer iemand zakt voor een examen dan is de uitspraak “dat komt doordat de verwarming zo hoog stond dat ik me niet kon concentreren” een voorbeeld van externe attributie;
* Van interne attributie is sprake als oorzaken worden gezien als liggend binnen de betrokkene. Wanneer iemand zakt voor een examen dan is de uitspraak “dat komt doordat ik te dom ben voor dit examen” een voorbeeld van interne attributie. Mensen hebben de neiging om te attribueren op een wijze die prettig is voor het eigen zelfbeeld. Bij prettige gebeurtenissen wordt er meestal intern geattribueerd, terwijl bij vervelende gebeurtenissen meestal extern geattribueerd wordt. Deze vertekening van de attributie wordt de zelfbedieningstendens genoemd. Daarnaast kan er volgens Heinz ook een onderscheid gemaakt worden tussen stabiele en instabiele attributies:
* Van een stabiele attributie is er sprake wanneer de verklaring bij een volgende situatie opnieuw opgaat. Dit betekent dus dat de oorzaak steeds aanwezig zal zijn.
* Van een instabiele attributie is er sprake als de oorzaak enkel in dit ene geval opgaat. Deze verklaring zal in latere situaties niet meer van toepassing zijn. Attributie kan problematisch zijn, als de persoon ermee aan doet, vanwege (tijdelijke) minderwaardigheidsgevoelens. Vervelende gebeurtenissen worden dan intern in plaats van extern geattribueerd en prettige gebeurtenissen extern in plaats van intern. Een stabiele attributie kan ervoor zorgen dat de persoon geen uitweg meer ziet in de situatie. Psychologische onderzoeken hebben uitgewezen dat mensen vrijwel automatisch attribueren in gedachten en (roddel)gesprekken over anderen en daaraan conclusies verbinden over hun persoonlijkheid. (nl)
- Atrybucja – przypisywanie komuś lub czemuś pewnych cech. W psychologii pojęcie atrybucji odnosi się do tego jak ludzie wyjaśniają przyczyny swojego bądź cudzego zachowania, tzw. naiwne teorie przyczynowości. Termin ten funkcjonuje również w gramatyce języka polskiego oraz istnieje w dziedzinie marketingu biznesowego. Teoria atrybucji (ang. attribution theory) – teoria wyjaśniająca postrzeganie, wnioskowanie i przypisywanie przyczyn własnemu zachowaniu lub zachowaniu innych osób. Atrybucja umożliwia prognozowanie przyszłych zdarzeń i ewentualny wpływ na nie. W szczególności wyróżniane są:
* atrybucja zewnętrzna
* atrybucja wewnętrzna – inaczej atrybucja dyspozycyjna; rodzaj atrybucji w psychologii, zakładający iż przyczyną danego zdarzenia były cechy jego sprawcy (np. zdolności lub ich brak, inteligencja, włożony wysiłek, cechy osobowości) w przeciwieństwie do czynników zewnętrznych wobec sprawcy (np. przypadek, trudność zadania, sytuacja zewnętrzna, rola społeczna, normy społeczne itp.). Istnieje skłonność do zbyt częstego używania atrybucji wewnętrznej kosztem zewnętrznej. Niektórzy psycholodzy społeczni twierdzą iż ludzie mają tendencję do przywiązywania zbyt wielkiego znaczenia do czynników wewnętrznych, którymi tłumaczą zachowania innych, czyli dokonują ich atrybucji (ang. attribution). Efekt ten nazywa się podstawowym błędem atrybucji. Jeśli chodzi o własne czyny, to atrybucja zależy od ich sukcesów (zobacz: atrybucje w służbie ego), tendencja samoobronna, ukierunkowania uwagi (zobacz: błąd aktora-obserwatora), samooceny (zobacz: samoutrudnianie), cech osobowości (zobacz: poczucie umiejscowienia kontroli). (pl)
- Teoria da Atribuição é uma teoria da Psicologia Social que disserta sobre as maneiras pelas quais as pessoas explicam (ou atribuem) o comportamento de outros, ou delas mesmas, com fatores externos. Ela explora como indivíduos "atribuem" causas para eventos e como essa percepção cognitiva afeta a utilidade dos indivíduos em uma organização. Foi desenvolvida por , , , e . A atribuição de causalidade acontece por que necessitamos viver num mundo estável e previsível para fins de sobrevivência, segurança, previsibilidade de comportamentos, etc. Essa teoria também nos mostra como podemos muitas vezes nos utilizarmos de vieses cognitivos e heurísticas, podendo gerar pré-conceitos e erros de julgamento. (pt)
- Attribuering är tillskrivandet av upphovsmannaskap, tillkomstdatum eller liknande. Det används om konstverk eller artefakter, på basis av en bedömning som görs av en eller flera experter eller av annan auktoritet. Ordet har också kommit att få spridning inom massmedierna, när upphovsmannen till en text eller bild anges. Att attribuera används både synonymt med att tillskriva och för att beteckna en mer tillförlitlig, eller omsorgsfull, bestämningsprocess. Ordet kommer från latinets attribuere (att tilldela). Upphovsmannens rätt till attribuering regleras i den ideella upphovsrättens paternitetsrätt eller namngivningsrätt. (sv)
- Атрибуція — в соціальній психології це процес, у якому люди пояснюють причини поведінки або подій. Теорія атрибуції — це вчення про різні моделі, які намагаються пояснити ці процеси. Психологічні дослідження атрибуції почалися з роботи Фріца Хайдера, якого часто називають «батьком теорії атрибуції», впродовж початку 20 століття. (uk)
- Атрибуция (лат. attributio — приписывание) — психологический термин, обозначающий механизм объяснения причин поведения другого человека. В частности, это может быть приписывание социальным объектам (человеку, группе, социальной общности) характеристик, не представленных в поле восприятия. Необходимость атрибуции обусловлена тем, что информация, которую может дать человеку наблюдение, недостаточна для адекватного взаимодействия с социальным окружением и нуждается в «достраивании». Атрибуция и является основным способом такого «достраивания» непосредственно воспринимаемой информации. Под каузальной атрибуцией понимают интерпретацию поведения партнера по общению путём выдвижения предположений о его мотивациях, намерениях, эмоциях, причинах поведения, качествах личности с последующим их приписыванием партнеру. Каузальная атрибуция тем больше определяет социальную перцепцию (восприятие), чем больше дефицит информации о партнере по общению. Результаты приписывания могут стать материалом для формирования социальных стереотипов. Стереотипизация восприятия приводит к двум различным следствиям. Во-первых, к упрощению познания другого человека (людей). Во-вторых, к формированию предубеждений по отношению к представителям различных социальных групп (профессиональных, социо-экономических, этнических и т. д.) Этапы: 1.
* Наблюдение за поведением человека 2.
* Логический вывод о намерениях человека 3.
* Приписывание человеку мотивов поведения Стили атрибуции:
* Внутренняя (диспозитивная) атрибуция — связывание поведения человека с его характеристиками.
* Внешняя атрибуция — связывание поведения человека с ситуацией. Факторы, определяющие стиль атрибуции:
* Консенсус — поведению, присущему многим, чаще приписываются ситуационные мотивы, а нестандартному — личные.
* Преднамеренность — обдуманному поведению чаще приписываются личные мотивы, а необдуманному — ситуационные.
* Последовательность — последовательному поведению чаще приписываются личные мотивы, а единичному — ситуационные. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- En psychologie sociale, le concept d'attribution causale désigne un processus par lequel les personnes expliquent et jugent autrui et l'environnement dans lequel elles évoluent en inférant les causes des comportements et des évènements. Le psychologue américain Fritz Heider en est le fondateur. Il considérait notamment que la démarche de l’homme de la rue, dans sa recherche de causes, s’apparente à la démarche scientifique. Heider parle d'auto-attribution lorsque l’évènement concerne un sujet qui réalise l’attribution causale en tant qu’acteur. S’il s’agit d’un autre individu, le sujet est observateur et on parle d’hétéro-attribution. Deux ensembles de causes sont distingués : les causes internes (dispositions, traits de personnalité) et les causes externes (situation). (fr)
- Atribusi adalah bagaimana kita membuat keputusan tentang seseorang. misalnya seseorang itu baik atau buruk, maka kita akan membuat sebuah atribusi (penilaian) ketika kita merasa dan mendeskripsikan perilaku seseorang dan mencoba menggali pengetahuan mengapa mereka berperilaku seperti itu. Teori atribusi ini sudah sejak lama disusun oleh para ahli Psikologi Sosial seperti Heider; Jones & Davis; serta Kelley sejak tahun 1950-an melalui berbagai macam eksperimen sosial. (in)
- 귀인(歸因, attribution)은 '원인의 귀착'의 줄임말로서, 한 개인이 타인의 행동이나 사건의 원인을 어떻게 설명하느냐와 관련이 있는 말이다. 예를 들어 컵을 실수로 떨어뜨려 깨뜨렸을 때, 옆에 있는 사람과 부딪혔기 때문에 떨어뜨렸다고 생각할 수 있고, 자신이 너무 덜렁대서 깨뜨렸다고 생각할 수도 있다. 이처럼 하나의 결과를 갖고도 원인으로 생각하는 것은 개인에 따라 다를 수 있으며, 다양한 귀인이 나타난다. (ko)
- 心理学における帰属（きぞく）とは、出来事や他人の行動や自分の行動の原因を説明する心的過程のこと、すなわち誰かもしくは何かのせいにすることである。社会心理学における構成概念の一つである。このプロセスを説明するモデルを帰属理論（attribution theory）といい 、ある事象の原因を何に求めるのかという帰属過程がどのように行われるのかを理論化したものである。 人間はある出来事を認知する際に原因の帰属を試みる。 さらに因果関係にとどまらず、人や事物の特性に対しても推論を試みる。これを傾性の帰属、または特性推論という。 (ja)
- Teoria da Atribuição é uma teoria da Psicologia Social que disserta sobre as maneiras pelas quais as pessoas explicam (ou atribuem) o comportamento de outros, ou delas mesmas, com fatores externos. Ela explora como indivíduos "atribuem" causas para eventos e como essa percepção cognitiva afeta a utilidade dos indivíduos em uma organização. Foi desenvolvida por , , , e . A atribuição de causalidade acontece por que necessitamos viver num mundo estável e previsível para fins de sobrevivência, segurança, previsibilidade de comportamentos, etc. Essa teoria também nos mostra como podemos muitas vezes nos utilizarmos de vieses cognitivos e heurísticas, podendo gerar pré-conceitos e erros de julgamento. (pt)
- Атрибуція — в соціальній психології це процес, у якому люди пояснюють причини поведінки або подій. Теорія атрибуції — це вчення про різні моделі, які намагаються пояснити ці процеси. Психологічні дослідження атрибуції почалися з роботи Фріца Хайдера, якого часто називають «батьком теорії атрибуції», впродовж початку 20 століття. (uk)
- الإسناد هو مصطلح يستخدم في علم النفس يتعامل مع كيفية إدراك الأفراد لأسباب التجربة اليومية، سواء كانت خارجية أو داخلية. تسمى الأمثلة التي تشرح هذه العملية بنظرية العزو.بدأ البحث النفسي في الإسناد مع عمل هايدر إيرتز في أوائل القرن العشرين، وقد طور هذهِ النظرية كُل من هارولد كيلي وبرنارد وينر. قدم هايدر لأول مرة مفهوم «موضع السببية» المتصور لتحديد مفهوم بيئة المرء. على سبيل المثال، قد يُنظر إلى التجربة على أنها ناجمة عن عوامل خارجة عن سيطرة الشخص (خارجية) أو قد يُنظر إليها على أنها من فعل الشخص نفسه (داخلية). وتسمى هذه التصورات الأولية الإسناد. يستخدم علماء النفس هذا الإسناد لفهم دوافع الفرد وكفاءته بشكل أفضل. هذه النظرية خاصة بأصحاب العمل الذين يستخدمونها لزيادة دافع العامل، وتوجيه الهدف، والإنتاجية. (ar)
- Atribuce je sociálně-psychologický pojem označující nevnímání události jako úplně náhodné dění, přičemž lidé podléhají připisovat věcem významy, tj. mít potřebu věcem rozumět a vysvětlovat si je. Například když vidíte někoho upadnout, můžete to přisuzovat jeho povahovým vlastnostem nebo situačním příčinám (banánová slupka na zemi) anebo náhodě. Atribuce tedy znamená připisování příčin dění kolem, vlastnímu chování i chování ostatních lidí. Existuje mnoho teorií o způsobech, jak si lidé tyto atribuce utváří. Řada těchto způsobů je navíc chybných či nepřesných (viz například základní atribuční chyba). (cs)
- Das aus dem Lateinischen stammende Wort Attribution (häufig auch Attribuierung) bezeichnet in der Sozialpsychologie und in der Sozialpsychiatrie sowohl die subjektive als auch soziale Zuschreibung von Eigenschaften (Attributen) wie Fähigkeiten oder Erfahrungen als auch die von angenommenen bzw. vermuteten Ursachen von Handlungen der eigenen Person oder anderer Menschen sowie die der Verursachung von realen äußeren Vorgängen und Situationen (Kausalattribuierung). Auch bezeichnet es aus diesen Annahmen resultierende Konsequenzen und Wirkungen für das Erleben und Verhalten. Unterschiedliche Attributionen von realen Situationen können als Wirklichkeitskonstrukte angesehen werden und lassen unterschiedliche Motivationen für künftiges Verhalten plausibel erscheinen. (de)
- Attribution is a term used in psychology which deals with how individuals perceive the causes of everyday experience, as being either external or internal. Models to explain this process are called attribution theory. Psychological research into attribution began with the work of Fritz Heider in the early 20th century, and the theory was further advanced by Harold Kelley and Bernard Weiner. Heider first introduced the concept of perceived 'locus of causality' to define the perception of one's environment. For instance, an experience may be perceived as being caused by factors outside the person's control (external) or it may be perceived as the person's own doing (internal). These initial perceptions are called attributions. Psychologists use these attributions to better understand an indi (en)
- Se puede definir una atribución como la interpretación o explicación que se hace acerca de las causas, motivos y razones de algún suceso (incluyendo creencias, actitudes y comportamientos) ya sea en otros o en el individuo que la hace. Una atribución puede ser correcta o no. (es)
- De attributietheorie is een theorie uit de sociale psychologie die de wijze wil begrijpen waarop mensen het gedrag van zichzelf en van anderen verklaren in termen van oorzaak en gevolg, en hoe dit van invloed is op hun motivatie. De Oostenrijkse Amerikaan Fritz Heider was hiervan in 1958 een belangrijke grondlegger. De theorie verdeelt de manier waarop mensen attribueren (dat wil zeggen oorzaken toekennen) in twee typen: Daarnaast kan er volgens Heinz ook een onderscheid gemaakt worden tussen stabiele en instabiele attributies: (nl)
- Atrybucja – przypisywanie komuś lub czemuś pewnych cech. W psychologii pojęcie atrybucji odnosi się do tego jak ludzie wyjaśniają przyczyny swojego bądź cudzego zachowania, tzw. naiwne teorie przyczynowości. Termin ten funkcjonuje również w gramatyce języka polskiego oraz istnieje w dziedzinie marketingu biznesowego. Teoria atrybucji (ang. attribution theory) – teoria wyjaśniająca postrzeganie, wnioskowanie i przypisywanie przyczyn własnemu zachowaniu lub zachowaniu innych osób. Atrybucja umożliwia prognozowanie przyszłych zdarzeń i ewentualny wpływ na nie. W szczególności wyróżniane są: (pl)
- Attribuering är tillskrivandet av upphovsmannaskap, tillkomstdatum eller liknande. Det används om konstverk eller artefakter, på basis av en bedömning som görs av en eller flera experter eller av annan auktoritet. Ordet har också kommit att få spridning inom massmedierna, när upphovsmannen till en text eller bild anges. Att attribuera används både synonymt med att tillskriva och för att beteckna en mer tillförlitlig, eller omsorgsfull, bestämningsprocess. Ordet kommer från latinets attribuere (att tilldela). (sv)
- Атрибуция (лат. attributio — приписывание) — психологический термин, обозначающий механизм объяснения причин поведения другого человека. В частности, это может быть приписывание социальным объектам (человеку, группе, социальной общности) характеристик, не представленных в поле восприятия. Необходимость атрибуции обусловлена тем, что информация, которую может дать человеку наблюдение, недостаточна для адекватного взаимодействия с социальным окружением и нуждается в «достраивании». Атрибуция и является основным способом такого «достраивания» непосредственно воспринимаемой информации. Этапы: (ru)
|
