An Entity of Type: Thing, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

Traditional Chinese marriage (Chinese: 婚姻; pinyin: hūnyīn) is a ceremonial ritual within Chinese societies that involves not only a union between spouses, but also a union between the two families of a man and a woman, sometimes established by pre-arrangement between families. Marriage and family are inextricably linked, which involves the interests of both families. Within Chinese culture, romantic love and monogamy was the norm for most citizens. Around the end of primitive society, traditional Chinese marriage rituals were formed, with deer skin betrothal in the Fuxi era, the appearance of the "meeting hall" during the Xia and Shang dynasties, and then in the Zhou dynasty, a complete set of marriage etiquette ("six rituals") gradually formed. The richness of this series of rituals prove

Property Value
dbo:abstract
  • Tradiční čínská svatba (znaky: 婚姻; česká transkripce: chun-jin; pinyin: hūnyīn) je obřadní rituál, jenž představuje svazek dvou osob, tradičně muže a ženy, z nichž se posléze stane pár. V čínském prostředí svatba zároveň symbolizuje propojení obou rodin, a to jak ze strany muže, tak ženy. Manželství je neoddělitelně spojené s rodinou, tudíž svazek zahrnuje zájmy obou rodin. Není tedy výjimkou, že většina svateb byla předem domluvena na základě dohody mezi rodinami budoucích novomanželů. V čínské kultuře je také svatba chápána jako vstup do dospělosti a zároveň symbolizuje princip rovnováhy a protikladů 阴阳 (česká transkripce: jin-jang; pinyin: yīnyáng). Symbolem svatby je rovněž červená barva, jež značí štěstí a život. Do vzniku Čínské lidové republiky byla přípustná polygamie, většinou se jednalo spíše o případy, kdy měl muž druhou či třetí „manželku – konkubínu“. Počátek tradičních svatebních zvyků a rituálů se datuje již v 5.–3. století před Kristem. Toto období je nazýváno Období valčících států. Číně vládlo několik šlechtických rodů a země byla rozdělena na části. Na konci války, kdy existovalo pouze 7 států, vznikly jedny z nejdůležitějších knih Číny, tj. , Kniha obřadů a (česká transkripce: Pai-chu Tung). Tyto tři knihy daly základ takzvaným , jež tvořily nedílnou součást svatebních obřadů. Obřady mají přinést novomanželům bohatství, štěstí a plodnost. Prvním krokem v zásnubách bylo seznámení rodiny ženicha s rodinou nevěsty za úmyslem svatby. Tuto roli dříve hrály tzv. „dohazovačky“. Součástí setkání bylo i předání zásnubního daru a posléze numerologický výpočet, jenž měl určit, zdali se daný pár k sobě hodí. V případě, že data vyšla nepřejíce páru, svatba nebyla možná. V případě kladných výpočtů se vypočítal ideální den pro svatbu a následně byly předány další svatební dary – převážně peníze, předměty určené k uctění předků či potraviny. Tímto se svatba stvrdila. Koncem zásnub je svatební den, jenž je oznámen rodinou ze strany ženicha. Z jeho domu také začíná svatební procesí, kdy průvod, v čele s malými chlapci, směřoval k domu nevěsty. Nevěsta se nastoupením do rudých nosítek zapojila do průvodu, během něhož na ni kolemjdoucí házeli rýži a papír. Tento zvyk měl přinést štěstí a odlákat zlé duchy. Nevěsta musí být ukryta za závěsy na nosítkách, nesmí vidět ven – tímto způsobem nemá možnost zahlédnout jakékoliv negativní znamení, které by jí přineslo neštěstí. Celý průvod se následně vrátí do domu ženicha, kde se pár pokloní u rodinného božstva Nebesům. Pro utvrzení manželství pili nevěsta i ženich víno ze stejného pohárku. Rodičům, pro svoji symboliku, byl nabídnut lotosový čaj. Následně se nevěsta s ženichem odebrali do svatební komnaty, kde pojídali pochutiny a pili víno. Po čemž následovala velká hostina, na které byli muži a ženy usazeni zvlášť. Hostina někdy trvala i několik dní a symbolizovala spojení dvou rodů. Den po svatbě měla nevěsta hned několik úkonů, jedním z nich bylo uvařit jídlo pro rodiče ženicha, prokázat se jako správná a vychovaná manželka. (cs)
  • El Matrimonio tradicional chino (chino: 婚姻; pinyin: hūnyīn) es un ceremonial ritual practicado por las sociedades chinas y que implica un matrimonio concertado entre dos familias. En la cultura china, el amor romántico estaba permitido, y la monogamia era la norma para la mayoría de los ciudadanos. (es)
  • Traditional Chinese marriage (Chinese: 婚姻; pinyin: hūnyīn) is a ceremonial ritual within Chinese societies that involves not only a union between spouses, but also a union between the two families of a man and a woman, sometimes established by pre-arrangement between families. Marriage and family are inextricably linked, which involves the interests of both families. Within Chinese culture, romantic love and monogamy was the norm for most citizens. Around the end of primitive society, traditional Chinese marriage rituals were formed, with deer skin betrothal in the Fuxi era, the appearance of the "meeting hall" during the Xia and Shang dynasties, and then in the Zhou dynasty, a complete set of marriage etiquette ("six rituals") gradually formed. The richness of this series of rituals proves the importance the ancients attached to marriage. In addition to the unique nature of the "three letters and six rituals", monogamy, remarriage and divorce in traditional Chinese marriage culture are also distinctive. (en)
  • Onder een Chinees huwelijk wordt hier een huwelijk bedoeld dat verloopt volgens traditionele Chinese gewoontes en gebruiken. Het is ook meestal verbonden aan riten van traditioneel geloof, namelijk voorouderverering. Vroeger bestond in China heel vaak het gebruik van uithuwelijking waarbij huwelijken door families werden gepland en geregeld. Er bestond hierbij geen "ik kies mijn eigen liefde". Ook waren rijke mannen meestal niet monogaam en trouwden ze meer dan één vrouw. De eerste vrouw was de belangrijkste vrouw (zeg maar: de echtgenote) en onderhield de hele familie. De andere vrouwen bezaten een lagere positie en werden vooral beschouwd als werksters in het huis. Soms had de man een favoriete, waardoor er weleens veel gekibbel en geruzie was tussen de vrouwen onderling. Het communistische China stelt de gelijkheid tussen man en vrouw voorop en verbiedt dan ook discriminatie van de vrouw waardoor het tevens verboden is voor mannen om met meer dan één vrouw te trouwen. In het voormalige Engelse Hongkong was het hebben van meerdere vrouwen (concubines) legaal tot begin jaren zeventig van de 20e eeuw. Voor de oprichting van de Volksrepubliek was trouwen op je zestiende (als jongen) of elfde (als meisje) heel normaal. (nl)
  • Przez tysiące lat małżeństwo w Chinach było prywatną umową zawieraną między dwiema rodzinami i nie rejestrowaną przez władze. W stanowiącej nierozdzielną komórkę społeczną, scementowanej więzami krwi, materialną zależnością i kultem wspólnych przodków rodzinie, małżeństwo każdego z jej członków musiało być podporządkowane interesom ogółu. Obowiązkiem każdego cnotliwego ojca rodziny było sprowadzenie na świat możliwie największej liczby synów, ożenienie ich gdy osiągnęli odpowiedni wiek i doczekanie się wnuków, co zapewniało ciągłość rodu i kontynuowanie kultu przodków. Małżeństwo było więc dla młodego mężczyzny spełnieniem społecznego obowiązku zgodnie z wolą rodziców i rodziny, a nie wyborem partnerki, którą darzył uczuciem. Wyboru dokonywała za niego rodzina, na specjalnej naradzie dobierając narzeczoną z rodu, z którym koligacja mogła przynieść największe korzyści. Po podjęciu decyzji zwracano się o wyrażenie zgody do zmarłych przodków, składając im odpowiednie ofiary, a ich odpowiedź odczytywano na podstawie wróżb. W wyborze małżonki pomagali "fachowcy", którzy działali mniej więcej tak jak pośrednicy w handlu. "Swat" sprawdzał najpierw, czy oferowany "obiekt" odpowiada opisowi, czy nie ma ukrytych wad to znaczy czy kandydatka na oblubienicę jest dziewicą, czy jest zdrowa i rodzice są w porządku, zwłaszcza zaś czy nie ma prawnych przeszkód do zawarcia transakcji – czy między stronami przyszłej umowy nie zachodzą stosunki pokrewieństwa. Kazirodztwo traktowano jako absolutne tabu, i to do tego stopnia, że nawet przypadkowa zbieżność nazwisk wykluczała małżeństwo. Na koniec swat upewniał się, czy w znakach na niebie i wróżbach nie ma niczego podejrzanego. Pozostawało już tylko uzgodnienie ceny. Gdy wszystko już załatwiono, ojciec pana młodego posyłał do domu wybranki dziką gęś. Po wyrażeniu zgody przez rodziców kandydatki na żonę, rodzice narzeczonego składali im podarki. Ślub odbywał się według rytuału opisanego szczegółowo w konfucjańskich księgach. Przyodzianą w czerwień narzeczoną przynoszono w lektyce do domu pana młodego (chińska panna młoda przyodziewa się w czerwień, a nie w biel jak przyjęło się to w kulturze euroamerykańskiej - kolor biały w Chinach jest kolorem żałobnym). Jeszcze tego samego dnia odbywała się uczta weselna, a nocą, w tajemniczej alkowie, specjalnym pomieszczeniu na ten właśnie cel, dokonywała się konsumpcja nowego związku. W Chinach praktykowano też sororat (może on mieć miejsce przy okazji ślubu z pierwszą żoną lub później, zarówno gdy żona ta jeszcze żyje jak i po jej śmierci), który stał się szczególnie częstą praktyką wśród możnowładców z dynastii Zhou, ale zdarzał się też w późniejszych czasach. Związek taki oznaczał, że małżonka oddaje się pod opiekę męża razem z orszakiem sióstr i służebnic, które automatycznie stawały się nałożnicami małżonka. Oszczędzało to małżonkowi trudów dalszych poszukiwań, a małżonce raźniej było w znajomym otoczeniu. Z chwilą ślubu wchodziła bowiem ostatecznie do rodziny męża, której na ogół nie znała. Po nocy poślubnej, uczcie i zakończeniu wszystkich weselnych obrzędów przedstawiano żonę (i jej orszak) teściowej, pod której władzę przechodziła od tej chwili, a potem całej rodzinie męża. Jakiś czas po tym młodą żonę prowadzono też do sali przodków, aby przedstawić nowego członka rodziny "drogim nieobecnym" - i odtąd stawała się członkiem rodziny. Następnego dnia po ślubie małżonka udawała się z pożegnalną wizytą do rodziców, których oglądała po raz ostatni w życiu, chyba że w trzymiesięcznym okresie wyszło na jaw coś, na podstawie czego można było uznać małżeństwo za niebyłe. Czymś takim mogła być stwierdzona bezpłodność małżonki lub nieuleczalna choroba. Mąż miał wtedy prawo oddalić żonę, oddalało się jednocześnie cały orszak sióstr i służebnic (a to raczej się nie kalkulowało). Małżonkowie wybierani przez rodziców często oglądali się po raz pierwszy w dniu ślubu. Przy takim systemie zawierania małżeństw nie było miejsca na przedmałżeńską miłość. Mogła się zjawić dopiero w małżeństwie, jeśli żona potrafiła rozbudzić to uczucie u męża. Mężczyzna, który nie kochał żony, miał możliwość swobodnego wyboru następnych żon i konkubin, mógł też korzystać z uciech miłosnych w dzielnicach rozrywki, które istniały we wszystkich większych miastach. Oficjalna tradycja kultury chińskiej zawierała dwa modele małżeństwa: monogamię i poligynię. Konkubinat niewiele różnił się od poligynii (różnica między konkubinatem a poligynią zachowywała się tak długo, jak długo konkubina nie miała dziecka). Teoretycznie uznawano monogamię, jednak w praktyce nie wyznaczano ścisłej granicy między prawowitą żoną a konkubiną – szczególnie w tych rejonach, gdzie poligamia była zwyczajowo zaakceptowana. Tam natomiast, gdzie bezwzględnie przestrzegano monogamii, obyczajowość seksualna była nadzwyczaj surowa. Wyjątkowo, dobrze sprawujący się mężczyzna mógł mieć konkubinę bez wyraźnego sprzeciwu członków rodziny, rodu czy zbiorowości lokalnej. W takiej sytuacji konkubina podlegała władzy prawowitej żony, która też miała obowiązek troszczenia się o gospodarstwo domowe, kierowania służbą domu. Tym niemniej małżeństwa w starożytnych Chinach zasadniczo były poligamiczne. Zasadą utrzymania ich były dwa czynniki: tolerancja i surowe przestrzeganie formy zachowania zmuszające do wzajemnej grzeczności. W małżeństwach tych nie istniała zazdrość erotyczna, lecz zazdrość o pozycję społeczną. Jeśli mężczyzna chciał być poważany jako obywatel, musiał mieć wiele konkubin (dzieci z tych związków dziedziczyły na równi z dziećmi zrodzonymi z żoną poślubioną). Jeśli jedna z konkubin, które Chińczyk miał oprócz żony głównej i żon pobocznych, zdradziła męża z jakimiś nic nie znaczącym młodzieńcem, żona główna i poboczna wymyślały jej i biły ją, za to, że śmiała go zdradzić z takim "nędzarzem". Żony pozwalały mężowi mieć stosunki płciowe pozamałżeńskie, ale z kobietami niższego stanu, niższej pozycji społecznej – o takie nie były zazdrosne. Poligamia w Chinach była zjawiskiem o znacznie szerszej skali niż gdzie indziej i przetrwała o wiele dłużej niż w innych systemach kulturowo-cywilizacyjnych. Biedni mieli najwyżej jedną żonę - zwykły wieśniak posiadał przeważnie jedną towarzyszkę życia. Ale na wyższych szczeblach hierarchii społecznej było już inaczej, a Chiny w odróżnieniu od innych społeczeństw miały nader liczną klasę średnią. Im kto zamożniejszy, tym więcej miał małżonek i nałożnic, bo każdy żywił ambicję posiadania wielkiej rodziny. Ci, co w ramach klasy średniej plasowali się na pośledniejszych miejscach, mieli od trzech do dwunastu żon i nałożnic, ale w wyższych warstwach trzydzieści i więcej własnych kobiet nie należało do rzadkości. Przy takich liczbach zalecanie, żeby sypiać z dziesięcioma kobietami w ciągu nocy, staje się absolutnie zrozumiałe – można je postrzegać w kategoriach obowiązku. Na mężu spoczywał bowiem nie tylko obowiązek utrzymania swoich kobiet, ale także zaspokajania ich potrzeb emocjonalnych i seksualnych. Dbać trzeba o każdą z kobiet, nie ma mowy o wyróżnianiu jednych kosztem drugich, bo może to doprowadzić do konfliktów, wśród damskiej części rodziny, zrujnować spokój i w konsekwencji zaszkodzić karierze pana domu. Temu bowiem, kto nie potrafi zaprowadzić ładu we własnym domu, nie można powierzyć żadnej odpowiedzialnej funkcji czy urzędu. Chińczycy dbali, aby zjawienie się nowej żony czy nałożnicy nie wywoływało napięć i kryzysów w damskiej części gospodarstwa. Pewien bogaty kupiec chiński w 1550 roku zapisał radę, jakiej udzielał swoim synom: Mężczyzna powinien panować nad swymi żądzami. Najlepiej gdy przez parę dni nie zbliża się do nowo przybyłej, a jednocześnie koncentruje uwagę na pozostałych [kobietach]. Gdy zlega z którąś ze starych nałożnic lub żon, nowo przybyła powinna stać przy łożu z kości słoniowej. Dopiero po czterech, pięciu dniach może pójść do łoża z nową, ale koniecznie w obecności pierwszej małżonki i nałożnic. Takie postępowanie gwarantuje, że wśród kobiet zapanuje harmonia i szczęście. Pierwsza, czyli główna małżonka wywodziła się zwykle z tej samej warstwy społecznej co mąż. Gdy jednak małżonek postanawiał zwiększyć swój stan damskiego posiadania, nie musiał już ograniczać wyboru do swojej klasy. Mógł rozglądać się za kimś atrakcyjnym pod innymi względami i tak trafiał do prostytutek, kobiet z niższych klas, ale atrakcyjnych, bo konkurencja sprawiała, że do zawodu trafiały najlepsze dziewczyny. W ten sposób do klas wyższych trafiały najprzystojniejsze panny z klas niższych, dzięki czemu brzydsze, które pozostawały we własnym środowisku, miały mniejszą konkurencję. Przez tysiące lat panowała w Chinach duża swoboda seksualna. Rozpowszechnienie w Chinach konfucjanizmu (jednej z trzech głównych religii Chin, obok taoizmu i buddyzmu) w ostatnich dwóch stuleciach przed naszą erą, zmieniło to jednak - sfera życia seksualnego została obwarowana rygorystycznymi zasadami. Przedmałżeńskie stosunki seksualne stały się surowo zabronione; czystość dziewczyny jednym z najbardziej istotnych warunków jej dobrego zamążpójścia i szacunku społeczeństwa. Dziewczyna chińska całą młodość spędzała w kobiecej części ojcowskiego domu, odseparowana od mężczyzn, a gdy osiągnęła odpowiedni wiek, jak najszybciej starano się wydać ją za mąż. W rodzinie ukształtowanej według konfucjańskich zasad kobieta od dziecka podlegała dyskryminacji, zajmowała nierównoprawną, podrzędną pozycję. Od wczesnych lat matka przygotowywała ją do zamążpójścia, wpajając zasady dobrych manier i posłuszeństwa wobec męża i starszych. Idealna chińska małżonka nie musiała być szczególnie inteligentna, mądra czy przystojna. Ważne, aby była "uprzejma, łagodna, spokojna, czysta i starowna". Psychika kobiet chińskich była tak ukształtowana, że one same uważały, iż są przeznaczone przede wszystkim do dźwigania ciężarów życia domowego i posłuszeństwa mężczyźnie. Ich mentalność wyrażała się w przysłowiu głoszącym, że "cnotą każdej kobiety jest nie być zbyt inteligentną" (w istocie przez pierwsze tysiąc lat naszej ery znakomita większość nawet wysoko urodzonych dam w Chinach nie posiadała umiejętności czytania i pisania). Zachowanie mężczyzn w pełni utwierdzało ją w tym przeświadczeniu, kształtując typ pokornej, służebnej i odpornej na trudy życia córki, żony i matki. W Chinach uważano, że powabu dodają kobietom płaskie piersi i bardzo małe stopy. Zwyczaj bandażowania stóp siedmioletnich dziewcząt w celu powstrzymania wzrostu stopy zapoczątkowany został ok. 970 roku n.e. na dworze cesarza Li Houzhu i szybko upowszechnił się we wszystkich warstwach. W wyniku takiego zbiegu zwężały się również łydki, a poszerzały uda. Po osiągnięciu wieku odpowiedniego do zamążpójścia dziewczęta stąpały na zniekształconych palcach, a właściwie na dużym palcu, kołysząc biodrami, co bardzo podobało się mężczyznom. Stopa była uważana za najbardziej wstydliwą część ciała kobiety. W towarzystwie nie wypadało nawet mówić o stopie kobiety, a spoglądanie na nogi kobiet traktowane było jako zachowanie skandaliczne. Rozczarowanie narzeczonego wielkością stopy narzeczonej stanowiło wystarczający powód do anulowania obietnicy małżeństwa. Cesarz Kangxi usiłował wykorzenić ten obyczaj ale bez powodzenia. Zniknął dopiero wraz z cesarstwem i całym konfucjańskim systemem. Mimo silnych wpływów zachodnich jeszcze w II połowie XX wieku organizowano w Chinach konkursy piękności stopy. Były to równocześnie jarmarki małżeńskie, bowiem liczne piękności liczyły na to, że – ze względu na małą stopę – znajdą dobrych kandydatów na małżonków. Małżonka w domu teścia musiała całkowicie podporządkować się woli teściowej, z całym poświęceniem obsługiwać rodziców męża, wykonywać różne domowe prace na równi ze służącymi. Dopiero po urodzeniu syna jej pozycja w rodzinie ulegała poprawie. Jeżeli w ciągu kilku lat nie urodziła syna, mąż brał z całym rytualnym ceremoniałem drugą żonę lub nałożnicę. Sytuacja drugiej żony była jeszcze gorsza niż pierwszej. Podlegała ona nie tylko władzy teściowej, lecz również pierwszej żony i musiała wykonywać najcięższe kobiece prace. Najbardziej wykorzystywane były nałożnice, pochodzące przeważnie z rodzin biedaków. Traktowano je jako półniewolnice, pozbawione wszelkich praw. Tylko urodzenie syna mogło poprawić ich los. Rola żony sprowadzała się do funkcji matki i gospodyni. Każda z żon miała sobie przypisane miejsce w damskiej gromadzie i swoje codzienne obowiązki. Wolne chwile spędzała najczęściej przed lustrem, trefiąc włosy i malując twarz. Swego "pana i władcę", małżonka widywała z zasady tylko przy posiłkach i w łóżku. Rzadko też mąż zaszczycał ją rozmową, i jeśli już to o sprawach domowych. Konfucjusz bardzo surowo odnosił się do kobiet próbujących mieszać się w sprawy męża, nie mówiąc już o sprawach publicznych. Konfucjusz ustanowił różne zasady moralne dla mężczyzny i kobiety. Kobiecie nakazał czystość i obowiązek jako cnotę oraz podporządkowanie się mężczyźnie, którego przykazania te nie dotyczyły. Konfucjański paternalizm zobowiązywał kobietę do wierności seksualnej mężowi. W praktyce małżonki traktowały takie nakazy dość swobodnie i często wdawały się w pozamałżeńskie afery. Jeśli jednak mąż schwytał żonę z kochankiem, mógł go zabić lub też kochanek dawał okup, a mąż albo darował żonie winę, albo sprzedawał ją do domu publicznego. Czasem wiązano kochanka z wiarołomną żoną i topiono (po osądzeniu ich przez starszyznę wsi). Gdy kochankiem okazał się służący, to otrzymywał karę powolnej śmierci. Dorośli synowie pana domu często naruszali ojcowskie prawo własności dobierając się do jego konkubin i nałożnic. Równie mocno uczniowie Konfucjusza potępiali wszelkie przypadkowe kontakty cielesne między mężem a żoną lub konkubinami. Ich zdaniem wywoływało to niepotrzebne podniecenie, co mogło wywrócić do góry nogami starannie ułożony kalendarz, wedle, którego mąż "obsługiwał" swój damski inwentarz. Parom nie wolno było udawać się wspólnie do źródła ani zażywać wspólnie kąpieli czy nawet składać odzienia na tym samym miejscu. Jednak większość mieszkańców Państwa Środka zdawała się traktować konfucjańskie zasady segregacji płciowej z należytą dozą rozsądku. W tradycyjnym społeczeństwie chińskim istniały trzy możliwości rozwiązywania małżeństw. Pierwsza, zakładała brak winy i zgodna była z kodeksem z czasów dynastii Tang (618-907) - małżeństwo mogło być rozwiązane z uwagi na niedopasowanie osobiste po sporządzeniu przez męża odpowiedniej noty rozwodowej. Druga z możliwości, sankcjonowana przez państwo, to anulowanie małżeństwa gdy małżonek (albo małżonka) popełnił poważne przestępstwo (różnie definiowane, zwykle szerzej w odniesieniu do małżonki) przeciwko jej (jego) lub innego klanu. Trzecia możliwość to jednostronna deklaracja rozwodu przez męża - musiała ona jednak być oparta na jedej z następujących przyczyn: żonie brakuje należnej nabożności synowskiej wobec teściów (tak więc teściowie mogli rozbić małżeństwo nawet wbrew woli małżonków), żona nie urodziła syna, żona jest nieprzyzwoita lub nieobyczajna albo cudzołożna, żona jest zazdrosna (nie zgadza się by mąż pojął za żonę kolejną kobietę lub przyjął konkubinę), żona ma potworną chorobę (tzn. trąd), żona ma skłonności do roznoszenia plotek, żona dopuściła się kradzieży. Rozwód jednak nie był dopuszczalny nawet, gdy wystąpiła któraś z powyższych siedmiu przyczyn jeśli: żona nie ma rodziny, do której mogłaby wrócić (np. jej rodzice zmarli); przestrzegała żałoby po teściu (lub teściowej) przez pełne trzy lata; jej mąż był biedny gdy zawierała związek a obecnie jest bogaty. To jednostronnne prawo obowiązywało od czasów dynastii Tang i zniesiono je dopiero w 1930 roku. Wdowa, zwłaszcza z zamożnej sfery, nie mogła wyjść powtórnie za mąż. Nie zezwalało na to ani prawo, ani religia. Wdowy określano dość brutalnym terminem "osób oczekujących na śmierć". Czasem, aby uzyskać majątek bogatej wdowy, po prostu gwałcono ją w jakimkolwiek miejscu. Zgwałcona kobieta stawała się bowiem własnością gwałciciela lub musiała popełnić samobójstwo. (pl)
  • Китайский брак — традиционный ритуал для ханьского общества, характеризующийся предварительной договоренностью между семьями. В Древнем Китае женились только по указанию родителей, в современном обычны браки по любви. (ru)
  • 中国传统婚礼是华夏文化的重要部份。古人认为黄昏是吉时,取阳往阴来之意,所以会在黄昏行娶妻之礼;基于此原因,夫妻结合的礼仪称为「昏礼」。昏礼在五礼之中属嘉礼,是继男子的冠礼或女子的笄礼之后的人生第二个里程碑。 (zh)
dbo:thumbnail
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 1889154 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 49183 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1118099217 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:c
  • 婚姻 (en)
  • 秊庚八字 (en)
dbp:date
  • 2014-01-28 (xsd:date)
  • November 2019 (en)
  • November 2017 (en)
dbp:l
  • the 8 cyclic characters for year, month, day and hour of birth of a man, which determine his fate (en)
dbp:p
  • hūnyīn (en)
  • niángēng bāzì (en)
dbp:reason
  • sentence unclear (en)
  • is the article referring to Mainland Chinese? I'm Malaysian Chinese and we've been making wedding albums since...forever. Same with the Singaporean Chinese (en)
dbp:url
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
rdfs:comment
  • El Matrimonio tradicional chino (chino: 婚姻; pinyin: hūnyīn) es un ceremonial ritual practicado por las sociedades chinas y que implica un matrimonio concertado entre dos familias. En la cultura china, el amor romántico estaba permitido, y la monogamia era la norma para la mayoría de los ciudadanos. (es)
  • Китайский брак — традиционный ритуал для ханьского общества, характеризующийся предварительной договоренностью между семьями. В Древнем Китае женились только по указанию родителей, в современном обычны браки по любви. (ru)
  • 中国传统婚礼是华夏文化的重要部份。古人认为黄昏是吉时,取阳往阴来之意,所以会在黄昏行娶妻之礼;基于此原因,夫妻结合的礼仪称为「昏礼」。昏礼在五礼之中属嘉礼,是继男子的冠礼或女子的笄礼之后的人生第二个里程碑。 (zh)
  • Tradiční čínská svatba (znaky: 婚姻; česká transkripce: chun-jin; pinyin: hūnyīn) je obřadní rituál, jenž představuje svazek dvou osob, tradičně muže a ženy, z nichž se posléze stane pár. V čínském prostředí svatba zároveň symbolizuje propojení obou rodin, a to jak ze strany muže, tak ženy. Manželství je neoddělitelně spojené s rodinou, tudíž svazek zahrnuje zájmy obou rodin. Není tedy výjimkou, že většina svateb byla předem domluvena na základě dohody mezi rodinami budoucích novomanželů. V čínské kultuře je také svatba chápána jako vstup do dospělosti a zároveň symbolizuje princip rovnováhy a protikladů 阴阳 (česká transkripce: jin-jang; pinyin: yīnyáng). Symbolem svatby je rovněž červená barva, jež značí štěstí a život. (cs)
  • Traditional Chinese marriage (Chinese: 婚姻; pinyin: hūnyīn) is a ceremonial ritual within Chinese societies that involves not only a union between spouses, but also a union between the two families of a man and a woman, sometimes established by pre-arrangement between families. Marriage and family are inextricably linked, which involves the interests of both families. Within Chinese culture, romantic love and monogamy was the norm for most citizens. Around the end of primitive society, traditional Chinese marriage rituals were formed, with deer skin betrothal in the Fuxi era, the appearance of the "meeting hall" during the Xia and Shang dynasties, and then in the Zhou dynasty, a complete set of marriage etiquette ("six rituals") gradually formed. The richness of this series of rituals prove (en)
  • Onder een Chinees huwelijk wordt hier een huwelijk bedoeld dat verloopt volgens traditionele Chinese gewoontes en gebruiken. Het is ook meestal verbonden aan riten van traditioneel geloof, namelijk voorouderverering. (nl)
  • Przez tysiące lat małżeństwo w Chinach było prywatną umową zawieraną między dwiema rodzinami i nie rejestrowaną przez władze. W stanowiącej nierozdzielną komórkę społeczną, scementowanej więzami krwi, materialną zależnością i kultem wspólnych przodków rodzinie, małżeństwo każdego z jej członków musiało być podporządkowane interesom ogółu. Obowiązkiem każdego cnotliwego ojca rodziny było sprowadzenie na świat możliwie największej liczby synów, ożenienie ich gdy osiągnęli odpowiedni wiek i doczekanie się wnuków, co zapewniało ciągłość rodu i kontynuowanie kultu przodków. Małżeństwo było więc dla młodego mężczyzny spełnieniem społecznego obowiązku zgodnie z wolą rodziców i rodziny, a nie wyborem partnerki, którą darzył uczuciem. (pl)
rdfs:label
  • Tradiční čínská svatba (cs)
  • Matrimonio en China (es)
  • Chinees huwelijk (nl)
  • Małżeństwo w Chinach (pl)
  • Traditional Chinese marriage (en)
  • Китайский брак (ru)
  • 中式婚禮 (zh)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:depiction
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License