| dbo:abstract
|
- "Tomorrow and tomorrow and tomorrow" is the beginning of the second sentence of one of the most famous soliloquies in William Shakespeare's tragedy Macbeth. It takes place in the beginning of the fifth scene of Act 5, during the time when the Scottish troops, led by Malcolm and Macduff, are approaching Macbeth's castle to besiege it. Macbeth, the play's protagonist, is confident that he can withstand any siege from Malcolm's forces. He hears the cry of a woman and reflects that there was a time when his hair would have stood on end if he had heard such a cry, but he is now so full of horrors and slaughterous thoughts that it can no longer startle him. Seyton then tells Macbeth of Lady Macbeth's death, and Macbeth delivers this soliloquy as his response to the news. Shortly afterwards, he is told of the apparent movement of Birnam Wood towards Dunsinane Castle (as the witches had prophesied to him), which is actually Malcolm's forces having disguised themselves with tree branches so as to hide their numbers as they approach the castle. This sets the scene for the final events of the play and Macbeth's death at the hands of Macduff. (en)
- Jutro, jutro i znów jutro (ang. To-morrow, and to-morrow, and to-morrow) – początek (w oryginale, w polskim tłumaczeniu poprzedzone jest ono słowami Ciągle to) trzeciego zdania słynnego z tragedii Williama Shakespeare'a Makbet, wypowiadanego przez tytułowego bohatera w scenie V aktu V, gdy dowiaduje się on o śmierci żony. Często używa się tych słów jako tytułu całego monologu, którego treść brzmi następująco: Powinna była umrzeć nieco później;Czego się było tak śpieszyć z tą wieścią?Ciągle to jutro, jutro i znów jutroWije się w ciasnym kółku od dnia do dniaAż do ostatniej głoski czasokresu;A wszystkie wczora to były pochodnie,Które głupocie naszej przyświecałyW drodze do śmierci. Zgaśnij, wątłe światło!Życie jest tylko przechodnim półcieniem,Nędznym aktorem, który swoją rolęPrzez parę godzin wygrawszy na scenieW nicość przepada – powieścią idioty,Głośną, wrzaskliwą, a nic nie znaczącą. Makbet (Akt V, Scena V, wiersze 17-28) Badacze różnie interpretowali monolog Makbeta. Nie wiadomo, czy dwoma pierwszymi zdaniami bohater wyraża swoje zmartwienie wczesną śmiercią żony, czy jej śmiercią w ogóle. Powszechnie przyjmuje się, że dalszy ciąg tekstu uwidacznia moralny upadek Makbeta: dla niego życie jest tylko przedstawieniem teatralnym, które prędzej czy później musi skończyć się śmiercią – i nie ma dla nikogo ani dla niczego żadnego znaczenia. Bohater oswoił się z tym, że wokół niego giną ludzie, gdyż własnoręcznie zabił wiele osób. Nic już się dla niego nie liczy – sam pragnie umrzeć. (pl)
|
| dbp:quote
|
- She should have died hereafter;
There would have been a time for such a word.
— To-morrow, and to-morrow, and to-morrow,
Creeps in this petty pace from day to day,
To the last syllable of recorded time;
And all our yesterdays have lighted fools
The way to dusty death. Out, out, brief candle!
Life's but a walking shadow, a poor player
That struts and frets his hour upon the stage
And then is heard no more. It is a tale
Told by an idiot, full of sound and fury
Signifying nothing.
— Macbeth (en)
|
| rdfs:comment
|
- "Tomorrow and tomorrow and tomorrow" is the beginning of the second sentence of one of the most famous soliloquies in William Shakespeare's tragedy Macbeth. It takes place in the beginning of the fifth scene of Act 5, during the time when the Scottish troops, led by Malcolm and Macduff, are approaching Macbeth's castle to besiege it. Macbeth, the play's protagonist, is confident that he can withstand any siege from Malcolm's forces. He hears the cry of a woman and reflects that there was a time when his hair would have stood on end if he had heard such a cry, but he is now so full of horrors and slaughterous thoughts that it can no longer startle him. (en)
- Jutro, jutro i znów jutro (ang. To-morrow, and to-morrow, and to-morrow) – początek (w oryginale, w polskim tłumaczeniu poprzedzone jest ono słowami Ciągle to) trzeciego zdania słynnego z tragedii Williama Shakespeare'a Makbet, wypowiadanego przez tytułowego bohatera w scenie V aktu V, gdy dowiaduje się on o śmierci żony. Często używa się tych słów jako tytułu całego monologu, którego treść brzmi następująco: Makbet (Akt V, Scena V, wiersze 17-28) (pl)
|
