| dbo:abstract
|
- Tenore di grazia (itale: „tenoro kun ĉarmo“) estas Itala opera fakvorto por tenortipo, kiu situas inter la Tenore leggiero [leĝera tenoro] aŭ bufontenoro) kaj la pli peza . La tenore di grazia elstaras pro sia eleganta („ĉarma“) melodia dukto, movemo kaj flekseblo de la voĉa dukto (frazigo), kaj plej ofte varma („dolĉa“) aŭ tre hela („blanka“) voĉkoloro (tembro). La ĝenro de la Tenore di grazia ekestis en la grandioza tempo de la romantika -stilo inter ĉ. 1810–1850, en kiu tiu ĉi tenortipo karakterizis la rolon de junula amanto. La plej fama kaj honorita tenoro de la unua duono de la 19-a jarcento, (1794–1853), estis tiatipa kantisto. Li kantis en kelkaj premieroj de la verkoj de Vincenzo Bellini kaj Gaetano Donizetti tiuj partioj, kiuj ĝis nuntempe reprezentas la voĉkarakteron de Tenore di grazia. (eo)
- Tenore di grazia (italienisch, wörtlich: „Tenor von (mit) Anmut“; synonym mit tenore leggero) ist ein italienischer Opernfachbegriff für einen Tenortypus, der zwischen dem tenore contraltino und dem schwereren tenore lirico (lyrischen Tenor) liegt. Der tenore di grazia zeichnet sich vor allem durch eine elegante („anmutige“) Linienführung (Phrasierung), Beweglichkeit und Flexibilität der Stimmführung und eine meistens warme („süße“) oder sehr helle („weiße“) Stimmfärbung (Timbre) aus. Die Gattung des tenore di grazia ist in der Zeit des romantischen Belcantostils zwischen ca. 1810 und 1850 entstanden, in welchem diesem Tenortyp oft die Rollen des jugendlichen Liebhabers oder Helden zugedacht waren. Der berühmteste und gefeiertste Tenor der ersten Hälfte des 19. Jahrhunderts, Giovanni Battista Rubini (1794–1853), war ein Sänger dieses Typs. Er sang in einigen Uraufführungen der Werke Vincenzo Bellinis und Gaetano Donizettis jene Partien, welche bis in unsere Tage für den Stimmcharakter des tenore di grazia stehen. Berühmte Vertreter des Faches waren bzw. sind: Victor Capoul, Alessandro Bonci, Tito Schipa, der junge Giacomo Lauri-Volpi, Cesare Valletti, Alfredo Kraus und in der Gegenwart Juan Diego Flórez. (de)
- El tenor lírico-ligero (también: it.: tenore di grazia, it.: tenore lirico leggero, dt.: lyrischer Tenor) es un matiz dentro del registro vocal del tenor, el cual se caracteriza por tener unos potentes agudos y unos graves suficientes. Dependiendo del repertorio, estas voces son también llamadas tenor leggiero o tenor 'rossiniano' y se asocian con las obras de Rossini, Bellini y Donizetti, aunque Mozart también las incluyen, notablemente en La flauta mágica para el papel principal, Tamino y también para Monóstatos. Otros papeles incluyen los de Almaviva en El barbero de Sevilla, Ramiro en La Cenicienta y Lindoro en La italiana en Argel. Esta voz, como la soprano de coloratura, posee la facilidad para moverse en las notas más altas y la ligereza que permite ornamentaciones floridas y un fraseo vivo. Ejemplos de tenores lírico-ligero incluyen a Gilbert Duprez, Giovanni Battista Rubini, Giovanni Davide, , Manuel García, Giuseppe di Stefano, Alfredo Kraus, Giacomo Lauri-Volpi, Gianni Raimondi, Tito Schipa, Luigi Alva, , Rockwell Blake, (Toño), , Francisco Araiza, Javier Camarena, Peter Schreier, Juan Diego Flórez, , Alessandro Bonci, Christoph Prégardien, Edgardo Rocha, , o David Alegret, entre otros. (es)
- Tenore di grazia, also called leggero tenor (graceful, light, and lightweight tenor, respectively), is a lightweight, flexible tenor voice type. The tenor roles written in the early 19th-century Italian operas are invariably leggero tenor roles, especially those by Rossini such as Lindoro in L'italiana in Algeri, Don Ramiro in La Cenerentola, and Almaviva in Il barbiere di Siviglia; and those by Bellini such as Gualtiero in Il pirata, Elvino in La sonnambula and Arturo in I puritani. Many Donizetti roles, such as Nemorino in L'elisir d'amore and Ernesto in Don Pasquale, Tonio in La fille du régiment, are also tenore di grazia roles. One of the most famous leggero tenors of that period was Giovanni Battista Rubini, for whom Bellini wrote nearly all his operas. (en)
- Лири́ческий те́нор (тенор «ди-грация», итал. Tenore di grazia — «тенор изящества») — голос мягкого, серебристого тембра, обладающий подвижностью, а также большой певучестью звука. Диапазон голоса лирического тенора может достигать до высокого до², до²-диез, но по силе звучания значительно уступает драматическому тенору. Лирическому тенору поручается исполнение тех произведений, в которых необходимо выразить лирическую гамму чувств, где требуется мягкость, певучесть звука. В хоре лирические тенора обычно входят в партию первых теноров. (ru)
- Tenore di grazia, zwany również tenore leggero, jest lżejszą i bardziej elastyczną wersją tenoru. Dziewiętnastowieczne role tenorowe pisane głównie na początku wieku to w większości role di grazia. Lindoro we Włoszce w Algierze, Don Ramiro w Kopciuszku, czy Almaviva w Cyruliku sewilskim Gioacchina Rossiniego; także Gualtiero w Piracie, Elvino w Lunatyczce czy Arturo w Purytanach Vincenza Belliniego są tego typowymi przykładami. Wiele ról Donizettiego, jak choćby Nemorino w Napoju miłosnym i Ernesto w Don Pasquale, czy Tonio w Córce pułku, to również role tenore di grazia. Najznamienitszym tenore di grazia tamtych czasów był Giovanni Battista Rubini, dla którego to Vincenzo Bellini napisał większość swoich oper. Lekki French lyric tenor jest często mylony z tenore di grazia. Przykładami francuskiej tradycji lekkiego, lirycznego głosu są role George'a Browna w Białej damie, Chapelou w Le postillon de Lonjumeau, Nadira w Poławiaczach pereł, Vincenta w Mireille, czy Géralda w Lakmé. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Tenore di grazia, also called leggero tenor (graceful, light, and lightweight tenor, respectively), is a lightweight, flexible tenor voice type. The tenor roles written in the early 19th-century Italian operas are invariably leggero tenor roles, especially those by Rossini such as Lindoro in L'italiana in Algeri, Don Ramiro in La Cenerentola, and Almaviva in Il barbiere di Siviglia; and those by Bellini such as Gualtiero in Il pirata, Elvino in La sonnambula and Arturo in I puritani. Many Donizetti roles, such as Nemorino in L'elisir d'amore and Ernesto in Don Pasquale, Tonio in La fille du régiment, are also tenore di grazia roles. One of the most famous leggero tenors of that period was Giovanni Battista Rubini, for whom Bellini wrote nearly all his operas. (en)
- Лири́ческий те́нор (тенор «ди-грация», итал. Tenore di grazia — «тенор изящества») — голос мягкого, серебристого тембра, обладающий подвижностью, а также большой певучестью звука. Диапазон голоса лирического тенора может достигать до высокого до², до²-диез, но по силе звучания значительно уступает драматическому тенору. Лирическому тенору поручается исполнение тех произведений, в которых необходимо выразить лирическую гамму чувств, где требуется мягкость, певучесть звука. В хоре лирические тенора обычно входят в партию первых теноров. (ru)
- Tenore di grazia (italienisch, wörtlich: „Tenor von (mit) Anmut“; synonym mit tenore leggero) ist ein italienischer Opernfachbegriff für einen Tenortypus, der zwischen dem tenore contraltino und dem schwereren tenore lirico (lyrischen Tenor) liegt. Der tenore di grazia zeichnet sich vor allem durch eine elegante („anmutige“) Linienführung (Phrasierung), Beweglichkeit und Flexibilität der Stimmführung und eine meistens warme („süße“) oder sehr helle („weiße“) Stimmfärbung (Timbre) aus. (de)
- Tenore di grazia (itale: „tenoro kun ĉarmo“) estas Itala opera fakvorto por tenortipo, kiu situas inter la Tenore leggiero [leĝera tenoro] aŭ bufontenoro) kaj la pli peza . La tenore di grazia elstaras pro sia eleganta („ĉarma“) melodia dukto, movemo kaj flekseblo de la voĉa dukto (frazigo), kaj plej ofte varma („dolĉa“) aŭ tre hela („blanka“) voĉkoloro (tembro). La ĝenro de la Tenore di grazia ekestis en la grandioza tempo de la romantika -stilo inter ĉ. 1810–1850, en kiu tiu ĉi tenortipo karakterizis la rolon de junula amanto. La plej fama kaj honorita tenoro de la unua duono de la 19-a jarcento, (1794–1853), estis tiatipa kantisto. Li kantis en kelkaj premieroj de la verkoj de Vincenzo Bellini kaj Gaetano Donizetti tiuj partioj, kiuj ĝis nuntempe reprezentas la voĉkarakteron de Tenore (eo)
- El tenor lírico-ligero (también: it.: tenore di grazia, it.: tenore lirico leggero, dt.: lyrischer Tenor) es un matiz dentro del registro vocal del tenor, el cual se caracteriza por tener unos potentes agudos y unos graves suficientes. Dependiendo del repertorio, estas voces son también llamadas tenor leggiero o tenor 'rossiniano' y se asocian con las obras de Rossini, Bellini y Donizetti, aunque Mozart también las incluyen, notablemente en La flauta mágica para el papel principal, Tamino y también para Monóstatos. (es)
- Tenore di grazia, zwany również tenore leggero, jest lżejszą i bardziej elastyczną wersją tenoru. Dziewiętnastowieczne role tenorowe pisane głównie na początku wieku to w większości role di grazia. Lindoro we Włoszce w Algierze, Don Ramiro w Kopciuszku, czy Almaviva w Cyruliku sewilskim Gioacchina Rossiniego; także Gualtiero w Piracie, Elvino w Lunatyczce czy Arturo w Purytanach Vincenza Belliniego są tego typowymi przykładami. Wiele ról Donizettiego, jak choćby Nemorino w Napoju miłosnym i Ernesto w Don Pasquale, czy Tonio w Córce pułku, to również role tenore di grazia. (pl)
|
