| dbo:abstract
|
- Una sitra o també sítula (de l'àrab andalusí assatl, got amb nansa, i aquest del llatí situla) és un calder o galleda petits on es porta l'aigua beneita amb què es fan les aspersions i sempre va acompanyat de l'hisop. També es refereix a un atuell petit per treure aigua de les gerres o pous. Aquest tipus de recipient ha estat usat per diverses cultures des de l'edat de ferro. Generalment és metàl·lic o realitzat en ivori. Segons Plutarc i altres fonts, la sítula era un signe de devoció d'Isis i ella mateixa es representava portant-ne una (amb aigua del sagrat riu Nil). De vegades amb forma diferent, amb un fons arrodonit i, de vegades, amb tapa. Aquesta forma arrodonida, sovint amb un «mugró» a la part inferior (vegeu-ne un exemple a la il·lustració del Luristan), es pensa que representava els pits d'una dona. Eren donades pels devots als temples com a ofrenes votives d'aigua i llet. (ca)
- Situla (lat. „Eimer“) ist ein metallener Gefäßtyp der Bronze- und frühen Eisenzeit im etruskisch-italischen Gebiet sowie in der Hallstattkultur. Nicht selten ist sie mit einem getriebenen figuralen Relief verziert. Die Situlenkunst ist stiltypisch für diese Kulturen und eine der wichtigsten Quellen mit zeitgenössischen Abbildungen. (de)
- Una sítula o acetre (del árabe andalusí assatl 'vaso con asa' y este del latín situla) es una vasija para sacar agua de las tinajas o pozos, aunque también puede denominar al caldero o cubo pequeño donde se lleva el agua bendita. Por lo general metálico o de marfil, ha sido usado por diversas culturas desde la Edad de Hierro hasta el Medievo. Las sítulas decoradas en bronce de la Edad del Hierro son una característica distintiva del Arte etrusco en los entierros de la parte norte de las regiones etruscas, desde donde el estilo se extendió hacia el norte a algunas culturas en el Norte de Italia, Eslovenia y áreas adyacentes, donde se pueden utilizar términos como 'cultura sítula' y 'arte sítula' . (es)
- Antoxin edo situla, ura hartzeko eta edateko erabili izan den metalezko ontzi kirtenduna. Situla hitza latinetik dator, situla. Putzuetatik edo beste ontzietatik ura ateratzeko objektua zen eta, baita ere, eliza katolikoan, ur bedeinkatua eramateko erabiltzen da oraindik; beraz, erlijio funtzioa handia izan du beti. Metalezkoa zein bolizkoa izaten zen. (eu)
- La situle, en latin situla, est un type de récipient généralement muni d'une anse, souvent en bronze, qu'on trouve notamment en Europe, de l'âge du fer au Moyen Âge. Ce récipient a donné son nom à un style de décor figuré, l'art des situles, représenté dans les Alpes orientales (Italie du Nord, Autriche, Slovénie) entre le VIe et le IVe siècle av. J.-C. La forme la plus ancienne est celle à fond plat, à corps tronconique, à épaule convexe et bien marquée, à rebord souvent finement orné d'oves, formant col, ou bien encore à parois concaves et sans col. On trouve ensuite la situle de forme ovoïde, avec ou sans col, se terminant en pointe, ou montée sur un pied circulaire. Les exemplaires à pied bas et sans col, sont plus tardifs et se rapprochent de l'époque romaine. La situle est, avant tout, un vase d'usage pratique servant à puiser et à transporter l'eau. Mais cette fonction a reçu des applications dans le domaine religieux, voire politique. (fr)
- Situla, dari kata Latin untuk ember atau timba, adalah istilah dalam arkeologi dan sejarah seni untuk berbagai wadah berbentuk ember dari Zaman Besi sampai Abad Pertengahan, biasanya dengan pegangan di bagian atas. Kebanyakan dari objek ini dihiasi dengan ukiran. (in)
- Situla (plural situlae), from the Latin word for bucket or pail, is the term in archaeology and art history for a variety of elaborate bucket-shaped vessels from the Iron Age to the Middle Ages, usually with a handle at the top. All types may be highly decorated, most characteristically with reliefs in bands or friezes running round the vessel. Decorated Iron Age situlae in bronze are a distinctive feature of Etruscan art in burials from the northern part of the Etruscan regions, from which the style spread north to some cultures in Northern Italy, Slovenia, and adjacent areas, where terms such as situla culture and situla art may be used. Situla is also the term for types of bucket-shaped Ancient Greek vases, some very finely painted. More utilitarian pottery situlae are also found, and some in silver or other materials, such as two glass ones from late antiquity in St Mark's, Venice. Ancient Egyptian and Near Eastern shapes tend to have a pointed bottom, so that they must rest on a stand or on their side. The practical wider shape is a European invention, first seen in the European Bronze Age. (en)
- La situla (dal latino situla cioè "secchia") è un vaso potorio metallico, più raramente in terracotta, utilizzato da molte antiche civiltà mediterranee, soprattutto in ambito cerimoniale. Ha forma cilindrica o di tronco di cono rovesciato, con la parte stretta in basso, spalla arrotondata oppure a spigolo, fondo piatto o arrotondato. Poteva essere con o senza manico. Le situle erano diffuse nell'età del ferro e fanno parte della produzione artistica di popolazioni come Veneti, Etruschi, Celti e Germani. Le raffigurazioni di alcuni vasi etruschi ne chiariscono l'utilizzo come secchio per attingere acqua dai pozzi, contenitore di acqua o sangue in ambito religioso oppure come vaso per libagioni contenente, oltre all'acqua, vino o latte. In genere erano ornate con stili geometrici e più raramente con scene di vita quotidiana. (it)
- 시툴라(라틴어: Situla, 복수형 situlae)는 ‘양동이’ 또는 ‘들통’을 뜻하는 라틴어 단어에서 고고학 및 미술사에서 철기 시대부터 중세 시대까지 다양한 정교한 양동이 모양의 그릇을 나타내는 용어이며, 일반적으로 상단에 손잡이가 있다. 모든 유형은 매우 장식적일 수 있으며, 가장 특징적으로는 배를 둘러싸고 있는 띠 또는 프리즈의 부조가 있다. 청동으로 장식된 철기 시대 유적은 에트루리아 북부 지역에서 매장되어 있는 에트루리아 예술품의 독특한 특징이다. 이러한 양식은 시툴라 문화나 시툴라 예술과 같은 용어를 사용했던 이탈리아 북부, 슬로베니아와 인접한 지역의 일부 문화로 퍼졌다. 시툴라는 또한 양동이 모양의 고대 그리스 꽃병 유형을 나타내는 용어이며, 일부는 매우 정교하게 칠해져 있다. 좀 더 실용적인 도기류도 발견되며, 일부는 은이나 기타 재료로 되어 있다. 베니스의 산마르코 대성당에 있는 고대 후기의 유리 2개와 같은 것이다. 고대 이집트와 근동의 형태는 바닥이 뾰족한 경향이 있어, 서 있거나 옆으로 누워 있다. 실용적인 더 넓은 모양은 유럽 청동기 시대에 처음으로 발견된 유럽 발명품이다. (ko)
- Situla (Latijn voor emmer, meervoud situlae) is in de archeologie en kunstgeschiedenis de benaming voor een verscheidenheid aan emmervormig vaatwerk uit de ijzertijd tot de middeleeuwen, meestal met een hengsel aan de bovenkant. Situlae zijn vaak uitbundig gedecoreerd, het meest kenmerkend zijn reliëfs in banden of friezen die rond het vat lopen. (nl)
- Situla – duże naczynie używane w starożytności, wykonane przeważnie z brązu, będące odpowiednikiem dzisiejszego wiadra. Situle były spotykane również w średniowieczu. W starożytności situle miały zwykle kształt koniczny (odwrócony ścięty stożek), jeden kabłąkowaty uchwyt, bogatą dekorację rytą i trybowaną ujętą w poziome kręgi. Produkowano je na terenie Italii i południowo-wschodniej Europy w okresie halsztackim i lateńskim. Służyły do czerpania i noszenia wody, a także były wykorzystywane w obrzędach rytualnych. Rozpowszechnione były w wielu rejonach Europy, aż po Skandynawię. Dotarły one również na ziemie polskie – brązową situlę z żelaznym kabłąkiem pochodzenia italskiego odkryto w grobie wojownika kultury przeworskiej w Zubowicach koło Zamościa, datowanym na przełom II i I wieku p.n.e. Inny egzemplarz, datowany na około 2500 lat i pochodzący z obszaru dzisiejszych Węgier, odkryty został w Brzozowcu. Zobaczyć można go w Izbie Regionalnej w Namysłowie. (pl)
- Си́тула (лат. situla) — древний сосуд в виде ведра, чаще всего металлический, реже терракотовый, распространённый у ряда древних культур Средиземноморья. Обычно ситула имела церемониальное предназначение. Имела форму цилиндра или усечённого конуса, с плоским или закруглённым дном, иногда с ручкой. Ситулы были распространены в эпоху железного века среди таких италийских народов, как венеты, этруски, кельты и даже германцы. Древнеегипетские ситулы имели характерное расширение книзу. Немецкий архитектор и теоретик искусства XIX века Готфрид Земпер использовал этот пример для своей теории аналогии принципов формообразования в художественных ремёслах и архитектуре. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Situla (lat. „Eimer“) ist ein metallener Gefäßtyp der Bronze- und frühen Eisenzeit im etruskisch-italischen Gebiet sowie in der Hallstattkultur. Nicht selten ist sie mit einem getriebenen figuralen Relief verziert. Die Situlenkunst ist stiltypisch für diese Kulturen und eine der wichtigsten Quellen mit zeitgenössischen Abbildungen. (de)
- Antoxin edo situla, ura hartzeko eta edateko erabili izan den metalezko ontzi kirtenduna. Situla hitza latinetik dator, situla. Putzuetatik edo beste ontzietatik ura ateratzeko objektua zen eta, baita ere, eliza katolikoan, ur bedeinkatua eramateko erabiltzen da oraindik; beraz, erlijio funtzioa handia izan du beti. Metalezkoa zein bolizkoa izaten zen. (eu)
- Situla, dari kata Latin untuk ember atau timba, adalah istilah dalam arkeologi dan sejarah seni untuk berbagai wadah berbentuk ember dari Zaman Besi sampai Abad Pertengahan, biasanya dengan pegangan di bagian atas. Kebanyakan dari objek ini dihiasi dengan ukiran. (in)
- Situla (Latijn voor emmer, meervoud situlae) is in de archeologie en kunstgeschiedenis de benaming voor een verscheidenheid aan emmervormig vaatwerk uit de ijzertijd tot de middeleeuwen, meestal met een hengsel aan de bovenkant. Situlae zijn vaak uitbundig gedecoreerd, het meest kenmerkend zijn reliëfs in banden of friezen die rond het vat lopen. (nl)
- Una sitra o també sítula (de l'àrab andalusí assatl, got amb nansa, i aquest del llatí situla) és un calder o galleda petits on es porta l'aigua beneita amb què es fan les aspersions i sempre va acompanyat de l'hisop. També es refereix a un atuell petit per treure aigua de les gerres o pous. Aquest tipus de recipient ha estat usat per diverses cultures des de l'edat de ferro. Generalment és metàl·lic o realitzat en ivori. (ca)
- Una sítula o acetre (del árabe andalusí assatl 'vaso con asa' y este del latín situla) es una vasija para sacar agua de las tinajas o pozos, aunque también puede denominar al caldero o cubo pequeño donde se lleva el agua bendita. Por lo general metálico o de marfil, ha sido usado por diversas culturas desde la Edad de Hierro hasta el Medievo. (es)
- Situla (plural situlae), from the Latin word for bucket or pail, is the term in archaeology and art history for a variety of elaborate bucket-shaped vessels from the Iron Age to the Middle Ages, usually with a handle at the top. All types may be highly decorated, most characteristically with reliefs in bands or friezes running round the vessel. (en)
- La situle, en latin situla, est un type de récipient généralement muni d'une anse, souvent en bronze, qu'on trouve notamment en Europe, de l'âge du fer au Moyen Âge. Ce récipient a donné son nom à un style de décor figuré, l'art des situles, représenté dans les Alpes orientales (Italie du Nord, Autriche, Slovénie) entre le VIe et le IVe siècle av. J.-C. La situle est, avant tout, un vase d'usage pratique servant à puiser et à transporter l'eau. Mais cette fonction a reçu des applications dans le domaine religieux, voire politique. (fr)
- La situla (dal latino situla cioè "secchia") è un vaso potorio metallico, più raramente in terracotta, utilizzato da molte antiche civiltà mediterranee, soprattutto in ambito cerimoniale. Ha forma cilindrica o di tronco di cono rovesciato, con la parte stretta in basso, spalla arrotondata oppure a spigolo, fondo piatto o arrotondato. Poteva essere con o senza manico. (it)
- Situla – duże naczynie używane w starożytności, wykonane przeważnie z brązu, będące odpowiednikiem dzisiejszego wiadra. Situle były spotykane również w średniowieczu. W starożytności situle miały zwykle kształt koniczny (odwrócony ścięty stożek), jeden kabłąkowaty uchwyt, bogatą dekorację rytą i trybowaną ujętą w poziome kręgi. Produkowano je na terenie Italii i południowo-wschodniej Europy w okresie halsztackim i lateńskim. Służyły do czerpania i noszenia wody, a także były wykorzystywane w obrzędach rytualnych. Rozpowszechnione były w wielu rejonach Europy, aż po Skandynawię. (pl)
- Си́тула (лат. situla) — древний сосуд в виде ведра, чаще всего металлический, реже терракотовый, распространённый у ряда древних культур Средиземноморья. Обычно ситула имела церемониальное предназначение. Имела форму цилиндра или усечённого конуса, с плоским или закруглённым дном, иногда с ручкой. (ru)
|
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
_med_drifna_ornament,_Nordisk_familjebok.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}
,_700-550_ac_ca..jpg){kind=link}
